Για να μην λένε οτι έχουν λήξει τα Μνημόνια!Εξάμηνη επέκταση της ενισχυμένης εποπτείας στην Ελλάδα

Αποικιοποίηση χωρίς τέλος: 

Από iskra

Την επέκταση του πλαισίου ενισχυμένης εποπτείας για την Ελλάδα κατά έξι μήνες ανακοίνωσε σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Σύμφωνα με την Επιτροπή, η επέκταση αυτή είναι μια «κανονική και αναμενόμενη διαδικασία» (!) με στόχο να εξασφαλιστεί η συνεχιζόμενη υποστήριξη για την υλοποίηση των (ληστρικών και αντικοινωνικών) μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκαν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο του προγράμματος σταθερότητας της Ελλάδας, στη βάση των δεσμεύσεων των ελληνικών αρχών.

Η εφαρμογή αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι ζωτικής σημασίας για την περαιτέρω ενίσχυση της (ανύπαρκτης) οικονομικής ανάκαμψης της Ελλάδας, επισημαίνει η Επιτροπή.

Τέλος, αναφέρει ότι νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, η Επιτροπή αποφάσισε να ορίσει το Ντέκλαν Κοστέλο, το νυν επικεφαλής της αποστολής των θεσμών στην Ελλάδα, στη θέση του αναπληρωτή γενικού διευθυντή της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων.

Η αποχώρηση του Ντ. Κοστέλο από τη θέση του επικεφαλής της αποστολής ακολουθεί την επιτυχή για τις Βρυξέλλες και την Γερμανική ευρωζώνη και όχι για την Ελλάδα ολοκλήρωση του προγράμματος σταθερότητας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) το περασμένο καλοκαίρι, αναφέρει η Επιτροπή και προσθέτει ότι η θέση αυτή θα καταργηθεί.

Η επόμενη έκθεση Ενισχυμένης Εποπτείας θα δημοσιευθεί το φθινόπωρο.

Όλα τα κόμματα, εντός εκτός Βουλής, σε αναζήτηση στρατηγικής.

Του Δημήτρη Κυπριώτη               

Αμέσως μετά τις μεγάλες και μη αμφισβητήσιμες εκλογικές νίκες της ΝΔ(ξέχωρα με το ρόλο της Singular)τόσο στις Ευρωεκλογές όσο και στις Εθνικές, που με βάση τα εκλογικά ποσοστά της δεύτερης συγκρότησε  αυτοδύναμη   κυβέρνηση, την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα, αλλά με ποσοστά που τον καθιστούν κυρίαρχο αριθμητικά στο αντιπολιτευτικό κοινοβουλευτικό πεδίο και με  υποχώρηση ή εξαφάνιση  κομμάτων  παλαιών και νέων, αλλά και η εμφάνιση νέων κοινοβουλευτικών πλέον κομμάτων(Ελληνική Λύση, Μέρα 25) στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει ξεκινήσει η αναζήτηση νέων στρατηγικών σε όλους ή στους  περισσότερους κομματικούς οργανισμούς.

Οι πολιτικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων των εκλογών εξακολουθούν ακόμη και τώρα να εμφανίζονται στην πολιτική επικαιρότητα, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Το νέο πολιτικό σκηνικό έχει  κάνει την εμφάνιση του με κυρίαρχο στοιχείο  τον διπολισμό, έστω και αν υπάρχουν αντίθετες εκτιμήσει για αυτό, επειδή το εκλογικό σώμα φέρεται σαν  κινούμενη άμμος και δεν έχει ενσωματωθεί στα δύο «μεγάλα»  κόμματα. Το ερώτημα όμως είναι , αν στο σκηνικό αυτό μπορούν να υπεισέλθουν νέοι πολιτικοί «παίκτες» και με ποια σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, που να μπορεί να πείσει τον ελληνικό λαό και να δώσει έμπρακτη στήριξη σε αυτούς.

Προς την τελευταία αυτή κατεύθυνση ακούγονται διάφορες φωνές,  που όμως  είναι  διάσπαρτες, αν και σε αρκετές από αυτές υπάρχει  λεκτική συμφωνία  για την εφαρμογή μιας  πολιτικής έξω και πέρα από αυτήν που ακολουθείται όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια. Όμως και αυτές  δεν μπορούν ούτε να συνεννοηθούν, πολύ περισσότερο δε να ενοποιηθούν, αφού η κύρια αντίθεσή τους  στον υπάρχοντα κατακερματισμό είναι ο ηγεμονισμός, που συντηρείται στο εσωτερικό τους, άμεσα ή έμμεσα, έστω και αν λεκτικά συγκαλύπτεται και δεν ομολογείται.

Στη μετεκλογική λοιπόν κατάσταση που ζούμε και ενώ  η κυβέρνηση δείχνει να «τρέχει» για να εφαρμόσει  μέσα στο Καλοκαίρι τα έτοιμα Νομοσχέδια  που έχει προετοιμάσει, οι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί με πρώτο και καλλίτερο το ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν το δικό τους τρέξιμο, ώστε μέχρι το Σεπτέμβριο να έχουν βρει τις καινούργιες περπατησιές τους, κυρίως στον οργανωτικό τομέα.

Ειδικότερα :

 Στη Νέα Δημοκρατία,  ο Κ. Μητσοτάκης έδειξε πολύ γρήγορα το νέο σκηνικό πάνω στο οποίο θα κινηθεί κόμμα και κυβέρνηση  και κακά τα ψέματα, εντυπωσίασε τους πάντες με την οργανωτική ετοιμότητα που παρουσίασε  τόσο στο επίπεδο  συγκρότησης της κυβέρνησης και της στελέχωσης των ΓΓ των υπουργείων, όσο και στην ετοιμότητα κατάθεσης  νομοθετημάτων, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του προγράμματός της ΝΔ. Απομένει να δούμε το βαθμό και τον τρόπο υλοποίησης των εξαγγελιών, ενώ ερωτηματικό παραμένει η πολιτική που θα ασκηθεί στα Εθνικά θέματα, αφού δεν έχουν ανοιχθεί χαρτιά. Και εκεί, κατά τη γνώμη μας, θα φανεί ο βαθμός αξιοπιστίας λόγων και έργων, ιδιαίτερα στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, στα Ελληνοτουρκικά, το Μεταναστευτικό και το Κυπριακό.

Στο ΣΥΡΙΖΑ, ο Α. Τσίπρας δεν έκρυψε την πρόθεσή του, από την πρώτη ημέρα που βρέθηκε στην αντιπολίτευση, να προχωρήσει με γρήγορα βήματα για την επανίδρυση και τον «μετασχηματισμό» του κόμματος, ενώ ο τρόπος με τις ασάφειες που τον πρότεινε,  έφερε και τις πρώτες αντιδράσεις των σκληροπυρηνικών, αφού  είδαν ότι περιορίζεται  η θέση τους στο κόμμα. Φάνηκε όμως ότι το πρόβλημα των «ψιθύρων» το ξεπέρασε, κατ΄ αρχή,  με τη διάταξη που έκανε  στα πρόσωπα,  σε κοινοβουλευτικές θέσεις και επιτροπές. Απομένει και εδώ να δούμε  τη συνέχεια.

Το ΚΙΝΑΛ, έχει βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, αν και η οριακή αύξηση των ψήφων που έλαβε στις εθνικές εκλογές είχε δείξει   ότι δεν θα αντιμετώπιζε  άμεσα πρόβλημα. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι, αφού αμέσως μπήκε θέμα ηγεσίας, που «σπρώχνεται»  από τις ομάδες που υπάρχουν   στο εσωτερικό του, αλλά και του  «μαδήματός» που υφίσταται πρωτίστως από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τη ΝΔ. Η Φ. Γεννηματά βλέποντας την κατάσταση αυτή, προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματα με αναδιάταξη θέσεων και προσώπων, αν και  βρίσκεται σε πολύ δεινή θέση. 

