ΕΠΑΜ: 5ο Συνεδριο!

ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ

Υπάρχουν και οι Πατριώτες κ. πρωθυπουργέ.

του Μιχάλη Αριδά*

Μας χόρτασε «μαργαριτάρια» ο πρωθυπουργός, στο διάγγελμά του για το Brexit. Δε γίνεται να τα πιάσω όλα, θα χρειαστώ ένα βιβλίο. Θα πιάσω κάποια από αυτά, που είναι εντελώς χαρακτηριστικά του ποιό ρόλο παίζει ο «ηγέτης» μας.

“Όλοι πρέπει να προβληματιστούμε, ποια είναι η αιτία της ευρωπαϊκής κρίσης; Ποιος ευθύνεται για τη διάδοση του εθνικισμού και της ακροδεξιάς που αποτελούν την αιχμή του δόρατος των απομονωτιστών;” είπε ο πρωθυπουργός, διαβάζοντας το matrix απέναντί του.

Ανάμεσα στους παραδομένους αριστερούς που ανήκετε εσείς και τους ακροδεξιούς (αν και τελικά στην ουσία είστε το ίδιο), υπάρχουν και οι Πατριώτες. Αλλά που να ξέρετε εσείς αυτή τη λέξη κ. πρωθυπουργέ. Τι σχέση μπορεί να έχετε με τον Πατριωτισμό; Εσείς που μαζί με όλη σχεδόν την αντιπολίτευση, ψηφίσατε παραμονή Δεκαπενταύγουστου 2015, το νόμο 4336, στον οποίο αναφέρεται επί λέξει: «Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους». Εσείς, που έχετε παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους «θεσμούς», που δίνετε λόγο στους ξένους επικυρίαρχους για το τι θα νομοθετεί η Ελληνική... βουλή (γι’ αυτό οι 222 βουλευτές που το ψήφισαν είναι ο ορισμός του δωσίλογου), σιγά μη γνωρίζετε τι θα πει Πατριώτης. Άγνωστη λέξη για εσάς και ίσως αλλεργιογόνος για ένα ευρωπαϊστή σαν του λόγου σας.

Οι Βρετανοί που ψήφισαν υπέρ της εξόδου της χώρας τους από την Ε.Ε. δεν είναι ούτε ακροδεξιοί, ούτε λαϊκιστές, ούτε τίποτα άλλο από αυτό που μας λένε καθημερινώς, πλέον, τα πολυαγαπημένα μας κανάλια. Είναι Πατριώτες. Είναι απλοί άνθρωποι, που δεν θέλουν άλλο τη λιτότητα και δεν αντέχουν να κυβερνώνται από κάποιον άγνωστο διορισμένο γραφειοκράτη στις Βρυξέλλες, που δεν τον ψήφισε ποτέ κανένας. Θέλουν να αυτοκυβερνώνται σαν λαός. Αυτό παρουσιάζεται σαν έγκλημα από τον κάθε εγκάθετο πολιτικό ή δημοσιογράφο.

Είναι υπερβολή ότι είναι το ίδιο οι λεγόμενοι δεξιοί ή αριστεροί με τους ακροδεξιούς εθνικιστές ή ακόμα και με τους αυτοαποκαλούμενους κομμουνιστές; Σε τι διαφέρουν στην ουσία οι Τσίπρας, Μητσοτάκης, Κουτσούμπας, Μιχαλολιάκος; Σε τίποτα. Όλοι με το ευρώ είναι. Όλοι μας λένε πως θα καταστραφούμε αν βγούμε από το ευρώ, κι ας είναι αυτό το ευρώ που μας έχει καταστρέψει. Ότι κουστούμι και να φοράνε, αριστερό, δεξιό, μεταρρυθμιστικό, στο βασικότερο θέμα, αυτό της εθνικής μας ανεξαρτησίας, συμφωνούν και οι 300. Είναι με την υποδούλωσή μας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στον κάθε Ντράγκι.

Τι είναι Πατριώτης; Είναι αυτός που αγαπά την Πατρίδα του γιατί αγαπά τους ανθρώπους του. Αυτός που θέλει να ελέγχει ο ίδιος τη χώρα του για να ελέγχει τη ζωή του. Και πως ελέγχει τη χώρα του; Ελέγχοντας τα σύνορά της και το νόμισμά της. Φυσικά, αυτό είναι πρόβλημα για όλους αυτούς που θέλουν να καταργήσουν τα κράτη, για να ελέγχουν τους λαούς και τις ζωές όλων μας.

