Πως είπατε; Έξοδος από το μνημόνιο; Ρωτήσατε το δίδυμο της συμφοράς;

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Δεν πρόλαβε η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου να καταθέσει στη Βουλή χθες το νέο πολυνομοσχέδιο που φέρνει το Μεσαίωνα στα εργασιακά και την εξαθλίωση στα συνταξιοδοτικά και το δίδυμο της συμφοράς Σόιμπλε-Λαγκάρντ, φρόντισε νωρίς-νωρίς να δείξει ο δρόμο των… νέων μέτρων. Αυτά δεν φτάνουν.

Έτσι φρόντισαν έγκαιρα μέσω διαρροών και «αξιωματούχων» αντιπροσώπων τους να διαμηνύσουν στην κυβέρνηση, ότι δεν πρέπει να πολυχαίρονται και να αυτοδιαφημίζουν την  έξοδο από το μνημόνιο, αν δεν κλείσει η 3^η αξιολόγηση! Και κάτι τέτοιο, τους διαμηνύουν, δεν φαίνεται από το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσαν, αφού έχουν βάλει στο «μικροσκόπιο» τους τις διατάξεις και έχουν βρει μεμονωμένες ενέργειες.

Δηλαδή, δεν φτάνουν αυτά τα μέτρα που στέλνουν τις επικουρικές συντάξεις στον Καιάδα και τα εργασιακά στον Άδη, διέκριναν κάποιες ελάχιστες μικροδιαφορές για τις οποίες δεν έχουν συμφωνήσει και που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση από την κλειδαρότρυπα, μπας τυχόν και ξεγελάσει το «πόπολο», αλλά δεν λογάριασε τον ……ξενοδόχο. Και αυτός τους πήρε χαμπάρι.

Έτσι οι «θεσμοί» έστειλαν έγκαιρα το μήνυμά τους. "Δεν βλέπετε έξοδο από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018, αν δεν έχει κλείσει η 3^η αξιολόγηση μέχρι τέλος Νοεμβρίου, για να μπορέσει να επικυρωθεί στο Eurogroup του Δεκεμβρίου", έτσι ψυχρά και πολύ απλά!!

Και αρχίζει πάλι το γνωστό γαϊτανάκι των σκληρών διαπραγματεύσεων που στο τέλος φέρνει υποχωρήσεις και υποκλίσεις, με αντίδωρο την παράταση της παραμονής στην εξουσία, αλλά και νέα μέτρα και νέα βάρη  στους πολίτες, μέχρι τελικά να… σκάσουν.

Και όσο ο κόσμος παραμένει στην κατάσταση της αναμονής και δεν εννοεί να αντιδράσει, όχι όμως ρωτώντας απλά …  «και τι να κάνω»,  αλλά να κάνει πράξη την αντίδραση με  συνεχείς οργανωμένες ή όχι διαμαρτυρίες, κραξίματα και ότι άλλο οργανωμένα  μπορεί να κάνει. Μην  περιμένει κανένας  ότι αυτή η κυβέρνηση ή και η  άλλη που καιροφυλακτεί να συνεχίσει το καταστροφικό έργο των δήθεν μεταρρυθμίσεων, θα λυπηθούν κανέναν πέραν του κομματικού τους στρατού. Και αν νομίζει κάποιος ότι θα βρει και αυτός κάποιον «μπάρμπα στην Κορώνη», κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Δεν υπάρχει σωτηρία για τα εκατομμύρια των Ελλήνων με αυτές τις πολιτικές. Τελεία και παύλα. 

Όποιος δεν μπορεί να το αντιληφθεί να  μην διαμαρτύρεται άδικα και να αναρωτιέται τι να κάνει, γιατί στην ουσία δεν θέλει να κάνει τίποτα, πέρα από το να βρεθεί κάποιος να του λύσει το πρόβλημα. Ναι, να γίνει και αυτό, αλλά πρέπει και ο ίδιος να βοηθήσει, όπως γράφτηκε παραπάνω. Διαφορετικά,  ας κάτσει στα αβγά του και που ξέρεις, μπορεί και να φέξει.  

Πάντως όπως και να έχουν τα πράγματα, ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και η ανοχή έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδείχτηκαν εκτός από ψεύτες και τελείως ανάλγητοι, που σφετερίστηκαν την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και για αυτό θα πάρουν ότι τους αξίζει. 

Αρκεί όμως αυτό να γίνει γρήγορα, όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε μια πραγματικά Πατριωτική Εθνική Αναγέννηση έρθει για τη χώρα, πριν πεθάνει και ο τελευταίος Έλληνα πολίτης!

Η Ελλάς κινδυνεύει!!

Του Κώστα Βενετσάνου *

Μεθοδευμένα, υπομονετικά, επίμονα μας οδηγούν στ΄αχνάρια της …αυτοκρατορίας των Ίνκας!

…Ήταν κάποτε ένας… παντοδύναμος και ευφυής λαός, δημιουργικός, θαυμαστός…

…Ήταν κάποτε ένας λαός και ένας πολιτισμός, που σ΄ αυτόν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και κάθε πολιτισμός οφείλει σχεδόν τα πάντα, καθ΄ ομολογία ενός Γερμανού του Φρειδερίκε Νίτσε.

Αυτός ο σπουδαίος λαός, βέβαια δεν είναι των Ίνκας, είναι οι ΈΛΛΗΝΕΣ!

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;

Τώρα η Κύπρος, η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος, το Ανατολικό Αιγαίο με τα πανέμορφα νησιά του, κινδυνεύουν! Όχι η Μύκονος, μη φοβάστε. Η Μύκονος, η Σαντορίνη, το ποδόσφαιρο, τα σκάφη, το ευρώ, η χλιδή μιας μερίδας του λαού χρειάζεται για να αποκοιμόμαστε και να εφησυχάζουμε αλλά και να διχαζόμαστε!

Δεν είναι συνωμοσιολογία αυτά, όπως στοχευμένα και «επιστημονικά», για τη διαχείριση της κοινής γνώμης θα σπεύσουν να τα χαρακτηρίσουν οι «δραγάτες» και οι πληρωμένοι καθηγητές, «κανάλια» και δημοσιογράφοι. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος για την Ελλάδα.

Όχι γιατί δεν μας χωνεύουν ή μας ζηλεύουν, γιατί πίνουμε ουζάκι, χορεύουμε, φωνάζοντας «όπα» , ερωτευόμαστε ….γιατί  ζούμε , βρε  αδερφέ …όχι!