  

 Τα λοιπά κόμματα του Κοινοβουλίου, κυρίως τα δύο νέα (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, ΜΕΡΑ25), δεν αντιμετωπίζουν θέμα αναδιοργάνωσης,  αλλά αυτό που τους «καίει» αυτήν την περίοδο, είναι να κατασταλάξουν στην κοινοβουλευτική τους  τακτική και στην διεύρυνση της βάσης τους. Για το ΚΚΕ δεν τίθεται θέμα αναδιοργάνωσης ή και να γίνεται, δεν πρόκειται αυτή να γίνει γνωστή, πριν οριστικοποιηθεί.

 0ι εκτός κοινοβουλίου πολιτικές δυνάμεις, που άλλες μεν βιάζονται να επανασυγκροτήσουν τον Αριστερό  χώρο που εξαφανίστηκε εκλογικά, άλλες δε που ήθελαν με το δικό τους σκεπτικό να δείξουν ότι κινούνται στο λεγόμενο Πατριωτικό χώρο, που όμως και αυτός  υπέστη ολική καθίζηση, βιάζονται να προλάβουν το χρόνο από τη δική τους πλευρά, για να δείξουν και πάλι ότι είναι η κυρίαρχη δύναμη αυτού του χώρου.  Βέβαια  υπάρχουν και  άλλα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα  που δεν έλαβαν μέρος και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις ή σε μία εκ των δύο, άλλες  συλλογικότητες, αλλά και ανεξάρτητες προσωπικότητες που  βρίσκονται σε κατάσταση περισυλλογής, ενδεχομένως σε ανασυγκρότηση ή κάνοντας  διορθωτικές προγραμματικές  κινήσεις  και τηρούν στάση αναμονής.

Συμπερασματικά  λοιπόν, ζούμε μια εποχή στην οποία εξακολουθεί να  «βασιλεύει» η αβεβαιότητα και το άγνωστο, ο φόβος του αύριο και η παντελής κοινωνική ανασφάλεια, έστω και αν ο κόσμος έδωσε τη ψήφο του στη ΝΔ, ελπίζοντας και πάλι ότι η αλλαγή αυτή θα μετριάσει την υπάρχουσα κακή θεσμική και οικονομική κατάσταση ή  τέλος πάντων, θα κάνει κάποια βήματα καλλίτερα από αυτά  του ΣΥΡΙΖΑ. Και κοντά στα ουσιώδη αυτά ζητήματα που ζητούν άμεσες  λύσεις, υπάρχουν και τα πολύ σοβαρά εθνικά ζητήματα, που αγνοήθηκαν εντελώς στην προεκλογική αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων και φαίνεται ότι την ίδια τακτική ακολουθούν και τώρα και αυτό το αισθάνεται ο ελληνικός λαός.

Τα παραπάνω φαινόμενα δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο, αφού παρατηρούνται συνήθως σε εποχές που είναι μεταβατικές, που είναι εποχές οικονομικών κρίσεων, όπως αυτή που ζούμε  όλα αυτά τα χρόνια, εμφυλίων αλλά και παγκοσμίων πολέμων.  Εποχές δηλαδή που κυοφορούν με πολύ πόνο, μια νέα εποχή, την οποία προσδιορίζουν πρωτίστως άλλες δυνάμεις εξωτερικές, που δεν ελέγχονται ούτε ορίζονται από το εθνικό κράτος, αλλά από διεθνείς παράγοντες, ανεξέλεγκτους, από δυνάμεις της λεγόμενης παγκόσμιας αγοράς.

Αυτόν το νέο κόσμο που γεννιέται, σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, χρειάζεται να τον αφουγκραστούμε πολύ καλά και να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε, αν πραγματικά θέλουμε  να παρέμβουμε,  ουσιαστικά στο δικό μας χώρο στην  Πατρίδα μας και να τον επηρεάσουμε, ώστε να μην μείνουμε αδρανείς, σαν έρμαιο σκάφος στην καταιγίδα της παγκοσμιοποίησης. Δεν μπορούμε να μείνουμε ως λαός, αδρανείς, οργισμένοι και αγανακτισμένοι μόνο για το κακό που μας βρήκε, αναμένοντας από τις κυβερνήσεις που αναδείχθηκαν μέσα από δανειακές συμβάσεις και  μνημόνια να μας βγάλουν στο ξέφωτο, χωρίς τη δική μας ενεργό συμμετοχή και δράση.  Οι κυβερνήσεις αυτές και να θέλουν και να το επιθυμούν, δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό που τους καθορίζεται και αυτό δεν μπορεί να είναι προς το συμφέρον των υποταγμένων.

Αν πιστεύουμε ότι θέλουμε και  μπορούμε να ορίζουμε τουλάχιστον, έστω σε μεγάλο ποσοστό, την δική μας, την εθνική μας μοίρα και δεν θέλουμε να είμαστε οι παθητικοί αποδέκτες όλων όσων μας προετοιμάζουν άλλοι εξωγενείς παράγοντες, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, ότι μπορούμε και εμείς να παρέμβουμε ουσιαστικά στο παρόν και στο μέλλον μας. 

Κάτω από το πρίσμα αυτό είναι αναγκαιότητα, οι πολιτικές δυνάμεις, οι συλλογικότητες και οι ανεξάρτητες προσωπικότητες  που θέλουν να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό μιαν άλλη σοβαρή εναλλακτική πρόταση, πέραν των εφαρμοζομένων που ακολουθούν τις συνταγές της Επιτροπείας των δανειστών, να προετοιμαστούν όσο το δυνατόν καλλίτερα, χωρίς βιασύνη και χωρίς τις παλαιές χιλιοειπωμένες και αυτοκαταστροφικές συνταγές και κυρίως χωρίς την ύπαρξη στείρων ιδεολογημάτων, καπετανάτων, και ηγεμονικών τάσεων. Άλλωστε όλα αυτά αποδοκιμάστηκαν εκλογικά από τον ίδιο το λαό, για τον οποίο δήλωναν ότι μάχονταν.

Τέλος,  την αδυναμία που επέδειξαν όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, για  να λάβουν τη στήριξη του εκλογικού σώματος και δεν το επέτυχαν στο βαθμό που περίμεναν,   δεν θα πρέπει με κανέναν τρόπο να την μετατρέψουν σε ύβρεις προς το κόσμο που δήθεν δεν τους καταλαβαίνει, που δεν βρήκαν τον τρόπο να τον «καθοδηγήσουν» και  να του εξηγήσουν και  που τελικά δεν τους  στήριξε. Δεν μπορεί   για τους λόγους αυτούς  να αποκαλείται ο κόσμος ηλίθιος και αχάριστος και να στολίζεται με πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα,  όλο αυτό το μετεκλογικό διάστημα.

Ηρεμία στην πολιτική ζωή της χώρας, σαν να περνάμε το «μήνα του μέλιτος».

Δημήτρης Κυπριώτης

Δεν νομίζετε ότι οι ημέρες που ζούμε στην πολιτική ζωή του τόπου, από τις εκλογές μέχρι και σήμερα που διεξάγεται η τριήμερη «ανάγνωση» των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης,  μας προσομοιάζουν  κάτι σαν τον μήνα του μέλιτος;

Τα πάντα κυλάνε ήρεμα μεταξύ των πολιτικών αρχηγών και μεταξύ των βουλευτών του κοινοβουλίου, χωρίς όμως να υστερούν στο πνεύμα αυτό και τα εκτός της Βουλής κόμματα και κινήσεις, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες.

Βέβαια σε αυτό το κλίμα «βοηθάει» και η περίοδος του Καλοκαιριού, αφού πολύς κόσμος έχει αναχωρήσει ή βρίσκεται υπό αναχώρηση, για τις όπως μπορεί ο καθένας διακοπές του.

