Καλή χρονιά, χρονιά του Ήλιου, του φωτός και της Ελλάδας

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Το 2016 μας εγκαταλείπει και έρχεται το 2017, που σύμφωνα με το Κινέζικο ημερολόγιο είναι το έτος του φλογερού Πετεινού, που οι Ινδοί πιστεύουν ότι είναι η ενσάρκωση της ηλιακής ενέργειας, οι Ιάπωνες τον αποκαλούν το πρώτο φως και οι Κινέζοι τον θεωρούν σύμβολο του Ήλιου και του αναγνωρίζουν πέντε αρετές.

Το θάρρος, την ευγένεια, την αφοσίωση, την αξιοπρέπεια και την καλοσύνη, που έντονα μας θυμίζουν το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και τις αρετές του λαού μας, παρότι πολλές από αυτές τις αρετές τις έχουμε λίγο πολύ αφήσει στην άκρη, καθημαγμένοι από Μνημόνια, Δανειστές και δήθεν Μεταρρυθμίσεις, που «ρουφάνε» στην κυριολεξία  την όποια οικονομική  άνεση  δημιούργησε με πολύ εργασία και «χίλιες» στερήσεις και θυσίες η Ελληνική οικογένεια.

Όπως και στη ζωή των Πετεινών δεν υπάρχουν εύκολα χρήματα, έτσι και για τους Έλληνες δεν υπάρχει η έννοια της τεμπελιάς, έστω και αν οι διεθνείς τοκογλύφοι λένε το αντίθετο για τους Έλληνες. Γιατί οι Έλληνες  γνωρίζουμε πολύ καλά πως με τη σκληρή δουλειά χτίσαμε όσα εκείνοι θέλουν όχι μόνο να γκρεμίσουν  αλλά και να λεηλατήσουν.

Οι Έλληνες γνωρίζουν ότι αυτά τα « αρπακτικά», θέλουν να κτίσουν τις αυτοκρατορίες τους πάνω στους δικούς μας Παρθενώνες, στους δικούς μας ελαιώνες,  στις δικές μας θάλασσες, στον ήλιο μας, γιατί γνωρίζουν  πολύ καλά, ότι η ηλιακή ενέργεια που άπλετα μας χαρίζει η φύση, είναι το πιο ακριβό και πολύτιμο αγαθό, κάτι σαν φυλαχτό, που πολύ απλά θέλουν να το οικειοποιηθούν!

Η Ελλάδα μας είναι πολύ πλούσια, προικισμένη με όλα τα καλά της φύσης και παρά τα όσα κακά έχουν πέσει επάνω της την τελευταία επταετία, είναι σίγουρο ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της, να σηκώσει το μεγάλο της ανάστημα, για να φανεί το πόσο μικροί είναι όλοι αυτοί οι ονομαζόμενοι και ως "θεσμοί", αρκεί και μόνο εμείς οι Έλληνες, που τόσα έχουμε καταφέρει στη μεγάλη μας ιστορική διαδρομή, να κάνουμε το πιο απλό πράγμα.  

Να θυμηθούμε τις πέντε αρετές μας - θάρρος, ευγένεια,  αφοσίωση, αξιοπρέπεια και  καλοσύνη -  και να πάρουμε την τύχη της χώρας στα χέρια μας, χωρίς ποτέ πλέον να την εμπιστευθούμε  στα χέρια και στις ορέξεις καμιάς κυβέρνησης  που δεν έχει έμπρακτα αποδείξει πρωτίστως  τον Πατριωτικό και Δημοκρατικό της χαρακτήρα.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΕΠΑΜ: Ημερίδα για το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό

Είναι επικίνδυνη η τουρκική προκλητικότητα λόγων και πράξεων, έναντι της Ελλάδας;

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Ακούμε πολλές  διάφορες εκτιμήσεις, από διάφορες πλευρές, για το που το πάει η Τουρκία του Ερντογάν, που άλλοτε μιλούν ότι η γείτονα χώρα αποσκοπεί μόνο στον επηρεασμό του εσωτερικού της, άλλοτε για την εξασφάλιση «λαφύρων» από τον πόλεμο στη Συρία και άλλοτε για την εξασφάλιση  προνομίων  στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο, με τη δημιουργία τετελεσμένων.

Όμως αυτές οι εκτιμήσεις αποφεύγουν να επισημάνουν και τον πραγματικό κίνδυνο που υπάρχει για μια γενικότερη θερμή ελληνοτουρκική κρίση, σε ένα από τα παραπάνω «θέατρα επιχειρήσεων». Και δεν μιλάμε φυσικά για ένα γενικευμένο πόλεμο, που σχεδόν πρέπει να αποκλείεται με τα γεωστρατηγικά δεδομένα της περιοχής. Μιλάμε για αυτό που όλοι μας κατανοούμε ως θερμό επεισόδιο, «τύπου Ίμια».

Και σε ότι αφορά αυτές τις πρώτες εκτιμήσεις, θα ήταν πολύ σοβαρό λάθος της κυβέρνησης, αν στην σημερινή συγκυρία υποτιμηθεί η τουρκική ρητορική και πρακτική, ειδικά σε ότι αφορά τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Εξ ίσου σοβαρότατο λάθος θα ήταν η Αθήνα να επαναπαυθεί στη δήθεν στήριξη και υποστήριξη των Δυτικών της Συμμάχων(ΝΑΤΟ και ΕΕ), ότι μπορούν τάχα να εξασφαλίσουν την προστασία των ελληνικών συμφερόντων.

Η κυβέρνηση της Άγκυρας έχει προειδοποιήσει και συνεχίζει να τα κάνει κάθε φορά και πιο έντονα, για το  ποιες είναι οι προθέσεις της και αυτό τουλάχιστον οι επιτελείς των ΕΔ το γνωρίζουν  πολύ καλά και ξέρουν να τις  αποκωδικοποιούν κατά τον καλλίτερο τρόπο. Και δεν είναι δυνατόν  όσοι βρισκόμαστε έξω από κάθε επίσημη πληροφόρηση να αντιλαμβανόμαστε  ότι οι τουρκικές προειδοποιήσεις είναι κάτι παραπάνω από σαφείς και να μην βλέπουμε τις πρέπουσες ανάλογες ελληνικές αντιδράσεις , επειδή προφανώς η πολιτική ηγεσία, περιμένει την εξ ύψους βοήθεια των συμμάχων της, όπως προαναφέρθηκε.

Η επικίνδυνη πραγματικότητα που διαμορφώνεται στα ελληνοτουρκικά είναι γεγονότα που δεν αμφισβητούνται:

- Όταν δεσμεύονται περιοχές εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων επί μακρόν , λόγω  «υποθαλάσσιας δραστηριότητας των τουρκικών ΕΔ»

-Όταν έναν ολόκληρο χρόνο οι τουρκικές ΕΔ με κάθε μέσο περιγράφουν με πολύ σαφή  τρόπο, τι ακριβώς η Τουρκία θεωρεί δικό της, δηλαδή τουλάχιστον το ….μισό Αιγαίο

-Όταν όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα ακόμη, καλύπτει ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν μιλώντας για την  αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης

Η πραγματικότητα της επικίνδυνης κατάστασης που διαμορφώνεται από τα παραπάνω, σαφώς και επιβαρύνεται αν προστεθούν και τα παρακάτω:

-Η απόλυτη οικονομικοπολιτική αδυναμία και η πλήρης εξάρτηση για την επιβίωση του κράτους από τη θέληση των δάνειων δυνάμεων, αφού οι κυβερνήσει των μνημονίων μπήκαν πίσω από το άρμα του χρέους και σέρνονται μέχρις εξευτελισμού, απεμπολώντας  κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας.

-Η εμφανής αποδυνάμωση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των ελληνικών ΕΔ, εξ αιτίας αυτής της τραγικής οικονομικής κατάστασης

-Οι πιέσεις που δέχεται από πολλές πλευρές η ελληνική κυβέρνηση για να κλειστούν εθνικά θέματα υψίστης σημασίας(Κυπριακό-Σκόπια-Τσάμηδες- Θράκη)

- Η νέα κατάσταση που δημιουργείται στις σχέσεις Ρωσίας –Τουρκίας, ΕΕ-Τουρκίας

-Οι συνολικές διευθετήσεις που πραγματοποιούνται στο χάρτη στην περιοχή της Μ. Ανατολής

Από όλα όσα, περιληπτικά και μόνο παρατέθηκαν, προκύπτει ένα αντικειμενικό και πολύ  επικίνδυνο συμπέρασμα, ότι η Ελλάδα ποτέ στην πρόσφατη τουλάχιστον  ιστορία της, δεν ήταν τόσο εύκολος και μεγάλος πειρασμός  για τη γείτονα και «σύμμαχο» Τουρκία. 

