Και το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων είναι ήδη μια τελειωμένη υπόθεση!

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Το «παιχνίδι» με τη δρομολόγηση του ξεπουλήματος και των εθνικών θεμάτων, ήταν θέμα χρόνου και προτεραιότητας για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και μην έχει κανείς καμία αμφιβολία ότι η κατάληξη και του θέματος της ονομασίας των Σκοπίων είναι όχι μόνο δρομολογημένη, αλλά και τελειωμένη. Αυτό που γίνεται τώρα είναι μόνο μια μάχη για τη  διαμόρφωση  των εντυπώσεων της κοινής γνώμης, που γίνεται μέσα από δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις και των δήθεν αντιστάσεων του κ. Καμένου. Όλα αυτά όμως είναι για γέλια, αρκεί ο οποιοσδήποτε να σκεφτεί απλά και να εξετάσει το πως πολιτεύτηκε όλο αυτό το διάστημα αυτή η δήθεν συγκυβέρνηση.

Όμως ο ανυποψίαστος πολίτης, που θέλει να βλέπει τα πράγματα χωρίς την πολιτική κουτοπονηριά, δεν πρέπει να παρασύρεται από αυτές τις εικόνες που θέλουν να του δημιουργήσουν οι συγκυβερνόντες, αφού ο μοναδικός σκοπός τους είναι να τον κοροϊδέψουν, μέχρι να χωνέψει το αφήγημα που του πλασάρουν και να αποδεχθεί στη συνέχεια τη λύση  στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, σαν  μια  φυσιολογική  απόφαση που θα στηρίζεται μάλιστα σε με ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση ή συγκάλυψη, από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Το τι τελικά θα επικρατήσει, συναίνεση ή συγκάλυψη,  είναι ένα θέμα που θα εξαρτηθεί από το  πόση πίεση θα ασκηθεί από του ξένους μέντορες και επικυρίαρχους! 

Μα θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος, καλά ο Καμένος, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να υποκύψει και να δεχθεί το παιχνίδι του Τσίπρα και τις επιταγές των ξένων κέντρων αποφάσεων;  Ας μην πούμε πολλά λόγια και ας περιμένουμε την κατάληξη και τότε θα διαπιστώσουμε ότι δυστυχώς και αυτό το θέμα, όπως και το θέμα της οικονομίας και του μονόδρομου των μνημονιακών  πολιτικών που εφαρμόζονται, σύμφωνα με τις διαταγές των ξένων ευρωπαϊκών (Γερμανικών) κέντρων αποφάσεων, θα συνεχιστεί τώρα  από το άλλο γεωστρατηγικό κέντρο αποφάσεων τις  ΗΠΑ και θα αφορά όλο το μνημονιακό πολιτικό τοπίο.

Ποιος λοιπόν σήμερα έχει την παραμικρή αμφιβολία  ότι, σε μια χώρα με παραδομένη την εθνική της κυριαρχία, με ξεπουλημένη και υποθηκευμένη τη δημόσια περιουσία της για 99 χρόνια, με κατεστραμμένη  κάθε βιομηχανική  της υποδομή  και με πολίτες καταχρεωμένους που χάνουν ολοταχώς και την  όποια ιδιοκτησιακή τους περιουσία,  μπορούν οι δοσιλογικές πολιτικές δυνάμεις  της χώρας να αντισταθούν σε ΗΠΑ και  ΝΑΤΟ, που έχουν δρομολογήσει τις εξελίξεις των δικών μας εθνικών θεμάτων, άρα και του θέματος της ονομασίας των Σκοπίων;

Μπορεί οι εκτιμήσεις αυτές να χαρακτηριστούν ως υπερβολικές από κάποια πλευρά, όμως εκεί μας οδηγεί η ψύχραιμη ανάλυση των προηγουμένων κυβερνητικών πράξεων και η συγκάλυψη που τεχνηέντως συντηρείται από τις αντιπολιτευτικές πολιτικές δυνάμεις,  με παραλλαγές για το κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα. Όμως  τελικά το αποτέλεσμα  δεν διαφοροποιείται.

Έτσι ακριβώς θα κινηθεί και το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όπως  κινήθηκε και η πορεία της χώρας στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα.  Οι Έλληνες πρέπει να είναι προετοιμασμένοι και δεν θα πρέπει να περιμένουν κάποιο  θετικό αποτέλεσμα για τα Ελληνικά συμφέροντα, αφού είναι περισσότερο από βέβαιο ότι και στην περίπτωση της ονομασίας των Σκοπίων θα εκφραστεί η βούληση και η απόφαση των εξωγενών παραγόντων.

Και αυτό διατυπώνεται με βεβαιότητα, αφού δεν μπορεί  μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που με αστραπιαία κίνηση μετέτρεψε το ΟΧΙ των Ελλήνων πολιτών σε ΝΑΙ, με την κάλυψη του συνεταίρου του και αυτού ταγμένου στην πλευρά του ΟΧΙ, με τη συγκατάβαση της ΝΔ και των λοιπών «δημοκρατικών» δυνάμεων, ταγμένων στην πλευρά του ΝΑΙ, να κάνουν τώρα κάτι το διαφορετικό. Θα πέσουν και πάλι για μια ακόμη φορά «ηρωικά μαχόμενοι» στα τέσσερα.!

Όμως  και πέραν αυτής της σημαδιακής κίνησης, είναι δυνατόν μια συγκυβέρνηση που έχει υπογράψει τα πάντα που της ζητήθηκαν από τους δανειστές, ακόμη και  μέτρων βαρβαρότητας, που ακόμα και  ακραία νεοφιλελεύθερη εξουσία θα δίσταζε να πάρει, μέτρα  που κτύπησαν στη ρίζα του το κοινωνικό κράτος που στήθηκε στη χώρα με αγώνες πολλών χρόνων, μέτρα που γκρέμισαν τα ιερά  εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα από τους εργαζόμενους στο διάβα της ιστορίας αυτού του κράτους, αλλά και τα μισθολογικά,  συνταξιοδοτικά και  τα  ασφαλιστικά δεδομένα που ξεριζώθηκαν στην κυριολεξία, να κάνει τώρα την υπέρβαση και να αντιτάξει αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνεια;

 Είναι δυνατόν  μια τόσο ανάλγητη, εγκληματική και  δοσιλογική συγκυβέρνηση , να αρνηθεί να βάλει την υπογραφή της στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, κατά πως αυτό έχει δρομολογηθεί; Είναι δυνατόν μια αντιπολίτευση που διαφωνεί στον τρόπο εφαρμογής  και όχι στην ουσία των παραπάνω μέτρων, που  δεν έχει αντιδράσει καθόλου με τον τρόπο που αρμόζει σε παρόμοιες καταστάσεις, αν αυτή διέθετε πατριωτικά χαρακτηριστικά;   Όχι, να μην αυταπατάται κανείς και να μην ελπίζει σε καμία απολύτως αντίδραση από όλους αυτούς. Όλοι τους έχουν παραδοθεί και βρίσκονται με τα χέρια κατεβασμένα, ανήμποροι να δώσουν ακόμη και την μικρότερη μάχη.

Που όμως θα μπορούσε να ελπίζει ο ταλαιπωρημένος και πολλάκις προδομένος Ελληνικός λαός; Αυτό είναι το βασικό και κυρίαρχο ερώτημα του Έλληνα πολίτη σήμερα και σε  αυτό   ψάχνει να βρει απάντηση.  Βέβαια από τις στήλες αυτές έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο  ποια μπορεί να είναι η λύση στο σημερινό αδιέξοδο, ποια  είναι η εναλλακτική πρόταση  πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί ο Ελληνικός λαός και να μεγαλουργήσει. Όμως για να έχει αποτέλεσμα η εναλλακτική λύση, πρέπει να  στηρίζεται στη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και να έχει κατακτηθεί η Δημοκρατία.

Βέβαια θα αναρωτηθούν πολλοί λέγοντας. «Γιατί τώρα δεν έχουμε Δημοκρατία,  η κυβέρνηση και γενικά  το Κοινοβούλιο δεν έχουν βγει από εκλογές; Ναι η αλήθεια είναι ότι πράγματι έτσι είναι. Φτάνει όμως μόνο αυτό  για να πούμε ότι  οι εκλογές πιστοποιούν ότι έχουμε Δημοκρατία; Και αν πράγματι το πιστοποιούν, τότε γιατί υπάρχει αυτή η δυσαρμονία του κοινοβουλίου γενικά με την Κοινωνία; Τότε γιατί η Κυβέρνηση κάνει πράγματα που δεν έχει εγκρίνει ο λαός ακόμη και οι ψηφοφόροι της;  Ας δούμε λοιπόν, πως εννοείται η Δημοκρατία και ας κάνουμε τις συγκρίσεις .

Αντικειμενικά Δημοκρατία σημαίνει!

-     

             - Ενίσχυση του ρόλου του πολίτη κάθε φορά και περισσότερο

-          -  Το Κράτος να κατέχεται από την Κοινωνία

-   

             -   Κάθε φορά να ενισχύονται  περισσότερα μέτρα για τον έλεγχο  της εντολοδόχου εξουσίας, πρωτογενώς από τον εντολέα της, τον πολίτη

-         -     Επικράτηση πολιτικών συνθηκών που να επιτρέπουν να υπάρχουν κατακτήσεις στα πεδία της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας.