Απομονωτισμός; Έχετε πλάκα οι ορκισμένοι ευρωπαϊστές. Τώρα δεν είμαστε απομονωμένοι; Μας υπολογίζει κανένας; Όχι. Επιτρέπεται να κάνουμε μια συμφωνία ανταλλαγής προϊόντων με αλληλόχρεο λογαριασμό με οποιαδήποτε χώρα επιλέξουμε; Όχι. Επιτρέπεται σαν κράτος να εισάγουμε φτηνό πετρέλαιο; Όχι. Όταν θα φύγουμε και εμείς από τον ζουρλομανδύα της ΕΕ και του ευρώ, θα μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά με τους Βρετανούς, όπως και με όλες τις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, με διμερείς διακρατικές συμφωνίες. Τώρα απαγορεύεται λόγω του ότι είμαστε μέσα στην Ε.Ε. Χρειάζεται θράσος χιλίων πιθήκων, για να μιλήσει κάποιος για αυριανό απομονωτισμό.

«… έτσι η αίσθηση της κοινής προοπτικής και του κοινού μέλλοντος των ευρωπαϊκών λαών, δίνουν τη θέση τους στην επιστροφή στην δήθεν ασφάλεια της εθνικής περιχαράκωσης, στον εθνικό απομονωτισμό», προειδοποίησε όμως ότι «αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος». Δίκιο δεν έχει; Τόση και τόση διέξοδο έχουμε δει από την πλήρη υποταγή στην Ε.Ε. και στους γερμαναράδες που τον κινούν σαν μαριονέττα, γιατί να στραφούμε στα αδιέξοδα της εθνικής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής αυτοδιάθεσης; Αυτά είναι ξεπερασμένα πράματα. Και απομονωτικά. Τα ονομάζει μάλιστα περιχαράκωση και απομονωτισμό! Δηλαδή οι υπόλοιπες σχεδόν 160 χώρες του πλανήτη που δεν είναι στην Ε.Ε. είναι απομονωμένες οι κακομοίρες οι χώρες και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Γρήγορα όλοι οι λαοί της γης να τεθείτε υπό την πραγματική ασφάλεια των διαταγών του άρχοντα Σόιμπλε και της τεράστιας ηγετικής μορφής, Αγγέλας Μέρκελ. Για να έχετε κοινό μέλλον και προοπτική. Το ‘πε ο αριστερός ο Τσίπρας.

Είναι απίστευτα αυτά τα πράγματα που ακούμε. Από την άλλη, το Brexit δεν θα λύσει όλα τα προβλήματά μας. Τίποτα δε θα λύσει από μόνο του. Είναι απλά μια καλή αρχή. Μια ευκαιρία για να καταλάβουμε και εμείς και όλοι οι λαοί που είμαστε μέσα σε αυτό το φασιστικό τρελοκομείο που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι είναι θέμα δικό μας και κανενός άλλου, το να σηκωθούμε και να φύγουμε από αυτήν. Κανένας δε μπορεί να μας εκβιάσει ή να μας εμποδίσει. Το 71% των Ελλήνων είναι κατά της Ε.Ε. σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της PEW Research Center. Ας το κάνουμε πράξη επιτέλους.

Καλή λευτεριά

*Ο Μιχάλης Αριδάς είναι μέλος του ΕΠΑΜ Σπάρτης

Μετά το Brexit οι Ευρωπαίοι θυμήθηκαν τον …Ευρωστρατό!

Μετά από το Brexit,οι Ευρωπαίοι θυμήθηκαν ξανά ότι πρέπει να φτιάξουν ευρωπαϊκό στρατό.Το θέμα έρχεται και επανέρχεται αλλά πάντα σε επίπεδο δηλώσεων.Στην πράξη ελάχιστα έχει προχωρήσει.

Σύμφωνα με τηλεγράφημα του ΑΠΕ μετά την ψήφο υπέρ του Brexit, ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Έλμαρ Μπροκ καλεί να δημιουργηθεί κοινό στρατιωτικό αρχηγείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι ευρωπαϊκός στρατός, με δηλώσεις του στην εφημερίδα Welt am Sonntag.

«Χρειαζόμαστε ένα κοινό αρχηγείο και μια συμμαχία των προθύμων, βάσει της μόνιμης διαρθρωτικής συνεργασίας όπως αυτή ορίζεται στις Συνθήκες της ΕΕ. Από μια τέτοια δομή θα μπορούσε να προκύψει τελικά ένας ευρωπαϊκός στρατός», δηλώνει ο Μπροκ στην κυριακάτικη έκδοση της Βελτ.