Απλά γιατί το επιβάλλουν, κατά την άποψη κάποιων ειδικών, οι γεωπολιτικές τους επιδιώξεις. Τους βοηθάει και η ενδοτικότητα , η προθυμία, η μειωμένη εθνική συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου, αλλά κι των πολιτών.

Και εγώ τι να κάνω; Είναι η συνήθης αντιδρώσα δικαιολογία, μεγάλου μέρους του λαού.

………

Όταν κοιτάς την «πάρτι» σου την ώρα της φωτιάς, ή της πλημύρας, την ώρα της αντάρας, να ξέρεις με σιγουριά πως σύντομα θα έρθει η σειρά σου. Αν δεν υπάρξει αλληλεγγύη, συμμαχία, συνασπισμός ανάσχεσης και άμυνας, σύντομα μόνος σου, όσο δυνατός και αν αισθάνεσαι, θα διαπιστώσεις πόσο αδύναμος είσαι.!

Έτσι αφού φτιάξεις τον αγωνιστικό σου πυρήνα στο σπίτι σου, τράβα στο καφενείο και συζήτα αυτά τα θέματα με την παρέα σου φωναχτά. Να ακούνε στα διπλανά τραπέζια….

Η συνέχεια του άρθρου  στην εφημερίδα  «ΕΒΔΟΜΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ»

*Κύριος Αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης

Ποιος λέει ότι έχει παραδοθεί ο λαός μας;

Κυριακή, 27 Αυγούστου 2017

Του Δημήτρη Καζάκη

Το ερώτημα μπορούν να το επαναλαμβάνουν μόνο όσοι δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε. Κανένας λαός δεν παραδίδεται ποτέ. Συντρίβεται, διαλύεται, αποσυντίθεται, διχάζεται, οπισθοδρομεί πηγαίνοντας ίσως και αιώνες πίσω στην ιστορία του, αλλά δεν παραδίδεται. Ότι πλήγματα και να καταφέρουν σ’ έναν λαό οι εχθροί του – εγχώριοι και οικουμενικοί – το μόνο που καταφέρνουν είναι να δυναμώνουν τη θέλησή του για επιβίωση και να αναγεννούν την αντίσταση και τον αγώνα του με διαφορετικούς κάθε φορά ιστορικούς όρους. Αυτό λέει η ιστορία.

Και μόνο οι λαοί που αναδεικνύουν την κατάλληλη ηγεσία, διαθέτουν την κατάλληλη οργάνωση που εξασφαλίζει την ενότητα στις τάξεις και τις γραμμές τους με ξεκάθαρο σκοπό τη διεκδίκηση της δικής τους ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, κατακτούν τη θέση τους στο ιστορικό προσκήνιο. Όλοι οι άλλοι είναι καταδικασμένοι σ’ ένα σισύφειο κυνηγητό της δικής τους αυθυπαρξίας, που είναι καταδικασμένη να παραμένει ένα όνειρο απατηλό και άπιαστο όσο ταυτίζεται με θρησκευτικές, ή φυλετικές καθαρότητες.

Δεν ασχολούμαστε μ’ εκείνους που την προσωπική τους δειλία, ανικανότητα και ανημπόρια την έχουν μετατρέψει σε κανόνα ζωής για ολόκληρο το λαό. Συνήθως αυτοί που μοιρολογούν καταλήγοντας με το γνωστό κλισέ, «τι τα θέλετε, ο λαός έχει παραδοθεί», δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να κρίνουν όλους τους άλλους με γνώμονα τον εαυτό τους. Αν διέθεταν έστω στο ελάχιστο προσωπική αξιοπρέπεια θα γνώριζαν πολύ καλά αυτό που συνιστά το δίδαγμα των διδαγμάτων από την αρχαιότητα έως σήμερα κι ο Καζαντζάκης επαναλαμβάνει στην Ασκητική του με την δύναμη και την απολυτότητα που του αρμόζει:

«Η ανώτατη αρετή δεν είναι να 'σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα! Η επιχείρηση του Σύμπαντου, για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου…

Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος.

Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι. Το μίσος μας είναι χωρίς συμβιβασμό, γιατί κατέχει πώς καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα. Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.

Φωτιά, να καθαρίσει η γης! Ν' ανοιχτεί άβυσσο φοβερότερη ακόμα ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε. Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συμβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα 'τανε γόνιμες αρετές. Ζούμε τη φοβερή έφοδο, δρασκελίζουμε τους οχτρούς, δρασκελίζουμε τους φίλους που παραμονεύουν, κινδυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δε χωρούμε πια στις παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξες…

Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε. Τούτη είναι η εποχή μας, ο αγέρας που αναπνέμε, η λάσπη που μας δόθηκε, το ψωμί, η φωτιά, το πνέμα! Ας δεχτούμε παλικαρίσια την ανάγκη. Πολεμικός μας έλαχε ο κλήρος, ας ζώσουμε σφιχτά τη μέση μας, ας αρματώσουμε το κορμί, την καρδιά και το μυαλό μας! Ας πιάσουμε τη θέση μας στη μάχη! Ο πόλεμος είναι ο νόμιμος άρχοντας του καιρού τούτου. 

Σήμερα, άρτιος, ενάρετος άνθρωπος είναι μονάχα ο πολεμιστής. Γιατί μονάχα αυτός, πιστός στη μεγάλη πνοή του καιρού μας, γκρεμίζοντας, μισώντας, επιθυμώντας, ακολουθάει το σύγχρονο πρόσταγμα του Θεού μας. Η ταύτιση μας τούτη με το Σύμπαντο γεννάει τις δυο ανώτατες αρετές της ηθικής μας: την ευθύνη και τη θυσία.

Μέσα μας, μες στον άνθρωπο, μες στα σκοτεινά πλήθη, χρέος έχουμε να βοηθήσουμε το Θεό, που πλαντάει, να λευτερωθεί. Κάθε στιγμή πρέπει να 'μαστε έτοιμοι για χάρη του να δώσουμε τη ζωή μας. Γιατι η ζωή δεν είναι σκοπός, είναι όργανο κι αυτή, όπως ο θάνατος, όπως η ομορφιά, η αρετή, η γνώση. Όργανο τίνος; Του Θεού που πολεμάει για ελευτερία.

Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μια ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι. Γιατι ένας στα πέρατα τ' ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί, εμείς έχουμε την ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε. Να γιατί η σωτηρία του Σύμπαντου είναι και δική μας σωτηρία κι η αλληλεγγύη με τους ανθρώπους δεν είναι πια τρυφερόκαρδη πολυτέλεια παρά βαθιά αυτοσυντήρηση κι ανάγκη. Ανάγκη, όπως σ' ένα στρατό που μάχεται, η σωτηρία του παραστάτη σου.»

