Έπρεπε να αξιοποιήσουμε το μεγάλο μας Χρέος

Γιάννης Βαρουφάκης: Καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τη συνέντευξη πήρε
ο Παύλος Καυδιανός

*Τι συνιστούν για την ελληνική κοινωνία και οικονομία τα μέτρα;

-Θα μπούμε σε μια αντιαναπτυξιακή, υφεσιακή πορεία κατά την οποία το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) θα συρρικνωθεί με ρυθμούς που δεν έχει ξαναδεί η ελληνική κοινωνία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, όπως πάντα, η συρρίκνωση δεν είναι ισοδύναμα κατανεμημένη στα κοινωνικά στρώματα. Μιλάμε για μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων. Επίσης θα έχουμε και ένα είδος «απεργίας» επενδύσεων εκμέρους των επιχειρήσεων. Αλλά, βέβαια, αυτός είναι και ο σκοπός τους. Όχι, όμως, μόνο του ΔΝΤ, που δεν παίζει και τον πρώτο ρόλο, αλλά βασικά της Γερμανίας η οποία βλέπει ως μονόδρομο την υποτίμηση των ελληνικών εισοδημάτων (μιας και δεν μπορεί να υποτιμηθεί πλέον το ελληνικό νόμισμα). Σε σχέση με την ευρωζώνη το ΔΝΤ είναι μετριοπαθές!

*Πού οφείλεται ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός της ευρωζώνης;

-Δεν είναι καν νεοφιλελευθερισμός. Είναι μια μικροπολιτική, μικροοικονομική επέκταση του γερμανικού τρόπου σκέψης, πάρα πολύ όμοιας με ενός μπακάλη. Έχετε κύριοι έλλειμμα στο ισοζύγιό σας και δεν μπορείτε να υποτιμήσετε εφόσον σας βάλαμε στο ευρώ; Θα το υποτιμήσετε μ΄ άλλο τρόπο! Πριν το ευρώ, ό αν υπήρχε έλλειμμα αφηνόταν το νόμισμα να διολισθαίνει και κρατούσε η εν λόγω χώρα σε διαχειρίσιμα όρια το έλλειμμα του εμπορικού της ισοζυγίου π.χ. με τη Γερμανία. Οι εργάτες, έτσι, έπαιρναν υψηλότερους μισθούς σε ντόπιο νόμισμα αλλά χαμηλότερους σε μάρκα. Τώρα αυτό θα γίνει άμεσα, δηλαδή θα μειώσουν τους μισθούς σε ευρώ, ισχυριζόμενοι ότι είναι το ίδιο. Δεν είναι όμως. Διότι με τον αποπληθωρισμό, όπως είδαμε και το ’29 με τη Μεγάλη Κρίση, όταν θα αρχίσουν να μειώνονται μισθοί και τιμές αυτό θα έχει άμεση ψυχολογική επίπτωση και στον εργαζόμενο και στον καταναλωτή και τον επενδυτή. Για ί κάποιος να επενδύσει να παραχθεί κάτι εφ όσον αύριο θα είναι φθηνότερο; Γιατί κάποιος, για τον ίδιο λόγο, να αγοράσει κάτι, όταν αύριο θα πουλιέται λιγότερο; Εργαζόμενοι και καπιταλιστές βρίσκονται, θα λέγαμε, σε μία κατάσταση ‘στάσης εργασίας’. Αυτό αρνούνται να το λάβουν υπ όψη τους.


*Όμως είναι γνωστό, το γνωρίζουν πολύ καλά.

-Όχι και τόσο. Στη Γερμανία η βασική σκέψη του Κέινς ποτέ δεν είχε την επίπτωση που είχε σε άλλες χώρες. Εκεί, καταρχάς, δεν έγινε η συζήτηση που έγινε μετά την κρίση του ’29. Εφαρμόστηκε μεν μια Κεϊνσιανή μακροπολιτική όχι όμως μετά από μακροοικονομικό προβληματισμό ως ένα σχέδιο μαζικών επενδύσεων σε οπλικά συστήματα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Μετά τον πόλεμο η γερμανική ανάπτυξη είχε δυο πυλώνες. Ο ένας ήταν το ισχυρό μάρκο, η διαβεβαίωση δηλαδή ότι δεν θα υπάρξει ξανά πληθωρισμός, με όποια θυσία. Βέβαια αυτό, θα είχε τεράστιο κόστος, φτώχεια κ.τ.λ. διότι θα σήμαινε καχεκτική προσφορά χρήματος, υψηλά επιτόκια κτλ. Δηλαδή μέτρα σε βάρος της ζήτησης. Χρειαζόταν, επομένως, και έναν άλλο αναπτυξιακό πυλώνα και αυτός ή αν οι εξαγωγές -η εισαγωγή ζήτησης από το ε εξωτερικό. Σε αυτό συνέφερε τα μέγιστα ο σχεδιασμός των ΗΠΑ για την μεταπολεμική εποχή -ιδίως μετά το 1947. Με το τραύμα του ’29 και γνωρίζοντας ότι η οικονομία των ΗΠΑ ήταν επιρρεπής στις κρίσεις, σημαντικοί Αμερικανοί αξιωματούχοι σχεδίασαν εκτός του ισχυρού δολαρίου και την ύπαρξη δύο ακόμη ισχυρών νομισμάτων του μάρκου και του γεν, σαν αμορτισέρ απορρόφησης κραδασμών. Για τη Γερμανία, ενδοχώρα για τα προϊόντα της θα ήταν η Ευρώπη. Για την Ιαπωνία, εφ όσον δεν μπόρεσε να είναι η Κίνα, έγιναν οι ίδιες οι ΗΠΑ! Κατάργησαν ως και τους δασμούς και επέβαλαν στις εταιρείες τους τον ανταγωνισμό των Ιαπωνικών προϊόντων.

