Η Τουρκία ξεφτιλίζει τους πάντες, αλλά κανείς δεν την ενοχλεί!

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Όταν η Ελλάδα αποδέχθηκε να αποτελέσει μέρος της Ναυτικής δύναμης του ΝΑΤΟ, για τον αποκλεισμό μεταφοράς πολεμικού υλικού στη Λιβύη, και με την  υποχρέωση φιλοξενίας  προσφύγων-μεταναστών προερχομένων από τη Λιβύη, είχαν ακουστεί πολλές φωνές που δεν συμφωνούσαν με τη συμμετοχή της χώρας μας στην επιχείρηση “IRINI”, αφού τίποτα ουσιαστικό δεν θα προσέφερε στα συμφέροντα μας.

Αυτό φάνηκε και από την αρχή, που παρά τις απαγορεύσεις, η Τουρκία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κατόρθωνε και περνούσε στη Λιβύη μισθοφόρους και πολεμικό υλικό.

Σήμερα οι τουρκικές φρεγάτες που έπλεαν στην περιοχή, όχι μόνο δεν εμποδίστηκαν ή δεν ελέχθησαν από την πολυεθνική δύναμη, αλλά με περίσσιο θράσος «μπλόκαραν» Γαλλική φρεγάτα και η Γαλλία  ακόμη διαμαρτύρεται, ενώ το ΝΑΤΟ δια του ΓΓ του, δήλωσε με ύφος  ότι θα διεξαχθούν έρευνες, για  να εξακριβωθούν τα αίτια και οι υπεύθυνοι!

Όταν όμως το ΝΑΤΟ πέφτει στο επίπεδο της διεξαγωγής ΕΔΕ για μια τόσο σοβαρή καταγγελία, εκ μέρους μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης, όπως είναι η Γαλλία, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του εξευτελισμού που επιβάλλει η Τουρκία στο ΝΑΤΟ, χωρίς να της επιβάλλεται το παραμικρό μέτρο συμμόρφωσης.

Δώστε απάντηση στο απλό ερώτημα του λαού: Το εορτάζουμε το 1821 ή όχι:

Έχει παρέρθει αρκετός καιρός από την ημέρα που στη Βουλή των Ελλήνων και σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, έγινε η έναρξη των εργασιών της επιτροπής που συνέστησε και ανακοίνωσε η κ. Γ. Αγγελοπούλου. Έκτοτε οι στιγμές που έκανε την παρουσία της αισθητή η επιτροπή ήταν, όταν οι κκ καθηγητές μέλη της, έκαναν φιλότιμες προσπάθειες για να καταρρίψουν και να δυσφημίσουν Ήρωες και γεγονότα.

Αποτέλεσμα όλων των παλινοδειών αυτών ήταν, να έχουν ξεσηκωθεί ακόμη και οι πέτρες, για τη στρέβλωση που θέλει να επιβάλλει στην ίδια την Ιστορία η συγκεκριμένη επιτροπή και φυσικά η πρόεδρός της. Γιατί;

Τα ερωτήματα που θέλει να βάλει ο λαός και να ξεκαθαριστούν μια και καλή είναι:
Κυρία πρόεδρε και μέλη της επιτροπής, πέστε μας τελικά, το ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ 1821 Ή ΟΧΙ;
Πρέπει να τους ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ και να τους ΤΙΜΑΜΕ τους Ήρωες για ότι καλό και ότι ενδεχομένως στραβό έκαναν ή όχι;

Πάντως σημειώστε το πολύ καλά ότι, ο ελληνικός λαός σας δείχνει κάθε ημέρα την αποστροφή του. Εσείς το βλέπετε ή όχι;

Να έρθει επιτέλους η Λύτρωση!

Είναι γνωστό και έχει καταγραφεί, ότι η όποια κρίση, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, δεν τους αγγίζει όλους το ίδιο. Μάλιστα,  εκείνοι που ευθύνονται για την κάθε κρίση,( οικονομική, οικολογική ή κοινωνική, ακόμη και τη «σημερινή» της  πανδημίας, που περιλαμβάνει και τα προηγούμενα), είναι και οι τελευταίοι που παραδέχονται την ύπαρξή της. Μαζί τους δε, συντάσσονται οι προσωρινά επωφελούμενοι, οι αθεράπευτα αισιόδοξοι, οι αδιάφοροι, οι κακομαθημένοι και οι εθελοτυφλούντες, λόγω των «κομματικών» παρωπίδων τους.

Σήμερα στην κορύφωση της πανδημίας με τα πάντα κλειστά στην κοινωνική, πολιτιστική και κυρίως στην οικονομική ζωή της χώρας, τα πάντα κινούνται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), με την πολιτική των επιδομάτων. Η  πολιτική αυτή είναι βέβαιο ότι οδηγεί κατευθείαν στη συρρίκνωση του ΑΕΠ, σε μια πρωτοφανή ύφεση και σε τερατώδη αύξηση του χρέους της χώρας, όπως και να δεχθεί η τελευταία να πάρει ότι της δίνεται στο πλαίσιο της ΕΕ ή από τις αγορές.

Έτσι λοιπόν το κύριο βάρος των μέτρων, θα το επωμισθούν οι εθνικοί προϋπολογισμοί, που θα πρέπει να «προσφύγουν» σε υπέρογκο δανεισμό για να ανταποκριθούν, με αποτέλεσμα να αποκλίνουν ακόμη περισσότερο από τις πλουσιότερες χώρες. Τι σημαίνει αυτό; Φτώχεια, ανεργία και γενική καθίζηση που οδηγεί σε νέα μνημόνια, με όποια ονομασία και αν τους δώσουν αυτήν τη φορά.

 

Θα συνεχίσει όμως να ζει έτσι η χώρα και οι πολίτες της; Θα συνεχίσει αυτό το κυνήγι μαγισσών  για καλύτερες ήμερες ή θα αποφασίσει η ίδια η χώρα και ο λαός της να αναλάβουν  τις τύχες της με την έκδοση εθνικού κρατικού νομίσματος, για να δοθεί η τόνωση που χρειάζεται στην οικονομία; Ας δουν επιτέλους οι χώρες του Νότου τι θα κάνουν από μόνες τους. Γιατί όσο και να τις περιμένουμε για να δράσουμε μαζί και οργανωμένα, τόσο θα βαθαίνει το χάσμα της παντελούς καταστροφής μας. Μήπως αξίζει να πεθάνει όλος ο πληθυσμός για να μη χάσουμε  το ευρώ; Μήπως αξίζει να παίρνανε οι Έλληνες αυτόν τον συνεχή Γολγοθά;

Ας έρθει επιτέλους για την Ελλάδα και τους Έλληνες η Λύτρωση! Αρκετά τράβηξε το μαρτύριο!