Έτσι λοιπόν «πήξαμε» στην κυριολεξία από υποσχέσεις, όπως γίνεται συνήθως με την ανάληψη της εξουσίας από νέα κυβέρνηση, από όνειρα και από την προσμονή των πολιτών, ότι κάτι τέλος πάντων θα πάει καλλίτερα από πριν. Βέβαια οι «υποψιασμένοι πολίτες» γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι με τις μνημονιακές δεσμεύσεις και την  επιτροπεία των δανειστών παρούσα, δεν θα υπάρξουν τα αναμενόμενα, αλλά και αυτή η κατηγορία βρίσκεται στην αναμονή.

Βέβαια δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί με ευκολία ότι μέχρι στιγμής η νέα κυβέρνηση δεν έδειξε τίποτα το καινούργιο, έστω και αν στην πράξη αυτό μπορούμε να το μετρήσουμε μόνο από πλευράς, πέραν των υποσχέσεων, σε επίπεδο τύπων, όπως αυτό της οργάνωσης, του σχεδιασμού και γιατί όχι της σοβαρότητας ή κατ΄ άλλους σοβαροφάνειας. Προφανώς όμως όλα αυτά δεν είναι δυνατόν για να μας αλλάξουν διάθεση και μάλιστα από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς να έχουμε δει το παραμικρό έργο, εκτός  όπως είπαμε από λόγια.

Όμως όπως όλοι γνωρίζουμε, ο «μήνας του μέλιτος» και οι έρωτες δεν κρατούν πολύ, αφού η σκληρή πραγματικότητα και τα τεράστια προβλήματα, νάρκες έχουν ονομαστεί, θα προσγειώσουν τη νέα κυβέρνηση και από το σημείο αυτό θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την επίλυση των προβλημάτων και αυτό δεν αργεί. Τότε θα αρχίσουν να αξιολογούνται τα πολιτικά πρόσωπα και οι τεχνοκράτες που έχει «επιστρατεύσει» ο Κ. Μητσοτάκης και φυσικά θα φανεί τότε ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με μιας, μόνο και μόνο με τα πρόσωπα. Τότε θα βγουν στην επιφάνεια και πάλι οι μνημονιακές καταστάσεις, που όσο και να λένε και θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι δεν υπάρχουν, θα αποδεικνύεται ότι αυτές καθορίζουν και τις πολιτικές αυτής της κυβέρνησης, ίσως με άλλο μείγμα, όπως λένε.

Συμπερασματικά, δεν είναι καθόλου έξυπνο και πρέπον, να θεωρούμε ότι μπορούμε να θριαμβολογούμε, μόνο και μόνο επειδή άλλαξε  η κυβέρνηση. Εκείνο που θα μετρήσει είναι το τι θα δει στην «παλάμη» του ο Έλληνας. Και αν αυτό δεν το δει σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, τότε η γκρίνια, κατ΄ αρχή,  θα πάρει τη σειρά της….

Η Αποφράδα 20ή Ιουλίου και η 44χρονη συνέχεια…

Α Π Ο Φ Ρ Α Δ Α των Πανελλήνων 20ή Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, ημέρα Σάββατο. Τηρουμένων των αναλογιών, ίδια και χειρότερη από την αποφράδα Τρίτη, 29η Μαΐου 1453, στην Κωνσταντινούπολη, ίδια και χειρότερη από την αποφράδα Σάββατο, 27 Αυγούστου 1922, στη Σμύρνη. Το «ίδια», συζητήσιμο. Το «χειρότερη», αναντίρρητο.

Δ Ι Ο Τ Ι, προφανώς, από το 1453 έως το 1974 και ξανά και πάλιν από το 1922 έως το 1974 θα έπρεπε να ισχύσει και να επικρατήσει, μα, αλίμονο, δεν ίσχυσε καθόλου, εκείνο που έγραψε -μετά την Καταστροφή του 1974- ο ποιητής μας Κυριάκος Χαραλαμπίδης στην «Αμμόχωστος Βασιλεύουσά» του:

«Αν ο λαός μας δεν μπορεί,
ν' αντλήσει απ' τα δεινά του,
τότε του δόθηκε άδικα,
μια τέτοια τραγωδία».

Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ, το σύνολο που αυτοπροσδιορίζεται ως ο Ελληνισμός και οι εκάστοτε, διαχρονικώς, ηγέτες του, δεν άντλησαν από τα δεινά - όχι μόνο του 1453, ή του 1922 και τα μετέπειτα, αλλά και από τα διδακτικότερα, εξ αποστάσεως ικανής, πανάρχαια:

Απ’ την Ιλιάδα του Ομήρου, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη και τον Μακρυγιάννη.

Ούτως ώστε, «παθός - μαθός», να καταστεί σοφότερος και πιο επιδέξιος, μορφωτικά, κοινωνικά, οικονομικά, στρατιωτικά, ενωτικά - παλλαϊκά κυρίως, και, προπάντων, πολιτικά - στρατηγικά, για την εθνική του επιβίωση.

ΑΠΟΦΡΑΔΑ:

Σάββατο, 20ή Ιουλίου 1974, η εισβολή του τουρκικού Αττίλα στις προδομένες από το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 κυπριακές Θερμοπύλες.

Τα λεπτομερή καθέκαστα, γνωστά από το βράδυ της Παρασκευής, 19ης Ιουλίου 1974, στην Κερύνεια και σ’ όλη την Κύπρο, ώς τις 14-16 Αυγούστου 1974 του 2ου Αττίλα, χωρίς να χρειαζόντουσαν ποτέ, έκτοτε, τα επιβεβαιωτικά εκ των υστέρων ευρήματα του «Φακέλου Κύπρου» για όλους όσοι τα έζησαν μέσα στην ατίμωση, τη φρίκη και την καταστροφή.

Α Λ Λ Α, όμως... Και αυτό το «αλλά, όμως» έχει μία τεράστια, μια μοναδική, την πιο βαρύνουσα διαφορετικότητα και θεμελιώδη σημασία, συγκρίνοντάς το με τις αποφράδες του 1453 και του 1922.

Το 1974 του Ελληνισμού στην Κύπρο, δεν το ακολούθησε, όπως μετά το 1922 στη Μικρασία μας, μια κάποια Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, ούτε και συμφωνίες «ανταλλαγής πληθυσμών», ούτε και κανένα «Σύμφωνο Βενιζέλου - Ατατούρκ»...

Και αυτό ακριβώς είναι το σπουδαιότερο:

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, όποιους ικανούς ή ανίκανους, επαρκείς ή ανεπαρκείς κι αν εξέλεγε ηγέτες και κυβερνήσεις και κόμματα, επί τέσσερεις δεκαετίες, στην Αθήνα και στη Λευκωσία, από το 1974 μέχρι σήμερα, 20ή Ιουλίου 2018, δεν υπέκυψε, δεν υποτάγηκε, δεν στάθηκε δυνατόν να συρθεί στην υπογραφή της Συνθηκολόγησης με τον Αττίλα.

- ΟΥΤΕ να υπογράψει τη Νομιμοποίηση της πολεμικής ήττας του 1974 και τα «κεκτημένα» των Τούρκων Εισβολέων - Επιδρομέων - Κατακτητών.

- ΟΥΤΕ τα επί μέρους «προϊόντα» της συνεχιζόμενης επί 44 χρόνια παράνομης τουρκικής κατοχής των σκλαβωμένων από τον Αττίλα ελληνικών εδαφών της Κύπρου.

- ΟΠΟΙΑ «σχέδια» και «πλαίσια» και «βάσεις» «λύσης», με τις όποιες εκδοχές ή παραλλαγές της τουρκικής απαίτησης για «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας κι αν του έχουν μεθοδεύσει έως τώρα... από το 1974 έως το 2018, «υπό την αιγίδα» των διαδοχικών Γενικών Γραμματέων του ΟΗΕ, Κουρτ Βάλντχαϊμ, Πέρεζ ντε Κουεγιάρ, Μπούτρος - Μπούτρος Γκάλι, Κόφι Ανάν, Μπαν Κι Μουν και Αντόνιο Μανουέλ ντε Ολιβέιρα Γκουτέρες, στις λεγόμενες «διακοινοτικές» συνομιλίες...

