Οίκοι αξιολόγησης ή ωμοί εκβιαστές;

Gogito ergo sun. 

"Όποιος συλλογάται καλά, συλλογάται λέφτερα''(Ρήγας Φερραίος)

 

 

Όταν πριν λίγες μέρες αναφέρθηκα στους οίκους αξιολόγησης ("Ο σκοτεινός ρόλος των οίκων αξιολόγησης"), δεν περίμενα ότι το κείμενό μου θα είχε τόσο ενδιαφέρον για τους φίλους αυτού του ιστολογίου. Σήμερα, λοιπόν, αισθάνομαι ότι οφείλω να προσθέσω κάτι που παρέλειψα σ' εκείνο το σημείωμα. Και αναφέρομαι σε μια κοινή πρακτική αυτών των οίκων: τον εκβιασμό.

Οι οίκοι αξιολόγησης δουλεύουν με συνδρομητές. Αυτό το χαρακτηριστικό αποτελεί από μόνο του στοιχείο αρκετά σοβαρό για να αμφισβητείται ευθέως η ειλικρίνεια και αμεροληψία των εκτιμήσεων στις οποίες προβαίνουν αυτοί οι οίκοι. Για να καταλάβουμε καλύτερα το τι συμβαίνει, ας δούμε μερικά παραδείγματα, αρχίζοντας από την Moody's.

Η Moody's έχει ιστορία 100 χρόνων. Ήταν η υλοποίηση μιας ιδέας του Τζων Μούντυ, ο οποίος σκέφτηκε να επενδύσει στην ενημέρωση των επενδυτών. Το 1909, λοιπόν, ο Μούντυ κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο όπου αξιολογούσε τον βαθμό επικινδυνότητας μιας επένδυσης σε μετοχές και ομόλογα σιδηροδρομικών εταιρειών. Η ιδέα άρεσε στους επενδυτές, ο Μούντυ επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς και έτσι γεννήθηκε η Moody's. Σήμερα η φίρμα αξιολογεί πάνω από 150.000 τίτλους.

Στις αρχές του αιώνα, η Moody's πλησίασε την γερμανική ασφαλιστική εταιρεία Hannover Re για να της προσφέρει δοκιμαστικά δωρεάν αξιολόγηση. Στόχος της Moody's ήταν να πείσει την γερμανική εταιρεία να γίνει συνδρομήτρια. Οι γερμανοί, όμως, ήσαν ήδη συνδρομητές στους δυο άλλους μεγάλους οίκους αξιολόγησης κι έτσι αδιαφόρησαν για την πρόταση συνεργασίας της Moody's. Τότε, η Moody's άρχισε να μειώνει σταδιακά την πιστοληπτική αξία της Hannover Re.

Οι γερμανοί, βέβαια, κατάλαβαν τον εκβιασμό αλλά αποφάσισαν να μην υποκύψουν. Πίστευαν ότι οι πλάτες των δυο οίκων, με τους οποίους συνεργάζονταν, θα αρκούσαν για να συγκρατήσουν την αξία των επενδύσεών τους. Όμως, η Moody's συνέχισε τις υποβαθμίσεις, μέχρι που κατέταξε τους τίτλους της Hannover Re στην κατηγορία των "σκουπιδιών". Τελικά, η εμπλοκή της Moody's κόστισε στην Hannover Re 175 εκατομμύρια δολλάρια! Όλη η ιστορία υπάρχει αναλυτικά στην ιστοσελίδα της γερμανικής εταιρείας.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Χένρυ Πουρ έκανε κάτι παρόμοιο με τον Τζων Μούντυ: εξέδωσε ένα βιβλίο για την ιστορία των σιδηροδρόμων, όπου περιέλαβε χρήσιμες πληροφορίες για όσους ενδιαφέρονταν να επενδύσουν σε μετοχές σιδηροδρομικών εταιρειών. Αν σας φαίνεται παράξενο το ότι Μούντυ και Πουρ ξεκίνησαν με τον σιδηρόδρομο, πρέπει να πούμε ότι, εκείνη την εποχή, οι σιδηρόδρομοι αποτελούσαν την αιχμή της τεχνολογίας (κάτι σαν τα σημερινά κομπιούτερ). Εν πάση περιπτώσει, από αυτό το βιβλιαράκι μπήκαν τα θεμέλια της Standard & Poor's.

Πριν δέκα περίπου χρόνια, ένας εκπαιδευτικός όμιλος των ΗΠΑ αποφάσισε να προχωρήσει σε περικοπές δαπανών. Από τις πρώτες δαπάνες που σκέφτηκαν οι διοικούντες να περικόψουν, ήταν και η συνδρομή σε έναν από τους δυο οίκους αξιολόγησης με τους οποίους συνεργαζόταν η εταιρεία. Επειδή, λοιπόν, η συνδρομή της Moody's ήταν φτηνότερη, αποφασίστηκε να διακοπεί η συνδρομή στην Standard & Poor's.

Τότε, η Standard & Poor's απαίτησε μια "αποζημίωση" πέντε χιλιάδων δολλαρίων (φτωχομπινέδες του κερατά!), αλλιώς θα ακύρωνε τις αξιολογήσεις της στα ομόλογα τα οποία μόλις είχε εκδώσει η εταιρεία. Αμέσως σήμανε συναγερμός και ο εκπαιδευτικός όμιλος ζήτησε την συμπαράσταση της τράπεζας, η οποία ήταν ανάδοχος της έκδοσης των ομολόγων. Η τράπεζα εκτίμησε ότι ήταν προς το συμφέρον της εταιρείας να μη διακόψει την συνδρομή στην Standard & Poor's, επειδή ο οίκος αξιολόγησης θα μπορούσε να επιφέρει καταστροφικό πλήγμα στους τίτλους της εταιρείας. Τελικά, η συνδρομή παρέμεινε και αντ' αυτής περικόπηκαν τα δωρεάν βιβλία που δίνονταν στους μαθητές.

Το 1913, ο Τζων Φιτς μιμήθηκε τους Μούντυ και Πουρ κι έστησε το δικό του μαγαζί, την σημερινή Fitch. Σήμερα, η Fitch συνεχίζει να εδρεύει στην Νέα Υόρκη, αν και έχει αγοραστεί από την γαλλική εταιρεία επενδύσεων Fimalac. Παρ' ότι είναι μικρότερη από τους άλλους δυο οίκους, ο ρόλος της είναι καταλυτικός στις περιπτώσεις όπου παρουσιάζεται διάσταση απόψεων μεταξύ Moody's και Standard & Poor's.

Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, η Simon Property Group (η μεγαλύτερη εταιρεία εμπορικών κέντρων στις ΗΠΑ) αποφάσισε να διακόψει την συνδρομή της στην Fitch. Χωρίς να ιδρώσει το αφτί της, η Fitch συνέχισε να αξιολογεί τους τίτλους των πρώην πελατών της, "ξεχνώντας" να αναφέρει στις εκθέσεις της ότι κανείς δεν της είχε ζητήσει να κάνει κάτι τέτοιο. Εννοείται ότι οι δωρεάν "αξιολογήσεις" της Fitch δεν ευχαριστούσαν καθόλου την αξιολογούμενη εταιρεία, η οποία προσέφυγε στην δικαιοσύνη, ζητώντας να σταματήσουν οι αξιολογήσεις. Η απάντηση της Fitch ήταν προκλητική: "η ικανοποίηση αυτής της απαίτησης θα αποτελούσε ανάρμοστη παρεμβολή στην διαδικασία κρίσης από τους οίκους αξιολόγησης".

Αν και από τότε έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία, η Simon Property Group εξακολουθεί να πληρώνει την κόντρα της με την Fitch. Πέρυσι, η εταιρεία συνήψε δάνειο 141 εκατ. δολλαρίων για να φτιάξει ένα καινούργιο εμπορικό κέντρο. Όπως έγραψε η Washington Business Journal στις 12/5/2010, η Fitch δημοσίευσε ότι ζήτησε την γνώμη πρόσθετου αναλυτή περί "επικείμενης μη αποπληρωμής" αυτού του δανείου. Θα μου πείτε ότι δεν είναι κακό να ζητείται μια γνώμη παραπάνω. Για σκεφτείτε, όμως, πώς θα αισθανόσασταν ως επενδυτής διαβάζοντας αυτό το δημοσίευμα...

Αυτός είναι ο κόσμος του κεφαλαίου. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος...

Ένα εφιαλτικό παγκόσμιο οικονομικό σενάριο

Ένας δυτικός άνεμος σαρώνει όλον τον πλανήτη. Ο άνεμος του νεοφιλελευθερισμού. Στο διάβα του δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Γκρεμίζει κοινωνικές πολιτικές, εργασιακά δικαιώματα, ωράρια, μισθούς, ασφαλιστικά συστήματα, ανθρώπινες σχέσεις.

 Και όλα αυτά στο όνομα της αποτελεσματικότητας της οικονομίας. Αποτελεσματικότητα της οικονομίας όμως σημαίνει γιγαντοποίηση των επιχειρήσεων και μεγαλύτερα κέρδη.

Αν μου ζήταγαν να δώσω μια συμβολική εικόνα του νεοφιλελευθερισμού θα προσπαθούσα να περιγράψω τα μάτια που γυαλίζουν μπροστά στη δυνατότητα του χρηματικού κέρδους, του τζογαδόρου στο καζίνο.

Που πηγαίνει όμως όλο αυτό; Που θα καταλήξει; Ας προσπαθήσουμε να μαντέψουμε προεκτείνοντας προς το μέλλον τις τάσεις που προδιαγράφονται σήμερα.

Κατ’ αρχάς το όλο «κίνημα» απέχει πολύ από του να είναι αυθόρμητο. Δεν πρόκειται για εξέλιξη που γεννά η κοινωνία. Πρόκειται για την κοσμοθεωρία του Μίλτον Φρίντμαν και της σχολής του.

Πρόκειται δηλαδή για δημιούργημα ορισμένων ανθρώπων, που έφτιαξαν μια εικόνα στο μυαλό τους για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος και προσπαθούν να την επιβάλλουν στον πλανήτη. Είναι κάτι σαν θρησκεία με θεό, ιερατείο, ναούς και φανατικούς πιστούς.

Θεός; Το χρήμα. Ιερατείο; Οι τραπεζίτες και οι μεγάλο «επενδυτές», των οποίων τα συμφέροντα κυρίως εξυπηρετούνται. Πιο πίσω οι φανατικοί πιστοί. Οι διάφοροι «πολιτικοί», οι διαμορφωτές (βιαστές) της κοινής γνώμης κυρίαρχοι των ΜΜΕ, οι his master’s voice μεγαλοδημοσιογράφοι, οι μεγάλο «επιχειρηματίες» αρπακτικά, που τζογάρουν με τις μετοχές των επιχειρήσεών τους και βέβαια οι «σοφοί οικονομολόγοι», οι ερμηνευτές των γραφών, οι πατέρες της νεόκοπης εκκλησίας.

Ναοί; Οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια. Πόσοι είναι όλοι αυτοί; Λιγότεροι από το 1% των ανθρώπων. Θέλουν όμως να φορέσουν τον στενό κορσέ τους σε όλες τις       κοινωνίες       του      πλανήτη.