- 

-           -   Κατοχύρωση της Εθνικής Ανεξαρτησίας σε βαθμό που να εξασφαλίζει τη συλλογική ελευθερία των πολιτών.

Όπως είναι φανερό από τα παραπάνω, δεν αρκούν μόνο οι εκλογές για να υπάρξει Δημοκρατία, χωρίς να διασφαλίζεται ο τρόπος  που θα μπορεί να ενεργεί και να ελέγχεται η κυβέρνηση. Γιατί αν λειτουργούν,  έστω  και στοιχειωδώς, τα μέτρα πιστοποίησης της Δημοκρατίας, τότε  ούτε  χθες, ούτε σήμερα, ούτε και αύριο δεν θα μπορούσε μία κυβέρνηση  να παίρνει εντολές έξωθεν για να κυβερνήσει. Δεν θα μπορούσε ομοίως και  να αυτοσχεδιάζει. Κάθε φορά λοιπόν και ιδιαίτερα σε δύσκολες περιστάσεις θα ζητούσε την άποψη του λαού  με δημοψήφισμα και αυτό θα διεξαγόταν με σκοπό το αποτέλεσμα του να εφαρμοστεί, αφού αυτή θα ήταν η απόφαση του λαού.

Έτσι ακριβώς και το σημερινό  δίλημμα για την ονομασία των Σκοπίων θα μπορούσε κάλλιστα να βρει λύση, σύμφωνα με την επιθυμία του Ελληνικού λαού και όχι με τον τρόπο που επιχειρεί η συγκυβέρνηση  να το περάσει, ως μία λύση που παίρνεται με το πιστόλι στον κρόταφο και με την ανοχή της αντιπολίτευσης, που προσπαθεί να καλυφτεί  με φαιδρά επιχειρήματα.  Φτάνει πια, ο Ελληνικός λαός χόρτασε  από τα εκβιαστικά διλήμματα και από την κοροϊδία όλου του πολιτικού συστήματος.

 Εμείς  όχι μόνο δεν  πιστεύουμε τους κυβερνώντες και δεν τους  έχουμε  καμία  απολύτως εμπιστοσύνη, αλλά και τους  εν αναμονή αντικαταστάτες τους, όπως και τους  λοιπούς ευρισκόμενους στο  κοινοβούλιο αυτό,  και για αυτό προτείνουμε:

Διέξοδο για τον τόπο, στις σημερινές συνθήκες όπως αυτές  έχουν διαμορφωθεί, αποτελεί  η μεγαλύτερη δυνατή  μετωπική συνεργασία Πατριωτικών, Δημοκρατικών και Ριζοσπαστικών πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων, που με την στήριξη της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, θα συγκροτήσουν την κυβέρνηση που έχει ανάγκη η Χώρα σήμερα, που θα θέσει τις βάσεις για μια ζώσα Δημοκρατία  με τις αρχές που περιγράφτηκαν.    

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ!

Σημείωση: Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από άρθρο του Δημήτρη Καζάκη, που δημοσιεύτηκε στις 25.3 .2012! Προφητικό ή καλή γνώση των οικονομικών και πολιτικών δεδομένων;Σήμερα όταν διάφοροι  οικονομολογούντες έρχονται να ακουμπήσουν στις εκτιμήσεις αυτές, θυμόμαστε πολύ καλά  την περίοδο εκείνη που μειδιούσαν, τώρα τι ακριβώς να πούμε; 

" Η ανατροπή των Μνημονίων και η καταγγελία των Συμφωνιών με τις οποίες μας αλυσόδεσαν ερήμην μας, είναι ο μόνος δρόμος για να αποκατασταθεί η σταθερότητα πρώτα και κύρια για την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. 

Για να αρχίσει ξανά ο Έλληνας να ελπίζει ότι ο ίδιος και τα παιδιά του θα βρίσκουν δουλειά με προοπτική στην πατρίδα τους και με εισόδημα που θα εξασφαλίζει την ευημερία τους, τον οικογενειακό τους προγραμματισμό, την αξιοπρέπειά τους.


Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Πρέπει με κάθε τρόπο να ξεπλυθεί η χώρα από την σύγχρονη κόπρο του Αυγεία. Από ολόκληρο τον συρφετό πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, που ρήμαξαν για δεκαετίες αυτήν την έρμη τη χώρα και την οδήγησαν στην χρεοκοπία. 

Πρέπει εμείς οι ίδιοι, εμείς η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να πάρουμε την χώρα στα χέρια μας. 

Πρέπει να πιστέψουμε επιτέλους ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος μας ανήκει. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Και μας ανήκει όχι για να τον πουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας, αλλά για να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας και το μέλλον των γενιών που έρχονται.

Κι όταν γίνει αυτό ακόμη κι ο πιο φοβισμένος Έλληνας σήμερα θα ανακαλύψει με έκπληξη πόσο γρήγορα ανατάσσεται αυτή η χώρα, πόσο γρήγορα μπορεί να δει γνήσια βελτίωση στην ίδια την ζωή του και τις προοπτικές του"

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 25/3/2012.

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Νίκος Ι. Καραβέλος

Δικηγόρος-Συγγραφέας

     Λένε πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τρόπο άμεσο και έμμεσο. Κι αυτό είναι σωστό.

Η άμεση γνώση προϋποθέτει επαφή με τον υλικό κόσμο, ο οποίος πρέπει να είναι παρών. 

     Όταν όμως, τα πράγματα απουσιάζουν και δεν μπορούμε να τα δούμε ή να τα αγγίξουμε, τότε ενεργοποιείται η έμμεση επαφή, με άλλα λόγια η αφαίρεση, που είναι απαραίτητη προκειμένου ο άνθρωπος να αντιληφθεί αφηρημένα πράγματα. 

     Έτσι προχώρησε το ανθρώπινο είδος, με τη συνδρομή της εξέλιξης και η εξελικτική αυτή διδαχή ήταν από τους παράγοντες εκείνους που φαίνεται να διαφοροποίησαν τον άνθρωπο από τα λοιπά είδη, σπονδυλωτά και ασπόνδυλα.

   

 Όσο αυτή η έμμεση γνώση αναπτύσσεται, τόσο αναπτύσσεται η φαντασία και το είδος μας εξανθρωπίζεται, καθώς το ζωικό μας μέρος δεν μπορεί να κατανοήσει κάτι που είναι απόν.

     Αυτός ο τρόπος γνώσης του κόσμου, υλικού και πνευματικού, ονομάζεται συμβολικός, τα δε σύμβολα είναι τα όργανα με τα οποία οι άνθρωποι κατανοούσαν ή προσπαθούσαν να κατανοήσουν το περιβάλλον. 

     Τα σύμβολα ασκούν πάντα μια έντονη γοητεία. Με τα σύμβολα οι άνθρωποι απελευθερώνονται, ζουν, ερωτεύονται, πεθαίνουν. Γι' αυτό είναι σεβαστά. 

   

 Πολύ περισσότερο τα σύμβολα μιας θυσίας. Ένα κρανίο εκτελεσμένου στην Κάνδανο, το παπούτσι του δολοφονημένου παιδιού στη Λωρίδα της Γάζας, το ρούχο του σκοτωμένου στρατιώτη στο Βελιγράδι, το μισοκαμένο Ιερό Ευαγγέλιο που σώθηκε μέσα στη γενική σφαγή των Καλαβρύτων!

     Τι άλλο παρά να ασπαστείς αυτά τα Ιερά Σύμβολα. Με αυτά ο άνθρωπος έγινε Άνθρωπος, με αυτά κατανοεί τον Πόνο, άρα τον Κόσμο. Η άρνηση του ασπασμού σε καθιστά κτήνος, βάρβαρο, υβριστή, Αγράμματο.

     

Σε καθιστά γελοίο, όταν προκειμένου να αποφύγεις ν' αποτίσεις τον σεβασμό, μεταμφιέζεις κουτοπόνηρα τη βλακεία που σε διακρίνει σε "προοδευτική" συνέπεια.

     Ετούτα αποτυπώθηκαν στην καρδιά και στο χαρτί όταν με λύπη πληροφορηθήκαμε το ακόλουθο περιστατικό:

     

Ένας εκ των πλέον προβεβλημένων  υπουργών της Κυβέρνησης, που ταλαιπωρεί με τη σειρά της την Ελλάδα στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ο κ. Πάνος Σκουρλέτης, έδωσε το παρών στο μνημόσυνο για τους Έλληνες που σφαγιάστηκαν στα Καλάβρυτα από τους Γερμανούς την 13η Δεκεμβρίου 1943.

   

 Αυτός ο κύριος, όταν ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος πήρε στα χέρια του το μισοκαμένο Ευαγγέλιο και τον κάλεσε να το ασπαστεί, εκείνος με μια κίνηση απώθησε το Ιερό Σύμβολο με τα χέρια του και αρνήθηκε.

     Αρνήθηκε να ασπαστεί, όχι το θρησκευτικό φορτίο, στο οποίο δικαιούται να δυσπιστεί, αλλά το Μέγα Φορτίο της Θυσίας του Ανθρώπου που μαρτύρησε, την οποία συμβολίζει το Ιερό τούτο κειμήλιο.

   

  Ο Μέγας Αγράμματος αρνήθηκε να πράξει το αυτονόητο..

   Να επιτελέσει το ανθρώπινο καθήκον του να ασπαστεί την αιματηρή Ιστορία του τόπου του.