Μειώστε τους μισθούς

*Είχαμε αργότερα και τη δημιουργία του Ευρώ.

-Το 2000 η Γερμανία προσπάθησε να επεκτείνει το γερμανικό μοντέλο στην Ευρώπη, δηλαδή η ευρωζώνη να γίνει μια μεγαλύτερη έκδοση του γερμανικού μοντέλου, δηλαδή (α) ισχυρό ευρώ και (β) εισαγόμενη ζήτηση (μέσω επιθετικών εξαγωγών). Με την κρίση του 2008, που ξεκίνησε από τις Η ΠΑ, η Γερμανία έπρεπε να καλύψει τη μείωση της ζήτησης που προέκυπτε μετά την κατάρρευση της ζήτησης Γερμανικών προϊόντων εκ μέρους των Αμερικανών. Οι μισθοί, που είχαν μειωθεί μετά την Ενοποίηση το 1991, έπεσαν κι άλλο αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητά τους εντός της ευρωζώνης. Τώρα η Γερμανία θέλει να αυξήσει τις εξαγωγές της στην υπόλοιπη Ευρώπη ακόμη περισσότερο, αλλά ταυτόχρονα η υπόλοιπη Ευρώπη να μην έχει έλλειμμα απέναντί της! Αυτό δεν γίνεται. Γι’ αυτό αντιδρά, σχεδόν αταβιστικά, και πιέζει τις χώρες του Νότου για ‘εσωτερική υποτίμηση’. Να ρίξουν, δηλαδή, κι αυτές τους μισθούς. Είναι λογική ιδεολογική. Αν το κάνουμε όλοι αυτό, τότε δημιουργείται τεράστια ύφεση από την οποία υποφέρουμε όλοι. Ένας Γερμανός τραπεζίτης, που του έθετα το θέμα, ότι δηλαδή τελικά δεν θα μπορούν να αγοράζονται τα γερμανικά προϊόντα, είχε απάντηση. Τα γερμανικά προϊόντα, είπε, έτσι κι αλλιώς δεν τα α αγοράζουν οι μισθωτοί σας αλλά τα εύπορα στρώματα. Αυτοί θα μπορούν.

*Κάνουν ταξική πολιτική, δηλαδή, στις άλλες χώρες.

-Ακριβώς. Αλλά και η σχεδιαζόμενη αναπτυξιακή πολιτική, αν υπάρξει και αποδώσει, μέσω ΕΣΠΑ κ.τ.λ., πάλι γερμανικά κεφαλαιουχικά προϊόντα θα χρειαστεί, πρόσθεσε. Ενώ θα προσληφθούν ελάχιστοι μισθωτοί και ελάχιστο ποσοστό των χρημάτων αυτών θα πηγαίνει στη λαϊκή κατανάλωση. Το μεγαλύτερο πηγαίνει σε όσους είναι συνδεδεμένοι με αυτό το μηχανισμό των συγκεκριμένων ευρωπαϊκών επενδύσεων στην Ελλάδα. Αυτοί, υποστηρίζουν, θα πάρουν τη Μερσεντές. Μ’ αυτή την κρίση, όμως, που δημιουργούν παίζουν με τη φωτιά και θα καεί και το σπίτι τους μαζί με του φτωχού. Θα επεκταθεί πάρα πολύ γρήγορα. Διότι η ενεργός συνολική ζήτηση είναι σαν την παλίρροια: Όταν φύγει, στη λάσπη θα κάτσουν μεγάλα πλοία, καΐκια, και βάρκες. Κάνουν τεράστιο λάθος.

*Αν μπει η Πορτογαλία και η Ισπανία στο πρόβλημα θα μιλάμε για άλλα μεγέθη.

-Μα έχουν μπει. Γι’ αυτό εκεί που πριν δυο εβδομάδες η Γερμανία συζητούσε αν θα συμμετείχε στο πακέτο στήριξης των 30 δις, τώρα λέει άμεσα ναι σε ένα πακέτο των 110 δισ.! Γιατί οι τράπεζες του Νότου, και όχι μόνο, ξαφνικά βρέθηκαν να έχουν στραγγίξει από ρευστότητα. Εμείς, όμως, ως χώρα χάσαμε μια γενιά με τα μέτρα που πήραμε ενώ δεν υπήρχε λόγος να αποδεχθούμε το συγκεκριμένο πακέτο.