Για τον Μπροκ, μια κοινή στρατιωτική διοίκηση θα βοηθήσει την ΕΕ να ενισχύσει τον ρόλο της όσον αφορά την πολιτική ασφαλείας και άμυνας και να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες σε παγκόσμιο επίπεδο.

Διπλωματική πηγή στις Βρυξέλλες εκτίμησε ότι η αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ θα μπορούσε να φέρει ξανά στο προσκήνιο την ιδέα της δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού.

ΠΗΓΗ:ΑΠΕ

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ… Ο ΛΑΤΣΗΣ

Νίκος Ι. Καραβέλος
Δικηγορος-Συγγραφέας 

         Την εποχή που οι Ισπανοί κατακτητές ( οι κονκισταδόρες ) αλώνιζαν στον Νέο Κόσμο, ένας εξ αυτών που φόρεσε το καθολικό  ράσο, ο Ντε Λας Κάσας, υπέβαλε μια αναφορά προς τον βασιλιά της χώρας του, στην οποία διεκτραγωδούσε τη μαύρη τύχη των Ινδιάνων στα χέρια των ληστών συμπατριωτών του. Η αναφορά, μολονότι ο Ισπανός  βασιλιάς  ήταν το κεφάλι που βρομούσε, δημιούργησε θόρυβο.

        

 Τότε, ένας θεολόγος, ο Φρανσίσκο Ντε Βιτόρια (Francisco De Vitoria), διατύπωσε τη θεωρία του «ιερού δικαιώματος της εκμετάλλευσης», της οποίας τα βασικά χαρακτηριστικά  τηρούνται και εφαρμόζονται αναλλοίωτα μέχρι σήμερα.

         

Η θεωρία θεμελιώνεται στα εξής βασικά αξιώματα :

       

 Α) Η Θεία Πρόνοια δημιούργησε το σύμπαν και τον κόσμο μας . Άρα κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει όσους θέλουν να έχουν πρόσβαση στον πλούτο του κόσμου.

      

 Β)Το Ευαγγέλιο διδάσκει «πορεύεσθε, διδάξατε τα έθνη». Άρα κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο κήρυγμα.

         

 Αυτά τα δύο αξιώματα στηρίζουν «το δικαίωμα της εκμετάλλευσης». Από αυτά δε, προκύπτει ότι :

        

1) Αφού πρέπει όλοι να αγαπούν τον πλησίον τους, οι Ινδιάνοι οφείλουν να αγαπούν τους λευκούς και να μην αντιστέκονται.

        

2) Οφείλουν επίσης να υποτάσσονται στη βούληση των λευκών να κάνουν εμπόριο, να παίρνουν, να αρπάζουν, να οικειοποιούνται, χωρίς οι ντόπιοι να αντιστέκονται. (1)

         

 Αστεία θεωρία;   Κάθε άλλο !

        

 Η θεωρία του θεολόγου Ντε Βιτόρια (το δικαίωμα εκμετάλλευσης, καθώς και το δικαίωμα προς άσκηση βίας) συνιστά τη βασική τεχνογνωσία προς θεμελίωση της αρπαγής που χρησιμοποιείται, με τις εκάστοτε αναγκαίες προσαρμογές, μέχρι σήμερα. Μάλιστα ενέπνευσε και μια σειρά θεολόγους που «διέπρεψαν» ως οικονομολόγοι, όπως και πολλούς σήμερα «διαπρεπείς» οικονομολόγους, που γελοιοποιούνται, ιδίως στα τηλεοπτικά «παράθυρα», ομιλούντες ως θεολόγοι.    

         

 Πολύ αργότερα, έτερο ιερατικό καλόπαιδο της καθολικής εκκλησίας, ο Ζ. Φολλιέ,  στα 1930, προσάρμοσε την εν λόγω θεωρία στις σύγχρονες, τότε, «ανάγκες» της άγριας εκμετάλλευσης: «Τα ανεπτυγμένα έθνη», υποστήριξε, «έχουν το ιερό δικαίωμα να αξιοποιούν  αυτεπαγγέλτως τους φυσικούς πόρους  που αγνοούν ή που περιφρονούν οι άγριοι λαοί, για το καλό της ανθρωπότητας… η αξιοποίηση  μπορεί να γίνει ειρηνικά ή και με τη βία.» (2)

          

Ας ακουστεί με όλο το μεγαλείο της κυνικότητας, η φρικτή προσαρμογή:

      

 «Ο στρατιώτης (δηλ. η βία του ισχυρού) καλείται,

1)      όταν υπάρχει αναρχία (ανυπακοή προς τον ισχυρό). Η νομιμοποίηση της επέμβασης  στηρίζεται στο καθήκον της «διεθνούς αγάπης» (!).

