ο Θάνατος του Κ. Παλαμά: "Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!"

Σαν χθες, 27 Φλεβάρη το 1943, πεθαίνει στην Αθήνα, σε ηλικία 84 ετών, ο κορυφαίος Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας Κωστής Παλαμάς. Υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού.

Στο ποιητικό του έργο κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής παράδοσης και το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού.

Τράνταζε ο Σικελιανός

«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!

Και στον «Εξάγγελο» ο Μ. Λουντέμης:

«Ρίγη προφητικά μάς διαπέρασαν όλους. Οι τόνοι της φωνής του ξεχύθηκαν εξαγγελτικοί ως κάτω στην πόλη, εισέβαλαν απ’ τα Προπύλαια κι ανέβηκαν στην Ακρόπολη! Κι εκεί… Το ποίημα δεν είχε ακόμα τελειώσει. Οι τόνοι του μόλις είχαν αρχίσει να σβήνουν… Και τότε, με τα χείλη του Λαού, απάντησε —από απόσταση ενός αιώνα— σε τούτον τον Έ λ λ η ν α Ποιητή, ένας άλλος Έ λ λ η ν ας   Ποιητής: Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή Σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη….. Είχαμε ασυναίσθητα γονατίσει Και ψέλναμε Μεγαλόφωνα. Τον Ύμνο μας, της αστρομέτωπης Λ ε υ τ ε ρ ι ά ς!»

Όταν τελείωσε η νεκρώσιμη ακολουθία, ο Σπύρος Μελάς, ο Άγγελος Σικελιανός και νέα παιδιά σήκωσαν το φέρετρο και κατευθύνθηκαν προς τον χώρο της ταφής. Την ώρα που θα εναπόθεταν το φέρετρο μέσα στη γη, πλησίασε ο αντιπρόσωπος του κατακτητή, ο δοσίλογος πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος, να καταθέσει στεφάνι.

Τότε, ο λογοτέχνης Γιώργος Κατσίμπαλης άρχισε να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο: «Σε γνωρίζω από την κόψη…». Ακολούθησε το συγκεντρωμένο πλήθος, «πρώτα δειλά –περιγράφει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος– ύστερα η φωνή κατάκτησε όλον τον κόσμο, μυριόστομη. Ήταν η στιγμή η πιο συγκινητική. Ο κόσμος τραγουδούσε με πάθος. Κάποιος φώναξε Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος. Αλλά ο κόσμος ήθελε ελευθερία σκέτη και φώναζε Ζήτω η Ελευθερία!».

Ένα από τα σημαντικά έργα του Παλαμά είναι ο «Δωδεκάλογος του Γύφτου»,

που  είναι ο καρπός της ανήσυχης στάσης του ποιητή απέναντι στις οικονομικές Εθνικές Κοινωνικές, Πολιτικές και Πνευματικές διαμορφώσεις σε μια κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ «ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΥ» Με πόσες αλήθεια  ομοιότητες μέχρι και σήμερα;

«Στον οικονομικό τομέα συνεχίζεται η ίδια η τακτική. Νέες φορολογίες όπως είναι η αύξηση του δασμού του σταριού (1905), εξαθλιώνουν ακόμα πιο πολύ τις απορότερες τάξεις. Η ολιγαρχία κερδοσκοπεί πάνω στη λαϊκή δυστυχία. Οι φόροι βαρύνουν τις παραγωγικές τάξεις. Το 1903 “ο Έλληνας θα φορολογείται με 49 χρυσές δραχμές ετησίως κατά κεφαλή. Τα τρία τέταρτα θα διαθέτει υπέρ των πατριωτικών σκοπών. Ενώ τίποτα το ριζικό δεν θα γίνεται δια την πολεμική οργάνωση, η ολιγαρχία στράγγιζε τις παραγωγικές τάξεις, συμμαχούσα με την κεφαλαιοκρατία»

Ξεκινάει η «Γαλάζια Πατρίδα» Ο Ερντογάν βγάζει όλο τον τουρκικό στόλο σε Αιγαίο και Κύπρο

 

«Σε πλήρη κινητοποίηση βρίσκονται οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας καθώς και ο προπαγανδιστικός της μηχανισμός, εν όψει της άσκησης «Γαλάζια Πατρίδα» (Mavi Vatan), η οποία χαρακτηρίζεται ως «πρόβα πολέμου» και ως τη μεγαλύτερη που έχει γίνει στην ιστορία της τουρκικής δημοκρατίας». 

Στόχος της Τουρκίας την περίοδο αυτή  και με τη συγκεκριμένη άσκηση, είναι η συνέχιση του γκριζαρίσματος ελληνικών νησιών και νησίδων στο ανατολικό Αιγαίο και η αμφισβήτηση θαλάσσιων ζωνών πέριξ του Καστελόριζου, που θα της επιτρέψουν την επέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο και την συμμετοχή της στα εν εξελίξει ενεργειακά δρώμενα.

Το τουρκικό αφήγημα περί προάσπισης της «γαλάζιας πατρίδας» που προβάλλει η ηγεσία του τουρκικού υπουργείου Εθνικής Άμυνας, προδήλως αποτελεί προτεραιότητα στους τουρκικούς σχεδιασμούς. Στόχος του είναι η de facto δημιουργία ενός ντόμινο διεκδικήσεων όπως χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος και έλεγχος των θαλάσσιων οδών σε περιοχές που εκτείνονται έως και νότια της Κρήτης. Όλα αυτά κατά τρόπο που θα επιτρέψουν την τουρκική ιδιοποίηση υπό ανάπτυξη θαλάσσιων ενεργειακών πόρων κατ’ ελάχιστο εντός των ελληνικών θαλασσίων ζωνών. 

Η  τουρκική προκλητικότητα και οι αξιώσεις σε Αιγαίο και περιοχές έως και νότια της Κρήτης αναμένεται να κορυφωθούν, με προφανή στόχο της Τουρκίας να τις εντάξει σε ένα μελλοντικό ανατολίτικο παζάρι με την Ελλάδα.

Αυτά βέβαια και ως το επακόλουθο της πρόσφατης επίσκεψης Τσίπρα στην Τουρκία, έτσι για να μην έχουμε κανενός είδους αυταπάτης των διαχρονικών επιδιώξεων της Άγκυρας, σε βάρος της Πατρίδας μας.

Ανίκανοι και αποτυχημένοι όσοι μας κυβερνούν τα χρόνια των Μνημονίων.

Το άρθρο αυτό γραμμένο το 2017 παραμένει σε ισχύ και σήμερα και ποιος ξέρει μέχρι πότε, αν και πολλά στοιχεία συνενόησης και ενότητας πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων, δείχνουν ότι οδηγούμαστε στην αρχή του τέλους  του δράματος που βιώνει η χώρα και οι πολίτες της. Συνεχίζουμε αυτόν τον αγώνα και Ελπίζουμε!!