Είναι τυχαίο που κανείς απ’ όσους έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια – λιγότερο ή περισσότερο επώνυμους, λιγότερο ή περισσότερο διανοούμενους και επαναστάτες της πένας, του λόγου και του τραγουδιού – ενώ θαυμάζουν στο έπακρο την Ασκητική, δεν έχουν τη ψυχή, το κουράγιο, την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο να κάνουν πράξη τα λόγια αυτά του Καζαντζάκη; Είναι τυχαίο που τα προηγούμενα χρόνια στήθηκε ολόκληρο θεατρικό έργο για την Ασκητική με σπουδαίους ηθοποιούς, απ’ όπου έλειπαν παντελώς οι προσταγές αυτές;

Αυτοί που λένε ότι δεν γίνεται τίποτε γιατί ο λαός έχει παραδοθεί, δεν έχουν το κουράγιο, δεν έμαθαν ποτέ στην ζωή τους τι σημαίνει να αγωνίζομαι για κάτι καλύτερο. Έμαθαν μόνο να περιμένουν τη σωτηρία τη δική τους και της ψυχής τους από κάποιον «πατερούλη». Κι όπως έγραφε ο απόστολος Παύλος στην πρώτη προς τους Κορίνθιους επιστολή «εἰ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἠλπικότες ἐσμὲν ἐν Χριστῷ μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν.» (Α Προς Κορινθίους, 15:19).

Κι όντως δεν υπάρχει «ελεεινότερος πάντων των ανθρώπων» από εκείνον, που χρησιμοποιεί τους άλλους ως άλλοθι της δικής του απραξίας και ελπίζει ότι κάπως, κάπου, κάποτε θα τον σώσει ή ο Χριστός, ή το Κόμμα του, ή κάποιος δοτός πολιτικός που θα έρθει μετά δόξης και στεφάνων των γνωστών προαγωγών της ενημέρωσης.

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ 

Σύνορα ελληνικά ή ευρωπαϊκά;

Του Νίκου Ιγγλέση

Κάθε κράτος ασκεί κυριαρχία εντός των συνόρων του. Υπάρχουν σύνορα στο έδαφος, στη θάλασσα  (χωρικά ύδατα, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη – ΑΟΖ) και στον αέρα (εναέριος χώρος). 

Τα εδαφικά σύνορα της χώρας μας αμφισβητούνται από την Τουρκία που διεκδικεί σημαντικό αριθμό νησιών και νησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, χωρίς να λησμονούμε τις επιδιώξεις της στη Δυτική Θράκη που, με μοχλό τη μουσουλμανική  μειονότητα, επιδιώκει συν-κυριαρχία. 

Τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας  επεκτείνονται  σε έξι ναυτικά μίλια  (11,1 χιλιόμετρα) από τις ακτές και μπορούν να αυξηθούν στα δώδεκα μίλια σύμφωνα με τη διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS  III) που υπογράφτηκε το 1982  στο Montego Bay της  Ιαμαϊκής. 

Θυμίζουμε ότι η Τουρκία, με ψήφισμα της εθνοσυνέλευσής της (1995), απειλεί τη χώρα μας με casus belli (αιτία πολέμου) αν επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατά μας στα δώδεκα ναυτικά μίλια.

Οι ελληνικές φοβικές κυβερνήσεις  δεν έχουν τολμήσει μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με τη μικρή και αδύναμη Κύπρο, να ανακηρύξουν ΑΟΖ  η οποία μπορεί να φθάνει μέχρι τα 200 ναυτικά μίλια ή μέχρι τη μέση γραμμή αν η απέναντι  ακτή  είναι  πλησιέστερα  από  400  μίλια.  

Όλα τα νησιά, μικρά ή μεγάλα, που μπορούν να διατηρούν οικονομική δραστηριότητα, δικαιούνται ΑΟΖ, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάτι που αμφισβητεί η Τουρκία. 

Τέλος, η Ελλάδα έχει εναέριο χώρο δέκα μιλίων που μπορεί να αυξηθεί στα δώδεκα, ακολουθώντας την επέκταση των χωρικών υδάτων. Τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας παραβιάζουν καθημερινά τα τουρκικά μαχητικά.

Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία, αφού δεν υπάρχει το έδαφος, η θάλασσα και ο αέρας επί των οποίων αυτή ασκείται. Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει  Δημοκρατία, οποιασδήποτε μορφής – άμεση, αντιπροσωπευτική, σοσιαλιστική κλπ.-, αφού δεν υπάρχει το υποκείμενο, δηλαδή ο συγκεκριμένος λαός  (Δήμος)  που αποφασίζει για το περιεχόμενο και τον τρόπο διακυβέρνησής του. 

Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει εσωτερική έννομη τάξη, αφού δεν υπάρχει το γεωγραφικό πλαίσιο  εντός του οποίου  ισχύουν οι νόμοι του κράτους. Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει κρατική οντότητα,  δεν υπάρχει χώρα αλλά χώρος,  προς οικονομική εκμετάλλευση και εποικισμό από άλλους.

Η παγκοσμιοποίηση

Η κυριαρχούσα, αλλά έντονα αμφισβητούμενη από ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, παγκοσμιοποίηση  μετατρέπει, σε πρώτη φάση, τα σύνορα σε ευέλικτα – διαπερατά (soft-frontiers) με τελικό στόχο την ουσιαστική κατάργησή τους. Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να μετατρέψει τα σύνορα σε κάτι παραπλήσιο με τα όρια δύο όμορων Δήμων. 

Τα σύνορα θέτουν εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (αγορές), στην ελεύθερη διακίνηση προϊόντων (χωρίς δασμούς και ποσοστώσεις)  καθώς και την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων (μετανάστευση εργατικών χεριών). 

Αυτοί οι τρείς πυλώνες της παγκοσμιοποίησης  βρίσκονται σε ασυμβίβαστη σύγκρουση με τα συμφέροντα  των τοπικών κοινωνιών και των κρατών – εθνών. Τα σύνορα αποτελούν εμπόδιο στην αύξηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του διεθνικού κεφαλαίου.

Στον ευρωπαϊκό χώρο η παγκοσμιοποίηση  υλοποιείται  από την  ΕΕ  και την Ευρωζώνη. Μια συνεχής μεταφορά κυριαρχικών δικαιωμάτων (άσκηση πολιτικών) λαμβάνει χώρα, από τις εθνικές κυβερνήσεις προς την αδιαφανή εξουσία των Βρυξελλών, ενώ η νομισματική ανεξαρτησία έχει εκχωρηθεί  ήδη στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.  