Αυτό είναι το σημείο πάνω στο οποίο στηρίζεται η πρωτοφανής προκλητικότητα της, ακόμη και για ένα θερμό μικρό ή μεγαλύτερο θερμό επεισόδιο, που δεν θα πρέπει πλέον να αποκλείεται.

Κυπριακό: Το ναρκοπέδιο της Γενεύης

Σημείωση : Το Κυπριακό τις επόμενες ημέρες αμέσως μετά τις εορτές μπαίνει στην τελική ευθεία για την προτεινόμενη λύση του, μετά από τις συνομιλίες της 12 ης Ιανουαρίου. Τα πάντα προμηνύονται δυσοίωνα, όλα οδηγούν στον ενταφιασμό και την εξαφάνιση αυτού που γνωρίζαμε σαν Κυπριακή Δημοκρατία. Επέρχεται ο τουρκικός ολοκληρωτισμός στο νησί. όλοι το βλέπουν και το φωνάζουν εκτός από  τους Βρετανούς, Αμερικανούς, Τούρκους και την   ελίτ του Αναστασιάδη. Ακολουθεί μία από τις πολύ αξιόλογες  προσεγγίσεις και αναλύσεις  του προβλήματος 

Το φυσικό αέριο είναι «κλειδί» για τη λύση του Κυπριακού είπε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι το Κυπριακό είναι το «κλειδί» της λύσης του φυσικού αερίου. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο προτάσεις δεν είναι επουσιώδης. Αντιθέτως, είναι κομβικής σημασίας, διότι στη δεύτερη διατύπωση το μείζον είναι το αέριο, κι όλα τα υπόλοιπα, όπως το Κυπριακό, υπόκεινται στις προτεραιότητές του.

Αυτό ήταν, άλλωστε, εξ αρχής το διακύβευμα. Κι αυτόν τον στόχο υπηρετεί, με εμμονικό φανατισμό, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα δεν μας μένει καμία αμφιβολία ότι οι διαβεβαιώσεις του πως δεν θα έφερνε νέο σχέδιο Ανάν, ήταν απλώς στάχτη στα μάτια. Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ή τουλάχιστον αφού ξεμπέρδεψε με το μνημειώδες κούρεμα, μπήκε μπροστά, χωρίς καθυστέρηση, η προώθηση του στόχου: λύση με οποιουσδήποτε όρους! Κι αυτό το τηρεί ευλαβικά ως σήμερα. Με τη βοήθεια του αριστερού ψάλτη-ΑΚΕΛ, που κρατά το ίσο. Η πρόθεσή του, βέβαια, ήταν και είναι γνωστή σε Τούρκους και άσπονδους φίλους, κι έτσι την μια τραγική υποχώρηση ακολουθεί η επόμενη. Και φθάσαμε ως εδώ, στο χείλος της αβύσσου, έχοντας παραδώσει κυριολεκτικώς τα πάντα. Την ίδια τη ψυχή μας…

Κι επειδή, όταν ξεκινά η κατρακύλα δεν έχει σταματημό, ο πρόεδρος επιτίθεται στις ίδιες του τις τύψεις περνώντας στην απέναντι όχθη. Αυτή ήταν η αιτία που εκστομίσθησαν αυτά περί «επισκεπτών» εξ Ελλάδος. Να τρομάξει τις Ερινύες του προσπάθησε ο μοιραίος... Και σάστισε τους πάντες! Τόσο πολύ, που έβαζε σε κίνδυνο το σχέδιο. Και με τις συνετές συμβουλές των, μαθημένων εκ του παθήματος του σχεδίου Ανάν, συμβούλων του, τα έστριψε λιγάκι για να μην αποξενώσει και τους εναπομείναντες αφελείς με τα πατριωτικά αισθήματα.

Οδεύουμε, λοιπόν, προς μια καταστρεπτική πενταμερή διάσκεψη, που σκοπό έχει να γυρίσει το χρόνο πίσω. Να ακυρώσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω κι αυτή την κολοβή. Κι ως εκ τούτου, να δημιουργηθούν τετελεσμένα που να μην μπορεί να ανατρέψει ο λαός, που μάλλον παραμένει ξεροκέφαλος και δεν βλέπει το καλό του, το οποίο το βλέπουν όλοι οι άλλοι: Βρετανοί, Αμερικανοί, Τούρκοι και η δική του ελίτ. Ο στόχος είναι να φθάσουμε σε ένα αποτέλεσμα που να μην υπάρχει επιστροφή, με το πιστόλι στο κρόταφο του ελληνισμού έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει. Ότι και να γίνει όμως στη συνέχεια –ένα οιονεί κράτος «αχταρμάς» ή δύο κρατίδια- το ουσιώδες θα προχωρήσει. Το φυσικό αέριο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πάρει το δρόμο του, καθώς το νέο νομικό καθεστώς θα επιτρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο, χωρίς να κινδυνεύουν οι μπίζνες από παρεμβολές τύπου «Μπαρμπαρός».

Η σημαντική συμφωνία της EΧΧΟΝ MΟΒΙL, του μελλοντικού υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Τίλλερσον, για εκμετάλλευση του οικοπέδου 10 της κυπριακής ΑΟΖ, βάζει και τον κ. Τραμπ στο παιχνίδι της λύσης.

Ωστόσο, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, και οι έχοντες την πρωτοβουλία της «σωτηρίας» της Κύπρου έχουν ακόμη ανησυχίες για την ευόδωση των προσδοκιών τους. Γιατί, από τότε που καταστρώθηκε το σχέδιο μέχρι σήμερα, άλλαξαν πολλά, και η διάσκεψη της Γενεύης, έχει, ευτυχώς, μπροστά της ένα κανονικό ναρκοπέδιο. Ποια είναι τα νέα δεδομένα που δυσκολεύουν κάπως την ολοκλήρωση του κόλπου;

Κατ΄αρχάς η Τουρκία, η οποία εκτός του ότι βρίσκεται σε πολύ δυσχερή θέση, έχει ανοίξει μέτωπα τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με τη Ευρώπη, κυρίως την Γερμανία. Η ανοιχτή στροφή της Άγκυρας προς τη Ρωσία, και η επίσημη συμφωνία για τη διευθέτηση της κρίσης στη Συρία σε μια τριμερή συμμαχία που περιλαμβάνει και το Ιράν, δεν επιτρέπει το διπλό παιχνίδι, που είχε στο μυαλό του ο διεθνής παράγων, του τύπου «σου δίνουμε Κύπρο και αέριο κι εσύ τα χαλάς με τους Ρώσους και τους Ιρανούς». Ο Ερντογάν είναι εγκλωβισμένος στο συριακό πόλεμο, τόσο απέναντι στο «Ισλαμικό Κράτος» όσο και τους Κούρδους. Δεν μπορεί να παίξει πια πειστικά την απειλή αλλαγής στρατοπέδων. Κάθε μετατόπιση θα έχει για τον ίδιο καταστροφικές συνέπειες. Αλλά και οι Αμερικανοί δεν μπορούν να κάνουν υπερβολικές παραχωρήσεις. Τουλάχιστον, μέχρι να αναλάβει ο Τραμπ, που τότε ίσως υπάρξει γενικότερη διευθέτηση. Για την ώρα πάντως, ακόμη κι ο Σόρος, που λειτουργεί σε άμεσο συντονισμό με την κα Νούλαντ και η οποία έχει αναλάβει εργολαβικά το Κυπριακό, έχει στραφεί εναντίον του νεο-σουλτάνου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η οργάνωσή του–Solidarity Now- υποστηρίζει ανοιχτά την μη παράδοση στην Άγκυρα των 8 Τούρκων αξιωματικών που ζητούν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα.