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Ποιος κανονικός  άνθρωπος και όχι άνθρωπος της κομματοκρατίας, δεν έχει ζήσει και δεν έχει αισθανθεί στο είναι του,  την καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα; Όλοι έχουν κάτι να πουν για όλους όσους μέχρι σήμερα,  έχουν διαχειριστεί την κυβερνητική εξουσία. Για όλους ανεξαίρετα αφού φάνηκαν ανάξιοι της εμπιστοσύνης που τους δόθηκε από το τμήμα του ελληνικού λαού που τους εμπιστεύτηκε.

Ποιος είναι αυτός ο κανονικός άνθρωπος που δεν βλέπει ότι τα Μνημόνια μετέτρεψαν σε φάντασμα τη Δημόσια Υγεία, τη Δημόσια Παιδεία που την έκαναν μάλιστα και ένα ευκαιριακό παιχνίδι κομματικών πειραματισμών, την Επιστημονική Έρευνα που την εξαφάνισαν και  τον ξεπεσμό της Τραπεζικής Πίστης;

Τίποτα δεν έμεινε όρθιο από τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, ακόμα και από αυτές  που δεν είχαν  πρόβλημα, αφού  κατόρθωσαν  να το δημιουργήσουν με τις καταστροφικές  πολιτικές που εφαρμόστηκαν από  δωσίλογες κυβερνήσεις,  σε επιταγές των ξένων δανειστών.

Η χώρα μετρά 7 χρόνια καταστροφών, φτώχειας και αναξιοπρέπειας, που έχουν οι κυβερνώντες το θράσος να το ονομάζουν και « Μεταρρυθμίσεις», με αποτέλεσμα η λέξη να έχει γίνει τόσο κακόφημη, που να δημιουργεί αποστροφή, ακόμη και στα κομματικά ακροατήρια!

Καιρός όμως είναι να αλλάξει ρότα ο τόπος. Αν αυτό δεν γίνει σύντομα, τότε η απειλή της εξαφάνισης της χώρας που πλανάται διαρκώς το τελευταίο διάστημα, θα γίνει πραγματικότητα. Σήμερα άλλες δικαιολογίες για επίδειξη υπομονής  δεν υπάρχουν. Τα όρια της ανθρώπινης αντοχής έχουν ξεπεραστεί. Τώρα είναι η  ώρα που ο κάθε ‘Έλληνας οφείλει να πάρει τις αποφάσεις του και να πράξει ανάλογα.

Αν θέλει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τότε  να συνεχίσει να στηρίζει με τη ψήφο και την ανοχή του τις ίδιες αυτές πολιτικές δυνάμεις που έχουν φέρει τη χώρα στην κατάσταση που περιγράφτηκε. Αν όμως θέλει να δει τη Χώρα, την οικογένειά του  και τον εαυτό του σε μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή θέση, τότε οφείλει να συστρατευτεί  με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που μάχονται για την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου, την πραγματική δημοκρατία, τη κοινωνική ανόρθωση και την ευημερία. 

Και αυτές οι πολιτικές δυνάμεις είναι υπαρκτές, είναι δίπλα στον Έλληνα πολίτη, αρκεί να δει και αυτός λίγο γύρω του και να μην περιμένει τις υποδείξεις από τρίτους. «Οι καιροί ου μενετοί»!

Σοβαρά ερωτήματα ζητούν απαντήσεις. Ποιους τελικά ψηφίζουμε;

Δημήτρης Κυπριώτης

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί ως πολίτες, οι πριν από εμάς  αλλά και εμείς οι  ίδιοι,  το διαχρονικό ερώτημα: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» Οι απαντήσεις που επιδέχεται το ερώτημα, συγκλίνουν για πολλά χρόνια τώρα στην ίδια κατεύθυνση. Ότι τελικά κουμάντο στον τόπο αυτό κάνουν κάποιοι άλλοι, εκτός από τους ιδιοκτήτες του, τον ίδιο το λαό.

Για την αλήθεια ή όχι των παραπάνω, ας δώσει ο κάθε ένας από όσους διαβάζουν αυτήν την ανάρτηση  τις δικές του απαντήσεις, ελεύθερα και χωρίς να τον ακούει και να τον βλέπει κανείς και στο τέλος,  ας βγάλει το συμπέρασμα που αναλογεί στις απαντήσεις που δόθηκαν.

Μετά την διαδικασία που προτείνεται, ας αναρωτηθεί αν το συμπέρασμα του συμβαδίζει με τη ψήφο που δίνει κάθε φορά σε κόμμα(ματα) που υποστήριξε τα χρόνια που ψηφίζει. Τότε ίσως αντιληφθεί καλλίτερα  τι κάνει ή δεν κάνει καλά με τη διαχείριση της «σφαίρας» που διαθέτει και τελικά ποιους έχει εξουσιοδοτήσει  να τον κυβερνήσουν, τα χρόνια της κρίσης.

Βασικό Ερώτημα:  Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Επιμέρους Ερωτήματα:

1.Πόσο κυρίαρχη είναι η χώρα μας την τελευταία δεκαετία;

2.Τι ρόλο έπαιξαν και παίζουν στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων οι Μεγάλες Δυνάμεις;

3.Ποιο είναι  το παρασκήνιο, τα ανταλλάγματα και οι υποσχέσεις από την ένταξη στα Μνημόνια έως τη Συμφωνία των Πρεσπών;

4. Οι κυβερνήσεις της κρίσιμης τελευταίας δεκαετίας, αποδεσμεύθηκαν ή όχι από τα παραπάνω και τελικά, ωφέλησαν ή έβλαψαν τη χώρα με την πολιτική που ακολούθησαν; 

 Ερώτημα : Με βάση τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, η εκλογική μου συμπεριφορά ήταν η ενδεδειγμένη ή όχι; 

Στη γειτονιά των Αγγέλων και η αγαπημένη μας Δέσποινα Κουρουπάκη!

Δημήτρης Κυπριώτης

Σήμερα, στη Σφάκα Σητείας στην Κρήτη, γράφτηκε ο επίλογος μιας  ζωής της Δέσποινας Κουρουπάκη. Της  Συμπολίτισσας, της Φίλης, της  Συναγωνίστριας και κυρίως,  της  Ελληνίδας Αγωνίστριας  για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, για το Περιβάλλον και ιδιαίτερα για την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία της Πατρίδα μας, αλλά και άλλων καταπιεζόμενων λαών, όπου και αν βρέθηκε αγωνιζόμενη και διαμαρτυρόμενη.

Η εξαγγελία του θανάτου της αγαπημένης μας Δέσποινας, ήρθε με τραγικό τρόπο να επιβεβαιώσει τους αγώνες της, αφού  χρειάστηκε μέχρι να αφήσει την τελευταία της πνοή, να αντιμετωπίσει  την επάρατο ασθένεια περισσότερο από δύο χρόνια. Εκφράζω τα θερμά  συλλυπητήρια της οικογένειάς  μου στους δύο λεβέντες της και εύχομαι να  είναι «ελαφρύ» το χώμα της Κρητικής Γής που δέχθηκε το φθαρτό   σώμα της.

Η  Δέσποινα Κουρουπάκη, πριν από  λίγους μήνες, είχε ολοκληρώσει το προσωπικό της βιβλίο-μαρτυρία  και ύστερα από επιθυμία της έγραψα Εισαγωγικό Σημείωμα, που δημοσιεύω στη συνέχεια, πιστεύοντας ότι συμβάλω με τον τρόπο αυτό  στην καταξίωση της μνήμης της.