*Υπήρχε, κατά τη γνώμη σας, εναλλακτική λύση;

-Όταν χρωστάς 300 δισ. υπάρχουν κακά και καλά. Τα κακά είναι ευνόητα, καθώς το δημόσιο είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Τα καλά είναι ότι έχεις μπροστά σου μια σειρά μεγάλους τραπεζίτες οι οποίοι σε κοιτάνε με φόβο. Από εδώ προκύπτει η εναλλακτική λύση. Αυτό που πραγματικά με θλίβει και θεωρώ ότι αγγίζει, σχεδόν, τα όρια του καταστροφικού, είναι η άποψη που έχει επικρατήσει στα ΜΜΕ και στις πολιτικές ελίτ ότι η Ελλάδα δεν είχε άλλη επιλογή, ότι έπρεπε να αποδεχτούμε ό,τι μας δώσουν. Όχι, λοιπόν, δεν έπρεπε. Είχαμε άλλη επιλογή και αυτή ήταν να αξιοποιήσουμε τη διαπραγματευτική ισχύ που μας δίνει το τεράστιο χρέος μας για να δια πραγματευτούμε το αν και με ποιους όρους θα πρέπει να δανειστούμε κι άλλα. Η δυναμική του χρέους μας είναι τέτοια που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και να μειωθεί τα επόμενα δέκα χρόνια μέσω του συγκεκριμένου πακέτου στο οποίο συμφωνήσαμε. Είναι απατηλή προσδοκία ότι μετά από δύο χρόνια το χρέος θα αρχίσει να αποκλιμακώνεται δεδομένου: (α) του ρυθμού αρνητικής ανάπτυξης του ΑΕΠ, (β) του ότι δεν συμφωνήθηκε με τους δανειστές μας η αναδιάρθρωση του υπάρχοντος χρέους, και (γ) του ληστρικού επιτοκίου με το οποίο χορηγείται το μέρος του δανείου (80 δις) που θα καταβάλει η ευρωζώνη.

Καμία πιθανότητα ανόδου.

*Προφανώς, προβλέπουν ότι θα αρχίσει να αυξάνεται το ΑΕΠ.

-Μα δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα. Όταν σε μια κοινωνία όπως η ελληνική μειώνεις, σε περίοδο αρνητικής ανάπτυξης περίπου -5%, κατά 10 μονάδες του ΑΕΠ τα δημόσια έσοδα πληρώνοντας μάλιστα και ληστρικούς τόκους στους σωτήρες σου, δεν υπάρχει πιθανότητα ανόδου.

*Όλη η λογική, εντούτοις, του πακέτου είναι ότι κάποτε η οικονομία, εξυγιασμένη, θα αρχίσει να ανακάμπτει.

-Η πηγή της είναι περισσότερο της ΕΕ και λιγότερο του ΔΝΤ. Η δική μου ανάγνωση όσων γίνονται είναι ότι το ΔΝΤ πιστεύει ότι το πακέτο δεν μπορεί να αποτρέψει τη στάση πληρωμών της Ελλάδας ή για να το πούμε πιο ευγενικά την αναδιάρθρωση του χρέους της. Το γνωρίζουν απολύτως, το λένε off the record. Έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν και κάποιοι Ευρωπαίοι, ότι είναι απαραίτητο να αναδιαρθρωθεί το χρέος. Όμως, είδατε τι δυσκολίες είχαν να συμφωνήσουν για τα 30 δισ. Έχουν τεράστια πολιτικά και θεσμικά προβλήματα όταν προωθούν την ουσιαστική αναδιάταξη των θεσμών της ΕΕ. Γιατί ουσιαστικά αυτό που έγινε τώρα είναι η δημιουργία ενός θεσμού, ένα, ας πού με Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Πιστεύω ότι εξαγόρασαν χρόνο, ώστε σε ένα χρόνο να μεταβούν στο δεύτερο μέρος.

*Είμαστε δηλαδή ένα μόνιμο πειραματόζωο.

-Οι Γερμανοί συμπεριφέρονται όπως ένας μικρομεσαίος μαγαζάτορας. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά λέει: Σιγά που εγώ θα βοηθήσω τον άλλο. Αν είναι λογικό να σκέφτεται έτσι ο μικρομεσαίος που θέλει να επιβιώσει, είναι τραγικό για μια χώρα, που θέλει να είναι και ηγέτιδα. Η αγωνία της θα έπρεπε να είναι πώς θα δημιουργηθεί ζήτηση για τα προϊόντα της εκτός των ορίων της και εντός της ευρωζώνης.

*Εάν προσδοκά, κάνοντας τεχνητή καθυστέρηση, ότι η ζήτηση θα έλθει στο άμεσο μέλλον από τις ΗΠΑ, την Κίνα κ.τ.λ.;

-Δεν το νομίζω, αν σκέφτεται λογικά. Στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή η ανάπτυξη είναι καθαρά εικονική. Οι Αμερικανοί το ξέρουν. Μέχρι το 2008, τα αμερικανικά ελλείμματα λειτουργούσαν ως ένας Παγκόσμιος Μινώταυρος την όρεξη του οποίου, σε ξένα κεφάλαια, ικανοποιούσαν τα ιαπωνικά, τα γερμανικά και τα κινέζικα κεφάλαια. Σε αντάλλαγμα, η οικονομία των Η ΠΑ λειτουργούσε σαν απορροφητήρας των βιομηχανικών τους προϊόντων. Έτσι λειτουργούσε το Γερμανικό μοντέλο. Όμως το 2008 ο Παγκόσμιος Μινώταυρος πέθανε. Κι η Γερμανία προσποιείται ότι δεν άλλαξε τίποτα.
Κι όμως, υπήρχε εναλλακτική λύση