     Ένας αξιόλογος φίλος, Κρητικός, μου διηγήθηκε προσφάτως το εξής συγκλονιστικό περιστατικό: 

     

Πριν από καιρό μια ομάδα Τούρκων τουριστών ξεναγήθηκε από τον ίδιον στο ιστορικό μοναστήρι του Αρκαδίου. Ένας εξ αυτών, Τουρκοκρητικός άκουσε εμβρόντητος για τους Έλληνες που σφαγιάστηκαν επάνω στην Αγία Τράπεζα. Βγήκε συγκινημένος από το Ιερό, άναψε με κατάνυξη ένα κερί κι έμεινε ακίνητος ώρα πολλή!

     

Δεν ασπάστηκε το χριστιανικό φορτίο των συμβόλων. Ένιωσε την ανάγκη να ασπαστεί ένα σύμβολο ηρωισμού και Θυσίας. Το σημαντικότερο επεισόδιο της Κρητικής επανάστασης, την Κορυφαία πράξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κρητών.

     Ασπάστηκε τον αγώνα και τη Θυσία των Ελλήνων που μαρτύρησαν από τον ομοεθνή του Μουσταφά Ναϊλή Πασά και τα στρατεύματά του στις 9 του Νοέμβρη 1866.

    Αυτός ήταν ο Άνθρωπος!

Συντάξεις και ευρώ δεν μπορούν να συνυπάρξουν

Του Σπύρου Στάλια*

Συντάξεις και ευρώ.

Το οικοδόμημα του ευρώ, στηρίχτηκε στην διαπίστωση των τραπεζιτών, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των πολιτικών της αριστεράς στις ευρωπαϊκές αναζητήσεις τους, ότι το επικυρίαρχο κεϋνσιανό κράτος πράττει αντιφατικά αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα από την μια, να διατηρεί και να δημιουργεί τους όρους κερδοφόρας συσσώρευσης κεφαλαίου για τους καπιταλιστές, και από την άλλη, να δημιουργεί και να διατηρεί και όρους κοινωνικής αρμονίας, μέσω της πλήρους απασχόλησης.  

Αυτό συνεπάγεται εξαιρετικά υψηλές δαπάνες, τις οποίες το κράτος μπορεί να εξασφαλίσει μόνο μέσω μιας διαρκώς αυξανόμενης φορολογίας και δανεισμού, με αποτέλεσμα να προκύψει κρίση. Προσθέτοντας στο παραπάνω σκεπτικό και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μέσα στην ευρωζώνη και την παγκοσμιοποίηση, δημοσιονομικά είναι αδύνατον το εθνικό κράτος να δαπανά και να διατηρεί την πλήρη απασχόληση. 

Ξεπέρασαν τις θέσεις των Μαρξ και Κέϋνς, που ερμήνευαν την κρίση μέσω της έλλειψης επαρκών δαπανών για την στήριξη δημιουργίας κεφαλαίου, παραγωγής και πλήρους απασχόλησης.

Δεδομένης αυτής της ερμηνείας, ο αποκλεισμός του κράτους από την έκδοση νομίσματος, ήταν κατ’ ανάγκη το επόμενο βήμα για την ολοκλήρωση της ΕΕ. 

Η έκδοση και η διαχείριση του χρήματος ανετέθη στην ΕΚΤ, έναν υπερεθνικό ιδιωτικό οργανισμό. Υπέρτατο καθήκον αυτού του οργανισμού είναι η διατήρηση της αξίας του ευρώ χωρίς καμία πολιτική παρέμβαση. 

Αφού το χρήμα έγινε ιδιωτικό, επόμενο βήμα ήταν και τα κράτη να γίνουν ιδιωτικά. Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη μέλη, θα πρέπει να απέχουν από την δημιουργία χρήματος, να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να ασκούν εισοδηματική πολιτική που δεν θα προκαλεί πληθωρισμό. Εφ’ όσον έχουν δανειακές ανάγκες, θα πρέπει σαν ιδιωτικές εταιρείες ή σαν νοικοκυριά να προσφεύγουν στο Τραπεζικό σύστημα, ικανοποιώντας τα κριτήρια των τραπεζών για δανεισμό. 

Συνοψίζοντας, σε ένα τέτοιο τοπίο, η πολιτική είναι απούσα αφού το επικυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να ασκήσει καμία πολιτική (δημοσιονομική, νομισματική, εισοδηματική συναλλαγματική, εμπορική), ερήμην της ΕΚΤ. Με άλλα λόγια οι πολιτικοί και οι λαοί είναι υπόδουλοι στους διεθνείς κατόχους κεφαλαίων. Η χρήση του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και υψηλή ανεργία. Η πραγματική αξία του ευρώ στηρίζεται στον αποθησαυρισμό του και όχι στη δαπάνη του. Δηλαδή πλήρης απασχόληση και ευρώ είναι αμοιβαίως αποκλειόμενες έννοιες. 

Ας δούμε τώρα τον αντίκτυπο των παραπάνω στο ασφαλιστικό. Δεδομένου ότι η αξία του ευρώ είναι συνδεδεμένη με ένα ποσοστό ανεργίας, που ποικίλει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με την παραγωγικότητα της, το πρώτο χτύπημα στο ασφαλιστικό είναι η διαρκής ανεργία για την προστασία της αξίας του ευρώ.

Πέραν αυτού υπάρχει ένας δείκτης που λέγεται δείκτης αλληλεξάρτησης των γενεών (=dependency ratio). Αυτός ο δείκτης μας δίνει το βαθμό εξάρτησης εκείνων που είναι από 65 ετών και πάνω και εκείνων που είναι από 1-15 ετών, από αυτούς που είναι από 15-65 ετών. Δηλαδή [{(πληθυσμός από 1-15 ετών) + (πληθυσμός από 65-και άνω)}/ (πληθυσμός από 15-65) ] x 100. 

Αν προσθέσουμε στον αριθμητή του δείκτη, φοιτητές, ανέργους, ημιαπασχολούμενους και άλλους ανήμπορους προς εργασία που είναι μεταξύ 15-65 ετών,  έχουμε μια καλή εικόνα για την σχέση των οικονομικά ενεργών και μη. Όσο αυτός ο δείκτης μεγαλώνει, δεδομένου ότι οι χώρες της ευρωζώνης έχουν δημοσιονομικούς περιορισμούς, οι νεοφιλελεύθεροι τρελαίνονται. Αν ο δείκτης μεγαλώνει (οι μη εργαζόμενοι αυξάνονται) σημαίνει ότι το κράτος θα εισπράττει λιγότερους φόρους και από την άλλη οι εργαζόμενοι θα πρέπει να φορολογηθούν πιο πολύ για να στηρίξουν τους μεγάλους και μικρούς της οικονομίας, που πιθανότατα θα οδηγήσει το κράτος σε νέα ελλείμματα, σε νέους φόρους και νέο δανεισμό. 

Έτσι αρχίζουν οι ανόητες προτάσεις, η κοινωνική ασφάλιση να ιδιωτικοποιηθεί (δεν έχουν ιδέα πως το σύστημα λειτουργεί) ή για να βελτιωθεί ο δείκτης να εισάγουμε ξένους εργάτες. Ας αφήσουμε αυτές τις ανοησίες κατά μέρους.Το πρόβλημα λοιπόν στη σκέψη τους είναι ‘χρηματοδοτικό’. Πως θα εξασφαλίσουμε χρήματα για τους νέους και τους συνταξιούχους να μπορούν να αγοράζουν υπηρεσίες και προϊόντα στο μέλλον. 

Με βάση αυτό το σκεπτικό το πρόβλημα το κάνουν χειρότερο. Η σκέψη και η πράξη που ακολουθεί είναι του τύπου ‘κατά συνέπεια η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει δραστικές μειώσεις στις δαπάνες της, να αυξήσει του φόρους, να μειώσει τις παρούσες συντάξεις, να διαλύσει τα επικουρικά ταμεία έτσι ώστε να συσσωρευτούν κεφάλαια για το μέλλον’.

Αυτό το τελευταίο είναι η αποθέωση της υπέρτατης βλακείας. Δηλαδή με στόχο να αποταμιεύσουμε κεφάλαια για ένα καλύτερο μέλλον, κόβουμε τις σημερινές δαπάνες γενικώς, με αποτέλεσμα να μειώνουμε το ΑΕΠ, να αυξάνουμε την ανεργία. Ενώ ο στόχος είναι να πάμε στο μέλλον πλουσιότεροι πηγαίνουμε φτωχότεροι και με τους νέους εκείνης της εποχής αμόρφωτους τουλάχιστον παραγωγικά.

Μας πως μπλέξαμε έτσι; Μπλέξαμε λόγω ευρώ. Είπαμε το ευρώ αντλεί την αξία του από την σπανιότητα του. Για να έχουμε όμως ανάπτυξη, προηγούνται οι δαπάνες που δημιουργούν αποταμιεύσεις στο τέλος, και όχι οι αποταμιεύσεις που δημιουργούν φτώχεια. Αυτή όμως είναι η φιλοσοφία του ευρώ. Η άξια του ευρώ προηγείται. Και έτσι μπλέξαμε.

Συντάξεις και ευρώ δεν μπορούν να συνυπάρξουν

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα κεφάλαια που θα μαζεύονται, αλλά που κάθε χρόνο θα λιγοστεύουν λόγω πτώσης του ΑΕΠ, θα τα έχουμε επενδύσει σε ασφαλή ομολόγα κάποιας αξιόπιστης ξένης χώρας (αλήθεια, σήμερα τα χρήματα των ασφαλισμένων που επενδύονται;), αυτά θα εξαφανιστούν, όπως το βραστό νερό στην κατσαρόλα. Σε μια χώρα που δεν παράγει, τα κεφάλαια αυτά θα τα εξατμίσει ο πληθωρισμός.