Η ΕΕ και η Ευρωζώνη υποβαθμίζουν τα εθνικά κράτη σε επαρχίες και διαβρώνουν τα σύνορα προς όφελος της ηγεμονεύουσας δύναμης, του γερμανικού Δ΄ Ράιχ.  Όλα καλύπτονται πίσω από το αφήγημα της «ευρωπαϊκής ιδέας» και του κοινού νομίσματος, του ευρώ.

Ευρωπαϊκή Ένωση και  σύνορα

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος δήλωσε πρόσφατα, σε επετειακή εκδήλωση (Αλμυρός 17-8-17), ότι: «Η Ελλάδα, με καθοριστική συμβολή όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στο σκληρό πυρήνα της, την Ευρωζώνη». 

Στην ίδια εκδήλωση ο κ. Παυλόπουλος επανέλαβε κάτι το οποίο έχει πει πολλές φορές (σε νησιά του Αν. Αιγαίου, τη Λήμνο, τον Αϊ-Στράτη και τα Ανώγεια Κρήτης), το τελευταίο διάστημα, μιλώντας είτε σε στελέχη των ενόπλων δυνάμεων είτε σε πολίτες: «Οι Έλληνες, είμαστε έτοιμοι να υπερασπισθούμε αποτελεσματικά τα σύνορα, το έδαφος και την κυριαρχία της πατρίδας μας, που αποτελούν και σύνορα, έδαφος και κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης». 

Ανεξάρτητα από το αν οι Έλληνες είμαστε έτοιμοι, το βέβαιο είναι ότι η ΕΕ ούτε θέλει ούτε μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορα, το έδαφος και την κυριαρχία όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά οποιασδήποτε χώρας-μέλους της για τους εξής λόγους:

1.Η ΕΕ δε διαθέτει αμυντικό σκέλος, δε διαθέτει ένοπλες δυνάμεις ως Ένωση. Ο αμυντικός βραχίονας  της  ΕΕ είναι το ΝΑΤΟ.

2. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της ΕΕ η εθνική ασφάλεια παραμένει στην αποκλειστική  ευθύνη  κάθε  κράτους – μέλους (άρθρα 4 και 5 της ΣΕΕ).

Τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν τα ανωτέρω είναι:

1. Στην κρίση των Ιμίων (1996) η ΕΕ δεν προσέτρεξε σε βοήθεια ενός κράτους – μέλους της, της Ελλάδας, η εδαφική ακεραιότητα του οποίου αμφισβητείτο από μια τρίτη χώρα, την Τουρκία.

2. Η ΕΕ δεν υποστηρίζει ενεργά  ένα κράτος – μέλος της, την Κύπρο, του οποίου το 37%  του εδάφους του  κατέχεται  παράνομα  από  τα στρατεύματα της Τουρκία. Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της τελευταίας με την ΕΕ δεν έχουν διακοπεί, αλλά ανασταλεί, όχι για την κατοχή της Κύπρου, αλλά για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών του τουρκικού λαού. Για την κατοχή του  κυπριακού  εδάφους η ΕΕ αδιαφορεί.

3. Τα τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν καθημερινά την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας (εναέριος χώρος)  και αυτό δεν προκαλεί καμιά ουσιαστική αντίδραση της ΕΕ. Πού είναι τα σύνορα και  η κυριαρχία της  Ευρώπης και ποιος τα υπερασπίζεται;

Αντίθετα το ΝΑΤΟ υπερασπίζεται τα σύνορα των μελών του αλλά μόνο έναντι τρίτων χωρών. Την 1^η Αυγούστου 2017 δύο ισπανικά μαχητικά  (σταθμεύουν σε εσθονικό έδαφος)  και δύο φιλανδικά απογειώθηκαν για να αναχαιτίσουν, βάσει του άρθρου 5 της Συμμαχίας, τρία ρωσικά αεροσκάφη που πλησίαζαν, όχι παραβίαζαν, τον εναέριο χώρο της μικρής  Εσθονίας.  Αν υπήρχαν ευρωπαϊκά σύνορα, έδαφος και κυριαρχία τότε στα αεροδρόμια της πολεμικής αεροπορίας μας  θα έπρεπε να σταθμεύουν μία ή δυο πολυεθνικές μοίρες, γερμανικών, γαλλικών, ιταλικών κλπ, μαχητικών που καθημερινά, μαζί με τα ελληνικά, θα αναχαίτιζαν τους τούρκους εισβολείς.

Δυστυχώς για την Ελλάδα, αυτό που κάνει το ΝΑΤΟ στην Εσθονία δεν μπορεί να γίνει στο Αιγαίο Πέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο. Η κύρια απειλή για τον Ελληνισμό είναι η νέο-οθωμανική Τουρκία η οποία όμως, όπως και η Αλβανία και η Βουλγαρία είναι μέλη του ΝΑΤΟ, άρα δε μπορεί να εφαρμοστεί το άρθρο 5 της  Βόρειο-Ατλαντικής  Συμμαχίας.

Για τους λόγους αυτούς η υπεράσπιση των συνόρων, του εδάφους και της εθνικής κυριαρχίας  επαφίεται  αποκλειστικά στον πατριωτισμό των Ελλήνων και σε κανέναν άλλο.  

Ούτε η ΕΕ ούτε το ΝΑΤΟ υπερασπίζονται  ή  θα υπερασπιστούν τα  ελληνικά  σύνορα  αν  δε μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας. Αλλά για να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας χρειαζόμαστε τα μέσα – τα οπλικά συστήματα – η απόκτηση των οποίων είναι συνάρτηση των οικονομικών δυνατοτήτων της  χώρας. 

Μόνο που η ΕΕ με «πολεμικό εργαλείο» το ευρώ και το συνδεδεμένο με αυτό Δημόσιο Χρέος καταστρέφουν συστηματικά- οικονομικά και κοινωνικά - επί επτά χρόνια την Ελλάδα, ώστε να μην μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της, δηλαδή, την ύπαρξή της.

«Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΊΚΑΙΡΑ στις 25-8-17».

Όσο οι διακοπές διαρκούν ας δούμε τις πληγές μας και ας πάρουμε αποφάσεις.

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Η ραστώνη του Καλοκαιριού μπορεί να συνεχίζεται για αρκετούς ακόμη, όμως οι πληγές που άνοιξαν στην Ελλάδα και στους Έλληνες οι πολιτικές των μνημονιακών και εν πολλοίς δασολογικών κυβερνήσεων, όχι μόνο παραμένουν ανοικτές, αλλά απειλούν ακόμη και για τα χειρότερα.