Το Ισραήλ, που έχει άμεση συμμετοχή στο κουβάρι των συζητήσεων για το Κυπριακό, βρίσκεται επίσης σε μεγάλη ανησυχία. Μπορεί πλέον να μην απειλείται άμεσα από τα διαλυμένα μπααθικά κράτη, νοιώθει, όμως, πια τη ρωσική ανάσα δίπλα του, ενώ η, σύμμαχος της Μόσχας, Τεχεράνη αρχίζει να συμπορεύεται με τη Άγκυρα. Και σαν μην του έφταναν αυτά, ο Ομπάμα επεφύλασσε, ως τελευταία μάλλον πράξη της προεδρίας του, την ανοχή των ΗΠΑ προς στο Συμβούλιο Ασφαλείας που καταδίκασε την επέκταση του εβραϊκού εποικισμού στα παλαιστινιακά εδάφη. Χωρίς αμφιβολία, το Τελ Αβίβ επιθυμεί την διέξοδο του φυσικού αερίου μέσω της Κύπρου, αλλά δεν θέλει να δει ολόκληρο το νησί στους Τούρκους. Η Κύπρος όπως και η Ελλάδα αποτελούν για το Ισραήλ στρατηγικό βάθος πρώτης προτεραιότητας. Αν ο Ερντογάν επιμείνει στο «όλα ή τίποτα», δύσκολα θα του κάνει τη χάρη.

Ακόμη και στην Ελλάδα, παρά την καταρράκωση της εικόνας και την απομείωση της ισχύος της, τίποτε δεν είναι απολύτως δεδομένο. Αν και περισσεύουν πλέον τα καθησυχαστικά λόγια για ταύτιση απόψεων Λευκωσία-Αθήνας, είναι φανερή η διάσταση που υφίσταται. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε και μετά την συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής. Ο Κοτζιάς επιμένει στον τερματισμό των εγγυήσεων και στην αποχώρηση του κατοχικού στρατού. Πώς το εννοεί; Όπως ο Αναστασιάδης; Στο παρασκήνιο παίζεται το παιχνίδι της μεταβατικής περιόδου: 5, 10, 15 χρόνια, 10-20 χιλιάδες στρατιώτες, 1, 2 βάσεις. Κάθε μια απ’ αυτές τις επιλογές ακυρώνει τη βασική θέση αρχής για την ελληνική πλευρά και κάνει μια συμφωνία που θα τη συμπεριλάβει απαράδεκτη αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής. Μπορεί να υποτεθεί ότι η Αθήνα και ο Κοτζιάς, παρά τις προσωρινές αντιστάσεις, θα υποκύψουν τελικώς, συντασσόμενοι με το μέτωπο Νούλαντ-Αναστασιάδη. Αλλά μπορεί κι όχι. Γιατί αν οδηγηθούμε στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην επικράτηση της Τουρκίας, αυτό μπορεί να σημάνει και το πολιτικό τέλος του ίδιου του Κοτζιά, αλλά και της κυβέρνησης Τσίπρα. Άλλωστε ήδη το κυβερνητικό σχήμα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Γιατί να χρεωθεί ένα ανοσιούργημα που θα είναι και η πολιτική του ταφόπλακα; Ιδιαίτερα μάλιστα για τον Κοτζιά, που ίσως διατηρεί πολιτικές βλέψεις για την επόμενη μέρα, ως παράγων μιας πατριωτικής αριστεράς, η υπογραφή του στην παράδοση της Κύπρου θα ήταν ολέθρια. Όσο για την πίεση της κ. Νούλαντ, μην ξεχνούμε ότι παραδίδει τα κλειδιά σε λίγες εβδομάδες.

Η Ρωσία, επίσης, με το τηλεφώνημα του Λαβρώφ στον Αναστασιάδη ξεκαθάρισε τις προθέσεις της. Διάσκεψη ναι, αλλά και με το Συμβούλιο Ασφαλείας. Και αυτό το τελευταίο να αναλάβει τη μεταβατική περίοδο. Κάτι που σε μια πρώτη ανάγνωση σημαίνει ότι ο τουρκικός στρατός θα φύγει οπωσδήποτε και η Μόσχα θα έχει λόγο στα κυπριακά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι η Μόσχα στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Η Ρωσία μετά τη νίκη του Χαλεπίου, εδραιώνεται πια στη δυτική Συρία. Και με τον αέρα του νικητή, δηλώνει ότι δεν θα εγκαταλείψει την Κύπρο για να προχωρήσουν απρόσκοπτα τα σχέδια Βρετανών και των ηττημένων Δημοκρατικών.

Τέλος –δυστυχώς μπαίνει στο τέλος κι από άποψη βαθμού επηρεασμού των διαδικασιών- είναι οι πολίτες της Κύπρου. Οι πολίτες που παρακολουθούν, ελπίζουν και οργίζονται, ένα έργο που παίζεται γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς. Οι συντονισμένες κινήσεις των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου που αντιτίθενται στο εκτρωματικό σχέδιο του εκτουρκισμού της Κύπρου, είναι θετικές, αλλά δεν αρκούν. Πρέπει να γίνει υπόθεση όλων. Αν οι ίδιοι ήσαν τα υποκείμενα της ιστορίας, τότε θα και οι συσχετισμοί θα ήταν διαφορετικοί. Κι αν είχαν εντονότερη παρέμβαση πολλά από όσα απεργάζονται αυτή τη στιγμή απλώς δεν θα μπορούσαν να συμβούν. Εν πάση περιπτώσει, πάντως το επόμενο διάστημα, στον έναν ή στον άλλο βαθμό ό,τι κι αν συμβεί ο λαϊκός παράγων θα έχει ενεργότερη ανάμειξη, κι αυτό το γνωρίζουν άπαντες, και γι’ αυτό αναζητούν τρόπους να υπερβούν το πρόβλημα.

Σωτήρης Δημόπουλος

Όταν η δήθεν αλληλεγγύη στους μετανάστες δουλεύει για το οργανωμένο έγκλημα.

Του Δημήτρη Καζάκη

Η μετανάστευση δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά κατάρα για όσους εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους λόγω πολέμων, καταπίεσης, ή αφόρητης φτώχειας και εξαθλίωσης. Η μετανάστευση είναι συνώνυμο του εξαναγκασμού και του βίαιου εκπατρισμού από τότε που για πρώτη φορά η παγκόσμια αγορά απαίτησε τη μεταφορά κοντά 20 εκατομμυρίων κυρίως Αφρικανών με τα δουλεμπορικά στις οικονομίες των φυτειών του Νέου Κόσμου.

Το ίδιο και σήμερα. Γι' αυτό και όπως τότε, έτσι και σήμερα, οι δουλέμποροι και τα δίκτυα δουλεμπόρων αποτελούν τη βασική κινητήρια δύναμη της μετανάστευσης παγκόσμια. Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν δυο πολύ σημαντικές εκθέσεις για την εμπορία ανθρώπων. Η πρώτη προέρχεται από την Υπηρεσία του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (https://www.unodc.org/…/2016_Global_Report_on_Trafficking_i…), ενώ η δεύτερη από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (https://www.state.gov/j/tip/rls/tiprpt/2016/).

Περί τρομοκρατίας και ασφάλειας

Στον αστερισμό των τυφλών τρομοκρατικών χτυπημάτων, που εντάσσονται στις ασύμμετρες απειλές, έχουν μπει τα μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης, της Τουρκίας και περιοδικά του Ισραήλ , του Λιβάνου, αλλά και αρκετές μεγαλουπόλεις μουσουλμανικών κρατών. Στόχος των τρομοκρατών, να τρομοκρατήσουν τους πολίτες, ώστε να αισθανθούν απροστάτευτοι από τις κρατικές αρχές ασφαλείας, αλλά και συνυπεύθυνοι, για τις αποφάσεις των Κυβερνήσεών τους.

Ασύμμετρος θεωρείται ο πόλεμος, που διεξαγάγουν μικρές ομάδες ή και μεμονωμένα άτομα, εναντίον στρατιωτικά υπέρτερου αντιπάλου και χρησιμοποιώντας όπλα χαμηλού κόστους, προκαλούν δυσανάλογα μεγάλα αποτέλεσμα , όπως πολλά θύματα κυρίως άμαχοι πολίτες και δημιουργούν ένα κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας στους κατοίκους των μεγαλουπόλεων, που μεταφράζεται σε κοινωνικό και πολιτικό κόστος για τις Κυβερνήσεις των κρατών. Κυρίως όμως, υποσκάπτονται οι Δημοκρατικοί θεσμοί και γιγαντώνεται ο λαϊκισμός. Η δράση αυτών των ομάδων είναι ανεξέλεγκτη, είναι εκτός των κανόνων του διεθνούς δικαίου και του δικαίου του πολέμου και δεν αντιμετωπίζεται από οργανωμένα στρατιωτικά σώματα. Στόχος, είναι να αποτρέψουν στρατιωτικά ισχυρά κράτη να κάνουν χρήση των συντελεστών ισχύος που διαθέτουν (στρατός, αστυνομία) και να επιβάλουν τις πολιτικές επιλογές τους.

