Το μειωμένο χαράτσι του ΕΝΦΙΑ!

Γράφει ο Δημήτρης Κυπριώτης                             

Από χθες οι έχοντες δική τους ιδιοκτησία έλαβαν τα νέα σημειώματα της πληρωμής του ΕΝΦΙΑ σε 5 δόσεις και διαπίστωσαν ότι πράγματι υπάρχει  αισθητή μείωση των ποσών που καλούνται να πληρώσουν, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Και τώρα διερωτόμαστε:  τι πρέπει να κάνουν οι φορολογούμενοι πολίτες με αυτόν το ληστρικό νόμο, να πηδήξουν από τη χαρά τους; Θα μου πείτε όμως ότι ‘έτσι δείχνουμε αχάριστοι, αφού οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν κάνει τίποτα απολύτως για να απαλλάξουν τους πολίτες από αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο φορολόγησης της κατοικίας και τώρα η ΝΔ κάνει πράξη την προεκλογική της δέσμευση και εμείς πάλι διαμαρτυρόμαστε.

Αν το δούμε έτσι, ναι τότε είμαστε «αχάριστοι» Αλλά  για να ξαναθυμηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει με το αναγκαστικό αυτό χαράτσι και να δούμε αν θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι:

Αυτός ο φόρος-χαράτσι, επιβλήθηκε από την αλήστου μνήμης  συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ  και τότε ο μεγάλος εγκέφαλος, αντιπρόεδρος τότε αυτής της συμμαχίας Ε. Βενιζέλος, επέβαλε την είσπραξή του μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, με όλες τις συνέπειες και τις μεγάλες αντιδράσεις που υπήρξαν από τον κόσμο.

Στη συνέχεια, το Σεπτέμβριο του 2014, με τις ψήφους των βουλευτών της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ υπερψηφίστηκε, στο Γ' Θερινό Τμήμα της Βουλής, με τη διαδικασία της ονομαστικής ψηφοφορίας, η τροπολογία του υπουργείου Οικονομικών για το χαράτσι του «Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων» (ΕΝΦΙΑ), όπου   σε σύνολο 95 βουλευτών υπέρ ψήφισαν 51, κατά 38 και 6 παρών.

Στη συνεδρίαση αυτή αναδείχθηκε η  αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου οι βουλευτές στη διάρκεια των ομιλιών τους προσπάθησαν να «πείσουν» ότι στο πλαίσιο της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων μπορεί να υπάρξει για το λαό ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα!

Εξίσου όμως υποκριτική ήταν και η στάση των βουλευτών της συγκυβέρνησης, που επιδίωξαν να φανούν «ευαίσθητοι»,  ζητώντας «διορθώσεις» στον ΕΝΦΙΑ,  όταν  τον περασμένο μόλις Δεκέμβριο, είχαν υπερψηφίσει και με τα δύο χέρια τον βάρβαρο αυτό νόμο!

Να σημειωθεί δε, ότι για να διεξαχθεί η ονομαστική ψηφοφορία, η μεν ΝΔ αντικατέστησε 6 βουλευτές του Γ' Θερινού Τμήματος, το δε ΠΑΣΟΚ αντικατέστησε  3 βουλευτές!

Και το ανήκουστο:  Αν και ψήφιζαν έτσι ως βουλευτές συγκυβέρνησης ή αν οι βουλευτές του  ΣΥΡΙΖΑ κρατούσαν μια στάση του «ναι μεν αλλά», αμφότεροι  συμφωνούσαν ότι ο Νόμος είναι άδικος και πρέπει να καταργηθεί!! Για τέτοια άθλια κοροϊδία των πολιτών μιλάμε!

Για να είμαστε όμως δίκαιοι για τη στάση των κομμάτων τότε, σημειώνουμε ότι μόνο ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ δήλωνε ξεκάθαρα ότι «είναι ένας άδικος νόμος που πρέπει να καταργηθεί, αφού οι ανάγκες στέγασης, πρώτης, δεύτερης κατοικίας και  αναψυχής, όπως και η αγροτική γη, πρέπει να είναι στοιχεία αφορολόγητα».

 Έκτοτε όμως όλα ξεχάστηκαν και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έσκισε τα μνημόνια , κατάργησε και το ληστρικό αυτό νόμο τον ΈΝΦΙΑ!

Έτσι λοιπόν και σήμερα η ΝΔ,  φυσικά και κάνει ένα βήμα σε σχέση με το ανύπαρκτο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως  δεν κάνει το ουσιαστικό βήμα που θα ήταν  η κατάργηση αυτού του ληστρικού νόμου, ώστε τότε  να δικαιολογήσουμε και εμείς οι «αχάριστοι»,  μια πραγματική ανακούφιση των φορολογουμένων.

Είμαστε… ελεύθεροι να συμφωνούμε με εντολές και υποδείξεις

Με απλά λόγια μας υπαγορεύουν, μέχρι ποιου σημείου είμαστε ελέυθεροι να ενεργούμε! 

Καταρρέει με το πέρασμα του χρόνου και υπό το βάρος της πραγματικότητας η κυρίαρχη (νέο) φιλελεύθερη σοφιστεία περί της ύπαρξης ενός παγκοσμιοποιημένου πεδίου όπου τα δρώντα υποκείμενα ξεδιπλώνουν τις αρετές τους διεκδικώντας ελευθέρα και με ίσους όρους τα μερίδια που τους αναλογούν σε όλα (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό) τα επίπεδα. Παρά το νεοφιλελεύθερο λούστρο ο κόσμος παραμένει όπως ακριβώς ήταν χιλιετίες τώρα: αρένα συγκρούσεων.

Η πραγματικότητα άλλωστε είναι προφανής και αμείλικτη: η υδρόγειος αποτελεί όντως ένα ενιαίο πεδίο δράσης με κανόνες που έχουν ορίσει οι ισχυροί με τέτοιον τρόπο που να εξυπηρετούνται και να διαιωνίζονται τα συμφέροντά τους. Κάτω από τους ισχυρούς, οι οποίοι σφάζονται μεταξύ τους ή δια αντιπροσώπων τους για την επέκταση της ισχύος τους, στοιχίζονται ως πιόνια οι αδύναμοι, οι οποίοι είτε συμμορφώνονται στις υποδείξεις και εντολές είτε συνθλίβονται.

Ελευθερία υπάρχει όπου οι πιάτσες στην οικονομία και την πολιτική είναι «πιασμένες» από τις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις της Δύσης. Πρόκειται για την ελευθερία της συμφωνίας των ανίσχυρων με τους κανόνες που οι ισχυροί έχουν ορίσει.

Επιπρόσθετα, οι ισχυροί κρατούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να παραβιάζουν ακόμη και τους δικούς τους κανόνες αν πρόκειται να προωθήσουν ή να περιφρουρήσουν τα συμφέροντά τους. Για παράδειγμα, μπορούν να χειροκροτήσουν έναν φίλο τους δικτάτορα ή να εργαστούν για την πτώση μιας εκλεγμένης κυβέρνησης.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά ή τόσο ομαλά για τους παγκόσμιους κλειδοκράτορες και θεματοφύλακες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπως μας αφήνει να καταλάβουμε με δήλωσή του ο πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ:

«Υπάρχουν εξωτερικές αντιευρωπαϊκές δυνάμεις που επιδιώκουν – ανοικτά ή μυστικά – να επηρεάσουν τις δημοκρατικές επιλογές των Ευρωπαίων, όπως συνέβη με το Brexit και με έναν ορισμένο αριθμό προεκλογικών εκστρατειών στην Ευρώπη. Και αυτό θα μπορούσε να συμβεί και πάλι με τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου».

Παρόμοια ανήσυχος εμφανίζεται και ο δικός μας τοποτηρητής Τζέφρι Πάιατ. Ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα σε δηλώσεις του δεν έκρυψε τη δυσφορία του για το γεγονός ότι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, παρ’ ότι ξεπουλήθηκε με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, δεν κατέληξε εκεί που έπρεπε.