Διατροφική επάρκεια αντί γτα "πράσινες ληρίδες"

Του Ανδρέα Κλαυδιανού

Οικουμενικά γεγονότα όπως πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις, πανδημίες, διεγείρουν τα αντανακλαστικά επιβίωσης των λαών ως συλλογικών οντοτήτων με κρατική και εθνική υπόσταση. Επειδή όλοι οι λαοί αντιδρούν κατά τον ίδιο, ως άνω, ανθρώπινο τρόπο η ικανοποίηση των αναγκών επιβίωσης εξαρτάται από τις παραγωγικές δυνατότητες της κάθε κοινωνικής οντότητας. Αυτό επ’ ουδενί δε σημαίνει ότι υποσκελίζονται τα ειδοποιά πολιτισμικά χαρακτηριστικά των λαών υπέρ της παραγωγής υλικών αγαθών. Απεναντίας αυτά αποτελούν προϋποθέσεις της αφύπνισης του συνεργατισμού και ενδυνάμωσης των προσπαθειών εξασφάλισης των αναγκαίων προς το ζειν.

Συνέχεια στο www.ellinikiantistasi.gr

Και από σήμερα η συνέχεια…..

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Η Ανάσταση και το Πάσχα των έγκλειστων Ελλήνων πέρασε, με τους Έλληνες στην πλειοψηφία τους να δείχνουν και υπομονή και ανοχή  στα αστυνομικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση, μιας  και ήταν για το «καλό» τους, όπως οι ειδικοί είχαν προτείνει. Βέβαια δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε ακρότητες που σημειώθηκαν στη μεγάλη σπουδή εφαρμογής των μέτρων, αλλά να το ξεπεράσουμε και αυτό και να προσπαθήσουμε να δούμε τώρα το επόμενο διάστημα που ακολουθεί.

Σε πρώτη φάση να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση, ακόμη και δια στόματος πρωθυπουργού, απορρίπτει τις «κατηγορίες» της αντιπολίτευσης για εκμετάλλευση του κλίματος  που έχει δημιουργηθεί στον πληθυσμό και την προσφυγή σε κάλπες. Και οι δύο κρίνονται από δηλώσεις και πράξεις, αφού προέχει η υγεία των Ελλήνων και η ομαλοποίηση της κατάστασης.

Εκείνο που αξίζει να σημειώσει κανείς από την περιπέτεια που ζει ο ελληνικός λαός, είναι κάτι που διαβάσαμε από τη δημοσιογράφο Ειρήνη Κακουλίδου, σχετικά με την κοινωνική συνοχή του πληθυσμού, ότι: «Η κοινωνική ανοχή για το κόστος του κορονοϊού, φαίνεται ότι αντικατοπτρίζεται και στα πολιτιστικά μοντέλα των χωρών. Πχ η Αμερική «καταπίνει» τους νεκρούς τους νεκρούς της, η Κίνα και άλλες χώρες τους κρύβουν, αλλού εφαρμόζεται η ανοσία της αγέλης και άλλοι «θυσιάζουν» ευάλωτους πληθυσμούς με δαρβινική λογική. Αντίθετα με το τελευταίο αυτό, η Ελλάδα οι ευάλωτοι παππούδες και γιαγιάδες είναι ΘΕΜΕΛΕΙΏΔΕΙΣ παράγοντες για την κοινωνική συνοχή και για την ίδια υπόστασή μας».

Ναι έτσι ακριβώς είναι για τα περισσότερα νέα ή και μεγαλύτερα ζευγάρια, αρκεί να σκεφτούμε ότι η μάνα και ο πατέρας μας, που μας μεγάλωσαν με στερήσεις και μας στήριξαν με την πενιχρή τους σύνταξη στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και φροντίζουν τα παιδιά μας όταν δουλεύουμε, αποτελούν το «λιμανάκι» μας, για αυτό στην τελευταία κρίση της πανδημίας που περνάμε, τους σκεφτόμαστε συνέχεια, δεν θέλουμε να πάθουν απολύτως τίποτα, τους αγαπάμε και τους χρωστάμε και τους προστατεύουμε με νύχια και με δόντια.

Από εκεί και ύστερα αυτό που προέχει είναι  να τελειώνουμε με την κατάσταση του εγκλεισμού, άντε της εκούσιας καραντίνας, να μετρηθούν τα συντρίμμια που αφήνει ο κορονοϊός και να δούμε πως θα επανέλθουμε σε κανονικότητα, αφού αυτό ήδη από τώρα φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο.

Καλή απελευθέρωση φίλες και φίλοι και εδώ  είμαστε ακόμη και για να διαφωνούμε, αρκεί να είμαστε υγιείς!  

Πως η Γερμανία εξόντωσε την μισή Ευρώπη σε μόλις 15 χρόνια με τη «Συνθήκη σταθερότητας» και το σκληρό ΕΥΡΩ

Η «κατάκτηση της Ευρώπης» από την Γερμανία επετεύχθη σε τρία στάδια.

Στο πρώτο στάδιο, η Γερμανία επέτυχε την ενοποίηση της Δυτικής με Ανατολική Γερμανία, κάνοντας καραμπόλα εκμετάλλευσης. Αφενός έκλεισε Ανατολικογερμανικές παραγωγικές εταιρίες και φτωχοποίησε 15 εκατομμύρια εργατικό δυναμικό, της Ανατολικής πλευράς (οι μισθοί των δυο περιοχών ακόμη και τώρα δεν έχουν εξισωθεί) ρίχνοντας το δικό της κόστος, και διευρύνοντας την αγορά της σε βάρος άλλων Γερμανών!

Ανάπτυξη με απλήρωτες υποχρεώσεις πάνω από 1 τρις!