Άρα το ασφαλιστικό πρόβλημα δεν έχει σχέση με την χρηματοδότηση του, όπως αυτοί της ‘πρώτης φοράς αριστεράς’ μας λένε, μαζί με τους άλλους τους ευρωχτυπημένους και με τους σοφούς τους. Είναι θέμα της πραγματικής οικονομίας. Έχει να κάνει με τις παραγωγικές δαπάνες μιας χώρας που εκδίδει το δικό της νόμισμα.

Ας έχουμε κατά νου, στο οποίο δεν χωρά αμφισβήτηση, ότι μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα ποτέ δεν πτωχεύει και ότι έχει απεριόριστη δυνατότητα δαπάνης, δηλαδή να αγοράσει οτιδήποτε μπορεί να παραχθεί στη χώρα σε κατάσταση πλήρους απασχόλησης. Αυτό το κάνει με απλό τρόπο. Πληκτρολογεί χρήμα στους λογαριασμούς των πολιτών της. Τόσο απλά γίνεται.

Δεδομένου αυτού, όταν μια χώρα φαίνεται ότι θα έχει πρόβλημα με τον δείκτη αλληλεξάρτησης των γενεών στο μέλλον, χαράσσει από τώρα εκείνη την οικονομική πολιτική έτσι ώστε, οι δαπάνες της από σήμερα, να δημιουργούν εκείνες τις συνθήκες, που οι εργαζόμενοι στο μέλλον να μπορούν να παράγουν σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης και να ικανοποιούν τις ανάγκες όλου του πληθυσμού εκείνης της εποχής.

Με άλλα λόγια δεν περικόπτεις δαπάνες για την παιδεία, γιατί στο μέλλον θα έχεις εργατικό προσωπικό και ελάχιστο επιστημονικό προσωπικό χωρίς γνώση και τεχνολογία για να ‘τρέξουν’ την οικονομία της εποχής τους. 

Άρα όλοι πρέπει να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα με τους συνταξιούχους δεν είναι πρόβλημα που έχει σχέση με την χρηματοδότηση τους. Το επικυρίαρχο κράτος κάθε πρώτη του μηνός έχει την δυνατότητα να ‘βάζει’ όσα χρήματα απαιτούνται να ζουν μια καλή ζωή. 

Το θέμα είναι αν η χώρα θα παράγει και τότε το ερώτημα γίνεται πολιτικό με την έννοια, πόσα αγαθά θα δώσουμε για κατανάλωση στους συνταξιούχους; Πόση υγεία; Πόσες διακοπές; Πόσα ρούχα; Πόση ενέργεια; Πόσο πολιτισμό; και οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά συνιστούν το πραγματικό κόστος για μας, και όχι τα χρήματα που δεν είναι τίποτα άλλο παρά αριθμοί σε λογαριασμούς τραπεζών.

Δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με πολιτικές ηγεσίες στη χώρα μας που έχουν παντελή έλλειψη γνώσης για το πώς το νόμισμα λειτουργεί στην οικονομία. Έτσι ζούμε στο ψεύδος και στο φόβο του ευρώ, με όλες τις καταστροφές που μας έχει επιφέρει ως σήμερα, και που δεν θα έχουν τελειωμό απ ότι φαίνεται, αν σθεναρά δεν αντιδράσουμε σε αυτή την λαίλαπα των ευρωδούλων. Yποψιάζομαι πια ότι είναι ιδιοτελείς με πολύ ύπουλο τρόπο. Πιθανολογώ ότι είναι ‘πολλά τα λεφτά’ κάτω από το τραπέζι.

Νομίζω ότι η παρουσίαση ήταν ξεκάθαρη. Ευρώ και συντάξεις είναι παραμύθι. Δραχμή, συντάξεις και αξιοπρεπής βίος είναι στόχος εφικτός. 

New York 28-11-2017

spyridonstalias@hotmail.com

*Ο Σπύρος Στάλιας είναι οικονομολόγος Ph.D, πρώην Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ και  επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΕΠΑΜ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 

Η σκοπιμότητα της επίσκεψης Ερντογάν στο γεωπολιτικό παζάρι της ανατολικής Μεσογείου

Σημείωση: Στο κείμενο που ακολουθεί καταγράφεται σε μια πλήρη εικόνα η εξέλιξη τα της επίσκεψης Ερντογάν στη χώρα μας, με πλειάδα στοιχείων που έλαβε υπόψη της η κειμενογράφος. Με βάση όλα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχουμε μπροστά μας όλο το φάσμα της επίσκεψης πέρα από τις παραφιλολογίες και τα ευχολόγια  της κυβέρνησης, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η αλήθεια έχει πλέον καταγραφεί και έτσι ε΄χουμε μπροστά μας όλα όσα θα επακολουθήσουν το επόμενο διάστημα. Ευχόμαστε να διαψευσθούμε. 

Της Ελένης Γούλα*

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα απολύτως δικαιολογημένα έχει τις τελευταίες μέρες απασχολήσει έντονα την  ειδησεογραφία, ελληνική, τουρκική και διεθνή, καθώς αποτελεί ένα γεγονός που κατά τα φαινόμενα θα έχει αξιοσημείωτες συνέπειες σηματοδοτώντας πιθανώς σημαντικές εξελίξεις στην  ευρύτερη περιοχή το προσεχές διάστημα. Τα αμερικανικά πρακτορεία εκτιμούν ότι κατά την επίσκεψη αυτή επικράτησε η πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. Οι τουρκικές καθεστωτικές εφημερίδες  διατυμπανίζουν τις τουρκικές διεκδικήσεις (περιλαμβάνοντας ακόμη και την Κρήτη!), κάνουν επιθέσεις  κατά της Ελλάδας και πλέκουν διθυράμβους του Ερντογάν, ο οποίος ευθαρσώς πλέον δηλώνει ότι η Τουρκία αποτελεί τη μόνη ελπίδα για τους ομοεθνείς τους στη Θράκη.

Από την άλλη στην Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες των καθεστωτικών ΜΜΕ να παρουσιάσουν το γεγονός ως διπλωματική επιτυχία που ευαγγελίζεται την έναρξη συνεργασίας των δύο χωρών σε ένα διαφορετικό πλαίσιο απ’ ότι μέχρι τώρα  ίσχυε, η πλειονότητα της αρθογραφίας επισημαίνει ότι η επίσκεψη αποτελεί κορυφαίο διπλωματικό ατόπημα που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη χώρα και θίγει τα εθνικά της συμφέροντά κι ότι έγινε το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε συναντήσεις Ελληνοτουρκικής ηγεσίας.

Τα κύρια ερωτήματα των αναλυτών που τονίζονται είναι

α) γιατί η εν λόγω επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα έγινε τη δεδομένη χρονική στιγμή;

β) ποια η πολιτική  της σκοπιμότητα, δηλαδή  για ποιο λόγο έγινε;

γ) ποιου πρωτοβουλία ήταν, της Ελληνικής κυβέρνησης, της Τουρκίας ή υπαγορεύτηκε από εξωεθνικά κέντρα συμφερόντων;

και τέλος δ) γιατί η διπλωματική προετοιμασία της ήταν τόσο πρόχειρη ;

Θα επιχειρήσουμε ν΄απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά στηριζόμενοι τόσο σε συνδυασμό γεγονότων όσο και σ’ ερμηνείες διαφόρων αναλυτών για να καταδείξουμε ότι η χρονική στιγμή ήταν προσεχτικά επιλεγμένη, ότι σε αντίθεση με το επιφανειακό της πρόχειρο φαίνεσθαι και η διπλωματική προετοιμασία της επίσκεψης  ήταν επιμελημένα στοχευμένη εξυπηρετώντας  γεωστρατηγικές πολιτικές εξωεθνικών κέντρων.

Η σκοπιμότητα της επίσκεψης Ερντογάν, παρότι στον ελληνικό λαό φαίνεται αινιγματική, αναιτιολόγητη, ασαφής και προβληματική,  δεν μπορεί να μη συσχετιστεί με το ευρύτερο πλέγμα γεωπολιτικών ανταγωνισμών που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και Μέσης Ανατολής. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να ερμηνευτεί και να κατανοηθεί και να γίνει σαφές τι κέρδισε η τουρκική πλευρά, τι έχασε η ελληνική και ποιους κινδύνους εγκυμονούν οι δρομολογημένες ελληνοτουρκικές συμφωνίες, που « χτίζουν γέφυρες σε γερά θεμέλια» κατά τη δήλωση του κ. Τσίπρα. Ποιες είναι αυτές οι γέφυρες , ποια αυτά τα θεμέλια και πόσο γερά τελικά είναι ;

Ξεκινώντας από τα βασικά θέματα της ατζέντας που συζητήθηκαν  βλέπουμε πως αυτά ήταν η Θράκη, το Αιγαίο, το μεταναστευτικό και το κυπριακό.  Αυτό συνάγεται  από τη συνέντευξη του Τούρκου προέδρου στο SKAI (συνέντευξη στον Αλ. Παπαχελά 7/12/2017), όπου πραξικοπηματικά, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, έβαλε τη βασική ατζέντα των τουρκικών αιτημάτων τονίζοντας ότι η Συνθήκη της Λοζάνης χρειάζεται «επικαιροποίηση στα ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία».