*Ποια ήταν, λοιπόν, η εναλλακτική λύση που υπήρχε για την Ελλάδα;

-Πήραμε, καταρχάς, ένα δάνειο που δεν έπρεπε να είχαμε αποδεχθεί υπό τους όρους που μας προσφέρονταν. Θα έπρεπε να είχαμε διαπραγματευθεί. Πρώτον, ως προς τα επιτόκια διότι αυτά που μας δίνουν είναι τόσο ληστρικά που να εγγυώνται την προσεχή πτώχευση του δημοσίου μας. Δεν νοείται πακέτο διάσωσης και να βγάζεις χρήματα απ΄ αυτό. Συνιστά καθαρή μεταφορά πλούτου απ΄ την Αθήνα στο Βερολίνο. Δεύτερον, να ζητήσουμε να φωνάξουν εδώ στο τραπέζι τους υπεύθυνους των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών να γίνει συμφωνία παράτασης των πληρωμών. Πιστεύω ότι τράπεζες, όπως η Ντόιτσε Μπανκ, θα το ήθελαν αυτό, λόγω του κινδύνου να μην πάρουν τίποτα πίσω.

*Ήδη, το λένε κάποια στελέχη τους.

-Μα δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν τα κρυφά εδάφιά της συμφωνίας (λέγονται super seniority) που απαιτούν ότι σε περίπτωση που δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας στο μέλλον, οπότε θα χρωστάμε, π.χ. 400 δισ., και λέμε ότι θα αποπληρώσουμε μόνο τα 150, τότε τα χρήματα αυτά θα πάνε στο ΔΝΤ και τις τράπεζες της ευρωζώνης. Άρα, οι τωρινοί δανειστές μας την θέλουν την αναδιάρθρωση – όσοι τουλάχιστον δεν ελπίζουν σε μια επικερδή πώληση των ομολόγων μας στους επόμενους μήνες. Δεν μιλάμε, δε, για χρεοκοπία, για αναδιαπραγμάτευση μιλάμε. ΄Επρεπε να επιμείνουμε σε τρία πράγματα: μείωση επιτοκίων, αναδιαπραγμάτευση, νέα δάνεια. Έγινε το ένα, πήραμε το δάνειο, αλλά δεν αρκεί. Μας βάζει πιο βαθιά στη μαύρη τρύπα. Σε δυο χρόνια θα είμαστε σε πολύ χειρότερη θέση απ’ ό, τι σήμερα. Ταυτόχρονα όλη η Ευρώπη θα υποφέρει από το πακέτο που εμείς υπογράψαμε.

*Γιατί θα το δέχονταν όμως αυτό;

-Έπρεπε να γίνει σκληρή διαπραγμάτευση έτσι ώστε να είναι λογικό να δανειστούμε κι άλλα. Διότι εγώ δεν έχω αντίρρηση να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τη στάση πληρωμών. Θα είναι πολύ δυσάρεστη. Αλλά προτιμώ να την κάνω τώρα παρά σε δυο χρόνια με μεγαλύτερο χρέος. Αν όντως στόχος μας είναι να αποφύγουμε την πτώχευση, τη στάση πληρωμών, θα έπρεπε τώρα, που είμαστε στη διαπραγμάτευση για τα 110 δισ., να ξεκινήσουμε και μια ταυτόχρονη διαπραγμάτευση μ’ αυτούς που χρωστάμε για αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Επίσης, να επιδιώξουμε και μια συμφωνία εντός της ευρωζώνης όσον αφορά τον συντονισμό της δημοσιονομικής πολιτικής όλων των 16 χωρών ώστε να μπει φρένο στην κρίση. Θα μπορούσε να γίνει αν όλοι συμφωνούσαν να μειώνουν τις δαπάνες τα ελλειμματικά κράτη και να τις αυξάνουν τα πλεονασματικά. Αυτό επιβάλει ο κοινός νους: Μια Γερμανία που αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες της εντός της Γερμανίας.

*Άρα χρειάζεται συντονισμός με τις άλλες χώρες.

-Ακριβώς. Εμείς, απλώς, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε το χαρτί του υπερβολικού μας χρέους και να παίξουμε το ρόλο του απελπισμένου που έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι και για αυτό μπορεί να πει την αλήθεια, αφού δεν έχει τίποτε να χάσει.