Εισαγωγικό σημείωμα

"Συζητώντας, σχεδόν πρόσφατα,  με τη Δέσποινα Κουρουπάκη για όσα συμβαίνουν στην Πατρίδα μας από την ήμερα που η  λεγόμενη «αριστερή» κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, την είδα να μελαγχολεί απότομα και ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια της. Τη ρώτησα. Τι τρέχει; Γιατί αυτή η συγκίνηση; Και η απάντηση της ήρθε αυθόρμητη. «Μα δεν το βλέπεις;  Κάποτε είχαμε ένα όνειρο, αυτό της απελευθέρωσης της Πατρίδας μας και τώρα που πάει αυτό;»

Και η δική μου απάντηση όμως έτσι αυθόρμητα βγήκε. «Δέσποινα  το όνειρο αυτό ποτέ δεν θα σβήσει. Θα έρθει η στιγμή που αυτή η Πατρίδα θα ελευθερωθεί, γιατί αυτήν την  υπόσχεση την έχουν δώσει οι Θεοί της Ελλάδας και οι ήρωες της στο διάβα της ιστορίας και για αυτό δεν μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη»!

Αυτά ακριβώς σκέφτηκα όταν η φίλη και συναγωνίστριά μου, η Δέσποινα Κουρουπάκη, μου ζήτησε να γράψω λίγα λόγια στην εισαγωγή του βιβλίου της. Ενός  βιβλίου πλημυρισμένου από τους συνεχείς αγώνες της, για τα δικαιώματα στη ζωή, στην εργασία και στα δικαιώματα των εργαζομένων. Και πάντα αγώνες για μια δημοκρατική και ελεύθερη Ελλάδα! Για αυτό, το όνειρο της Ελευθερίας ΠΟΤΕ δεν θα σβήσει, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνδρες και γυναίκες αγωνιστές και αγωνίστριες, που θα συνεχίζουν τους αγώνες για Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα της Ελλάδας, όπως και αν το διαχειρίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση.

Μπορεί στις δικές μας ημέρες να μην μπορέσουμε να το δούμε αυτό το μεγάλο όνειρο να πραγματοποιείται, όμως οι αγώνες των Ελλήνων Δημοκρατών, Πατριωτών θα δείχνουν  πάντα αυτόν το δρόμο, ένα δρόμο  πάνω στον οποίο   η αγωνίστρια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και πάνω απ΄ όλα μάνα και ταυτόχρονα πατέρας στην εξαίρετη οικογένεια της για πολλά χρόνια, η Δέσποινα Κουρουπάκη, «έγραψε» στο κοντέρ της ζωής και των αγώνων, πάρα πολλά αμέτρητα χιλιόμετρα και στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.

Για τη Δέσποινα είχα ακούσει πολλά, διαπίστωσα όμως αρκετά περισσότερα, όταν τα τελευταία 10 χρόνια της ιδιότυπης οικονομικής κατοχής, αλλά και της κρίσης θεσμών και αξιών  που ταλαιπωρεί και κατατρώγει  την Πατρίδα μας, βρεθήκαμε μαζί  στο ίδιο μετερίζι, στο ίδιο ανάχωμα της αντίστασης και του αγώνα και είχα βγάλει τα συμπεράσματά μου για αυτήν. Δυστυχώς όμως, η όποια εντύπωση και αν είχα, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, αφού δεν ήταν απολύτως τίποτα μπροστά σε αυτά που ένοιωσα διαβάζοντας το βιβλίο της, ένα βιβλίο  που μέσα από τις σελίδες του, αναφύεται η  αυτοβιογραφία της Δέσποινας, αλλά και η αφοσίωσή της στα ιδανικά της ελευθερίας της Πατρίδας και των αγώνων των εργαζομένων για μια καλλίτερη ζωή!

Το ημερολόγιο των αγώνων της Δέσποινα ξεκινάει πολύ ενωρίς, από τα σχολικά της χρόνια, αρχίζει όμως να παίρνει ουσιαστικό χαρακτήρα αντίστασης ενάντια στις αδικίες  και τα δικαιώματα των εργαζομένων, όταν μπήκε στην εργασιακή της βιοπάλη. Σύντομα ο αγώνας της  μετατράπηκε σε πολιτικό και ενάντια στην εκμετάλλευση του εδάφους της Πατρίδας μας από τον ξένο παράγοντα (ΗΠΑ), μέσω των Βάσεων, των «Βάσεων του Θανάτου» όπως έγινε γνωστός αυτός ο όρος, για την απομάκρυνσή τους από τη χώρα μας.

Και ακολούθησαν πολλοί άλλοι αγώνες, αφού κάθε φορά που τέλειωνε ο ένας αμέσως «ξεφύτρωνε» ένας καινούργιος και πάντα η Δέσποινα εκεί, όχι μόνο παρούσα  αλλά και πρωταγωνίστρια. Που τη χάνεις που τη βρίσκεις, πάντα ανακατεμένη σε αγώνες, είτε αυτοί έχουν χαραχτήρα τοπικό είτε εθνικό είτε ακόμα και παγκόσμιο. Ο αναγνώστης θα το διαπιστώσει αυτό στις σελίδες και το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που αποτυπώνει τις δράσεις της.

Επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά, ότι τη Δέσποινα την  ανακάλυψα αιφνίδια και δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου για αυτό, αφού αν και συμμετείχα ενεργά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του Δήμου μου ως υποψήφιος Δήμαρχος, δεν την είχα γνωρίσει αν και εκείνη την εποχή ήταν πολύ γνωστή στην περιοχή μας  τη Βάρη, με σπουδαία πολιτιστική δράση και έτσι βρέθηκε σε αντίπαλη παράταξη που κέρδισε και τη διοίκηση του Δήμου. Τότε την έμαθα και από τότε παρακολουθούσα την πολιτιστική και φυσιολατρική της δράση στον Όμιλο Φίλων Βουνού και Θάλασσας που συμμετείχε.

Μπορεί η αγάπη της για το περιβάλλον και τη φύση να την κάνουν εξέχων μέλος του Ομίλου, όμως αυτό που τη συγκινεί είναι οι αγώνες κατά της αδικίας, της στέρησης της ελευθερίας και της εκμετάλλευσης ακόμα και της υγείας των ανθρώπων. Για αυτό μέσα από τον Όμιλο και μαζί με άξιους συνεργάτες, γυρίζουν τον «κόσμο ολόκληρο» διαμαρτυρόμενοι και μαχόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής ξένων κρατών κατά της Παγκοσμιοποίησης και της επιβολής του Παγκόσμιου Εμπορίου, μαζί με άλλους συλλογικούς  φορείς και με άλλα κινήματα

.

Η συμμετοχή της Δέσποινας σε αγώνες σε κάθε γωνιά της Γης είναι συνεχής, μέχρι που η οικονομική χρεοκοπία κτύπησε για τα καλά την πόρτα της Πατρίδας μας και η Δέσποινα κάνει πλέον μια σημαντική στροφή και δίνεται ολοκληρωτικά πλέον στους αγώνες που δίνουν τα  Κινήματα των Πολιτών στη χώρα μας.