Τη θεματολογία της ίδιας βασικής ατζέντας επιβεβαιώνει την ίδια μέρα και ο Έλληνας Πρωθυπουργός με επίσημο ενημερωτικό σημείωμα (non paper) που εξέδωσε από το Μέγαρο Μαξίμου, επιχειρώντας παράλληλα να περιορίσει την προκλητικότητα των δηλώσεων του Ερντογάν (Το non paper της κυβέρνησης για τη συνάντηση Τσίπρα με Ερντογάν, 7/12/2017).

Εδώ διευκρινίζεται ότι η πρωτοβουλία για την έναρξη συνομιλιών ήταν της Ελλάδας προκειμένου να αλλάξει η ποιότητα των  ελληνοτουρκικών σχέσεων «σε μια περίοδο κρίσης των ευρωτουρκικών σχέσεων και  ανησυχητικών εξελίξεων  στην Αν. Μεσόγειο  με άμεσες συνέπειες στην σταθερότητα της περιοχής, στην ασφάλεια και το μεταναστευτικό.», τονίζοντας ότι «αν η Τουρκία δεν το αποδεχτεί θα αποβεί τόσο εις βάρος της περιοχής όσο και των ευρωτουρκικών σχέσεων».

Αναφέρονται επίσης τα σημεία στα οποία κατέληξαν σε συμφωνία, μεταξύ των οποίων η επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών για την υφαλοκρηπίδα, νέα μέτρα για την αποσυμφόρηση των νησιών στο πλαίσιο πάντοτε της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, η σύσταση Μικτής Οικονομικής Επιτροπής και η προώθηση σειράς έργων υποδομών.

Οι ελληνικές θέσεις επαναλαμβάνονται στο προεδρικό μέγαρο από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, δίνοντας την ευκαιρία στον Τούρκο Πρόεδρο να ξετυλίξει όλη την ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων, την οποία επανέλαβε κι ενώπιον του Έλληνα Πρωθυπουργού αργότερα. Οι τοποθετήσεις του Ερντογάν ερμηνεύτηκαν ως τελεσίγραφο που βάζει τις νέες τουρκικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις είτε σε διάλογο είτε αλλιώς, με την απειλή του casus belli.

Φαίνεται ότι η Ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο ανέχτηκε μαθήματα από κάποιον που διώκει πολίτες της χώρας του και  βομβαρδίζει χωριά των Κούρδων, αλλά της υπόσχεται και συνεργασία. Φαίνεται επίσης ότι ανέχτηκε τις τουρκικές διεκδικήσεις στην προοπτική μιας νέας εδαφικής ισορροπίας. Από την αμυντική δευτερολογία του Παυλόπουλου αξίζει να συγκρατήσουμε ότι η Συνθήκη της Λωζάννης χρήζει ερμηνείας, ενώ και ο Τσίπρας, συμφωνώντας με τον Ερντογάν τόνισε την ανάγκη επικαιροποίησής της!

Συνεπώς όσον αφορά τη Συνθήκη της Λωζάννης έχουμε απ’ τη μια επικαιροποίηση κατά τον Ερντογάν και τον Τσίπρα, και ερμηνεία διατάξεων κατά Παυλόπουλο. Όπως υποδηλώνει και η ίδια η λέξη, η επικαιροποίηση δηλώνει εναρμόνιση με την σύγχρονη πολιτικό-οικονομική πραγματικότητα, ενώ η ερμηνεία διατάξεων σε αλλαγές που μπορούν να συμφωνηθούν σε διμερές επίπεδο και πέραν του αναγκαστικού πλαισίου του Διεθνούς Δικαίου.

Και οι δύο πλευρές λοιπόν συμφωνούν πως με πολιτικούς όρους η Συμφωνία της Λωζάννης χρειάζεται αλλαγές προκειμένου να εναρμονιστεί στα δεδομένα και τις απαιτήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας, χωρίς όμως να προσδιορίζεται ποια είναι αυτή και ποιες οι επιταγές διαμορφώνει. Αν όμως κατανοούμε ορθά τους όρους που χρησιμοποιούνται, οι αλλαγές σχετίζονται με διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάννης που αφορούν τα ελληνοτουρκικά ζητήματα και αυτά μπορούν να επιλυθούν κοινή συναινέσει στα πλαίσια διμερών συμφωνιών.

Ποια όμως είναι αυτά τα ελληνοτουρκικά ζητήματα που ρύθμιζε η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και πρέπει τώρα, το 2017, μέσω διμερούς ερμηνείας των διατάξεων να επικαιροποιηθούν και να προσαρμοστούν στη σύγχρονη πολιτικό-οικονομική πραγματικότητα; Η απάντηση σ’ αυτό βρίσκεται στην ίδια τη βασική θεματολογία της ατζέντας των ελληνοτουρκικών συζητήσεων: Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος.

Πέραν αυτών, βέβαια, έγιναν αναφορές και σε άλλα θέματα ήσσονος σημασίας, που περισσότερο αποσκοπούσαν στη δημιουργία εντυπώσεων και πολιτικού αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το ουσιαστικό διακύβευμα. Αναφερόμαστε στο θέμα της εκλογής των μουφτήδων, που όμως κατά κανόνα διορίζονται∙ στη έκδοση των Τούρκων αξιωματικών που κατηγορούνται για συμμετοχή στο πραξικόπημα (κατά του) Ερντογάν, που όμως δεν παραδόθηκαν γιατί η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι ανεξάρτητη∙ στην αναπαλαίωση των οθωμανικών Τζαμιών στην ελληνική επικράτεια σε αντιδιαστολή με την επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας ως Τζαμί∙ το ελληνικό σχολείο για έναν μαθητή που άνοιξε ο Ερντογάν στην Ίμβρο και Τένεδο, χωρίς να θιχτεί από κανέναν το κλείσιμο της θεολογικής Σχολής της Χάλκης κ.α. Αυτά θα τα προσπεράσουμε για να επιμείνουμε σε αυτά που θεωρούμε  ουσιαστικό διακύβευμα και  πυρήνα των διαπραγματεύσεων.

ΘΡΑΚΗ

Κατά την επίσκεψή του ο Ερντογάν στο όνομα της προστασίας της τουρκικής κατ’ αυτόν μειονότητας, έβαλε για πρώτη φορά  το θέμα της Δυτικής Θράκης, κι από κανέναν κυβερνητικό ή διπλωματικό εκπρόσωπο δεν σχολιάστηκε ούτε εκφράστηκαν ενστάσεις. Του επετράπη μάλιστα και η επίσκεψη στην Κομοτηνή, όπου το τουρκικό προξενείο προπαγανδίζει την τουρκική επεκτατικότητα,   για να εκφωνήσει λόγο στους «ομοεθνείς» του, σ’ αντίθεση με το πρωτόκολλο που είχε συμφωνηθεί  και μετά από  ένα ταπεινωτικό εις βάρος της Ελλάδας επεισόδιο  με τον κ. Αμανατίδη, που τον συνόδευε ως κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Έτσι  ο Ερντογάν άνοιξε το ζήτημα της συγκυριαρχίας σε τμήμα της ελληνικής επικράτειας! Ο Ερντογάν δεν διεκδικεί εδάφη, είναι απολύτως ειλικρινής και σαφής.  Συνδιοίκηση, συγκυριαρχία θέλει στη Θράκη. Αυτήν αιτείται κι αυτήν τελικά κερδίζει. Επιθυμεί  τη δημιουργία μιας buffer zone,  μιας ζώνης προστασίας των οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων του. Διότι η Θράκη για την Τουρκία  είναι ο διάδρομος, εμπορικός και γεωστρατηγικός, που οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη, είναι η ζώνη προστασίας των Στενών. (Καζάκης στο e–roi 7/12/2017, 8/12/2017)

Και για την  Ελλάδα  είναι ιδιαίτερα σημαντική η Θράκη, όμως η «ελληνική κυβέρνηση» φαίνεται πως απεκδύεται των κυριαρχικών της δικαιωμάτων υπέρ τρίτων!  Η Θράκη είναι ο κύριος βραχίονας άμυνας, ο προμαχώνας της χώρας. Είναι η περιοχή που δίνει στρατηγικό βάθος στη Θεσσαλονίκη και στη Μακεδονία.

Όμως το «ελληνικό κράτος»  ως φορέας προστασίας των πολιτών και πάροχος υποδομών που θα βελτιώσουν το επίπεδο ζωής τους αποχωρεί από την περιοχή. Οι υποδομές ιδιωτικοποιούνται και η φρούρηση των συνόρων έχει ανατεθεί στο ευρωστρατό. Από χτες μάλιστα (11/12/2017) που τέθηκε  σε εφαρμογή η Pesco οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δεν μας ανήκουν καν! Κι είναι ένα ερώτημα αν θα αποχωρήσουν οι ελληνικές δυνάμεις κι από την περιοχή. Υπό αυτό το πρίσμα δεν εκπλήσσει η ηχηρή απουσία του αρχηγού ΥΠΕΘΑ, κ. Καμένου, από την υποδοχή του Τούρκου προέδρου.

Συνεπώς για τον Ερντογάν είναι η κατάλληλη στιγμή να διεκδικήσει τη συγκυριαρχία στην Θράκη αποβλέποντας ίσως μελλοντικά και σε μια ενδεχόμενη ενσωμάτωσή της. Παράλληλα ανακτά στην περιοχή το γόητρό του που είχε ατροφήσει από τη θρησκευτική δραστηριότητα του κεμαλιστή ιμάμη Γκιουλέν.