*Την Τετάρτη η πολιτική και κοινωνική αριστερά συνέβαλε, με μια μεγάλη απεργία, στην αναζήτηση διεξόδου. Τι να προτείνει;

-Η διαδήλωση είναι πάντοτε απαραίτητη, διότι συμβαίνουν πράγματα αυτή τη στιγμή, εντός και εκτός της Ελλάδας, που είναι πρώτον εξοντωτικά και δεύτερον ανορθολογικά. Η λαϊκή αντίδραση είναι απαραίτητη. Όμως χρειάζεται και η πρόταση. Η πρότασή μου είναι η εξής: Λέμε όχι σε περαιτέρω δανεισμό χωρίς την εξασφάλιση ότι δεν θα πάει χαμένος και ότι τη λυπητερή δεν θα την πληρώσουν πάλι τα λαϊκά στρώματα. Να αναρτήσουμε έξω από το Υπουργείο Οικονομικών -όπου μέσα είναι οι ιθύνοντες ευρωζώνης, ΔΝΤ, ΕΚΤ- πανό που θα έγραφε όχι να φύγετε αλλά «δεν θέλουμε να μας δανείσετε». «Δεν θέλουμε χρήματα που θα πέσουν στη μαύρη τρύπα, θα συντηρήσουν την κατάσταση αυτή για κανένα χρόνο, ούτως ώστε κάποιες τράπεζες να προλάβουν να ρευστοποιήσουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και κατόπιν να στείλουν τον λογαριασμό στα γνωστά κορόιδα.»

*Πρέπει ταυτόχρονα να πεις και τι σχέδιο πολιτικής πρέπει να εφαρμοστεί, η πρόταση να έχει το αντίστοιχο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Δεν θέλω δάνεια, δεν θέλω τα μέτρα σας, θέλω ένα άλλο σχέδιο εξόδου.

-Προφανώς. Πού ακούστηκε μείωση μισθών, συντάξεων και αύξηση φόρων στην ώρα της χειρότερης κρίσης από το 1929; Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση: Αν η κυβέρνηση είχε πειστεί ότι προτιμά να κάνει στάση πληρωμών παρά να αποδεχθεί μια αναποτελεσματική και αντικοινωνική συμφωνία, δεν θα χρειαζόταν να την κάνει! Η κυβέρνηση της Γερμανίας, αν καταλάβαινε ότι η δική μας προτιμά την στάση πληρωμών, θα άλλαζε τροπάρι, θα συμφωνούσε σε ένα άλλο πακέτο στήριξης, πιο ανθρώπινο και πιο αποτελεσματικό από μακροοικονομική σκοπιά. Βέβαια για να τους πείθαμε θα έπρεπε να έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι η άμεση στάση πληρωμών δεν είναι το χειρότερο σενάριο (αν και είναι πολύ κακό). Στάση πληρωμών θα σήμαινε ότι το κράτος θα έπρεπε να εξαφανίσει ένα πρωτογενές έλλειμμα -9% του ΑΕΠ. Τώρα, με το πρόγραμμα που συμφωνήσαμε, το πρωτογενές έλλειμμα του -9% θα πρέπει να το κάνουμε πρωτογενές πλεόνασμα +6%, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή δανείων. Πώς; μέσα από την επιδρομή των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμα και να μην νοιαζόμαστε για αυτά, πολύ φοβάμαι ότι αυτή η μεταστροφή των 9+6 = 15 ποσοστιαίων μονάδων είναι, απλά, ανέφικτη. Ας συγκρίνουμε αυτό το σενάριο με την στάση πληρωμών που, επειδή το κράτος δεν μπορεί πλέον να δανείζεται, θα απαιτούσε μία προσαρμογή 9 μονάδων. Άλλο 9 και άλλο 15.

*Αργότερα, όμως, δεν θα σε περιμένουν όλες οι υποχρεώσεις, συν και οι τόκοι;

-Στάση πληρωμών θα σήμαινε: σχίζω το συμβόλαιο που είχαμε και αν θέλετε να πάρετε μια δεκάρα ελάτε να διαπραγματευτούμε νέο. Η General Motors γλίτωσε γιατί πτώχευσε. Ελάτε να διαπραγματευτούμε. είπε. Άμα δεν έχω χρήματα δεν θα πάρεις τίποτε. Άρα, ένα μέρος του χρέους θα το διαγράψεις.

*Ποια τα αρνητικά της στάσης πληρωμών

-Είναι δύο: Οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Κάποιες μπορεί να καταρρεύσουν. Ταυτόχρονα, τα ταμεία ένα – δυο χρόνια μπορεί να μην είχαν να πληρώσουν. Ζητήματα πολύ σημαντικά και γι’ αυτό είναι καλό να εργαστούμε για να την αποφύγουμε. Όμως, αν είναι να την κάνεις σε δυο χρόνια, καλύτερα τώρα. Εάν η κυβέρνηση προσερχόταν στις διαπραγματεύσεις αποφασισμένη να κάνει στάση πληρωμών, δεν θα χρειαζόταν και να την κάνει! Εάν έλεγε ότι ‘δεν έχω ως Κυβέρνηση την πολιτική νομιμοποίηση να χρωστάω 300 δισ. και να πάρω άλλα 100, όταν δεν προκύπτει με νούμερα ότι μ΄ αυτά που θα πάρω, δεν θα κάνω στάση πληρωμών του χρόνου. Μπροστά σε μια τέτοια στάση, ακόμα και η κα Μέρκελ θα έδινε την κατάλληλη προσοχή.