Είναι 24 Απριλίου 2010 και ο «πρωθυπουργός» της Ελλάδας Γ. Α. Παπανδρέου, ο περιβόητος ΓΑΠ, ανακοινώνει από το Καστελόριζο την προσφυγή της Πατρίδας μας, δηλαδή της κυβέρνησης του αφού κανέναν Έλληνα δεν ρώτησε, σε πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας μέσω Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου που υπογράφεται με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Έκτοτε μία νέα εποχή μαύρων σελίδων ξεκινάει για την Ελλάδα  που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Η προσφυγή της Ελλάδας στην Τρόικα(ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) ακολουθείται από σειρά σκληρών οικονομικών μέτρων, που βγάζουν τους πολίτες στους δρόμους και τις πλατείες και ένα νέο Κίνημα, αυτό των Αγανακτισμένων,  θα δώσει το στίγμα της εποχής. Έτσι σχεδόν κάθε βράδυ  οι πλατείες της χώρας είναι πλημυρισμένες από χιλιάδες πολίτες πάσης ηλικίας, με χαρακτηριστικό στοιχείο τον αποκλεισμό των οπαδών των κόμματων της Βουλής από αυτές τις συγκεντρώσεις και τις πορείες που γίνονται με μεγάλη συχνότητα.

Αυτήν την περίοδο, ο Μεγάλος Παγκόσμιος Μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, ανακοινώνει  μία Πρωτοβουλία Πολιτών τη «ΣΠΙΘΑ» και μπαίνει  μπροστά με επαναστατικές διαθέσεις και οργάνωση και με σύνθημα την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου. Γρήγορα ξεφυτρώνονται τοπικές  οργανώσεις, Πυρήνες ονομάστηκαν, σε όλη την Επικράτεια.

Μαζί με το δημοσιογράφο, αγωνιστή της Δημοκρατίας, Κώστα Βενετσάνο, ιδρύουμε τη δική μας Σπίθα στο Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, επονομαζόμενο και ως 3Β και αρχίζουμε τις δράσεις και τις συγκεντρώσεις μας.

Σε μία μεγάλη συγκέντρωση στη Βούλα που προκάλεσε η οργάνωσή μας με κεντρικό ομιλητή τον οικονομικό αναλυτή Δημήτρη Καζάκη, από το τραπέζι του panel που βρισκόμουνα, διέκρινα στην πρώτη σειρά τη Δέσποινα Κουρουπάκη και αυτό με χαροποίησε, αφού μπορέσαμε να φέρουμε στην εκδήλωση, εκτός από τους απλούς πολίτες της περιοχής και τους έντονα πολιτικοποιημένους, όπως ήταν η Δέσποινα.

Η αμέσως μετά έκπληξή μου ήρθε, όταν ύστερα από λίγες ημέρες, σε συγκέντρωση του Πυρήνα μου στη Βάρκιζα, είδα ξαφνικά να μπαίνει στην αίθουσα που συνεδριάζαμε  η Δέσποινα και να συμμετέχει ενεργά σε αυτήν. Έκτοτε έγινε τακτικό μέλος πολύ δραστήριο σε όλε στις εκδηλώσεις και έτσι γρήγορα  η ενεργητικότητα και των δύο μας δεν έμεινε μόνο εκεί. Η «Σπίθα» αντιμετώπιζε προβλήματα και οι οργανώσεις άρχισαν να φυλλοροούν, οπότε νέες αναζητήσεις είχαν ξεκινήσει.

 Όπως προανέφερα την περίοδο αυτήν ο αγώνας των αγανακτισμένων στις πλατείες όλης της χώρας συνεχώς φούντωνε, ειδικά στην Πλατεία Συντάγματος. Όμως ήταν φανερό, σε όσους είχαν εμπειρία από παρόμοιες εκδηλώσεις,  ότι δεν μπορούσε ο αγώνας αυτός να  οδηγήσει πουθενά, αφού δεν υπήρχε οργανωμένη πολιτική δύναμη για να κατευθύνει τις ενέργειες του λαού και δεν υπήρχε το παραμικρό σχέδιο  δράσης και στόχου. Το γεγονός δε ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα ήταν αποκλεισμένα από αυτές τις εκδηλώσεις, το μόνο που απέμενε ήταν η αυτοοργάνωση του κόσμου, πράγμα όμως εξαιρετικά δύσκολο αφού οι συγκεντρωμένοι ήταν εκατοντάδες χιλιάδες.

Σε κάποια στιγμή πληροφορήθηκα ότι στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών γινόντουσαν συγκεντρώσεις και ομιλίες με σκοπό να υπάρξει ένας συντονισμός των διαφόρων συλλογικοτήτων που είχαν δημιουργηθεί. Σε μία από αυτές τις συγκεντρώσεις μου ανατέθηκε από τους οργανωτές να προτείνω ομιλητές και σκέφτηκα αμέσως τη Δέσποινα, αφού είχε μεγάλη εμπειρία σε οργανώσεις. Από την ημέρα εκείνη μέχρι  και σήμερα, είμαστε αχώριστοι σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια που λάβαμε μέρος.

Καταλήξαμε και οργανωθήκαμε στη μεγαλύτερη Οργάνωση που βγήκε μέσα από τις πλατείες και τον αγώνα των Αγανακτισμένων το ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ(ΕΠΑΜ)που αναπτύχθηκε στα πρότυπα της Σπίθας με Πυρήνες σε όλη την Ελλάδα.

Σε μια περίοδο που διήρκεσε 7 χρόνια και  με ενεργή συμμετοχή μας στα κεντρικά όργανα του ΕΠΑΜ, αλλά και σε κάθε κεντρική εκδήλωση διαμαρτυρίας, «γράψαμε» πολλά χιλιόμετρα και «φάγαμε» πολλά χημικά.  Συμβάλλαμε και εμείς ως ΕΠΑΜ στο να «πέσουν» οι μνημονιακές κυβερνήσεις η μία μετά την άλλη, αλλά τελικά ο μεγάλος αγώνας που δόθηκε από τον Ελληνικό λαό, προδόθηκε από μια υποτίθεται «αριστερή» κυβέρνηση. Και προδόθηκε  τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του  62% ήταν έτοιμη  να πανηγυρίσει την τεράστια επιτυχία στο Δημοψήφισμα που έγινε, για να αλλάξει σελίδα η χώρα. Τελικά όμως  το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος έγινε ΝΑΙ και τα παράνομα Μνημόνια σημάδεψαν και θα σημαδεύουν την Πατρίδα μας και τους Έλληνες  για πολλά -πολλά χρόνια, εκτός και αν…….

Γράφοντας τον επίλογο, ξεκινάει ο νέος αγώνας!

Τα πάντα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Με τη Σπίθα ξεκινήσαμε μαζί με τη Δέσποινα το οδοιπορικό ενάντια στη Μνημονιακή περίοδο  της Πατρίδας μας και συνεχίσαμε για 7 ολόκληρα  χρόνια, από τον Ιούλιο του 2011, ημερομηνία της Ιδρυτικής Διάσκεψης του ΕΠΑΜ, μέχρι πριν από λίγο διάστημα, που γράφτηκαν οι τίτλοι του τέλους της συμμετοχής μας στο ΕΠΑΜ, αφού διάφορες καταστάσεις μας έφεραν σε διάσταση με την ηγεσία του Μετώπου και αποχωρήσαμε.