Ποια είναι η τακτική τους;

 Το κεραυνοβόλο χτύπημα, έτσι ώστε να μη προλάβει κανείς να αντιδράσει. Κάτι σαν τον κεραυνοβόλο πόλεμο του Χίτλερ. Είναι φανατικοί και αδίστακτοι.

Δέχονται 100% το: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εκμεταλλεύονται κάθε κρίση και κάθε καταστροφή. Και αν δεν υπάρχουν τις προκαλούν. Προσέχουν όμως που θα χτυπήσουν.

Προετοιμάζουν το χτύπημα. Βασική προϋπόθεση για να χτυπήσουν μια κοινωνία είναι ο προσεταιρισμός της τοπικής ελίτ. Έτσι ώστε να μη συναντήσουν αντίδραση από τα πάνω.

Ενίοτε βέβαια επεμβαίνουν σε στρατηγικές περιοχές του πλανήτη και χωρίς την εξασφάλιση της συναίνεσης της τοπικής ελίτ, αλλά ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η επέμβαση ποτέ δεν γίνεται μεμονωμένα από μία δύναμη.

 Πάντα επιδιώκεται η συμφωνία ή η ανοχή όσο το δυνατόν περισσότερων από τις δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου μπλοκ..

 Τι επιδιώκουν όμως; Την «απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας».

Να πέσει κάθε εμπόδιο στην μετακίνηση των κεφαλαίων στον πλανήτη. Την παγκοσμιοποίηση. Την συρρίκνωση των κρατικών οντοτήτων και την μετατροπή τους σε απλούς μηχανισμούς επιβολής της παγκοσμιοποιημένης τάξης και μόνον. Σε αστυνομίες δηλαδή.

 Τη χαλάρωση έως εξαφάνιση των εθνικών συνειδήσεων. Την επιβολή μιας και μόνης πολιτικής, της νεοφιλελεύθερης που θα εκπορεύεται από συγκεκριμένα παγκόσμια κέντρα. Την παγκόσμια διακυβέρνηση.

Αυτή η παγκόσμια διακυβέρνηση θα υπαγορεύεται από «ειδικούς» στους ανά τον κόσμο πολιτικούς, οι οποίοι θα την περνάνε με το καλό ή και με το άγριο στους «λαούς τους».

 Την εξασφάλιση μιας διαρκούς «ειρήνης» αφού όλες οι ελίτ του πλανήτη θα συνδεθούν μεταξύ   τους.
Που θα οδηγήσουν όμως όλα αυτά; Πώς θα είναι η ανθρώπινη κοινωνία αν ευοδωθούν αυτοί οι σκοποί; Ας προσπαθήσουμε να μαντέψουμε.

 Κατ’ αρχάς αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που συναντάται στις χώρες της δύσης κυρίως, θα υποχωρήσει και θα γίνει μια διαδικασία τυπική, χωρίς περιεχόμενο.

Θα απαξιωθεί και είναι ενδεχόμενο κάποια στιγμή στο μέλλον να καταργηθεί τελείως. Μια γεύση τέτοιας τυπικής, χωρίς περιεχόμενο, «δημοκρατίας» παίρνουμε εμείς στην Ελλάδα τώρα, όπου μια κυβέρνηση ανέβηκε στην εξουσία με πρόγραμμα εντελώς αντίθετο από αυτό που εφαρμόζει, ενώ πολλά από τα μέτρα που παίρνει είναι και αντισυνταγματικά.

 Τα διάφορα κράτη, όπως είπαμε και παραπάνω, θα συρρικνωθούν και θα μετατραπούν σε μηχανισμούς επιβολής της παγκοσμιοποιημένης «τάξης». Οι εθνικές ταυτότητες θα χαλαρώσουν μέχρις εξαφανίσεως και οι άνθρωποι θα ξεχάσουν την ιστορία τους. Θα μετατραπούν σε ένα απέραντο προλεταριάτο όπου όλοι θα αισθάνονται «αδελφοί» στη δυστυχία και την κατάπτωση.

 Θα εξαφανιστούν οι ενδιάμεσες τάξεις και θα μείνουν μόνον η «παγκοσμιοποιημένη επιχειρηματική τάξη» και το απέραντο προλεταριάτο που απλώς θα επιβιώνει.

 Θα περάσουμε ουσιαστικά σε έναν διχασμένο στα δύο κόσμο με το 1% να ζει αλλού, να τρέφεται αλλιώς, να έχει υψηλού επιπέδου περίθαλψη, να διασκεδάζει αλλού και διαφορετικά, να εξασφαλίζει διαφορετική εκπαίδευση για τα παιδιά του, να έχει άλλο επίπεδο ασφάλειας, από το υπόλοιπο 99%.

 Ένα απέραντο απαρτχάιντ δηλαδή. Ότι επεδίωκε να κάνει ο Χίτλερ αλλά στη βάση φυλετικών διαφορών, θα το κάνει ο νεοφιλελευθερισμός στη βάση οικονομικών διαφορών.

Διεθνής πολιτική ουσιαστικά δεν θα υπάρχει, αφού όπως είπαμε θα συρρικνωθούν τα κράτη, για κάποιο μεταβατικό στάδιο όμως, κάποιες εθνικές ταυτότητες θα παραμείνουν και τα αντίστοιχα κράτη θα διατηρήσουν τουλάχιστον τη στρατιωτική τους δύναμη, ούτως ώστε να επεμβαίνουν σε περιοχές που οι τοπικές δυνάμεις θα αδυνατούν να επιβάλλουν την τάξη, σε περιόδους εξεγέρσεων για παράδειγμα.

Τι είδους οικονομία όμως τελικά θα αναπτυχθεί; Ευθύς εξ’ αρχής να πούμε ότι δεν θα είναι καπιταλισμός, ή τουλάχιστον δε θα είναι καπιταλισμός έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.

 Και εδώ το σχήμα είναι οξύμωρο. Ένα σύστημα που ξεπήδησε μέσα από τα σπλάχνα του καπιταλισμού και με σκοπό να τον ευνοήσει στο έπακρο, τελικά θα οδηγήσει στην αναίρεσή του και σε υποχώρηση σε προηγούμενους τρόπους παραγωγής και διανομής του παραγόμενου προϊόντος.

 Η νέα οικονομία θα θυμίζει τον λεγόμενο ασιατικό τρόπο παραγωγής, το σύστημα δηλαδή που ίσχυε στην Αίγυπτο επί Φαραώ ή στη Μεσοποταμία της Βαβυλώνας και της αυτοκρατορίας των Ασσυρίων

. Τα παραπάνω είναι αναπόφευκτο να συνδυαστούν με τεχνολογική στασιμότητα και πολιτιστική υποχώρηση. Γιατί όμως να έχουμε μια τέτοια εξέλιξη; Με την εξαφάνιση των ενδιάμεσων τάξεων και την ώθηση και αυτών και των υπόλοιπων τάξεων της κοινωνίας προς τα κάτω, είναι αναμφισβήτητο ότι θα υποχωρήσει η παγκόσμια ζήτηση και η παγκόσμια κοινότητα θα περιπέσει σε ύφεση, η οποία θα έχει μόνιμο χαρακτήρα παρά τις όποιες διακυμάνσεις από περιοχή σε περιοχή και από περίοδο σε περίοδο.

Θα έχουμε επομένως συνεχείς κρίσεις οι οποίες θα οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη ύφεση και πτώση του βιοτικού επιπέδου άρα και της ζήτησης αφ’ ενός και όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση των χρηματοπιστωτικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αφ’ ετέρου.

 Μετά από κάθε κρίση η παγκόσμια ελίτ του χρήματος θα γίνεται όλο και πιο ολιγάριθμη. Η παραγωγή θα προσαρμοστεί σε αυτές τις συνθήκες. Θα υπάρχουν τεράστιες αλυσίδες επιχειρήσεων παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών οι οποίες θα εκμεταλλεύονται την πάμφθηνη εργατική δύναμη η οποία θα κοστίζει περίπου το ίδιο σε ολόκληρο τον πλανήτη.

 Οι διαφορές από περιοχή σε περιοχή σιγά-σιγά θα εξαλειφθούν ενώ ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων μετά από κάθε κρίση θα γίνεται μικρότερος καθώς οι πιο μικροί και πιο αδύναμοι επιχειρηματίες θα καταστρέφονται.

Τελικά θα εξαλειφθεί και αυτός, και τα πράγματα θα οδηγηθούν σε μια ισορροπία. Τότε σιγά-σιγά και οι κρίσεις θα αρχίσουν να γίνονται αραιότερες μέχρι να σταματήσουν τελείως. Σ’ αυτό το σημείο καπιταλισμός πλέον, με βάση τη σημερινή εικόνα που έχουμε γι' αυτόν, δεν θα υπάρχει ενώ η κατάσταση θα θυμίζει έντονα τις Ασιατικές δεσποτείες της μέσης Ανατολής του μακρινού παρελθόντος.

Το εμπόριο θα υποχωρήσει και μεγάλο μέρος του παγκοσμιοποιημένου προλεταριάτου θα γίνει εντελώς αντιπαραγωγικό, στηριζόμενο στο «ελάχιστα εγγυημένο εισόδημα», αυτή τη φαεινή ιδέα του Φρίντμαν, που θα του δίνεται μαζί και με υπερθεάματα προκειμένου να επιβιώνει στοιχειωδώς και να μην εξεγείρεται.

Ένα άλλο μεγάλο μέρος θα επιβιώνει παράγοντας προϊόντα για ίδια χρήση κυρίως, και για περιορισμένη ανταλλαγή με άλλα προϊόντα. Θα ανθίσει πιθανότατα η αντιπραγμάτευση και η κοινωνία σε μεγάλο βαθμό θα αποχρηματοποιηθεί. Αλλά ας σταματήσουμε ως       εδώ.

Το ερώτημα που μπαίνει βέβαια είναι πόσο πιθανό είναι τα πράγματα να οδηγηθούν τόσο μακριά;

Προσωπικά πιστεύω ότι η πιθανότητα είναι μικρή. Ένας βασικός λόγος γι αυτό είναι το περιβαλλοντικό πρόβλημα που βρίσκεται άμεσα μπροστά μας, της εξάντλησης των ενεργειακών ορυκτών πόρων.

Είναι τόσο κοντά μας αυτό το ενδεχόμενο που πιστεύω ότι ο εναπομένων χρόνος μέχρι το σημείο 0 δεν φτάνει για να ολοκληρωθεί η διεργασία ομογενοποίησης των διαφόρων ελίτ του πλανήτη.

 Οπότε οι πιο ισχυρές απ’ αυτές τις ελίτ θα επιδιώξουν να ελέγξουν (αυτό ήδη έχει αρχίσει να γίνεται) τα εναπομένοντα αποθέματα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε γενικότερη αστάθεια, ακόμη και σε πόλεμο.

Πάντα βέβαια, και εδώ είναι η μεγάλη ελπίδα, υπάρχει η δυνατότητα οι λαοί, δηλαδή ο άνθρωπος, να αποφασίσει να γίνει επί της ουσίας και συνειδητά υποκείμενο της ιστορίας, και να παρέμβει λυτρωτικά στη σκηνή.