Δεύτερο στάδιο, η Γερμανία αθέτησε την πληρωμή των πολεμικών της υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες που αποφασίστηκαν στην ‘Potsdam Conference’ που έγινε τον Αύγουστο του 1945, ενώ αντίθετα οι άλλες χώρες που έχασαν τον πόλεμο, όπως για παράδειγμα η Βουλγαρία και Ιταλία, πλήρωσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλαν. Εκτιμάται ότι μόνο προς την Ελλάδα οι αποζημιώσεις που η Γερμανία αθέτησε να πληρώσει ανέρχονται περίπου σε 300 δις ΕΥΡΩ, δηλαδή 150% του Ελληνικού ΑΕΠ. Οι υποχρεώσεις αυτές έπρεπε να γίνουν άμεσα πληρωτέες από τη Γερμανία προς Ελλάδα και άλλες χώρες με την ενοποίηση (1990). Να σημειώσουμε εδώ ότι η Γερμανία δεν είχε πληρώσει ούτε τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλε από τον …πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τις οποίες η πτωχή πλην τίμια Ελλάς «κούρεψε» κατά 50% από την Δυτική Γερμανία το 1952, ώστε να προικοδοτήσει τους χρεοκοπημένους Γερμανούς!

Το τρίτο κόλπο, ΕΥΡΩ και η συνθήκη Νομισματικής Σταθερότητας!

Καθώς η Γερμανία έπρεπε να βρει έναν τρόπο, αφενός να ενσωματώσει τους Ανατολικο-Γερμανούς με «μισθούς γαλέρας» στην νέα «διευρυμένη» Γερμανία, αφετέρου να τσακίσει τις οικονομίες χωρών που κατάφερναν να κρατάνε ανταγωνιστικότητα με νομίσματα που διολίσθαιναν, όπως Γαλλία Ιταλία, Ισπανία, και να δημιουργήσουν μια νέα «τεράστια δεξαμενή» με χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και απεγνωσμένους προλετάριους, όπως ακριβώς έκανε λεηλατώντας την Ανατολική Γερμανία. Το κόλπο ήταν ο συνδυασμός ενός σκληρού νομίσματος (του ΕΥΡΩ) και 3 σαδιστικών όρων που θα βαφτίζονταν ευφημιστικά «Συνθήκη Σταθερότητας και… Ανάπτυξης» (Stability and Growth Pact)! Το κόλπο σκέφτηκε ο Τέο Βάιγκελ (Theo Waigel) το τότε σιδερένιο χέρι των Γερμανικών πολυεθνικών και Υπουργός Οικονομικών του καγκελάριου Κολ. Ο Βάιγκελ, επάξιος προκάτοχος του γνωστού Σόιμπλε, ήταν εκείνος που κατάφερε προς έκπληξη τότε της Παγκόσμιας κοινότητας, να εκβιάσει τους Γάλλους και να επιβάλλει δια της σιδηράς πυγμής τους όρους αυτούς σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τι πονηρό έχει η Συνθήκη «Σταθερότητας»;

Η συνθήκη βάζοντας εξωπραγματικά χαμηλούς όρους «μέγιστου ελλείμματος προϋπολογισμού» (1%, και σε κρίση μέχρι 3%), σχεδόν μηδενικού πληθωρισμού και Χρέους προς ΑΕΠ όχι πάνω από 60%, έβαζε όλη την Ευρώπη σε μια διπλή μέγγενη. Αφενός πίεζε τις χώρες της ΕΕ με παραδοσιακά χαλαρά νομίσματα όπως Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία, σε χρεοκοπία, αφετέρου εισήγαγε έτσι «δια πυρός και σιδήρου» εξωπραγματικά κριτήρια, ώστε να τις θέσει υπό τον μακροοικονομικό έλεγχο της ισχυρής Γερμανίας τις οικονομίες τους, κάτι που επέτυχε.

Πριν το ΕΥΡΩ Γαλλία-Ιταλία-Ισπανία αναπτύσσονταν γοργά

Η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία είχαν καταφέρει να υποτιμούν κατά μέσο όρο το νόμισμά τους ετησίως κατά 3,8% , 9,1% και 7,3% αντίστοιχα, κατά την περίοδο 1973-1995, επιτυγχάνοντας έτσι να έχουν ζωηρή εγχώρια  παραγωγή και ανταγωνιστικό κόστος.

Μετά το ΕΥΡΩ και  «σύμφωνο σταθερότητας», όλα τα οφέλη στην Γερμανία μόνο!

Με την ένταξη στο ΕΥΡΩ και με την επιβολή των Γερμανικών κριτηρίων «Σταθερότητας», όχι μόνο χρεοκόπησαν οι εσωτερικές αγορές της Ιταλίας, Ισπανίας και Γαλλίας, αλλά και οι βιομηχανίες των χωρών αυτών. Ενδεικτικά να αναφέρουμε μόνο ότι όχι μόνο η Γερμανική παραγωγή αυξήθηκε ουσιαστικά, ενώ εκείνη Γαλλίας-Ιταλίας-Ισπανίας μεταβλήθηκε οριακά ή μειώθηκε!

Συμπέρασμα

Η Γερμανία κατάφερε αφενός με την αθέτηση των συμβατικών της υποχρεώσεων, να μην πληρώσει αποζημιώσεις τρισεκατομμυρίων ΕΥΡΩ προς τρίτες χώρες, χρηματοδοτώντας με υποχρεώσεις έναντι όλων μας την ανάπτυξή της, αφετέρου με το σκληρό νόμισμα ΕΥΡΩ και τις συνθήκες σταθερότητας που επέβαλε, όχι μόνο κατάφερε την εκμετάλλευση εκατομμυρίων άλλων Γερμανών, αλλά και τη φτωχοποίηση της μισής Ευρώπης.

Τελικά το «Γερμανικό σύστημα»  πέτυχε, δια της μεθόδου του κανιβαλισμού, εξοντώνοντας δηλαδή όλους εμάς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους!

Κωνσταντίνος Βέργος

Καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία

Έλεος! Η τιμωρία της Ελλάδας και των Ελλήνων τελειωμό δεν έχουν!

Ας το φωνάξει ο καθένας όσο μπορεί, όπου μπορει. Δεν αντέχεται ακόμη η ίδια καταστροφική πολιτική που επιβάλλει η Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαική κατ΄ όνομα Ένωση

Δημήτρης Κυπριώτης                                                                                        

Από την Γερμανοκρατούμενη ΕΕ και τους συνοδοιπόρους της (Ολλανδία. Αυστρία), και με πρόταση του Eurogroup, θα δοθούν στην Ελλάδα τα λιγότερα κονδύλια, επειδή αναγνωρίζεται η μεγάλη της προσπάθεια για την αντιμετώπιση του κορονοϊού!