2)      όταν υπάρχει τυραννία (άρνηση, δηλαδή, υποταγής). Την επέμβαση, τότε,  νομιμοποιεί  η «φιλανθρωπία» (!).

3)      όταν υπάρχει κίνδυνος να κολλήσουν αναρχία οι  γειτονικοί λαοί. Τότε η επέμβαση «του στρατιώτη» δικαιολογείται από το «δικαίωμα άμυνας» που έχουν οι ιμπεριαλιστές εναντίον των λαών που τολμούν να αντιστέκονται». Εδώ την επέμβαση νομιμοποιεί η «εκπολιτιστική δράση» (!)  (3)

       

 Σε αυτή τη θεωρία στηρίζεται σύμπαν το οικοδόμημα της αρπαγής του πλούτου των λαών από μια δράκα ισχυρών κρατών, τα οποία με τη σειρά τους ελέγχονται πάντα από πανίσχυρα ιδιωτικά συμφέροντα.

          

Αυτό που συνέβαινε τότε, συμβαίνει και σήμερα.  Με τα ίδια σχεδόν θεολογικά επιχειρήματα προπαγανδίζουν την απάθεια,  το προσκύνημα, την ανοχή στη διαρπαγή, τη συναίνεση του λαού στην προδοσία των ηγετών του.

         

Αυτοί οι άρπαγες θα ήταν ανίσχυροι χωρίς «την Πέμπτη φάλαγγα», τους ημεδαπούς πολιτικούς και οικονομικούς «αβαβάδες» (4). Απλό ξεφύλλισμα της ιστορίας το αποδεικνύει.

          

Ένας σημαντικός κλασσικός φιλόλογος και συγγραφέας, από εκείνους που δίδαξαν γράμματα και τον οποίο εκ συστήματος συκοφαντούν  (από τις σελίδες της «Καθημερινής», κάποιος  κ.  ΠαντελοΜπουκάλας), ο Σαράντος Ι. Καργάκος, έχει σημειώσει:

         

«…Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το παρελθόν»(5)

           

Tο παρελθόν, ως δύναμη ζώσα είναι επικίνδυνη. Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει και το μέλλον, αφού το παρόν είναι το εργαστήριο κατασκευής του εκάστοτε ιστορικού παρελθόντος. Επομένως, όποιος ελέγχει την ιστορία, ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις. Εξηγείται, λοιπόν, η εμμονή των ισχυρών να ελέγχουν την ιστορική γνώση, καθώς  και η συστηματική απαξίωση  του σπουδαιότερου των μαθημάτων.

          

H απελευθέρωση του ανθρώπου από το  μεσαιωνικό  μέλλον που του ετοιμάζουν, είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς τον αγώνα για την απελευθέρωση του παρελθόντος του.

         

 Στον αγώνα, λοιπόν, για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας από τα κοράκια, όπως αυτά, εν προκειμένω, εκπροσωπούνται από τον Όμιλο Λάτση, στον αγώνα για τη ματαίωση των άθλιων σχεδίων για την μετατροπή του Ελληνικού σε οίκο ανοχής και καζίνο, στον μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση του μεροκάματου, οφείλουμε να προσθέσουμε, ως άρρηκτα συνδεδεμένο, και τον αγώνα για την υπεράσπιση της ιστορίας μας .

               

Για να πολεμήσεις την οικονομική επιβουλή, πρέπει ταυτόχρονα να καταπολεμήσεις και την αντίστοιχη  πνευματική, την επινόηση που τη στηρίζει, το δηλητήριο  που νεκρώνει την κριτική ικανότητα των ανθρώπων. Κι αυτό το φαρμάκι δεν είναι παρά το θρησκευτικό ένδυμα, που καλύπτει πρόστυχα την ωμή επιθετικότητα των αρπακτικών. Για να αποδέχονται μουδιασμένος ο κόσμος τον  κανόνα της «ιερής» υποδούλωσης.   