Posted by vathi prasino

Έρχεται ένταση στο Αιγαίο

Του     Μενέλαου     Τασιόπουλου

Όταν όλες οι αρμάδες του κόσμου είναι μαζεμένες στη Μεσόγειο, πλην της Ρωσικής, με στραμμένη την προσοχή στη Λιβύη, είναι μια κατάλληλη στιγμή η Τουρκία να επιδιώξει να δημιουργήσει νέα δεδομένα στο Αιγαίο.

Το κρίσιμο σημείο είναι έξω από το Καστελόριζο στο σημείο που ενώνονται η νόμιμη Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδος(ΑΟΖ) με την Κυπριακή άρα και με την Ισραηλινή , αλλά και η επιδιωκόμενη, εκτός Διεθνούς Δικαίου, Τουρκική με την       Αιγυπτιακή.

Απόψε συγκεντρώνεται στον Ναύσταθμο απέναντι από την Ρόδο, οι περισσότερες δυνάμεις Ναυτικού και Αεροπορίας της Τουρκίας.

 Μέσα στις επόμενες μέρες και ενώ θα εξελίσσεται η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε, όπου το ελληνικό ενδιαφέρον είναι επικεντρωμένο στα ζητήματα οικονομίας, η Άγκυρα με μεθοδολογία Ψυχρού Πολέμου, θέλει να δείξει ότι η περιοχή έξω από το Καστελόριζο είναι διεθνής και όχι Ελληνική, ενώ μπλοκάροντας τεράστιες περιοχές της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας, επιβεβαιώνει   τις        διεκδικήσεις   της       στο      Αιγαίο.

Το ζήτημα για την Ελληνική κυβέρνηση, γίνεται αρκετά απλό. Ή θα σταματήσει τους «ενδοτισμούς» και τους περιπάτους στο Βερολίνο και θα συγκεντρωθεί στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, σε επίπεδο υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας ή πολύ γρήγορα η Τουρκία αντιδρώντας στα νέα δεδομένα στη Μεσόγειο και την αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ, που αυτή δημιουργεί μαζί με τη Γερμανία στο «μέτωπο» της Λιβύης , θα πετύχει νέα δεδομένα σε επίπεδο «ζωνών διεκδίκησης» και όχι στις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.

Στη δεύτερη περίπτωση μετά το 1974 ελληνική κυβέρνηση θα χρεωθεί εθνική ήττα και αυτό όσο και αν η οικονομία βρίσκεται στο επίκεντρο, θα φέρει ραγδαίες εξελίξεις, όπως και τότε.

 Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έχει τη δυνατότητα στην παρούσα φάση να κλείσει τα θέματα των ΑΟΖ, μαζί με αυτήν του Αιγαίου. Οι συμμαχικές δυνάμεις που θα στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα είναι πολύ μεγαλύτερες και σημαντικότερες από όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οι συσχετισμοί με Αμερικανούς, Γάλλους και Ισραηλινούς είναι υπέρ μας. Αλλά χρειάζεται αποφασιστικότητα, θάρρος και έμπειροι χειρισμοί για να υπάρξει το θετικό πολύ απλό αποτέλεσμα.

 Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας δύο παράγοντες.

 Ο πρώτος ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη γίνονται στο πλαίσιο της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου.

 Δεύτερον ότι η Τουρκία θα προσπαθήσει με αιφνιδιασμό να δημιουργήσει νέα δεδομένα υπέρ της, σε κρίσιμους τομείς , όπως το πέρασμα της στο νότιο μέρος της Μεσογείου και οι συνθήκες κοινής διαχείρισης στο Αιγαίο, άσχετα με το μέλλον του           ΝΑΤΟ.

Από την πλευρά της Ελλάδος, σε επίπεδο χειρισμών αλλά και σε επίπεδο στρατηγικής δίνει το μήνυμα του Ερζερούμ. «Προχωρήστε και δεν θα βρείτε αντίσταση». Ομοίως χειρίζεται και το Σκοπιανό.

Αυτό που δεν γίνεται προφανώς αντιληπτό είναι ότι οι συνθήκες από το 1999 έχουν αλλάξει. Επίσης ότι το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδος δεν λύνεται με το Μνημόνιο, ούτε με το «Σύμφωνο του ευρώ». Αλλά με διπλωματία υψηλής έντασης και γεωπολιτική προσέγγιση πολύ διαφορετική από ότι την τελευταία    20ετια.

Οι επόμενες εβδομάδες θα κρίνουν το μέλλον και η μεγάλη αναστροφή και ευκαιρία είναι εκεί έξω. Στο ελληνικό αρχιπέλαγος του Αιγαίου!

Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Κ. Βεργόπουλος

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου του Παρισιού Κώστα Βεργόπουλου. 

 

Δεν πιστεύω ότι στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι το πολύ ιδιαίτερο με το δημόσιο χρέος, δεδομένου ότι το ίδιο πρόβλημα που έχει η Ελλάδα το έχουν οι περισσότερες χώρες στην ευρωζώνη. Για να μην πω ότι το έχει και η ευρωζώνη ολόκληρη ή σχεδόν ολόκληρη. Γιατί ακόμη και στη Γερμανία υπάρχει. Η υπερχρέωση αποτελεί γενικότερο φαινόμενο. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλω να αποκλείσω δύο σημεία στα οποία έχει ατυχώς επικεντρωθεί η κοινή γνώμη στη χωρά μας. Αλλά και λόγο χειραγώγησης, η οποία γίνεται για αντιπερισπασμό εκ των άνω, ώστε να μη βλέπουμε το πραγματικό πρόβλημα.

 

Πρώτα από όλα προβάλλεται ότι στη χώρα μας έχουμε διεφθαρμένο και σπάταλο κράτος. Διεφθαρμένο κράτος αλλά και διεφθαρμένη κοινωνία. Αυτά και τα δύο εκπέμπονται εκ των άνω. Απ’ την κυβέρνηση. Αλλά γίνονται επίσης αποδεκτά και από μέγα μέρος της κοινωνίας. Το θεωρούν ως δεδομένο ότι έτσι είναι. Και οι άνθρωποι αυτοενοχοποιούνται. Συμφωνούν ότι πράγματι είμαστε διεφθαρμένοι, ότι το ελληνικό κράτος είναι το πιο διεφθαρμένο στον κόσμο και πολύ εκτεταμένο, ότι έχουμε καταντήσει μια χώρα δημοσίων υπαλλήλων. Το πρότυπο του διεφθαρμένου είναι ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος αξιώνει φακελάκια για να κάνει τη δουλειά του. Όλα αυτά είναι εκτός θέματος. Όχι διότι δεν συμβαίνουν, αλλά διότι συμβαίνουν παντού, σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Πρώτον οι δαπάνες του ελληνικού κράτους είναι 48 με 50 τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος, όπως είναι σε όλες τις χώρες, δεύτερον δεν έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, για την ακρίβεια έχουν μάλλον μειωθεί. Η κρίση δεν προήλθε από το γεγονός ότι αυξήθηκαν οι δημόσιες δαπάνες, αλλά από το ότι μειώθηκαν οι εισπράξεις του δημοσίου. Εδώ έχουμε μία μοναδικότητα γιατί τα δημόσια έσοδα κατέρρευσαν όντως πάρα πολύ, από το 2008 και έτσι δημιουργήθηκε ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα. Ο λόγος για τον οποίο έπεσαν τα δημόσια έσοδα ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες είναι η διεθνής οικονομική κρίση.
 

Εγώ ο ίδιος είχα βγάλει ένα βιβλίο το 2005 στο οποίο υποστήριζα: «προσοχή στον δανεισμό, ο οποίος αναπτύσσεται με τριπλάσιο και τετραπλάσιο ρυθμό απ ότι το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας και συνεπώς η χώρα πηγαίνει κατευθείαν σε αδιέξοδο».
 

Έδώ και χρόνια ζούσαμε με χρήματα που εισέρεαν από το εξωτερικό, με επιδοτήσεις και δάνεια. Αλλά δεν είναι αυτή η αιτία που έχει δημιουργήσει τη σημερινή κρίση. Είναι ένα πρόσθετο στοιχείο το οποίο δεν είχε προβλέψει κανείς: η παγκόσμια κρίση από το 2008. Με αυτήν κατέρρευσαν τα δημόσια έσοδα και το αρχικό πρόβλημα απέβη πολύ μεγαλύτερο. Εκτός αυτού, όπως διαπιστώνει το ΔΝΤ, το 90% των δημοσίων ελλειμμάτων προέρχονται από την επιβράδυνση της οικονομίας, λογω της διεθνούς κρίσης. Το υπόλοιπο 10% προέρχεται από το ότι το κράτος έσπευσε να δώσει δεκάδες δισεκατομμύρια στις τράπεζες για να σωθούν αυτές από την κρίση, γεγονός που μεγάλωσε ακόμη περισσότερο το δημόσιο έλλειμμά και χρέος. Το ζήτημα είναι ότι οι τράπεζες πήραν τα χρήματα που τους έδωσε το κράτος, αλλά από αυτά που δεν είχε! Συνεπώς τα πήραν τελικά από τον φορολογούμενο, ο λαός δηλαδή έσωσε τις ιδιωτικές τράπεζες από τη χρεοκοπία, προσφέροντας τους δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, πράγμα που προκάλεσε μεγαλύτερο έλλειμμα στο κράτος. Τώρα οι τράπεζες γυρίζουν και λένε στο κράτος «στοπ. Είσαστε υπερχρεωμένοι γι αυτό πρέπει να μειώσετε το έλλειμμά σας, να επιβραδύνετε την οικονομία σας, γιατί λειτουργεί στο κενό. Πρέπει να περάσετε σε ύφεση, να αυξήσετε την ανεργία, να κλείσουν επιχειρήσεις. Δηλαδή αφού πήραν τα δισεκατομμύρια τα οποία επέτειναν το πρόβλημα που υπήρχε, τώρα επιβάλλουν αυτό που από πριν ήθελαν: την λιτότητα, εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Επιβάλλεται σήμερα από την χρηματοπιστωτική λογική η πολιτική της λιτότητας, με την αιτιολογία ότι πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Αυτή την επιλογή επιβάλλουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη στην Ευρώπη. Ακόμη και στη Γερμανία. Οι τράπεζες κυβερνούν παντού. Η Μέρκελ προωθεί το καινούργιο «Σύμφωνο ανταγωνιστικότητος», με το οποίο επιβάλλεται σε ολόκληρη την Ευρώπη μακροχρόνια λιτότητα, περιορισμός του τρόπου ζωής, των δημόσιων και ιδιωτικών δαπανών, δηλαδή λιτότητα όχι μόνον στο κράτος, αλλά και στην κοινωνία. Όμως, η Γερμανία δεν λέει αυτό που λέει αυτό που λέμε εδώ στην Ελλάδα, ότι το κράτος είναι διεφθαρμένο και πρέπει να εξυγιανθεί, δεν λέει ότι η κοινωνία μας είναι διεφθαρμένη και πρέπει να εξυγιανθεί. Λέει κάτι άλλο: Δεν έχετε υψηλή ανταγωνιστικότητα. Και πως θα την κατακτήσετε; Περικόπτοντας τους μισθούς. Και εδώ εμείς οι έλληνες τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον, χωρίς να βλέπουμε το μεγάλο πρόβλημα που αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Η πολιτική λιτότητας εφαρμόζεται παντού είτε επί διεφθαρμένων είτε επί αδιάφθορων χωρών. Πιστεύουμε ότι διαθέτουμε παγκόσμιες επιδόσεις στη διαφθορά. Δυστυχώς δεν διαθέτουμε ούτε αυτές. Αφού η νόσος μας είναι η νόσος όλων.