 

Απειλείται η χώρα και όλη η Ευρώπη, όπως και όλος ο κόσμος, από τη μεγαλύτερη ύφεση, ίσως ακόμη και μεγαλύτερη από το κραχ του 1929 και εδώ απειλούνται οι πολίτες ότι θα χάσουν τα σπίτια τους. Δεν έφτασε που οι τράπεζες ρούφηξαν το αίμα του λαού, με την υποστήριξη συγκεκριμένων πολιτικών, τώρα θέλουν να πάρουν ότι απέμεινε από τους «οφειλέτες»; Γιατί;  επειδή  αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα κόκκινα  δάνεια που τους έχουν φορτώσει με τόκους και πανωτόκια;

Αντί σε αυτήν την περίοδο της ολικής καταστροφής η κυβέρνηση να  σηκώσει φωνή και να αντιταχθεί στους αιματόβρεχτους δανειστές, έχουμε τον αρμόδιο υπουργό να λέει ανοησίες του τύπου ότι «με τους πλειστηριασμούς θα στρώσει η αγορά»! Και για ποια αγορά μιλάει; Για αυτήν που σήμερα δεν έχει εργαζομένους; Για αυτήν που είναι κλειστή στα πάντα;

Αλλά τι να περιμένει κανείς στους εκ πεποιθήσεως εθελόδουλους των Γερμανών ; Σε μια κατ΄ όνομα Ενωμένη Ευρώπη, ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται πόσο άραγε να στοιχίζει ένα ΟΧΙ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ;

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΦΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ!

ΝΑΙ Μπορεί να αντιστραφεί η πορεία της Ελλάδας με «Νέα Πολιτική»

Δημήτρης Κυπριώτης                                 

Η επιδημία μας υπενθυμίζει ότι ανήκουμε σε μια συλλογικότητα. Μας σπρώχνει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο αδιανόητο υπό κανονικές συνθήκες,  να αναγνωρίζουμε  ότι είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τους άλλους ανθρώπους και να παίρνουμε υπόψη την ύπαρξη και την ευημερία τους στις ατομικές μας επιλογές.

Στο περιβάλλον της επιδημίας  ανακαλύπτουμε, έστω και τώρα, τον εαυτό μας ότι είναι ένα κομμάτι ενός ενιαίου οργανισμού και όχι μια μονάδα μόνη της. Αντιλαμβανόμαστε ότι ξαναγινόμαστε ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ! Και μέσα στην κοινότητα αυτή πασχίζουμε όλοι μαζί και δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη του ή να το ρυθμίζουν κάποιοι άλλοι για εμάς και εμείς  να εφησυχάζουμε.

Στην Ελλάδα γνωρίσαμε  για 10 συνεχή χρόνια, μέχρι και τώρα ακόμη,  μια οικονομική κρίση, που γρήγορα εξελίχθηκε  σε κρίση θεσμών, αφού δεν βρισκόντουσαν και αυτοί όπως και η οικονομία,  ούτε καν σε μια υποφερτή κατάσταση. Είχε προηγηθεί  βέβαια μία τεχνητή ευμάρεια τα χρόνια  πριν από την κρίση και  αυτοί που τη δημιούργησαν με διάφορους τρόπους , «έστρωσαν»  και το δρόμο  μεθοδικά, για όλα  όσα ακολούθησαν. Η Ελλάδα ξεπουλήθηκε  σε άρπαγες  συμμάχους δανειστές και οι Έλληνες αποδεκατίστηκαν και φτωχοποιήθηκαν στην κυριολεξία.

Πριν τελειώσει  καλά- καλά το 10ετές  μαρτύριο  των Ελλήνων,  ενέσκηψαν  νέες και μάλιστα διαδοχικές  κρίσεις, με  επίκεντρο  αυτήν τη φορά τα εθνικά μας θέματα σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο και  αφού είχε προηγηθεί μία πολύ μεγάλη εσωτερική αναταραχή  στη χώρα, εξαιτίας της συμφωνίας των Πρεσπών,  γεγονός που ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να ξεπεραστεί.

Ύστερα από όλα τα παραπάνω και αφού με το καλό ξεπεραστεί η πανδημία και αφού μετρηθούν οι απώλειες  που θα έχουν  προκύψει από αυτήν σε πολλά επίπεδα,  η Ελλάδα και οι Έλληνες οφείλουν να δώσουν ένα τέλος στο συνεχές μαρτύριο που τους έχει επιβληθεί  ή αυτό που ενέσκηψε τώρα με την πανδημία.

Είναι πλέον φανερό ότι η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κινείται με τον ίδιο τρόπο και με τους ίδιους ρυθμούς πάνω  στις  ράγες που κινείται μέχρι τώρα. Είναι απαίτηση των καιρών να υπάρξει μία εκ βάθρων αλλαγή πολιτικής, μια «Νέα Πολιτική» που να διασφαλίζει τις αρχές, την ορθή και τη δίκαιη λειτουργία του Κράτους,  όπως επίσης  και την επανασύνδεση Κοινωνίας και Πολιτείας

Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με:

·        Διατήρηση της γης και την αξιοποίηση των φυσικών της πόρων

·        Εθνική Οικονομία

·        Δημιουργία παραγωγικής κοινότητας με όλες τις μορφές της παραγωγής και των υπηρεσιών, περιλαμβανομένων  της βιομηχανίας, της γεωργίας, της  κτηνοτροφίας, του τουρισμού κ.λ.π.

·        Ουσιαστική Αποκέντρωση μέσων και υπηρεσιών, ώστε να  εξασφαλίζεται    μια αρμονική σχέση μεταξύ ανθρώπου και περιβάλλοντος, κοινωνικού και φυσικού

·        Συνεχή Εκπαίδευση, Έρευνα, Καινοτομία και Τεχνολογία.

Η «Νέα Πολιτική» οφείλει να  εκφράζει την:

·        Αναθέσμιση,  δηλαδή  την ουσιαστική και ανεξάρτητη  λειτουργία των Θεσμών.

·        Πολυκεντρική και πλουραλιστική Ελλάδα

·        Δημοκρατία της κοινότητας, με πραγματική αυτοθέσμιση και Αυτοδιοίκηση

·        Προκοπή των πολιτών στον τόπο τους και τη σύνδεσή τους με ένα λειτουργικό και αποτελεσματικό Κράτος, που δεν είναι καθηλωμένο κάτω από το βάρος της γραφειοκρατίας και της δυσκίνητης δημόσιας διοίκησή του.

