Καιρός πλέον να ξεχωρίσει η ήρα από το στάχυ

Κυριακή, 31 Ιουλίου 2016

Του Γιάννη Σιδέρη*

Στην δημοσκόπηση της Public Issue, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, γίνεται ξεκάθαρο πια πως ο αντιευρωπαϊσμός στην Ελλάδα γιγαντώνεται, παρά τη στάση των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων και των συστημικών ΜΜΕ.

Συγκεκριμένα στην ερώτηση «τι θα ψηφίζατε σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα για Grexit», δηλαδή αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. και όχι απλώς από την Ευρωζώνη, 56% των ερωτηθέντων τάσσονται υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ε.Ε., ένα εντυπωσιακό 39% τάσσεται υπέρ και 3% εμφανίζεται χωρίς γνώμη! Προσέξτε. Δεν πρόκειται για έξοδο από το «ευρώ», αλλά από την ΕΕ!

Αυτό κατά την γνώμη μου είναι και το σπουδαιότερο εύρημα, μια και εκφράζει την ανοιχτή πλέον αντίθεση του με την ΕΕ, το 40% των ερωτηθέντων.

Γενικότερα πάντως, τα ευρήματα τις δημοσκόπησης είναι πολύ ενθαρρυντικά για όλους εμάς που έχουμε επιλέξει εδώ και χρόνια τον δρόμο της ρήξης, όπως μέσα από τις απαντήσεις στο ερώτημα εάν κάποιες από τις εξουσίες που έχει η Ε.Ε. πρέπει να επιστρέψουν στις εθνικές κυβερνήσεις. Το 72% των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ της επανεθνικοποίησης ορισμένων ευρωπαϊκών πολιτικών. Μόνο 12% των ερωτηθέντων υποστηρίζουν ότι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών πρέπει να....

παραχωρήσουν περισσότερες εξουσίες στην Ε.Ε., ενώ 10% των ερωτηθέντων θεωρούν ότι ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων και εξουσίας ανάμεσα στις εθνικές κυβερνήσεις και την Ε.Ε. πρέπει να παραμείνει όπως είναι σήμερα. Άρα είναι εμφανές ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιλέγει «λιγότερη Ευρώπη»!

Επίσης η αρνητική άποψη και το νόμισμα-φετίχ, το ευρώ ντε, είναι πια στο 44% ποσοστό αρκετά πιο πάνω από το 32% του Οκτώβρη του 2015. Οι υποστηριχτές του ευρώ είναι πια ακριβώς οι μισοί από τους ερωτηθέντες, ενώ τον περασμένο Οκτώβρη ήταν το 70%!

Το πιο εντυπωσιακό όμως, ως προς το νόμισμα, είναι η αύξηση του ποσοστού στο ερώτημα αν η επιστροφή στην δραχμή θα μας ωφελήσει. Τον Οκτώβρη  του 2015 ήταν μόλις 18%, ενώ τώρα έχει εκτιναχθεί στο 32%!

Συνοψίζοντας λοιπόν έχουμε: 39% επιθυμούν Grexit, 44% είναι αρνητικοί προς το ευρώ και 32% θεωρούν ότι θα μας ωφελήσει το εθνικό νόμισμα!

Ακόμη και αν υποθέσουμε πως η εν λόγω έρευνα είναι αξιόπιστη, πράγμα για το οποίο θα μου επιτρέψετε να έχω τις αμφιβολίες μου, το ποσοστό αυτό είναι πολύ μεγάλο και πάντως σε καμία περίπτωση δεν έχει την ανάλογη εκπροσώπηση στη Βουλή. Η αναντιστοιχία αυτή, η οποία προφανώς θα αυξάνεται, θα δημιουργήσει αναμφισβήτητα, την ανάγκη ανατροπής του πολιτικού σκηνικού όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Πρώτα όμως ας εξηγήσω γιατί θεωρώ πως οι υποστηρικτές του Grexit με την πάροδο του χρόνου, θα γίνονται περισσότεροι:

Οπωσδήποτε η όλο και μεγαλύτερη οικονομική στενότητα, με τις οδηγίες των δανειστών είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους. Επίσης και το Brexit, παρά τις «κατάρες» των φεντεραλιστών και τις εμφανείς διαφορές της Βρετανίας με την χώρα μας, δείχνει πλέον ένα δρόμο, ο οποίος μέχρι τώρα έμοιαζε αδιέξοδος. Το ότι η Ευρώπη, με τα χτυπήματα των τζιχαντιστών, παύει πια να είναι ένας τόπος ειρήνης και ευημερίας και μετατρέπεται σε μια περιοχή όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν, αφαιρεί από τους ευρωπαϊστές το συγκριτικό πλεονέκτημα της ασφάλειας των πολιτών της. Φυσικά πολύ μεγάλο ρόλο παίζει και η εμμονική στάση της γερμανοκρατούμενης ευρωπαϊκής ελίτ σε σχέση με την αντιμετώπιση της κρίσης.

Έτσι, αν για παράδειγμα τελικά επιλεγεί, όπως πιστεύω ότι θα συμβεί, μια «επιθετική» αντιμετώπιση για το ζήτημα των κόκκινων δανείων το φθινόπωρο, δεν θα είναι έκπληξη αν δείτε τα ποσοστά αυτά να έχουν αντιστραφεί! Το κλίμα φαίνεται να αλλάζει πλέον στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς.

Το θέμα λοιπόν είναι, με ποιους τρόπους θα προσπαθήσουν να το ανακόψουν. Μια «αναδιάρθρωση» του χρέους με ταυτόχρονη όμως υποχώρηση στα εργασιακά, δεν θα είναι παρά μια χλιαρή αντίδραση η οποία από μόνη της δεν μπορεί να επιφέρει τα επιθυμητά, για αυτούς, αποτελέσματα. Άλλωστε το πρόγραμμα του τρίτου μνημονίου είναι τόσο βαρύ, που επικοινωνιακά δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο.