Στην μακρόχρονη όμως αυτή διαδρομή και των δυο μας στο ΕΠΑΜ, δοκιμάσαμε χαρές και λύπες, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην ίδια τη  ζωή. Λάβαμε ενεργό μέρος εκτός από τους κοινωνικούς αγώνες στο «δρόμο» και στους  εκλογικούς αγώνες, συμμετέχοντας σε εθνικές εκλογές  ως υποψήφιοι βουλευτές και διδαχθήκαμε πάρα πολλά. Το κυριότερο παλέψαμε για τη διαμόρφωση μιας δημοκρατικής, πατριωτικής και αγωνιστικής αντίληψης, στο χώρο που κινηθήκαμε, «ζυμώνοντας» πολλούς άλλους συνανθρώπους μας στις ιδέες αυτές.

Για αυτό το λόγο και επειδή πιστεύουμε ότι κανένας αγώνας που έχει δοθεί δεν πάει χαμένος, ειδικά δε όταν αυτός δίνεται  για την Πατρίδα και το Συνάνθρωπο, παίρνουμε μαζί μας όλα τα καλά, αφήνουμε στην άκρη τα άχρηστα και τα κακά και συνεχίζουμε για να μην μείνει το όνειρο της Δέσποινας και πολλών από εμάς που παλέψαμε για υψηλά ιδανικά ανεκπλήρωτο, όπως είναι το όνειρο  για μια Ελεύθερη Ελλάδα.

 ΌΧΙ δεν το βάζουμε κάτω και συνεχίζουμε στο νέο  μεγάλο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ που δημιουργούμε μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες Δημοκράτες Πατριώτες και  με την αγωνίστρια της Δημοκρατίας Δέσποινα Κουρουπάκη και πάλι στην πρώτη γραμμή!"

Αθήνα, 30 Σεπτεμβρίου 2018

Δημήτρης Κυπριώτης

Μεγάλο ερωτηματικό για τους πολίτες η ψήφος στις επερχόμενες εκλογές!

Έντονος και διλημματικός ο προβληματισμός των πολιτών για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, τουλάχιστον για τους σκεπτόμενους πολίτες. Με τι δεδομένα να πάνε να ψηφίσουν, όταν πολλές αντιφάσεις τους βασανίζουν;

Να ψηφίσουν ή όχι; Είναι το πρώτο μεγάλο δίλημμα των πολιτών, αφού τα κατεστημένα κόμματα τους έχουν απογοητεύσει και έχουν τη μεγάλη ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, είτε κυβέρνησαν είτε βρέθηκαν εντός του κοινοβουλίου την περίοδο των μνημονιακών χρόνων.

Γνωρίζουν οι πολίτες πολύ καλά,  αν δεν πάνε στην κάλπη, ότι με αυτόν τον τρόπο στηρίζουν το σύστημα που τους θέλει να παραμένουν στη γωνία, έστω και αν οι ίδιοι μπορεί να πιστεύουν ότι έτσι πλήττουν το σύστημα.

Αν τελικά επιλέξουν να πάνε, τι θα πρέπει να ψηφίσουν αυτοί οι σκεπτόμενοι πολίτες; Την κρατούσα κατάσταση ή το μη χείρον βέλτιστο; Ένα συστημικό κόμμα του κοινοβουλίου, με τις ευθύνες που προαναφέρθηκαν ή ένα κόμμα εκτός κοινοβουλίου; Εδώ μπαίνει ένα άλλο δίλημμα. Μα αν δεν μπει στη Βουλή το κόμμα αυτό, τότε η ψήφος προς αυτό δεν θα πάει χαμένη ή δεν θα οδεύσει προς το πλειοψηφούν κόμμα;

Στην περίπτωση αυτή, μπορεί ο συλλογισμός να είναι σωστός, αλλά η πράξη είναι αρκούντος πολιτική, αφού με τον τρόπο αυτό ο πολίτης δεν ενδίδει στον εκβιασμό των συστημικών κομμάτων που του υφαρπάζει  τη ψήφο του, δια του τρόπου αυτού, πολλά χρόνια. Από την άλλη πλευρά  οι πολίτες δίνουν ευκαιρία αφενός μεν σε νέες πολιτικές  δυνάμεις να  φανούν στο πολιτικό στερέωμα και αφετέρου να ανανεώσουν το πολιτικό σκηνικό.

Όμως, ας δούμε με μια γρήγορη ματιά τι ακριβώς έχει μπροστά του ο Έλληνας πολίτης οδεύοντας προς την κάλπη:

Τις Δανειακές Συμβάσεις, τα τρία (3) Μνημόνια και την ασφυκτική Επιτροπεία των  δανειστών, άρα και αυτούς που τα υπέγραψαν και έφεραν την Ελλάδα στο σημείο που βρίσκεται η χώρα και οι Έλληνες. Τουλάχιστον 222 βουλευτές της παρούσας Βουλής συνετέλεσαν στο εθνικό αυτό έγκλημα.

Το Σκοπιανό και την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, με ότι  συνεπάγεται αυτή για τα Εθνικά μας συμφέροντα, αλλά και το γεγονός ότι αγνοήθηκε η βούληση της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού.

Η αναθεώρηση του Συντάγματος με τον τρόπο που έγινε και η απαξίωση της άποψης του λαού.

Η οικονομία, η ανύπαρκτη ανάπτυξη, ή δήθεν έξοδος στις αγορές που διογκώνει το χρέος, τα ιδιωτικά χρέη, τα κουφάρια των τραπεζών, η ανύπαρκτη τραπεζική πίστη και η συνδρομή τους προς ιδιώτες και επιχειρήσεις, η ανεργία , η φτώχεια σε συνδυασμό με το υποβαθμισμένο κοινωνικό κράτος.

Η τραγωδία της νέας μετανάστευσης των Ελλήνων και ιδιαίτερα των εκατοντάδων χιλιάδων νέων, σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα που φθίνουν συνεχώς τον πληθυσμό.  

 

Ο κατάλογος των προβλημάτων, που επέφεραν πολιτικές που υπαγορεύονται από τις δάνειες δυνάμεις και εξυπηρετούν πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα, είναι ατελείωτος και όλα αυτά έχουν υπεύθυνους που κατοικοεδρεύουν στην Ελληνική Βουλή και επιβεβαιώνουν τον κανόνα και όχι την εξαίρεσή του, ότι οι κυβερνήσεις δεν πολιτεύονται για το καλό της χώρας, αλλά πρωτίστως για το δικό τους.

Αυτή και ακόμη χειρότερη  είναι η εικόνα που έχουν μπροστά τους  οι Έλληνες και με αυτά τα δεδομένα καλούνται να επιλέξουν,  ποια πολιτική δύναμη  μπορεί να σταθεί δίπλα τους, αρωγός των προβλημάτων τους. Ας σκεφτούν ψύχραιμα και ας πράξουν, έχοντας όμως υπόψη τους ότι έχουν δοκιμαστεί οι κατεστημένες δυνάμεις, έχουν προϊστορία και έχουν αποδειχθεί ανάξιες κάθε άλλης εμπιστοσύνης.