           

Αν παράλληλα με το πρώτο δεν καλλιεργηθεί και το δεύτερο, το στοιχείο, δηλαδή, της  γνώσης, τότε το φρόνημα κάμπτεται, η σάρκα κουράζεται, οι κινήσεις θυμίζουν πνιγόμενο σε κινούμενη λάσπη… Χωρίς το φρόνημα, ο αντιστεκόμενος παραδίνεται στο έλεος του κ.  Λάτση, εκλιπαρώντας τον για μια δίμηνη θεσούλα στους καμπινέδες της «εσωστρεφούς» πόλης  του. (6)

          

Ας μας επιτραπεί, τελειώνοντας, με αφορμή τον αγώνα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του Ελληνικού, να υπενθυμίσουμε  τούτο:

          

«Για να σταματήσεις τον ιμπεριαλιστή, πρέπει μαζί  να γκρεμίσεις και τον θεό του».

          1,2,3. ΖΑΚ ΑΡΝΩ, «Η αποικιοκρατία στο εδώλιο», Εταιρία Λογοτεχνικών Εκδόσεων (ΕΛΕ),1959

          4. «Αβαβάς ή Αλαλάς. Στην αργκό των απατεώνων, ο Μπροστινός, ο Μπροστοβούβαλος,  ο Αχυράνθρωπος.

          5.   Σαράντος Ι.  Καργάκος, « Η Μικρασιατική Εκστρατεία -Από το έπος στην τραγωδία»

           6.  Πόλη που ο κ. Λάτσης, σε σχέδιο του βαρόνου Νόρμαν Φόστερ, απειλεί να στήσει στο Ελληνικό, μόνο για κροίσους, αφού, κατ ‘ απαίτηση του τέταρτου μνημονίου,η δημόσια αυτή έκταση ξεπουλήθηκε αντί πινακίου φακής στη μαφία, με την ψοφοδεή συναίνεση ενός νεαρού αριστερού ανδρείκελου.

O βαθιά δημοκρατικός χαρακτήρας του Brexit

 

 

 Του Δημήτρη Καζάκη

Ο πανικός με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit συνεχίζεται. Και τι δεν ακούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Η βλακεία είναι τόσο απόλυτη που ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Αυτοί που ψήφισαν υπέρ του Brexit είναι εθνικιστές και ακροδεξιοί. Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των Βρετανών και ιδίως των λαϊκών στρωμάτων και τάξεων - με πρώτη την παραδοσιακή εργατική τάξη στα παλιά βιομηχανικά κέντρα της Βρετανίας που σήμερα σαρώνονται από τη μαζική ανέχεια και ανεργία - ψήφισαν υπέρ της διατήρησης του έθνους κράτους και εναντίον του υπερεθνικού αυτοκρατορικού μορφώματος της ΕΕ.

Αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα της εκστρατείας υπέρ του Brexit. Ποιος θέλεις να έχει τον έλεγχο; Εσύ, ο βρετανός πολίτης, ή η απρόσιτη γραφειοκρατία της ΕΕ που δεν λογοδοτεί σε κανέναν; Σ’ αυτό το ερώτημα απάντησε η πλειοψηφία των Βρετανών, ιδίως – όπως αναφέραμε – τα πιο καταπονημένα στρώματα του λαού, τα οποία απάντησαν με συντριπτικά ποσοστά άνω του 60% ότι ο έλεγχος πρέπει να βρίσκεται στα χέρια τους.

Η ψήφος λοιπόν υπέρ του Brexit ήταν πρωτίστως ταξική, μιας και προήλθε κυρίως από τις εργατικές τάξεις της Βρετανίας και ταυτόχρονα εθνική γιατί η προσδοκία τους για μια ριζική αλλαγή συμπυκνώθηκε στο αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Κι επομένως ότι κι αν λένε οι μοιρολογίστρες του Ευρωπαϊκού Ράιχ, η ψήφος υπέρ του Brexit ήταν βαθύτατα δημοκρατική.

Τα λαϊκά στρώματα από ταξική διαίσθηση κατάλαβαν ότι το κύριο ζήτημα είναι το ποιός παίρνει τις αποφάσεις. Και το έθνος κράτος δημιουργήθηκε – πρώτα και κύρια από τις ίδιες τις εργατικές τάξεις - ακριβώς για να εξασφαλίσει την ενεργή συμμετοχή κάθε πολίτη του έθνους στη δημιουργία του κράτους του.

Γι’ αυτό και το έθνος κράτος αποτέλεσε το λίκνο της αναβιωσης του αγώνα για τη δημοκρατία, αλλά και προνομιακό πεδίο της ταξικής πάλης. Δηλαδή του αγώνα των εργατικών τάξεων για κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις. Κατακτήσεις που απέκτησαν μόνο και αποκλειστικά στα πλαίσια του έθνους κράτους.