Το ζήτημα λοιπόν, πρέπει να λυθεί πολιτικά. Η συνταγή γνωστή. Θα επιδιώξουν να κατασκευάσουν «κάτι» -αν δεν έχει δημιουργηθεί ήδη- που θα μοιάζει να εκπροσωπεί τον κόσμο αυτό που εκφράζει πια την αντίθεσή του ανοιχτά με την ΕΕ, το οποίο όμως ταυτόχρονα, δεν θα έρθει ποτέ σε ρήξη. Κάτι σαν έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή! Πρέπει λοιπόν να είμαστε υποψιασμένοι ως πολίτες. Οι προτάσεις των κομμάτων που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, πρέπει να είναι ξεκάθαρες και με συγκεκριμένη στόχευση. Ο οποιοσδήποτε, όσο κι αν μοιάζει χαρισματικός και λαοπρόβλητος, δεν έχει «καθαρό λόγο» και αναπτύσσει μια ρητορική που στηρίζεται σε γενικολογίες και συνθηματικού τύπου προτάσεις, πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν αυτό ακριβώς που είναι: ένα ακόμη ανάχωμα. Το πόσο είναι εφικτό ο λαός, μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό προβολής και προπαγάνδας, να ξεχωρίσει την ήρα από το στάχυ, είναι κάτι που θα φανεί.

Το βέβαιο είναι πάντως πως η ελληνική κοινωνία, έχει πάρει πια το δρόμο της ρήξης, μια και όλο περισσότεροι συνειδητοποιούν πως δεν έχουν πια να χάσουν τίποτα, παρά μόνο να κερδίσουν. Και ο δρόμος αυτός δεν έχει επιστροφή.

*Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Πηγή: ΕΠΑΜ ΕΛΛΑΣ

Η Κουρτίνα, η Αγχόνη, το Δένδρο

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Sat, 07/30/2016 - 19:12

Πριν μερικές μέρες χρειάστηκε να κοιμηθώ στο διπλανό δωμάτιο όπου, όπως φάνηκε, δεν είχαμε αρκετές κουβέρτες για το κρεββάτι. Ήταν και η πρώτη νύκτα που έπιασαν τα δυνατά κρύα. Χωρίς καν να το πολυσκεφτώ κατέβασα μια παχιά κουρτίνα που είχαμε διαθέσιμη και ξάπλωσα τυλιγμένος μες την αγκαλιά της. Κοιμήθηκα υπέροχα... μα το πρωί ξύπνησα με μαύρες διαθέσεις. Μου ήλθαν όλα κατακέφαλα, άνεμοι και μαύρα σύννεφα από πολλά χρόνια πιο πριν. Από μια προηγούμενη περίοδο όταν ήμουν άστεγος.

Η οργάνωση είχε διευθετήσει ώστε μερικές φορές να μπορώ να κοιμούμαι "στα κλεφτά" σε ένα μικρό δωμάτιο στο οίκημα Ψυχολογίας του πανεπιστημίου. Ο χώρος ήταν μια μικρή αποθήκη εκπαιδευτικών υλικών και αρχείων με μερικά μεγάλα μεταλλικά έπιπλα-αρχειοφυλάκια. Μαζί τους ήταν και ένα γραφείο με μια καρέκλα: χωρούσε μόνο τέσσερα άτομα στέκοντας, ή ένα-δύο άτομα ξαπλωμένα. Ο καθηγητής που μας είχε δώσει κρυφά το κλειδί υποστήριζε το Κίνημα διακριτικά, μα θα έχανε τη δουλειά του αν μας ανακάλυπταν. Δεν ήμουν καν γραμμένος ως φοιτητής εκείνα τα χρόνια, και τα ρίσκα ήταν ακόμα πιο ψηλά. Για αυτό, μπορούσα κάποιες νύκτες να μείνω εκεί κρυφά αλλά έπρεπε να σηκωθώ και να φύγω πριν έλθει η καθαρίστρια του χώρου (γύρω στις πεντέμιση-έξι το πρωί) για να μην εκτεθεί κανένας. Τις νύκτες που έβρεχε, χιόνιζε ή έκαμνε κρύο αυτό το καταφύγιο ήταν σωσίβιο. Κυριολεκτικά. Είχα εκεί μια παχιά κουρτίνα την οποία τυλιγόμουν και ξάπλωνα στο πάτωμα με το μισό μου σώμα κάτω από το γραφείο και την καρέκλα. Η κουρτίνα μισή από κάτω και μισή από πάνω μου. Λαγοκοιμόμουν. Δεν μπορείς να εφησυχάζεις όταν είσαι παράνομος. Πολύ σύντομα  εκείνη η κουρτίνα μετατράπηκε σε δεύτερο δέρμα, το πλησιέστερο σε μένα προσωπικό αντικείμενο εκείνης της εποχής: είχε απορροφήσει όλους τους κραδασμούς της ύπαρξης μου. Εμποτίστηκε με τους φόβους, τους έρωτες, τις ασθένειες, τις αγωνίες, τις ελπίδες του αγώνα μας...

Το πρωί σηκωνόμουν, τύλιγα την κουρτίνα σε ρολό, καθάριζα όσα τεκμήρια μαρτυρούσαν πως κάποιος μπορεί να κοιμήθηκε εκεί παράνομα, και έφευγα για τις δουλειές του Κινήματος. Κάποια πρωινά το χιόνι ήταν τόσο πυκνό και τόσο ψηλά μαζεμένο στις εισόδους του κτιρίου που έπρεπε να παλέψω για να τις ανοίξω για να διαφύγω έγκαιρα. Έβγαινα έξω στο μαγικό τοπίο που δημιουργεί το χιόνι και βυθιζόμουν έστω και για λίγα λεπτά μες την μυθοποιητική του ομορφιά και κρυστάλλινη δύναμη. Τα δένδρα φορτωμένα χιόνι συγκρατούσαν το φως, ακόμα και εκείνο από τα πιο αμυδρά αστέρια ή μακρινές λάμπες, και το απελευθέρωναν σε χαμηλές δόσεις σαν υπόφως, σαν μεταφυσική ανταύγεια. Αλλά χρειαζόμουν ακόμα δυο-τρεις ώρες με καφέδες και άλλα ζεστά ροφήματα ώσπου να ξυπνήσω σε ικανοποιητικό βαθμό - λόγω φόβου και κρύου ο ύπνος ήταν τόσο ρηχός που σπάνια ξεκουραζόμουν αρκετά.