Το θέμα λοιπόν είναι συζητούμε όχι στη βάση ότι συμβαίνει κάτι μόνο σε μας, αλλά εάν αληθεύει ότι «έχουμε πράγματι έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, και εάν η συνταγή της λιτότητας είναι η λύση;» Είμαστε λοιπόν μη βιώσιμοι; Και θα πρέπει να πεθάνουμε όλοι; Ή αλλιώς να προσαρμοστούμε; Και η λιτότητα οδηγεί πράγματι στην προσαρμογή; Αυτό θα πρέπει να αποδεχθεί! Και όχι να το δεχτούμε επειδή το εμφανίζουν έτσι. Στα τελευταία 10 χρόνια η Ελλάδα είχε επενδύσεις πάγιου κεφαλαιουχικού εξοπλισμού διπλάσιες από ότι είχε η Γερμανία. Είχε διπλάσια εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας. Δεν παρουσίασε έλλειμμα ανταγωνιστικότητος όπως ισχυρίζεται η Γερμανία. Ούτε η Ιρλανδία επίσης παρουσίασε κάτι τέτοιο έλλειμμα. Αλλά αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίον οι τράπεζες θέτουν το πρόβλημα και επιβάλουν αυτό που θέλουν: τη λιτότητα.
 

 Το ερώτημα είναι ότι αφού το θέμα του ελλείμματος ανταγωνιστικότητας είναι ατεκμηρίωτο, ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα το οποίο προφανώς συγκαλύπτεται; Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι με την γενίκευση της λιτότητος, δημιουργείται ύφεση της οικονομίας, πτώση τιμών, γιατί δεν θα υπάρχει αγορά, και όταν πέσουν οι τιμές και απαξιωθούν τα πραγματικά αγαθά, θα έρθουν αυτοί που έχουν το χρήμα και θα τα εξαγοράσουν όλα, σε τιμή ευκαιρίας, όπως αγόραζαν τα σπίτια στην κατοχή όσοι είχαν χρήματα. Οι άνθρωποι τότε επειδή πέθαιναν από την πείνα, πωλούσαν ότι είχαν και δεν είχαν για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Για ένα μπουκάλι λάδι μπορεί να έδιναν ένα σπίτι στους μαυραγορίτες. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους για να μπορέσουν να ζήσουν. Όταν τελείωσε η κατοχή, ψηφίστηκε νόμος που ακύρωνε τις κατοχικές αγοραπωλησίες, ως αθέμιτες, διότι έγιναν υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Αυτό μεθοδεύεται και τώρα. Σαν να βρισκόμαστε σε κάποια νέα κατοχή! Αυτός είναι ο κρυφός και ανομολόγητος στόχος! Η απώτερη γερμανική επιδίωξη: Αυτοί που έχουν το χρήμα (οι τραπεζίτες, χρηματιστές, πιστωτές) να εξαγοράσουν περιουσιακά στοιχεία. Αυτό ισοδυναμεί με συνθήκες νέας ειλωτείας. Το χαρακτηριστικό του είλωτα είναι ότι εργάζεται όλη του τη ζωή για λογαριασμό κάποιου άλλου! Φυσικά είμαστε ήδη είλωτες, αλλά τώρα επιδιώκεται και συνταγματική κατοχύρωση αυτού.
 

Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την κατάσταση, εφόσον αυτό συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, πρέπει να έρθουμε σε επαφή με όλους τους άλλους λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι είναι ομοιοπαθείς. Όλες οι χώρες τις Ευρώπης δυσανασχετούν εναντίον του γερμανικού Συμφώνου Σταθερότητος. Η Αυστρία, το Βέλγιο η Ιρλανδία, η Πορτογαλία. Η Ελλάδα δεν έχει αντιδράσει και δείχνει ότι το αποδέχεται. Και μάλιστα θριαμβολογεί. Όλες οι χώρες οργανώνονται στο να αντιδράσουν από κοινού. Δεν θα έπρεπε και η Ελλάδα να είναι μέσα σε αυτές; Αντί να δηλώνει πρόθυμα πλήρη υποταγή στη γερμανική πρόταση; Να κάτι που μπορούμε να κάνουμε! Πιστεύω ότι δεν έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια να αντιδράσουμε μέσα στην Ευρώπη. Δεν ήρθε η στιγμή να πούμε ότι το κεφάλαιο Ευρώπη έκλεισε, και η μόνη λύση είναι να αποσυρθούμε από αυτήν. Θεωρώ ότι ένα παρόμοιο συμπέρασμα θα ήταν βιαστικό και επιπόλαιο. Πιστεύω ότι μέσα στην Ευρώπη υπάρχουν ακόμη δυνάμεις και δυνατότητες μεγάλες και μπορούμε να επηρεάσουμε την ευρωπαϊκή πορεία. Οι λαοί, τα συνδικάτα, μπορούν να αντιδράσουν πανευρωπαϊκά για να πιέσουν αυτές τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις οι ίδιες δεν πρόκειται να αντιδράσουν, ή θα αντιδράσουν για να δώσουν απλά την εντύπωση ότι αντιδρούν. Γι αυτό το πραγματικό ζήτημα είναι υπόθεση των εργαζομένων, των λαών. Οι άνεργοι πρέπει επίσης να οργανωθούν. Να πολιτικοποιηθούν όλοι με την έννοια του πολίτη, είτε με την αρχαία έννοια είτε με τη σύγχρονη, αν θέλετε.
 

Στη χώρα μας, εμφανίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα που σε τέτοια έκταση δεν έχει ξαναυπάρξει: ο κοινωνικός αποκλεισμός! Η κοινωνία μας αλλά και οι άλλες κοινωνίες απειλούνται θανάσιμα από την νόσο του κοινωνικού αποκλεισμού. Εκατομμύρια άνθρωποι περιθωριοποιούνται, αποξενώνονται από την ζωή. Πρώτον οι άνεργοι, δεύτερον οι εργαζόμενοι σε συνθήκες επισφαλούς εργασίας, των όποιων ο αριθμός επεκτείνεται ταχύτατα. Το 60% των επισφαλώς εργαζομένων είναι γυναίκες και το 40% νεανικές ηλικίες. Αυτού του είδους η εργασία, ενώ απαγορεύεται, αυτή τη στιγμή επιδοτείται από το κράτος. Με το σκεπτικό ότι έτσι καταπολεμάται η ανεργία. Τόσο υποτιμημένη εργασία αποτελεί χρυσάφι για τους εργοδότες. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας σε παρόμοιες επισφαλείς συνθήκες είναι σήμερα το 25% των εργαζομένων και ο αριθμός τους επεκτείνεται αλματωδώς. Με αυτό τον τρόπο, ο καπιταλισμός παρακάμπτει το ελάχιστο όριο αμοιβής, τον ελάχιστο μισθό. Η υποβάθμιση και απαξίωση της εργασίας αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας και αυτό συνιστά το πραγματικό επίμαχο ζήτημα για τις πολιτικές λιτότητας που σήμερα γενικεύονται τόσο στην χώρα μας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμη και στην ίδια την Γερμανία.

Πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις Βρυξέλλες κατά των μέτρων λιτότητας

Ένταση και επεισόδια επικράτησαν στη διαδήλωση των εργατικών συνδικάτων απ’ όλη την Ευρώπη που πραγματοποιούν σήμερα στις Βρυξέλλες.

Σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών πραγματοποιήθηκαν μπροστά στο κτίριο όπου πραγματοποιείται η Σύνοδος κορυφής της Ε.Ε.

Περίπου 30 διαδηλωτές προσπάθησαν να διασπάσουν τον κλοιό των αστυνομικών δυνάμεων για να φτάσουν στο χώρο της Συνόδου. Η αστυνομία προχώρησε στη χρήση αντλιών νερού προκειμένου να απωθήσει τους διαδηλωτές.

Οι βελγικές αρχές εκτιμούν ότι 12.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν κοτνα΄στα κτίρια της ΕΕ, ωστόσο τα εργατικά συνδικάτα ανεβάζουν τον αριθμό στους 20.000 διαδηλωτές.

Σύμφωνα με το Βελγικό Τύπο, πέντε πορείες ξεκίνησαν από διαφορετικά σημεία των Βρυξελλών. Μεγάλο τμήμα των διαδηλωτών κατευθύνθηκε προς το κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στην πλατεία Σουμάν, όπου θα πραγματοποιηθεί η Σύνοδος των ηγετών της ΕΕ. Τα αστυνομικά μέτρα ασφαλείας, γύρω από την πλατεία Σουμάν είναι δρακόντεια, καθώς «η αστυνομία και οι συνδικαλιστικοί ηγέτες περίμεναν τα επεισόδια.

Η Ένωση Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ETUC), που διοργάνωσε το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής διαδήλωσης τονίζει ότι το πακέτο περί «οικονομικής διακυβέρνησης» και το «Σύμφωνο για το Ευρώ», που πρόκειται να υιοθετήσει σήμερα η Σύνοδος Κορυφής διακυβεύει την ιδέα της «κοινωνικής Ευρώπης». Σύμφωνα με το Γενικό Γραμματέα της ETUC, Τζον Μονκς, «το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας (Σύμφωνο για το Ευρώ) θα υποχρεώσει τα κράτη μέλη να μπουν σε ένα φαύλο κύκλο μείωσης μισθών και επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας».

«Όχι στην κατάργηση των κοινωνικών κεκτημένων και στα αυστηρά μέτρα λιτότητας που πνίγουν τις δημόσιες δαπάνες και χτυπούν τους εργαζόμενους αντί να χτυπούν τους κερδοσκόπους», αναφέρει η ανακοίνωση της ETUC.

«Όχι στα αυστηρά μέτρα λιτότητας», «Όχι στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», «Ναι στο Σύμφωνο Αλληλεγγύης», «Ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών» αναγράφουν τα πανό που είναι αναρτημένα στην πλατεία Σουμάν, έξω από το κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Υπουργική ομοβροντία κατά τραπεζών

του Γιάννη Μακρυγιάννη. Proto thema

 http://img.protothema.gr

Πέντε υπουργοί ξέσπασαν αιφνιδίως κατά της πολιτικής που ακολουθούν οι τράπεζες, τις οποίες κατηγόρησαν ότι ενώ λαμβάνουν εγγυήσεις από το δημόσιο δεν βοηθούν την πραγματική οικονομία.

 Το ξέσπασμα των υπουργών σημειώθηκε στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Τέταρτης. 

Οι υπουργοί που έλαβαν το λόγο και επέκριναν τη συμπεριφορά των τραπεζών αλλά και του υπουργού οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου -για τη στάση που τηρεί έναντι τους- ήταν, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Χρήστος  Παπουτσής, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης.

Απευθυνόμενοι στον κ Παπακωνσταντίνου, του επισήμαναν ότι δεν μπορεί να συνεχίσει την πολιτική των εγγυήσεων προς τις τράπεζες, όταν αυτές δεν ενισχύουν τις επιχειρήσεις, δεν διοχετεύουν ρευστότητα στην αγορά και δεν χρηματοδοτούν την ανάπτυξη.