Παρόλο που σε αγαστή «συνεννόηση» κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπαθούν να κρατήσουν τον πολιτικό διάλογο όσο ποιο μακριά από τα φλέγοντα και σοβαρά ζητήματα, τόσο το οικονομικό, όσο και το πολιτικό αλλά και το  ηθικό ναυάγιο της χώρας,  δεν μπορούν να το καλύψουν με τίποτα.

Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί και σύνθετοι, αφού μετά την κατάρρευση της πολυδιαφημισμένης κυβερνητικής επιτυχίας της 2^ης αξιολόγησης και της εξόδου στις αγορές, οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές συσκέψεις μέσα στην κάψα του Καλοκαιριού, είναι σίγουρο ότι θα φέρουν κακά μαντάτα και οι προετοιμασίες  γίνονται μόνο και μόνο  για  να βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα για το καλλίτερο σερβίρισμα  στον «κοσμάκη»

Μπορεί να μας πρήζουν με το να μας λένε συνεχώς και με κάθε τρόπο, ότι η συμφωνία που έκλεισε με τους δανειστές βελτίωσε το οικονομικό κλίμα, η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική, που αποτυπώνεται εύκολα  από μια ματιά ενός αντικειμενικού παρατηρητή, ακόμα και αν δεν είναι ειδικός περί τα οικονομικά.

Γιατί πως μπορεί να δικαιολογηθεί ένα  κάλο οικονομικό κλίμα, όταν οι πολίτες, στη συντριπτική τους  πλειοψηφία, δεν πλήρωσαν  την 1^η δόση της αισχρής φορολογίας που τους έχει επιβληθεί και όταν μάλιστα δεν έχουν εκδοθεί ακόμη και τα αναλογούντα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ;

Ας δούμε λοιπόν με την ησυχία που μας παρέχει η περίοδος, πως εννοούν οι εφιάλτες της ελληνικής οικονομίας το καλό κλίμα που δημιούργησαν, για να δούμε τι μπορεί να γίνει:

Η συμφωνία που έκλεισαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τους δανειστές-τοκογλύφους, ήρθε σε συνδυασμό που έγινε με έναν καινούργιο γύρο δημοσιονομικής προσαρμογής, που προβλέπει  τη μείωση των συντάξεων από το 2019, τη μείωση του αφορολόγητου από το 2020 και τα πρωτόγνωρα πλεονάσματα που θα βγουν  από το αίμα των Ελλήνων, της τάξεως του 3,5% μέχρι το 2022 και στη συνέχεια με 2% , όσο ο λαός θα ανέχεται τέτοιες κυβερνήσεις. Και όλα αυτά δόθηκαν  με μία αμφιλεγόμενη δήλωση ανωνύμων, ότι μπορεί και να υπάρξει κάποια ρύθμιση χρέους! 

Μετά από εννιά χρόνια ύφεσης, από τα οποία τα επτά είναι σε καθεστώς μνημονίων, είχαμε το μεγαλύτερο οικονομικό κόστος και τις μεγαλύτερες θυσίες που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες. Στα χρόνια αυτά  χάθηκε στην κυριολεξία το 27% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) και  εξαφανίστηκαν τα τρία πακέτα στήριξης των τραπεζών. Τα οικονομικά στοιχεία ενεργητικού της χώρας, δηλαδή του Δημοσίου, των Επιχειρήσεων και των Νοικοκυριών, έχασαν το 50% της αξίας τους. Παρόλα αυτά, η αγοραστική δύναμη του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, βρίσκεται  35% χαμηλότερα από το μέσο όρο της Ευρωζώνης. 

Αυτό το οικονομικό θαύμα μας έφεραν οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Ευρωπαίοι  σύμμαχοι μας!! Ας τους θαυμάσουμε, ας τους ξαναψηφίσουμε, μην τυχόν και τους χάσουμε και γίνουμε Β. Κορέα!!

Με αυτά και με εκείνα και ενώ η κυβέρνηση καμαρώνει για τις επιτυχίες της  και διαλαλεί σε όλους τους τόνους ότι θα εξαντλήσει την 4ετία και τότε θα κάνει λογαριασμό, η αξιωματική αντιπολίτευση από την πλευρά της .. μάχεται σφοδρά για τους …σημαιοφόρους. Όμως την ίδια στιγμή:

Το σύνολο των επιχειρήσεων λειτουργεί μέσα σε ένα περιβάλλον όχι δυσμενές άλλα άθλιο στην κυριολεξία, που κάνει αδύνατη κάθε προσπάθεια ανάληψης πρωτοβουλίας και  καινοτομίας,  ενώ η έλλειψη ρευστότητας και η ανύπαρκτη ζήτηση, επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση του άθλιου που προαναφέρθηκε.

Που είναι τώρα οι τράπεζες με τα πακέτα στήριξης που πήραν; που είναι τα επιπλέον της δόσης, περίπου 800 εκατ. Ευρώ, που θα δίνονταν στις ανεξόφλητες υποχρεώσεις του Κράτους; Αντί αυτών των ενεργειών, που μπορεί και να έδιναν κάποια ανάσα, συνεχίζεται αμείωτη η μείωση των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών ακόμα  και αυτών που βρίσκονται στο εξωτερικό  και κανείς δεν ξέρει που διοχετεύονται οι εισπράξεις από αυτό το ξεπούλημα που γίνεται. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η εκποίηση των περιουσιακών  στοιχείων του κράτους, προκειμένου να διοχετευθεί το όποιο τίμημα  για την πληρωμή τόκων του χρέους και η εκποίηση της ιδιωτικής  περιούσιας των Ελλήνων μέσω κατασχέσεων, πλειστηριασμών και του ξεπουλήματος των κόκκινων δανείων σε εταιρίες offsore φαντάσματα  του εξωτερικού,ίσως και του εσωτερικού, "έναντι πινακίου φακής".

Από την άλλη πλευρά, οι βιοτεχνίες, οι εμπορικές επιχειρήσεις και οι πολύ μικρές επιχειρήσεις, έχουν κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με την τάση των λουκέτων συνεχώς να αυξάνει .Και φυσικά  κοντά στις επιχειρήσεις , το μάρμαρο το πληρώνουν  όπως πάντα οι εργαζόμενοι σε αυτές, που κακοπληρώνονται ή έχουν λαμβάνειν, ή ακόμη  βρίσκονται στο ψάξιμο για κάποια νέα δουλειά, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι κυβερνήσεις συστήνουν συνεχώς υπομονή και κάποτε …θα φέξει και ο κόσμος φυτοζωεί, μεταναστεύει, πολλοί αυτοχειριάζονται και οι περισσότεροι πεθαίνουν. Που θα πάει όμως αυτή η κατάσταση, τι μπορεί να γίνει; Ο κόσμος αγωνιά , ρωτάει, θέλει να μάθει να του πουν την αλήθεια, αλλά δυστυχώς όχι μόνο του λένε ψέματα, αλλά τον φοβίζουν ακόμα περισσότερο, τον απειλούν ακόμη και με πόλεμο, μην τυχόν και σκεφτεί να κάνει κάτι άλλο από αυτό που του υπαγορεύουν με κάθε τρόπο.