Τις νύκτες που δεν μπορούσαν να μείνω εκεί, αν ο καιρός ήταν καλός και αν δεν είχα πρόσκληση από κάποιο σύντροφο ή υποστηρικτή μας να μείνω σε κάποιο καναπέ ή πάτωμα του στο σπίτι τους, έμενα έξω στον κάμπο της πανεπιστημιούπολης. Στην άκρη ενός δάσους εκεί κοντά υπήρχαν κάποιες "γωνιές", δηλαδή μικροτοπία που σχηματίζονταν από δένδρα και θάμνους που ήταν κοντά σε ξέφωτα, όπου μπορούσα να κρυφτώ από τα περίπολα της ασφάλειας καθώς και από κακοποιούς ή μεθυσμένους που γύριζαν ψάχνοντας για θύματα μες τη νύκτα. Ένα πρωί ξύπνησα εκεί και είδα πως ο θάμνος δίπλα μου που με προστάτευε από την υγρασία της νύκτας είχε γεμίσει φράουλες! Πότε λοιπόν μες τη μαγεία της φύσης, πότε μες την αγκαλιά των συντρόφων μας, κατάφερνα να επιβιώνω και να διεκπεραιώνω όλα του αγώνος όσα έπρεπε να γίνουν που περνούσαν από το χέρι μου, ή που ήταν καθήκον μου να γίνουν.

Ήταν πολύ δραστήρια εποχή. Το αυτόνομο ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό κίνημα - ως μια ευρεία πολιτική οντότητα, ως Κίνημα με Κ κεφαλαίο - είχε πολλές εκφάνσεις ή κλάδους, και είχαμε συμμετοχή σε όλους. 

Το αντιπυρηνικό είχε κάπως ξεφουσκώσει αλλά ήταν η εποχή που το μεταπλάθαμε σε ένα ευρύτερο και πιο δυνατό οικολογικό κίνημα. Μόλις πρόσφατα είχαμε βάλει και τα θεμέλια του πρώτου οργανωτικού συνεδρίου πρασίνων στην ακτή του Ατλαντικού. Προσήλθαν εκεί πρώην καταζητούμενοι και αντάρτες, γνωστοί και άγνωστοι συναγωνιστές και πολλά νέα πρόσωπα. 

Το φεμινιστικό κίνημα είχε θεμελιωθεί για καλά σε ολόκληρη τη χώρα: μόλις είχαμε τελειώσει με μια κατάληψη των διοικητικών γραφείων με κύριο αίτημα να εδραιωθεί ακαδημαϊκό τμήμα Γυναικείων Σπουδών αλλά και να διατίθενται σερβιέτες υγείας σε όλες τις τουαλέτες του πανεπιστημίου• πιέζαμε την διοίκηση να ομαλοποιήσει αυτή την πρακτική, να δει το θέμα όπως και το χαρτί τουαλέτας που όλοι το θεωρούν αυτονόητο να διατίθεται παντού. 

Το αυτόνομο συνδικαλιστικό κίνημα ήταν σε δύσκολη φάση εκείνη την περίοδο, και έτσι όπου υπήρχαν κινητοποιήσεις συμμετείχαμε: πότε σε απεργίες και στάσεις εργασίας, πότε σε οργανωτικές προσπάθειες για ίδρυση νέων ομάδων εργαζομένων σε χώρους ανοργάνωτους.

Το κίνημα ειρήνης και οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις περνούσαν από αυξομειώσεις. Πρόσφατα είχαμε περάσει από μια σύγκρουση με την τοπική ομάδα ποδοσφαίρου (κυρίως σπρωξίματα και κάποια κτυπήματα χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς) όταν παίκτες και οπαδοί της ομάδας επιτέθηκαν οργανωμένα για να τρομοκρατήσουν μια ειρηνική διαδήλωση μας ενάντια στον βομβαρδισμό της Λιβύης. Μόλις εκδηλώθηκαν βίαια οι φιλοπόλεμοι παρακρατικοί μαζεύτηκε στη διαδήλωση πολύς κόσμος για να μας υποστηρίξει. Αντί να ξυλοκοπήσουμε τους φιλοπόλεμους, το γυρίσαμε σε μαζικό γιουχάϊσμα μέχρι που αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή.

 Η κοινότητα είχε μια ενστικτώδη αντίληψη για τα όρια των συγκρούσεων και όταν μπορούσαμε, διατηρούσαμε τις συγκρούσεις στο ελάχιστο• αλλά επίσης όλοι γνώριζαν πως η οργάνωση ήταν δραστήρια παντού, ικανή και πρόθυμη να προσφέρει προστασία ή καθοδήγηση όταν τα πράματα ξέφευγαν από το προβλέψιμο, ή όταν υπήρχε ανάγκη για προστασία του κόσμου από την ακροδεξιά παρακρατική ή αστυνομική βία με "δημιουργικές" εναλλακτικές λύσεις.

Το κύριο πεδίο σύγκρουσης - που συνεχίζει μέχρι σήμερα - ήταν ο ρατσισμός: θεμελιωμένος παντού, σε κάθε έκφανση της κατεστημένης κοινωνικής δομής και δυναμικής. Το αντιρατσιστικό κίνημα υφίστατο σε πολλές και διάφορες μορφές. Οι πιο μαζικές εκφράσεις του κινήματος έπαιρναν τη μορφή διαδηλώσεων, ειρηνικών καταλήψεων, πράξεων παθητικής αντίστασης• διοργανώνονταν παρουσιάσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε δίκες, μποϋκοτάζ εμπορευμάτων, κτίσιμο της εναλλακτικής κοινότητας, φιλανθρωπικές συναυλίες, πορείες, μοίρασμα φυλλαδίων και ανατρεπτικών εφημερίδων, μικρές και μεγάλες συνάξεις για συζητήσεις μες την κοινότητα για όλες τις πτυχές των θεμάτων του αγώνα.

Η δράση μας είχε διασυνδέσεις σε όλα τα επίπεδα: διεθνή, περιφερειακά, τοπικά. Εκείνο που έδενε όλους τους τοπικούς αγώνες μες την περίοδο εκείνη ήταν ο αγώνας ενάντια στο επίσημα ρατσιστικό διζωνικό σύστημα Απάρτχαϊντ της Νοτίου Αφρικής, καθώς και στο ανεπίσημο ρατσιστικό σύστημα που υπερισχύει ως σήμερα στις ΗΠΑ.

Ένας από τους συναγωνιστές μας ήταν ο Άμπντι. Επισήμως η χώρα καταγωγής του ήταν η Αιθιοπία. Ήταν ολιγομίλητος και πάντα πολύ ευγενικός με όλους. Σχεδόν τίποτα δεν μας απεκάλυψε για το παρελθόν του. Κάποιοι φίλοι του μας είπαν πως ήταν πολιτικός εξόριστος γιατί υπεστήριζε το κίνημα αυτονόμησης της Ερυθραίας. Σε ιδιαίτερες συναντήσεις μας εξηγούσε πως ήταν Ερυθραίος, αλλά ότι ολόκληρη η χώρα του είχε προσαρτηθεί βίαια από την Αιθιοπία, και για αυτό τον λόγο στα χαρτιά του προσδιοριζόταν ως "Αιθίοπας".