Η μειονότητα είναι το κλειδί σ’ αυτό. Δεν έχει σημασία αν είναι θρησκευτική διαφόρων εθνοτήτων, ούτε αν από το 1923 ως σήμερα έχει διπλασιαστεί αριθμητικά σ’ αντίθεση με την ελληνική μειονότητα των χριστιανών της Κωνσταντινούπολης που έχει αποδεκατιστεί, καθώς από τις 120 χιλ. του 1923 έχουν απομείνει σήμερα  μόνο 2.000! Αρκεί που υπάρχει η μειονότητα! Με την κατάλληλη προπαγάνδα, όπως συμβαίνει με την κάθε μειονότητα, μπορεί να δημιουργεί το πρόβλημα που άλλοι επιδιώκουν.  Κι αυτό είναι το γκριζάρισμα της περιοχής γι΄αρκετούς λόγους.

Για τον κάθε ενδιαφερόμενο  η Θράκη είναι  ο κόμβος όλων των εμπορικών μεταφορών, διαθέτοντας σημαντικούς οδικούς άξονες και λιμάνια. Είναι επίσης μια περιοχή με μεγάλο γεωλογικό ενδιαφέρον και ορυκτό πλούτο. Είναι όμως και το επίμαχο σημείο γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος καθώς από το έδαφός της προβλέπεται να περάσουν δύο ρωσικοί αγωγοί φυσικού αερίου (Southstream & TANAP) για να τροφοδοτήσουν την Ευρώπη συν τον διαδρατικό αγωγό TAP.

Αυτοί οι παράγοντες είναι που προσελκύουν το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την περιοχή, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι ν΄αφήσουν κανέναν άλλον να διαδραματίσει κυριαρχικό ρόλο στη Θράκη. Ο Αμερικάνος σχεδιάζοντας νέα στρατιωτική βάση στην Αλεξανδρούπολη  δημιουργεί προγεφυρώματα που θα λειτουργήσουν ως φραγμός για τη Ρωσία, εμποδίζοντας ή και ακυρώνοντας τους αγωγούς της. Το εμπορικό ενδιαφέρον εξαγοράς των λιμανιών και των αεροδρομίων της περιοχής θα του επιτρέψει την εξαγωγή υδρογονανθράκων.

Δημιουργούνται λοιπόν νέα δεδομένα σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. H διεθνής τραυματική εμπειρία έχει καταδείξει ότι από όποια χώρα περνάνε διεθνείς αγωγοί περνάνε και τα στρατεύματα των νέων κατακτητών, που θέλουν να τους ελέγξουν.  Συνεπώς, και η περιοχή θα πρέπει να είναι διαθέσιμη να χρησιμοποιηθεί ανά πάσα στιγμή για την μετακίνηση νατοϊκών και αμερικανικών στρατευμάτων. Εξάλλου στο πρόσφατο παρελθόν δοκιμάστηκε με επιτυχία η μετακίνηση στρατευμάτων προς τη Ρουμανία, περνώντας κι από τη Θράκη. (Καζάκης & Κυπριώτης στο e–roi 11/12/2017. Δ. Καζάκης στο Alpha 8/12/2017, «O Ερντογάν και η υπόδουλη μεταμνημονιακή Ελλάδα»)

Έτσι σ’ αυτό το πλαίσιο χτίζονται οι «γέφυρες»  της ελληνοτουρκικής συνεργασίας  σε «γερά θεμέλια». Έτσι εξυπηρετούνται και τα συμφέροντα των «συμμάχων» μας που επιθυμούν ομοσπονδιοποίηση της Θράκης κι έλεγχο όλων των Βαλκανίων προκειμένου ν΄ ανακόψουν τη ρωσική επιρροή. Και σ’ αυτά τα νέα δεδομένα ο Ερντογάν προσπαθεί να κερδίσει ό,τι μπορεί και μάλλον κέρδισε!

ΑΙΓΑΙΟ

Ο Έλληνας πρωθυπουργός  έκανε λόγο για σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο. Παρότι έθιξε τις τουρκικές παραβιάσεις στον θαλάσσιο κι εναέριο χώρο, κανένα διπλωματικό διάβημα από την ελληνική πλευρά  δεν έγινε για την προσβλητική δήλωση του Ετρντογάν  ότι ελληνικά αεροσκάφη παραβιάζουν τον τουρκικό εναέριο χώρο, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση ότι αποδέχεται τις κατηγορίες σαν συνένοχη.

Η Τουρκία έχει πρόβλημα με τα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο, όπου τα πάντα «πρέπει να διευθετηθούν με δικαιοσύνη». Δεν μπορεί ν΄ανεχτεί να περιορίζεται η ελεύθερη ναυσιπλοΐα της, γι’ αυτό έχει πρόβλημα με τις αποστάσεις των νησιών από τις απέναντι μικρασιατικές ακτές. Γι’ αυτό ζήτησε ελεύθερη κι ανεμπόδιστη διακίνηση του εμπορίου κι ενίσχυση του τουρκικού τουρισμού, αλλά κανείς δε σχολίασε ότι αυτός ήταν που απαγόρευσε την προσάραξη ελληνικών τουριστικών πλοίων στα τουρκικά παράλια, ούτε τις παράνομες επισκέψεις που πραγματοποιούν τουρκικά ιδιωτικά πλοιάρια στις ακτές των νησιών.

Επίσης ζήτησε ελεύθερο διάπλου του στόλου του, όταν αυτή τη στιγμή ο κύριος όγκος του πολεμικού στόλου της Τουρκίας βρίσκεται στο Αιγαίο. Το Αιγαίο ελέγχεται απ’ την Τουρκία και η κατάσταση αυτή παγιώνεται, όταν κανείς δε θέτει θέμα ανατροπής της, ούτε θέτει ενστάσεις για τα σχέδια τοποθέτησης πυραύλων S400 στα δυτικά παράλια της Τουρκίας, η αγορά των οποίων από τη Ρωσία ολοκληρώθηκε (Καζάκης & Κυπριώτης στο e–roi 11/12/2017)

Το ουσιαστικό όμως είναι  η δήλωση του Τσίπρα  ότι το Αιγαίο είναι θάλασσα Ειρήνης και διαλόγου! Δεν μας διευκρινίζει, όμως, διαλόγου επί ποιου θέματος ;

Οι συμφωνίες για την επείγουσα  οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, τη σύσταση μικτής οικονομικής επιτροπής –  χωρίς να διευκρινίζεται ο λόγος σύστασής της-  και την προώθηση έργων υποδομής παραπέμπουν  προφανώς σε συνεργασία στο Αιγαίο, που αφορά ίσως τη  συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων.  Γι’ αυτό το Αιγαίο είναι θάλασσα ειρήνης και διαλόγου! Ειρήνης γιατί είναι απαραίτητη προϋπόθεση να προχωρήσουν οι εξορύξεις. Και διαλόγου γιατί είναι πολλά τα λεφτά και μεγάλα τα συμφέροντα.

Σε αυτό το πλαίσιο το σενάριο που προβλέπει πιθανή ελληνοτουρκική σύγκρουση για τους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου δε φαίνεται να είναι δεδομένο. Στις παρούσες συνθήκες οι απειλές Ερντογάν για casus belli μοιάζουν περισσότερο να κινούνται στο επίπεδο της επικοινωνιακής πολιτικής, προκειμένου να κάμψει τις όποιες τυχόν αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης και να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί από τις διεκδικήσεις του. Γνωρίζει ουσιαστικά ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα αναγκαστεί να συγκρουστεί με  ισχυρούς γίγαντες που διεκδικούν τον έλεγχο των υδρογονανθράκων του Αιγαίου. Και τη δεδομένη στιγμή δε φαίνεται να είναι έτοιμος γι’ αυτό. Με την απειλή του casus belli μπλοφάρει με όρους πόκερ, κάνει το παζάρεμά του. Παράλληλα όμως «τα λέει στη νύφη για να τ΄ ακούει η πεθερά», όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Το εύλογο ερώτημα όμως που προκύπτει είναι για ποιο λόγο  η ελληνική κυβέρνηση να προσκαλέσει σε συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου  μια χώρα με την οποία έχουμε τόσες διαφορές και η μέχρι τώρα στάση της είναι τόσο προκλητική;  Η απάντηση μάλλον συνδέεται με το τρίτο θέμα της ατζέντας.

ΚΥΠΡΟΣ

Ο Τσίπρας καλεί τον Τούρκο Πρόεδρο σε επανέναρξη των συνομιλιών για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού στη βάση του πλαισίου Gutteres. Επί του θάματος αυτού, που φαίνεται να είναι το μόνο για το οποίο δεν κατέληξαν κάπου οι συνομιλίες, η ελληνική κυβέρνηση κατηγορήθηκε μάλιστα από το Ερντογάν  ότι αυτή ήταν η υπαίτιος που ναυάγησε το κυπριακό. Όμως δεν ανταπαντήθηκε η κατηγορία. Ίσως γιατί το θέμα αυτό, όπως εκτιμούν κάποιες αναλύσεις (Δ. Κωνσταντακόπουλος: έφεραν τον Ερντογάν για να παραδώσουν την Κύπρο σε ΗΠΑ – Ισραήλ, 7/12/2017), να ήταν και ο κύριος λόγος της πρόσκλησης του Ερντογάν στην Ελλάδα. Σ’ αυτή την περίπτωση η συνδιαχείριση της Θράκης και του Αιγαίου θα μπορούσαν να αποτελούν παραχωρήσεις έναντι  του τιμήματος της συνεργασίας του Ερντογάν στο Κυπριακό.