Οι ποικιλώνυμες τρομοκρατικές ομάδες είναι «γεννήματα» του θρησκευτικού φανατισμού (ισλαμικό τζιχάντ), της μισαλλοδοξίας, του κοινωνικού αποκλεισμού που δημιουργούν τα αυταρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων , του παράνομου πλουτισμού «περιθωριακών» ηγετών (λαθρεμπόριο όπλων, πετρελαίου και διακίνηση ναρκωτικών και γυναικών), αλλά και των στρατιωτικών επεμβάσεων της Δύσης, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία, αλλά και της Ρωσίας στην Τσετσενία και Γεωργία και φυσικά της Τουρκίας στην Κύπρο.

Η ρεαλιστική διαπίστωση ότι τα πολυπληθή αστικά κέντρα είναι ανοχύρωτα στη δολοφονική δράση των ημιπαραφρόνων τρομοκρατών, δεν δικαιολογεί εκ μέρους της Πολιτείας μέτρα που περιορίζουν ατομικά και συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών με «αντάλλαγμα» περισσότερη ασφάλεια. Δεν είναι «ανταλλάξιμα» μεγέθη η Δημοκρατία και η Ασφάλεια και τα όρια τους πρέπει να είναι σαφώς καθορισμένα. Οι τρομοκράτες, ως αντικοινωνικό και αντισυστημικό «ιδεολογικό ρεύμα» με δολοφονικές πρακτικές, θα έχουν δικαιωθεί, εφόσον τα κράτη επιχειρήσουν να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία με την αστυνομοκρατία.

Χρήστος Καπούτσης

Γιατί δολοφονήθηκε ο Ρώσος πρέσβης στην Τουρκία;

Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2016

Η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα της Τουρκίας προχθές αποτελεί κορυφαίο γεγονός, όπως και να το δει κανείς. Φυσικά η δυτική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ φρόντισε να το επισκιάσει με την προβολή της εγκληματικής ενέργειας στο Βερολίνο λίγες ώρες αργότερα, όπου μια νταλίκα κυριολεκτικά θέρισε - κατά το πρότυπο της Νίκαιας στη Γαλλία φέτος τον Ιούλιο - το συνωστισμένο πλήθος στην κεντρική χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης.

12 νεκροί και 48 τραυματίες με το δράστη άφαντο. Το Χαλιφάτο ανέλαβε την ευθύνη και οι αξιωματούχοι της Γερμανίας κάνουν δηλώσεις για "κατάσταση πολέμου", όπου εκτός όλων των άλλων περιλαμβάνεται και αληθινό πογκρόμ εναντίον μεταναστών και προσφύγων προκειμένου να τους εκτοπίσουν διαμέσου των ρυθμίσεων του Δουβλίνου στην Ελλάδα κι όπου αλλού μπορούν.

Την ίδια ώρα οι Γερμανοί δηλώνουν έτοιμοι να πλήξουν το Χαλιφάτο ως μέτρο ανταπόδοσης του πλήγματος στο έδαφός τους. Πού θέλουν να πλήξουν το Χαλιφάτο; Στο έδαφος της Συρίας πρώτα και κύρια. Κρατήστε το αυτό.

Όσο για τον Ρώσο πρέσβη, δεν υπήρξε κανενός είδους αναταραχή στη Δύση. Δεν ίδρωσε κανενός το αφτί. Ούτε που ένοιαξε κανέναν στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Σκεφτείτε μόνο να ήταν Δυτικός διπλωμάτης, ή πολύ περισσότερο Αμερικανός, το τι θα γινόταν. Θυμηθείτε τι έγινε όταν δολοφονήθηκε ο Αμερικανός πρέσβης στη Βεγγάζη τον Σεπτέμβρη του 2012 από ένοπλες συμμορίες που το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ εξόπλισαν για να ανατρέψουν τον Καντάφι στη Λιβύη. Και θυμηθείτε ότι ο Αμερικανός διπλωμάτης καριέρας βρισκόταν σε εμπόλεμη ζώνη.

Άλλωστε για τους Δυτικούς οι νεκροί στο Βερολίνο έχουν μεγαλύτερη αξία από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παλαίμαχου και ασήμαντου για τη παγκόσμια πολιτική διπλωμάτη και μάλιστα της "κακιάς αρκούδας" από το Βορρά. Έτσι είναι. Η αξία της ανθρώπινης ζωής ανατιμάται όσο πιο βαθιά βρίσκεται κανείς στον ευρωατλαντικό χώρο κι όσο πιο στενά συνδέεται με τα συμφέροντα των μεγάλων της Δύσης. Αυτό μας έλειπε, να θεωρούν όλους τους ανθρώπους ίσους και όμοιους.

Όσο διαφορετικά κι αν είναι τα συγκεκριμένα περιστατικά - και όντως είναι - συνδέονται επί της ουσίας. Και ο συνδετικός κρίκος τους είναι η επικράτηση του Συριακού Αραβικού Στρατού στο Χαλέπι. Η νίκη αυτή της Συρίας στερεί από την αποκαλούμενη "ένοπλη αντιπολίτευση" - όπως έχει βαφτιστεί από τα αφεντικά της στη Δύση - την πρωτεύουσά της. Το Χαλέπι είναι η πιο σημαντική πόλη της Συρίας μετά τη Δαμασκό κι όσο την κρατούσαν οι μισθοφόροι της Δύσης είχαν τη δυνατότητα να εμφανίζονται ως "αντιπολίτευση" στο καθεστώς Άσαντ. Όπως ακριβώς συνέβη με την Βεγγάζη την εποχή της εκστρατείας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη.

Μετά τη συντριβή των μισθοφόρων της "ένοπλης αντιπολίτευσης" στο Χαλέπι, έχει καταρρεύσει στρατιωτικά και πολιτικά η εισβολή που επιχειρήθηκε στη Συρία το 2011 διαμέσου της Τουρκίας και του Ιράκ από ορδές μισθοφόρων εκ Δύσεως. Οι δυνάμεις των μισθοφόρων βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση και σκόρπιες σε επιμέρους θύλακες χωρίς ιδιαίτερη στρατηγική σημασία και χωρίς να μπορούν εύκολα ούτε καν να δραπετεύσουν προς Τουρκία ή Ιράκ για να ανασυγκροτηθούν.

Οι δίοδοι που εξασφάλιζαν ενισχύσεις, εφόδια και διαφυγή στους μισθοφόρους είτε έχουν κλείσει οριστικά, είτε βρίσκονται υπό το διαρκές σφυροκόπημα των δυνάμεων της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας. Το μόνο που μένει είναι ο Συριακός Αραβικός Στρατός να εξαπολύσει - μαζί με τους συμμάχους του - μια ευρεία συντονισμένη στρατιωτική επιχείρηση σκούπα και η εδαφική επικράτεια της Συρίας θα απελευθερωθεί ολοκληρωτικά.

Η διαφαινόμενη νίκη του πατριωτικών δυνάμεων της Συρίας εναντίον των ξένων εισβολέων έχει εξαιρετική σημασία όχι μόνο για το λαό της Συρίας, αλλά και για τους λαούς παγκόσμια. Από τότε που διατυπώθηκε επίσημα το νέο δόγμα ιμπεριαλιστικών πολέμων από το ΝΑΤΟ το 1998, το οποίο βασίστηκε στη λεγόμενη "μεταβεστφαλιανή εποχή", είναι η πρώτη φορά που ηττάται πολιτικά και κυρίως στρατιωτικά.