·        Ανεξάρτητη και Κυρίαρχη Ελλάδα της Δημοκρατίας,  του Ανθρωπισμού και του Αιώνιου Πολιτισμού.

Πρόκειται για αδράνεια ή είναι ολέθρια η τακτική που ακολουθεί η ΕΕ στην κρίση αυτή;

Δημήτρης Κυπριώτης

Οι Έλληνες δεν χρειάζονται πλέον πολλές αναλύσεις και εξηγήσεις για την πολιτική  της ΕΕ σε κρίσιμα ζητήματα. Τη γνώρισαν πολύ καλά στο ίδιο τους στο «πετσί»  σε όλη την μνημονιακή περίοδο, όταν είδαν τον κόσμο να καταρρέει κάτω από τα πόδια τους. Τη γνωρίζουν τώρα με την κρίση της λεγόμενης πανδημίας  του κορονοϊού.

Την πρώτη φορά οι Έλληνες γνώρισαν τεράστια φτωχοποίηση και  ποιος τώρα ξέρει  και πότε, ότι θα μπορέσουν να επανέλθουν  στην κανονικότητα της ζωής τους, σε αυτήν τουλάχιστον που ζούσαν το 2008.

Τώρα στην πανδημία του κορονοϊού, η ΕΕ είναι εντελώς απούσα και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι παραμένει αδρανής, αλλά είναι και  εντελώς καταστρεπτική για χώρες και λαούς, αφού δεν βρίσκεται τρόπος να καλυφτεί η μεγάλη ύφεση που δέχονται οι οικονομίες τους και η αλληλεγγύη ανύπαρκτος.

Έτσι λοιπόν, αφού  ο επιμερισμός  του κινδύνου  που κτυπάει τους πάντες σήμερα,  δεν μπορεί να γίνει ούτε στο ελάχιστο, τότε αυτή η ΕΕ, ποτέ δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και καμία άλλη κρίση.

Για αυτό με πλήρη γνώση των τεράστιων αδυναμιών, αλλά ταυτόχρονα και καταστροφικών πολιτικών που ακολουθεί η ΕΕ,   οδηγούμαστε στο ερώτημα:

Τι νόημα έχει η διατήρηση της Ευρωζώνης και πότε θα αντιληφτούν οι ηγεσίες των περισσότερων κρατών της, αυτά που έχουν αντιληφτεί οι πολίτες τους;  

Τι ανάγκη έχουμε από αυτήν τη Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη;

Δημήτρης Κυπριώτης

Αλήθεια άραγε, έχουμε σκεφτεί όλοι στα σοβαρά, πέρα από «αγκυλώσεις» κάθε τύπου που μπορεί να έχουμε, ποιο  νόημα έχει μια Ενωμένη Ευρώπη που δεν μπορεί να καλύψει ακόμα και με αναπνευστήρες, μάσκες και γάντια τους λαούς της που πεθαίνουν;

Πως είναι δυνατόν η Γερμανική ηγεσία να κρατάει σε «αναπνευστήρα» επιβίωσης τους λαούς της ΕΕ, απλά και μόνο για να διατηρεί εκείνη  τις βιομηχανίες της και τα οφέλη του ευρώ, από το ξεζούμισμα των οικονομιών των υπολοίπων χωρών;

Αλήθεια ας αναρωτηθούμε, με το χέρι στην καρδιά, τέτοια ΕΕ και το κοινό δεσμευμένο νόμισμά της τι να τα κάνουμε, όταν στην ανάγκη μας δεν μπορούμε να τα έχουμε;

Δεν μπορεί η Γερμανία να παρακαλείται από τις λοιπές χώρες να αποδεσμεύσει και να επιτραπεί να κοπεί χρήμα και αυτή να κωφεύει, μόνο και μόνο για τη δική της σωτηρία; Τέτοια συμμαχία και τέτοια αλληλεγγύη δεν πρέπει να τη θέλουμε πια!

Είναι μεγάλη η  ανάγκη να «πέσει χρήμα με το Ελικόπτερο»!

Ας κοιτάξουμε τώρα, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στον κόσμο, τι κάνει η Μητρόπολη του Καπιταλισμού, οι Η.Π.Α  και ας πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Η κυβέρνηση των Η.Π.Α κάνει αυτό που όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι του κόσμου προτείνουν σαν λύση, μπροστά στο πρόβλημα του αναμενόμενου παγκόσμιου κραχ της οικονομίας.

ΔΙΝΕΙ ΛΕΦΤΑ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ  ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ! ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΟ!

Έτσι λοιπόν ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ να δοθούν συνολικά 8 ΤΡΙΣ εκατ. δολάρια σε:

·       Τριακόσια Πενήντα (350) δις δολάρια σε μεγάλες επιχειρήσεις

·       Πενήντα (50) δις δολάρια σε μικρότερες επιχειρήσεις

·       Εκατόν πενήντα(150) δις δολάρια σε νοικοκυριά, δίνοντας απευθείας στους λογαριασμούς τους 1200 δολάρια σε κάθε μεμονωμένο άτομο ή 2400 δολάρια στο ζευγάρι, αυξανόμενο  κατά 500 δολάρια για κάθε παιδί!!

Για την ιστορία, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε όταν ο πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, Μπεν Μπερντάκι, ήταν εκείνος  που το 2002 έβγαλε από το «ψυγείο» την εικόνα «χρήματα από το ελικόπτερο», που είχε χρησιμοποιήσει ο ηγέτης των μονεταριστών και υπέρμαχος του φιλελευθερισμού,  Μίλτον Φρίντμαν και τα «παιδιά του Σικάγου».

Πίσω από την πολιτική αυτή, βρίσκεται η ιδέα ότι μια Κεντρική Τράπεζα σε περίοδο αποπληθωρισμού, θα πρέπει -μεταφορικά ιδωμένο-να ρίξει δολάρια με το «ελικόπτερο» στους καταναλωτές σε ολόκληρη τη χώρα.