Όλοι αναγνωρίζουν ότι το άθλιο πολιτικό και ξευτελισμένο πολιτικό σύστημα έχει βαριές ευθύνες  και πρέπει να πληρώσει για αυτές, όμως  τώρα πρέπει να βρεθεί μια λύση, μια εναλλακτική λύση στην εφαρμοζόμενη πολιτική, που να μπορεί να βγάλει τον τόπο από το αδιέξοδο, όσο πιο γρήγορα γίνεται,  πριν χαθεί ολοκληρωτικά όχι μόνο ο πληθυσμός,  αλλά και η ίδια  η χώρα!

Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή η αλλαγή είναι πολύ δύσκολη για να γίνει,  αφού η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού είναι σήμερα δεδομένη   και δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα.Πιστεύουμε όμως ότι αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι αποδεκτός από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και  δεν υιοθετεί αυτήν την άποψη. 

Οι Έλληνες σε μεγάλο ποσοστό, όπως αυτό εμφανίζεται  σε έρευνες της κοινής γνώμης, γνωρίζουν ότι υπάρχουν πατριωτικές, δημοκρατικές δυνάμεις όπως άλλωστε και ξεχωριστές  ανεξάρτητες προσωπικότητες, που έχουν το πολιτικό σθένος, τη θέληση και τις γνώσεις  που απαιτεί το εγχείρημα  της αλλαγής της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού. 

Και αυτό το βήμα  είναι αναγκαίο να γίνει, για  να σταματήσει  ο κατήφορος της χώρας και να έλθει σε κατάσταση ισορροπίας και ανάπτυξης, ώστε τελικά να επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος της  Πατριωτικής Εθνικής Αναγέννησης! 

Αυτήν ακριβώς την Αναγέννηση χρειάζεται σήμερα ο ταλαιπωρημένος ελληνικός λαός και αυτή θα προέλθει, μόνο  αν ο λαός εμπιστευτεί αυτές τις Πατριωτικές Δημοκρατικές Δυνάμεις και  τους δώσει τη δύναμη που χρειάζεται ώστε να δημιουργηθεί η Πατριωτική Δημοκρατική Κυβέρνηση, που θα εγγυάται αυτήν την πορεία γιατί κυρίαρχο στοιχείο της θα είναι ίδιος ο λαός!

Εμείς τολμάμε και το λέμε. 

Το ΕΠΑΜ μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην κατεύθυνση αυτή! Χρειάζεται όμως την ενίσχυσή του από μεγάλες μάζες του Λαού.

Δ. ΚΑΖΑΚΗΣ: Ένα...πέρασμα της Ελληνικής Ιστορίας και η ανάγκη του σήμερα .

Τετάρτη, 23 Αυγούστου 2017      

Το Κτήνος και η Πόρνη κυβερνούν χωρίς έλεγχο…

Έτσι απαντούσε στα 1798 ο Γουίλιαμ Μπλέικ στην κρατική και εκκλησιαστική δεσποτοκρατία της γηραιάς Αλβιώνος. Την εποχή εκείνη η αυτοκρατορία θεμελιωνόταν πάνω στη βιομηχανία η οποία γεννιόταν με το αίμα να αναβλύζει σε κάθε φυσική της εκδήλωση και το πύον των εκατομμυρίων θυμάτων της να στάζει βρώμικο και μιαρό μέσα από κάθε πόρο της.

Πώς λοιπόν να μην αγανακτούν, όσοι έβλεπαν σ’ όλα αυτά το μονόδρομο της προόδου, εναντίον εκείνων των γραφικών, περιθωριακών και μισερών υποκειμένων της εποχής που διεκδικούσαν ελευθερία, δημοκρατία και σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη για όλους εκείνους που ο δεσποτισμός και τα κάτεργα της πρώιμης βιομηχανίας μετέτρεπαν μαζικά σε αναλώσιμο είδος.

Την δουλοπαροικία είχε διαδεχθεί η μισθωτή δουλεία. Κι έτσι το Κτήνος, που όλα αυτά τα θεωρούσε φυσιολογικά και σύμφωνα με τους κανόνες της ανθρώπινης φύσης, αλλά και η Πόρνη που βρέθηκε να ασκεί το επάγγελμά της στα σαλόνια, τα έδρανα του κοινοβουλίου, αλλά και στα κόμματα, απολάμβαναν την πιο απόλυτη εξουσία απέναντι σε Θεούς κι ανθρώπους.

Ποτέ όμως αυτή η αποστροφή του Μπλέικ δεν είχε μεγαλύτερη επικαιρότητα απ’ ότι σήμερα. Στην αυτοκρατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πουθενά αλλού δεν ισχύει τόσο όσο στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής κατοχής.

Χωρίς να κυβερνάνε τα μεγαλύτερα εγχώρια καθάρματα και οι χειρότεροι παλιάνθρωποι καμιά ξένη δύναμη, όσο μεγάλη κι αν είναι, κανένας επίδοξος αποικιοκράτης ή ιμπεριαλιστής δεν θα μπορούσε να επιβάλει το ζυγό και τις θελήσεις του στη χώρα. Κι αυτό ισχύει από τότε που ο ξενόφερτος ψευτοπρίγκηπας, απατεώνας Ευρωπαϊκών διαστάσεων, Μαυροκορδάτος – αυτή η Νέμεσις της ελληνικής επανάστασης – έβαλε αμέτι-μουχαμέτι με το που πάτησε το ποδάρι του στα ελληνικά χώματα να δέσει χειροπόδαρα το εξεγερμένο ελληνικό γένος στο άρμα της Αγγλίας με το να δανειστεί από τους χρηματιστές του City με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Έτσι πίστευε – και δεν έκανε λάθος – ότι θα εξασφαλίσει τους λουφέδες για να δελεάσει τους τουρκοχριστιανούς προύχοντες, που έβλεπαν με μεγάλη καχυποψία την επανάσταση και την ένοπλη δράση των απλών χωρικών με τους οπλαρχηγούς τους. Είχε νομίζετε άδικο ο κοσμάκης που έλεγε τι Ζαΐμης, τι Μπραίμης;

Από αυτούς που δολοφόνησαν τον κυβερνήτη Καποδίστρια, γιατί ήθελε την εθνική ελευθερία και ανεξαρτησία από τις μεγάλες δυνάμεις γεννήθηκε ολόκληρο το κυβερνών πολιτικό σύστημα. Από τότε έως σήμερα. Η φιλοπατρία του απλού Έλληνα αντικαταστάθηκε από την φιλαργυρία, την ιδιοτέλεια, τη βυζαντινή ίντριγκα, την προδοσία και την εθελοδουλία των κυβερνητών του. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Μόνο ο Ιωάννης Καποδίστριας και ο Ελευθέριος Βενιζέλος – κι αυτός μόνο έως την περίοδο των βαλκανικών πολέμων.