Από την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας διαμέσου εμφυτευμένων εσωτερικών εμφυλίων πολέμων αποσύνθεσης, που συνοδεύονταν αργά ή γρήγορα από την "ανθρωπιστική επέμβαση" των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και της όποιας "συμμαχίας των προθύμων" επέτρεπε η συγκυρία, αποδείχθηκε η πιο αποτελεσματική μέθοδος διάλυσης κρατών και εθνών προς το συμφέρον της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο μεγάλος εχθρός ήταν και παραμένει το κράτος-έθνος, το συγκροτημένο κράτος με ενιαία επικράτεια και ενιαία πολιτική κοινότητα όπου ο λαός διεκδικεί την κυριαρχία του με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο.

Για να διαλυθεί κάθε συγκροτημένο κράτος-έθνος, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της Δύσης χρησιμοποίησαν κάθε είδους υπαρκτή ή ανύπαρκτη εθνοφυλετική διαίρεση, αναβίωσαν με κάθε μέσο εθνοτικούς και θρησκευτικούς μειονοτισμούς με καταγωγή από τον μεσαίωνα προκειμένου να διαλύσουν την εσωτερική συνοχή λαών και χωρών, δημιούργησαν ουσιαστικά από το μηδέν ολόκληρους σκιώδεις στρατούς τρομοκρατών και μισθοφόρων, που μπορούν να εξαπολύουν εμφυλίους σε κάθε μέρος της υφηλίου ώστε να επεμβαίνει στρατιωτικά ο ιμπεριαλισμός στο όνομα του "ανθρωπισμού". Το δόγμα αυτό από τη δεκαετία του '90 εφαρμόστηκε σε δεκάδες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Αφρικής, αλλά και της Ασίας με πρώτη και κύρια τη Μέση Ανατολή.

Ένα από τα τελευταία δείγματα εφαρμογής του δόγματος αυτού ήταν η επικαλούμενη "Αραβική Άνοιξη". Στα πλαίσιά της η κυριολεκτική διάλυση της Συρίας ήταν και παραμένει πρωτεύον στόχος. Κι ο λόγος είναι απλός. Η Συρία, πέρα από την ιδιαίτερα σημαντική γεωστρατηγική της σημασία για την πολιτική οικονομία των ενεργειακών δικτύων και αγωγών, συνιστά το πιο συγκροτημένο κράτος-έθνος των Αράβων. Στα πλαίσια της Συρίας οι εθνοτικές και θρσηκευτικές διαφορές ανάμεσα σε Αλουίτες, Δρούζους και Σουνίτες Άραβες έχουν ξεπεραστεί από την εποχή της επικράτησης του Μπαάθ στη Συρία. Οι εθνοτικές και θρησκευτικές διχόνοιες για το λαό της Συρίας ήταν και παραμένουν προϊόν και μέσον νομιμοποίησης της αποικιοκρατίας. Τίποτε περισσότερο.

Επομένως για τα επιτελεία των ΗΠΑ και της ΕΕ, μαζί και του Ισραήλ - το οποίο δέχθηκε την πρώτη και μάλιστα μεγάλη στρατιωτική ήττα από την Χεζμπολά τον Ιούλιο του 2006 - αποτελούσε ένα μεγάλο στοίχημα να διαλυθεί η Συρία σε ζώνες, ή εθνοτικά καντόνια υπό την επικυριαρχία των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και των σιωνιστών. Έτσι μεθόδευσαν την εισβολή με ορδές μισθοφόρων από το έδαφος της Τουρκίας και του Ιράκ το 2011.

Ο λόγος που οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ επικαλέστηκαν για να νομιμοποιήσουν την εισβολή αυτή ήταν ο αντιλαϊκός και βάναυσος χαρακτήρας του καθεστώτος Άσαντ. Ψευδείς ειδήσεις για χρήση χημικών εναντίον αμάχων από τον Άσαντ και για μαζικούς αδιάκριτους βομβαρδισμούς, χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν - όπως και στη Λιβύη - την άμεση "ανθρωπιστική" επέμβαση του ΝΑΤΟ, των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και των σιωνιστών του Ισραήλ στη Συρία.

Αυτή τη φορά όμως δεν μπόρεσαν να πάρουν ανάλογη απόφαση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως στην περίπτωση της Λιβύης, που θα τους έδινε το πρόσχημα της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Το βέτο της Ρωσίας τους σταμάτησε, η οποία δεν ήθελε να χάσει τη μοναδική στρατιωτική βάση που διαθέτει στη Μεσόγειο.

Μην έχοντας το απαραίτητο πρόσχημα για να κηρύξουν "ανθρωπιστικό" πόλεμο εναντίον του Άσαντ, ξαμόλησαν το τέρας του Χαλιφάτου. Κι έτσι ένας ολόκληρος στρατός μισθοφόρων χωρίς να στηρίζεται εμφανώς σε κανένα κράτος, χωρίς γραμμές εφοδιασμού και ενισχύσεων άρχισε τη μαζική σφαγή στη Συρία. Εξοπλισμένος με όπλα διασποράς από Βρετανία κυρίως, αλλά και Γαλλία, Γερμανία και ΗΠΑ - ιδανικά για χρήση εναντίον πυκνοκατοικημένων περιοχών - μετέφεραν τις μάχες στις μικρές και μεγάλες πόλεις της Συρίας.

Στόχος των επιτελείων που τροφοδοτούσαν τις ορδές του Χαλιφάτου και των υπολοίπων με μισθοφόρους, εφόδια, όπλα, πυρομαχικά, κοκ, ήταν να εφαρμοστεί πολιτική γενοκτονίας εναντίον του λαού της Συρίας. Την ίδια περίοδο και χωρίς κανένα λόγο, που να βασίζεται στο δίκαιο, οι χώρες της ΕΕ και φυσικά οι ΗΠΑ διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις με την επίσημη κυβέρνηση της Συρίας και κλείνουν τις πρεσβείες της. Η Ελλάδα ήταν μια από τις πρώτες που εφάρμοσε την πολιτική αυτή.

Και σαν να μην έφτανε αυτή η προσπάθεια διπλωματικού και πολιτικού αποκλεισμού της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας, η οποία είχε υποστεί εισβολή ξένων δυνάμεων, προχωρούν και σε κυρώσεις εναντίον της. Έτσι βασικά είδη, όπως φάρμακα και τρόφιμα, απαγορεύονται να διακινηθούν από τις χώρες της ΕΕ προς τη Συρία. Μόνο και μόνο για να επιδεινώσουν την κατάσταση του λαού της Συρίας και να μεγαλώσει ο αριθμός των θυμάτων του πολέμου κυρίως ανάμεσα στους αμάχους.

Το ξαναλέμε για να νιώσουμε την πρέπουσα εθνική υπερηφάνεια ως Έλληνες. Η επίσημη Ελλάδα από την εποχή των Σαμαροβενιζέλων έως σήμερα έχει πρωτοστατήσει στην επιχείρηση γενοκτονίας και διάλυσης στη Συρία.

Το αποτέλεσμα; Πάνω από 220 χιλιάδες οι νεκροί. Πάνω από 7,6 εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της Συρίας. Και πάνω από 4 εκατομμύρια οι πρόσφυγες στα γειτονικά κράτη (Τουρκία, Λίβανος, Ιορδανία και Ιράκ). Σύνολο πάνω από 12,2 εκατομμύρια εκ των οποίων 5,6 εκατομμύρια παιδιά χρειάζονται ανθρωπιστική στήριξη και βοήθεια. Σε ένα σύνολο πληθυσμού που ανερχόταν σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2014 σε λίγο πάνω από 17 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η κατάσταση αυτή προκλήθηκε όχι ως φυσική συνέπεια του πολέμου, αλλά ως αποτέλεσμα μιας σκόπιμης εκστρατείας των μισθοφόρων εναντίον του πληθυσμού στη Συρία. Ο βίαιος εκτοπισμός εκατομμυρίων ήταν το όπλο των εισβολέων προκειμένου να επιβάλλουν τον διαμελισμό της Συρίας σε ζώνες υπό των έλεγχο ένοπλων συμμοριών και φυλάρχων, όπως συνέβη στη Λιβύη. Επίσης ο εκτοπισμός και η μαζική σφαγή κλόνισαν τις δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων της Συρίας. Λιγόστεψαν δραστικά οι εφεδρείες και οι δυνατότητες στρατολόγησης για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Ωστόσο, ο λαός της Συρίας παρά το τρομακτικό πλήγμα έδωσε μαθήματα σε όλους μας εθνικής συνοχής και πατριωτισμού. Το σύνολο σχεδόν των υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων της Συρίας συγκρότησαν μια πατριωτική συμμαχία για την υπεράσπιση της πατρίδας από την εισβολή. Στη συμμαχία αυτή εντάχθηκαν ακόμη και δυνάμεις, που έχουν υποστεί διώξεις από το καθεστώς Άσαντ. Όπως π.χ. οι κομμουνιστές, αλλά και διάφοροι φιλελεύθεροι δημοκράτες.