Οι εθνικές τράπεζες έχουν τη δυνατότητα να κόψουν και να ρίξουν στην αγορά ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ όσα χρήματα θέλουν, χωρίς να το περάσουν από τις επιμέρους τράπεζες που θα το χρεώσουν με τόκο,  αφού το χρήμα δημιουργείται από το μηδέν!  Όμως αυτό το αναγκαίο μέτρο σε μια οικονομία που λόγω της συνεχούς μείωσης των τιμών οδηγείται στην καταστροφή, πως θα εφαρμοστεί, όταν υπάρχουν οι δεσμεύσεις που επιβάλλονται από την ΕΚΤ της  ΕΕ, δηλαδή  της Γερμανίας;

Καιρός να αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε. Το θάνατο ολόκληρων λαών ή την αποδέσμευσή τους  από τη φυλακή της κ. Μέρκελ;

Η Ελλάδα μπροστά στην αβεβαιότητα. Οι παθογένειες της οικονομίας δεν κρύβονται πια!

Δημήτρης Κυπριώτης

Και τώρα η χώρα μπαίνει μπροστά στον αστερισμό της αβεβαιότητας της οικονομίας. Όχι δηλαδή ότι όλα αυτά τα χρόνια ήταν ποτέ βέβαια τα βήματά της, αλλά με διάφορα τρικ και πολλά πολιτικά ψεύδη, τα πάντα κρυβόντουσαν κάτω από το χαλί, έστω και αν ο κόσμος το καταλάβαινε, αλλά δεν είχε το θάρρος να αντιδράσει κατάλληλα.

Βέβαια προέχει η μάχη κατά της επιδημίας, που όπως και να έχουν τα πράγματα αυτή θα τελειώσει και το ευχόμαστε να γίνει το δυνατό συντομότερα. Από εκεί και ύστερα όμως, τι ακριβώς θα γίνει στην κατεστραμμένη ούτως ή άλλως οικονομία μας, όταν ακόμη και οι μεγάλες οικονομίες έχουν υποστεί τρομερή καθίζηση;

Η επέλαση του κορονοϊού φανέρωσε με μιας και πολύ καθαρά τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία. Και αν μέχρι χθες χρειαζόταν τεράστια και μακρόχρονη προσπάθεια για να ξεπεραστούν, τώρα τι ακριβώς να περιμένουμε, όταν μιλάμε για προβλήματα που έχουν να κάνουν με:

• Το υψηλό (τεράστιο) δημόσιο χρέος
• Το υψηλό ομοίως ιδιωτικό χρέος που είναι σίγουρο ότι θα αυξηθεί και περισσότερο
• Την υψηλή ανεργία, που δεν αμφιβάλλει κανείς ότι θα αυξηθεί περεταίρω
• Τη χαμηλή επενδυτική δαπάνη (τα λόγια τα μεγάλα Α. Γεωργιάδη και των προηγούμενων υπουργών αυτού)
• Τη τεράστια μείωση που θα επέλθει στα έσοδα από τον τουρισμό και τοις μεταφορές
• Την ανεπάρκεια του τραπεζικού συστήματος, που μόνο να παίρνει έχει συνηθίσει
• Τη χαμηλή παραγωγικότητα
• Την αφαίμαξη που έγινε από τους δανειστές μας, όλων των παραγωγικών μονάδων της οικονομίας και των μεγάλων εγκαταστάσεών της σε λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.

Όλα τώρα είναι στην επιφάνεια και περιμένουμε να δούμε, πως οι εξαγγελίες που γίνονται σταδιακά από την κυβέρνηση θα καταγραφούν στα χαρτιά, ώστε να εκτιμηθούν κατάλληλα. Αλλά από τη στιγμή που ο υπουργός των Οικονομικών εκτιμά ότι η αύξηση του ΑΕΠ θα είναι μηδενική και ο διοικητής της ΤτΕ, ότι δεν θα υπάρξει ανάπτυξη, καταλαβαίνουμε το τι θα επακολουθήσει!!!!
Καλή δύναμη σε όλους και όλες

25η Μαρτίου! Φωτεινή ελπίδα του εθνικού μας μέλλοντος!

Η Σημαία! Σύμβολο κυριαρχίας και έμβλημα ισχύος της Πατρίδας!

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ!

Η Σημαία είναι η μακρά ιστορία της Ελλάδας, η παρήγορη και φωτεινή ελπίδα του εθνικού μας μέλλοντος! « Ότι σκέπτεται  υπό τη Σημαίαν είναι Πατρίς»! «Ουρανοχρωματισμένη και σαν κρίνο αγρού λευκή»!

Εμμανουήλ  Λυκούδης

Η 25^η Μαρτίου είναι μια ημερομηνία, ένα σύμβολο, μια γιορτή και σημείο αναφοράς που αγγίζει τους Έλληνες στα τρίσβαθα της ψυχής τους.

Σήμερα , που δοκιμάζεται ο Ελληνικός λαός σε δύο τουλάχιστον μέτωπα, αυτό της εισβολής παράνομων μεταναστών,  που προωθεί  η Τουρκία στα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας, υπό την χαλαρή παρακολούθηση των «εταίρων» μας και του θανατηφόρου ιού του κορονοϊού, ας κρατήσουμε υψηλό ηθικό και στο τέλος είναι σίγουρο ότι θα σταθούμε νικητές, όπως τα έχουμε καταφέρει ως  έθνος, όταν οι άλλοι πίστευαν ότι μας έχουν εξουδετερώσει!

Δημήτρης Κυπριώτης

«Το ΄21δεν θα είχε γίνει αν είχε αποκοπεί η ψυχή του γένους από την παράδοση από την παράδοση και από τις ρίζες. Τα ονόματα των καραβιών ήταν βγαλμένα από το θρυλικό παρελθόν όπως : «Άρης», «Κίμων» ,« Αριστείδης» , «Μιλτιάδης», «Θεμιστοκλής» , «’Ήρα»,  «Κλειώ» κλπ  Ο Νικηταράς στα Δολιανά φωνάζει στους Τούρκους. Σταθείτε Πέρσαι να πολεμήσουμε», έτσι δρασκελίζει 24 αιώνες Ελληνικής ιστορίας……… Ας ευχηθούμε με την ευκαιρία της εφετινής επετείου του ΄21 και ας ελπίζουμε στα δύσκολα αυτά χρόνια εθνολογικής , ιδεολογικής και οικονομικής δοκιμασίας της Πατρίδος μας, όλοι οι Έλληνες ενωμένοι με την αγάπη μας προς την Πατρίδα, να απαλλάξουμε την Ελλάδα από τα μεγάλα προβλήματά της, για να κάμουμε το δένδρο του γένους να παραμείνει παντοτινά Αειθαλές και Ζείδωρο»