*Αυτό το σχέδιο όμως απαιτεί και έναν ορισμένο πολιτικό συσχετισμό που θα το διαχειρισθεί. Η Αριστερά, π.χ., θα έλεγε ότι εκτός απ’ αυτό θέλω και σχέδιο αναπτυξιακό, παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης, σχέδιο αναδιανομής για να βρω έσοδα, ευρωπαϊκή διάσταση.

-Μα αυτό το λένε και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι εκτός αριστεράς. Το συναντάς στη Wall Street Journal και στη Financial Times και νιώθεις πάρα πολύ άσχημα. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το κάνει αυτό η κυβέρνηση;

*Δεν είναι στην αντίληψή της, ιδεολογικά.

-Νομίζω ότι πρέπει να δανειστούμε και ψυχαναλυτικούς όρους. Η ελίτ της Ελλάδας, των δύο μεγάλων κομμάτων, έχει σαν το μεγαλύτερό της εφιάλτη να μην κυκλοφορεί άνετα στα σαλόνια της Ευρώπης. Δεν μπορούν να πάνε σε μια σύνοδο κορυφής και να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και να πουν «ξέρετε, κ. Μέρκελ, αυτό που λέτε δεν συμφέρει ούτε εσάς». Έχουν δεχθεί την ιδέα ότι υπάρχει μία μόνο πολιτική -αυτό που λένε οι Αμερικανοί ΤΙΝΑ από τα αρχικά της φράσης Τhere Is No Alternative- ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Ότι απλώς θα πρέπει να βρoύμε τρόπους να την εφαρμόσουμε στην Ελλάδα. Αν βρούμε και κανέναν τρόπο να στρογγυλέψουμε λίγο τα μέτρα να το κάνουμε.

Η Ελλάδα, δεν πέθανε ακόμη!

* Του Δημήτρη Ιατρόπουλου

*Συνέλληνες, οφείλουμε Όλες και Όλοι, να αμυνθούμε! Ως μονάδες, ως μέλη της οικογένειάς μας, και ως κύτταρα της κοινωνικής ομάδας που ανήκουμε, εξοστρακίζοντας πρώτα-πρώτα από πάνω μας, τη στημένη φρίκη «Αυτών», με το καθεβραδινό τους τηλεπαραμύθιασμα.

*Πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους με τη συνείδηση μας. Και να θυμηθούμε ότι σε καιρούς Εθνικής Συμφοράς, όπως αυτή που τώρα πάλι μας ετοιμάζουν οι Εσχατοπροδότες, γινόμαστε οι Έλληνες μια γροθιά, ανοίγουμε την αγκαλιά μας στο διπλανό μας, σε μια πρωτόγνωρη συνάθροιση Πολιτών, και όχι πια «πελατών», οποιουδήποτε Αλήτη.

*Κι αυτή η «βουβή» κουβέντα μεταξύ μας, η εξαγριωμένη, (και όχι μελοδραματικά «παραπονεμένη»), θα ακουστεί ως χθόνιο ρεύμα ενός τεράστιου κύματος που πλησιάζει τα τείχη της πόλης υπόγεια, συγκλονιστικά, ορατό στα σκοτεινιασμένα μάτια και το ατσάλινο πρόσωπο του Έλληνα Πολίτη, που βλέπει πως έρχεται η ώρα του να μετρηθεί με τη μοίρα του.. Θα γίνει χιονοστιβάδα.

*Και οι κρατούντες όλων των θώκων και των αποχρώσεων του Σαπισμένου πια Συστήματος, που σφετερίστηκαν την Πατρίδα και κερδοσκοπώντας ξεσαλωμένοι, ασύστολα απειλούν, όχι πλέον μόνο το εισόδημα ή τον πολιτισμό μας, αλλά κυριολεκτικά την ίδια τη ζωή μας, θα νιώσουν ότι «Κάτι» πολύ μεγάλο «έρχεται».

*Πολλοί απ αυτούς θα αντιδράσουν σπασμωδικά, καρφώνοντας ο ένας τον άλλο και ικετεύοντας το Κοινόν των Ελλήνων για επιείκεια, άλλοι θα συνεχίσουν την πλύση εγκεφάλου από τα συγκεκριμένα Μίντια που ελέγχουν η συνεργάζονται, ενώ κάποιοι θα πασχίσουν δραπετεύοντας πανικόβλητοι, να εξασφαλίσουν εαυτούς και συγγενείς και φίλους.

*Όμως η Ώρα της Κρίσης, δεν θα ανήκει πια στις Ερινύες, όπως μέχρι σήμερα, αλλά στη Νέμεσι. Κι όσα εμπόδια κι αν μαγειρέψουν «Αυτοί», με όση καταστολή κι αν απειλήσουν, όσες δημοσκοπήσεις κι αν στήσουν, όσες προβοκάτσιες κι αν κατασκευάσουν, όσες ψευτοειδήσεις κι αν περάσουν μπροστά για ξεκάρφωμα, όσες «αυτοκριτικές» περί την «Κάθαρση» κι αν εφεύρουν, το βουβό ποτάμι τελικά θα ξεσπάσει σε χείμαρρο που δεν γυρίζει ποτέ πια πίσω!