Ταυτόχρονα η καλλιέργεια θρησκευτικών διαιρέσεων ανάμεσα σε Αλουίτες, Σουνίτες και Δρούζους δεν βρήκε γόνιμο έδαφος στον πληθυσμό. Πάνω από τις θρησκευτικές διαφορές ήταν και παραμένει η κοινή για όλους πατρίδα, η μία και αδιαίρετη Συρία. Ενώ η επιβολή του νόμου της Σαρίας σε περιοχές υπό τον έλεγχο των μισθοφόρων του Χαλιφάτου και άλλων τζιχαδιστών προκάλεσε μεγάλη αντίθεση ακόμη και στους πιο πιστούς μουσουλμάνους.

Η προβλεπόμενη από το διεθνές δίκαιο συμμαχία που συγκρότησε μια νόμιμη κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους που δέχεται εισβολή, όπως αυτή του Άσαντ με τη Ρωσία, το Ιράν και τους Κούρδους έδωσαν την αποφασιστική υπεροχή στις πατριωτικές δυνάμεις της Συρίας για να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά τους εισβολείς. Κάθε επιτυχία στα μέτωπα του πολέμου εναντίον των μισθοφόρων από τις δυνάμεις του Συριακού Αραβικού Στρατού και των συμμάχων του, συνιστούσε τεράστια πολιτική ήττα όλων εκείνων που ήθελαν να εμφανίσουν τον πόλεμο στη Συρία ως εμφύλιο και τους εισβολείς μισθοφόρους ως "ένοπλη αντιπολίτευση" στον Άσαντ.

Μετά την απελευθέρωση του Χαλεπιού από τις πατριωτικές δυνάμεις της Συρίας, το δόγμα του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου βρίσκεται μπροστά στην πρώτη μεγάλη του στρατιωτική ήττα. Ο Άσσαντ δεν έχει κανένα λόγο να συρθεί σε κανένα τραπέζι διαπραγματεύσεων για να νομιμοποιήσει τους μισθοφόρους εισβολείς ως "αντιπολίτευση". Η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει για όλους αυτούς που αιματοκύλισαν το λαό της Συρίας για 6 ολόκληρα χρόνια είναι η ολοκληρωτική στρατιωτική εκκαθάριση. Μόνο έτσι η Συρία θα ειρηνεύσει, οι πρόσφυγες θα μπορέσουν να επιστρέψουν στις εστίες τους, η πολιτική ζωή της χώρας να ομαλοποιηθεί χωρίς ξένες επεμβάσεις και προστάτες και ο λαός να ανοικοδομήσει προς το συμφέρον του την πατρίδα που υπερασπίστηκε με το αίμα του.

Ίσως τελικά η νίκη των πατριωτικών δυνάμεων της Συρίας να αποτελέσει ένα νέο Βιετνάμ για όλους τους σύγχρονους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Όπως και να έχει θα είναι η πρώτη μεγάλη νίκη του κράτους-έθνους εναντίον του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και των μηχανισμών του με όρους στρατιωτικούς κι αυτό σημαίνει πολλά για όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό ξένο ζυγό ή κατοχή.

Ας διδαχθούμε λοιπόν από το παράδειγμα των πατριωτικών δυνάμεων της Συρίας. Ας διδαχθούμε από το πώς έθεσαν θρησκευτικές, ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές στην άκρη προκειμένου να υπερασπιστούν την πατρίδα τους από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης. Ας διδαχθούμε τώρα, τώρα πριν είναι αργά. Πριν δηλαδή χρειαστεί να υπερασπιστούμε κι εμείς την πατρίδα μας υπό καθεστώς στρατιωτικής εισβολής και κατοχής.

Αναρτήθηκε από ΔΗ

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δυο κινήσεις της βουλγαρικής κυβέρνησης έχουν εξοργίσει την Άγκυρα και πολλά τουρκικά ΜΜΕ κάνουν αναφορά για μετωπική σύγκρουση με το βουλγαρικό καθεστώς, ενώ και η πρόσφατη κυβερνητική αλλαγή με την εκλογή φιλορωσικής βουλγαρικής κυβέρνησης, προβάλλεται να είναι άκρως αντιτουρκική και να κινείται ενάντια στα τουρκικά συμφέροντα.

Συγκεκριμένα η απόφαση της βουλγαρικής κυβέρνησης να στρατιωτικοποιήσει τα σύνορα Βουλγαρίας Τουρκίας και η έκδοση ταξιδιωτικής οδηγίας προς Βουλγάρους να αποφεύγουν τις μετακινήσεις τους στην Τουρκία, έχουν εξοργίσει την τουρκική κυβέρνηση που σκέπτεται να εφαρμόσει αντίποινα ενάντια της Βουλγαρίας.

Όπως αναφέρεται, το βουλγαρικό κοινοβούλιο ψήφισε νομοσχέδιο που προβλέπει την εγκατάσταση μόνιμα ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων σε όλο το μήκος των συνόρων της χώρας με την Τουρκία, καθώς το πρόβλημα των παράνομων μεταναστών που εισέρχονται με διάφορους τρόπους στην χώρα έχει αρχίσει και παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις. Παράλληλα δημιουργείται Γραφείο Κρίσεων που θα συνεδριάζει καθημερινά και θα εξετάζει τα προβλήματα που δημιουργούνται στα σύνορα με την Τουρκία.

Εκείνο όμως που πραγματικά έχει εξοργίσει τους Τούρκους, είναι ότι μετά την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη η βουλγαρική κυβέρνηση αντι να στείλει κάποιο συλλυπητήριο μήνυμα όπως έκαναν πολλές κυβερνήσεις και πρώτη και καλύτερη η Ελλάδα, εξέδωσε μια αυστηρή ταξιδιωτική οδηγία όπου ούτε λίγο ούτε πολύ η Τουρκιά χαρακτηρίζεται σαν… χώρα φωλιά τρομοκρατίας και καλεί τους Βούλγαρους πολίτες να αποφεύγουν με κάθε τρόπο να ταξιδεύουν σε τουρκικό έδαφος.

Μετά από όλα αυτά, η Άγκυρα στα…κάγκελα με τους Βουλγάρους.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

 

Με συνταξιούχους των 300 ευρώ μπορούμε να μιλάμε για F-35; Η δυσάρεστη απάντηση

 16/12/2016 | 07:00

“Με συνταξιούχους των 300 ευρώ και τον μισό πληθυσμό στην ανεργία, μπορούμε να συζητάμε για αγορές νέων μαχητικών αεροσκαφών”; Δεν υπάρχει πιο λογικό ερώτημα και είμαστε βέβαιοι ότι πάρα πολλοί πολίτες που διαβάζουν και ακούνε όσα γράφονται και λέγονται το τελευταίο διάστημα περί F-35, αυτό ακριβώς αναρωτιούνται…

Η απάντηση είναι πάρα πολύ άχαρη για όσους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα έχουμε σχέση με την Άμυνα. Άχαρη και δυσάρεστη…

Δυστυχώς δεν έχουμε επιλογή. Σ΄ αυτή τη τραγική οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε δεν μας άφησαν άλλη επιλογή. Πρέπει τώρα όχι απλά να συζητήσουμε, αλλά να πάρουμε αποφάσεις για την Πολεμική Αεροπορία…

Γιατί θα πείτε…

Η χώρα βρίσκεται σε φάση αφοπλισμού, τουλάχιστον 11 χρόνια τώρα! Παίρνουμε ως αφετηρία το 2005, που έγινε και η τελευταία μεγάλη αγορά. Εκείνη των 30 μαχητικών αεροσκαφών F-16.