"Ζούμε με την εισβολή και καθημερινά με την κατοχή" μας έλεγε, "και οι κατοχικές δυνάμεις μας έχουν επιβάλει ένα σύστημα Απάρτχαϊντ όπως αυτό στη Νότιο Αφρική. Μόνο που στα μάτια σας, επειδή μας βλέπετε όλους σαν «μαύρους», αυτό το ρατσιστικό σύστημα είναι αόρατο. Στη Δύση δεν αναφέρεται πουθενά στα Μέσα ή στον Τύπο η καταπίεση του λαού μας. Έχουμε πόλεμο τώρα, μεγάλο πόλεμο. Και πολλοί άμαχοι χάνονται σε σφαγές που γίνονται μόνο και μόνο για να μας τρομοκρατήσουν οι δυνάμεις κατοχής".

 Ο πόλεμος για την απελευθέρωση της Ερυθραίας από την Αιθιοπία φλεγόταν βιαιότατος εκείνη την εποχή, μα κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε την παραξενιά του πως "μαύροι" μπορούσαν να επιβάλουν ένα ρατσιστικό σύστημα Απάρτχαϊντ πάνω σε άλλους "μαύρους", ούτε και το χειρότερο, ακόμα πιο δύσπεπτο: το ότι μεγάλο μέρος των Ερυθραίων αντιστασιακών δυνάμεων ήταν Σοσιαλιστές που όμως το κατοχικό καθεστώς από την Αιθιοπία τους αποκαλούσε φασίστες διότι το κατοχικό καθεστώς ήταν σταλινικό.
Κανένας σχεδόν δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Σε μια στιγμή μάλιστα ένας συναγωνιστής που ενσάρκωνε μια αγνή αφοσίωση στον αγώνα ενάντια του ρατσισμού και με όλη την πολιτική αθωότητα της εποχής - ίσως και απειρία με λίγη αφέλεια - ρώτησε τον Άμπντι: "Μα αφού οι παράνομες δυνάμεις κατοχής είναι κομμουνιστικές γιατί δεν βοηθά την Ερυθραία η κυβέρνηση μας να ανεξαρτοποιηθεί; Δεν θα ήθελαν οι ΗΠΑ να ηττηθούν οι κομμουνιστές;"

Ο Άμπντι απάντησε λέγοντας "Ο λόγος που δεν μας βοηθούν οι ΗΠΑ είναι διότι είμαστε Σοσιαλιστές. Διενεργούμε ένα επαναστατικό λαϊκό απελευθερωτικό πόλεμο. Αυτό, ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός που ενσαρκώνουν κάποιες πατριωτικές δυνάμεις στην Ερυθραία, είναι και η ουσία του Κομμουνισμού. Ο σταλινισμός είναι ο καλύτερος υπηρέτης και σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού. Γιατί να θέλουν να βοηθήσουν εμάς εναντίον του;"

Οι πλείστοι εκεί έμειναν αποσβολωμένοι, σαν να είχαν ακούσει μια παρουσίαση για τις θεμελιώδεις αρχές της κβαντικής φυσικής που ισχύουν στην διαπήδηση των διαστάσεων σε εξωγήινη γλώσσα. Αργότερα, κάποια μέλη της οργάνωσης αναλάβαμε να διοργανώσουμε ένα δημόσιο διάλογο για το πως ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός είναι μέσον για την εθνική απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών, μέσα από παρουσίαση των αρχών και μεθόδων του αλλά και ιστορικών παραδειγμάτων. Και για το ότι ο σταλινισμός είναι εδραιωμένος στην καταπρόδωση των Σοσιαλιστικών αρχών και των εθνικών πόθων των λαών.

Ο Άμπντι είχε συμμετοχή στις διαδηλώσεις μας και σε κάποιες συγκεντρώσεις, μα δεν επωμιζόταν οργανωτικές ευθύνες. Όταν κάποιοι τον πρότειναν ως συντονιστή δήλωσε "Δεν μπορώ, και παρακαλώ μην με ρωτήσετε το γιατί. Είναι για το καλό του Κινήματος".

Ένα πρωί μάθαμε πως ο Άμπντι βρέθηκε να κρέμεται νεκρός από ένα δένδρο στο Κεντρικό Πάρκο της Νέας Υόρκης, δυόμιση ώρες απόσταση μακριά με το τραίνο. "Η Αστυνομία διέγνωσε αυτοκτονία", μας είπαν. Μέχρι το τέλος της μέρας μάθαμε από συναγωνιστές πως όταν η Αστυνομία τον βρήκε να κρέμεται από το δένδρο, τα χέρια του ήταν δεμένα πισθάγκωνα με σχοινί, και μάλιστα ο τρόπος που ήταν δεμένος ο κόμπος ήταν τέτοιος που ακόμα και οι αντίχειρες του Άμπντι ήταν δεμένοι μέσα. 

Ένας φίλος πήγε στην Νέα Υόρκη για να μιλήσει με την Αστυνομία για το τι ακριβώς ηύραν. Του σύστησαν να μιλήσει μ' ένα από τους αστυνομικούς που διεξήγαγαν την έρευνα. Εκείνος του εξήγησε το νόημα του κόμπου με τους αντίχειρες: κάποιοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να δεθούν μόνοι τους με σχοινί  - που είναι πολύ σπάνια δεξιότητα - αλλά ακόμα και εκείνοι δεν μπορούν να το κάμουν χωρίς τους αντίχειρες. 

Χρειάζεται οι αντίχειρες να είναι ελεύθεροι για να αυτοδεθεί το άτομο με το σχοινί. "Με άλλα λόγια", είπε στον φίλο μας ο αστυνομικός, "αυτή η αυτοκτονία έχει όλα τα σημάδια ενός ρατσιστικού λυντσαρίσματος από την Κου Κλουξ Κλαν, ή από κάποιους που ήθελαν να μοιάζει με τέτοιο. Εγώ το ονομάζω αυτοκτονία απλώς και μόνο διότι αυτές είναι οι διαταγές που μας δόθηκαν."

Ποτέ δεν μάθαμε τι ήταν το αποτέλεσμα των εξετάσεων από τον ιατροδικαστή, ούτε και το πόρισμα της θανατικής ανάκρισης.