Αντίθετα, η ΕΕ εξαρχής στηρίχθηκε σ’ ένα σύστημα διακυβέρνησης μακριά από τα έθνη και τους λαούς. Αντί για ένα σύστημα διακυβέρνησης που εξαρτάται από τη θέληση των πολλών, του έθνους και του λαού, δημιούργησε ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια πεφωτισμένη ελίτ των γραφειοκρατών. Οι ΠΟΛΛΟΙ (εσείς και εγώ) είναι απλά πάρα πολύ αδιάφοροι, πάρα πολύ συναισθηματικοί, πολύ απαίδευτοι για να τους επιτραπεί με ασφάλεια η δυνατότητα να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους και τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται στον τόπο τους.

Η δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει τι θα γίνει στον τόπο του, είναι σύστημα ανασφαλές για τις αγορές και την εξουσία κι επομένως θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα σύστημα υπερεθνικών εξουσιών. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που διαπνέει ολόκληρο το οικοδόμημα της ΕΕ. Να γιατί οι αξιωματούχοι της Ένωσης δεν λογοδοτούν σε κανέναν, ενώ είναι προστατευμένοι με αυξημένες ασυλίες έναντι οιουδήποτε συστήματος δικαιοσύνης.

Η ευρωβουλή δεν είναι παρά το άλλοθι της απολυταρχίας των Βρυξελλών. Πρόκειται για μια αναβίωση των παρλιαμέντων του μεσαίωνα, που συγκαλούσε ο μονάρχης προκειμένου να πάρει την έγκριση των υπηκόων του για τις πολιτικές του επιλογές. Και όπως ήταν φυσικό, όποιος βρισκόταν εκεί ως εκπρόσωπος των πληθυσμών του βασιλείου διακινδύνευε το κεφάλι του, πηγαίνοντας κόντρα στον μονάρχη, ή κέρδιζε προνόμια και πλούτη αν αποδεικνυόταν πιστός υπήκοος.

Όπως τα παρλιαμέντα αυτά δεν αποτέλεσαν ποτέ προϊόν, ή δείγμα δημοκρατίας, έτσι σήμερα είναι και το ευρωκοινοβούλιο. Ένα συμβουλευτικό παρλιαμέντο εξαγοράς με προνόμια και πλούτη των εκπροσώπων από τους πληθυσμούς της αυτοκρατορίας.

Φυσικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία ήταν μόνο η αρχή. Ήδη έχει ξεσπάσει η μάχη για την ίδια την έννοια και την ουσία της δημοκρατίας. Όχι απλά για την κυριαρχία των πολλών, αλλά και της συμμόρφωσης της εξουσίας με την αξίωση της μεγάλης πλειοψηφίας για μεγάλες ριζικές αλλαγές υπέρ της εργασίας στη Βρετανία. Η υπεράσπιση του έθνους κράτους με το Brexit ήταν απλά η αρχή.

Η «ΑΓΕΛΗ»

 Γράφει ο Νίκος Καραβέλος

         Τι εστί καθηγητής Πανεπιστημίου;

        Ο τίτλος που δίνει σε κάποιον την εξουσία να διδάσκει στην ανώτατη βαθμίδα της εκπαίδευσης. Συνήθως, η σχετική περί την απονομή του  τίτλου απόφαση της συγκλήτου δεν απονέμει ούτε τη σοβαρότητα ούτε, πολύ περισσότερο, την αναγκαία ευφυϊα.

        Συχνά παρατηρείται συνωστισμός ανόητων στα Πανεπιστήμια της ημεδαπής, χωρίς να εξαιρούνται και τα αντίστοιχα της αλλοδαπής, στα οποία, συνήθως, «σπουδάζουν» τις επιστήμες των «αγορών» οι προνομιούχοι κανακάρηδες των εν ενεργεία καθηγητών, εις τρόπον ώστε, μόλις αφιππεύσουν, να  βρουν έτοιμη και ζεστή τη θέση και τον τίτλο και να την αρπάξουν, συμφώνως  προς  τους κανόνες της σκυταλοδρομίας, ή μάλλον προς εκείνους της  διαδοχής ιατρείου ή μανάβικου ή δικηγορικού γραφείου.