Έκτοτε δεν αγοράστηκε…ούτε βίδα. Για να καταλάβετε τι συνέβη στη χώρα και τι ζημιά έγινε θα σας αναφέρουμε ότι μόλις χθες, μετά από άχρηστες διαδικασίες τεσσάρων χρόνων, καταφέραμε να αποφασίσουμε ποια εταιρεία θα αλλάξει…φρένα σε αεροσκάφη Mirage 2000 !!! Τέσσερα χρόνια…

Θα πρέπει πάρα πολλοί να “απολογηθούν” και να εξηγήσουν πως και γιατί απέφυγαν να πάρουν αποφάσεις για θεωρητικά απλά θέματα. Όπως η συντήρηση πληρωμένων με τον ιδρώτα των φορολογουμένων, πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Ούτε αυτές τις συντηρήσεις δεν τόλμησαν όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία 10-15 χρόνια. Αν είχαν γίνει έστω αυτά τα αυτονόητα δεν θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε το σημερινό αδιέξοδο!

Έχουμε ξαναγράψει ότι ζημιά στην Άμυνα δεν έκαναν μόνο όσοι “τ΄ άρπαξαν”. Ζημιά έκαναν κι όσοι από ανευθυνότητα ή φόβο δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους κι άφησαν τη χώρα ανοχύρωτη και αφοπλισμένη.

Δυστυχώς λοιπόν δεν έχουμε περιθώρια για άλλη αναμονή και σκέψεις. Δεν μας πιέζει μόνο η “αφραγκία” μας, αλλά και ο χρόνος. Ακόμη κι αν μ΄ ένα θαύμα προχωρούσαμε αύριο σε παραγγελία νέου αεροσκάφους θ΄αρχίσουμε να παραλαμβάνουμε στην καλύτερη περίπτωση μετά από τέσσερα χρόνια. Ο εκσυγχρονισμός των F-16 θα αρχίσει κι αυτός να αποδίδει σε βάθος χρόνου. Συνεπώς όσο δυσάρεστη κι αν ακούγεται η συζήτηση περί εξοπλισμών σ΄ αυτή την άσχημη οικονομική περίοδο για τους πολίτες, είναι αναγκαία. Όπως και οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι συνταξιούχοι των 300 ευρώ πιθανόν όλα αυτά να τα καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα από τους βουλευτές των 7000 ευρώ!

Π. Καρβουνόπουλος

Επίκαιρη Ημερίδα από το ΕΠΑΜ Βραδυφλεγής βόμβα το Μεταναστευτικό Ζήτημα

Από την εφημερίδα « ΕΒΔΟΜΗ της Ανατολικής Αττικής»*

Η ενεργός και πολυπληθής συμμετοχή στην ημερίδα, ακόμη και από τις ακριτικές περιοχές (Θράκη, νήσοι) ανέδειξε το ενδιαφέρον για το Μεταναστευτικό – Προσφυγικό Ζήτημα στο χώρα μας.

Την ημερίδα είχε οργανώσει το Ενιαίο Πατριωτικό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ) την περασμένη Κυριακή 11 Δεκεμβρίου στο ξενοδοχείο Τιτάνια στην Αθήνα. Η αίθουσα παρέμεινε κατάμεστη μέχρι το τέλος της ημερίδας, που έφθασε τις πρώτες βραδινές ώρες.

Ενδεικτικά για την οικονομία του χώρου και όχι αξιολογικά αναφέρουμε, για τη θεματολογία τους και τη σειρά παρουσίας τους:

την Δρ. Δικηγόρο Κέρη Μαυρομάτη, η οποία αναφέρθηκε στην παράνομη μεταφορά προσφύγων, δια θαλάσσης, από πλευράς διεθνούς δικαίου και στις ευθύνες των χωρών αποπλεύσεως (Τουρκία, εν προκειμένω),

τον δικό μας Κώστα Βενετσάνο, που επικεντρώθηκε στις Γεωπολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές επιπτώσεις του φαινομένου, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, Αποσπάσματα της ομιλίας του δημοσιεύονται στο τέλος του παρόντος),

τον πανεπιστημιακό καθηγητή Ηλία Σταμπολιάδη, ο οποίος επεσήμανε τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης στην ελληνική κοινωνία.

Εντύπωση προκάλεσε η παρέμβαση της προέδρου πολιτιστικού Συλλόγου των Πομάκων Ξάνθης, Εμινέ Μπουρουτζή, με τις επισημάνσεις της και τα «παράπονά» της, για το ελληνικό κράτος.

Το «μεταναστευτικό» ως όπλο χειραγώγησης και ελέγχου των χωρών «υποδοχής», ήταν το θέμα του εξαίρετου νομικού και δικηγόρου Νίκου Καραβέλου.

Θαυμάσια ανάλυση για την παράνομη μετανάστευση και το πώς φτάσαμε ως εδώ, ώστε να διερωτόμαστε αν υφίσταται γεωπολιτική απειλή, έκανε ο συγγραφέας - τουρκολόγος Νίκος Χειλαδάκης.

Τα αίτια της μεταναστευτικής – προσφυγικής κρίσης ήταν το αντικείμενο της εμπεριστατωμένης ανάλυσης που έκανε ο Θέμος Στοφορόπουλος, πρώην πρεσβευτής,

και βέβαια η γλαφυρή, όπως πάντα, και τεκμηριωμένη ανάλυση του Γεν. Γραμματέα του Ε.ΠΑ.Μ. Δημήτρη Καζάκη, για την «Κοινωνική και πολιτική ταυτότητα του προσφυγικού – μεταναστευτικού ζητήματος», που αναλύθηκε κατά την εισήγηση της ημερίδας.

Η θεματολογία παρουσιάστηκε σε τρεις ενότητες με προεδρεύοντες στην μεν πρώτη τον Λεωνίδα Χρυσανθόπουλο, Πρέσβης ε.τ., επικεφαλής Διεθνών Σχέσεων του ΕΠΑΜ της δεύτερης ενότητας συντονιστής – προεδρεύων ήταν ο Δημήτρης Κυπριώτης στρατηγός ε.ά. οργανωτικός Γραμματέας του ΕΠΑΜ., και της τρίτης, ο δικηγόρος Δημήτρης Παναγιωτόπουλος, καθηγητής Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

*O πολίτης δ' ἁπλῶς οὐδενὶ τῶν ἄλλων ὁρίζεται μᾶλλον ἢ τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς. Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ. (το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας)

Τα 25 νησιά που θέλουν οι Τούρκοι

 Από 16 έως 25 κυμαίνεται ο αριθμός των νησιών, νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο Πέλαγος και γύρω από την Κρήτη στα οποία η Τουρκία αμφισβητεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία, βάζοντας στο στόχαστρο συνολικά 152 (!) -από τη Ζουράφα, ανατολικά της Σαμοθράκης, έως τη Γαύδο στο Λιβυκό Πέλαγος. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και πιο συχνά γίνεται λόγος για την απόρρητη λίστα EGAYDAAK, η οποία ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τις τουρκικές επιδιώξεις να βάψει «γκρίζο» το Αιγαίο- και όχι μόνο. Στο ίδιο πλαίσιο, τα «γκρίζα» έως πρότινος Ιμια αποτελούν πλέον, σύμφωνα με τους προκλητικούς ισχυρισμούς του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, τουρκικό έδαφος. 

    EGAYDAAK είναι το αρκτικόλεξο της φράσης Egemenligi Anlasmalarla Yunanistan’a Devredilmemis Ada Adacιkve Kayalιklar», δηλαδή «νησιά, νησίδες και βραχονησίδες των οποίων η κυριότητα δεν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα» με διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες, όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι. Πρόκειται για μικρά νησιωτικά συμπλέγματα στο κεντρικό και νότιο Αιγαίο καθώς και για νησιά και νησίδες γύρω από την Κρήτη, ανάμεσά τους και η Γαύδος. Ο συνολικός τους αριθμός αγγίζει τα 152.
   