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ!

Η Νέα Πολιτική

το  Κίνημα Δημοκρατικής Κοινωνικής Αναθέσμισης,
Χθες 18-2-2019 έλαβε και την τυπική μορφή κόμματος με την  υποβολή της ιδρυτικής του Διακήρυξης και όλων των προβλεπομένων στον Άρειο Πάγο.

Καταθέτουμε την πρόταση

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΑΘΕΣΜΙΣΗΣ

Για να:

-        Αποδώσουμε στην κοινωνία την κυριαρχία που της ανήκει,

με την κατάργηση της εξουσίας των ολίγων που  συνθέτουν την πλουτοκρατία, την κομματοκρατία και την φαυλοκρατία

-        Αποκτήσουμε ξανά την κυριαρχία μας και την εθνική μας

ελευθερία με οικονομική αυτάρκεια και ευημερία.

Προϋπόθεση  όλων των αλλαγών είναι να καταστεί η κοινωνία ένας ενεργός πολιτικός, ζωντανός, οργανισμός και να περάσει από την κατάσταση της υποτέλειας και του ραγιαδισμού στην κατάσταση των πραγματικών πολιτών .

Η Νέα Πολιτική

Κίνημα Δημοκρατικής Κοινωνικής Αναθέσμισης,

Λέει:

 ΟΧΙ στην κομματοκρατία, στην Υποτέλεια των Ελλήνων, στην Ψευτοδημοκρατία και σε «πολιτικούς» της ξενοκρατίας.

Λέει:

ΝΑΙ στην Πραγματική Δημοκρατία και στην αυτοδύναμη Οικονομική ανάπτυξη για την Οικονομική αυτάρκεια και την ευημερία των Ελλήνων.

Λέει:

ΝΑΙ στο Πολιτισμό και τον Ανθρωπισμό που έχουμε όλοι μας ανάγκη σήμερα

Η Ελλάδα ζει ένα πραξικόπημα γελοιότητας

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Αν κανείς είναι ελάχιστα φιλοσοφημένος, είτε αριστερός είτε δεξιός, δεν θα μπορεί παρά να απορεί με την κατάσταση στην οποίαν έχει περιέλθει ο πλανήτης. Οι 26 πλουσιώτεροι άνθρωποι όπου Γης διαθέτουν περιουσία ίση με το εισόδημα 3,8 δισεκατομμυρίων φτωχών! Το εισόδημα των πλουσίων αυξήθηκε το 2018 κατά 12% ή κατά 2,5 δισ. δολάρια την ημέρα! Αντιθέτως το εισόδημα των φτωχών μειώθηκε κατά 11% ή κατά 500 εκατ. δολάρια την ημέρα.

Στοιχεία, όπως αυτά, δημοσιεύονται ανελλιπώς τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κάθε χρονιά όλο και χειρότερα, με το χάσμα πλούτου-φτώχειας να μεγαλώνει όλο και περισσότερο έτος κατ’ έτος, χωρίς σταματημό. Το παράξενο είναι ότι το θέμα αυτό φαίνεται να απασχολεί εφημερίδες, περιοδικά και επιστήμονες, αλλά καθόλου τις κυβερνήσεις.

Ένας φιλοσοφημένος (κατ’ ελάχιστον) άνθρωπος θα ομιλούσε περί οικονομικής τρέλας και πολιτικής παράνοιας, αν θα ήθελε να εκφρασθεί κάπως ασαφώς, σχεδόν ποιητικώς. Διότι αν ήθελε να κυριολεκτήσει, θα άφηνε στην άκρη τα περί την άθλια φύση του ανθρώπου, την απληστία και τα υπόλοιπα θανάσιμα αμαρτήματα και θα αναγκαζόταν να κυριολεκτήσει: ο καπιταλισμός κατατρώει τον πλανήτη, τον άνθρωπο, τα ζώα, τα φυτά, τα νερά και τον αέρα με γεωμετρική πλέον πρόοδο.

Η προοπτική ενός γενικευμένου πολέμου αναδιανομής της ισχύος ανάμεσα σε ένα πολύπλοκο πλέγμα δυνάμεων είναι ηλίου φαεινότερη στο εγγύς ή σχετικώς εγγύς μέλλον. Το παράδοξο είναι ότι η ομοιοπαθητική των ενδημούντων και εξελισσόμενων πολέμων ωθεί το ενδεχόμενο της γενικευμένης σύγκρουσης εκτός παιδιάς από την καθημερινή μας ζωή, την πολιτική ακόμα και την τέχνη. Το όλον πράγμα φαίνεται να απασχολεί τα γεωπολιτικά επιτελεία σε υπηρεσιακό επίπεδο, αλλά φαίνεται σαν να μην αγγίζει παρά στιγμιαία (σε επίπεδο ενός ρεπορτάζ ή ενός βιβλίου) τις κοινωνίες, τα περισσότερα πολιτικά κόμματα κι όλες, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, τις εταιρείες.

Έρμαιο της τυχαιότητας

Αν όλα αυτά, σε γενικές γραμμές, έτσι έχουν στη δική μας «κοσμογονία», που λένε και οι Active Member, ουδείς μηχανισμός φαίνεται να υπάρχει ασχολούμενος. Η Ελλάδα είναι ένα έρμαιο της τυχαιότητας, που φέρεται και φαίνεται σαν να μην της περνά από το μυαλό ότι κάποτε θα πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται. Για την καταβαράθρωση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων της χώρας και την καταρράκωση του πολιτεύματος δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα για να μην επαναλαμβάνουμε τον εαυτό μας.

Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι όλοι οι αναλυτές συγκλίνουν παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές στα ίδια συμπεράσματα για την αδυναμία και την παρακμή της χώρας. Μια κατάσταση που εξελίσσεται κι αυτή (όπως η γενικότερη φθορά που προκαλεί ο καπιταλισμός στον πλανήτη) διαρκώς προς το χειρότερο, λαμβάνοντας εν τέλει χαρακτήρα εντροπίας.
Επ’ εσχάτοις πλέον η χώρα φαίνεται σαν να ζει μέσα σε ένα οιονεί πραξικόπημα γελοιότητος. Ο «εκσυγχρονισμός» στην Ελλάδα κατέληξε σε ένα διαρκές τούρκικο παζάρι και στην εκ νέου βαλκανιοποίηση. Μπορεί ο Τσίπρας να χαίρεται σαν παιδάκι στην παιδική χαρά και να λέει ψέματα στον εαυτόν του, αλλά οι εναπομείνασες δομές της χώρας αποδομούνται ταχύτατα. Όπως, όταν μπαίναμε στα μνημόνια κάθε συζήτηση για plan B είχε τεθεί εκτός νόμου, έτσι και τώρα κάθε συζήτηση (και πιθανή συνεννόηση) για το τι μέλλει γενέσθαι θεωρείται θέμα ταμπού. Ή το πολύ αφορμή για εξάρσεις του καρκατσουλιού που μας πνίγει.