        Στο  σημείο τούτο θα πρέπει να τεθεί το κρίσιμο ερώτημα:

        Επιτρέπεται σε «Πανεπιστημιακούς», πλην των συλλόγων τους ή επιστημονικών ενώσεων, να είναι και μέλη αγέλης; Η απάντηση τυγχάνει αρνητική, καθώς αγέλη (από το ρήμα άγω) είναι το κοπάδι από ομοειδή ζώα, πλήθος ατόμων χωρίς πρωτοβουλία. Το μπουλούκι, ο όχλος.  

        Αδιανόητο καθηγητές πανεπιστημίων, των οποίων ο ρόλος είναι η προαγωγή της επιστήμης και η εμπέδωση της διδασκαλίας, να κοντοτρίβονται όπως τα μέλη μιας αγέλης βοοειδών, να συναντώνται,  «τυχαίως», σε ένα άθλιο σύμφυρμα, σε ένα μείγμα χωρίς προσωπικότητα, σε ένα λυπηρό ανακάτωμα δίχως τάξη και δίχως αναλογία.

        Είναι κατάντημα πνευματικοί, υποτίθεται, άνθρωποι, να κουβαλούν, ως άγγαροι, (1) τις βουλές των ισχυρών και συνάμα, όχι πνευματικά, μα πολεμικά μηνύματα.      

         Να μεταμορφώνονται σε πνευματικούς αυγουλάδες, σε ματαιόδοξους, ανόητους Αβδηρίτες (2).

        Γιατί το «κείμενο» κάτωθεν του οποίου 132 «πανεπιστημιακοί»- «εκπαιδευτικοί» κρέμασαν τα ονοματεπώνυμά τους σαν άπλυτα εσώρουχα, δεν αποτελεί πνευματικό πόνημα, αλλά ακατανόητη και ανόητη  στρατιωτική διαταγή Επιτελείου Αποτυχημένων, σαν εκείνες τις  γελοίες διαταγές του «γυάλινου» αρχιστρατήγου Χατζανέστη μετά την κατάρρευση του Μετώπου της Μικράς Ασίας. (3)

         Στο εν λόγω κείμενο απουσιάζουν οι τεκμηριωμένες θέσεις, οι στατιστικές, τα πορίσματα, τα  συμπεράσματα τα «βρεγμένα στο λάδι του λυχναριού» (4). Απουσιάζουν οι επίσημες απόψεις των πανεπιστημίων, στα οποία «διδάσκουν» οι 132 μουστερήδες. Δεν υπάρχουν  πορίσματα, ούτε  καν αναφορές  σε αυτά, από τα οποία να προκύπτει  πως  είναι ορθότερο  να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά μόνο στο Λύκειο και μάλιστα με τον τρόπο που διδάσκονται τα κορακίστικα ή τα Σουαχίλι!

         Στο εν λόγω κείμενο επιχειρείται από μέρους των 132 «καθηγητών»,  η αντίκρουση έξι «μύθων» και  ισάριθμων «πλανών», καθώς και των αντίστοιχων «ανυπόστατων» και «ευτράπελων» κειμένων, τα οποία ορισμένοι θρασείς εξ ημών, τολμήσαμε να υποστηρίξουμε, παρότι το δικαίωμα τούτο έχει αποστερηθεί διά βίου εις όποιον δεν διαθέτει  ειδικό πανεπιστημιακό τίτλο ή δεν διατελεί μέλος της αγέλης των Καθηγητών!

         Ακούστε με πόση  αλαζονεία το διατυπώνουν:

        «Επειδή τα κείμενα αυτά ( ενν. όσων τολμούν να διαφωνούν μαζί τους) περιλαμβάνουν ανυπόστατους ισχυρισμούς, που συχνά υπερβαίνουν τα όρια του ευτράπελου, ως μέλη της ακαδημαϊκής  κοινότητας (ενν. της αγέλης τους) στα γλωσσικά θέματα, οφείλουμε να ενημερώσουμε την κοινή γνώμη (ενν. τους καημένους τους  αδαείς) για την επιστημονική  αλήθεια….(ενν. που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν )…  Τα επιστημονικά ζητήματα έχουν εξεταστεί … και τα σχετικά πορίσματα έχουν διατυπωθεί με σαφήνεια (σ.σ. που, πότε, από ποιους, στο πλαίσιο ποιας μελέτης; Άγνωστο.)