ΣΤΗ διαχρονία, λοιπόν, των Αποφράδων του Ελληνισμού, η Αποφράδα της 20ής Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, λόγω της συνεχιζόμενης 44 χρόνια ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ του Ελληνισμού, η οποία έχει «κωδικοποιηθεί» με τη λέξη Απορριπτισμός,

- ΔΕΝ οδήγησε στη νομιμοποίηση του Δίδυμου Κακουργήματος του Χουντικού Πραξικοπήματος και της Τουρκικής Εισβολής του 1974,

- ΔΕΝ επέτρεψε τη νομιμοποίηση του Αττίλα,

- ΟΥΤΕ τη συνθηκολόγηση με τους Τούρκους Κατακτητές,

- ΟΥΤΕ στην παράδοση της Κύπρου σε ένα κάποιο «διζωνικά επανενωμένο» προτεκτοράτο τουρκικής «ισότιμης» συγκυριαρχίας.

ΚΑΙ αυτό ήταν και είναι, υπό τας περιστάσεις, το σπουδαιότερο...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ, εξίσου σπουδαιότατο, το οποίο δεν πρέπει ούδ’ επί στιγμή να λησμονείται. Εμπεριέχεται κατά τραγικό τρόπο ως το κυριότερο και τραγικότερο στους στίχους του ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη, «αν ο λαός μας δεν μπορεί ν’ αντλήσει απ’ τα δεινά του, τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία». Διότι, τα δεινά του, είχαν πρωταίτιο τον Εθνικό Διχασμό. Την προγονόθεν Εμφύλια Πανούκλα. Τη Φρικτή Αδελφοκτονία.

Και, ιδού λοιπόν, σπουδαιότατο πανεθνικό των Ελλήνων ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ, όλ’ αυτά τα χρόνια από την Εθνική Τραγωδία του 1974:

ΟΥΔΕΙΣ Εθνικός Διχασμός με εμφυλιο-πολεμικά σπέρματα, μπόρεσε να ξανά-τερατο-γεννηθεί έκτοτε, όσες πολιτικές, κομματικές, ιδεολογικές κ.ά. διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, συζητήσεις, ρητορικές αντιμαχίες και αν υπήρξαν τα τελευταία 44 χρόνια. Και υπήρξαν πάμπολλες, εντονότατες, χωρίς ποτέ να ματώσει έστω και μία μύτη, μέσα στους διευρυνόμενους οσημέραι ισχύοντες κανόνες της δημοκρατικότητας.

Ε Τ Σ Ι, λοιπόν, δύο έκτοτε μέγιστα υπό τις περιστάσεις εθνικά, λαϊκά, δημοκρατικά επιτεύγματα, αποτελούν ασφαλείς προϋποθέσεις και εύφορο έδαφος για τις ελπίδες του αύριο.

- ΠΡΩΤΗ η άρνηση υποταγής στους Κατακτητές, η Εθνική Αντίσταση στα σχέδια και τις μεθοδεύσεις επιβολής τουρκικής «λύσης» στο Κυπριακό και:

- ΔΕΥΤΕΡΟΣ ο εξοβελισμός κάθε Εθνικού Διχασμού.

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

Γιατί μπαίνει και πάλι ερώτημα αν οι Ένοπλες Δυνάμεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αποστολή «εσωτερικής ασφάλειας»; Περίεργο τουλάχιστον το ερώτημα που τέθηκε στα Γενικά Επιτελεία!

Σημείωση: Στην πρώτη ενημέρωση του πρωθυπουργού προς το υπουργικό συμβούλιο, πριν από λίγες μόνο ημέρες,  σημειώναμε με έκπληξη τις κατευθύνσεις που δόθηκαν προς το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, σε ότι αφορά στην αναφορά σε «αποστολές εσωτερικής ασφάλειας». Συγκεκριμένα γράφαμε:

13 Ιουλίου στις 10:58 π.μ. · 

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η αναφορά στις στρατηγικές επιλογές του ΥΠΕΘΑ και μάλιστα σε πρωτεύονται ρόλο, η ανάθεση αποστολής στις Ένοπλες Δυνάμεις, που αναφέρεται στην" Ασφάλεια στο σπίτι, στην πόλη και στη χώρα" . Μια αποστολή δηλαδή Ασφάλειας και Τάξης που ανατίθεται αποκλειστικά στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, (πλην ειδικών εκτάκτων συνθηκών και συνδρομής). Δεν γνωρίζουμε αν αυτό έγινε εκ παραδρομής ή πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά σε ότι αφορά παρεμβάσεις των ΕΔ στη ζωή των πολιτών;

Οι Στρατηγικές Επιλογές και οι Στόχοι των δύο υπουργείων, στο συγκεκριμένο θέμα, όπως δόθηκαν στις κατευθύνσεις του πρωθυπουργού:

Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Στρατηγικές Επιλογές
• Ασφάλεια στο σπίτι, στην πόλη και στη χώρα
Στόχοι
• Εγγύηση της ασφάλειας και της άμυνας της χώρας

Σήμερα με έκπληξη διαβάσαμε στο παρακάτω άρθρο, ότι τέθηκε ερώτημα ανάλογο στα Γενικά Επιτελεία!!! Πολύ περίεργες συμπτώσεις για να είναι λάθος από παραδρομή!

Militaire.gr

Ερώτημα για τη δυνατότητα των Ενόπλων Δυνάμεων να “στείλουν δυνάμεις για περιφρούρηση” σε περιοχές που έχουν κάποιες επιπτώσεις από τη σεισμική δόνηση τέθηκε προς τα Γενικά Επιτελεία! Ποιες περιοχές έχουν υποστεί τόσο σοβαρές ζημιές που να χρειάζεται να βρεθεί στρατός στους δρόμους; Καμία απολύτως! Γι΄ αυτό και το ερώτημα που τέθηκε θα το χαρακτηρίσουμε ύποπτο. Γιατί;

Είναι η πολλοστή φορά από το 2008, που τίθεται θέμα χρησιμοποίησης των ΕΔ σε αποστολές “εσωτερικής ασφάλειας”! Ξεκίνησε το 2008 με τα επεισόδια που ακολούθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Τότε είχε ζητηθεί η έξοδος του στρατού στους δρόμους της Αθήνας. Ο Επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Δημήτρης Γράψας απαντά γι΄ αυτό το θέμα στη συνέντευξη που έχει παραχωρήσει στο Militaire magazine, το ηλεκτρονικό περιοδικό του Militaire.gr που σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει.

Ακολούθησαν κι άλλες περιπτώσεις για τις οποίες έχει δημόσια μιλήσει ο Επίτιμος Α/ΓΕΝ Κοσμάς Χρηστίδης.

Σ΄ όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι Αρχηγοί στάθηκαν στο ύψος τους και επικαλέστηκαν όσα προβλέπει το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους. Οι Ένοπλες Δυνάμεις παρέχουν βοήθεια στο κοινωνικό σύνολο όποτε χρειαστεί αλλά δεν προβλέπεται από πουθενά ότι μπορούν να βγουν στο δρόμο και να αναλάβουν αστυνομικό ρόλο! Ακόμη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες στρατιωτικοί είχαν ενταχθεί σε αστυνομικές δυνάμεις για τον απλούστατο λόγο ότι οι στρατιωτικοί δεν νομιμοποιούνται να κάνουν συλλήψεις. Οι στρατιωτικοί είναι εκπαιδευμένοι για άλλες αποστολές.

Συνεπώς δεν είναι κατανοητό το ερώτημα που τέθηκε προς το ΓΕΕΘΑ, από κάποιους κύκλους της Πολιτικής Προστασίας όπως λένε οι πληροφορίες. Το πιο περίεργο είναι ότι τίθεται τέτοιο θέμα για μια κατάσταση απολύτως ελεγχόμενη ,ευτυχώς. Το χτύπημα του Εγκέλαδου δεν προκάλεσε πρώτα απ΄ όλα θύματα, αλλά ούτε καν μεγάλες ζημιές που να δικαιολογούν οποιαδήποτε “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”, η οποία με τη σειρά της , να δικαιολογεί την “έξοδο του στρατού στο δρόμο”.