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης

Αντιστράτηγος ε.α

Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε

«Η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση»

Θάρρος και αλληλεγγύη

Έρχονται στιγμές που οι λέξεις αποκτούν το πραγματικό τους νόημα.  Και η δοκιμασία που περνάμε σήμερα εμείς και οι άλλοι λαοί, είναι τέτοιες.  Στιγμές, που αισθήματα σαν και τον φόβο μεταδίδονται πιο γρήγορα απ’ ότι ο ιός.  Αλλά και αισθήματα όπως το θάρρος, σε συνδυασμό με πράξεις όπως η αλληλεγγύη,   κρύβουν μέσα τους τη δική τους δυναμική. Αυτό κάνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές που είναι στην πρώτη γραμμή.   Δεν το κάνουν τώρα. Αυτό κάνουν πάντα.  Γι’ αυτούς κάθε μέρα εδώ και πολλά χρόνια, γίνεται μέσα στις πτέρυγες ένας πόλεμος.  Όμως εδώ δεν αρκεί μόνο η αυταπάρνησή τους. Χρειάζονται και όπλα. 

Να προσληφθεί άμεσα προσωπικό, να ανοίξουν οι ΜΕΘ που είναι κλειστές,  άμεσα υλικά και εξοπλισμός, να κάνουν όπως πρέπει την δουλειά τους.  Όλα αυτά δηλαδή που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολύ καιρό και δεν έγιναν. Όσο και να φώναζαν, οι κυβερνήσεις έκαναν πως δεν τους άκουγαν. 

Στην πρώτη γραμμή, είναι και ο λαός. Αυτός που τραβάει ξανά το κουπί.    Και εδώ δεν γίνεται να είναι κανένας μόνος του. Εδώ χρειάζεται κοινωνική αλληλεγγύη.

Ότι οι συνθήκες απαιτούν να είμαστε στο σπίτι, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε και φωνή. 

 Ότι αυτοί που μας κυβερνούν μας είπαν ότι έχουμε πόλεμο, δεν σημαίνει ότι ελαφρύνουν έτσι την θέση τους για τις συνέπειες και τα θύματα. 

Δική τους θα είναι η ευθύνη.  Μην νομίζουν ότι θα ξεχάσουμε ή ότι θα συγχωρήσουμε τα αμαρτήματά τους. 

Ότι θα μας τρομάξουν, για να δεχτούμε να πληρώσουμε ξανά το μάρμαρο.  Κάθε ώρα και στιγμή, θα βρούμε και σήμερα τους τρόπους να τους το υπενθυμίζουμε. 

Από κάθε ξεχωριστό σπίτι και γραφείο, θα ακούγεται η ίδια φωνή: 

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ.

Ότι καταφέραμε, οι μάχες που έχουμε κερδίσει έγιναν με μαζική πάλη και αλληλεγγύη.  Και αυτή την μάχη έτσι θα την κερδίσουμε.  Όμως υπάρχει και μια ακόμη μάχη, η πιο μεγάλη που πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί.  Κακά τα ψέματα. Εδώ υπάρχει μια αλήθεια που κάποιοι κάνουν πως δεν την βλέπουν. Ή την βλέπουν, αλλά κάνουν οτιδήποτε για να μην την δουν οι περισσότεροι. Και αυτή η αλήθεια είναι μια: Αυτό το σύστημα δεν τραβάει. 

Το πράγμα φωνάζει από παντού. Ένα σύστημα που δεν έχει στο επίκεντρο του τον άνθρωπο, την υγεία του και τις ανάγκες του αλλά το κέρδος, θα μας φέρνει συνεχώς νέα βάσανα, νέες καταστροφές. Και αυτό το σύστημα πρέπει να πάει στον αγύριστο.  Γιατί έτσι θα σωθούμε από τις επόμενες τραγωδίες. Γιατί είμαστε άνθρωποι και αγαπάμε τη ζωή. 

“Εδώ η μεγάλη άμιλλα, η μεγάλη δοκιμασία, το μεγάλο έργο. 

Εδώ χρειάζονται γερά κότσια κι όποιος τα ‘χει, χιλιάδες κόσμος θα τον στεφανώσει”. 

Γιάννης Ρίτσος
Από συνέντευξή του στο περιοδικό “Ελεύθερα Γράμματα

www.alt.gr

Γ.Κ

Να τώρα που ο νεοφιλελευθερισμός ανακάλυψε το Κράτος και την Αλληλεγγύη!

Δημήτρης Κυπριώτης                                   

Εκεί λοιπόν που κάθε τι το δημόσιο ήταν στη χλεύη και στην περιφρόνηση, τώρα έγινε όψιμα αντιληπτό, από τους θιασώτες ακόμη και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, η αξία του χώρου του δημοσίου όσο και των λειτουργών του.

Η αλληλεγγύη, η ενότητα, η προσωπική και κοινωνική ευθύνη, ακόμη και η συνειδητή πειθαρχία, λέξεις «ψωμοτύρι» των κοινωνιστών και όχι μόνο, έγιναν εντελώς ξαφνικά τα νέα μότο και η ακολουθητέα κεντρική πολιτική ακόμη και των σκληρών νεοφιλελεύθερων, κάνοντας όλους αυτούς που μέχρι χθες διαλαλούσαν το σοσιαλισμό, αλλά όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να τον κάνουν πράξη, να τον ξεχάσουν, τώρα να έχουν χάσει τη μιλιά τους.

Ποιο ήταν όμως το κρίσιμο σημείο αυτής της αλλαγής; Προφανώς η έλευση του θανατηφόρου ιού και η ανάγκη να τηρηθούν από τον πληθυσμό μέτρα σκληρά, ακόμη και αυτό της απομόνωσης, που προϋποθέτει συνεργασία με τις αρχές του κράτους και αυτοπεριορισμό αναγκών. Και από την πλευρά του κράτους, είδαμε για πρώτη φορά το δημόσιο και οι λειτουργοί του, να αφήνονται ελεύθεροι να λειτουργούν και να εργάζονται  με τις εσωτερικές διαδικασίες και την ιεραρχία τους, χωρίς να χρησιμοποιούνται ψηφοθηρικά και κομματικά!! 

  

«Ουδέν κακό αμιγές καλού!»