        Και τελειώνουν:

        «Με βάση αυτά τα  πορίσματα, εκθέτουμε παρακάτω την αλήθεια (σ.σ. την οποία κατέχουν πάντα, εξ αποκαλύψεως ή με κληρονομικό δικαίωμα, οι ανόητοι), σε αντιδιαστολή προς διαδεδομένες πλάνες και μύθους γύρω από τη φύση της γλώσσας …με αφορμή  το φλέγον ζήτημα (σ.σ. γιατί τόση φλόγα άραγε;) της διδασκαλίας της νέας και αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο γυμνάσιο».

         Ας υπενθυμίσουμε στους κ.κ. «ελληνιστές» ότι οι πλάνες δεν διαδίδονται «γύρω από τη φύση της γλώσσας», αλλά «ως προς τη φύση της γλώσσας» ή «περί την φύσιν» ή «για τη φύση». Και εγκάρδια να ευχηθούμε: Καλή επάνοδο στα Άβδηρα! Και κάτι ακόμα: Κι εδώ ψηλά που φτάσατε δεν βλάπτει το διάβασμα.

        Δεν ενοχλούν οι απόψεις των «κάτωθι υπογεγραμμένων», που έλεγαν οι παλιοί χωροφύλακες. Ακόμα και οι καθηγητές έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να υποστηρίζουν ανοησίες.

        Εκείνο που βλάπτει είναι η κοπαδηδόν στοίχισή τους. Η  μπουλουκηδόν  προσυπογραφή. Η αγελαία κραυγή.

         Ενοχλεί η κομπορρημοσύνη, η βλακώδης υποτίμηση των πολιτών που  ευαισθητοποιούνται  και αγωνιούν. Η παιδαριώδης περιφρόνηση προς τους ανθρώπους που σκέπτονται .

        Τη σκέψη στη χαρίζει η φύση και η άσκηση, έλεγε ο Αριστοτέλης. Δεν στην απονέμει η Σύγκλητος ή το Δ.Σ κάποιου ιδρύματος.

        Άθελά του ο γράφων θυμήθηκε τον μακαρίτη πατέρα του,  διευθυντή, κάποτε, της ανωτάτης εκπαίδευσης του υπουργείου παιδείας και συνεργάτη των  Νικ. Μπέρτου, Λουκή Ακρίτα και Ευ. Παπανούτσου. Μιλούσε για καθηγητές που είχαν γίνει και ακαδημαϊκοί : «…και βλάξ και ακαδημαϊκός…»

         Τελειώνοντας, θα θέλαμε να συγχαρούμε τους ερίφηδες (σ.σ  η λέξη τουρκική, επελέγη καθώς ένας εξ αυτών, ονόματι  Καϊλή Χασάν, διδάσκων σε τουρκικό ίδρυμα, είναι ο πλέον αρμόδιος να μας μιλήσει για τα αρχαία ελληνικά!), για την προσπάθειά τους, τόσοι πολλοί, να μας τρομάξουν, όπως συνηθίζουν οι «πνευματικοί» παλικαράδες.

        Θα τους απαντήσουμε με τη δροσιά ενός παλιού πικάντικου ανεκδότου:

        Κάποτε ένας πανεπιστημιακός πήγε για μια δουλειά κάπου. Ελλείψει ξενοδοχείου, του κανόνισαν να μείνει στο σπίτι χυμώδους χήρας, η οποία του ρίχτηκε. Βράχος ο καθηγητής, την απέπεμψε. Το πρωί ο επιστήμων είδε ότι στο κοτέτσι της χήρας, αντί 10 κότες κι ένας κόκορας, υπήρχαν 10 κοκόρια και μια κότα. Κατηγόρησε τη χήρα ως συνυπαίτια της κακής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Τότε η χήρα με χάρη του απάντησε :

        «Αχ, μην στενοχωριέστε, μόνο ένας από τους κόκορες γαμάει. Οι υπόλοιποι είναι καθηγητές πανεπιστημίου!».

    

(1)  Άγγαροι (έφιπποι ταχυδρόμοι) μεταφ. οι εξυπηρετητές.

(2)   Αβδηρίτες : κάτοικοι των Αβδήρων, αρχαίας πόλης της δυτικής Θράκης, ονομαστοί για τη ματαιοδοξία και την ανοησία τους.

(3)   Χατζανέστης (και όχι Χατζηανέστης), ο τελευταίος αρχιστράτηγος της στρατιάς της Μικράς Ασίας. Εκτελέστηκε στον Γουδή με τους έξι.

(4)   Έτσι έλεγαν για τους λόγους του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη, πως ήταν καλοδουλεμένοι κάτω από λυχνάρι.