*Όπου νάναι, θυμηθείτε με, θα εμφανιστούν αυθόρμητα, και θα ενωθούν μεταξύ τους καταλυτικά, νέοι άνθρωποι, νέοι εκπρόσωποι του λαού αυτού, καινούριοι, εμπνευσμένοι, άφθαρτοι πατριώτες, με αίσθηση των δεδομένων και γνώση των συγκυριών.

*Και θα στήσουν το εντελώς καινούριο σκηνικό που χρειάζεται αυτή η χώρα. Και θα αναγκάσουν τους πάντες να ακολουθήσουν το ρεύμα.

*Συνέλληνες, η Ελλάδα δεν πέθανε ακόμη! Ας την πάρουμε στα χέρια μας, Εδώ και Τώρα, γιατί είναι μόνο Δική μας, και καθόλου όλων αυτών των καθικιών, που αποπειρώνται να μας πετάξουν, στην καλύτερη περίπτωση στην άκρη της Ιστορίας, και στη χειρότερη, στο βάθος ενός τεράστιου ομαδικού τάφου..

*Μια Νέα Φιλική Εταιρία, είναι μονόδρομος πια, για τη μοίρα μας...

Τι συμβαίνει με την Αναδιάρθρωση ή την Επιμήκυνση του Χρέους;

Το πρόβλημα και η κρίση της Ελληνικής οικονομίας έφερε στο καθημερινό προσκήνιο των συζητήσεων, σχεδόν όλων των Ελλήνων, οικονομικούς όρους και οικονομικές απόψεις, που στο παρελθόν ποτέ κανείς δεν άκουγε σε συζητήσεις, ακόμα και μεταξύ οικονομολόγων.
Την πραγματικότητα αυτή την ενισχύουν καθημερινά τα κάθε μορφής ΜΜΕ, αλλά ειδικότερα τα τηλεοπτικά κανάλια, που “βομβαρδίζουν” στην κυριολεξία τους τηλεθεατές με αναλύσεις, εκτιμήσεις και πληροφορίες σε βαθμό υπερβολικό.
Έτσι σιγά-σιγά μέσα σε ένα χρόνο, από τότε που αναδείχθηκε το πρόβλημα της οικονομίας, τα καθημερινά μαύρα μαντάτα που ακούγαμε μέχρι που φθάσαμε στην υπογραφή Μνημονίου με τους « Εταίρους» μας και το ΔΝΤ, έχουν την πρώτη θέση και μονοπωλούν κάθε δελτίο ειδήσεων.
Χωρίς να μπω στην ουσία του Μνημονίου ή των μέτρων που έχουν ληφθεί, θέλω να σταθώ μόνο στην επικαιρότητα των νέων οικονομικών όρων που καθημερινά όλο και περισσότερο ακούγονται, που πιστεύω ότι δίνουν το προμήνυμα του νέου που επίκειται, αλλά που κατά την άποψη των ειδικών δε θα έχει σχέση με αυτό που έχει ανάγκη η χώρα για να μπορέσει να ξεφύγει από το τέλμα που βρίσκεται. Θα είναι ένα ημίμετρο σχεδιασμένο στις ορέξεις και στα συμφέροντα των ισχυρών, που σε κάποιο μόνο βαθμό, θα επηρεάζουν θετικά και τη χώρα μας.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε δυο λέξεις κυριαρχούν: Η επιμήκυνση και η αναδιάρθρωση του χρέους.

Η διαφορά που υπάρχει μεταξύ των εννοιών της επιμήκυνσης και της αναδιάρθρωσης του χρέους ενός Κράτους είναι ότι:
Όταν αναφερόμαστε στην επιμήκυνση, τότε μιλάμε για τη μείωση των δόσεων και την αύξηση της διάρκειας αποπληρωμής των χρημάτων που χρωστάει το Κράτος στους δανειστές του.

Στην περίπτωση της “αναδιάρθρωσης”, μιλάμε για τη διαγραφή ενός τμήματος του χρέους και την υπογραφή νέων όρων για την αποπληρωμή του υπολοίπου.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

• Το ΔΝΤ λέει “όχι” στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους
• Όλι Ρεν: “Ανοησίες” τα περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους
• «Η Γερμανία δεν ετοιμάζει την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους»,
• Όχι στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, λένε Βρυξέλλες, Ουάσινγκτον και Βερολίνο
• Λαγκάρντ: "Δεν τίθεται θέμα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους"
• Eurobank: "Δε συμφέρει κανένα η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους"
• "ΔΝΤ: Δεν συμφέρει η τυχόν αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους".... δε μας λένε όμως ποιους “δεν συμφέρει”; Την Ελλάδα ή αυτούς;
• Παπακωνσταντίνου: "Δεν συμφέρει η αναδιάρθρωση, δεν το συζητούμε", τόνισε ο υπουργός Οικονομικών, προσθέτοντας ότι "κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε την Ελλάδα, την ελληνική οικονομία, τις ελληνικές τράπεζες, τους Έλληνες πολίτες ή το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη".