Μάλλον άσχημα ξεκινά η νέα κυβέρνηση σ΄ αυτό το θέμα, παίρνοντας ως παράδειγμα όσα κάποιοι επιχείρησαν να περάσουν την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά. Μόνο που είναι παραδείγματα προς αποφυγή κι όχι προς παραδειγματισμό.

Καλά που οι Η.Π.Α μας στηρίζουν! Τι θα γινόμαστε χωρίς αυτούς!

Τελευταία ανακοίνωση Λευκού Οίκου: Η απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα S-400 καθιστά αδύνατη τη συνεχιζόμενη εμπλοκή της στην παραγωγή των αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών F-35, ανακοίνωσε απόψε ο Λευκός Οίκος.
Η παραπάνω ανακοίνωση είναι εντελώς διφορούμενη. Ίσως θα πρέπει να περιμένουμε για πολύ καιρό ακόμα να δούμε να λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα έναντι της Τουρκίας!

Η "επιχειρηματική" λογική του Τραμπ φαίνεται να επικρατεί απ΄ αυτή των “γερακιών” του αμερικανικού Πενταγώνου!

Η Τουρκία φαίνεται ότι θα αποκτήσει και το ρωσικό πυραυλικό σύστημα S-400 και τα αμερικανικά μαχητικά F-35. !! Οι εκτιμήσεις που γίνονται από διεθνή ΜΜΕ αναφέρουν ότι οι κυρώσεις που θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες από τις ΗΠΑ δεν πρόκειται να “πονέσουν” τον Ερντογάν. Και αυτό γιατί η "επιχειρηματική" λογική του Τραμπ φαίνεται να επικρατεί απ΄ αυτή των “γερακιών” του Πενταγώνου και των διπλωματών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Να όμως τι εκτιμούσαμε και από τις στήλες αυτές, πριν λίγες  ημέρες, για το θέμα των κυρώσεων των Η.Π.Α στην Τουρκία.(Τελευταίες εξελίξεις με μεγάλη σημασία), ήταν ο τίτλος της ανάρτησης στο fb.

“Τελικά και οι S400 θα παραληφθούν, όπως γίνεται από σήμερα, αλλά και τα μαχητικά F35 θα παραδοθούν σε δεύτερη φάση. Τα χρήματα "ουδείς " αγνόησε από τις πολεμικές βιομηχανίες που συντηρούν οικονομικά και τις δύο υπερδυνάμεις, αλλά και η αποφασιστικότητα της κυριαρχίας του περιλαμβάνοντος  κράτους (Τουρκία) αποδεικνύεται. Βέβαια το σίριαλ των δηλώσεων θα συνεχιστεί, για λόγους επικοινωνιακούς, από όλες τις πλευρές και τελικά θα βρεθεί η φόρμουλα της "συνεννόησης". Κατά τη δική μας εκτίμηση, ειδικά οι S400 μπορεί αρχικά να αποθηκευτούν, αλλά σιγά - σιγά και ανάλογα των διεθνών συγκυριών θα γίνουν το κύριο σύστημα απειλής ....ανατολικά. Αν όμως γίνει κάτι το διαφορετικό και τοποθετηθούν με διαφορετική πρόθεση και "σκόπευση", τότε μία πολύ μεγάλη αλλαγή θα σημάνει για τον γενικό προσανατολισμό της Τουρκίας στο συμμαχικό στρατόπεδο του ΝΑΤΟ!! Όσο δε τις αντιδράσεις που θα γινόντουσαν από πλευράς ΝΑΤΟ, αυτές γρήγορα ...ξεχάστηκαν, για αυτό σήμερα η αντίδραση περιορίστηκε σε...ψιλά γράμματα.."

Για να δούμε γιατί μπορεί και να....διαψευστούμε για τις εκτιμήσεις μας!!!”

Και σήμερα ήρθαν οι περίεργες δηλώσεις Τραμπ για ενδεχόμενα μέτρα κατά της Τουρκίας. Μέτρα όχι απλά …χάδι αλλά κοροϊδία.

Και τώρα ο ρεαλισμός!!

Ο Τραμπ "λυπάται" για τους S-400 και ρίχνει την ευθύνη στον Ομπάμα!!!!

Δήλωσε ότι δεν είναι «δίκαιο» το γεγονός ότι οι ΗΠΑ απαγορεύεται πλέον να πουλήσουν στην Άγκυρα μαχητικά F-35 αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Επέρριψε την ευθύνη στον προκάτοχό του Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρίζοντας ότι εκείνος δημιούργησε το πρόβλημα.

«Το επεξεργαζόμαστε όλο αυτό, θα δούμε τι θα συμβεί. Αλλά δεν είναι δίκαιο», είπε ο Τραμπ σε δημοσιογράφους κατά την σύγκληση του υπουργικού συμβουλίου στον Λευκό Οίκο. Αφού έκανε ιδιαίτερη μνεία στην «πολύ καλή σχέση» που έχει με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για μια ακόμη μια φορά και σε ακόμη ένα θέμα, ο Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος των ΗΠΑ επέρριψε την ευθύνη στον προκάτοχό του Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρίζοντας ότι ο Δημοκρατικός πρώην πρόεδρος δημιούργησε το πρόβλημα, καθώς απέτυχε να πουλήσει την καλύτερη εναλλακτική της Αμερικής στους ρωσικούς S-400 – τους πυραύλους Patriot, που κατασκευάζει η εταιρεία Raytheon Co.

Όπως είπε χαρακτηριστικά, η Τουρκία «εξαναγκάστηκε να αγοράσει ένα διαφορετικό πυραυλικό σύστημα».

«Έχουμε μια κατάσταση όπου η Τουρκία είναι πολύ καλή μαζί μας, και τώρα λέμε στην Τουρκία ότι επειδή στην πραγματικότητα αναγκαστήκατε να αγοράσετε ένα άλλο σύστημα πυραύλων, δεν θα σας πουλήσουμε τα μαχητικά F-35. Εξαιτίας του γεγονότος ότι η (Τουρκία) αγόρασε ένα ρωσικό πύραυλο, δεν μας επιτρέπεται να τους πουλήσουμε αεροσκάφη αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δεν είναι μια δίκαιη κατάσταση», τόνισε ο Τραμπ, εκφράζοντας απογοήτευση για τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν.

«Η Τουρκία έχει ήδη παραγγείλει παραπάνω από 100 F-35 και έχουν σχέδια να αγοράσουν περισσότερα, αλλά επειδή έχουν ένα σύστημα πυραύλων που κατασκευάζεται στη Ρωσία, πλέον τους απαγορεύεται να αγοράσουν παραπάνω από 100 αεροσκάφη», ανέφερε ο ένοικος του Λευκού Οίκου

Πολιτική παρακμή!

Του Νίκου Ιγγλέση*

https://greekattack.wordpress.com

Οι εκλογές της 7^ης Ιουλίου 2019 οδήγησαν στην αλλαγή του «εγχώριου επιστάτη» της  ελληνικής αποικίας χρέους. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ελλείψει αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης, έγινε το κύριο «πολιτικό όχημα» για να εκφραστεί η απογοήτευση, η αγανάκτηση, ο θυμός και η οργή σημαντικής μερίδας των πολιτών για τα συμβαίνοντα διαχρονικά. Το διακύβευμα των εκλογών, με τον τρόπο που τέθηκε από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης που το υπηρετούν, ήταν αν θα φύγει ή θα παραμείνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Στη  διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ χρεώθηκαν η αύξηση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, η ασφυξία στην αγορά, οι πλειστηριασμοί κατοικιών και επιχειρήσεων, τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% ετησίως, η Συμφωνία των Πρεσπών και πολλά άλλα. Κανείς όμως δεν είπε ότι όλα αυτά, που ξεκίνησαν από το 2010, έγιναν κατ’ απαίτηση των δανειστών που αποτελούν, μέσω του Eurogroup, την ουσιαστική κυβέρνηση της Ελλάδας. Οι δανειστές πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο για να μην αντιλαμβάνονται οι πολίτες την πραγματική αιτία των δεινών τους. Η ξένη εξάρτηση δεν πρέπει να αμφισβητείται και να εμπεδωθεί ως κανονικότητα.