Οι ερμηνείες αυτές ίσως φαίνονται σε ορισμένους υπερβολικές, αν όχι συνωμοσιολογικές.  Όμως το πρόβλημα της μνημονιακής Ελλάδας είναι ότι δεν υπάρχει Ελληνική κυβέρνηση που να υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, ούτε κι ελληνική εξωτερική πολιτική. Στον τομέα της οικονομίας τη χώρα διοικεί η Γερμανία, η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ESM. Υπό τις επιταγές των θεσμών η χώρα αλλάζει ιδιοκτησιακό καθεστώς και η δημόσια περιουσία της ρευστοποιείται έναντι πινακίου φακής. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής διοικείται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, χωρίς να παραγνωρίζουμε το ρόλο του Ισραήλ. Αυτοί αποφασίζουν, η «Ελλάδα» εκτελεί. Η Αθήνα δεν κάνει τίποτα χωρίς την άδεια και την ενθάρρυνση των Αμερικανών.

Το σχέδιο για την Κύπρο που προωθείται από την Αμερική και συζητήθηκε στη Διάσκεψη της Γενεύης – μια χειρότερη εκδοχή του σχεδίου Ανάν- προβλέπει κατάλυση της κυπριακής δημοκρατίας, δημιουργία δύο ισότιμων κοινοτήτων (των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων), αφοπλισμό του νησιού, που θα βρίσκεται υπό την κυριαρχία διεθνούς αστυνομικής δύναμης, και Διεθνή διαιτησία (υπό επιτρόπων του ΟΗΕ και της ΕΕ), που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα ΗΠΑ, Βρετανίας κι Ισραήλ. Δηλαδή τη μετατροπή της σε αποικία της νέας αυτοκρατορίας. Το σχέδιο αυτό ο Κύπριος πρόεδρος το έχει δεχτεί, η ελληνική κυβέρνηση το έχει δεχτεί. Ο Ερντογάν όμως προέβαλε ενστάσεις γιατί δεν ικανοποιούνταν οι αιτιάσεις του, αν και παράνομες κατά το Διεθνές Δίκαιο. Οι αντιρρήσεις της Τουρκίας θα πρέπει, λοιπόν, να καμφθούν προκειμένου να συγκατατεθεί σε μια φόρμουλα που να υποκαθιστά την συνθήκη εγγυήσεως.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός επισήμανε ότι δεν επιτρέπεται να είναι υπό στρατιωτική κατοχή η Κύπρος, τονίζοντας στον Ερντογάν ότι πρέπει ν΄αποσύρει τα στρατεύματά του. Κι αυτό αποτελεί ένα ακανθώδες ζήτημα που δυσχεραίνει την επίλυση του κυπριακού με βάση τα δρομολογούμενα σχέδια για τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Η Κύπρος  θα πρέπει να είναι υπό διεθνή διαιτησία, δηλαδή διεθνές προτεκτοράτο, κι αυτό γιατί από εκεί προβλέπεται να περάσουν οι αγωγοί μεταφοράς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής. Ειδικότερα οι αγωγοί ενέργειας σχεδιάζεται να διασχίζουν  το υπό ίδρυση κουρδικό κράτος – για το οποίο η Τουρκία καλείται να θυσιάσει εδάφη της-, να περνάν στην Κύπρο κι από εκεί δια μέσου του Αιγαίου να κατευθύνονται προς την Ευρώπη.   Γι’ αυτό η Κύπρος πρέπει να είναι διεθνές προτεκτοράτο, το Αιγαίο διεθνή ζώνη εμπορίου και θάλασσα ειρήνης!

Με βάση τα σχέδια αυτά ο Ερντογάν μπορεί να χάνει πετρελαιοφόρα εδάφη για τη σύσταση του κουρδικού κράτους, όμως θ’ ανταμειφθεί με πετρέλαια του Αιγαίου.  Όχι εδάφη! Γι’ αυτό η αντίδραση των ΗΠΑ, της Γερμανίας και των Βρυξελών ήταν άμεση και τελεσίδικη επί των δηλώσεων του Ερντογάν για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης. Το υπάρχον διεθνές stautus quo είναι αδιαπραγμάτευτο. Αυτό εννοεί η δήλωση ότι η Συνθήκη Λοζάνης είναι διεθνής και δεν επιδέχεται αναθεώρηση. Μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μπορεί όμως να γίνει επικαιροποίηση κι ερμηνεία της Συνθήκης σε   διμερή βάση, χωρίς τους περιορισμούς του Διεθνούς Δικαίου…..

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Η επίλυση του κυπριακού όμως επείγει κι ενόψει των νέων δρομολογούμενων εξελίξεων  στη Μέση Ανατολή. Ο άξονας ΗΠΑ – Ισραήλ- Σαουδική Αραβία επιθυμεί πάση θυσία την αποσταθεροποίηση της περιοχής της Μέσης Ανατολής προκειμένου ν’  ανακτήσει πάλι τον έλεγχο που βλέπει να χάνει  εξαιτίας της ανάμιξης της Ρωσίας και της ενίσχυσης του τόξου του Ιράν που είχαν ως αποτέλεσμα  την διάλυση του ισλαμικού κράτους, την ενδυνάμωση του καθεστώτος Άσάντ στη Συρία,  την ιρανική παρέμβαση στη Βαγδάτη, την κυβέρνηση Χεσμπολά στο Λίβανο. Εν όψει αυτών των εξελίξεων οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ.

Τα στρατόπεδα έχουν διαμορφωθεί, κι η «Ελληνική κυβέρνηση» – όχι όμως κι ο λαός- έχει επιλέξει με ποιους θα συνταχτεί! Η θέση της Τουρκίας παζαρεύεται ακόμη κι οι κυβερνώντες της Ελλάδας, ως τριτοκλασάτοι χωροφύλακες έχουν αναλάβει το ρόλο  του μπράβου και του μεσάζοντα! Δεν είναι τυχαία η πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία, για να καταλήξουν κατά πάσα πιθανότητα στον ISIS, όταν αυτή η χώρα καταστρέφει αυτή τη στιγμή τον Λίβανο.

Δεν είναι τυχαία η παράνομη διακίνηση πετρελαίου σε τζιχαντιστές από Έλληνες εφοπλιστές που παραμένουν στο απυρόβλητο∙ η  παραχώρηση ζωτικού χώρου για στρατιωτικές ασκήσεις στην  Κάρπαθο∙ η μετατροπή της Κρήτης σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», κατά την έκφραση του Καμένου, και η  παραχώρηση  της  στο Ισραήλ , τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για την τοποθέτηση πυραύλων  με εμβέλεια μέχρι Συρία, Ιράκ αλλά και Ρωσία, ελέγχοντας τη Μεσόγειο και τις διόδους προς Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική, όπως οραματιζόταν η Αγγλία τον 19^ο αι.

Δεν είναι τυχαία η στήριξη του καθεστώτος Νεντανιάχου που επιδίδεται στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων. Ως πιστοί σύμμαχοι δεχόμαστε πυρηνικά στον Άραξο και Λάρισα, μετατρέπουμε την Κρήτη και την Κάρπαθο σε πολεμικό ορμητήριο εναντίον του Ιράν και της Συρίας, μετατρέπουμε τη Βόρειο Ελλάδα σε πολεμικό ορμητήριο κατά των Ρώσων, δίνουμε στους Αμερικάνους το νεώριο της Σύρου για να μη το πάρουν οι Ρώσοι, τους δίνουμε και τη μερίδα του λέοντος των πετρελαίων του Αιγαίου.

Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να μαντέψουμε ποιου  πρωτοβουλία ήταν να προσκληθεί ο Ερντογάν στην Ελλάδα και να μπουν στο τραπέζι του διαλόγου Κύπρος, Αιγαίο και Θράκη. Η «ελληνική κυβέρνηση» σαν το πρόθυμο παιδί θελημάτων δέχτηκε με χαρά να παίξει τον διαμεσολαβητή και να καλέσει σε συζητήσεις τον Ερντογάν τη στιγμή που οι σχέσεις του με Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Ισραηλινούς έχουν διαταραχτεί.

Και η χρονική στιγμή ήταν κατάλληλη: τώρα που η Τουρκία είναι διπλωματικά απομονωμένη κι ο Ερντογάν αντιμετωπίζει σοβαρά  προβλήματα τόσο στο εσωτερικό της χώρας με το κεμαλικό κράτος και τις συνεχείς στάσεις στο στρατό, όσο και προσωπικά  με την  πολύκροτη δίκη στην Αμερική και τις κατηγορίες για διαφθορά μελών της οικογένειάς του. Κι ο Ερτνογάν δεν άφησε βέβαια την ευκαιρία να πάει χαμένη. Μάλιστα μια βδομάδα πριν επιδοθεί επίσημα η πρόσκληση τουρκικές εφημερίδες φιλοξενούν δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων της Τουρκίας που παρουσιάζουν ως δεδομένο το ταξίδι του Ερντογάν στην Αθήνα,  εκβιάζοντας ουσιαστικά ωμά για την πρόσκληση. Κι είναι λογικό γιατί τέτοια ευκαιρία ίσως να μην ξαναδινόταν. Ο Ερντογάν χρειάζεται ένα success story για να σπάσει την διπλωματική  απομόνωση της Τουρκίας. Χρειάζεται όμως και νέο ζωτικό χώρο καθώς το μέτωπο με Συρία και Ιράκ φαίνεται ότι κλείνει.