Είναι σαν η χώρα να απαγορεύει στον εαυτόν της να σκεφθεί. Ή σαν να της έχει απαγορευθεί. Και αυτό ίσως να είναι το μέγιστο των προβλημάτων μας. Στην ερειπωμένη μας αγορά μόνον τα αγάλματα της προπαγάνδας, της ιδεολογικής τρομοκρατίας, της δοκησισοφίας, των τρολ και της κατεργαριάς στέκουν ακόμα όρθια και απαιτούν θυσίες ανθρώπων.

Το οδοιπορικό Τσίπρα προς την Άγκυρα

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

H επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Άγκυρα αποτελεί κίνηση που πλήττει την αξιοπιστία της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Ολοφάνερα ανεπίγνωστα. Καθότι το πολιτικό προσωπικό –εδώ και καιρό αλλά ιδιαίτερα των τελευταίων ετών– είναι εξ αντικειμένου και ολοφάνερα στρατηγικά απαίδευτο. Η συζήτηση περί το Μακεδονικό, εξάλλου, το καταμαρτυρεί.

Οι προεκτάσεις αυτής της επίσημης επίσκεψης στην Άγκυρα αναπόδραστα είναι βαθύτατων αρνητικών προεκτάσεων. Δεδομένης μάλιστα της όξυνσης των τουρκικών αναθεωρητικών απειλών και καθημερινών προκλήσεων, η Ελλάδα έτσι δημιουργεί παραστάσεις αδυναμίας, υποχωρητικότητας και κατευνασμού. Εύλογα κανείς διερωτάται κατά πόσο το Γενικό Επιτελείο, το οποίο αποτελεί τον στρατηγικό σύμβουλο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, προειδοποίησε το Μαξίμου όσον αφορά τις συνέπειες για την αξιοπιστία της εθνικής στρατηγικής, λόγω της κυριολεκτικά ξέγνοιαστης οδοιπορίας προς την Άγκυρα.

Θα μπορούσαν, τουλάχιστον, να τον συμβουλεύσουν πριν ταξιδέψει να απαιτήσει:

·        Πρώτον, να σταματήσει κάθε πρόκληση στο Αιγαίο.

·        Δεύτερον, να ανακληθεί το casus belli.

·        Τρίτον, να αποχωρήσουν τα τουρκικά πολεμικά και ερευνητικά σκάφη από τις θάλασσες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το ταξίδι στην Άγκυρα γίνεται σε μια κομβική ιστορική στιγμή. Η Άγκυρα κυριολεκτικά αλωνίζει στον κυριαρχικό χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τον οποίο τουλάχιστον διακηρυκτικά η Ελλάδα συνδέεται μέσα από το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Την ίδια στιγμή η τουρκική πολιτική ηγεσία απειλεί να εκπληρώσει τα οράματα της «γαλάζιας πατρίδας» με πύκνωση των προκλήσεών της στο Αιγαίο.

Κυρίως, όμως, κανενός αξιόπιστου κράτους ο πρωθυπουργός δεν θα επισκεπτόταν την χώρα, της οποίας η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία τις τελευταίες εβδομάδες εκτόξευσε ξανά και με έμφαση, επισείοντας μάλιστα αναθεωρητικούς χάρτες, το γνωστό casus belli. Παράνομα, επιθετικά και αναθεωρητικά η Τουρκία απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο εάν εφαρμόσει τις πρόνοιες τους διεθνούς δικαίου θάλασσας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, περίπου ξέγνοιαστος, ετοιμάζεται να συναντηθεί με τους δράστες.

Κατευνασμός χειρίστου είδους

Η επίσκεψη ισοδυναμεί με κατευνασμό του χειρότερου είδους, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο ή συνήθως σε ήττα χωρίς πόλεμο. Τουτέστιν εκπληρώνονται σκοποί του αναθεωρητικού κράτους. Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουμε, βασικά, μια ανεπίσημη ήττα χωρίς πόλεμο. Αντί λοιπόν να αντιστρέψουμε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, αναπτύσσοντας μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική, το πρωθυπουργικό ταξίδι στην Άγκυρα θα την «επισημοποιήσει» και θα την επιτείνει.

Εάν δε κάποια στιγμή η Ελλάδα αποφασίσει να αντιδράσει για να αποτρέψει την Τουρκία, εφαρμόζοντας τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, θα είναι πλέον τόσο αποδυναμωμένη ούτως ώστε η σύρραξη θα καταστεί αναπόφευκτος. Η αξιοπιστία της Ελλάδας δέχθηκε ένα ακόμη πλήγμα λόγω πολύ ανησυχητικών δηλώσεων όσων νοσταλγούν το ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.

Ενώ η μετά το 1974 υποχωρητική πολιτική της ελληνικής πλευράς οδήγησε την Κυπριακή Δημοκρατία στο χείλος της αβύσσου, η υιοθέτηση των ίδιων νοοτροπιών και αντιλήψεων με αυτές που ακούσαμε για το Μακεδονικό οδηγούν σε καταστροφική ομηρία εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Εάν μια τέτοια συμφορά πλήξει τους Έλληνες τα πάντα θα αλλάξουν όσον αφορά τα σύνορα, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και τις παραστάσεις των ηγεμονικών δυνάμεων για την Τουρκία. Η νοοτροπία ανευθυνοϋπεύθυνων «να τελειώνουμε όπως-όπως γιατί ηττηθήκαμε» θα έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο να παγιδευτούν άμεσα στην αυλή του Ερντογάν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου, αλλά επιπλέον ανεπίστροφα να παγιδευτεί στρατηγικά και η Ελλάδα.

Δεν πρόκειται απλά για Κρίση, αλλά για ξεφτίλισμα του Πολιτικού Συστήματος

Του Δημήτρη Κυπριώτη 

                                                    

Από πολύ ενωρίς είχε επισημανθεί, δυστυχώς από πολύ λίγους, ότι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με το δεκανίκι των ΑΝΕΛ, μόνα άσχημα πράγματα προμηνούσε για τη χώρα και τους Έλληνες. Αυτή η εκτίμηση ήρθε να επισημοποιηθεί ακόμη περισσότερο τον Φεβρουάριο του 2015, τότε  με τις 17ωρες «σκληρές» διαπραγματεύσεις του Τσίπρα και τις γελοιότητες Βαρουφάκη, όταν αποποιήθηκαν κάθε τι που είχαν υποσχεθεί στο λαό, για να αρπάξουν την κυβέρνηση.

 Ήταν τότε που αποδέχθηκαν όχι μόνο το χρέος και την αποπληρωμή του στο ακέραιο, αλλά και την εφαρμογή των όποιων άλλων μέτρων ενάντια στους Έλληνες θα τους υπαγόρευε η τότε Τρόικα, μεταβαπτισθείσα από τους ίδιους ως «Θεσμοί»,  για να δώσουν  έτσι και συμβολικά την εικόνα της υποχρέωσης εξόφλησης, σε κάτι που οι ίδιοι γνώριζαν ότι η Ελλάδα έχει εκπληρώσει προ πολλού.