 Η μακροσκελής λίστα EGAYDAAK συντάχθηκε το 1996, χρονιά που επίσημα η Τουρκία, στο πλαίσιο αναθεωρητισμού στο Αιγαίο- έθεσε για πρώτη φορά επίσημα ζήτημα «γκρίζων ζωνών», προκαλώντας θερμό επεισόδιο στις βραχονησίδες Ίμια ανατολικά της Καλύμνου. «Συναντάμε το περιβόητο αρκτικόλεξο EGAYDAAK το 1996 μέσω ενός εγχειριδίου που εκδόθηκε από τις Ακαδημίες Πολέμου της Τουρκίας. Από τότε ο όρος αυτός επανέρχεται στην επικαιρότητα σε τακτά χρονικά διαστήματα», λέει στο «ΘΕΜΑ» ο ταξίαρχος ε.α. και γεωστρατηγικός αναλυτής Χρήστος Μηνάγιας, συγγραφέας του βιβλίου «Απόρρητος Φάκελος Τουρκία - Η Εθνική Στρατηγική της Τουρκίας» (εκδόσεις Κάδμος), όπου ασχολείται διεξοδικά με τις τουρκικές διεκδικήσεις στις ελληνικές θάλασσες.
    

Στην εθνικιστική περιδίνηση που έχει περιπέσει η Τουρκία, με ευθύνη του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει την υποστήριξη των εθνικιστών για να τροποποιήσει το τουρκικό Σύνταγμα και να καταστεί απόλυτος σουλτάνος, τα υποτιθέμενα κατεχόμενα -από την Ελλάδα- νησιά είναι προσφιλές θέμα δημόσιας αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Εκεί μάλλον που δεν φαίνεται να συμφωνούν οι δύο πλευρές είναι στον αριθμό.

 Στις πρόσφατες προκλητικές του δηλώσεις, ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου κατηγόρησε τον Ερντογάν για «ξεπούλημα» 18 νησιών στην Ελλάδα, αν και τον περασμένο Σεπτέμβριο ο ίδιος έκανε λόγο για 16. Το 2013, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου είχε παρουσιάσει στην τουρκική Βουλή λίστα με 25 νησιά, αμφισβητώντας ευθέως για πρώτη φορά δημοσίως την ελληνική κυριαρχία σε αυτά. Ο ίδιος είχε κάνει αναφορά και στη λίστα EGAYDAAK.
   

 Τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες που περιέχονται στις λίστες-«λάστιχο» των Τούρκων αξιωματούχων είναι: 

 (Βόρειο Αιγαίο):  Φούρνοι, Θύμαινα, Οινούσσες  

                       

(ΝότιοΑιγαίο): Αγαθονήσι, Αρκιοί, Φαρμακονήσι, Καλόλιμνος, Πλάτη, Γυαλί, Κίναρος, Σύρνα  

 (Κρητικό Πέλαγος): Διονυσάδες, Δία, Κουφονήσι, Γαϊδουρονήσι, Γαύδος 

Στη λίστα των 16 νησιών και νησίδων προστίθενται κατά καιρούς ακόμη εννέα:

 Ζουράφα, Αντίψαρα (Βόρειο Αιγαίο), 

Καλόγερος (Κεντρικό Αιγαίο), 

Λέβιθα, Γλάρος, Περγούσα, Κανδελιούσα,Μικρός και Μεγάλος Αδελφός, Μικρό και Μεγάλο Σοφράνο (Νότιο Αιγαίο).

 Δεν είναι τυχαίο ότι στη δεύτερη εκδοχή των τουρκικών ενστάσεων για το καθεστώς αυτών των νησιών, νησίδων και βραχονησίδων, περιλαμβάνονται και βραχονησίδες-κλειδιά, όπως:  η Ζουράφα στο Θρακικό Πέλαγος ανατολικά της Σαμοθράκης και οι Καλόγεροι Β.Α. της Άνδρου, τεράστιας εθνικής σημασίας, αντιστρόφως ανάλογης με το μέγεθός τους.

  

  Να σημειωθεί επίσης ότι τα μεγαλύτερα από τα 152 νησιά κατοικούνται, όπως οι Οινούσσες, οι Φούρνοι, η Θύμαινα, το Αγαθονήσι, οι Αρκιοί, η Γαύδος κ.ά.
    

Στο στόχαστρο δεν είναι μόνο τα 16, 18 ή 25 νησιά και νησίδες, τα περισσότερα από τα οποία είναι μέρος μικρών νησιωτικών συμπλεγμάτων, αλλά και τα 152 που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα EGAYDAAK, η οποία τείνει να καταστεί «δόγμα» της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
  

  Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, άλλωστε, στο Αιγαίο Πέλαγος «υπάρχει μια σειρά από αλληλένδετα προβλήματα, κάτι που αποτελεί και πάγια γραμμή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην κυριότητα ορισμένων νησίδων και βραχονησίδων και σε σύνδεση πως δεν υπάρχουν μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας θαλάσσια σύνορα που να έχουν καθοριστεί με διεθνή συμφωνία που να έχει ισχύ».

Τι υποστηρίζει, τι ισχύει, πού στοχεύει

   

 Η Τουρκία υποστηρίζει ότι στη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) με την οποία επικυρώθηκε η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τα οποία είχαν απελευθερωθεί κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο (1912-1913), όπως επίσης και στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (1947), με την οποία η ηττημένη Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα την κυριαρχία της Δωδεκανήσου, υπάρχουν νησιά, νησίδες και βραχονησίδες με αμφισβητούμενο καθεστώς αφού δεν αναφέρονται ονομαστικά στις συνθήκες αυτές. Οι τουρκικοί ισχυρισμοί ωστόσο απορρίπτονται από τις ίδιες τις συνθήκες, για τις οποίες μάλιστα το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος Ταγίπ Ερτογάν θέτει ευθέως ζήτημα αναθεώρησής τους.
   

 Σύμφωνα με το άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάνης, «η Ελλάδα αποκτά την κυριαρχία όλων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, εκτός της Ιμβρου, Τενέδου και Λαγoυσώv νήσων». Ενώ στο άρθρο 16 της ίδιας συνθήκης ρητά αναφέρεται ότι «η Τουρκία παραιτείται από οποιαδήποτε αξίωση από τα προαναφερθέντα νησιά και συνεπώς δεν επιτρέπεται καμία αμφισβήτηση από καvέvα της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας επί των νήσων του Αιγαίου».
   

 Οσον αφορά τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, η Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα την κυριαρχία των νησιών Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως και Καστελόριζο, καθώς και τις παρακείμενες σε αυτές νησίδες. Με την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων, η Ελλάδα έγινε το διάδοχο κράτος στις συμφωνίες που είχε υπογράψει η Ιταλία με την Τουρκία νωρίτερα, το 1932, και αφορούσαν τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής των Δωδεκανήσων, που τότε ανήκαν στην Ιταλία, με την τουρκική επικράτεια.
   

 Στρατηγικός αντικειμενικός σκοπός της Τουρκίας είναι η παραίτηση της χώρας μας από τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Οπως επισημαίνει ο κ. Μηνάγιας, προκειμένου να πετύχει αυτό τον στόχο η Αγκυρα «θα συνεχίσει την εμμονή στο "casus belli", προκειμένου αυτό να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα νομιμοποιήσεως μιας ενδεχόμενης τουρκικής επιθετικής ενέργειας, ενώ θα επιδιώξει να εξασφαλιστεί είτε η σύμφωνη γνώμη, είτε ο συμβιβασμός της διεθνούς κοινότητας, στην οποία θα δοθεί η εντύπωση του νομίμου των τουρκικών διεκδικήσεων στην περιοχή μας, ενώ επιδιώκει ανατροπή ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών, κάτι που ήδη επιχειρεί λόγω και της κρίσης στην Ελλάδα».
    

Αξίζει να σημειωθεί ότι τον περασμένο Αύγουστο ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας και θεωρητικός του «στρατηγικού βάθους», Αχμέτ Νταβούτογλου, επέλεξε για τις καλοκαιρινές του διακοπές το νησί Μαράθι, μεταξύ Πάτμου και Σάμου, το οποίο περιλαμβάνεται στη λίστα των 152 νησιών της λίστας EGAYDAAK. Το ίδιο είχε πράξει το καλοκαίρι του 2015 και ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ, ο οποίος βρέθηκε με το ιδιωτικό του σκάφος στο νησί, αποδεχόμενος κάθε είδους τελωνειακό και αστυνομικό έλεγχο. 

Λόγω της επίσκεψης αυτής τότε, ο Γιλντιρίμ δέχτηκε φραστικές επιθέσεις από εθνικιστές στη χώρα του που τον κατηγόρησαν για... προδοσία, επειδή επέδειξε διαβατήριο για να πατήσει το πόδι του σε... τουρκικό έδαφος

 http://roykoymoykoy.blogspot.gr