Δεν φαίνεται να είναι τυχαίο λοιπόν ότι η πρόσκληση έγινε αμέσως μετά την επίσκεψη του Τσίπρα στις ΗΠΑ όπου ασμένως παραχώρησε ό,τι του ζητήθηκε από τους Αμερικάνους. Κάποιες ειδησεογραφικές πηγές (Παναγιώτης Αποστόλου, διχοτόμησαν το Αιγαίο οι ΉΠΑ , 5/11/2017) αναφέρουν μάλιστα  ότι σε εκείνο το ταξίδι αποφασίστηκε να ενταχτεί στην ομάδα  συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και η Τουρκία και ν΄ αποχωρήσει το Ισραήλ, το οποίο διαμαρτυρήθηκε έντονα.

Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι ισχυροί δε σχεδιάζουν μόνο τις ζώνες επικράτησής τους, αλλά μοιράζουν και τα κέρδη: Το Ισραήλ  κερδίζει  από τα πετρέλαια της Κύπρου κι έχει και  βάσεις στο Αιγαίο. Για να δελεάσουν τον Ερντογάν να συναινέσει στην επίλυση του κυπριακού και να απομακρυνθεί από τη Ρωσία θα πρέπει να δοθεί κάτι ως αντάλλαγμα. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι «σύμμαχοι» Άγγλοι  προκειμένου να σπάσει την ουδετερότητά της η Τουρκία της έδιναν  τη Σάμο και τη Ρόδο. Τώρα τα προτεινόμενα ανταλλάγματα φαίνεται ότι είναι ακόμη πιο γενναιόδωρα.

Οι προαναφερόμενες πηγές αναφέρουν ότι συμφωνήθηκε διχοτόμηση του Αιγαίου στον 25^ο μεσημβρινό (δηλαδή ως τις Κυκλάδες!), συνεκμετάλλευση 50 χρόνων και η ίδρυση Ελληνοτουρικής Εταιρείας εξόρυξης, στην οποία θα συμμετέχουν κι Αμερικάνοι. Τη σύσταση της εταιρείας αυτής ανακοίνωνε και τουρκική εφημερίδα παραμονές της επίσκεψης Ερτνογάν στην Αθήνα. Μήπως με αυτή την εταιρεία σχετίζεται το κοινό οικονομικό ταμείο που συμφωνήθηκε;

Αν αυτά συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της αγαστής  ελληνοτουρκικής συνεργασίας  που ξεκίνησε να χτίζεται σε «γερές βάσεις», αφήνοντας πίσω το παρελθόν, είναι κατανοητός ο συμβολισμός της επαίσχυντης  κατάθεσης  της τούρκικης σημαίας με τη μορφή στεφάνου στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, για να τρίζουν τα κόκκαλα όσων θυσίασαν τη ζωή τους για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία αυτού του τόπου!

Με βάση τα παραπάνω και η ατζέντα των θεμάτων δεν φαίνεται να είχε προετοιμαστεί τόσο πρόχειρα όσο κάποιοι υποστηρίζουν. Προετοιμαζόταν από τον Οκτώβριο με αλλεπάλληλες ανταλλαγές επισκέψεων της  Ελληνοτουρκικής ηγεσίας. Ήταν σαφής ο κύριος στόχος, όπως και οι ανταμοιβές. Μόνο που ο Ερντογάν ήρθε στην Αθήνα ως κυρίαρχος του παιχνιδιού κάνοντας επίδειξη ηγεμόνα: πήρε αυτά που ήθελε από Θράκη κι Αιγαίο και φαίνεται ν΄άφησε σ’ εκκρεμότητα το ζήτημα της Κύπρου, να διευθετηθεί στην πορεία.

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

Κερδισμένος όμως μάλλον βγήκε και στο μεταναστευτικό. Επ’ αυτού συμφωνήθηκαν από κοινού  μέτρα για την αποσυμφόρηση των νησιών, στο πλαίσιο πάντοτε της συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας. Μιας συμφωνίας που καταστρατηγεί το Διεθνές Δίκαιο για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, όπως αυτό ορίστηκε μετά το τέλος το Β’ παγκοσμίου Πολέμου.  Μάλιστα ο πρωθυπουργός συμπαραστάθηκε στον Τούρκο πρόεδρο, γιατί μια χώρα 80 εκ. κατοίκων φιλοξενεί 3 κ. πρόσφυγες, και υποσχέθηκαν συνεργασία, γιατί το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Συμπαράσταση σε μια χώρα που είχε ενεργό ανάμιξη στους πολέμους της Μέσης Ανατολής συνεργαζόμενη με τους Τζιχαντιστές, επιδιώκοντας τη διάλυση της Συρίας, βομβαρδίζοντας Κούρδους!

Για να προωθηθεί μάλιστα αυτή η συνεργασία συναντήθηκε και ο Αβραμόπουλος με τον Τούρκο πρόεδρο. Εννοείται καμία νύξη δεν έγινε για τις δουλεμπορικές πρακτικές της Τουρκίας που ελέγχει τις προσφυγικές  και τις  μεταναστευτικές ροές από χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής κατευθύνοντάς τες  προς την Ελλάδα . Καμιά καταγγελία για τους εκατοντάδες μετανάστες και  πρόσφυγες που φτάνουν καθημερινά στα νησιά∙ καμιά αναφορά στο εμπόριο οργάνων και στην εκμετάλλευση παιδιών ως φτηνό εργατικό δυναμικό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Τουρκίας∙ καμιά καταγγελία για τη δράση Τούρκων πρακτόρων στα νησιά και στη Θράκη∙ καμιά αναφορά ότι το τελευταίο διάστημα έχει αυξηθεί ο αριθμός των Τούρκων πολιτών που φτάνουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα προκειμένου να σωθούν από τις διώξεις και τους βομβαρδισμούς του καθεστώτος Ερντογάν.

Αντ’ αυτού συμφωνήθηκε συνεργασία!  Μήπως αυτό δηλώνει συνεργασία στα παγκόσμια δουλεμπορικά δίκτυα και στα κέρδη απ’ αυτά ; ή μήπως αύξηση των μεταναστευτικών ροών στην Ελλάδα με τις ευλογίες της κυβέρνησης προκειμένου ν’ ανακουφιστεί η Τουρκία;  Γι’ αυτό άραγε, αμέσως μετά την αναχώρηση του Ερντογάν, ξεκίνησε η παροδική αποσυμφόρηση των νησιών, με την αποστολή πλοίου σε ειδικό δρομολόγιο για την μετακίνηση 1000 μεταναστών – προσφύγων από τα νησιά Χίο, Λέσβο και Σάμο προς την Κρήτη, την επόμενη γκρίζα ζώνη που ετοιμάζεται ;

Συνοψίζοντας,

Η πολιτική της κατοχικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο υποτελής, δουλοπρεπής και ταπεινωτική για τον ελληνικό λαό. Όπως κάθε δοσιλογική πολιτική είναι άκρως επικίνδυνη καθώς εμπορευματοποιούνται τα εθνικά συμφέροντα, μπαίνει στο τραπέζι του Προκρούστη  η εθνική επικράτεια,  μεθοδεύεται η στρατηγική απομόνωση της Ελλάδας και κυρίως  η χώρα τοποθετείται στο στόχαστρο πολεμικών αναμετρήσεων.

Τη στιγμή που όλος ο πλανήτης αντιλαμβάνεται ότι κλονίζεται επικίνδυνα η ηγεμονία της Δύσης σε οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο∙ όταν όλες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν με περίσκεψη τις, φανερές ή συγκαλυμμένες, απειλές  των ΗΠΑ – Ισραήλ για εξαπόλυση πυρηνικών κατά της Κορέας και κατά του Ιράν, ως αντίδραση στη διαφαινόμενη απώλεια της ηγεμονίας, και παίρνουν τα μέτρα τους να προφυλαχτούν, οι κυβερνώντες την Ελλάδα, αλλά κι οι αντιπολιτευόμενοι, βάζουν τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Τη στριμώχνουν ανάμεσα σε συμπληγάδες! Γιατί, όπως κάποιοι παρατηρητές επισημαίνουν,  αν ο άξονας ΗΠΑ – Ισραήλ τα ξαναβρεί με την Τουρκία, θα βάλουν εμάς να πληρώσουμε τη νύφη. Αν πάνε σε σύγκρουση με την Τουρκία κινδυνεύουμε να μας βάλουν να τους κάνουμε εμείς τη βρώμικη δουλειά ανοίγοντας το προς Δυσμάς μέτωπο στον Ερντογάν!

Ως  Λαός οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε! Ν΄αγωνιστούμε για τη ανάκτηση της κυριαρχίας της Πατρίδας μας. Για τη Λευτεριά από τα δεσμά που μας έχουν επιβληθεί. Για τη διασφάλιση της Ειρήνης! Για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας!

Σ΄αυτόν το αγώνα θα πρέπει να ενωθούν όλες οι πατριωτικές δυνάμεις!

*Η Ελένη Γούλα είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.