Στη βάση αυτή, η ΝΔ πέτυχε να κερδίσει το 39,85% των εγκύρων ψηφοδελτίων. Δεν υπολογίζονται, δηλαδή, η αποχή (42,1%) και τα λευκά – άκυρα (2.1%). Μετά, εφαρμόστηκε η «δημοκρατική αρχή» του bonus των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα. Έτσι, η σχετική πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα μετατράπηκε σε απόλυτη πλειοψηφία (158 έδρες) στη Βουλή. Το bonus  των 50 εδρών αντιπροσωπεύει ποσοστό 16,7% των εγκύρων ψηφοδελτίων. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάθε βουλευτής της ΝΔ χρειάστηκε μόνο 14.249  ψήφους για να εκλεγεί, ενώ για κάθε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ απαιτήθηκαν 20.711 ψήφοι. Παραπλήσιοι είναι οι ψήφοι που χρειάστηκαν οι βουλευτές και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης:  ΜέΡΑ 25 (21.581), Ελληνική Λύση (20.880), ΚΙΝΑΛ (20.796), ΚΚΕ (19.972).

Είναι φανερό ότι, στη σημερινή αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας, η ψήφος μιας μερίδας πολιτών έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την ψήφο μιας άλλης πολυπληθέστερης αλλά διασπασμένης μερίδας. Μάλλον  έχουμε ένα ολιγαρχικό παρά δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. Υπενθυμίζουμε ότι το ίδιο σύστημα έδωσε κοινοβουλευτική πλειοψηφία και στις τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις των Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά και Α. Τσίπρα.

Μεταξύ των ευρωεκλογών (26-5-19) και των εθνικών εκλογών (7-7-19), μέσα σε λιγότερο από ενάμιση μήνα, η ΝΔ αύξησε το ποσοστό της κατά 6,73 μονάδες και από το 33,12% έφτασε στο 39,85%. Η αύξηση αυτή προήλθε από ψηφοφόρους που στις ευρωεκλογές είχαν στηρίξει μικρότερα κόμματα τα οποία όμως δεν είχαν πιάσει το όριο του 3%. Ορισμένα απ’ αυτά τα κόμματα δεν έλαβαν μέρος στις εθνικές εκλογές (ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, Ελλάδα ο Άλλος Δρόμος, ΛΑΟΣ κλπ), αλλά και όσα έλαβαν μέρος είδαν το ποσοστό τους να συρρικνώνεται. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Χρυσής Αυγής που ενώ στις ευρωεκλογές είχε πάρει 4,88% (εξέλεξε 2 ευρωβουλευτές) στις εθνικές εκλογές, χάνοντας 1,95 μονάδες, έλαβε 2,93%, και έμεινε εκτός Βουλής. Αλλά και η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου παρ’ όλο που μπήκε στη Βουλή, μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων έχασε 0,48 της μονάδας και από το 4,18% υποχώρησε στο 3,70%. Με την τεχνητή πόλωση που δημιουργήθηκε η ΝΔ συσπείρωσε όλες τις αντί-ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις.

Αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε ενάμιση μήνα, συσπείρωσε όλες τις λεγόμενες «αντί-Δεξιές» δυνάμεις και αύξησε το ποσοστό του κατά 7,77 μονάδες – περισσότερο απ’ ότι η ΝΔ – και από το 23,53% των ευρωεκλογών  έφτασε στο 31,53%. Η αύξηση αυτή προήλθε επίσης από τη λεηλασία των ψήφων μικρότερων κομμάτων της ευρύτερης αντί-μνημονιακής Αριστεράς. Μόνο δύο κόμματα αύξησαν κατά ένα μικρό ποσοστό την επιρροή τους το ΜέΡΑ 25 κατά 0,45 και το ΚΙΝΑΛ κατά 0,38 της μονάδας.

Σημειώνουμε ότι τα μικρά κόμματα – κάτω του 3% – στις ευρωεκλογές έλαβαν ένα συνολικό ποσοστό 21% ενώ στις εθνικές εκλογές το ποσοστό τους συρρικνώθηκε στο 8%. Η διαφορά που ανέρχεται σε 13% απορροφήθηκε κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Παρά τα όσα λέγονται, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για την αναβίωση του παλιού δικομματικού συστήματος αλλά για περιστασιακές συσπειρώσεις που οφείλονται στην απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του στενού πυρήνα, δεν ταυτίζονται ιδεολογικά και πολιτικά με τα δύο αυτά κόμματα. Παρά την προσπάθεια να εμφανιστούν ότι εκπροσωπούν διαφορετικούς κόσμους και τα δύο κόμματα έχουν κοινές βασικές πολιτικές επιλογές, ενώ για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους διαφοροποιούνται σε επουσιώδη θέματα.

 Αμφότεροι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί, μαζί με το ΚΙΝΑΛ και παλαιότερα το ΠΟΤΑΜΙ, τους ΑΝΕΛ και την Ένωση Κεντρώων, επιχειρούν να πείσουν τους πολίτες ότι όσα συμβαίνουν, τουλάχιστον από το 2010, είναι αναπόφευκτα – μοιραία.

Όλα τα κόμματα που, κατά διαστήματα, ψήφισαν τα Μνημόνια τάσσονται υπέρ της παραμονής, πάση θυσία, στην Ευρωζώνη, ακόμα κι αν αυτό έχει ως συνέπεια την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας, αναγνωρίζουν ως βασική προτεραιότητα την εξυπηρέτηση του δυσθεώρητου συναλλαγματικού χρέους που δημιουργήθηκε από το ευρώ και γενικώς δεν αμφισβητούν τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης (ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπων) που επιβάλλονται από την ΕΕ.

Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, η εκχώρηση της νομισματικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, η δημογραφική συρρίκνωση, η αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού, η υποβάθμιση των ενόπλων δυνάμεων και η γεωπολιτική αποδυνάμωση της Ελλάδας, αποτελούν τις συνέπειες των κοινών στρατηγικών επιλογών όλων των συστημικών κομμάτων. Για το λόγο αυτό πολλά στελέχη τους, χωρίς καμιά ιδεολογική δυσκολία, μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, προκειμένου να υπηρετήσουν τις ίδιες πολιτικές από «καλύτερες» θέσεις.

Η προπαγάνδα που εκπορεύεται από τα κόμματα αυτά και απ’ όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, η σύγχυση και ο φόβος που καλλιεργείται δεν επιτρέπουν στους περισσότερους πολίτες να αντιληφθούν την αφανή κατοχή της χώρας. Να αντιληφθούν, γιατί η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί να εφαρμόσει μια ουσιαστικά διαφορετική πολιτική απ’ αυτήν που εφαρμόστηκε την περίοδο 2012-2014. Να αντιληφθούν, γιατί οι σημερινοί υπουργοί δε θα κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που οι ίδιοι έκαναν στη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.

Από την άλλη πλευρά, οι πατριωτικές δυνάμεις της Αντίστασης υπέστησαν στις εκλογές συντριπτική ήττα. Ανίκανες να κατανοήσουν τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει, εγκλωβισμένες σε ιδεολογήματα  της εποχής του Μεσοπολέμου, αδυνατώντας να αναλύσουν το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και αδιαφορώντας για την ουσιαστική υπεράσπιση του έθνους-κράτους, ουσιαστικά εξαφανίστηκαν ως πολιτικά υποκείμενα, ικανά να επηρεάσουν την πορεία της χώρας.