Σήμερα, ύστερα από τα όσα έχει υποστεί ο Ελληνικός λαός, φαίνεται και η μεγάλη ζημιά όχι μόνο στον οικονομικό τομέα της χώρας και των Ελλήνων, αλλά και στο θεσμικό επίπεδο. Τίποτα από τους θεσμούς το Κράτους δεν λειτουργεί, ξεκινώντας από το Σύνταγμα της χώρας, για να καταλήξουμε σε αυτό που το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα θέλει να ονομάζει Ναό της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, που κάθε άλλο του αρμόζει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, αφού αυτή η Βουλή και οι κατοικούντες σε αυτήν, δεν χαίρουν καμιάς απολύτου εκτίμησης του λαού.

Ποιος δεν έχει αντιληφθεί πλέον τη διάχυτη αίσθηση που υπάρχει, ότι οι περισσότεροι θεσμοί του ελληνικού πολιτικού συστήματος έχουν παύσει να λειτουργούν με τον τρόπο του τους αρμόζει και ότι δεν εμπνέουν καμιάς εμπιστοσύνης και σεβασμού των Ελλήνων πολιτών.  Αυτό το αποδεικνύουν και  όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα διαχρονικά, που επιβεβαιώνουν τη δυσθυμία των Ελλήνων πολιτών, ιδίως σε αυτό που αποκαλείται πολιτική κοινωνία και φορείς αυτής.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος φαίνεται τώρα, ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού και δεν χρειάζονται ούτε καν αυτά τα δημοσκοπικά δεδομένα που προαναφέρθηκαν. Οι ελληνικές κυβερνήσεις των μνημονιακών χρόνων, για να σταθούμε μόνο σε αυτές και να μην πάμε πολύ πίσω,  έχουν τόσο πολύ χαμηλές επιδόσεις  σε ότι αγορά την ικανότητά τους να εφαρμόζουν πολιτικές που εξαγγέλλουν, που δεν μπορούν να σταθούν εύκολα αντιμέτωπες με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, από τον οποίο μόνο τη χλεύη του λαμβάνουν. Εκεί όμως που δεν παρουσιάζουν σχεδόν καμία κάμψη, είναι η αναπαραγωγή και η εξυπηρέτηση του πελατειακού συστήματος.

Στο επίκεντρο λοιπόν της κρίσης που αναφέρεται παραπάνω, βρίσκονται τα πολιτικά κόμματα, που γίνονται όλο και λιγότερο θεσμοί μεσολάβησης μεταξύ πολιτών και κράτους, αλλά όλο και περισσότερο μηχανισμοί που ενδιαφέρονται ιδίως για την αναπαραγωγή τους και διέπονται από μία λογική επέκτασης σε όλους τους χώρους του πολιτειακού βίου, ακόμη δε και σε εκείνους που δεν βρίσκονται στη λογική του κομματικού τους ενδιαφέροντος. Λειτουργούν δηλαδή με τη λογική του «ιμπεριαλισμού».

Αυτή η διαπίστωση, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή, πήρε και άλλες πρωτόγνωρες διαστάσεις με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ, που με μεθοδεύσεις και ενέργειες όχι απλά αντιδημοκρατικές, αλλά πλήρως διασπαστικές  και διαλυτικές της συνοχής των άλλων μικρότερων κομμάτων, με σκοπό την αναζωπύρωση του δικομματισμού, ακόμη και μέσω της διχόνοιας του μικρόκοσμου της Βουλής, με προεκτάσεις στην ίδια την κοινωνία. Λες και επιζητείται ένας νέος «εμφύλιος»!

Και επειδή αυτό το φαινόμενο δεν μπορεί να πάει μόνο του, συνυπάρχει με εκτοξεύσεις ύβρεων, συκοφαντιών ή και αληθινών γεγονότων διαφθοράς, αφού αυτή, μαζί με τη φαυλότητα  είναι τα στοιχεία  εκείνα  που διαβρώνουν περισσότερο την κοινωνική συνοχή και αποτελούν  πλέον την κύρια αιτία της αυξανόμενης δυσαρέσκειας προς τα πολιτικά κόμματα. Και έτσι με τον τρόπο αυτό, έρχεται και στήνεται ένα σκηνικό καθαρά εμφυλιοπολεμικού τύπου,  τη στιγμή μάλιστα που τα  εθνικά θέματα «μπάζουν»  από παντού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, με την πολιτική που εφάρμοσε, ήρθε να εκφράσει ταυτόχρονα  τόσο τον οικονομικό φιλελευθερισμό, για τον οποίο κατηγορούσε τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, όσο και τον πολιτισμικό, με αποτέλεσμα τελικά να τερματίσει ο καταμερισμός δεξιάς-αριστεράς στα μάτια του λαού, γεγονός που τον έκανε να σιχαθεί στην κυριολεξία κάθε τι που εκφράζεται από κόμματα.

Αυτό λοιπόν που σημειώσαμε  παραπάνω, για τον κίνδυνο των εμφυλιοπολεμικών δυναμικών  που αναπτύσσονται, έρχεται να επαληθευθεί με την ανατροφοδότηση αυτών των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, που κατακερματίζουν τεχνητά το λαϊκό σώμα με ιδεολογικούς διχασμούς, άσχετους με το στοίχημα της επιβίωσης του ελληνικού έθνους στο παρόν και στο μέλλον.

Απάντηση στα φαινόμενα διάλυσης και επικίνδυνης εμφυλιοπολεμικής δυναμικής που αναπτύσσεται, μπορεί να δοθεί μόνο με τον δημοκρατικό και κοινωνικό πατριωτισμό, που δέχεται σήμερα τρομερή επίθεση από τις πολιτικές δυνάμεις του διπολισμού,  για να μην μπορέσει να βγει στην επιφάνεια αυτό που σήμερα ψάχνει εναγωνίως να βρει ο λαός, τη δύναμη δηλαδή εκείνη που θα μπορέσει να του δείξει «τι το διαφορετικό» εκφράζει και «ποιες λύσεις άμεσες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες»  μπορεί να δώσει.

 

Είναι αναγκαίο λοιπόν, να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση του πολιτικού αποκλεισμού των «Δημοκρατικών Πατριωτικών  και Κοινωνικών Δυνάμεων» και να γίνει το μείζον διακύβευμα των επερχόμενων εθνικών εκλογών. Σήμερα παρά ποτέ, είναι δυνατό να γίνει η συσπείρωση αυτών των Πολιτικών Δυνάμεων και να αποτελέσει μια ηγεμονική κοινωνική δύναμη με ουσιαστική πολιτική πρόταση, για να προχωρήσει στο έργο της εθνικής ανασυγκρότησης της χώρας, για:

- Την  ακύρωση των μνημονιακών συμβάσεων,

- Την αποκατάσταση μισθών και συντάξεων.

- Την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας.

- Τη διαγραφή του χρέους ιδιωτών αναλογικά με τις οικονομικές τους δυνατότητες

- Την  προκοπή των Ελλήνων στον τόπο τους, με πραγματική λειτουργία των θεσμών

-Την Ελλάδα της Δημοκρατίας και το Πολιτισμού

-