Ο γιατρός του Αλή Πασά, Κωλέττης ήταν αυτός που θεμελίωσε το πελατειακό σύστημα και τους κομματάρχες στην πιο άθλια και χυδαία μορφή. Το κράτος, αυτό το άθλιο και υποτελές στις «εγγυήτριες δυνάμεις» βαυαροκρατούμενο κράτος της νεαρής Ελλάδας, είναι το πρώτο στην ηπειρωτική Ευρώπη που έμαθε να εφαρμόζει το spoils system, που πρώτος εφηύρε ο αγγλοσαξονικός κοινοβουλευτισμός στις δυο όχθες του Ατλαντικού. Δηλαδή την μετατροπή του κράτους και των οφίτσιών του σε φέουδο όσων κάθε φορά βρίσκονταν ελέω ξένων πρεσβειών στο γκουβέρνο. Μέγας μάγιστρος αυτού του συστήματος λαφυραγωγίας του κράτους, ο Ιωάννης Κωλέττης.

Ποτέ πριν – ούτε καν επί Οθωμανών – δεν άνθησε το μπαξίσι σε τέτοιο βαθμό, όσο την εποχή που κυβερνούσε ο Κωλέττης και οι επίγονοί του.

Ο Δημήτριος Βούλγαρης για παράδειγμα, ο οποίος διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός κατά το 19ο αιώνα, ισοφάριζε το πόσο άχρηστος ήταν με την παροιμιώδη φιλοχρηματία του. Ο Ροΐδης έγραφε για δαύτον ότι από νεανίας μόνο ένας έρωτας κυριαρχούσε στη ζωή του, ο έρωτας για τη γραία Μαρία Θηρεσία, της οποίας το εικόνισμα βρισκόταν πάνω στα χρυσά τάλαρα. Κι αυτόν τον έρωτα δεν τον πρόδωσε ποτέ, έως τον θάνατό του.

Όταν ο Βούλγαρης στα νεανικά του χρόνια ήταν ιπποκόμος του Νικολίνου, μικρού γιου του Θοδωρή Κολοκοτρώνη, τα παλικάρια γνωρίζοντας τη φιλοχρηματία του έπαιζαν μαζί του το εξής παιχνίδι: Πετούσαν ένα χρυσό γρόσι στη λάσπη με τα γουρούνια και του έλεγαν ότι αν το έπιανε με το στόμα και το σκούπιζε με τη γλώσσα, θα ήταν δικό του. Κι ο Βούλγαρης, που η ιθύνουσα τάξη της Ελλάδας και οι ξένες πρεσβείες βρήκαν ιδανικό για πρωθυπουργό, δεν έχασε ποτέ την ευκαιρία να κερδίσει ένα ακόμη χρυσό γρόσι.

Αν νομίζετε ότι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί ήταν καλύτεροι από τον Βούλγαρη, απλά δεν ξέρετε ιστορία, ή θέλετε να ζείτε με αυταπάτες. Υπήρξαν πρωθυπουργοί στην Ελλάδα – ορισμένους από δαύτους οι απολογητές και συνεχιστές τους ονόμασαν «εθνάρχες» - που για το λουφέ της εξουσίας κυριολεκτικά εισήγαγαν το σοδομισμό στη λίστα από τα πιο απαραίτητα προσόντα των κυβερνώντων πολιτικών της Ελλάδας.

 Σε τούτο τον άμοιρο τόπο οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί που κυβέρνησαν – γιατί πάντα έλεγαν στον λαουτζίκο ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά – απέκτησαν περιουσίες με κάθε λογής αθέμιτα μέσα, ακόμη και με την πορνεία (π.χ. Λοβέρδος, Πιπινέλης κι άλλοι) ξεπούλησαν και ξεπουλήθηκαν τόσες πολλές φορές που έγινε κάτι περισσότερο από σύνηθες.

Κι όταν η πατρίδα κινδύνευε κανείς τους δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ποτέ και κανένας! Ήταν πάντα οι πρώτοι που έβλεπαν στη συνθηκολόγηση τη μόνη λύση «για να μην χαθούν ζωές»! Οι δικές τους ζωές. Οι δικές τους περιουσίες. Ενώ ο λαός πλήρωνε πάντα αυτές τις συνθηκολογήσεις με περισσότερο αίμα και εξανδραποδισμό, απ’ ότι όποτε αγωνιζόταν για την ελευθερία και τη δημοκρατία της πατρίδας.

Κι όποτε δεν τους έπαιρνε να συνθηκολογήσουν, τότε εγκατέλειπαν τη χώρα με τη βοήθεια των ξένων προστατών τους. Αφού λεηλατούσαν τα ταμεία του κράτους. Μόνο και μόνο για να επιστρέψουν κατόπιν με παράτες και μεγαλεία για να διεκδικήσουν δικαιωματικά ξανά τον κρατικό λουφέ. Ως οι μόνοι ικανοί να κυβερνάνε αυτόν τον μίζερο και άθλιο τόπο.

Ίσως να έχουμε τη μεγαλύτερη παράδοση – τουλάχιστον στην Ευρώπη – σε Κτήνη και Πόρνες που κυβερνούσαν τούτο τον άμοιρο τόπο χωρίς κανένα έλεγχο. Κάποτε ένας γνωστός δημοσιογράφος της δεκαετίας του 1970 είχε πει πώς οι Έλληνες πολιτικοί είναι τόσο πρόστυχοι, που ο καλύτερος από δαύτους έχει βιάσει την αδελφή του για να δει αν αξίζει να την πουλήσει στα κυκλώματα πορνείας. Μιλούσε μεταφορικά, αλλά δεν είχε άδικο για το ήθος των εκάστοτε κυβερνώντων.