 Μάλιστα, ο κ. Βενιζέλος πρότεινε, να υπογράψει το κράτος ξεχωριστές προγραμματικές συμβάσεις με κάθε τράπεζα που να προβλέπουν ότι για να μπουν στο πρόγραμμα εγγυήσεων θα πρέπει να αναλαμβάνουν να υπηρετούν τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας. 

 

Σχέδιο Ανάν – ΑΟΖ: Τώρα εξηγούνται όλα…

Θετική Ανατροπή Τεράστιας Σημασίας

Κώστας Μαυρίδης – Υποψήφιος Βουλευτής ΔΗΚΟ – Επαρχίας Κερύνειας, mavrides@ucy.ac.cy.  ttp://parisis.wordpress.com/

Η οριοθέτηση του θαλάσσιου χώρου γύρω από την Κύπρο μέσω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) είναι κατά την άποψή μου, η σημαντικότερη πολιτική ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών που παρέχει την δυνατότητα για τεράστιες πολιτικές και οικονομικές ανατροπές.

 Ωστόσο, ο επιστημονικός εντοπισμός ενεργειακού πλούτου (φυσικού αερίου /πετρελαίου)  στον υποθαλάσσιο χώρο της Κύπρου έγινε ΠΡΙΝ το Σχέδιο Ανάν. Για αυτό, στο Σχέδιο υπήρχαν πρόνοιες-παγίδες που αφαιρούσαν την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου από το Κυπριακό κράτος και έδιναν σε Τουρκία-Αγγλία πρωτεύοντα ρόλο στην θαλάσσια περιοχή.

Προσωπικά, αισθάνομαι δικαιωμένος που πρωτοστάτησα στην αποκάλυψη εκείνης της συνωμοσίας πριν το δημοψήφισμα. Για παράδειγμα,  φανερώσαμε την ένσταση της Τουρκίας για την συμφωνία μεταξύ Κύπρου-Αιγύπτου για ρύθμιση της θαλάσσιας ΑΟΖ. Η παγίδα ήταν χωσμένη στις 10,000 σελίδες του Σχεδίου που το κοινό δεν διάβασε! Όσο για την πρόσφατη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ, αυτό θα απαιτούσε έγκριση ξεχωριστών πλειοψηφιών ώστε οι Τ/Κ και Τούρκοι έποικοι αντιπρόσωποί τους να την εγκρίνουν!

Το «Πρόσθετο Πρωτόκολλο στη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης» που αφορούσε τις Αγγλικές Βάσεις ήταν μέρος του Σχεδίου Ανάν, έξω από το κυρίως μέρος και προνοούσε ότι: «Η Κύπρος δεν θα απαιτήσει, ως μέρος των χωρικών υδάτων της, τα ύδατα μεταξύ των γραμμών οι οποίες περιγράφονται στην έκθεση που αναφέρεται στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο …» και ότι «το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνεχίσει να απολάβει πλήρους και ανεμπόδιστης πρόσβασης για ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σκοπό στα ύδατα μεταξύ των υδάτων τα οποία η Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ θα διεκδικήσει…». 

Στο κείμενο υπήρχε αναφορά σε «νέα σύνορα» (!) τα οποία θα καθορίζονταν από πρόσωπο που θα διόριζε η Αγγλία, μετά την αποδοχή του Σχεδίου. Παράλληλα, δεσμευόταν η Κύπρος για πάντα πως οποιαδήποτε διαφορά ΔΕΝ μπορούσε να τεθεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου. Ξεκαθαρίζουμε ότι η ευθύνη ΔΕΝ αφορά όσους αποδέχτηκαν το Σχέδιο, αλλά εκείνους τους πολιτικούς που γνώριζαν και εντούτοις σιώπησαν.  Άλλωστε, ο κόσμος είχε να επιλέξει με βάση την όποια ενημέρωση είχε και την εμπιστοσύνη που έτρεφε προς συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα.

Η ρύθμιση λοιπόν της ΑΟΖ είναι μια εξέλιξη με τεράστια πολιτική σημασία που προκύπτει ως ευτυχές συνεπακόλουθο της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν με  πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. Αυτό είναι που διατήρησε ζωντανή την δυνατότητα για αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου, την στιγμή που «σημαίνοντες» πολιτικοί -από το Προεδρικό μέχρι εκείνους στην αντιπολίτευση που ονειρεύονται το Προεδρικό- αλληθώριζαν στην κρίσιμη ώρα.

Σήμερα όμως έχουν άποψη και για το πώς πρέπει να διανεμηθούν τα κέρδη που θα προκύψουν! Την ώρα όμως που απαιτούνταν σθένος, πολιτικός ρεαλισμός και διορατικότητα, την ώρα των εξελίξεων που τα πράγματα ήταν ρευστά,  άλλα βαρίδια επικράτησαν και ζύγισαν περισσότερο στα μυαλά τους. 

Σήμερα, χρόνια αργότερα, όταν τα πράγματα έχουν κριθεί και εδραιωθεί, προβάλλουν απόψεις για το τι πρέπει να γίνει. Χωρίς να εξηγήσουν γιατί δεν «είδαν» εκείνα που απλοί πολίτες εντόπισαν και πρόβαλαν. Η διορατικότητα είναι πολιτική αρετή όταν αφορά το παρόν και το μέλλον, όχι το παρελθόν. Γι αυτό και η σημερινή μεταστροφή τους δημιουργεί περισσότερη καχυποψία για την τότε στάση τους.

Η ρύθμιση των θαλάσσιων ορίων γύρω από την Κύπρο, μαζί με την ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, σηματοδοτούν μια μοναδική πολιτική ευκαιρία, πέραν της οριοθέτησης της θαλάσσιας ζώνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Το Ισραήλ ήδη έμπρακτα κάνει γεωπολιτική στροφή μέσω Κύπρου και Ελλάδας, ως την μοναδική του έξοδο προς την Ευρώπη π.χ.  η εγκατάσταση τερματικού στο Βασιλικό της Κύπρου και όχι στο Τσειχάν της Τουρκίας σημαίνει πολλά. Αν δε συνυπολογιστεί ότι το Ισραήλ, ως κύριος παίχτης στην περιοχή διαθέτει  δυνατούς δεσμούς στήριξης από τις ΗΠΑ, οι κινήσεις του σημαίνουν πάρα πολλά.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ:«Αλλάξτε πορεία, κ. Παπανδρέου»

«Αναπόφευκτη η αναδιαπραγμάτευση του χρέους»

epirusgate

  

«Έχετε ακόμη χρόνο, αλλάξτε πολιτική» είναι το μήνυμα που απευθύνει στον πρωθυπουργό ο μέχρι πριν από τρεις μήνες βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και σήμερα ανεξάρτητος Βαγγέλης Παπαχρήστος.

 Στη συνέντευξη που ακολουθεί –μία από τις ελάχιστες που έχει παραχωρήσει– ο συνομιλητής μας αναλύει τα οικονομικό-πολιτικά αδιέξοδα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Σύνοδος κορυφής Eurogroup: Ελληνικός θρίαμβος ή παράταση λιτότητας;

Θριάμβους είχαμε μόνο στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. H E.E. έκανε αυτό που είχα επισημάνει, κλότσησε το τενεκεδάκι και το πήγε παρακάτω. Τσαλαβούτηξε στο πρόβλημα χωρίς να δώσει ουσιαστική λύση. Έδωσε μια μικρή ελάφρυνση στους επαχθείς όρους του αρχικού δανεισμού στην Ελλάδα και άφησε ανοιχτή την πόρτα για άμεσο δανεισμό, προβλέποντας ουσιαστικά ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές, αφού το βασικό πρόβλημα του αρχικού χρέους δεν το άγγιξε. Όταν ελαφραίνεις το δανεισμό που έγινε για την εξυπηρέτηση του αρχικού χρέους, χωρίς να λύνεις το πρόβλημα, το κόστος είναι μεγαλύτερο και στην πορεία θα χάσεις όσα διαπραγματευτικά εργαλεία έχεις στη διάθεσή σου, με πρώτο και κύριο την ψήφο σου στην αλλαγή της συνθήκης, αφού απαιτείται ομοφωνία.

Τα ερώτημα, πάντως, παραμένει: μετά και την επιμήκυνση και τη μείωση των επιτοκίων, οι αριθμοί του μνημονίου βγαίνουν, κ. Παπαχρήστο;
Δεν παραμένει μόνο το ερώτημα, δυστυχώς παραμένει το πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι ότι το αυτό το υπέρογκο χρέος, που το μεγαλύτερο μέρος του είναι εξωτερικό χρέος, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί μακροχρόνια χωρίς πρωτογενή πλεονάσματα πολύ παραπάνω από 6% του ΑΕΠ, ενώ η ακολουθούμενη πολιτική στραγγαλίζει την ανάπτυξη και συνθλίβει τον πολίτη.

Η πλειοψηφία των μελετών εκτιμά ότι η Ελλάδα δεν θα έχει απλώς πρόβλημα ρευστότητας, αλλά πρόβλημα αδυναμίας εξυπηρέτησης μετά το 2013 και ότι θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μόνο που, όταν αυτό γίνει, η Ελλάδα θα έχει χάσει τα διαπραγματευτικά της εργαλεία και το πιο πιθανό είναι να γίνει προς όφελος των πιστωτών.

Εσωτερική υποτίμηση - ύφεση - δυσθεώρητο χρέος. Η συνταγή είναι εφικτή;

Η συνταγή δεν είναι εφικτή, είναι δηλητηριώδης. Το βάρος σε μια οικονομία δεν εξαρτάται μόνο από το λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ, αλλά τη δυναμική του την καθορίζει κυρίως η διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο και το ρυθμό μεγέθυνσης, που οι οικονομολόγοι αποκαλούν παραστατικά «αποτέλεσμα της χιονοστιβάδας».

 Όταν μας λένε ότι, ταυτόχρονα με την πολιτική δημοσιονομικού περιορισμού, πρέπει να ακολουθήσουμε, σε συνθήκες ύφεσης, πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, που σημαίνει μείωση μισθών και εγχώριας ζήτησης, αυτό οδηγεί σε μείωση των ρυθμών μεγέθυνσης. Όταν έχεις μια χώρα που είναι υπερχρεωμένη και ταυτόχρονα η ανάπτυξή της αργοσέρνεται, οι αγορές, για να τη δανείσουν, θα ζητήσουν υψηλά επιτόκια, δυναμώνοντας τα αποτελέσματα της «χιονοστιβάδας». Τότε τα πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτούνται για να σταθεροποιήσουν και να μειώσουν το χρέος γίνονται απαγορευτικά. Να αναφέρω ότι μεταπολεμικά στην Ευρώπη το μεγαλύτερο ποσοστό πρωτογενούς πλεονάσματος που επιτεύχθηκε σε μακροχρόνια βάση ήταν 6% στην πετρελαιοπαραγωγό Νορβηγία. Καταλαβαίνετε ότι αυτή η λογική είναι αδιέξοδη και βαθαίνει, αντί να λύνει, το πρόβλημα.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επενδύει πολλά στην αξιοποίηση της δημόσιας γης. Τι μπορεί να περιμένει κανείς, στην κατάσταση που είναι σήμερα το χρηματιστήριο;

Άλλο αξιοποίηση και άλλο εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, όχι μόνο δημόσιας γης, σε συνθήκες που οι αξίες είναι υποτιμημένες. Φοβάμαι ότι δεν θα έχουν σημαντική επίδραση στην απομείωση του χρέους και μπορεί να εντείνουν, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, την υποτίμηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων όχι μόνο του Δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα και των νοικοκυριών. Αξιοποίηση ουσιαστικά δεν γίνεται εκ των ενόντων, χωρίς σχέδιο.