Διπλώθηκα μες την κουρτίνα μου τη νύκτα μες το 1987 και ξύπνησα τον Δεκέμβριο του 2015 στην Κύπρο: σηκώθηκα " 'ποτινάσσοντας" την κουρτίνα με νεύρα, πένθος, αίσθημα αφόρητης αδικίας και χίλια άλλα ακατανόμαστα συναισθήματα.

Η λεπτή φιγούρα του Άμπντι με το στιλπνό του δέρμα και τις παράξενες αλλά διακριτικές ουλές από τελετουργικές χαραγματιές στο πρόσωπο, δεξιά και αριστερά από τα μάτια του, υπερίπτατο κάπου στη άπω αριστερά γωνιά του φαντασιακού προσωπικού μου χώρου. Μια παρουσία μες το οπτικο-νοητικό πεδίο οραμάτων που κρεμόταν εκεί επιβλέποντας ήρεμα τις άλλες μου αναμνήσεις και σκέψεις. 

Μερικούς μήνες μετά που χάσαμε τον συναγωνιστή μας, το κίνημα ενάντια στο ρατσιστικό διζωνικό Απάρτχαϊντ της Νοτίου Αφρικής προσέλαβε διεθνείς διαστάσεις. Άρχισαν να γίνονται διαδηλώσεις και απανωτές καταλήψεις πανεπιστημίων, γραφείων μεγάλων εταιρειών, τοπικών κυβερνητικών γραφείων, κλπ. που τις συντονίζαμε με ένα παράξενο εργαλείο που είχε αναδυθεί τότε για πρώτη φορά και που ονομαζόταν "διαδίκτυο". 

Δακτυλογραφούσαμε επιστολές, ανακοινώσεις και σημειώματα σε ειδικά διαμορφωμένους  υπολογιστές και μετά από λίγο παίρναμε απάντηση από συναγωνιστές σε άλλα πανεπιστήμια - ήταν σαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Οι καταλήψεις, σε συνδυασμό με μποϋκοτάζ εμπορευμάτων, αλλά πάνω απ' όλα σε συνδυασμό με τις πράξεις αντίστασης του ίδιου του λαού στην Ν. Αφρική - όπου ο λαός διεκδικούσε πλέον την ελευθερία του ανοικτά και μαζικά σε μάχες με τις δυνάμεις του ρατσιστικού καθεστώτος - έγιναν τόσο αποτελεσματικές που το καθεστώς υπέστει την πιο μεγάλη του πανωλεθρία στο πεδίο εξωτερικής πολιτικής: πολλές χώρες αναγκάστηκαν από τους ίδιους τους λαούς τους να αποσύρουν την οικονομική υποστήριξη ή και όποια συνδιαλλαγή με το ρατσιστικό καθεστώς. Και μερικά χρόνια αργότερα μετά από πολλούς αγώνες, πολύ αίμα, πολλούς νεκρούς, το ρατσιστικό καθεστώς κατέρρευσε.

Οι νίκες του διεθνούς λαϊκού αντιρατσιστικού κινήματος έχουν αδιαμφισβήτητα τεράστια αξία. Και οι αφανείς ήρωες όπως τον Άμπντι και οι δεκάδες χιλιάδες άλλων συντρόφων που σκοτώθηκαν από τους ρατσιστές όχι μόνο δικαιώνονται, αλλά και φωτίζουν το δρόμο για ακόμα πιο ουσιαστικές μορφές απελευθέρωσης όλων των λαών στο μέλλον που εκτυλίσσεται.

Ακόμα και αν δεν μπορούσαμε να τα προβλέψουμε όλα αυτά επακριβώς και με λεπτομέρειες το 1987, η γενική αίσθηση του που πάει το Κίνημα ήταν ήδη επισφραγισμένη μες την ουσία των πραγμάτων: δεν χρειαζόταν μάντης να μας το πει πως όταν κινούνται εκατομμύρια ανθρώπων μαζί, ενωμένοι με ενθουσιασμό και υψηλές ηθικές-πολιτικές αρχές, τίποτα, καμμιά δύναμη στον πλανήτη δεν μπορεί να τους αντισταθεί.
 
Εκείνο όμως που δεν μπορούσα ποτέ - μα ΠΟΤΕ - μου να φανταστώ το 1987, είναι πως τόσα πολλά χρόνια αργότερα θα βρισκόμουν στην Κύπρο και θα έβλεπα ενώπιον μου το παρά φύσιν τέρας του ρατσιστικού διζωνικού Απάρτχαϊντ να ανασηκώνει το άθλιο του κεφάλι και να με κοιτάζει αφηρημένα με το εξυπνοπάλαβο, θολό, κίτρινο, ανθρωποφαγικό του μάτι: να προσπαθεί να μας το φορέσει καπέλο ο διεθνής Ιμπεριαλισμός και η κατοχική νεο-Οθωμανική Τουρκία, και να το προωθούν με φανατισμό πιασμένοι χέρι-χέρι μαζί οι εδώ σταλινικοί ψευδο-κομμουνιστές και οι τοπικοί κεφαλαιοκράτες χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ, χωρίς να ερυθριούν ποσώς. Κανείς τους, μα κανείς.

Ένα μέρος μου, το πιο μεγάλο, ενσωματώθηκε νωρίς, εύκολα και άμεσα στον αγώνα ενάντια στη ρατσιστική διζωνική "τελική λύση" που θέλουν να μας επιβάλουν ο Ιμπεριαλισμός, η Τουρκία, οι εδώ σταλινικοί και κεφαλαιοκράτες σύμμαχοι τους συν όλα τα κρατικά και παρακρατικά τσιράκια και παρελκόμενα ανδρείκελα. 

Αλλά ομολογώ πως παρ' όλο που πέρασαν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από αυτή την ένταξη και δραστηριοποίηση ενάντια στη ρατσιστική διζωνική, ένα άλλο μου μέρος παραμένει παγωμένο, παράλυτο, άναυδο, μουδιασμένο: ακόμα δεν ξεπέρασα την καταπληξία του πόσο απρόβλεπτο ήταν για μένα να ξαναβρεθεί μπροστά μου αυτό το τέρας.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
Δεκέμβριος 2015

Το ξεδόντιασμα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων με αριθμούς!

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Το πρακτορείο ειδήσεων REUTERS δίνει με αριθμούς, το ΠΟΓΚΡΟΜ που έχει γίνει στις Ένοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας, μετά από το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα.

Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από αυτό το πραγματικό  ξεχαρβάλωμα που έχει κάνει ο Ερντογάν στις ΕΔ, είναι ότι ο φερόμενος ως από τους ισχυρότερους στρατούς στην Ευρώπη ο Τουρκικός, σύμφωνα με τον όγκο και τον εξοπλισμό του, έχει γίνει η σκιά του.

Για να μπορέσει να ανακάμψει, αν ποτέ μπορέσει και για να φτάσει τουλάχιστον στα προηγούμενα επίπεδα, χρειάζεται ένας ελάχιστος χρόνος  5 χρόνων με τεράστια ανασυγκρότηση, αναδιοργάνωση  και εκπαίδευση. Και αυτά, ξέχωρα από την κατάσταση του ηθικού των στελεχών του, που είναι στο κατώτερο σημείο που μπορεί να βρεθεί ένας στρατός.

Και μέσα σε όλα αυτά ένα είναι σίγουρο. Ότι εκκαθαρίσεις και να κάνει ο σουλτάνος-δικτάτορας, μία νέα έκρυθμη κατάσταση θα είναι πάντα έτοιμη να την υποστεί. Για αυτό 30 μάγειροι επιμελούνται το φαγητό του, με ειδικούς δοκιμαστές, ενώ είναι αμφίβολο αν μπορεί να «κλείσει μάτι» όλη τη νύκτα!! Θαλαμοφύλακας του εαυτού του έχει τελικά καταντήσει, όπως λένε οι κακές γλώσσες.   

Το ερώτημα όμως που ακούγεται από πολλούς Έλληνες είναι, «Μήπως η Τουρκία βρει τώρα την ευκαιρία και μας κάνει πόλεμο, για να ξεπεράσει την εσωτερική της κρίση;». Αυτό σε προσωπική άποψη, όχι μόνο δεν έχει πλέον λογική βάση, (ποτέ δεν είχε πέραν των εκβιαστικών διλημάτων) αλλά θα μπορούσαμε εύκολα να το αντιστρέψουμε… Και καλό θα είναι να μη ξεχνάμε το  πως και πότε η Τουρκία, δημιούργησε τετελεσμένα στην Κύπρο….

Αλλά ας δούμε τι αριθμούς μας δίνει το REUTERS, για να καταλάβουμε για τι ακριβώς μιλάμε.

Συνολικά 1.684 στρατιωτικοί όλων των βαθμίδων,

συμπεριλαμβανομένων 149 στρατηγών και ναυάρχων, αποτάχθηκαν  από τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, μετά από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στις  15 Ιουλίου και  μόλις μία ημέρα πριν από τη σύγκληση  του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου (Yas),με το αιτιολογικό ότι  είχαν σχέσεις με την τρομοκρατική οργάνωση  «Fethullahist» (Feto).

Οι ετήσιες  κρίσεις των ανωτάτων και ανωτέρων  αξιωματικών συμβάλουν στη διαμόρφωση της  μελλοντικής στρατιωτικής ιεραρχίας  με τις αποστρατείες, τις  προαγωγές  και τις τοποθετήσεις. Εδώ όμως δεν μιλάμε για διαμόρφωση μελλοντικής ηγεσίας, μιλάμε για πραγματικό διωγμό.

Η  απόφαση απόταξης των παραπάνω,  ήταν μέρος του νέου διατάγματος, που δημοσιεύθηκε αργά στις 27 Ιουλίου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και ήρθε ως μέρος των αποφάσεων της τρίμηνης κατάστασης έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στην Τουρκία,  η οποία επιτρέπει στην κυβέρνηση να εκδίδει τέτοια διατάγματα.

Σύμφωνα με το διάταγμα, 87 στρατηγοί, 726 άλλοι αξιωματικοί  και 256 υπαξιωματικοί, αποστρατεύθηκαν  από το Στρατό Ξηράς. Αντίστοιχα, περίπου 32 ναύαρχοι, 59 άλλοι αξιωματούχοι και 63 υπαξιωματικοί  από το Πολεμικό  Ναυτικό, ενώ 30 ανώτατοι, 314 αξιωματικοί άλλων βαθμίδων και 117 υπαξιωματικοί  αποτάχθηκαν  από την Πολεμική Αεροπορία.
Ακόμη σημειώνεται ότι περίπου 30 στρατηγοί εξακολουθούν να κρατούνται.

Το τουρκικό Γενικό Επιτελείο ανακοίνωσε νωρίτερα στις 27 Ιουλίου, ότι συνολικά 8.651 στρατιώτες είχαν λάβει μέρος στην αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου.

Περιγράφοντας την απόπειρα πραξικοπήματος ως "προσπάθεια που έγινε από τρομοκράτες με στρατιωτικές στολές" της  Feto, το Γενικό Επιτελείο δήλωσε ότι 1676 από τους στρατιώτες ήταν βαθμοφόροι, ενώ 1.214 ήταν στρατιώτες φοιτητές.

Πρόσθεσε επίσης ότι χρησιμοποιήθηκαν στην απόπειρα του πραξικοπήματος 35 αεροσκάφη, εκ των οποίων 24 μαχητικά, 37 ελικόπτερα, 74 άρματα μάχης, 246 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού και τρία πλοία,  ενώ χρησιμοποιήθηκαν από τους στρατιώτες 3.992 ελαφρά όπλα.

Ο υπουργός Εσωτερικών Efkan Ala έχει δηλώσει ότι,  συνολικά 15.846 άνθρωποι από τις δυνάμεις ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων και των 10.012 στρατιωτών, έχουν τεθεί υπό κράτηση, ως μέρος της έρευνας σχετικά με την απόπειρα πραξικοπήματος.

Με το διάταγμα της 27ης του Ιουλίου, η Χωροφυλακή και η Ακτοφυλακή, έχουν τεθεί επίσης, υπό τον έλεγχο του Υπουργείου Εσωτερικών.

Εν τω μεταξύ, είναι χαρακτηριστικό ότι δύο κορυφαίοι στρατηγοί, στρατιωτικοί διοικητές του Στρατού Ξηράς, παραιτήθηκαν με πρόωρη συνταξιοδότηση ακριβώς πριν από τη συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου, σύμφωνα με  στρατιωτική πηγή, όπως ανέφερε το κρατικό Πρακτορείο Anadolu .