Όσο διάστημα οι πατριωτικές δυνάμεις δεν παρουσιάζουν στον ελληνικό λαό ένα νέο όραμα, ρεαλιστικό και αξιόπιστο, τόσο η πολιτική παρακμή θα βαθαίνει, η ξενοκρατία θα εδραιώνεται, οι δοσιλογικές κυβερνήσεις θα εναλλάσσονται, η νεολαία θα μεταναστεύει, ο πληθυσμός θα μειώνεται, η παραγωγική βάση θα συρρικνώνεται, η Ελλάδα θα ξεπουλιέται και θα καταστεί, λόγω αδυναμίας, γεωπολιτικά αναλώσιμη για την Τουρκία και τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Πριν να είναι πολύ αργά, απαιτείται να παρουσιαστεί στους Έλληνες ένα συγκεκριμένο σχέδιο απελευθέρωσης της χώρας από τα δεσμά των δανειστών που θα εγγυάται ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη από τη σημερινή. Τότε και μόνο τότε θα είναι δυνατή η συσπείρωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών πάνω από τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές – στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο – μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά χρησιμοποιούνται για να διασπούν τους Έλληνες και να διαιωνίζεται η ξένη επικυριαρχία.

*Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου
«Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού»
που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής».

Μέτρα για το Μεταναστευτικό. Προτεραιότητα η διαφύλαξη των συνόρων!

«Η ενίσχυση της φύλαξης των κοινών ελληνικών και ευρωπαϊκών συνόρων, ιδίως των θαλασσίων, με ένα νέο ολοκληρωμένο σχέδιο που θα θέτει την ευρωπαϊκή δύναμη υπό ελληνική διοίκηση με ξεκάθαρους επιχειρησιακούς κανόνες δράσης. Υπενθυμίζεται ότι στο σχέδιο αυτό περιλαμβάνεται η καλύτερη αξιοποίηση των δυνάμεων του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής (Frontex), η εντατικοποίηση των περιπολιών του λιμενικού σώματος με παράλληλη αναβάθμιση του υλικοτεχνικού του εξοπλισμού, και η πλήρης αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων με απόλυτη διαφάνεια» 

Αυτό το μέτρο είναι ένα από τα 6 που αποφασίστηκε στη σημερινή σύσκεψη των αρμοδίων υπουργών υπό τον πρωθυπουργό,  με τη συμμετοχή του αρμόδιου επιτρόπου της ΕΕ. Σωστό γενικά το μέτρο ως αναφορά και σημειώνουμε την κυρίαρχη συμμετοχή του Λιμενικού Σώματος στις επιχειρήσεις. 

Εκείνο όμως που δεν είδαμε , ήταν η μη αναφορά ούτε καν υπόμνηση για τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Θα ενθυμούνται πιστεύω όσοι παρακολουθούν το μεταναστευτικό, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τυμπανοκρουσίες και επευφημίες, είχε δεχθεί τις Νατοϊκές θαλάσσιες δυνάμεις (φρεγάτες) να περιπολούν στο Αιγαίο, για να συμπράξουν στο εγχείρημα του περιορισμού των ροών!!  Έκτοτε «ούτε φωνή ούτε ακρόαση» για το τι απόγιναν αυτές οι δυνάμεις και ποιο σκοπό εξυπηρετούν σήμερα.

Και για να μην υπάρχει αμφισβήτηση ότι το ΝΑΤΟ έχει άποψη για αυτές, ενώ η ελληνική κυβέρνηση σήμερα ούτε αναφορά δεν κάνει, να τι ειπώθηκε από τα επίσημα χείλη της αναπληρώτρια ΓΓ του ΝΑΤΟ σε πρόσφατη σχετικά ομιλία της.

https://www.kathimerini.gr/951443/article/epikairothta/politikh/gkotmeler-oi-peripolies-toy-nato-sto-aigaio-synevalan-ston-periorismo-twn-metanasteytikwn-rown

Το Αδιέξοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Σημείωση ιστολογίου:Αν και είναι πολύ ενωρίς για να κριθεί η νέα κυβέρνηση και μακριά από εμάς κάθε τέτοια προσπάθεια για αντιπολιτευτικούς ή άλλους λόγους, εν τούτοις αποτελεί ένα χρήσιμο βοήθημα η κάθε κριτική πρσέγγιση, όσο ενωρίς και αν γίνεται αυτή, όταν στηρίζεται σε τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Μία τέτοια προσέγγιση είναι και η παρουσιαζόμενη από την γραφίδα του παντα προσεκτικού Κώστα Παπουλή.

Του Κώστα Παπουλή*                                                                              

Οι καθοριστικές αυτές (πολλαπλές) εκλογές, που διεξήχθησαν μετά από δέκα χρόνια βαθιάς κρίσης οδήγησαν (δυστυχώς όπως είχαμε προβλέψει)* σε συντριπτική ήττα των πολιτικών δυνάμεων του αντιμνημονιακού χώρου και ανέδειξαν πανηγυρικά κυβέρνηση Ν.Δ. O χώρος αυτός αυτοκτόνησε, αφού για μια άλλη φορά δεν εκφράστηκε σε ένα συμμαχικό εκλογικό σχήμα…

Όμως στην Ελλάδα, τίποτε δεν άλλαξε, αντίθετα, το αδιέξοδο βαθαίνει:

Α) Παραμένει η δεύτερη χώρα παγκοσμίως μετά την Ιαπωνία σε δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η διαφορά είναι, ότι η Ιαπωνία χρωστάει σε δικό της νόμισμα και στο εσωτερικό, ενώ η Ελλάδα σε ένα ξένο νόμισμα που δεν ελέγχει, το ευρώ, και το χρέος της είναι κατά κύρια λόγο εξωτερικό.

Β) Συνέπεια της ΟΝΕ και του Α, είναι ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε δότρια χώρα στην Ε.Ε., για πρώτη φορά -μετά την ένταξή της το 1981- στην διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μεταφέρει μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων, 3,5% του ΑΕΠ στην αλλοδαπή, κύρια στην Ε.Ε., ενώ εισπράττει καθαρά από την Ε.Ε., λίγο παραπάνω από 1,5%. Είναι εκπληκτικό ότι η πιο αδύναμη οικονομικά χώρα (αυτή την στιγμή) στην Ε.Ε. πληρώνει αδρά για την συμμετοχή της. Αντίθετα γνωρίζουμε -από τα στοιχειώδη οικονομικά-, ότι για να έχει κάποιες πιθανότητες επιβίωσης μια αδύναμη οικονομία, σε μια τελωνειακή ένωση, περισσότερο σε μια κοινή αγορά και πολύ περισσότερο σε νομισματική ένωση, πρέπει να δέχεται μεγάλες μεταβιβαστικές πληρωμές από τις ισχυρές οικονομίες. Και όμως απέναντι σε αυτό το θανατηφόρο -για την πατρίδα μας- παράδοξο, το σύνολο των κομμάτων που βρέθηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο στις 7 Ιουλίου, τηρούν ανάλογα, «παράδοξο» σιωπητήριο.

Γ) Η Ελλάδα εντός ΟΝΕ και Ε.Ε. στερείται όλων των οικονομικών εργαλείων για να ξεπεράσει την ύφεση και την κρίση (δημοσιονομική, νομισματική, συναλλαγματική, εμπορική, βιομηχανική, αγροτική κλπ πολιτική). Η μόνη πολιτική που της μένει είναι η εισοδηματική, όπου στις παρούσες και εντός-ευρώ συνθήκες, δεν μπορεί παρά να μην κατευθύνεται στην συνεχή μείωση μισθών για να ανακτηθεί μια κάποια ανταγωνιστικότητα, που, δεν μπορεί να ανακτηθεί αλλιώς, (βραχυχρόνια με εξωτερική υποτίμηση και μεσοχρόνια με επενδύσεις).