Για να μην πολυλογούμε, λοιπόν, το πλαίσιο της ελευθερίας μας περιγράφεται σαφέστατα μέσα από τις ανήσυχες υποδείξεις και τις παρατηρήσεις των δυο αξιωματούχων: μπορούμε να ψηφίζουμε όποιους μας επιτρέπουν και να ξεπουλιόμαστε σε όποιους μας υποδεικνύουν…

Αυτά τα ωραία λοιπόν και προχωράμε......

Πηγή: ΠΟΝΤΙΚΙ 7-3-2019

ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΑΠΟΡΡΗΜΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΛΕΓΌΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ.! Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΑΡΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ(3Β)!

Ο υπουργός Εσωτερικών  κ. Θεοδωρικάκος, σε συνέντευξη του πρόσφατα,  αναφέρθηκε και στη διαχείριση των απορριμμάτων καθώς, όπως είπε, το πρόβλημα σε λίγους μήνες θα είναι τεράστιο. «Εάν δεν αλλάξει ο ρυθμός ανακύκλωσης των απορριμμάτων θα καταστραφούμε. Ανακυκλώνουμε σήμερα μόλις το 18% των απορριμμάτων, ενώ ο στόχος έπρεπε να είναι το 50%. Εάν δεν πιάσουμε αυτό τον στόχο μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου, θα αρχίσουμε να πληρώνουμε πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση» είπε, προσθέτοντας ότι ο χώρος υγειονομικής ταφής στη Φυλή δεν αντέχει παρά μόνο λίγους μήνες.

«Προγραμματίζονται παρεμβάσεις επικουρικές για να αντέξει, αλλά το θέμα είναι μπροστά μας. Με την ανάληψη των καθηκόντων του νέου Περιφερειάρχη Αττικής Γιώργου Πατούλη, θα κατατεθεί από την Περιφέρεια μία ολοκληρωμένη πρόταση, την οποία η Κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να στηρίξει, προκειμένου να δοθεί οριστική λύση στο πρόβλημα της Αττικής. Αντιστοίχως πρέπει να κάνουμε τα πάντα σε ολόκληρη τη χώρα», τόνισε ο κ. Θεοδωρικάκος.

Με την ευκαιρία αυτή υπενθυμίζουμε ότι στο δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης προεκλογικά ο δήμαρχος κ. Γρ. Κωνσταντέλλος, που επανεξελέγη με τεράστιο εκλογικό ποσοστό, ΑΠΕΣΥΡΕ την πρόταση, το σχέδιο και τη μελέτη για κατασκευή  εργοστάσιου Απορριμμάτων στη Βάρη και συγκεκριμένα στην περιοχή εντός της έκτασης στης Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων!(Πάλι καλά που έστω και καθυστερημένα μια κακόγουστη  απόφαση δεν υλοποιήθηκε. Φανταστείτε και μόνο το συμβολισμό, οι αυριανοί ηγήτορες να εκπαιδεύονται και να στρατοπεδεύουν δίπλα σε απορρίμματα!).

Πιστεύουμε λοιπόν ότι η παραπάνω απόσυρση της απόφασης να ισχύσει και μετεκλογικά, άσχετα με την πρόταση που θα υποβάλλει η Περιφέρεια. Και το λέμε αυτό έγκαιρα, γιατί ήδη ψιθυρίζονται πολλά για επανεργοποίηση…. Το αφήνουμε προσωρινά όμως το θέμα αυτό.

Και για να δούμε με ποιο τρόπο αντιμετωπίζεται το θέμα των απορριμμάτων στη Γερμανία, στην Αυστρία και σε άλλες χώρες, σημειώνονται επιγραμματικά τα εξής

 «Το σύστημα είναι αποκεντρωμένο και στηρίζεται στην παροχή κινήτρων για ανακύκλωση. Κάθε νοικοκυριό διαθέτει τέσσερις «τομείς» (πλαστικό, χαρτί, οργανικά, φύλλα και ξύλο από τους κήπους). Όλες οι γυάλινες συσκευασίες επιστρέφονται στα σούπερ μάρκετ και ο καταναλωτής πληρώνεται για τις επιστροφές, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα μπουκάλια. Τα παιδιά μαθαίνουν από μικρά να μαζεύουν αυτά τα μπουκάλια και να τα επιστρέφουν για το χαρτζιλίκι τους».

Η αθέατη όψη της μετανάστευσης Ελλήνων επιστημόνων!

Ευγενία Σαρηγιαννίδη*

Το φαινόμενο της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό στα χρόνια της κρίσης έχει λάβει σημαντικές διαστάσεις, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας και των νέων ατόμων που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία (κατά κανόνα με ανώτατες και μεταπτυχιακές σπουδές) να εγκαταλείπει την Ελλάδα με την προοπτική εύρεσης εργασίας και βελτίωσης των συνθηκών ζωής σε κάποια χώρα του εξωτερικού.

Οι ψυχολογικές συνέπειες της μετανάστευσης, τόσο οι άμεσες, όσο και οι μακροπρόθεσμες (ακόμα και οι διαγενεακές), έχουν αποτελέσει συστηματικό αντικείμενο της κοινωνιοψυχολογικής έρευνας τα τελευταία 50 χρόνια. Οι συνθήκες της μετανάστευσης και οι νοοτροπίες των Ελλήνων μεταναστών έχουν βέβαια διαφοροποιηθεί ριζικά σε σχέση με τα προηγούμενα μεταναστευτικά ρεύματα.

Καταρχάς, έχει παρέλθει η εποχή που τα εμβάσματα των Ελλήνων μεταναστών και των ναυτικών στις οικογένειες τους επέτρεπαν τη βελτίωση της ζωής των αγροτικών και λαϊκών πληθυσμών της χώρας. Επίσης, πρέπει να θυμηθούμε ότι η αναχώρηση των μεταναστών με τα τραίνα και τα υπερωκεάνια για τις μεγάλες χώρες του δυτικού κόσμου ήταν για τους οικείους τους, συνώνυμη ενός "μικρού θανάτου" των ξενιτεμένων.

Η αίσθηση του οριστικού αποχωρισμού, συνεπώς του πένθους, συνόδευε λοιπόν τα βιώματα της ξενιτιάς. Αυτό δείχνουν, άλλωστε, τα τραγούδια, η λογοτεχνία, ακόμα και ο κινηματογράφος, αν θυμηθούμε λόγου χάρη το τέλος της ταινίας "Μέχρι το πλοίο", του Δαμιανού ή το "Αμέρικα-Αμέρικα" του Καζάν. Αντίθετα σήμερα, στα διεθνή αεροδρόμια, με τους χιλιάδες υπερκινητικούς, βιαστικούς και μονίμως περιφερόμενους ταξιδιώτες, τα Goodbye δεν μοιάζουν καθόλου με τους αποχαιρετισμούς των μεταναστών στα λιμάνια και στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του παρελθόντος.

Σύγχρονοι μετανάστες

Θα πρέπει λοιπόν να σημειώσουμε ότι τέσσερα είναι τα βασικά, ιστορικής φύσης στοιχεία που διαφοροποιούν τους σημερινούς Έλληνες μετανάστες προς τις δυτικές χώρες από εκείνους των προηγούμενων γενεών:

Πρώτον, στο κοινωνιοοικονομικό πεδίο, η ελληνική κοινωνία, παρά την οικονομική κρίση, παραμένει οικονομικά πιο εύρωστη από ότι στις αρχές ή στα μέσα του 20ου αιώνα, ενώ ο παραγωγικός παρασιτισμός και ο καταναλωτικός ευδαιμονισμός συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν τις συλλογικές νοοτροπίες.