Μιλώντας στα μέσα ενημέρωσης η  στρατιωτική πηγή, υπό τον όρο όμως τήρησης της ανωνυμίας λόγω των περιορισμών, δήλωσε ως παραιτηθέντα τον Kamil Başoğlu, επικεφαλής της Διοίκησης Δόγματος, και το  στρατηγό Ιχσάν Uyar που είχε ζητήσει επίσης συνταξιοδότηση στις 28 Ιουλίου

 
Εκτός όμως από αυτά τα στοιχεία που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας από το υπόψη πρακτορείο,  ήλθαν πληροφορίες και από άλλες πηγές που δεν διαψεύστηκαν και αναφερόντουσαν σε βιαιότητες, σωματικές κακοποιήσεις, ακόμη και σε βιασμούς ανωτάτων αξιωματικών, με σκοπό να ευτελίσουν, να ρίξουν το ηθικό και να παραδειγματίσουν τους υπόλοιπους στο στράτευμα

«Παράθυρο ευκαιρίας» για την Ελλάδα και Τούρκοι ικέτες

του Νίκου Ιγγλέση

Την  επομένη του αποτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος, οκτώ τούρκοι στρατιωτικοί πέρασαν σε ελληνικό έδαφος και ζήτησαν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας. Η Τουρκία, δια του προέδρου της, ΡετζέπΤαγίπΕρντογάν, του πρωθυπουργού  και υπουργών της ζήτησε επιτακτικά, από την πρώτη στιγμή, την άμεση παράδοση των οκτώ πραξικοπηματιών – προδοτών, όπως τους χαρακτηρίζει.

Επειδή κανένας από τους οκτώ δεν είναι ανώτατος αξιωματικός, μάλιστα δύο είναι υπαξιωματικοί, είναι φανερό ότι οι Τούρκοι δεν επιδιώκουν να συλλάβουν τους  πρωτεργάτες του πραξικοπήματος αλλά να κάνουν επίδειξη πολιτικής πυγμής. «Κανένας προδότης δεν μπορεί να γλυτώσει από το “μακρύ χέρι” του τουρκικού κράτους» είναι το μήνυμα που θέλουν να στείλουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Το ίδιο μήνυμα αποστέλλεται και προς τις ΗΠΑ και αφορά τον ιμάμη ΦετουλάχΓκιουλέν, τον υποτιθέμενο εγκέφαλο του πραξικοπήματος.

Εγκλωβισμένη στην, εδώ και δύο δεκαετίες, επονομαζόμενη «ελληνο-τουρκική φιλία» η Αθήνα αιφνιδιάστηκε από την απρόσμενη εξέλιξη. Χωρίς εθνικό στρατηγικό δόγμα, η ελληνική κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή, δια της κυβερνητικής εκπροσώπου Όλγας  Γεροβασίλη και του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας Δημήτρη Βίτσα, μίλησε για ισχυρά νομικά επιχειρήματα της τουρκικής πλευράς!

Στη συνέχεια η κυβέρνηση «κρύφτηκε» πίσω από την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ασύλου, στις οποίες παρέπεμψε το θέμα, σαν να επρόκειτο για τυχαίους πρόσφυγες, απ’ αυτούς που καθημερινά περνούν, κατά εκατοντάδες, στα νησιά του Ανατολικού  Αιγαίου  και για τους οποίους κανένα κράτος δε ζητά την έκδοσή τους. Δε γνωρίζουμε προσώρας τις αποφάσεις των Επιτροπών Ασύλου, ούτε αν οι οκτώ τούρκοι ικέτες θα προσφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια ή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών στο Στρασβούργο. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι το θέμα είναι πολιτικό και όχι νομικό. Η Ελλάδα πρέπει  να δράσει υπεύθυνα και αποφασιστικά  τώρα που υπάρχει ένα «παράθυρο ευκαιρίας» (opportunitywindow).

Η Ισλαμική Δημοκρατία

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα ο ΤαγίπΕρντογάν και το κόμμα του (ΑΚΡ – Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης)  μετατρέπουν, με ραγδαίους ρυθμούς, την Τουρκία σε Ισλαμική Δημοκρατία. Συλλαμβάνουν ή απολύουν από τον κρατικό μηχανισμό όχι μόνο στρατιωτικούς αλλά και ανώτερους δημοσίους υπαλλήλους, δικαστές, αστυνομικούς, δημοσιογράφους και εκπαιδευτικούς. Κλείνουν  15 πανεπιστήμια, 1043 εκπαιδευτικά ιδρύματα, 1229 ενώσεις και ιδρύματα, 19 συνδικάτα και ομοσπονδίες καθώς και 35 ιατρικά κέντρα. Συνολικά 50.000 άτομα, εκτός των στρατιωτικών και δικαστών, έχουν απομακρυνθεί από το τουρκικό Δημόσιο μέχρι στιγμής και άλλα 19.000 έχουν προφυλακιστεί.  Πρόκειται για πογκρόμ που στόχο έχει να αλλάξει το χαρακτήρα της Τουρκίας, να τη μετατρέψει σε νέο-οθωμανική αυτοκρατορία με συνεκτικό στοιχείο όχι το τουρκικό έθνος αλλά το σουνιτικό Ισλάμ. Ήδη οι οπαδοί του ΑΚΡ οργανώνονται σε τάγματανεογενίτσαρων.

Η μετατροπή αυτή έχει όμως και αρνητικές συνέπειες. Σύμφωνα με την αμερικανική δεξαμενή σκέψης (thinktank) Stratfor, οι «μετασεισμικές δονήσεις» του πραξικοπήματος μπορούν να παραλύσουν την Τουρκία για πολύ καιρό. Το Stratforαναφέρει ότι η επιχείρηση καταστολής, μετά το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου,  υπονομεύει τις δυνατότητες του στρατού, διαβρώνει το ηθικό του και μειώνει τη μαχητική συνοχή του. Αυτό, σημειώνει το Stratfor, θα καταστήσει δύσκολη για την Άγκυρα τη χρήση του στρατού ως εργαλείου πολιτικής και εθνικής στρατηγικής (βλ. www.stratfor.com) . Θυμίζουμε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της γείτονος βρίσκονται σε διαρκή εμφύλιο πόλεμο με τους Κούρδους του ΡΚΚ στη Νοτιοανατολική Τουρκία, ενώ έχουν εμπλακεί στις συγκρούσεις στο Ιράκ και τη Συρία. Αυτό είναι το «παράθυρο ευκαιρίας» που παρουσιάζεται για τα συμφέροντα του Ελληνισμού (σε Ελλάδα και Κύπρο).