Σημείωση: Απλά ας φανταστούμε, χωρίς τις παρωπίδες της παραπληροφόρησης, τι θα γινόταν αν είχαμε τη δυνατότητα σαν κράτος, να χρησιμοποιήσουμε το δικό μας νόμισμα στις δύσκολες αυτές συγκυρίες. Ας ρίξουμε μια ματιά στη μήτρα του καπιταλισμού τις Η.Π.Α με τι ευκολία «κόβει χρήμα» τρις εκατ. δολαρίων, για να στηρίξει την οικονομία της, παρά το μεγάλο της χρέος.

Μόνο τα έθνη που αποδέχονται το ρίσκο του πολέμου μπορούν να τον αποτρέψουν

Του Κώστα Μελά

Αναφορικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής, τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990, έχουν σχηματιστεί στον ελληνικό χώρο δύο βασικές αντιλήψεις: η λεγόμενη πολιτική του κατευνασμού και η λεγόμενη πολιτική της ενεργούς αποτροπής.

Η πολιτική του κατευνασμού θεωρεί (ακόμη;) ότι διαμέσου των συνεχών διαπραγματεύσεων με βάση τους υπάρχοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, υπάρχουν οι δυνατότητες να μετατραπεί η Τουρκία σε δημοκρατικό κράτος ευρωπαϊκού τύπου. Και συνεπώς να αρχίσει να επικοινωνεί με αντίστοιχο τρόπο, προκειμένου να επιλύσει τις υπάρχουσες διαφορές της, όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με τα υπόλοιπα όμορα ή μη κράτη.

Στα μύχια αυτής της αντίληψης κυριαρχεί, όχι μόνο ο φόβος του πολέμου και του βίαιου θανάτου, αλλά η ολοκληρωτική άρνηση του πολέμου ως ύστατου μέσου επίλυσης των διανθρώπινων και διακρατικών διαφορών. Ο πόλεμος στην αντίληψη αυτή θεωρείται όχι μόνο κακό, αλλά αφύσικο γεγονός! Αντιδιαστέλλεται μάλιστα με την "καλή" πολιτική.

Χρειάζεται, πάση θυσία, λοιπόν, να χαλιναγωγηθεί το "κακό" από το "καλό". Έχοντας πεισθεί ότι ο πόλεμος είναι αφύσικο γεγονός, αρχίζουν να συμπεριφέρονται ως εάν ο πόλεμος όντως αντιπροσωπεύει μια αφύσικη κατάσταση, μέχρις ότου η δύναμη των πραγμάτων τους διαψεύσει.

Μασκαραμένη πραγματικότητα

Η μάσκα καθίσταται η πραγματικότητα του προσώπου που κρύβει πίσω της. Η εσωτερίκευση της μασκαρεμένης φύσης, τους επιτρέπει στην τελευταία να λειτουργεί ως εάν ήταν η πραγματική και σε κάποιο βαθμό καθίσταται όντως πραγματική. Η επισήμανση αυτή αποκτά τεράστιο μέγεθος εμπειρικής επίρρωσης, μόλις αναλογισθεί κανείς ότι ο πόλεμος δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Συμπορεύεται με τον άνθρωπο ως μέσο διευθέτησης των διανθρώπινων σχέσεων, από καταβολής του κόσμου.

Η πολιτική της ενεργούς αποτροπής, ως αντίληψη (αναφέρομαι στους συστηματικούς αναλυτές) από ό,τι καταλαβαίνω, φαίνεται (δεν είμαι σίγουρος), ότι δεν αρνείται τον πόλεμο ως ύστατο μέσο υπεράσπισης της αυτοσυντήρησης. Αρνείται πεισματικά, όμως, να τον ονοματίσει. Γυροφέρνει το θέμα, αλλά ποτέ δεν αναφέρεται ρητά ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής επικοινωνίας με ανάμιξη άλλων μέσων. Δηλαδή ότι ο πόλεμος γεννιέται ακριβώς από την πολιτική επικοινωνία, είναι καρπός της πολιτικής επικοινωνίας και δεν έχει διαφορετική λογική από αυτή.

Είναι διάχυτος ο φόβος μήπως τους αποδοθεί το προσωνύμιο "πολεμοχαρής", που πιθανότατα τους ωθεί σ' αυτή τη στάση. Με άλλα λόγια η πολιτική δεν είναι η αντίθετη έννοια του πολέμου, όπως υποστηρίζει η αντίληψη περί κατευνασμού που προαναφέραμε. Η πολιτική εν πολέμω και η πολιτική εν ειρήνη δεν διαφέρουν ουσιαστικά, παρά ως προς την ενεργή προσφυγή στην ένοπλη βία για την επιβολή της βούλησης των πολιτικών υποκειμένων.

Πολιτική και πόλεμος

Δεν διαφέρουν επειδή η πολιτική εν πολέμω είναι εμβαπτισμένη στα νάματα του ανορθολογικού πάθους και η πολιτική εν ειρήνη είναι ιδαλγός της ειρηνευμένης συνείδησης και της διαχειριστικής ορθολογικότητας. Ο πόλεμος είναι μέρος του όλου, δηλαδή της πολιτικής. Είναι δηλαδή ιδιαίτερο πεδίο μέσα στο ευρύτερο πεδίο της και συνάμα παραλλαγή της ουσιώδους υφής της, ήτοι μορφή της πολιτικής επικοινωνίας (Παναγιώτης Κονδύλης, Θεωρία του Πολέμου).

Η πολιτική σχετίζεται με τον πόλεμο όπως ο άνθρωπος με τη βία: δεν μπορεί να παραιτηθεί απ’ αυτήν, αλλά και δεν μπορεί να ζει συνεχώς μ’ αυτήν. Ο πόλεμος είναι, τρόπον τινά, η φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας. Υπό αυτήν την άποψη ουδέποτε θα εξαλειφθεί, τουλάχιστον σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, οπότε η αυτοσυντήρηση τίθεται εν κινδύνω.

Είναι αδύνατον, άλλωστε, να γίνει κατανοητή η ανθρώπινη ιστορία αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε όσα συγκροτούν, σε κάθε εποχή, την κανονικότητα. Μόνο το έκτακτο και το ακραίο, προσφέρουν στέρεο έδαφος και ικανά εργαλεία στην απροκατάληπτη γνώση των ανθρωπίνων πραγμάτων. Εν κατακλείδι, μόνο οι λαοί που αποδέχονται τον κίνδυνο του βίαιου θανάτου τους, είναι σε θέση να τον αποτρέψουν.