Δεύτερον, σε αντίθεση με τους μετανάστες των προηγούμενων δεκαετιών, το μεγαλύτερο ποσοστό όσων μεταναστεύουν σήμερα έχει από ισχυρά τυπικά προσόντα, πολλά εκ των οποίων έχουν αποκτηθεί όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, μέσω σπουδών που χρηματοδοτήθηκαν από την ελληνική οικογένεια. Παραμένει δε ιδιαίτερο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας ότι η οικογένεια των σύγχρονων μεταναστών, στο μέτρο που έχει ακόμα τις οικονομικές δυνατότητες, συνεχίζει να στηρίζει τα "παιδιά" της στην πορεία τους προς την ανεξαρτησία και την "ενηλικίωση", ακόμα και μετά το πέρας των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών, καθώς και κατά το διάστημα της αναζήτησης εργασίας.

Τρίτον, στο πεδίο των συγκοινωνιών για μεγάλες αποστάσεις, πρέπει να υπογραμμισθεί η σημασία του εκδημοκρατισμού των μετακινήσεων με αεροπλάνο και η συρρίκνωση του χρόνου που απαιτείται για τα ταξίδια από την χώρα προέλευσης προς την χώρα υποδοχής και τανάπαλιν. Αυτό, μεταξύ άλλων, καθιστά την "θεραπεία της νοσταλγίας της πατρίδας" πολύ πιο εύκολη από ό,τι στο παρελθόν.

Τέταρτον, στο πεδίο των τεχνικών της επικοινωνίας, η ανάπτυξη και η χρήση των νέων τεχνολογιών (διαδίκτυο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης κλπ.) έχουν υποκαταστήσει την παλαιά, σαφώς πιο δύσκολη και ασύγχρονη μορφή επικοινωνίας, την αλληλογραφία. Εντούτοις, παρά τα φαινόμενα και παρά τους κατά δήλωση "κοσμοπολιτισμούς" των συγχρόνων Ελλήνων μεταναστών, λίγοι φαίνονται πραγματικά διατεθειμένοι να "ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους".

Συνθήκες ζωής

Παρότι λοιπόν οι σημερινοί νέας ηλικίας μετανάστες έχουν, τυπικά τουλάχιστον, περισσότερα εφόδια για να προσαρμοστούν σε μια χώρα διαφορετική της καταγωγής τους, όπως η επάρκεια σε μια τουλάχιστον ξένη γλώσσα πέραν της μητρικής, παρότι διαθέτουν ακαδημαϊκά προσόντα και παρότι έχουν ταξιδέψει αρκετά κατά τη διάρκεια του βίου τους, βιώνουν συχνά τραυματικά την ιδέα, ή την προοπτική της μόνιμης εγκατάστασης και απασχόλησής τους στο εξωτερικό.

Αυτό που βιώνεται τραυματικά από τα άτομα δεν είναι πλέον τόσο ότι αποχωρίζονται τους οικείους και την οικογένειά τους, αλλά ότι οι συνθήκες καθημερινής ζωής στο εξωτερικό είναι συχνά, αν όχι πιο δύσκολες, σίγουρα πολύ διαφορετικές από τον ελληνικό τρόπο ζωής. Επίσης, στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου τα έξοδα διαβίωσης είναι περισσότερα, συγκριτικά με εκείνα στην Ελλάδα. Απαιτείται, λοιπόν, η εύρεση μιας εργασίας πλήρους απασχόλησης για να καλύψει κανείς τις βιοτικές του ανάγκες.

Η εργασία αυτή, τουλάχιστον κατά το πρώτο διάστημα της προσαρμογής του ατόμου, μπορεί να είναι αναντίστοιχη όχι μόνο των τυπικών του προσόντων, αλλά και των προσδοκιών του, λόγω είτε της αυξημένης ανεργίας στις χώρες υποδοχής, είτε της αυξημένης προσφοράς εργασίας στον εκάστοτε τομέα απασχόλησης. Σε μια τέτοια περίπτωση αποτελεί πλήγμα στην αυτοεκτίμηση του εξειδικευμένου Έλληνα πολίτη, που μεταναστεύει για λόγους εργασίας, το γεγονός ότι αναγκάζεται να συμβιβαστεί (έστω στα πρώτα επαγγελματικά του βήματα), με μια θέση εργασίας που ίσως δεν του αρέσει, που δεν είναι αυτό που θα ήθελε να κάνει μελλοντικά και που δεν θεωρεί ότι αντιπροσωπεύει την αξία του.

Ενδεχομένως βέβαια, η εργασία αυτή θα του επιτρέψει αφενός να βιοπορίζεται, αφετέρου να οικοδομήσει μια κοινωνιοοικονομική βάση, η οποία θα αποτελέσει εφαλτήριο στην αναζήτηση μιας επιθυμητής θέσης εργασίας στο μέλλον. Άρα, η διαχείριση εκ μέρους του ατόμου της μεταβατικής περιόδου (μεταξύ της πρώτης εγκατάστασης σε μια χώρα ως ενεργό παραγωγικό μέλος της και της πλήρους προσαρμογής σε αυτήν) διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην στάση του ατόμου απέναντι στον εαυτό του, στις επιλογές του και στην ζωή του.

Η γνώση της γλώσσας

Προφανώς, σημαντικό παράγοντα επιτυχούς προσαρμογής είναι η αρκετά καλή γνώση της γλώσσας της χώρας, όπου καλείται κανείς να ζήσει και να εργαστεί. Πέραν της γνώσης της αγγλικής, η οποία είναι πλέον διεθνής γλώσσα, είναι πολύ σημαντικό για την προσαρμογή του ατόμου και κατ’ επέκταση για την αφομοίωσή του στην κουλτούρα του εγχώριου πληθυσμού, να μπορεί να συνεννοηθεί και να διεκπεραιώσει τις καθημερινές του δραστηριότητες στη γλώσσα της χώρας στην οποία ζει.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η γνώση της γλώσσας της χώρας στην οποία κάποιος ζει και εργάζεται τον βοηθά όχι μόνο να διευρύνει τις κοινωνικές του επαφές, αλλά και να αισθανθεί μεγαλύτερη οικειότητα στις κοινωνικές και διαπροσωπικές του σχέσεις, συνεπώς, να ενσωματωθεί πιο εύκολα στην εγχώρια κοινωνία.

Εκτός από κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες που έχει η ζωή στο εξωτερικό, κάποιοι παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά πολλούς από τους Έλληνες μετανάστες, όπως αναφέρονται από τους ίδιους είναι: α) οι καιρικές συνθήκες (μουντός καιρός κλπ.), β) η έλλειψη του οικογενειακού και του κοινωνικού περιβάλλοντος που είχαν στην Ελλάδα, γ) οι λιγότερες ευκαιρίες φτηνής ψυχαγωγίας.

Ανάλογα με την προσωπικότητα και τον τρόπο ζωής του ατόμου, οι κοινωνικές συναναστροφές και η εύρεση νέων φίλων δεν είναι πάντα μια εύκολη διαδικασία, δεδομένου ότι ζει κανείς σε μια άλλη χώρα με ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικά ήθη και έθιμα και άλλους κώδικες επικοινωνίας, οι οποίοι έχουν τον δικό τους κοινωνικό κύκλο και πιθανότατα δεν ενδιαφέρονται για καινούργιες γνωριμίες.

Ως απόρροια μια τέτοιας απομόνωσης είναι τα συναισθήματα μοναξιάς που βιώνουν οι νέοι μετανάστες, τα οποία τους οδηγούν συχνά να αναπολούν την πατρίδα τους με μεγάλη νοσταλγία, κυρίως ως έναν τόπο όπου περνούσαν καλά, συχνά καλύτερα από ότι στην ξένη χώρα. Η λέξη "ξενιτιά" έχει πλέον διαγραφεί από το κοσμοπολίτικο λεξιλόγιο του συρμού.

Ψυχολογική υποστήριξη

Πρόκειται, ωστόσο, για την ίδια εκείνη πατρίδα που πολλοί από αυτούς τους --κατά φαντασία-- κοσμοπολίτες προηγουμένως απαξίωναν. Πολλοί μετανάστες, στην προσπάθεια τους να αισθανθούν κάποια πολιτισμική οικειότητα, επιλέγουν να συναναστρέφονται βασικά με ομοεθνείς. Το γεγονός αυτό τους επιτρέπει να διαχειρίζονται εν μέρει τα συναισθήματα υπαρξιακού ή κοινωνιοπολιτισμικού κενού που βιώνουν. Από την άλλη μεριά, όμως, η επιλογή αυτή τους οδηγεί σε απομόνωση από το ευρύτερο εγχώριο κοινωνικό περιβάλλον και σε γκετοποίηση. Με άλλα λόγια, κάνουν επιλογές αναγκαστικών συναναστροφών με άτομα που ενδεχομένως στη χώρα τους δεν θα διάλεγαν για παρέα τους.

Η διαχείριση των ψυχολογικών συνεπειών της μετανάστευσης καθίσταται ακόμα δυσκολότερη, λόγω του ότι η συμβουλευτική και κατά μείζονα λόγω η ψυχολογική υποστήριξη είναι αποτελεσματικότερη όταν πραγματοποιείται στην μητρική γλώσσα του ατόμου. Στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών τουλάχιστον χωρών δεν υπάρχουν επαρκείς δομές υποδοχής αιτημάτων ψυχολογικής υποστήριξης για Έλληνες μετανάστες.

Καθώς ο αριθμός των Ελλήνων που ζουν πλέον σε χώρα άλλη από την χώρα καταγωγής τους ολοένα και αυξάνεται, καθίσταται αναγκαίο να δημιουργηθούν οι δυνατότητες συμβουλευτικής και ψυχολογικής υποστήριξης, είτε δια ζώσης είτε εξ αποστάσεως με τη χρήση της τεχνολογίας, ώστε να καλυφθεί το αίτημα των Ελλήνων μεταναστών για βοήθεια και υποστήριξη στην μητρική τους γλώσσα.

---

*Σε συνεργασία με την Αγγελική Καρύδη, Ψυχολόγο, MSc, Βιέννη Αυστρίας

ΠΕΡΙ ΑΙΓΑΙΟΥ: Από μια άλλη οπτική του στραητηγού που μιλούσε "έξω από τα δόντια"!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο αείμνηστος στραητηγός Α. Σιαπκαράς, πρ. Ιερολοχίτης,  διοικητής Καταδρομών στη διάρκεια της στρατιωτικής του καριέρας, υπήρξεν από τους ελάχιστους ανώτατους αξιωματικούς διαχρονικά, που με παρρησία εξέθετε τα εθνικά ζητήματα δημόσια και δη όσα σχετίζονται με τις απειλές της Τουρκίας προς την Ελλαδα και την Κύπρο. Στο παρόν κείμενο που παρατίθεται, θεωρούμε ότι είναι μεγίστης σημασίας η τότε καταγγελία του στο ελληνικό κοινοβούλιο, που δυστυχώς πολλά από αυτήν έχουν δρομολογηθέι έκτοτε από την Τουρκία.

Ο στρατηγός ε.α. Ανδρέας  Σιαπκαράς(1908-1993) στις 17 Ιανουαρίου 1989 κατήγγειλε ότι το διάταγμα της {07-1-1989}της Τουρκίας δεν είναι νόμος , αλλά "anchluss" {προσάρτηση} σε βάρος του Ανατολικού Αιγαίου και των νήσων του και ότι αποτελεί νέο "Μόναχο", που απειλεί το Αιγαίο όσο απείλησε την Οικουμένη η στρατηγική υποχώρηση των Νταλαντιέ και Τσάμπερλαιν το 1938.

Στην αναφορά του προς τη Βουλή των Ελλήνων δήλωσε ξεκάθαρα ο στρατηγός Σιαπκαράς {βετεράνος Ιερολοχίτης και με ισχυρή προσωπικότητα στο ΝΑΤΟ}, τα εξής : "Αν η Ελλάς δεν αντιδράσει σθεναρώς υπεραμυνομένη της ακεραιότητός της, τότε σημαίνει ότι κυβέρνηση και Βουλή παραδίδουν την Ελλάδα στην Τουρκία".

Εν συνεχεία αναλύει γιατί χρησιμοποίησε τον όρο "Προσάρτηση" :

 α} Εξαρθρώνει το αμυντικό σύστημα της Ελλάδος .

* β} Καταλύει την ελληνική κυριαρχία πάνω από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου .

* γ} Καταργεί τα χωρικά ύδατα των ελληνικών νήσων του Ανατολικού Αιγαίου.

* δ} Εξαφανίζει τον ελληνικό εναέριο χώρο πάνω και γύρο από τα ελληνικά νησιά

* ε} Αφαιρεί ολόκληρη την υφαλοκρηπίδα από τα ελληνικά νησιά .* στ}Καταργεί το F.I.R. {Flihgt Information Region} Αθηνών

.* ζ} Αίρει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα από το Ανατολικό Αιγαίο.

* η} Μεταβάλλει τους νησιώτες μας του Ανατολικού Αιγαίου σε μειονότητα εντός της τουρκικής επικρατείας .

* θ} Μετατρέπει σε τουρκικές επαρχίες τις περιοχές του Ανατολικού Αιγαίου και της Βορείου Κύπρου.*

Σε σχετική δε ερώτηση δημοσιογράφων στις 5 Φεβρουαρίου 1989, της εφημερίδος "ΕΘΝΟΣ" για το αν οι συνέπειες του τουρκικού νόμου είναι τόσο σοβαρές, ποία είναι η ερμηνεία που μπορείτε να δώσετε στις χλιαρές ελληνικές αντιδράσεις , απήντησεν ούτω :

 "Δύσκολο το ερώτημα . Αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω με σαφήνεια και παρρησία.

Δυο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν. Ή  είναι ανίκανη η πολιτική διοίκηση να εκτιμήσει τη σοβαρότητα της τουρκικής ενέργειας , ή ότι το πνεύμα του Νταβός, απαιτεί και συνειδητές ελληνικές παραχωρήσεις

στο Αιγαίο !

Η ελληνική κυβέρνηση σε ανακοίνωσή της στις 10 Ιανουαρίου 1989, χαρακτηρίζει την τουρκική πράξη ως απαράδεκτη ενέργεια αντιτιθεμένη προς το διεθνή νόμο.

Δεν μπορεί να αντιληφθεί τη σκοπιμότητά της , ιδίως σε μια εποχή που έχουν δρομολογηθεί διαδικασίες για τη βελτίωση της ατμόσφαιρας και τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο χωρών..

Η ελληνική κυβέρνηση όπως αποδεικνύεται από το επίσημο ανακοινωθέν και τις αντιδράσεις της, δεν σταθμίζει την τουρκική πράξη με το πραγματικό της βάρος , και δεν συλλαμβάνει το νόημά της, αφού ομολογεί ότι δεν αντιλαμβάνεται τη σκοπιμότητα της τουρκικής ενέργειας .

{Θα την είχε αντιληφθεί εάν είχε μελετήσει την αναφορά μου στη Βουλή για τις στρατηγικές συνέπειες της Συμφωνίας του Νταβός , την οποίαν κατέθεσα στις 11-3-1988 . Δυστυχώς και η αντιπολίτευση δεν σταθμίζει ορθώς την όλη κατάσταση. Αν λοιπόν δεν πρόκειται για εγκληματικά λαθεμένη εκτίμηση , είμαστε υποχρεωμένοι να διερευνήσουμε την άλλη εκδοχή, την εκδοχή δηλονότι κατά την οποίαν το πνεύμα του Νταβός, αξιώνει συνειδητή ελληνική αναδίπλωση στο Αιγαίο".

* Η αναδίπλωση που ανέφερε ο Ιερολοχίτης στρατηγός Ανδρέας Σιαπκαράς , επιβεβαιώθηκε από τη δήλωση του κ. Γ. Παπανδρέου περί Τούρκων μειονοτικών στη Δυτική Θράκη το 1999, ως υπουργός των Εξωτερικών . 31-12-2008 Φ.Π.

Τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά στο Αιγαίο. Μεγάλη συγκέντρωση Τουρκικών Ναυτικών δυνάμεων.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Καλές οι διακοπές όπως και ο σχολιασμός και η βαρύτητα που έχουν στη διεθνή σκακιέρα και στα εθνικά μας θέματα οι "στυλιστικές" εμφανίσεις των κυριών των κ.κ προέδρων. Όμως η κατάσταση στο Αιγαίο παύει να είναι απλά ένα γνωστό θέμα που το έχουμε συνηθισει, γιατί  μπορεί να δούμε ξαφνικά πράγματα που τώρα δεν περνάνε απο το νου μας. Καλό είναι λοιπόν να μην διέρχονται απαρατήρητες οι πληροφορίες που μας δίνονται με σοβαρότητα. Κάτι ξέρουν και εκεί στα Επιτελεία.....

Σε κατάσταση επιφυλακής βρίσκονται οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, καθώς στο ναύσταθμο του Ακσάζ έχει παρατηρηθεί τις τελευταίες ημέρες συγκέντρωση ναυτικών δυνάμεων της Τουρκίας.

Η συγκέντρωση των δυνάμεων αυτών συνέπεσε χρονικά με την προαναγγελία του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Mevlut Cavusoglu, για την αποστολή ενός ακόμη σκάφους του «Oruc Reis» στην ανατολική Μεσόγειο, όπως γράφει η «Realnews».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το νούμερο ένα σενάριο, που απασχολεί τους επιτελείς έχει να κάνει με το Καστελόριζο και την ενδεχόμενη τουρκική παρουσία πέριξ του νησιού, όπου πάντως υπάρχει ενισχυμένη δύναμη του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.

Ενδεικτικό της ετοιμότητας, που υπάρχει, είναι ότι μετά από πολύ καιρό με υπεράνθρωπη προσπάθεια των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στον ναύσταθμο έχει εξασφαλιστεί διαθεσιμότητα πολεμικών πλοίων, που αγγίζει το 100%.

Ειδικά για τις φρεγάτες του Στόλου έγινε τεράστια προσπάθεια για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που υπήρχαν.

Η τουρκική προκλητικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο έχει αναγκάσει τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να βρίσκονται σε πολύμηνη κατάσταση επιφυλακής, η οποία κοστίζει σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού αλλά και οικονομικά.

Αυτός ο πόλεμος φθοράς είναι ένας από τους στόχους της τουρκικής στρατηγικής, με την Άγκυρα να έχει το πλεονέκτημα της επιλογής του χρόνου εκδήλωσης μίας κρίσης.

NEEΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

«H Δύση απειλεί, αλλά εμείς δεν καταλαβαίνουμε από απειλές. Εμείς προστατεύουμε και θα προστατεύσουμε τα δικαιώματα της Τουρκίας εδώ (στην ανατ. Μεσόγειο) μέχρι τέλους», δήλωσε από το Άρτβιν της Μαύρης Θάλασσας, όπου περιοδεύει.

«Μην ανησυχείτε καθόλου. Εμείς μέχρι σήμερα δεν σκύψαμε το κεφάλι μας σε υπηρέτες. Μόνο μπροστά στο Θεό μας θα σκύψουμε. Πουθενά αλλού!», διατράνωσε.

Η τέχνη της επιστροφής στην καθημερινότητα!!

Σημείωση: Οι συμβουλές των ειδικών είναι πολύ καλές και χρήσιμες, γιατί δίνουν τη δυνατότητα να ξεπερνιώνται καταστασεις που θα ήταν δύσκολη η διαχείρησή τους χωρίς τη βοήθειά τους. Έτσι λοιπόν στο πνεύμα αυτό η κλινική ψυχολόγος κ. Σοφία Μελησσάρη, γράφει για τον τρόπο που θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην καθημερινλοτητά μας,μετά απο το διάστημα της Καλοκαιρινής ραστώνης, αν πράγματι υπήρξε και τέτοια. Και το γράφουμε αυτό, γνωρίζοντας τις μεγάλες ή μικρές δυσκολίες που ζουν οι πολίτες της Ελλάδας σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Όμως, ακόμη και στην περίπτωση αυτή καλό κάνουν οι συμβουλες!!

Δ.Κυπριώτης

Και να που φθάσαμε στο τέλος των καλοκαιρινών διακοπών. Πολλοί νιώθουν πεσμένη διάθεση καθώς αναπολούν νοσταλγικά τις ξένοιαστες στιγμές του καλοκαιριού. Είναι δύσκολη η επιστροφή στην καθημερινότητα και την εκ νέου ανάληψη  ευθυνών στη δουλειά, το σπίτι, το σχολείο. Μια αίσθηση δυσφορίας ή ανησυχίας είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν όμως τρόποι που βοηθούν να γίνει αυτή η μετάβαση ομαλά και χωρίς έντονους κλυδωνισμούς.

Ο σχεδιασμός των πρώτων βδομάδων της επιστροφής είναι πολύ σημαντικός. Πολλοί παρατείνουν τις καλοκαιρινές διακοπές και γυρίζουν σπίτι μία μέρα πριν την προγραμματισμένη επάνοδο στην δουλειά. Κατανοητό, δεν λέω, αλλά δύσκολο να επιστρέψεις σπίτι, να ξεπακετάρεις, να τακτοποιηθείς, να ‘κλείσεις’ συναισθηματικά και πρακτικά το κεφάλαιο ‘Διακοπές’, όταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πρέπει να ξεκινήσεις να λειτουργείς με τους έντονους ρυθμούς της εργασίας.

Είναι προτιμότερο να θυσιάσεις μία-δύο μέρες διακοπών και να δώσεις στον εαυτό σου και την οικογένεια τον απαραίτητο χρόνο προσαρμογής και προσανατολισμού εκ νέου στο οικείο περιβάλλον και συνήθειες της καθημερινότητας. Αν αυτό είναι δυνατό, καλό είναι να προγραμματίσεις την πρώτη βδομάδα δουλειάς χαλαρά, πάλι για να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να ξαναμπεί στον ρόλο σταδιακά.

Στην αρχή επικεντρώσου στις υποχρεώσεις που έχεις να καλύψεις σήμερα ή αυτήν την βδομάδα. Στο στάδιο προσαρμογής απόφυγε να ατενίζεις την όλη εικόνα, τους στόχους του χρόνου που σε περιμένει, τον δύσκολο χειμώνα που προβλέπουν, το πακέτο των νέων μέτρων που συζητάνε. Είναι εύκολο να χαθεί κανείς στην γενικευμένη ανησυχία και απαισιοδοξία της εποχής..

Αποδέξου την πεσμένη σου διάθεση σαν φυσιολογικό κομμάτι της μετάβασης στην καθημερινότητα. Αποδέξου και το άγχος σου, αν αισθάνεσαι ανησυχία. Το χειρότερο δεν είναι τα αισθήματα θλίψης ή άγχους που νιώθουμε αλλά η αντίδρασή μας σ’ αυτά: όταν μας φοβίζει το άγχος μας ή θέλουμε να ξεπεράσουμε με ανυπομονησία την πεσμένη μας διάθεση δημιουργούνται προβλήματα, τα αισθήματα επιμένουν, χειροτερεύουν. Αν τα αποδεχτούμε σαν κομμάτι της εμπειρίας μας, συνήθως υποχωρούν από μόνα τους.

Απόλαυσε ό,τι σου είναι διαθέσιμο: Μια ήσυχη βραδιά στο σπίτι, την επανασύνδεση με φίλους και οικογένεια, συνεχιζόμενες εκδηλώσεις αλλά και απλά τον όμορφο καιρό του Σεπτέμβρη που επιτρέπει εξόδους και θάλασσα χωρίς το βάρος της κάψας των προηγούμενων μηνών. Αφήσου στην προβλεπτή και οικεία καθημερινότητα της ρουτίνας. Ο όρος ρουτίνα έχει μια αρνητική χροιά, σαν κάτι βαρετό που πρέπει να αποφύγουμε ή τουλάχιστον να αντέξουμε. Πόσο περιορισμένη είναι αυτή η αρνητική της θεώρηση. Την αξία της ρουτίνας, την ηρεμία και σιγουριά που προσφέρει, την εκτιμούμε πραγματικά μόνο όταν την χάνουμε, ειδικά λόγω απρόβλεπτων γεγονότων, όπως αρρώστια, διαζύγιο, απώλεια εργασίας. Μείνε στο εδώ και τώρα αλλά και εμπιστεύσου την δύναμη της ροής του χρόνου. Πριν το καταλάβεις θα έχεις ‘συμφιλιωθεί’ με την θέση σου στους ρυθμούς και δραστηριότητες της νέας φάσης της χρονιάς.

ΣοφίαΜεσσάρη
Κλινική Ψυχολόγος&

ΟικογενειακήΘεραπεύτρια
Κέντρο Ψυχολογικών Θεραπειών «Ψυχή τε και σώματι»

Η ΕΕ πρέπει να σεβαστεί το έθνος-κράτος, ειδάλλως...

Γράφει ο Boris Kalnoky
Μετάφραση Βαγγέλης Γεωργίου 

Κάποτε, αν η συζήτηση πήγαινε στην Ευρώπη γρήγορα το πιο πιθανό ήταν να κυριαρχήσουν ζητήματα τεχνικής φύσεως για τον τρόπο που λειτουργεί η ΕΟΚ/ΕΕ. Για παράδειγμα, τα βουνά βουτύρου και οι λίμνες γάλακτος που δημιουργήθηκαν από τις γεωργικές επιδοτήσεις των Βρυξελλών έπρεπε να μειωθούν με άλλες επιδοτήσεις που θα καταβάλλονταν στους αγρότες για να μην παράγουν άλλο βούτυρο και γάλα. Ποιος μπορούσε να τα καταλάβει όλα αυτά; Ωστόσο, δεν χρειαζόταν, διότι τα αφήναμε στους τεχνοκράτες.

Όλα αυτά άλλαξαν όταν η Ευρώπη συμφώνησε να έχει κοινά εξωτερικά σύνορα και ένα ενιαίο νόμισμα. Σε αυτό το σημείο τα πράγματα έγιναν πολιτικά και ο τόνος έγινε δηλητηριώδης. Αυτό συνέβη διότι το νόμισμα και τα σύνορα είναι ζητήματα που συνιστούν ένα κράτος. Σχεδόν κανείς δεν κατανόησε τις επαναστατικές συνέπειες εκείνου του βήματος εκείνη την εποχή. Μια διακρατική οντότητα ανέλαβε λειτουργίες που έως τότε αποτελούσαν την ουσία του εθνικού κράτους. Το έθνος-κράτος, εξέπεσε λίγο-πολύ σε ρόλο μιας επαρχιακής διοίκησης στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης πολιτικής οντότητας.

Μειωμένη αυτοδιάθεση

Δεν δόθηκε στους Ευρωπαίους πολίτες η ευκαιρία να χωνέψουν αυτή την αλλαγή επειδή δεν συζητήθηκαν καθόλου ή δεν συζητήθηκαν πραγματικά δημόσια πριν ληφθούν τέτοιες αποφάσεις. Ήταν μόνο σταδιακά που πολλοί συνειδητοποίησαν: «Ωχ, κάτι σοβαρό έχει αλλάξει εδώ». Οι πολίτες εξακολουθούσαν να εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους, αλλά αυτές οι κυβερνήσεις, και επομένως οι ψηφοφόροι, είχαν όλο και λιγότερα περιθώρια να καθορίσουν τη μοίρα τους ως κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι θεώρησαν ότι η ΕΕ σήμαινε λιγότερη αυτοδιάθεση. Είναι δυνατό να εντοπίσουμε με ακρίβεια τις στιγμές του σοκ όταν αυτή η διορατικότητα έφτασε στους ανθρώπους.

Η κρίση του ευρώ από το 2009 και έπειτα έδειξε στους Έλληνες ότι δεν είχαν καμία πιθανότητα να βρουν άλλη διέξοδο από τη δύσκολη τους συγκυρία από εκείνη που προέβλεπε η ΕΕ. Και η κρίση του 2015 για τους πρόσφυγες έδειξε ότι τα ισχυρότερα μέλη της ΕΕ ήταν διατεθειμένα να εξαναγκάσουν τις κοινωνίες -που δεν επιθυμούσαν να εισρεύσουν μετανάστες- σε μια δεσμευτική ποσόστωση ανακατανομής των προσφύγων μέσω μιας «πλειοψηφικής πλειοψηφίας» [στα όργανα].

Αυτή η απόπειρα άσκησης υπερεθνικής εξουσίας ενάντια στη βούληση των εθνικών κοινοβουλίων και των ψηφοφόρων τους ήταν ένα κάλεσμα αφύπνισης για όσους επιθυμούν να συνεχίσουν να καθορίζουν τους ίδιους τους μελλοντικούς δρόμους των χωρών τους.

Σύντομη περίοδος ελευθερίας

Και αυτό ισχύει κυρίως για όσους ζουν στην Ανατολική Ευρώπη. Απολαύσαμε την ελευθερία ως κοινωνία για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μετά την αποδέσμευση από έναν ζυγό που είχε και εκείνος τη μορφή διακρατικής οντότητας 30 χρόνια πριν, το λεγόμενο "ανατολικό μπλοκ". Δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε και πάλι αυτή την ελευθερία ενώ θέλουμε να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας. Η αντίσταση της Ουγγαρίας και άλλων κρατών να δεχτούν πρόσφυγες έδειξε και τα όρια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: «Η Ευρώπη δεν είναι ακόμα πραγματικά "ένωση"». Η πολιτική για τις προσφυγικές ποσοστώσεις απέτυχε.

Πόση υπερεθνική ενότητα και πόση εθνική ελευθερία χρειάζεται η ΕΕ για να αποφευχθεί η κατάρρευση της ενώ παράλληλα δίνει αρκετή ελευθερία στις ατομικές κοινωνίες; Υπάρχουν περιοχές που απαιτούν ενότητα επειδή, διαφορετικά, τα πράγματα δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Για παράδειγμα: το ευρώ. Όσοι το έχουν, δεν μπορούν πλέον να επιδιώκουν τη δική τους νομισματική πολιτική. Η αποδοχή αυτή απαιτεί ωριμότητα, ή μπορεί να υπάρξουν εκρηκτικές συνέπειες.

Το ίδιο ισχύει και για τα κοινά εξωτερικά σύνορα. Λαοί που δεν καταλαβαίνουν ότι η ανεύθυνη εγχώρια δημοσιονομική πολιτική ή η αδύναμη προστασία των συνόρων μπορεί να έχουν σοβαρές επιπτώσεις τόσο για τη χώρα τους όσο και για ολόκληρη την ΕΕ πρέπει να διδαχτούν ή να εγκαταλείψουν το Σένγκεν ή την Ευρωζώνη.

Οι Βρυξέλλες πρέπει να επιδείξουν μεγαλύτερο σεβασμό στην Ανατολική Ευρώπη

Φαίνεται πλέον σαφές ότι αυτή η διαδικασία μάθησης δεν έχει ακόμη τελειώσει. Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι η ΕΕ δεν πρέπει να αναλάβει ακόμη περισσότερες από τις βασικές λειτουργίες των εθνικών κρατών χωρίς να διευκρινίσει πρώτα δημόσια στον κόσμο τις συνέπειες.

Η κοινή ασφάλιση κατά της ανεργίας, ο ευρωπαϊκός κατώτατος μισθός, οι ευρωπαϊκοί φόροι, ο ευρωπαϊκός στρατός με όρκο στη γαλάζια σημαία, οι αποφάσεις πλειοψηφίας στις οποίες οι ισχυρότεροι εθνικοί συνασπισμοί μπορούν να καταπιέζουν τις ασθενέστερες χώρες - χωρίς τις πιθανές αρνητικές παρενέργειες για τις μεμονωμένες χώρες να γίνονται αποδεκτές τις κοινωνίες των κρατών αυτών, τέτοια ριζοσπαστικά βήματα θα οδηγήσουν κάποια στιγμή σε πολιτικές εκρήξεις. Αυτό θα μπορούσε, με τη σειρά του, να οδηγήσει σε αποδυνάμωση παρά σε ενίσχυση της ΕΕ.

Το σύνθημα της ΕΕ είναι "ενότητα στην ποικιλομορφία". Στον πολιτικό "πόλεμο χαρακωμάτων", συχνά ξεχνιέται ότι η «ποικιλομορφία» αναφέρεται στα έθνη-κράτη. Όροι όπως "εθνικό" και "έθνος-κράτος" χρησιμοποιούνται μερικές φορές ως υβριστικοί χαρακτηρισμοί από τους υποστηρικτές μιας πιο [ενωμένης] ολοκληρωμένης Ευρώπης. Πρέπει να υπάρξει πολύ περισσότερος σεβασμός για την ποικιλομορφία των εθνικών κρατών στον δημόσιο λόγο των Βρυξελλών.

Το έθνος-κράτος είναι το πλαίσιο στο οποίο η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα. Ιστορικά, η ΕΕ συνδέεται κυρίως με την ευημερία. Πράγματι, ξεκίνησε ως οικονομική ένωση. Είναι ιδεολογική ανοησία να ταυτίζεται στη δημόσια συζήτηση η ΕΕ με την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία, ενώ το εθνικό κράτος να συνδέεται με τον εθνικισμό. Η ΕΕ είναι μια αγορά στην οποία τα δημοκρατικά κράτη μέλη εκπροσωπούν τα συμφέροντά τους κάνοντας ανταλλαγές ή συμβιβασμούς βάσει κοινών κανόνων. Αλλά όλοι [πρέπει να] παλεύουν συνεχώς και αδίστακτα για τα εθνικά τους συμφέροντα. Και αυτό είναι καλό διότι τα συμφέροντα είναι των ψηφοφόρων και υπηκόων. Αυτό είναι δημοκρατία.

* Ο Boris Kalnoky είναι Ούγγρος δημοσιογράφος στην Die Welt

Εξωτερική πολιτική: Η Δύση έχει αναθέσει ρόλο στην Ελλάδα. Πόσο εξυπηρετούνται τα Ελληνικά συμφέροντα;

 Σημείωση Ιστολογίου: Μια άλλη προσέγγιση σε αυτό που ακούμε και συνεχω΄ς  διατυμπανίζεται διαχρονικά ως ανεξάρτητη και πολυεπίπεδη Εξωτερική Πολιτική. Απάντηση στα ερωτήματα πόσο ανεξάρτητη είναι αυτή η πολιτική που ακολουθείται  απο τις ελληνικές κυβερνήσεις; Ποσο έχουν εξυπηρετηθεί τελικά τα ελληνικά συμφέροντα;

 Γράφει ο Κωνσταντίνος Γρίβας

Εδώ και λίγο καιρό τείνει να κυριαρχήσει στη χώρα μας μια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ολοκληρωτική ταύτιση της χώρας μας με τις ΗΠΑ, εν όψει μάλιστα της “αναπόφευκτης σύγκρουσης” Ουάσιγκτον-Άγκυρας (που συνεχώς έρχεται χωρίς να φθάνει ποτέ…) είναι το καταλυτικό στοιχείο που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά. Σ’ αυτές τις ράγες κινείται ήδη η ελληνική εξωτερική και επί κυβέρνησης Τσίπρα και επί κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, η Ελλάδα όφειλε να φέρει εις πέρας ορισμένες αποστολές για λογαριασμό των ΗΠΑ. Μία εξ αυτών ήταν να κλείσει, όπως-όπως, το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όπως και έγινε. Κι αυτό γιατί η Ουάσιγκτον ήθελε να εντάξει όσο το δυνατόν πιο σύντομα τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Έτσι εγκλωβίζει έτι περαιτέρω τη Σερβία μέσα σε ένα ΝΑΤΟϊκό κλοιό, ωθώντας την να κινηθεί και αυτή προς μια φιλοδυτική κατεύθυνση. Γενικώς επιδιώκει να εντάξει όλα τα Βαλκάνια στην αρχιτεκτονική ασφαλείας της Δύσης, εξαλείφοντας τη ρωσική επιρροή στην περιοχή.

Όμως, ακόμη και στο πλαίσιο μιας άνευ όρων ταύτισης με τις ΗΠΑ, αυτή η πολιτική είναι απλά λάθος για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, αν πράγματι η Ελλάδα θα ήθελε να αποτελέσει το κομβικό στοιχείο της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή, το συμφέρον της θα ήταν οι άλλες χώρες των Βαλκανίων να βρίσκονται εκτός του ελέγχου των ΗΠΑ. Ή ακόμη καλύτερα να είναι εχθρικές έναντι αυτών.

Άλλωστε, κάτι τέτοιο ίσχυε και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπου η Ελλάδα αποτελούσε ένα είδος “νησιού” μέσα στο κομμουνιστικά Βαλκάνια, με αποτέλεσμα να έχει έναν σαφώς αυξημένο ρόλο μέσα στη γεωπολιτική αρχιτεκτονική της Δύσης. Μέρος του ρόλου αυτού ήταν να λειτουργεί και ως φάρος ευημερίας στην περιοχή.

Εξωτερική πολιτική και παθογένεια

Αντιθέτως, όσο οι γειτονικές μας χώρες εντάσσονται στη σφαίρα επιρροής της Ουάσιγκτον, ο ρόλος της Ελλάδας μειώνεται. Με άλλα λόγια, στο πλαίσιο μιας απόλυτα φιλοαμερικανικής πολιτικής, τα συμφέροντα της χώρας μας δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην με αυτά των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε όσο το δυνατόν πιο σταθεροποιημένα και υπό τον έλεγχό της τα Βαλκάνια. Αντιθέτως, η Αθήνα, λογικά, θα επεδίωκε το αντίθετο, ώστε να μεγιστοποιήσει τον βαθμό που είναι χρήσιμη και πολύτιμη για την αμερικανική στρατηγική.

Αυτό, όμως, το απλό δεδομένο δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό από τις ελληνικές ελίτ που διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική. Κατά την άποψη του γράφοντος, αυτή και άλλες παρόμοιες αντιφατικές ενέργειες δεν αποτελούν απλώς κάποιες δυσλειτουργίες του μηχανισμού άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Εκφράζουν μια πολύ βαθιά παθογένεια της Ελλάδας, που είναι η ίδια η έλλειψη εθνοκεντρικής γεωπολιτικής λειτουργίας. Και αυτή η έλλειψη εντοπίζεται στα ίδια τα θεμέλια του σύγχρονου ελλαδικού κράτους.

Συγκεκριμένα, όταν φάνηκε ότι ήταν πλέον αδύνατη η αποφυγή της δημιουργίας του ελλαδικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821, οι “προστάτιδες δυνάμεις” της Δύσης ανέθεσαν σε αυτό γεωπολιτική αποστολή: να λειτουργεί ως φράγμα έναντι της Ρωσίας ώστε να αποτρέψει την έξοδό της στην κρίσιμης σημασία εσωτερική “λίμνη” του γεωσυστήματος Ευρασίας-Αφρικής, δηλαδή στην Ανατολική Μεσόγειο.

Σε ρόλο φράγματος

Όμως, τη στιγμή που η Ελλάδα καλούνταν να παίξει το ρόλο του φράγματος ενάντια στη Ρωσία, ταυτοχρόνως είχε ισχυρούς πολιτισμικούς, θρησκευτικούς και ιστορικούς δεσμούς μαζί της. Οι δε λαϊκές μάζες ήταν σε σημαντικό βαθμό φιλορωσικές. Για να επιλυθεί ο γόρδιος δεσμός αυτής της αντιφατικής κατάστασης, οι “προστάτιδες δυνάμεις” κατανόησαν ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουν στο νέο κράτος μια ελεγχόμενη από αυτές εσωτερική πραγματικότητα.

Έτσι, η πολιτική εξουσία, καθώς και οι αναγκαίες προεκτάσεις της στην κρατική γραφειοκρατία, στον πνευματικό κόσμο και κυρίως στους μηχανισμούς σχεδιασμού και άσκησης εξωτερικής πολιτικής, έπρεπε να μην υπηρετούν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Να υπηρετούν πρωτίστως τη λειτουργία του ελλαδικού κράτους ως φράγματος έναντι της Ρωσίας.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να αποκτήσει έναν μηχανισμό εθνοκεντρικής εξωτερικής πολιτικής, γιατί η ίδια η έννοια του εθνικού συμφέροντος αντέβαινε τη λειτουργία που της είχαν αναθέσει: να λειτουργεί σαν φράγμα ενάντια στη Ρωσία. Κι αυτό, επειδή η ελληνική εθνική και λαϊκή ταυτότητα προωθούσε τη σύζευξη και όχι την εχθρότητα μαζί της.

Από τις κανονιοφόρους στο ΔΝΤ 

Όποτε δε αυτός ο εσωτερικός μηχανισμός δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας την αποστολή του, η ευρωπαϊκή στρατιωτική ισχύς αναλάμβανε να δώσει λύση. Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρετανικά και ενίοτε και γαλλικά πολεμικά πλοία υπενθύμιζαν δια των πυροβόλων τους στην Ελλάδα τη δουλειά που είχε να κάνει. Από τον Εμφύλιο η κατάσταση έγινε πιο πολύπλοκη και την αποστολή αυτή ανέλαβαν οι ΗΠΑ, που είχαν πάρει στο μεταξύ τη σκυτάλη από την παραπαίουσα Βρετανική Αυτοκρατορία. Η αμερικανική στρατιωτική ισχύς συνδυάστηκε με τη δημιουργία ενός αστυνομικού-αυταρχικού κράτους, αλλά και με τεράστιες ροές κεφαλαίων προς την ελληνική οικονομία.

Από τη Μεταπολίτευση και μετά, με τη σταδιακή παρακμή του αστυνομικού κράτους αλλά και την επικίνδυνη γιγάντωση του αντιαμερικανισμού στην ελληνική κοινωνία, οι Δυτικοί επικυρίαρχοι κατανόησαν ότι έπρεπε να αλλάξουν στρατηγική. Έτσι, επένδυσαν σχεδόν ολοκληρωτικά στο ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας. Οι κρουνοί των ευρωπαϊκών ταμείων άνοιξαν και ποταμοί χρήματος εισέρρευσαν στη χώρα, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά και διαιωνίζοντας την κυριαρχία των υπαρχόντων δυτικότροπων ελίτ.

Όμως, το ευρωπαϊκό χρήμα είχε και αυτό τα όριά του και σύντομα έδωσε και πάλι την σκυτάλη στην ωμή ισχύ. Τη φάση του απατηλού πλούτου διαδέχθηκε, αναπόφευκτα, η φάση της παραλυτικής φτώχειας και επιστρέψαμε στην εποχή της βίας και των απειλών. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν τα πυροβόλα των αγγλικών πολεμικών που θα αναλάμβαναν να διατηρήσουν την Ελλάδα στη δυτική σφαίρα επιρροής. Ήταν οι “διεθνείς” (δηλαδή οι ελεγχόμενοι από τη Δύση) οίκοι αξιολόγησης, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έτσι, η έλλειψη γεωπολιτικής αυθυπαρξίας της Ελλάδας και η συνεπακόλουθη λειτουργία της ως χώρα-οχυρό της Δύσης εξασφαλιζόταν πλέον δια της απειλής ακόμη πιο ακραίας φτώχειας.

Η “ελπίδα” στις ΗΠΑ

Και αυτή η περίοδος, όμως, δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Ο φόβος έπρεπε να δώσει σταδιακά τη θέση του σε κάποιας μορφής ελπίδα. Στην αρχή αυτής της φάσης φαίνεται πως βρισκόμαστε σήμερα. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι μια ανορθολογική ταύτιση με τις ΗΠΑ. Η επιλογή αυτή θα είχε, ίσως, κάποιο νόημα εάν εδραζόταν πάνω σε μια δομή διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή θα ήταν η βέλτιστη πολιτική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Όμως, αυτό προϋποθέτει μια εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία, την οποία –όπως υποστηρίξαμε πιο πάνω– η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να αναπτύξει. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει εις βάρος της πρωταρχικής γεωπολιτικής αποστολής της στο πλαίσιο της δυτικής στρατηγικής. Είναι δεδομένο ότι αν δεν υπάρχει αυτή η εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνική εξωτερική πολιτική (φιλοαμερικανική, φιλοευρωπαϊκή ή οτιδήποτε άλλο), αλλά για ανυπαρξία πολιτικής. Άρα, δεν μπορούμε να περιμένουμε και τίποτε καλό να προκύψει για τη χώρα μας.

Είναι βέβαιο ότι όλα τα παραπάνω θα ακούγονται σε πολλούς από ανεδαφικά, αφελή και υπεραπλουστευτικά έως συνωμοσιολογικά. Το γεγονός, όμως, παραμένει ότι η Ελλάδα δείχνει διαχρονικά να ακολουθεί μια πολιτική που δεν έχει στον πυρήνα της τα εθνικά συμφέροντα, αλλά συμφέροντα άλλων χωρών και γεωπολιτικών σχηματισμών. Και αυτό με τη λογική ότι η Ελλάδα “είναι πολύ μικρή για να έχει δικά της συμφέροντα”! Θα πρέπει να “ανήκει εις την Δύσιν”, αποτελώντας ουσιαστικά περιουσιακό της στοιχείο και όχι λειτουργώντας ως ανεξάρτητο στοιχείο μιας γεωπολιτικής δομής. Και κάτι τέτοιο φαίνεται πως ισχύει ακόμη και σήμερα.

Αν θέλουμε λοιπόν να σχεδιάσουμε την όποια εθνική στρατηγική για το μέλλον, το πρώτο βήμα είναι να διεκδικήσουμε τον εαυτό μας. Να αποκτήσουμε μια αυτόνομη, αυτόφωτη και εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία και μετά να δούμε αν οι πολιτικές που θα ακολουθήσουμε θα είναι φιλοαμερικανικές,  φιλορωσικές, φιλοσουηδικές ή οτιδήποτε άλλο. Έως ότου, λοιπόν, επιτευχθεί κάτι τέτοιο, νομιμοποιούμαστε να έχουμε και αναγνώσεις της πραγματικότητας, όπως αυτή που εκθέσαμε ανωτέρω.