Δ) Γνωρίζουμε από την οικονομική θεωρία, τον οικονομικό νόμο του Okun, της απαιτούμενης αύξησης ΑΕΠ -αύξησης απασχόλησης ότι χρειάζεται ετήσια μεγέθυνση 3% για να βελτιωθεί η ανεργία. Ακόμη και αν -με άλλους υπολογισμούς- δεχτούμε, ότι ο νόμος πέφτει στο 2-2,5% στην Ελλάδα, καταλαβαίνουμε το μέγεθος του προβλήματος και γιατί οδηγούμαστε στην σημερινή ζούγκλα της αγοράς εργασίας και στην μαζική μετανάστευση.

Ε) Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στο οικονομικό επίπεδο της Ρουμανίας που σύντομα θα την ξεπεράσει, ενώ μεσοχρόνια θα την περάσει και η Βουλγαρία. Τείνει να γίνει η πιο φτωχή χώρα της Ε.Ε., ενώ σε επίπεδο πραγματικού εισοδήματος βρίσκεται περίπου -εκεί όταν εισήλθε στην ΕΟΚ- στο 1981. Μόνο που από τότε, υπάρχει εκπληκτική αποδιάρθρωση της γεωργίας, της βιομηχανίας και των επενδύσεων, ενώ για την ιστορία να θυμίσουμε ότι πριν την ένταξη, η ανεργία ήταν γύρω στο 1,5%……

ΣΤ) Η Ελλάδα έχει υπογράψει το δημοσιονομικό σύμφωνο της Ε.Ε., το οποίο είναι πιο αυστηρό από το ισχύοντα αιώνιο μνημόνιο των διαρκών πρωτογενών πλεονασμάτων του 2% και πλέον έως το 2060. Υπενθυμίζουμε, ότι προβλέπει μείωση κατά 1/20 ετησίως του δημόσιου χρέους στις χώρες που βρίσκεται πάνω από το 60% του ΑΕΠ, της συνθήκης του Μάαστριχτ. Δηλαδή η Ελλάδα θα έπρεπε να μειώνει περί το 6% του ποσοστού του χρέους ως προς το ΑΕΠ της, τα επόμενα χρόνια.. ……

Έρχεται λοιπόν ο Μητσοτάκης και κατά τις δηλώσεις του βάζει τον πήχη της ανάπτυξης έως το 4% (ορθά, γιατί αλλιώς δεν θα υπάρξει βελτίωση στην αγορά εργασίας -και μάλιστα ο ρυθμός αυτός πρέπει να είναι αρκετά μεγαλύτερος στις συνθήκες της ελληνικής οικονομίας). Πως θα τον επιτύχει; Με δύο τρόπους ισχυρίζεται, με την παραμυθία των Ξένων Αμέσων Επενδύσεων που δεν είναι ανάγκη να μακρηγορήσει κανείς για να δικαιολογήσει τα περί παραμυθίας και με την μείωση της φορολογίας και την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, που προϋποθέτει όμως αλλαγή δημοσιονομικής πολιτικής.

Έρχεται λοιπόν η νέα κυβέρνηση και λέει: θα μειώσω τους φόρους και θα αυξήσω το πρόγραμμα δημοσιών επενδύσεων. Πολύ σωστά ως πρόθεση. Άλλωστε για κάθε τέτοια πολιτική της τάξης του 1 δις, το ΑΕΠ με τους ανάλογους πολλαπλασιαστές, θα αυξάνει (ας δεχτούμε χάριν παραδείγματος κατά 1,5 δις). Αν βέβαια κόψει ισόποσες δημόσιες δαπάνες, από αλλού, τότε δεν κάνει και τίποτε -γιατί η αναδιανομή των δημόσιων δαπανών, εκτός αν είναι ιδιαίτερα στοχευόμενη- ισοσκελίζει το αποτέλεσμα στο ΑΕΠ.

Έχουμε λοιπόν για κάθε 1 δις (μείωση των φόρων+αύξηση δημόσιων επενδύσεων), αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,5 δις και νέα έσοδα (αν δεχτούμε ότι 40% περίπου θα γυρίσει στο κράτος) 600 εκ. Άρα για κάθε 1 δις που θα κοστίζει η «νέα» πολιτική Μητσοτάκη, θα έχουμε μια τρύπα 400 εκ. Για αυτό λέει ο Μητσοτάκης, ότι θα του μειώσουν το πρωτογενές πλεόνασμα… Και γιατί να χαλαρώσει η πολιτική της Ε.Ε. έναντι της Ελλάδας; Είναι απορίας άξιο, γιατί θα χαριστούν στον Κούλη, όταν Βρυξέλες και Βερολίνο έστειλαν σπίτι του τον Σαμαρά. Προβλέπουμε, ότι και αυτός στην πρώτη συνάντηση με τους ξένους θα βγάλει έρπη και μάλιστα από την πρώτη ώρα, δεν θα χρειαστεί καν 17 ώρες όπως ο Τσίπρας. Το πιθανότερο όμως είναι ότι τα περί μειώσεως των πλεονασμάτων είναι προεκλογικά πυροτεχνήματα του Κούλη, δεν τα πιστεύει, ούτε ο Τάκης ο Θεωρικάκος…

Φέτος -με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις- το πρωτογενές πλεόνασμα θα κινηθεί κάτω από το 3%, δηλαδή θα υπολείπεται κοντά 1 δις από τον στόχο. Θα γελάσουμε -πικρά βέβαια- αν ο Κούλης βρεθεί μπροστά στον δημοσιονομικό κόφτη και θα πρέπει να πάρει «ισοδύναμα» μέτρα, αντί της μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων που υποσχέθηκε.

Για να είμαστε δίκαιοι, αν δεχόταν η Ε.Ε. το φετινό 3% πρωτογενές πλεόνασμα, να το μειώσει στο 2% τότε δυνητικά θα μπορούσε η κυβέρνηση να πετύχει μια επιπλέον αύξηση του ΑΕΠ από αυτή που θα υπάρξει, της τάξης του 4%, όμως όχι για κάθε χρόνο, αλλά για όλη της την θητεία -αν κρατήσει βέβαια τέσσερα χρόνια αυτή η κυβέρνηση…. Πάλι και έτσι όμως, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και λέμε δυνητικά, γιατί είναι απίθανο μια οικονομία να δημιουργεί συνεχώς πρωτογενή πλεονάσματα, διοχετεύοντάς τα μάλιστα στο εξωτερικό, αιμορραγώντας συνεχώς. Διότι κάποια στιγμή το αίμα του ασθενούς τελειώνει εκτός αν στο κλινικά νεκρό γίνει αιμοκάθαρση, με νέα μνημόνια και «βοήθειες».

Είναι περισσότερο πιθανό και κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, η νέα κυβέρνηση να βρεθεί μπροστά στο τέλμα της εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας των Ελλήνων και στην αδυναμία δημιουργίας των απαραίτητων πρωτογενών πλεονασμάτων, να βρεθεί μπροστά, σε μια πολιτική, τελείως αντίστροφη, από αυτή που διακηρύσσει. Οπότε δεν αποκλείεται ο χρόνος της να είναι περιορισμένος και να η μοίρα της προδιαγεγραμμένη. Εντός Ευρώ και των συνεπακόλουθων μνημονίων, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον……

Τέλος καθώς η χώρα συνεχίζει να βουλιάζει και κάθε άλλο, και από τα παραπάνω συνάγεται, ότι ο δρόμος της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, η ουσιαστική πολιτική και κοινωνική συγκρότηση του κόσμου που επιδιώκει την Ανεξαρτησία, την Λαϊκή Κυριαρχία, ενάντια στην (ευρω)- παγκοσμιοποίηση παραμένει το ζητούμενο.

*Ο Κώστας Παπουλής είναι εκπαιδευτικός, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Σχεδίου Β και συντονιστής της Οικονομικής Επιτροπής.