Να δούμε και το ευρύτερο ευρωπαϊκό ζήτημα. Η Ισπανία και η Ιρλανδία ήταν πρωταθλήτριες στη δημοσιονομική πειθαρχία και όμως σήμερα αντιμετωπίζουν κρίση επιβίωσης. Γιατί συμβαίνει αυτό κατά την άποψή σας;

Πράγματι, με την κρίση στην Ελλάδα, η κρίση στην Ευρωζώνη επιχειρείται να ταυτιστεί με την κρίση χρέους των περιφερειακών χωρών της και αυτό να αποδοθεί στη δημοσιονομική απειθαρχία των κυβερνήσεων των χωρών αυτών, τις οποίες, ως γνωστόν, αποκαλούν υποτιμητικά PIGS (γουρούνια). Όμως τα στοιχεία διαψεύδουν αυτή την άποψη, γιατί, όπως σωστά αναφέρατε, η Ισπανία και η Ιρλανδία ήταν οι πιο πειθαρχημένες δημοσιονομικά χώρες. Αντίθετα, οι πρώτες χώρες που παραβίασαν το Σύμφωνο Σταθερότητας ήταν οι χώρες του κέντρου, η Γερμανία και η Γαλλία. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους στις χώρες αυτές προήλθε από την απορρόφηση τμήματος του ιδιωτικού χρέους, που διογκώθηκε εκεί, και την προσπάθεια στήριξης της οικονομίας.

Δίδυμη κρίση

Η κρίση της Ευρωζώνης δεν είναι μόνο κρίση χρέους στις χώρες της περιφέρειας, αλλά και κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εξαπλώνεται και στις χώρες του κέντρου. Να το πούμε απλά: εάν οι υπερδανεισμένες χώρες της περιφέρειας έχουν πρόβλημα, έχουν κι αυτοί που τις δάνεισαν, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα των χωρών του κέντρου.

Στη βάση αυτής της δίδυμης κρίσης βρίσκονται οι διευρυνόμενες και παγιωμένες εσωτερικές ανισορροπίες της Ευρωζώνης, που τη διχοτομούν στις χώρες του κέντρου, όπου είχαμε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλό πληθωρισμό, μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα και εξαγωγή κεφαλαίων και δανείων, και στις χώρες της περιφέρειας, που παρουσίαζαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, υψηλό πληθωρισμό, μεγάλα εξωτερικά ελλείμματα και διογκωμένο δανεισμό, ιδιωτικό και δημόσιο. Αυτό, με τη σειρά του, ανάγεται στη στρεβλή αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, που μετέδιδε στην περιφέρεια, με αντίστροφο τρόπο, τις περιοριστικές μακροοικονομικές επιλογές των χωρών του κέντρου.

Συμμερίζεστε την άποψη ότι το ευρωπαϊκό πρόβλημα εμφανίστηκε από τη μέρα που... γεννήθηκε το ευρώ λόγω σύγκλισης των επιτοκίων;

Ναι, με την εφαρμογή του ευρώ και τη σύγκλιση των ονομαστικών επιτοκίων (φτάσαμε να δανειζόμαστε περίπου όσο και οι Γερμανοί) είχαμε απόκλιση των πραγματικών επιτοκίων, αφού διατηρήθηκαν διαφορές στον πληθωρισμό ανάμεσα στις χώρες του κέντρου και αυτές της περιφέρειας. Ο φθηνός και εύκολος δανεισμός από τις χώρες του κέντρου στις χώρες της περιφέρειας τόνωνε την εγχώρια ζήτηση, που διευκόλυνε τις εισαγωγές και τους προστατευμένους τομείς της οικονομίας και συγχρόνως κρατούσε ψηλά τον πληθωρισμό και τους μισθούς.

 Αυτό οδήγησε ύστερα από μερικά χρόνια στην υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας του εξαγωγικού τομέα και στη διεύρυνση της εξαγωγής εισοδημάτων με τη μορφή τόκων και μερισμάτων, διευρύνοντας υπέρογκα τα ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών.

 Από την άλλη, η πολιτική περιορισμού των μισθών και τα υψηλά πραγματικά επιτόκια συγκρατούσαν την εγχώρια ζήτηση στο κέντρο, ιδιαίτερα στη Γερμανία, και διατηρούσαν ασυνήθιστα χαμηλά πληθωρισμό, σε συνδυασμό με αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Με επιθετική εξαγωγική πολιτική, όμως, στηριγμένη ουσιαστικά στο δανεισμό της περιφέρειας, που τόνωνε τη ζήτηση για τις εξαγωγές της. Η κρίση έδειξε ότι υπάρχει όριο στην ανακύκλωση των πλεονασμάτων τους χωρίς ρίσκο. Η έκθεση του τραπεζικού συστήματος στις χώρες της περιφέρειας, όχι μόνο στο δημόσιο αλλά και στο ιδιωτικό τους χρέος, είναι πηγή αστάθειας για τις χώρες του κέντρου. Αυτό αναδεικνύει την ανάγκη για πιο συμμετρική ανάπτυξη της Ευρωζώνης και μη συνέχιση της ίδιας, ασύμμετρης πολιτικής.

«Γερμανοποίηση» της Ευρώπης
Οδεύουμε τελικά σε μια Ευρώπη όπου ελάχιστη σημασία θα έχουν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια και οι λαοί;

Δυστυχώς, παρ’ ότι είναι ακραία η διατύπωση της ερώτησης, προκύπτει σοβαρό «πρόβλημα δημοκρατίας» στην Ευρωζώνη.

Εάν τελικά γίνει δεκτή η σκλήρυνση της εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας και του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, που μετονομάζεται σε Σύμφωνο για το Ευρώ, για να γίνει αποδεκτό από τους Ευρωπαίους, τότε θα έχουμε ακόμη ένα τεράστιο βήμα για τη «συνθηκοποίηση» συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, που θα μπορούν να αλλάξουν μόνο με ομοφωνία.

Αν οι Ευρωπαίοι υποχώρησαν και αποδέχτηκαν το γερμανικό μοντέλο για την Κεντρική Τράπεζα, με την προσδοκία του «εξευρωπαϊσμού» της ενιαίας Γερμανίας, τώρα, με την αποδοχή των νέων βημάτων, προχωράμε στη «Γερμανοποίηση» της Ευρώπης. Ο Γερμανοί θα αποφασίζουν –και θα είναι δικαίωμά τους– για τις εσωτερικές τους πολιτικές και οι Ευρωπαίοι θα ακολουθούν αναγκαστικά, για να παραμείνουν μέσα στον «στενό κορσέ» των συμφώνων και να μην έχουν κυρώσεις.

Αν συναντούσατε τον κ. Παπανδρέου, τι θα του λέγατε για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής του;
Αλλάξτε πορεία! Έχετε ακόμη χρόνο.


 

B. Μαρκεζίνης: Διώξτε τον Δρούτσα!

http://www.epikaira.grΟλόκληρο το άρθρο-παρέμβαση, στα Επίκαιρα έχει ως εξής:

Όταν, πριν από έναν και πλέον χρόνο, στην ΕΤ1, εκφράζαμε ανησυχίες και προειδοποιήσεις για το Καστελόριζο, κανείς δεν έδωσε σημασία.

Όταν, τον περασμένο Οκτώβριο, στην ΕΤ3, προειδοποιούσαμε για τις τουρκικές αξιώσεις να αποκλειστεί το Καστελόριζο από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο, οι περισσότεροι, και πάλι, μας αγνόησαν.

Λίγο πρωτύτερα, τον ίδιο μήνα, ενώπιον ενός κοινού 2.500 ατόμων στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», διατυπώσαμε σοβαρές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που υποβόσκουν στη Θράκη. Αυτή τη φορά, οι προειδοποιήσεις μας εισακούστηκαν και αναπαρήχθησαν από πολυάριθμα ιστολόγια.

Σε ομιλία στην Κρήτη, αλλά και από τις σελίδες της Ναυτεμπορικής, προειδοποιήσαμε επίσης για την επιδεινούμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως είπαμε –σε μια εποχή όπου η κυβέρνηση προέβλεπε επάνοδο της χώρας μας στις αγορές εντός του 2011 και διατεινόταν ότι είχε υλοποιήσει «κατά 100%» τα όσα είχε αναλάβει να κάνει–, «δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο». Προς επίρρωση, μάλιστα, των κυβερνητικών ισχυρισμών, επακολούθησε η δημοσίευση μακράς σειράς
 δηλώσεων από τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι επαινούσαν τις προσπάθειές της Ελλάδας.


Μετά από έξι μήνες ερωτώ ποιος είχε δίκιο;

Όταν επισημάναμε, τόσο σε ομιλία στη Θεσσαλονίκη όσο και σε ανοιχτή επιστολή προς τον Τύπο, τους κινδύνους που ενέχει η μη διακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, ως αναγνωρισμένου δικαιώματός μας, οι απόψεις μας έγιναν αντικείμενο μιας πρωτοφανούς εκστρατείας δυσφήμησης από την πλευρά της ομάδας κρατικοδίαιτων πανεπιστημιακών που στηρίζει το υπουργείο Εξωτερικών. Παρ’ όλα αυτά, τη σταυροφορία μας ήλθαν να την ενισχύσουν οι επιστολές που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε καθημερινά από εκατοντάδες συμπατριώτες μας. Σήμερα, η άκαιρη, ανοργάνωτη και καταφανώς ζημιογόνα επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα και τη Θράκη έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μας.

Ποτέ δεν σταματήσαμε να εκθειάζουμε την επιστημονική εμβρίθεια του κ. Νταβούτογλου, επισύροντας μάλιστα αρκετές επικρίσεις γι’ αυτή τη στάση μας. Εξάλλου, ούτε προτιθέμεθα να βάλλουμε εναντίον του ούτε και να απομακρυνθούμε –έστω και κατ’ ελάχιστον– από τη μακρόχρονη πεποίθησή μας, ότι η χώρα μας πρέπει να αναπτύξει και να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με την Τουρκία. Ερχόμενος στην Ελλάδα, ο κ. Νταβούτογλου έκανε πράγματι το καθήκον του∙ πλην όμως κατά τον πλέον άκομψο δείχνοντας του είδους την αυτοπεποίθηση που αισθάνεται όποιος μιλάει σε κατώτερο!

Από την άλλη πλευρά:
Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών και τους συμβούλους του για την άκαιρη πραγματοποίηση αυτής της επίσκεψης.


Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, διότι δεν απάντησε, ως όφειλε, στην προκλητική επιχειρηματολογία του κ. Νταβούτογλου ή την έντεχνα επιδειχθείσα υπεροψία που επέδειξε ο Τούρκος υπουργός δημοσίως (αλλά και στο ιδιωτικό του σεμινάριο με τους φίλους του πανεπιστημιακούς), όλα αυτά καθ’ ον χρόνο βρισκόταν σε ελληνικό έδαφος.

Υπενθυμίζουμε, λοιπόν, στους συμπατριώτες μας ότι η επίσκεψη Νταβούτογλου απέδειξε περίτρανα όλα όσα έχουμε πει για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας και την απολύτως ανεξήγητη ελληνική αδράνεια, την οποία η κυβέρνησή μας επιμένει να περιβάλλει με το μανδύα της αναγκαίας διπλωματικής μυστικότητας.

Αναφορικά με την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν, τονίζουμε ότι και αυτή επιβεβαιώνει την άποψή μας ότι οι υποτιθέμενοι «φίλοι» μας στο εξωτερικό έχουν αρχίσει να απαυδούν με εμάς, τους Έλληνες, να μας θεωρούν ανειλικρινείς και ανίκανους, ενώ είναι επίσης προφανές πως δεν θα διστάσουν να μας «αδειάσουν» αμέσως μόλις διασφαλίσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα, για τα οποία και μόνον ενδιαφέρονται.

Οι ανωτέρω σκέψεις ουδόλως αλλάζουν εξαιτίας της οργανωμένης θριαμβολογίας μετά τις Βρυξέλλες, μερικές ημέρες μετά την εξίσου ενορχηστρωμένη απαισιοδοξία της προηγούμενης εβδομάδας.

Ο κυνισμός μας δικαιολογείται από τα ακόλουθα γεγονότα:

α) Κατά το παρελθόν, πολυάριθμες κυβερνητικές δηλώσεις ή προβλέψεις αποδείχθηκαν εσφαλμένες ή αναληθείς· γιατί τώρα πρέπει να τους πιστέψουμε;
β) Δύο από τα αναγγελθέντα μέτρα αναμένονταν, ενώ το τρίτο παραμένει αδιευκρίνιστο.
γ) Παραμένουν ως υποχρεώσεις οι προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας (με την κωμική προσθήκη ότι αποφασίζονται από εμάς και δεν επιβάλλονται από τους «φίλους» μας).
δ) Ουδείς λόγος γίνεται για τα βαρύτατα μέτρα που θα ακολουθήσουν, είτε αυτά ονομαστούν «νέα» είτε θεωρηθούν ως «ήδη επιβληθέντα» αλλά μη εφαρμοσθέντα.

Θα τα αντέξει όλα αυτά το (παλιό ή και νέο) ΠΑΣΟΚ; Θα τα δεχθεί ο κόσμος χωρίς να βγει στους δρόμους; Παρά την τελειοποιημένη επικοινωνιακή του πολιτική, θα βελτιωθούν άραγε οι προοπτικές του κυβερνώντος κόμματος, έστω και με τον αναμενόμενο κυβερνητικό ανασχηματισμό, που μπορεί να μετατρέψει συμβούλους σε υπουργούς ή να περιθωριοποιήσει άλλους;

Ο χρόνος μόνο θα δείξει πόσο θα διαρκέσουν η τεχνητή ευφορία και ο αντίκτυπος των δημοσιευμένων φιλοφρονήσεων (σε αντίθεση με την εν κρυπτώ εκφραζόμενη κακογλωσσιά, στην οποία επιδίδονται και οι δύο πλευρές).

Δεν μπορούμε, λοιπόν, παρά να κλείσουμε τις παρατηρήσεις μας επαναλαμβάνοντας τις προβλέψεις μας: η συλλογική έλλειψη συνεννόησης και η αποδιοργάνωση της κυβέρνησης και το μη λειτουργούν κράτος μάς οδηγούν ταχύτατα σε ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές, καθώς και στον εντεινόμενο κίνδυνο η εντεινόμενη οικονομική κακουχία να μεταλλαχθεί σε σοβαρή κοινωνική αναταραχή, την οποία κανένας πολίτης, έστω και ελάχιστα νοήμων, επιθυμεί, αλλά και την οποία όλοι οι διορατικοί Έλληνες βλέπουν αναπόφευκτα να πλησιάζει.

Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση: Οι θεοί της Ελλάδας μάς έχουν εγκαταλείψει.

Για να κατευναστούν, θα χρειαστούν «ανθρωποθυσίες». Και το καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσουμε είναι το υπουργείο Εξωτερικών – απομακρύνοντας πάραυτα τον προϊστάμενό του, προτού αυτός, μαζί με τους πανεπιστημιακούς παρατρεχάμενούς του, μπορέσουν να μας βυθίσουν ακόμη περισσότερο στην καταστροφή, καθώς θα αναπτύσσουν το από καιρό διακηρυσσόμενο «νέο δόγμα» τους περί ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Έλεος!

Χωρίς απώτερες επιδιώξεις, χωρίς βλέψεις αλλά και χωρίς καμία διάθεση συγκατάβασης, ελπίζουμε ειλικρινά ότι οι απλοί Έλληνες πολίτες –περιλαμβανομένων των εκφοβισμένων αλλά και αδρανών μεσαίων τάξεων– θα αφυπνιστούν επιτέλους και θα ανταποκριθούν στις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις μας, ώστε να ανακοπεί η πτώση που πλήττει όλες τις όψεις του δημόσιου βίου μας.

Έχει έλθει η στιγμή να απαλλαγούμε οριστικά από αυτή την καταστροφικά διχασμένη ομάδα πολιτικών που μας έχει βυθίσει σε κάτι χειρότερο από τα… «σ…ά» του Στρος-Καν: στην εθνική και τη διεθνή ταπείνωση, τη συρρίκνωση και την εκμηδένιση!

Θέλουμε Δήμαρχο και όχι «Σερίφη»! Σε απόγνωση οι επιχειρηματίες της Βάρης!

Σήμερα (χθες) 17 -03-2011, οι επιχειρηματίες του κλάδου Εστίασης της Βάρης, πραγματοποίησαν  2^η Έκτακτη Γενική τους Συνέλευση, μέσα σε διάστημα 15 ημερών.

Στη Συνέλευση  παραβρέθηκαν, εκτός από τους επαγγελματίες της Πόλης, ο  Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εστιατορίων και Συναφών Επαγγελμάτων (Π.Ο.Ε.Σ.Ε) Π. Τσάκος και ο Αντιπρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Ελλάδος (Γ.Σ.Ε.Β.Ε) Γ.Καβαθάς.

Τη Δημοτική Αρχή, εκπροσώπησε ο Αναπληρωτής Δημάρχου, Αντιδήμαρχος Σπ. Πανάς, που τυγχάνει και Συνάδελφος των Επαγγελματιών, ενώ ‘’έλαμψαν’’ με την απουσία τους,  ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου (εκλεγόμενος στη Βάρη) και ο υπεύθυνος  Αντιδήμαρχος για τη Βάρη, κ.κ Αναστασίου και Αργυρουδάκης, αν και είχαν προσκληθεί να παραστούν.

Σε όλη τη διάρκεια της Συνέλευσης, οι επαγγελματίες εκδήλωσαν με τις τοποθετήσεις τους, τόσο την αγανάκτηση όσο και την απόγνωσή τους, για τον τρόπο με τον οποίο  αντιμετωπίζει τις επιχειρήσεις τους αλλά και τους ίδιους προσωπικά, η Δημοτική Αρχή και ιδιαίτερα ο Δήμαρχος του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Γρηγόρης Κασιδόκωστας.

Συγκεκριμένα κατηγόρησαν τον κ. Κασιδόκωστα για:

-  Τη διγλωσσία που χρησιμοποιεί,( διαφορετική όταν τον επισκέπτεται αντιπροσωπία και άλλη όταν μεμονωμένα έρχεται σε επαφή με τους επαγγελματίες )

-    Τον τρόπο που ο ίδιος κατευθύνει, οδηγεί και παρακολουθεί από απόσταση τα όργανα της Δημοτικής Αστυνομίας, προσπαθώντας να διασπείρει   με τους ελέγχους που διενεργούν φόβο και «τρομοκρατία»!

-          Την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του να αξιώνει, μέσω των οικονομικών οργάνων του Δήμου, να προπληρώσουν από την αρχή του έτους και εφάπαξ τους φόρους για χρήση τραπεζοκαθισμάτων, παρά τα προβλεπόμενα από τις σχετικές διατάξεις.

-         Τις απειλές επιβολής προστίμων μέχρι ύψους 200%!, αν δεν αποξηλώσουν  εντός  μιας εβδομάδας τις πέργκολες των καταστημάτων τους και τις επιγραφές τους.

-         Ανάλγητη συμπεριφορά που επιδεικνύει μη αντιλαμβανόμενος, έστω και ανθρώπινα, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν  λόγω της οικονομικής κρίσης, που πλήττει τον κλάδο τους, όπως άλλωστε συμβαίνει και με όλους τους  επαγγελματίες.

-         Μη εφαρμογή της ισόνομης αντιμετώπισης  των επαγγελματιών των 3 Πόλεων, τόσο στην καταβολή των φόρων τους, όσο και στην απαγόρευση του καπνίσματος.

Αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς η τοποθέτηση του εκπροσώπου στη Γ.Σ.Ε.Β.Ε της Ένωσης Εστιατόρων της Ακτής Σαρωνικού Β. Σιαμέτη, που μεταξύ των άλλων δήλωσε με έμφαση απευθυνόμενος στον Αναπληρωτή Δημάρχου ότι: Εμείς οι επαγγελματίες θέλουμε να έχουμε Δήμαρχο και όχι «Σερίφη» γιατί έτσι ακριβώς μας φέρεται ο κ. Κασιδόκωστας.

Στη συνέχεια ρώτησε τον κ. Πανά, αν αληθεύει ότι οι επιχειρηματίες στη Βουλιαγμένη πληρώνουν φόρο ανταποδοτικών τελών  3% αντί του προβλεπομένου 0,5%, για να λάβει την απάντηση δια στόματος του Αντιδημάρχου ότι, «Ήταν 3% και τώρα είναι 1%, ενώ ο ΑΣΤΕΡΑΣ Βουλιαγμένης πληρώνει μόνο το προβλεπόμενο 0,5%».

Προς επιβεβαίωση των αναφορών περί «Σερίφη Δήμαρχου», ορισμένοι εκ των επαγγελματιών, διέκοπταν τη συνεδρίαση για να αναφέρουν ότι: «Ο Δήμαρχος αυτή τη στιγμή περνάει από τα καταστήματά τους και επαναλαμβάνει τις απειλές του». !

Μάλιστα δε, σε λίγη ώρα μετά τις παραπάνω αναφορές, εμφανίστηκε ο Δήμαρχος με το γνωστό σε όλους ειρωνικό και βαρύ του ύφος, να διαβαίνει το απέναντι πεζοδρόμιο από το χώρο που γινόταν η Συνέλευση, θέλοντας προφανώς να αποδείξει στους καταστηματάρχες τι;;;

Ο Αναπληρωτής Δημάρχου περιορίστηκε να απαντήσει ότι θα μεταφέρει στο Δήμαρχο τις συζητήσεις και υποσχέθηκε ότι θα καταβάλλει προσπάθειες να εξομαλυνθεί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.