Κι αυτή την πολιτική ηθική την είδα προσωπικά να μεταγγίζεται βήμα το βήμα μετά την μεταπολίτευση και στις ηγεσίες της Αριστεράς. Κανένας ηθικός φραγμός, καμιά αξιοπρέπεια. Η απάτη ως δέον της πολιτικής, η προστυχιά και η παλιανθρωπιά που διασώθηκε για να συνεχίσει να κυβερνά και μετά τη χούντα, διαπέρασε και τα κόμματα της Αριστεράς. 

Πρώτα με τον ερχομό του επιλεγόμενου «ευρωκομουνισμού», που ούτε λίγο, ούτε πολύ συνιστούσε τον ενδεδειγμένο δρόμο ενσωμάτωσης ακόμη και των πιο αγνών αγωνιστών, οι οποίοι είχαν δώσει τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας και το είχαν πληρώσει με δεκαετίες φυλακίσεων, εξοριών και κάθε λογής βασανιστηρίων, στα κυρίαρχα ήθη και έθιμα της κυβερνώσας πολιτικής.

Πολύ γρήγορα ακολούθησαν κι όλοι οι άλλοι. Οι κρατικές χρηματοδοτήσεις και αργότερα τα ευρωπαϊκά κονδύλια απάλυναν την μετεξέλιξη της Αριστεράς κατ’ εικόνα και ομοίωση του κυβερνώντος πολιτικού συστήματος. Να γιατί σήμερα δεν διαφέρει σε τίποτε η Δεξιά από την Αριστερά. 

Εκτός βέβαια από τα ιδεολογήματα και τις κοκορομαχίες που απευθύνονται σε αφελής και ανόητους οπαδούς, οι οποίοι πιστεύουν ακόμη και σήμερα ότι η διαφορά βρίσκεται στο τι δηλώνει ο καθένας για τον εαυτό του. Έστω κι αν, όπως έχει ειπωθεί και έχει γραφεί επανειλημμένα από σοφότερους του γράφοντος, το να πιστεύει κανείς ότι τα ράσα κάνουν τον παπά, να πιστεύει στο τι δηλώνει κάποιος για τον εαυτό του, ή στην εικόνα που δημιουργούν οι επαγγελματίες των ΜΜΕ για κάποιον, συνιστά τον ορισμό του ηλίθιου.

Κι έτσι μετά απ’ όλα αυτά, όσοι δεν γνωρίζουν την πολιτική ιστορία του τόπου μας, ή αδυνατούν να χωνέψουν ότι ολόκληρο το επίσημο σύστημα Δεξιάς και Αριστεράς είναι τόσο διεφθαρμένο ως τον πυρήνα του, ώστε είναι αδύνατο η εναλλαγή του στην κυβέρνηση να φέρει κάτι καλό, μένουν κατάπληκτοι να παρακολουθούν αμήχανοι τον χαμό της πατρίδας. Μα είναι δυνατόν, αναρωτιούνται;

Μα είναι δυνατόν να είναι όλοι παλιάνθρωποι, καθάρματα και προδότες; Ε, ναι! Πότε θα το πάρουμε χαμπάρι; Τι θα χρειαστεί να γίνει για να το νιώσουμε; Είναι κι όσο τους δίνουμε τη δυνατότητα να συνεχίζουν, τόσο χειρότερες πλευρές τους θα ανακαλύπτουμε μένοντας άναυδοι. Τόσο θα μας κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές. Τις δικές μας και των παιδιών μας.

Πρέπει επιτέλους να πιστέψουμε στους εαυτούς μας. Πρέπει εδώ και τώρα να απαλλαγούμε από τους επαγγελματίες του πολιτικού λουφέ. Να σπάσουμε τη συνέχεια ενός κράτους που στήθηκε ως εχθρός του ελληνικού λαού και σήμερα τον οδηγεί στον όλεθρο για το συμφέρον υπερεθνικών θεσμών και συμφερόντων. Οφείλουμε να σπάσουμε την άτιμη την αλυσίδα που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο εμάς, τα παιδιά μας κι ολόκληρο το έθνος μας. Θέλουμε λεύτερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά, όπως πάντα την ποθούσε ο λαός μας.

Κι αυτό απαιτεί σαν πρώτο αποφασιστικό βήμα μια πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση. Μην αναρωτιέστε πια πώς θα γίνει. Μπορεί να γίνει ήρεμα, εύκολα και απλά. Αρκεί να το θελήσουμε. Ναι, μπορεί να γίνει γιατί σήμερα υπάρχει η δύναμη εκείνη που γεννήθηκε για να επιτελέσει αυτό το έργο. 

Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ΕΠΑΜ. Δεν υπάρχει καμιά άλλη που να απλώνεται με τέτοια ταχύτητα στην Ελλάδα και να ευαγγελίζεται την ελευθερία, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία της πατρίδας ως θεμελιώδες καθήκον όλου του λαού.

Το μόνο που χρειάζεται για να γίνει είναι να το πιστέψεις και να γίνεις απόστολος – με τον δικό σου τρόπο – της ιδέας. Μιας ιδέας τόσο απλής και γνώριμης στον καθένα μας, όσο η ζεστασιά που αισθάνεσαι ανάμεσα στους δικούς σου. Μην ρωτάς λοιπόν τι πρέπει να κάνεις. Αρκεί να μεταδόσεις τη φλόγα, το λυτρωτικό μήνυμα μιας νέας παλιγγενεσίας. 

Για να μην χαθούμε από προσώπου γης, όπως επιζητούν οι κοσμοπολίτες των αγορών και οι ευρωπαϊστές. 

Για να έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε εμείς τον τρόπο ζωής που μας ταιριάζει ως έθνος. 

Για να γίνουμε εμείς και προπαντός τα παιδιά μας, αφεντικά στον τόπο μας.

Ιδέες τόσο βαθιά ριζωμένες στο ιστορικό DNA των Ελλήνων από την εποχή που για πρώτη φορά σε τούτα τα μέρη, η ανθρωπότητα διδάχθηκε ότι η ελευθερία και το δίκαιο – το οποίο κατά τον Αριστοτέλη πηγάζει από την έννοια δίχα, διχάζω, που σημαίνει μοιράζω εξίσου, ή αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη χωρίς πραγματική κι όχι μόνο τυπική ισότητα ανάμεσα στα μέρη – αποτελούν ανώτατο κανόνα πάνω από τις βουλήσεις αρχόντων, δικαστών και υπηκόων, πάνω από την όποια συναίνεση της κοινής γνώμης και το μονοπώλιο της βίας οποιασδήποτε κρατικής ή υπερκρατικής εξουσίας. 

Να ποια κληρονομιά καλούμαστε να υπερασπιστούμε. 

Να τι μας κάνει αληθινούς Έλληνες.

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ στις 10:27 π.μ.