Η νέο-οθωμανική Τουρκία του ΤαγίπΕρντογάν βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, όχι λόγω του πογκρόμ και της καταπάτησης των ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών της, αλλά λόγω της ανεξάρτητης ισλαμικής ατζέντας της, με την οποία θέλει να καταστεί ανεξάρτητος περιφερειακός πόλος. Ενώ συμβαίνουν αυτές οι γεωπολιτικές αναταράξεις, στο εσωτερικό της Ελλάδας, εμφανίστηκαν πάλι οι γνωστοί ετεροπροσδιορισμένοιτουρκολάγνοι να ζητούν την απέλαση των οκτώ στρατιωτικών, προκειμένου να μη διαταράξουμε την «ελληνο-τουρκική φιλία» και για να μη μας επιτεθεί η Τουρκία.

Θέλουν να επαναλάβουμε την αθλιότητα του 1999, όταν η κυβέρνηση Σημίτη και ο «μεγάλος τραγουδιστής» παρέδωσαν τον ηγέτη του ΡΚΚ ΑμντουλάχΟτσαλάν στους Τούρκους. Τα πολιτικά αυτά «γιουσουφάκια» λένε ότι οι οκτώ είναι πραξικοπηματίες κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος (sic) και θέλανε να ανατρέψουν τη συνταγματική τάξη της γείτονος. Όπως έλεγαν για τον Οτσαλάν ότι είναι τρομοκράτης που επιδιώκει το διαμελισμό της Τουρκίας.  Δε νομίζουμε ότι, σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, υπάρχει πολιτικός πρόσφυγας που να μην έχει κατηγορηθεί απ’ τη χώρα του ότι ήθελε ή επεδίωκε ή προσπάθησε να ανατρέψει τη συνταγματική τάξη, το καθεστώς και την υπάρχουσα κυβέρνηση.

Η τουρκική απειλή

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, στην αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, να δώσει άσυλο στους οκτώ τούρκους ικέτες και να μην εγκλωβιστεί στην ουτοπία της «ελληνο-τουρκικής φιλίας», που σημαίνει τη φιλική παράδοση Ελλάδας και Κύπρου στα γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας.

Θυμίζουμε, για όσους θέλουν να ξεχνούν, ότι η αναθεωρητική Τουρκία είτε υπό κεμαλική είτε υπό ισλαμική κυβέρνηση ακολουθεί πάγια πολιτική και:

1.     Απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο (casusbelli) αν τολμήσει η χώρα μας, όπως έχει δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο, να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 ναυτικά μίλια (από 6 σήμερα).

2.     Παραβιάζει, σε καθημερινή σχεδόν βάση, τον ελληνικό εναέριο χώρο την έκταση του οποίου στα 10 ναυτικά μίλια δεν αναγνωρίζει. Παράλληλα τα τουρκικά μαχητικά υπερίπτανται ακόμα και πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά.

3.     Αμφισβητεί την ελληνικότητα νησιών και νησίδων του ΑνατολικούΑιγαίου που θεωρεί ότι κατέχονται παράνομα, δημιουργώντας έτσι τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες».

4.     Δεν αναγνωρίζει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) για τα νησιά του Αιγαίου και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, μπλοκάροντας ουσιαστικά τις έρευνες, στην περιοχή αυτή, για εξόρυξη υδρογονανθράκων.

5.     Επιδιώκει, σε πρώτη φάση, συγκυριαρχία στην ελληνική Θράκη χρησιμοποιώντας τη μουσουλμανική μειονότητα που θεωρεί στο σύνολό της τουρκική. Ορισμένοι μουσουλμάνοι υποκινούμενοι από το Προξενείο της Κομοτηνής πήγαν στο δικαστήριο της Αλεξανδρούπολης να αποδοκιμάσουν και να απειλήσουν τους οκτώ στρατιωτικούς.

6.     Κατέχει από το 1974 το 37,5% της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία δεν αναγνωρίζει, τη θεωρεί «εκλιπούσα» και εισβάλει στην οριοθετημένη, με Ισραήλ και Αίγυπτο, ΑΟΖ της.Επίσης προχώρησε στον εποικισμό της κατεχόμενης περιοχής και σήμερα οι έποικοι στη Βόρεια Κύπρο είναι περισσότεροι από τους Τουρκοκύπριους.

Αυτά και πολλά άλλα καθιστούν την Τουρκία, όχι μια φιλική χώρα αλλά τη μεγαλύτερη απειλή για το ελληνικό έθνος. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει επί τέλους να πάψει να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και να ζητήσει από την ΕΕ την άμεση διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, εφόσον σ’ αυτές δε συμπεριληφθούν, τουλάχιστον, τα παραπάνω έξι σημεία. Αποτελεί πολιτική ηλιθιότητα οι Ευρωπαίοι να εξαρτούν την πορεία των διαπραγματεύσεων από την ελευθερία του Τύπου ή τα ανθρώπινα δικαιώματα ή την επαναφορά της θανατικής ποινής και εμείς, επί δεκαέξι χρόνια,  να μη θέτουμε τα ζωτικά εθνικά συμφέροντά μας ως προϋπόθεση της ευρωπαϊκής πορείας της γείτονος. Επίσης η Ελλάδα πρέπει να εκμεταλλευτεί το «παράθυρο ευκαιρίας» και να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ αποστέλλοντας τα σχετικά έγγραφα στον ΟΗΕ. Στη συνέχεια η χώρα μας θα οριοθετήσει την ΑΟΖ της με όσες χώρες είναι πρόθυμες να προχωρήσουν σε συμφωνία. Η μικρή και αδύναμη Κύπρος το κατάφερε αυτό. Γιατί δεν τολμά η Ελλάδα;

Η εξημέρωση του τουρκικού «θηρίου» έχει αποτύχει. Ας μη θυσιάσουμε σ’ αυτό και τους οκτώ στρατιωτικούς. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν πρέπει να διαπράξει μια τέτοια μεγάλη ατιμία, που θα επιβεβαιώσει ότι είναι «καρπαζοεισπράκτορας» του νέου «σουλτάνου» της Άγκυρας.

Υστερόγραφο: Οι οκτώ τούρκοι στρατιωτικοί που εισήλθαν στο ελληνικό έδαφος καταδικάστηκαν από δικαστήριο της Αλεξανδρούπολης, σε δύο μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, για παράνομη είσοδο στη χώρα. Άρα μάθαμε ότι η παράνομη είσοδος αποτελεί ποινικό αδίκημα.  Γιατί όμως παραπέμφθηκαν μόνο οι οκτώ, όταν καθημερινά εισέρχονται παράνομα εκατοντάδες άνθρωποι στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου;

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 29-7-16. 

http://greekattack.wordpress.com