Όλοι οι παραπάνω, που δε δέχονται κουβέντα για αναδιάρθρωση του χρέους, δε μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν και το γιατί, πέρα από τη γενικολογία, ότι μία αναδιάρθρωση θα ήταν καταστροφική για την Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά όμως, οι «φωνές» που πρεσβεύουν το αντίθετο, δίνουν τα δικά τους επιχειρήματα και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για τον πολίτη να τις ακούει, ώστε να μπορεί να βγάλει και τα δικά του συμπεράσματα και να μην οδηγείται στο μονοδιάστατο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση στο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος, εκτός από το συγκεκριμένο πακέτο μέτρων του Μνημονίου που εφαρμόζεται, ή ότι η αναδιάρθρωση είναι καταστροφική.
Και αυτά τα λένε σπουδαίοι οικονομολόγοι γιατί όπως ισχυρίζονται, μέχρι τώρα ακούγαμε ότι η Ελλάδα έκανε μεν διαπραγμάτευση, αλλά δε μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό γιατί ήταν με την πλάτη στο τοίχο, ότι δε μπορούσε να πετύχει μικρότερο επιτόκιο στο δανεισμό της, ότι δεν ήταν δυνατό να γίνει επιμήκυνση, ότι…ότι κλπ.
Και ξαφνικά λες και τα πάντα άλλαξαν και τώρα και η επιμήκυνση σχεδιάζεται και η μείωση του επιτοκίου δανεισμού επίκειται. Τι ακριβώς έγινε και αυτά που δεν είχαμε πετύχει ή δε μας έδιναν, τώρα συζητούνται;
Και φωνάζουν οι έγκριτοι οικονομολόγοι (έλληνες και ξένοι):
Γιατί να μη γίνει και από τώρα μία αναδιάρθρωση του χρέους; Δε θα είναι πολύ καλλίτερα από το να γίνει 1-2 χρόνια αργότερα όταν την Ελλάδα θα την έχουν πνίξει εντελώς τα χρέη και οι τόκοι και τότε θα την αναγκάσουν, με δικούς τους πάλι όρους, να κάνει την αναδιάρθρωση;

Δήμος Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης: Ενστάσεις επί ….Ενστάσεων.

Μόλις στο προηγούμενο σημείωμά μου έγραφα, ότι οι Δημοτικές εκλογές τελείωσαν με την επαναληπτική ψηφοφορία της 14ης Νοεμβρίου 2010.
Μάλλον όμως θα πρέπει να έκανα λάθος αφού όπως πληροφορούμαστε, ένας σημαντικός αριθμός ενστάσεων παραμένει σε εκκρεμότητα και αναμένεται η εκδίκασή τους από το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά.
Το χαρακτηριστικό αυτό των ενστάσεων είναι, ότι το μεγαλύτερο μέρος αφορά σε προσφυγές που έχουν γίνει από υποψηφίους Δημοτικούς Συμβούλους του Συνδυασμού του νυν Δημάρχου κ. Κασιδόκωστα, που στρέφονται κατά συνυποψηφίων τους.
Οι ενστάσεις, σύμφωνα πάντα με την πληροφόρηση που έχουμε, αφορούν είτε στην κακή ερμηνεία που δόθηκε στον Εκλογικό Νόμο για την Κατανομή των Εδρών, είτε στη λάθος σταυροδοσία που καταγράφηκε σε άλλους υποψήφιους αντί άλλων.
Υπάρχει επίσης και ένας αριθμός ενστάσεων που αναφέρεται σε υπέρβαση εκλογικών δαπανών, εκλεγμένων σήμερα Δημοτικών Συμβούλων, αλλά υπάρχουν και μία ή δύο πολύ σοβαρές ενστάσεις, που θίγουν ευθέως το κύρος και τη νομιμότητα των αποτελεσμάτων των εκλογών.
Η εκδίκαση των ενστάσεων έχει προσδιοριστεί για την 28η Ιανουαρίου και είναι φανερό, ότι υπάρχει διάχυτη ανησυχία στο Δήμο, πράγμα που εύκολα διακρίνει κανείς από τις συζητήσεις που γίνονται τις τελευταίες ημέρες στα διάφορα «δημοτικά στέκια».
«Ο καιρός γαρ εγγύς».

Συνεχίζουμε……….

Οι Δημοτικές Εκλογές στο Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης τελείωσαν, όπως και σε όλους τους Δήμους της Χώρας. Ο αγώνας όμως για τα κοινά δε σταματάειμε το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Κατά την άποπψή μου, για τον οποιονδήποτε που θέλει να έχει συμμετοχή στα τοπικά ή στα ευρύτερα προβλήματα, αυτή η συμμετοχή πρέπει να είναι συνεχής και να μην προσδιορίζεται μόνο από ένα συγκυριακό εκλογικό αποτέλεσμα.
Με την έννοια αυτή, σε προσωπικό πάντα επίπεδο, θα εξακολουθήσω να δίνω το παρόν τόσο στην τοπική όσο και στην κεντρική πολιτική σκηνή, αφού ο αγώνας για τα κοινά αποτελεί, στάση ζωής.
Στη σελίδα αυτή και μέχρι την αναβάθμισή της σύμφωνα με το σχεδιασμό που έχει προγραμματιστεί, θα σχολιάζεται η τρέχουσα πολιτική και κοινωνική καθημερινόνητα και ιδιαίτερα, τα θέματα που απασχολούν τις τοπικές κοινωνίες του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης.