Το Ε.Πα.Μ. Γαλατσίου σας προσκαλεί:

Καταπατούν βασικά μας δικαιώματα,

Λεηλατούν τη χώρα και τον πλούτο μας.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ;

Μέσω πολλαπλών τεχνητών κρίσεων, η ζωή των πολιτών κλονίζεται τόσο βίαια, που χάνουν τον προσανατολισμό και την κριτική τους ικανότητα. Έτσι, αποδέχονται χωρίς....

αντίδραση καταστροφικές υποδείξεις “θεραπείας” και πολιτικές παράδοσης της περιουσίας και των δικαιωμάτων τους, σε πολυεθνικές εταιρίες και ισχυρά ιδιωτικά μονοπώλια. Στο ντοκιμαντέρ αναλύονται διεξοδικά και με αδιάσειστα στοιχεία οι μέθοδοι επιβολής που συνιστούν το Δόγμα του Σοκ, μέσα από την εφαρμογή τους σε χώρες όπως η Χιλή, η Αργεντινή, η Βρετανία, κλπ. Η ενημέρωση για αυτές τις μεθόδους, που σήμερα εφαρμόζονται και στην Ελλάδα, θα διευκολύνει τη συζήτηση που θα ακολουθήσει. Κύριο θέμα, το ερώτημα όλων:

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ;

1ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

“ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ”

ΤΗΣ ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΪΝ

την ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 ώρα 18:30

ΠΑΝΔΟΣΙΑΣ 5, ΛΑΜΠΡΙΝΗ, Βιβλιοπωλείο «ΔΙΕΘΝΕΣ»

Πεζόδρομος καφετέριας ΑΡΤΙΟΝ, Πλατεία Αγ. Ανδρέα

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Με τη συμμετοχή του οικονομολόγου

ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΒΔΙΩΤΗ

ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

ΠΥΡΗΝΑΣ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ-ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ

Πρωτογενές έλλειμμα 12 δις!

Δυστυχώς ισχύει ότι όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμα τόσο πιο δύσκολα πιστεύει κανείς την αλήθεια.

Το εγκληματικό ψέμα της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για το πρωτογενές πλεόνασμα προκαλεί δυσκολίες για να πιστέψουμε   το μέγεθος του ελλείμματος, όπως διαπιστώνεται από την ΕΚΤ, την υπεύθυνη για τον δανεισμό καθώς και για την νομισματική και χρηματική πολιτική της χώρας.

Το έλλειμμα για την Ελλάδα το δεύτερο τρίμηνο του 2013 αντιστοιχεί σε 12,086 δις ευρώ. Αυτό το έλλειμμα είναι υπερδιπλάσιο του ελλείμματος του 2009 που αποτέλεσε την αφορμή για την μεγαλύτερη αρπαγή του πλούτου υπέρ των λίγων.

Στα γραφήματα του κειμένου μπορείτε να τα παρατηρήσετε όλα αυτά.

Να υπενθυμιστεί ότι η ΕΚΤ είναι μέλος της τρόικας και συγκεντρώνει τα δικά της στοιχεία για την  υπό επιτήρηση χώρα μας με βάση τα οποία καθορίζονται τα νέα μέτρα. Μάλλον δεν έχει πειστεί από τα στοιχεία της κυβέρνησης για πρωτογενές πλεόνασμα.

Η εικονική πραγματικότητα για τη δήθεν διαπραγμάτευση πρέπει να τελειώσει. Tα δημοσιονομικά έχουν εκτροχιαστεί.

Υπόλογοι για τις ψευδείς ανακοινώσεις και τις αλχημείες αυτή την φορά είναι μαζί με την κυβέρνηση η ΤτΕ και ο Προβόπουλος.

Εδώ τα στοιχεία από την ΕΚΤ

από το Ε.Πα.Μ. Πάτρας

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου*

 

Φέτος το φθινόπωρο, για πρώτη φορά ακούστηκε, τόσο έντονα στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων,  το αίτημα για γενική πολιτική απεργία. Για πρώτη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες, σε συνελεύσεις εργαζομένων, εκφράστηκε η ανάγκη για έναν άλλο τρόπο πάλης των εργαζομένων, για μια άλλη αντίληψη στο πως ο αγώνας, για την σωτήρια της χώρας από τις χρηματαγορές του κόσμου, θα μπορέσει να έχει νικηφόρο αποτέλεσμα.

 

Η γενική πολιτική απεργία ως εργαλείο αντιμετώπισης, από την πλευρά του λαού, ακραίων πολιτικοκοινωνικών καταστάσεων έχει πίσω του μεγάλη ιστορία.

Παρακάτω αναφέρονται μερικά ιστορικά παραδείγματα πολιτικής ανυπακοής, κυρίως της περιόδου της γερμανικής κατοχής στην χώρα μας.

 

Στις 13 Απριλίου του 1942 οι υπάλληλοι της τηλεφωνίας, τηλεγραφίας και ταχυδρομείου -οι λεγόμενοι τριατατικοί- κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την βελτίωση της διανομής των τροφίμων έχοντας ταυτόχρονα και άλλα κλαδικά αιτήματα που αφορούν την επιβίωσή τους. Η χώρα μόλις έχει βγει από τον τρομερό λοιμό του χειμώνα 1941 ΄42, που στοίχησε χιλιάδες νεκρούς και προσπαθεί ο πληθυσμό της να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Τις επόμενες μέρες την απεργία ακολουθούν και άλλοι κλάδοι, τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία, με αποτέλεσμα στις 22 Απριλίου να κηρυχθεί η πρώτη καθολική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων.

 

Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου προκειμένου να προλάβει την κήρυξη της γενικής απεργίας και ύστερα από εντολή των κατοχικών αρμοστειών εξέδωσε στις 16 Απριλίου νόμο με τον οποίο «όταν η απεργία δημοσίων λειτουργών διενεργείται του κράτους διατελούντος υπό εξαιρετικάς συνθήκας και περιστάσεις, αποτελεί ιδιώνυμον έγκλημα τιμωρούμενον και δια της ποινής του θανάτου…».  Οι υπάλληλοι δείλιασαν μπροστά στην τρομερή απειλή; Όχι. Στις 22 Απριλίου νεκρώθηκε ο κρατικός μηχανισμός. Έξι μέρες διήρκεσε η απεργία και σταμάτησε όταν η κατοχική κυβέρνηση έκανε πολλές παραχωρήσεις.

 

Θα αναρωτηθεί κανείς αν τα κίνητρα της απεργίας ήταν αποκλειστικά οικονομικά – επιβίωσης ή υπήρχε και κάτι παραπάνω που έκανε τους δημοσίους υπαλλήλους να αψηφούν τα όπλα των κατακτητών; Ναι, η θέληση για αντίσταση στους κατακτητές της πατρίδας τους. Γι’ αυτό και οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη ένταση όλο το 1942 και 1943 με συμμετοχή και των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα και των εργατικών σωματείων με επιτυχίες σε αιτήματα τους  για βελτίωση μισθών, αποφυλάκιση των συλληφθέντων απεργών αλλά και σταμάτημα των εκτελέσεων. Η λαϊκή δυσαρέσκεια έχει  μεταμορφωθεί  άμεσα σε μαζικό αντικατοχικό αγώνα.

 

Οι κορυφώσεις των απεργιακών κινητοποιήσεων εκδηλώνονται μέσα στο 1943 μετά από δυο αποφάσεις  των δυνάμεων της κατοχής.

 

Η πρώτη: «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος». Από τις 24 Φεβρουαρίου του 1943 με μια σειρά απεργιών και διαδηλώσεων στην Αθήνα δίνεται μια σκληρότατη μάχη ενάντια στη μεταφορά εργαζομένων στα πολεμικά εργοστάσια της Γερμανίας που τελικά κερδίζεται με το «πάγωμα» του διατάγματος της επιστράτευσης και την υπόσχεση αύξησης μισθών. Βέβαια το τίμημα ήταν βαρύ με νεκρούς διαδηλωτές, βασανιστήρια και φυλακίσεις όμως η αντιστασιακή αστική πάλη είχε περάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο.

 

Η δεύτερη: η απόφαση για επέκταση  της Βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην κεντρική Μακεδονία. Στις 22 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε παλλαϊκή πολιτική απεργία που σημείωσε τεράστια επιτυχία και απέτρεψε  την βουλγαροποίηση της κεντρικής Μακεδονίας. Ο φόρος αίματος και εδώ ήταν μεγάλος αλλά το φρόνημα του αντιστεκόμενου λαού υψηλό που οδήγησε στους τελευταίους μήνες της κατοχής να υπάρχουν ελεύθερες συνοικίες στην πόλη των Αθηνών, περιοχές που ούτε γερμανοί, ούτε γερμανοτσολιάδες  πλησίαζαν.

 

Παρακάτω αναφέρονται παραδείγματα  γενικής πολιτικής απεργίας που σημειώθηκαν και σε άλλες  χώρες όπως είναι οι εργατικές κινητοποιήσεις στην διάρκεια του μεσοπολέμου στην Αμερική, οι απεργίες των εργαζομένων στις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα,  η γενική απεργία τον Μάη του 1968 στην Γαλλία, και τέλος η πρόσφατη περίπτωση της Αιγύπτου που έριξε τον Μπουμπάρακ και κατόπιν τον Μόρσι.

 

Η μελέτη των παραπάνω μπορεί να δώσει πληροφορίες και γνώση που θα βοηθήσει στην οργάνωση του δικού μας ξεσηκωμού, της δικής μας πολιτικής απεργίας που θα ελευθερώσει το τόπο μας από ξένους και ντόπιους επικυρίαρχους και θα οδηγήσει στην 4η Συντακτική Εθνοσυνέλευση και σε ένα νέο σύνταγμα για το κτίσιμο της δημοκρατίας με βάσει τα οράματα και τις ανάγκες του λαού μας.

 

*ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΠΑΤΡΑΣ

Το ΕΠΑΜ σας προσκαλεί σε μια σπουδαία διεθνή συνάντηση!

Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2013

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ & ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σάββατο 30 Νοεμβρίου & Κυριακή 01 Δεκεμβρίου 2013

Αθήνα

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.) διοργανώνει Διεθνή Συνάντηση στην Αθήνα με θέμα «Χρέος, Εθνικό νόμισμα και Δημοκρατία» στις 30 Νοεμβρίου και 01 Δεκεμβρίου 2013,  στο ‘Ciné Κεραμεικός’ (Kεραμεικού 58 & Μαραθώνος 13, στάση μετρό: Κεραμεικός) με συμμετοχή οικονομολόγων, ιστορικών, ακτιβιστών, δημοσιογράφων και πολιτικών προσωπικοτήτων και κινημάτων απ’ όλον τον κόσμο.

Για πρώτη φορά διοργανώνεται στην Ελλάδα συνάντηση με τέτοιο θέμα και στόχο έχει - εκτός από την ανταλλαγή απόψεων και εμπειρίας - την ενημέρωση της ελληνικής κοινής γνώμης για το πώς το χρέος , το οποίο σε συνδυασμό με την αδυναμία κοπής εθνικού νομίσματος στο πλαίσιο της ευρωένωσης οδηγεί στην κατάλυση της δημοκρατίας, την απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας  και εν τέλει στην εξαθλίωση.  

Τις ολέθριες συνέπειες του συνδυασμού αυτών των στοιχείων βιώνει σήμερα η Ελλάδα.

Οι ομιλητές με τις παρουσιάσεις και τις τοποθετήσεις τους θα αναδείξουν τις πτυχές του ίδιου προβλήματος για τις χώρες τους και  θα μας πληροφορήσουν για τους τρόπους αντίδρασης  που προτείνουν.

Συμμετέχουν:

Hördur Torfason: ακτιβιστής, καλλιτέχνης, εμπνευστής και επικεφαλής της «ειρηνικής ισλανδικής επανάστασης» του 2008. Όταν η ισλανδική οικονομία κατέρρευσε τον Οκτώβριο του 2008, ο Torfason στεκόταν επί μήνες μπροστά από το κτήριο του Κοινοβουλίου και ρωτούσε δύο απλές ερωτήσεις: «τι συνέβη στην χώρα μας» και «τι πρόκειται να κάνουμε». Σιγά σιγά σχηματίστηκε ολόκληρο λαϊκό κίνημα, το οποίο εξανάγκασε σε παραίτηση και δίκη την κυβέρνηση της Ισλανδίας καθώς και των επικεφαλής της επιτροπής κεφαλαιαγοράς και της εθνικής τράπεζας, την μονομερή ακύρωση του ισλανδικού χρέους και την δημιουργία νέου Συντάγματος. Εθνικός ήρωας στην πατρίδα του ο Torfason περνάει τώρα τον χρόνο του ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο διηγούμενος την γλυκόπικρη ιστορία της Ισλανδίας και μοιράζοντας εμπειρίες και τακτικές με κινήματα σ’ όλον τον κόσμο.

François Asselineau: Γάλλος πολιτικός επικεφαλής του κινήματος Union Populaire Républicaine (=Δημοκρατική Λαϊκή Ένωση) , το οποίο προτείνει την μονομερή αποχώρηση της Γαλλίας από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ. Ο Asselineau έχει διατελέσει μεταξύ άλλων Γενικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών της Γαλλίας από το 2004 μέχρι το 2006. Έκτοτε οργώνει την Γαλλία με διαλέξεις και ομιλίες, ώστε να ενημερωθεί η κοινή γνώμη για τον κίνδυνο που συνεπάγεται για την Γαλλία και την Ευρώπη το ενιαίο νόμισμα και το «πολιτικό apartheid» των Βρυξελών.

Antonino Galloni: οικονομολόγος, εκπρόσωπος του κινήματος Eurotruffa (=ευρωαπάτη), μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Ινστιτούτου Κοινωνικής Πρόνοιας και συγγραφέας πολλών βιβλίων. Ο Galloni δίδαξε επίσης βιομηχανική οικονομία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνο, Πολιτική Οικονομία στο Πανεπιστήμιο της Μοδένα καθώς και στο Ελεύθερο Διεθνές Πανεπιστήμιο Κοινωνικών Σπουδών (LUISS) της Ρώμης. 

Pedro Montes: οικονομολόγος, μέλος της κίνησης Socialismo 21. O Montes υπήρξε από τους πρώτους επικριτές του ευρώ και με το βιβλίο του «Η ημιτελής ιστορία του ευρώ» πριν από 11 χρόνια προέβλεψε τα σημερινά προβλήματα της Ευρώπης. Επί 36 χρόνια εργάστηκε στο Κέντρο Ερευνών της Τράπεζας της Ισπανίας. Σήμερα συμμετέχει στις λαϊκές συνελεύσεις πολλών πόλεων της Ισπανίας αναλύοντας την ανάγκη επιστροφής της Ισπανίας σε εθνικό νόμισμα.

Antti Pesonen: ακτιβιστής, επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κόμματος της Ανεξαρτησίας Φινλανδίας, το οποίο τάσσεται υπέρ της αποχώρησης της Φινλανδίας από την ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ.   

Opa Kampinjimpagna: οικονομολόγος,  πρόεδρος του AFRODAD (Αφρικάνικο Φόρουμ για το Χρέος και την Ανάπτυξη), σκοποί του οποίου είναι μεταξύ άλλων η ακύρωση του χρέους των χωρών της Αφρικής, η ανεύρεση εναλλακτικών μοντέλων ανάπτυξης, η ανάλυση των αιτίων, της δομής και των συνεπειών του Αφρικάνικου χρέους και η αναζήτηση βιώσιμης και οριστικής λύσης του προβλήματος του χρέους και της ανάπτυξης.

Monia Benini:  ακτιβίστρια, εκπρόσωπος του κινήματος ‘Per Il Bene Commune’, το οποίο εργάζεται μεταξύ άλλων  για την έξοδο της Ιταλίας από την ΕΕ και το ευρώ και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και Εθνοσυνέλευση. Η Μόνια –δηλωμένη φίλη της Ελλάδας -έχει επανειλημμένα επισκεφθεί την Ελλάδα και έχει εκδώσει τρία βιβλία σχετικά με την κρίση στην ΕΕ και την Ελλάδα.

Janus Putkonen: ακτιβιστής, ιδρυτής του εναλλακτικού διαδικτυακού δικτύου ενημέρωσης www.verkkomedia.org, επισήμου συνεργάτη για την Φινλανδία μέσων ενημέρωσης όπως  Russiiskaya Gazeta, Russia Today, PressTV, RIA Novosti, SANA, Prensa Latina, Fars News, Al-Manar, Ma'an News, Antiwar, Infowars, Global Research κλπ.

Pablo Erlantz & Sonia Oronoz: εκπρόσωποι του κινήματος Asociación Democracia Real Ya, το οποίο προήλθε από το «κίνημα των πλατειών της Ισπανίας» και το οποίο προωθεί μεταξύ άλλων δημοψήφισμα για την επιστροφή της Ισπανίας σε εθνικό νόμισμα.

Victoria Stoiciu: ακτιβίστρια και αρθρογράφος στο διαδικτυακό περιοδικό www.criticattac.ro Ρουμανίας.

Giacomo Bracci & Francesco Ruggieri: οικονομολόγοι, εκπρόσωποι του κινήματος ‘Economia per I citadini’, το οποίο διοργανώνει διαλέξεις για την ενημέρωση της ιταλικής κοινής γνώμης για την ανάγκη νομισματικής και η πολιτικής ανεξαρτησίας μέσω εθνικού νομίσματος και ελέγχου των τραπεζών από το Κράτος.

Mahinour El-Badrawi: νομικός, εκπρόσωπος της οργάνωσης ‘Drop Egypt’s Debt’. Πρόκειται για την οργανωμένη έκφραση πολλών κινημάτων και μεμωνομένων πολιτών της Αιγύπτου για την διαγραφή του χρέους Μουμπάρακ ύψους  35 δισεκατομύριων δολαρίων, το οποίο ‘κληροδοτήθηκε’ στον αιγυπτιακό λαό.

Romain Bessonet & Pierre-Yves Rougeyron: εκπρόσωποι της οργάνωσης ‘Cercle d’Aristote’, η οποία διοργανώνει σε εβδομαδιαία βάση στο Παρίσι συζητήσεις και ομιλίες με θέμα κυρίως τον οικονομικό και πολιτικό εξανδραποδισμό της Γαλλίας.

William Mallinson: ιστορικός, πρώην διπλωμάτης και καθηγητής ιστορίας, λογοτεχνίας και πολιτισμού στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο καθώς και καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στο New York College στην Αθήνα, όπου ζει από το 1994. Είναι επίσης ερευνητής διπλωματικών εγγράφων σχετικών με τις ελληνο-βρετανικές σχέσεις και συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Alberto Montero: οικονομολόγος, πρόεδρος του ‘Κέντρου Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών -CEPS’,  πολιτικού οργανισμού που για πάνω από μία δεκαετία παρέχει τεχνικές, οικονομικές και νομικές συμβουλές στις κυβερνήσεις της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Ισημερινού και της Παραγουάης.

Στην συνάντηση θα παρευρεθεί εκπρόσωπος του Κινήματος 5 Αστέρων της Ιταλίας.

James Reynolds: αντιπρόεδρος του ‘Campaign for an Independent Britain’, οργανισμού-ομπρέλλας όλων των ευρωσκεπτικιστικών κινημάτων της Βρετανίας ήδη από την δεκαετία του ’60.

Anthony Coughlan: καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Trinity College του Δουβλίνου και διευθυντής τoυ κέντρου έρευνας σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης ΄Εθνική Πλατφόρμα’. Το κέντρο συντονίζει τις δράσεις οικονομολόγων, νομικών και άλλων επιστημόνων, οι οποίοι τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας , της δημοκρατἰας και της συνεργασίας των κρατών της Ευρώπης.

Χαιρετισμό θα απευθύνουν μέσω κειμένου οι  Andreas Popp & Rico Albrecht του Ινστιτούτου Wissensmanufaktur.

Οικοδεσπότης της συνάντησης θα είναι ο Δημήτρης Καζάκης, οικονομολόγος-αναλυτής και Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ..

Το συνέδριο, θα είναι σε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και ιταλικά με ταυτόχρονη διερμηνεία στα ελληνικά,  ώστε το κοινό όχι μόνο να ακούει στα ελληνικά τις τοποθετήσεις και παρουσίασεις των ομιλητών αλλά κυρίως και να συμμετέχει με ερωτήσεις και θα  μεταδίδεται ζωντανά στην διεύθυνση www.epamhellas.gr

Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους.

Επικοινωνία: ΕΠΑΜ  Τομέας Διεθνών Σχέσεων

Θανάσης Λασκαράτος

τηλ.: 6979 28 73 48

 e-mail: epam.international.relations@gmail.com

Ακόμα μια δυσάρεστη πρωτιά για τη χώρα μας!

Οι Έλληνες ο λιγότερο ευτυχισμένος λαός της Ευρώπης

Οι Δανοί οι πιο ευτυχισμένοι σύμφωνα με έρευνα Γερμανών επιστημόνων.

Οι Έλληνες είναι ο λιγότερο ευτυχισμένος λαός της Ευρώπης, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που διεξήχθη για λογαριασμό των γερμανικών ταχυδρομείων και δημοσιεύεται από το οικονομικό περιοδικό «Wirtschaftswoche». Στον αντίποδα, οι πιο ευτυχισμένοι είναι οι Δανοί. Οι γερμανοί επιστήμονες Μπερντ Ραφελχούσεν και Ρενάτε Κέχερ, στην ετήσια μελέτη «'Ατλας της Ευτυχίας», επισημαίνουν ότι το χάσμα μεταξύ των Ευρωπαίων διευρύνεται πλέον και σε ό,τι αφορά την ευτυχία.  Ποτέ, όπως τονίζουν, από το 2002 που πραγματοποιήθηκε η πρώτη μελέτη, η διαφορά μεταξύ των χωρών της Ευρώπης δεν υπήρξε μεγαλύτερη. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ Ελλάδας και Δανίας η διαφορά βρισκόταν τότε στις 3,4 μονάδες, ενώ σήμερα έχει διευρυνθεί στις 5,5 μονάδες. Στην έρευνα συμμετέχουν κάθε χρόνο 3.000 Ευρωπαίοι, οι οποίοι απαντούν σε ερωτήσεις για την προσωπική τους κατάσταση, την οποία αξιολογούν οι ίδιοι, σε κλίμακα από 0 μονάδες (πολύ δυσαρεστημένος) ως 10 μονάδες (πολύ ευχαριστημένος).  Το 2007 η Ελλάδα είχε βαθμολογηθεί με 5,7 μονάδες, ενώ σήμερα περιορίζεται στις 3,4. Ανάλογη είναι η κατάσταση και στις υπόλοιπες χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση, όπου ο βαθμός «ευτυχίας» μειώθηκε αισθητά.  Αντιθέτως, κατά το ίδιο διάστημα αυξήθηκε ο βαθμός «ευτυχίας» για τους λαούς των χωρών της Βαλτικής. Πηγή: AMΠE

Το βλέμμα του μοιραίου

του Γιώργου Χαλιμούρδα*

Το 2007 ανήμερα της 28 Οκτωβρίου καθόμουνα στην αυλή περιμένοντας τους φίλους μου που είχα καλέσει για φαγητό. Από το διπλανό γυμνάσιο ακουγόταν η μπάντα του σχολείου που έπαιζε στη γιορτή με την αφορμή της εθνικής επετείου. Απ’ τη διπλανή αυλή ακούστηκε ο κυρ’ Μανώλης, ο γείτονας, ένας ηλικιωμένος κύριος. Πάντα σοβαρός, λιγομίλητος, με βαθύ βλέμμα. Αυτή τη φορά με ξάφνιασε πραγματικά. “Ξέρεις, μου λέει, τα παιδιά γιορτάζουν την επέτειο του ’40. Ξέρεις, αυτά δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Δεν μπορούν να νοιώσουν τίποτα. Δεν μπορούν να καταλάβουν το μίσος που νοιώθω εγώ για τους Γερμανούς. Εγώ στην κατοχή ήμουν παιδάκι. Δεν μπορείς να φανταστείς τι περάσαμε. Κανείς δεν το μπορεί. Για παράδειγμα, μου λέει, κάποια μέρα ενώ παίζαμε αντιληφθήκαμε ότι έλειπε ο Γιαννάκης. Ο Γιαννάκης είχε πεθάνει από την πείνα. Συνεχίσαμε να παίζουμε. Αυτό ήταν συχνό φαινόμενο. Τα πτώματα ήταν συχνό φαινόμενο. Κι η μάνα του δεν δήλωσε το θάνατό του για να παίρνει από την τότε πρόνοια την κουραμάνα που του αντιστοιχούσε για να επιβιώσουν τα άλλα παιδιά της. Σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτα. Δεν μπορείτε να καταλάβετε τίποτα.” 

Σκέφτηκα το βλέμμα του παιδιού εκείνη την εποχή του λιμού της κατοχής. Το βλέμμα των .... ανθρώπων της απάνθρωπης γερμανικής κατοχής. Πρέπει να ήταν σοβαρό, παγερό, σκληρό, βλέμμα μίσους. Βλέμμα βαθύ, ανθρώπων που είχαν ζήσει μια ζωή ολάκερη. Βλέμμα ανθρώπων που είχε περάσει η ζωή η ίδια από μπροστά τους. Βλέμμα που είχε περάσει ο θάνατος από μπροστά του κι οι αδικίες όλου του κόσμου. Βλέμμα που χανόταν μέσα του η αξία της ζωής, χωρίς σήμερα, χωρίς χθες, χωρίς αύριο. Δεν ξέρω αν ήταν το βλέμμα του θανάτου, αλλά σίγουρα μύριζε θάνατο. Βλέμμα που πλησίασε ή ήταν έτοιμο να πλησιάσει το θάνατο, βλέμμα που δεν φοβάται το θάνατο. Σε αυτό το βλέμμα βλέπεις σημάδια της απογοήτευσης, της απόγνωσης, της οργής, της θλίψης, της κραυγής, όλα αυτά μαζί ή τίποτα, ένα μεγάλο τίποτα, ένα τεράστιο κενό. Το βλέμμα του μοιραίου, που φαντάζει να είναι άκρως νεοελληνικό.

Κι αναρωτιέμαι, υπάρχει αυτό το βλέμμα σήμερα; Ιεροσυλία θα μου πει κάποιος αν γίνει σύγκριση με την κατοχή του ’40. Ναι όντως, αλλά, στη σημερινή κατοχή, στις σημερινές συνθήκες κατοχής, σκεφτείτε ότι μπορείς να αντικρίσεις συνανθρώπους σου που έχουν το ίδιο βλέμμα, ή βλέμμα που πλησιάζει. Σίγουρα όχι στην ίδια ένταση ούτε στο σύνολο, ούτε στις αιτίες και τα βασικά χαρακτηριστικά που το συγκροτούν. Παρόλ’ αυτά δύναται να θεωρήσεις ότι μπορείς να δεις τέτοιας υφής βλέμματα και σήμερα. Για παράδειγμα οι χιλιάδες συνάνθρωποι μας που αυτοκτόνησαν εξαιτίας της σημερινή κατοχής είχαν αυτό το βλέμμα. Αλλά αυτό το βλέμμα μπορείς  να το δεις κι αλλού.  Σε συνανθρώπους μας που ζούνε ή πλησιάζουν σε άλλου είδους θανάτου, πέραν του βιολογικού. Για παράδειγμα του εργασιακού θανάτου.

Οι παρακάτω εικόνες είναι πραγματικές.

Σε ένα σύγχρονο γραφείο μια πολυεθνικής επικρατεί αναβρασμός. Κλάματα,  οδυρμοί κι αγκαλιές. Αποφασίστηκε να γίνουν περικοπές προσωπικού, ελέω της κρίσης. Οι μισοί απολύθηκαν και δέχονται τα λόγια της παρηγοριάς από τους άλλους που έμειναν. Το βλέμμα των απολυμένων μετά το ξέσπασμα της απόγνωσης, της οργής, της απογοήτευσης, περιβάλλεται από μια χροιά μελαγχολίας. Το αύριο μοιάζει αβέβαιο, μοιάζει εφήμερο. Τα αύριο χάνει την αξία του. Το παρόν χάνει την αξία του. Το χθες δεν υπάρχει πια. Η ζωή παρουσιάζει το σκληρό της πρόσωπο. Τα βλέμματα όλων των απολυμένων γίνονται σκληρά. Όσοι δεν απολυθήκανε νοιώθουν τον πόνο των συναδέλφων τους. Ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή θα έρθει κι η σειρά τους. Ξέρουν ότι προς το παρόν τη γλύτωσαν, αλλά προετοιμάζουν τον εαυτό τους για τα χειρότερα. Κι αυτονών τα βλέμματα γίνονται σκληρά.

Σε ένα σκοτεινό γραφείο ενός Υπουργείου, που φωτίζεται από το ημίφως μιας λάμπας, κάθονται δύο υπάλληλοι και διαβάζουν τη λίστα με τα άτομα που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. “Βγαίνει ο Γιάννης από τον τρίτο. Έχει τρία παιδιά που είναι μικρά ακόμα, η γυναίκα του δε δουλεύει και μένει στο νοίκι”, λέει ο ένας. Ακολουθεί σιγή. “Και ο Τάκης από τον τέταρτο, δεν ήξερα ότι ήταν ΔΕ.” αναρωτιέται ο δεύτερος. “Ο Τάκης δε βγαίνει σε διαθεσιμότητα, είναι στο νούμερο 144, ενώ σε διαθεσιμότητα βγαίνουν από το 170 και πάνω, εγώ είμαι στο 123” τον διορθώνει ο πρώτος. Νούμερα κι αριθμοί. Καταλαβαίνουν ότι η ζωή τους, το μέλλον τους  μπορεί να καθοριστούν ανά πάσα στιγμή από κάποια νούμερα, από κάποιους αριθμούς. Παγωμένοι συνεχίζουν τη δουλεία τους, περιμένοντας την λαιμητόμο να πέσει αργά και βασανιστικά κάποια στιγμή και στο δικό τους κεφάλι. Σαν να χορεύουν το χορό του Ζαλόγγου.

Το βλέμμα των νέων είναι ένα τέτοιο βλέμμα σήμερα. Όταν είσαι νέος αυτό που σου δίνει ζωή είναι η χαρά του παρόντος και η ελπίδα του αύριο. Και τα δύο λείπουν. Το βλέμμα των ελευθεροεπαγγελματιών είναι παρόμοιο. Των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Των ανέργων.

Και υπάρχουν κι άλλοι πολλοί συνάνθρωποι μας, συμπολίτες μας που ζουν πλέον με αυτό το βλέμμα. 

Οι παππούδες μας κάποια στιγμή κατάφεραν να αλλάξουν αυτό το βλέμμα, από το βλέμμα του μοιραίου, στο πιο υπέροχο βλέμμα του κόσμου όλου. Σε ένα βλέμμα γεμάτο ορθή σκέψη και δημιουργικότητα, ταπεινό αλλά και φλογερό, σε βλέμμα που ζει τη στιγμή για την αιωνιότητα, σε βλέμμα γεμάτο πάθος και αγωνιστικότητα για την πραγματική ζωή. Σε ένα βλέμμα που αγωνίζεται για να ζει λεύτερο. Σε βλέμμα ενός επαναστάτη. Ενός επαναστάτη που διεκδικεί, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, το αυτονόητο. Στο αποφασιστικό βλέμμα ενός επαναστάτη. Και έτσι κάνανε το έπος της αντίστασης.

Σήμερα λείπει η σκέψη, η ορθή σκέψη. Λείπει η συνειδητοποίηση της κατάστασης, η συνειδητοποίηση της αλήθειας. Πρώτα σκεφτόμαστε για να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση που βρισκόμαστε. 

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για αυτή την κατάσταση δεν φταίει η κακιά μας η μοίρα και το κακό μας ριζικό. Δεν φταίμε εμείς για την κατάσταση που μας φέρανε. Οι δοσίλογοι πολιτικοί μας, με την ανοχή μας, μας ενέταξαν στον ζουρλομανδύα της ευρωζώνης με πρόσχημα τον εύκολο δανεισμό κράτους και πολιτών, φροντίζοντας μέσα σε μια δεκαετία, να διαλύσουν την ελληνική παραγωγικότητα, για χάρη των εισαγόμενων δυτικοευρωπαϊκών προϊόντων, παράλληλα δένοντας στο λαιμό του ελληνικού λαού τη θηλιά του χρέους.  Η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας γίνεται μόνο όταν αποφασίσει ο λαός να σταθεί στα πόδια του. Μόνο αν διώξει επιτέλους αυτή τη ληστοσυμμορία που του έχει καθίσει στο σβέρκο. Μόνο αν διώξει μια και καλή την ξένη κατοχή που βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με το ντόπιο κατεστημένο που μας πίνει το αίμα. Και ένας λαός στέκεται στα πόδια του, ανεξάρτητος και περήφανος, μόνο όταν εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη στον τόπο του. Και μπορεί να επανεκκινήσει την οικονομία μόνο με εισαγωγή εθνικού νομίσματος, διαγραφή του χρέους, πλήρη αναδιάρθρωση του κράτους και με ευρεία κρατική παρέμβαση μέσω των δημοσίων επενδύσεων για να ξαναβρεί δουλειά ο κόσμος.

Δεν φτάνει όμως μόνο η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας. Όσοι πραγματικά την έχουν συνειδητοποιήσει θα πρέπει να βροντοφωνάξουν το “Φτάνει πια”, και να γίνουν κοινωνοί αυτής της αλήθειας στους άλλους συμπατριώτες μας ώστε να τους ωθήσουν να διώξουν τα σύννεφα της μοιρολατρίας που τους καθιστούν ανίκανους να προτάξουν την παραμικρή αντίσταση σε αυτό που συμβαίνει. Όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Οφείλουν να γίνουν οι σύγχρονοι “πατροκοσμάδες”, πράγμα που θέλει μεγάλη καρδιά και μεγάλη ψυχή. Θα πρέπει να τους κάνουν κατανοητό ότι ιστορικά ποτέ τίποτε δεν χαρίστηκε σε κανένα. Όλα τα κεκτημένα δικαιώματα κερδήθηκαν και διατηρήθηκαν με κόπο και πόνο. Με σκληρή δουλειά, με υπομονή και επιμονή, με θυσίες αμέτρητες. Έτσι και σήμερα όπως πάντα συνέβαινε κανένας δεν θα μας χαριστεί. Κανένας δεν θα μας χαρίσει τίποτα αν δεν το διεκδικήσουμε εμείς.

Και μόλις γίνει αυτό θα πρέπει να τους καλέσουμε να ενωθούν τα βλέμματά μας, γιατί όλοι τότε θα έχουμε το ίδιο βλέμμα, την ίδια ματιά, προς μία κατεύθυνση. Γιατί η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανεξαρτησία και η δημοκρατία είναι πανανθρώπινα ιδανικά που γαληνεύουν όλα τα βλέμματα των ανθρώπων αυτού του κόσμου.

*Ο Γιώργος Χαλιμούρδας είναι μέλος της ΠΓ του ΕΠΑΜ και του ΕΠΑΜ Ακρόπολης

Έτσι γιόρταζαν την 28η Οκτωβρίου

Δευτέρα, 28 Οκτωβρίου 2013

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Γιατί εθνική επέτειος έχει ανακηρυχθεί η 28η Οκτωβρίου 1940 κι όχι 12η Οκτωβρίου (απελευθέρωση της Αθήνας) είτε η 18η Οκτωβρίου 1944 (έλευση εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενώσεως) είτε πολύ περισσότερο η 9η Μαΐου 1945 (μέρα αντιφασιστικής νίκης); Υπάρχει ένας κύκλος κλασικών απαντήσεων που δίνουν οι ιστορικοί:

  Αμέσως μετά την απελευθέρωση ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά, η Βάρκιζα, ο ακήρυκτος και, τελικά, ο ίδιος ο εμφύλιος πόλεμος. Η χώρα δεν χάρηκε την απελευθέρωση, δεν ξημέρωσαν καλύτερες μέρες. . .
 

Σε αντίθεση με την κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά την απελευθέρωση, η 28η Οκτωβρίου συμβόλιζε την πλήρη σύμπνοια και ενότητα. Επομένως, δεν πρέπει να εκπλήσσει η ανακήρυξή της σ' εθνική επέτειο. . .
 

Η ημερομηνία σηματοδοτούσε την έναρξη της ελληνικής νίκης (επί του ιταλικού φασισμού). Μια νίκη, μάλιστα, που υπερέβαινε τα εθνικά όρια, καθώς εντασσόταν στο πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο πλαίσιο του αντιφασιστικού αγώνα. Μπορούσε να συμβολίζει καλύτερα τον αγώνα για λευτεριά, ανεξαρτησία και δημοκρατία. Ανεξαρτήτως του διαφορετικού περιεχομένου που προσλάμβανε η μέρα στους εσωτερικούς πολιτικούς ανταγωνισμούς και της εργαλειακής χρήσης της. . .

Η ελληνική συνήθεια
 

Μαζί μ' αυτές έχουν δοθεί και δίδονται κατά καιρούς κι ορισμένες άλλες συμπληρωματικές απαντήσεις. Οπως για παράδειγμα:
 

Η νίκη επί του ιταλικού φασισμού ήταν «ελληνικό έργο» το 1940-41. Σε αντίθεση με τη συντριβή του ναζισμού το 1945, όπου η Ελλάδα δεν συμμετείχε άμεσα και στρατιωτικά.
 

Το ΟΧΙ είχε και «εσωτερικές» διαστάσεις, καθώς συμπύκνωνε την πανεθνική στάση απέναντι στους εισβολείς, αλλά και προς το δικτατορικό μεταξικό καθεστώς. Η αντίσταση στον φασισμό ήταν ταυτοχρόνως και θέληση για δημοκρατική πορεία της χώρας.
 

Η Ελλάδα έχει παράδοση στην ανακήρυξη εθνικών επετείων στο ξεκίνημα κι όχι στο τέλος των γεγονότων που τις συγκροτούν. Λόγου χάρη η 25η Μαρτίου 1821, η 3η Σεπτεμβρίου 1843 (εθνική γιορτή κι αυτή τον 19ο αιώνα) κ. ά.

Ισως, όμως, η πληρέστερη βρίσκεται στην ιστορικότητα της επετείου. Πώς δηλαδή άρχισε να γιορτάζεται, πώς καθιερώθηκε και συνδέθηκε ως συνέχεια της 25ης Μαρτίου, με την Αντίσταση στους κατακτητές και τους διαχρονικούς αγώνες για ελευθερία.

Θεσπίστηκε μ' ένα από τα πρώτα κυβερνητικά διατάγματα μία βδομάδα μετά την έλευση της κυβέρνησης Παπανδρέου (24 Οκτωβρίου 1944). Δεν επιβλήθηκε με τον νόμο εκείνον, αλλά αυτός ήρθε για να επικυρώσει μια επετειακή «παράδοση» που είχε ήδη δημιουργηθεί.

Το διάγγελμα
 

Ετσι, στο διάγγελμά του για την πρώτη μετακατοχική επέτειο το 1944 ο πρωθυπουργός διακήρυσσε: «Ελεύθεροι πανηγυρίζομεν την τετάρτην επέτειον της 28ης Οκτωβρίου. Η Κυβέρνησις την αναγόρευσεν Εθνικήν Εορτήν, ομότιμον προς την 25ην Μαρτίου 1821. Διότι ανάλογος υπήρξεν η δοκιμασία και η δόξα του Εθνους. . . Εκτοτε ο λαός εβυθίσθη εις τα ανείπωτα δεινά της δουλείας, αλλά η ψυχή του έμεινε αδούλωτος και εξηκολουθησε τον αγώνα. . . »

Ηταν μια επέτειος που ξεπήδησε από «τα κάτω» στα χρόνια της Κατοχής. Κατακτήθηκε με πατριωτικούς αγώνες και αίμα στα χρόνια της Κατοχής. Σημειωνόταν με διαδηλώσεις, αντικατοχικές διαμαρτυρίες και πολύμορφες εκδηλώσεις από τον πρώτο χρόνο της υποδούλωσης στους Γερμανο- ιταλο-βούλγαρους (1941), μέχρι και την αποχώρηση των ναζί (1944).

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΑΜ
 

Η πρώτη αναφορά για τον πρώτο γιορτασμό της 28ης Οκτωβρίου γίνεται από το νεογέννητο ΕΑΜ (είχε ιδρυθεί στις 27 Σεπτεμβρίου 1941), που θ' αναδειχτεί γρήγορα σε ψυχή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. 

 

Στην ιδρυτική προκήρυξή του (10 Οκτωβρίου), με την οποία καλούσε τον λαό, τα κόμματα, τις οργανώσεις στην πάλη για επιβίωση, λευτεριά και κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, ο αγωνιστικός εορτασμός της επετείου κατέχει εξέχουσα θέση:
«Στις 28 Οκτωβρίου με κάθε είδους εκδήλωση, αγωνιστείτε για το εθνικό ξεκίνημα. 

 

Το ΕΑΜ ορίζει σύγχρονα για έμβλημά του το ηρωικό ΤΣΑΡΟΥΧΙ. 

 

Το ΤΣΑΡΟΥΧΙ είναι το ελληνικό «V» (σήμα της νίκης). 

 

Tο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο καλεί όλους τους Ελληνες και Ελληνίδες στις 28 Οκτωβρίου στο σπίτι τους, στον τόπο της δουλειάς τους, στο καφενείο, στο τραμ, στον κινηματογράφο, στο θέατρο να χαιρετισθούν με τις λέξεις ΤΣΑΡΟΥΧΙ - ΕΑΜ. Απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα μας δύο λέξεις πρέπει ν' αντηχήσουν. . . »

1941
 

Με το σύνθημα «Αέρα» χιλιάδες πατριώτες σπεύδουν στο Σύνταγμα

Ηκυβέρνηση των δωσίλογων παίρνει προληπτικά κατασταλτικά και τρομοκρατικά μέτρα για να εμποδίσει τον πρώτο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Απαγορεύει τις εκδηλώσεις, με ποινή επιτόπου εκτέλεσης! Από την παραμονή περίπολοι των Ιταλών καραμπινιέρων βρίσκονται στα κεντρικά σημεία τις πρωτεύουσας.

Ιδιαίτερα μέτρα εξαγγέλλονται για φοιτητές και μαθητές. Η προσέλευσή τους στους χώρους διδασκαλίας είναι υποχρεωτική εκείνη την Τρίτη. 

 

Πρόκειται για απαγόρευση που, τελικά, θα διευκολύνει, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι αίθουσες μετατρέπονται σε χώρους εθνικών συγκεντρώσεων. 

 

Οπως στο πανεπιστήμιο (μέσα στο κτίριο και το προαύλιο), όπου ανάμεσα στις άλλες εκδηλώσεις ο κατοπινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκφώνησε πατριωτικό λόγο, που ήταν και η αιτία της απόλυσής του.

Αργότερα πολλοί θα θυμούνται ότι τότε πήραν «το βάπτισμα του αγώνα». Γράψανε στους πίνακες τα πρώτα τους συνθήματα: «28 Οχτώβρη '40 ΑΛΒΑΝΙΑ - 28 Οχτώβρη 1941 ΑΠΟΧΗ». . .

Τη νύχτα 27 προς 28 Οκτωβρίου, ψηλά στον Υμηττό άναψαν φωτιές και μέσα στο σκοτάδι έλαμψε η ιστορική ημερομηνία «28 Οκτώβρη 1940» με την υπογραφή του ΕΑΜ. Ο Θ. Χατζής, κατοπινά γραμματέας του Μετώπου, γράφει ότι το ΕΑΜ είχε καλέσει τους Αθηναίους την ημέρα της επετείου το πρωί να μείνουν στα σπίτια τους και το μεσημέρι να ξεχυθούν στους δρόμους και στους τόπους των συγκεντρώσεων που είχαν καθοριστεί, με φανερά τα εθνικά χρώματα στην περιβολή τους.
 

Οι προσυγκεντρώσεις
 

Την πιο πλήρη καταγραφή για τις εκδηλώσεις έχει αφήσειο Γ. Τρικαλινός, φοιτητής τότε και στέλεχος της ΟΚΝΕ (Οργάνωση Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας), η οποία και πρωτοστατεί στην προετοιμασία του εορτασμού (χειρόγραφες προκηρύξεις, συνθήματα στους τοίχους, ομιλίες, αλλά και τα χωνιά-τηλεβόες που πρωτακούγονται τότε):

«Τόποι προσυγκέντρωσης είχαν καθοριστεί διάφοροι χώροι γύρω από την πλατεία Συντάγματος, όπου θα γινόταν η κεντρική εκδήλωση. Κι αυτή είχε οριστεί στις 11. . . Από πολύ νωρίς άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτες ομάδες φοιτητών μαζί με εργάτες, μαθητές και άλλους εργαζόμενους. Με νοήματα γίνονταν οι συνεννοήσεις και έπειτα σκορπούσαν από εδώ και από κει για μη γίνονται αντιληπτοί από τα ελληνόφωνα όργανα των κατακτητών και τα ιταλικά περίπολα. Την καθορισμένη στιγμή ένα σφύριγμα και μια φωνή «πατριώτες» έκανε όλες τις σκόρπιες παρέες να συγκεντρωθούν γύρω από έναν ομιλητή, που σηκωμένος στα χέρια έλεγε δυο λόγια για τις 28 του Οκτώβρη και καλούσε να πάνε ομαδικά στον Αγνωστο Στρατιώτη. . .

Στις 11 ακριβώς έβλεπες να καταφθάνουν οι φάλαγγες από διάφορους τόπους προσυγκέντρωσης με τις ελληνικές σημαίες μπροστά. . . Χιλιάδες και χιλιάδες είχαν πλημμυρίσει την πλατεία Συντάγματος. . . . ».

Κατατέθηκαν στεφάνια, λουλούδια από πολίτες οργανωμένους σε διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις, ακούστηκαν συνθήματα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της Ελλάδας κι έγιναν ολιγόλεπτες ομιλίες.

 Αρκετές μαρτυρίες συγκλίνουν στο ότι οι συγκεντρωμένοι μπορεί να έφταναν τις 5. 000.

 Οι δυνάμεις κατοχής, που βρέθηκαν εκεί, δεν τόλμησαν να επέμβουν, περιμένοντας ενισχύσεις. Οταν έφτασαν στην πλατεία οι έφιπποι Ιταλοί, οι διαδηλωτές τους υποδέχονταν με το σύνθημα «ΑΕΡΑ», παραπέμποντας στα ελληνικά κατορθώματα του προηγούμενου χρόνου.

Στις οδομαχίες, που ακολούθησαν, πολλοί τραυματίστηκαν και ποδοπατήθηκαν, πριν οι συγκεντρωμένοι διαλυθούν στους γύρω δρόμους. Ετσι, ο αθηναϊκός λαός κέρδισε μια μεγάλη μάχη και άρχισε να γράφει το έπος της Εθνικής Αντίστασης.

1942-43
 

Ενας «λαός τρελός» στους δρόμους της Αθήνας
Ηδεύτερη επέτειος της 28ης Οκτωβρίου θα βρει δρόμους πλημμυρισμένους «από λαό τρελό», όπως θα τον χαρακτηρίσει ο Δ. Ψαθάς θέλοντας να υμνήσει το πατριωτικό φρόνημα. 

 

Την ίδια στιγμή τα όπλα της Αντίστασης θα βροντούν στα ορεινά και στο Κρικέλι Ευρυτανίας ο Αρης θα σημειώνει την πρώτη νίκη αντάρτικου σώματος στην κατεχόμενη Ευρώπη.

 

Εχουν προηγηθεί εκκλήσεις από πατριωτικές οργανώσεις που καλούσαν τον λαό «να μην ξεχνά τα παιδιά του που πρόσφεραν τη ζωή τους στα αλβανικά βουνά?»

Να διαδηλώσει «ενάντια στις σφαγές, τους τουφεκισμούς, στην αλληλέγγυη ευθύνη και την αρπαγή των ομήρων». Αλλά και να ζητήσει «ν΄ αυξηθεί η μερίδα του ψωμιού, να δοθούν τρόφιμα. . » 

 

Η πλατεία Συντάγματος είναι ο τόπος όπου θα συγκεντρωθούν λίγο πριν από το μεσημέρι χιλιάδες πατριώτες για να διαδηλώσουν, με πρόσκληση κυρίως του ΕΑΜ, της ΠΕΑΝ αλλά κι άλλων οργανώσεων.

Με μικρές προσυγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία της Αθήνας σχηματίζονται τρεις φάλαγγες, βαδίζουν μ' ελληνικές σημαίες μπροστά συγκλίνοντας προς την πλατεία. Οι καραμπινιέροι που έχουν αναλάβει «την τήρηση της τάξης» αιφνιδιάζονται αρχικώς και δεν αντιδρούν. Καθώς κατατίθενται στεφάνια με ζητωκραυγές για τη λευτεριά έφιπποι Ιταλοί ορμούν εναντίον των συγκεντρωμένων. Πολλοί αντιστέκονται και γίνονται συμπλοκές στον χώρο και τους γύρω δρόμους. 

 

Οι εκδηλώσεις δεν περιορίζονται στην πλατεία. Το διήμερο 28-29 Οκτωβρίου σε πολλά μέρη υψώνονται σημαίες, μοιράζονται ή τοιχοκολλούνται πατριωτικές προκηρύξεις και γράφονται αντιφασιστικά συνθήματα.

«Θάνατος στους προδότες»
 

Πατριωτικές εκδηλώσεις, με τη μορφή μικρών διαδηλώσεων που συγκροτούνταν ξαφνικά και διαλύονταν γρήγορα, έγιναν επίσης στους δρόμους του Πειραιά και άλλων πόλεων. Για πρώτη φορά το 1942 αντηχούν στους δρόμους εκτός από τον Εθνικό Υμνο κι άλλα τραγούδια εμπνευσμένα από την Εθνική Αντίσταση. Η επέτειος το 1943 θα τιμηθεί με φόντο τον ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που έχει φουντώσει.

Στις απελευθερωμένες περιοχές, όπως στη Λαφίνα Πιερίων όπου γίνεται το παμμακεδονικό συνέδριο του ΕΑΜ, χιλιάδες θα τιμήσουν τη μέρα. Στην κατεχόμενη Αθήνα, όπου τους Ιταλούς έχουν διαδεχθεί οι Γερμανοί για την τήρηση της τάξης, συγκροτούνται διαδηλώσεις.

 

 Οι ανάπηροι του Ελληνοϊταλικού Πολέμου πρωτοστατούν στις πατριωτικές εκδηλώσεις. Σύμφωνα με τις παράνομες εφημερίδες «θάνατος στους προδότες ήταν η κραυγή που αντηχούσε στην Αθήνα.

Σε όλες τις συνοικίες έγιναν ογκωδέστατες συγκεντρώσεις» με συνθήματα υπέρ του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ και την εθνική ενότητα. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Ηλία Βενέζη για τον εορτασμό στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας (πλατεία Κοτζιά). Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, ανάγκασαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ. Συνέλαβαν είκοσι πατριώτες. Μερικοί απ΄ αυτούς δεν θα ξαναδούν τους συναδέλφους και τις οικογένειές τους.

1944
 

Παλλαϊκή συμμετοχή στον πρώτο ελεύθερο εορτασμό
Ο εορτασμός της πρώτης ελεύθερης επετείου το 1944 είναι μοναδικός στην ιστορία μας. Είναι παλλαϊκός, ενωτικός και τίποτα απ΄ αυτά που θα σκιάζουν τους κατοπινούς δεν παρατηρείται. Η «λαοκρατία» είναι αίτημα και στόχος, που εξακολουθεί να προβάλλει και ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού παρελαύνουν παρά τη βροχή εκείνο το Σάββατο. Δεκάδες εκδηλώσεις οργανώνονται στις συνοικίες. 

 

Στη δοξολογία, στις καταθέσεις στεφανιών, στη στρατιωτική παρέλαση, στις ομιλίες συμμετέχουν επισήμως όλοι. Από το ΕΑΜ και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις έως τον ΕΛΑΣ και τις στρατιωτικές δυνάμεις που έχουν έλθει από τη Μ. Ανατολή.

Λόχος του Ναυτικού και του κυβερνητικού στρατού, μαζί με γενειοφόρους του ΕΛΑΣ αποδίδουν τιμές. Στην εξέδρα των επισήμων αντιπροσωπεύονται όλες οι δυνάμεις. Δίπλα στους Αγγλους στρατηγούς και ναυάρχους βρίσκεται ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Στ. Σαράφης. Χαρακτηριστική είναι η εκτίμηση του ΚΚΕ για την «ανθρωποθάλασσα που κατέκλυσε τα πάντα». 

 

Ο λαός «διατράνωσε την πίστη του στην υπόθεση της εθνικής ενότητας, την αφοσίωσή του στην εθνική κυβέρνηση, την προσήλωσή του στον αγώνα των συμμάχων ίσαμε την τελική νίκη?» Παρόμοιες ήταν και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και των άλλων αξιωματούχων. Η σύμπνοια ήταν παρόμοια με εκείνη της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Συλλογικό το «ΟΧΙ».
 

Ολη αυτήν την περίοδο εντυπωσιακή είναι η απουσία και η οποιαδήποτε αναφορά στον Ι. Μεταξά, ενώ δεν απουσιάζουν οι καταγγελίες για το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου. 

 

Το ΟΧΙ είναι αυτονόητα «συλλογικό». Θεωρείται δεδομένο ότι το έπος το έγραψε ο λαός και τα στρατευμένα παιδιά του. Η προσωποποίηση στον Μεταξά, τον βασιλιά κλπ. είναι μεταγενέστερη «κατασκευή». Κυρίως μετά την επάνοδο του Γεωργίου Β. 

 

 Η επέτειος του 1944 ήταν η τελευταία που γιορτάστηκε απ΄ όλους σ΄ ένα κοινό πλαίσιο στόχων παρά τις διαφαινόμενες από τότε διαφορές. Από την επόμενη χρονιά όλα σχεδόν αλλάζουν. Ο διχασμός και οι διαφορετικές νοηματοδοτήσεις της 28ης Οκτωβρίου 1940 θα είναι ο κανόνας. . .

Τάκης Κατσιμάρδος
katsimar@yahoo. gr