Το σίγουρο πάντως είναι και εδώ είμαστε για να διαψευστούμε, ότι σε πολύ λίγες ημέρες η κατάσταση όχι μόνο δε θα ομαλοποιηθεί, αλλά θα γίνουμε μάρτυρες πολύ χειρότερων καταστάσεων.

      

Νέα τουρκική πρόκληση νότια της Καρπάθου με αποδέκτη και το Ισραήλ

Για τις εξελίξεις που θα υπάρξουν ίσως και πολύ σύντομα στην περιοχή της Αν.Μεσογείου και συγκεκριμένα σε αυτήν που περικλείει την Ελληνική ΑΟΖ στα όρια με αυτήν της Κύπρου, είχαμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μας, σχετικά με τη μεγάλο γεωπολιτικό και όχι μόνο βάθος που προσδίδει στη χώρα μας, το ακριτικό μας Νησί Καστελόριζο. Η πρώτη επιβεβαίωση έρχεται από το πρόσφατο επεισόδιο που προκλήθηκε στην θαλάσια αυτή περιοχή, όπως περιγράφεται στο σχόλιο που ακολουθεί.
defencenet.gr 16-03-201 Νέα τουρκική πρόκληση το περασμένο Σάββατο 12 Μαρτίου στη θαλάσσια περιοχή από νότια της Καρπάθου μέχρι νότια της Μεγίστης,  η οποία κρατήθηκε κρυφή από την ελληνική κυβέρνηση τουλάχιστον μέχρι σήμερα.  Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με την εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ", ερευνητικό ιταλικό πλοίο  πραγματοποιούσε έρευνες με στόχο την πόντιση καλωδίου οπτικών ινών από το Ισραήλ σην Ευρώπη.  Το πλοίο εκτελούσε τις έρευνες για το κράτος του Ισραήλ μετά από ελληνική άδεια εντός των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Σύμφωνα με την επίσημη καταγραφή των γεγονότων, το βράδυ του Σαββάτου, η τουρκική φρεγάτα, αφού πρώτα παρενόχλησε το ιταλικό ερευνητικό σκάφος, απαίτησε την απομάκρυνσή του από την περιοχή, γιατί σύμφωνα με τους τουρκικούς ισχυρισμούς που εκφράζονται και από το τουρκικό ΥΠΕΞ, το πλοίο βρισκόταν "εντός της τουρκικής ΑΟΖ"!   Από το ιταλικό ερευνητικό σκάφος ζητήθηκαν τα όρια της τουρκικής ΑΟΖ και η τουρκική φρεγάτα έδωσε στους Ιταλούς τις συντεταγμένες, όπου συμπεριελάμβαναν και το σημείο που βρισκόταν το ερευνητικό σκάφος. Ακολούθως η τουρκική φρεγάτα ανάγκασε το ιταλικό ερευνητικό σκάφος να απομακρυνθεί από την περιοχή και όταν αυτό έφθασε εντός της Κυπριακής ΑΟΖ απομακρύνθηκε. Η τουρκική αυτή κίνηση σηματοδοτεί την πρώτη έμπρακτη αμφισβήτηση της ΑΟΖ από την Κάρπαθο μέχρι το Καστελόριζο! Ένα ακόμα σημείο της νέας αυτής προκλητικής ενέργειας, είναι η ευθεία σύγκρουση της Τουρκίας με τα ισραηλινά και αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή, καθότι με τον τρόπο αυτό η Τουρκία στέλνει το μήνυμα ότι, η μελλοντική κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου που θα ξεκινά από το κοίτασμα Λεβιάθαν και θα καταλήγει στις ευρωπαϊκές αγορές μέσω Ελλάδας δεν είναι και τόσο εξασφαλισμένη. Το γεωπολιτικό παιχνίδι στην Αν. Μεσόγειο αρχίζει να λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις αφού στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση εισάγονται σταδιακά δύο ακόμη παράμετροι, το Ισραήλ και τα αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Είναι ίσως το πρώτο καταγεγραμμένο επεισόδιο της γεωπολιτικής-οικονομικής αντιπαράθεση μεταξύ των κρατικών μηχανισμών της Τουρκίας (βλ. τουρκικό Ναυτικό) και του Ισραήλ (βλ. μισθωμένο ιταλικό ερευνητικό σκάφος), χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε που θα μας οδηγήσει η αυξημένη αυτοπεποίθηση και η συνολική αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας. Το μέλλον θα δείξει κατά πόσο οι κρατικοί μηχανισμοί της Ελλάδας που έχουν υποστεί τις συνέπειες του μνημονίου θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στο βάρος των εξελίξεων που πρόκειται σύντομα να ακολουθήσουν, δεδομένου ότι τον ερχόμενο Απρίλιο οι Ισραηλινοί θα γνωρίζουν με ακρίβεια την ποσότητα του φυσικού αερίου του κοιτάσματος Λεβιάθαν και πότε θα είναι έτοιμοι για την εκμετάλλευση του. Πάντως το ελληνικό ΥΠΕΞ με ανακοίνωση του προέβη σε διάβημα για την τουρκική πρόκληση.

Κοινοτικό Συμβούλιο ΒΑΡΗΣ: Ερωτηματικά στην απόφαση για το ISLAND

Την Τρίτη 08-03-2011, συνεδρίασε το Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας Βάρης.

Από τα θέματα της συνεδρίασης ξεχώριζε ιδιαίτερα αυτό των προτάσεων για τον καταρτισμό του Τεχνικού Προγράμματος 2011 και για το λόγο αυτόν, είχαν προσκληθεί και οι Τοπικοί Σύλλογοι για να καταθέσουν τις προτάσεις τους.

Επειδή όμως κανένα καινούργιο έργο δεν είχε προταθεί από τις Τεχνικές Υπηρεσίες, προφανώς με  τις αποφάσεις της Δημοτικής Αρχής,  το θέμα πέρασε…απαρατήρητο.

Μάταια λοιπόν ήταν και η προετοιμασία των Συλλόγων, αφού ο Δήμος θα περιορισθεί αυτή τη χρονιά μόνο σε…… συντηρήσεις.

Ξαφνικά όμως το Συμβούλιο απέκτησε εξαιρετικό ενδιαφέρον, με τις ερωτήσεις που υπέβαλλε η σύμβουλος της ΝΕΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ κ. Άννα Αποστολοπούλου, σε σχέση με την αίτηση του επιχειρηματία του  εστιατορίου-μπαρ με την επωνυμία Island.

Σε όσους δεν είναι γνωστό, επιχειρηματίας του συγκεκριμένου μπαρ-χώρου παράθεσης δεξιώσεων και όχι εστιατορίου, είναι ο Αναπληρωτής Δημάρχου Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης κ. ΠΑΝΑΣ Σπ.(αναφερόμενος και από πολλά ΜΜΕ ως ‘’δεξί χέρι’’ του κ. Κασιδόκωστα). Συγκεκριμένα:

- Η αίτηση του υπόψη επιχειρηματία, αφορούσε την επέκταση του ωραρίου χρήσης μουσικής για το κατάστημά του.

- Το θέμα τέθηκε για συζήτηση στο Κοινοτικό Συμβούλιο, με εισήγηση που την είχε υπογράψει και την κατέθεσε, αντιδεοντολογικά κατά τη δική μας γνώμη, ο Αντιδήμαρχος Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών του Δήμου κ. Δαβάκης Δημ. αφού τα θέματα και οι  εισηγήσεις καταθέτονται ή από τις Υπηρεσίες η από την Πρόεδρο του Συμβουλίου.

 - Η εισήγηση υπενθύμιζε προηγούμενη άδεια που είχε δοθεί στον υπόψη επιχειρηματία την 29-12-2010! από την προηγούμενη Διοίκηση του Δήμου Βάρης, δηλαδή δύο (2) μόλις ημέρες πριν αναλάβει η νέα, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ποιες σκοπιμότητες μπορούσε να εξυπηρετούσε μία τέτοια άδεια την παραπάνω ημερομηνία;

- Επίσης στην εισήγηση, γινόταν αναφορά και σε σχετική Αστυνομική Διάταξη, σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η παράταση της μουσικής κατά τη διάρκεια του Καλοκαιριού μέχρι την 3^η πρωινή.

Με αυτά τα δεδομένα η κ. Αποστολοπούλου ζήτησε από την Πρόεδρο του Συμβουλίου να τους ενημερώσει αν το  ISLAND έχει κανονική άδεια λειτουργίας και τι είδους είναι αυτή, γιατί σύμφωνα με όσα έχει ακούσει η άδειά που του έχει δοθεί αναφέρεται στη λειτουργία CAMPING!

Η Πρόεδρος επιφυλάχθηκε να απαντήσει τις επόμενες ημέρες, γιατί δεν ήταν ενημερωμένη.

Παρά ταύτα όμως το θέμα ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία, μειοψηφούντων της κ. Αποστολοπούλου και του κ. Ασκούνη, οι οποίοι ζήτησαν λόγω της σοβαρότητας του,  να προωθηθεί και στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης.

Από τα παραπάνω αλλά  και από όσα προκύπτουν από σχετικό ρεπορτάζ που διενεργήσαμε, δημιουργούνται πάρα πολλά ερωτήματα σχετικά με τη νομιμότητα λειτουργίας του υπόψη  καταστήματος.

Ειδικότερα θα πρέπει να ξεκαθαριστεί το καθεστώς λειτουργίας του καταστήματος του κ. Πανά και πιο  συγκεκριμένα:

·        Η άδεια που έχει για το ISLAND,  συνδέεται ΝΑΙ ή ΟΧΙ με αυτήν του CAMPING;

·         Ο ίδιος είναι και ιδιοκτήτης του CAMPING που λειτουργεί εν επαφή με το παραπάνω κατάστημα;

·        Πως είναι δυνατό να ζητάει για το  ISLAND παράταση μουσικής και μάλιστα μέχρι τη 3η πρωινή ώρα, όταν η λειτουργία των επιχειρήσεων CAMPING διέπονται από τους όρους του Ν.3698/63 (ΦΕΚ 198^Α) που απαγορεύουν ρητά τέτοιες οχλήσεις;

·        Μήπως το ISLAND λειτουργεί με άδεια καντίνας;!

·        Στη συγκεκριμένη τοποθεσία που βρίσκονται οι συγκεκραμένες επιχειρηματικές δραστηριότητες του κ. Πανά, επιτρέπονται αυτές ή διέπονται από τις διατάξεις του ΠΔ 1/3/2004 (ΦΕΚ 254/Δ/5.3.2004) και ήδη θα έπρεπε να είχαν εκλείψει;

Τα ερωτήματα αυτά, σε συνδυασμό με την πολιτική ιδιότητα του κ. Πανά, χρήζουν άμεσων και  τεκμηριωμένων απαντήσεων και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι ο Δήμαρχος κ. Κασιδόκωστας σε κάθε ευκαιρία απαιτεί  από όλους τους καταστηματάρχες   την εφαρμογή της τάξης και της νομιμότητας!

Από την πλευρά μας θα παρακολουθούμε το θέμα, θα το κάνουμε γνωστό σε όλους τους ενδιαφερόμενους και θα αναμένουμε ξεκάθαρες απαντήσεις και την εκδήλωση των ανάλογων ενεργειών.