ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013
Tο σφυρί, το δρεπάνι κι ένα αγόρι με μαύρα μαλλιά (βίντεο)
Στην κλασική φιλολογία ούτε που αγγίξαμε νεότερη πολιτική ιστορία και για μαρξιστική προσέγγιση της λογοτεχνικής κριτικής ούτε λόγος! Λένε όμως πως ό,τι εντέχνως έχεις αποφύγει, έρχεται η μέρα που σε κυκλώνει… Κι έτσι η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού συνεχίζεται στα σχολικά έδρανα που αγωνίζομαι να κατακτήσω από άλλο πόστο πλέον… Αυτή τη φορά L’Etat c’est moi !
Στο πρόγραμμα που ακολουθούμε, κύριο διδακτικό στόχο αποτελεί η ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας των μαθητών, ώστε να είναι δυνατό να εντάσσουν άμεσα κάθε κείμενο – γραπτό, οπτικό, ηχητικό κτλ – στο κατάλληλο συγκείμενο, αξιολογώντας παράλληλα τον σκοπό της σύνταξής του, το κοινό-στόχο στο οποίο απευθύνεται, καθώς επίσης και πώς πραγματώνεται η επίτευξη του στόχου που τίθεται εξ ορισμού.
Πρόσφατα μελετήσαμε και τις συμβάσεις που καθορίζουν το κειμενικό είδος της βιβλιοκριτικής και στην προσπάθεια να κάνουμε το μάθημα ενδιαφέρον, αξιοποιήσαμε την κριτική του Αν. Βιστωνίτη για το σχετικά πρόσφατο σε κυκλοφορία στην ελληνική αγορά βιβλίο του Jonathan Rabb, Ρόζα. Ναι, τη γνωστή Λούξεμπουργκ εννοούμε…
Οι μαθητές, ενθουσιασμένοι από την “αστυνομική περιπέτεια” που περιγράφει το βιβλίο, ενθουσιάστηκαν ακόμη περισσότερο διαπιστώνοντας η Ρόζα υπήρξε όντως κάποτε ως ιστορικό πρόσωπο στον μάταιο τούτο κόσμο και σε μια άλλη εποχή θα μπορούσε να είχε θαυμαστεί πολύ περισσότερο κι από το αποκύημα της φαντασίας της J.K. Rowling… Ας είναι καλά η Βικιπαίδεια!
“Η Ρόζα ήταν μαρξίστρια!” Και; Qu’est-ce que c’est? Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα… Κάπου το έχω ακούσει αυτό το όνομα… – δόξα σοι! – ή Αυτό δεν έχει σχέση με την πολιτική; – καλά το πας… Αλλά για την επόμενη φορά, ας ψάξουμε και τι είναι μαρξισμός! Κι εγώ, υπόσχομαι, να συνεχίσω την αναζήτηση…
Η αναζήτηση, ως αναμενόμενο, στο 100% απέφερε ένα και το αυτό αποτέλεσμα: Τις πρώτες τρεις σειρές από το άρθρο της Βίκι-Φρίκι-Παίδεια…
Μαρξισμός ονομάζεται το ενιαίο σύστημα των φιλοσοφικών, οικονομικών και κοινωνικών ιδεών που θεμελιώνεται στα έργα του Καρλ Μαρξ και του Φρίντριχ Ένγκελς. Η πολιτική θεωρία και πρακτική που απορρέει από τα έργα αυτά στηρίζει μία σοσιαλιστική αντίληψη για την κοινωνία και αποσκοπεί στον κομμουνισμό.
Ένας ορισμός, όμως, ο οποίος μας αφήνει με άλλες 5 άγνωστες λέξεις, δεν αποτελεί επουδενί ευτυχή σύμπτωση… Ώσπου το μάτι μας πέφτει στην εικόνα που τον συνοδεύει και η συζήτηση παίρνει άλλη τροχιά – και οι σκέψεις οι δικές μου εκτροχιάζονται…
Η απορία εμφανώς ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους… Ώσπου διατυπώνεται σε ερώτηση, διστακτικά:
- Μήπως αυτό έχει καμία σχέση με ένα κόμμα;
Και με πολλά ακόμα, μη σου πω…
- Μήπως είναι αυτό που είναι ένας νεαρός με μαύρα μαλλιά…;
Και άλλοι 25, αλλά αυτός ξεχωρίζει, εντάξει, το ‘χεις!…
Όσο για σένα, φίλε αναγνώστη, που ακόμη προσπαθείς να ξεπεράσεις το σοκ της πάλαι ποτέ ύπαρξης μιας Ρόζας, θα σε παρακαλούσα να μην τολμήσεις στιγμή να σκεφτείς πως ήταν αγαπητικιά του Μητροπάνου που έγινε στίχος ένα βράδυ που ‘βρεχε και μετά ζεϊμπέκικο ένα δειλινό…
Κι αν πέρασε αστραπηδόν απ’ το μυαλό σου, με τρομάζεις! Πολύ με τρομάζεις…
Αναρτήθηκε από τον/την Συλλέκτης Αναλέκτων στο 21/12/2013
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013
ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΟΥΣ
Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ:
ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΟΥΣ
Του Γ.
ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Τον
ακούμε συχνά αυτό τον ισχυρισμό : «Σήμερα
οι Τράπεζες έχουν γίνει σημαντικότερες από τα κράτη». Συνήθως
τον εκλαμβάνουμε ως σχήμα λόγου, μια μεταφορική έκφραση για να τονιστεί η
επιρροή που ασκούν οι τράπεζες στην πολιτική των κυβερνήσεων. Ελάχιστοι ίσως
υποψιάζονται ότι το
ενεργητικό των τραπεζών μιας χώρας (οι συμμετοχές της σε άλλες επιχειρήσεις, η
αξία των ακινήτων που κατέχει, τα χρήματα που έχει στα θησαυροφυλάκια της, τα
κρατικά χρεόγραφα, τα δάνεια που έχει χορηγήσει κλπ) μπορεί όντως να είναι
μεγαλύτερο (!) από το ΑΕΠ της αντίστοιχης χώρας.
Αν το ενεργητικό του τραπεζικού συστήματος ενός κράτους είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του κράτους αυτού, τότε το πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανές : Στη συγκεκριμένη χώρα αντικειμενικά οι τράπεζες είναι σημαντικότερες οικονομικά από το ίδιο το κράτος ! Υπό το πρίσμα αυτό, αν κάποιος αναζητήσει έναν αξιόπιστο πίνακα που να συγκρίνει το ενεργητικό των τραπεζών κάθε χώρας της ευρωζώνης και της Ε.Ε. με το ΑΕΠ της αντίστοιχης χώρας, θα αισθανθεί τρόμο! Από τα 17 κράτη που συναπαρτίζουν την ευρωζώνη, μόνο σε …ένα 1(!) το ενεργητικό των τραπεζών είναι μικρότερο από το 100% του ΑΕΠ- στη Σλοβακία.
Και στα 16 υπόλοιπα κράτη που χρησιμοποιούν ως νόμισμα το ευρώ, το ενεργητικό των τραπεζών είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ τους : 300% στη Γερμανία, 423% στη Γαλλία, 269% στην Ιταλία, 326% στην Ισπανία, για να αναφερθούμε στις τέσσερις μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης !
Συγκριτικά, για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα, στις ΗΠΑ το ενεργητικό των αμερικανικών τραπεζικών κολοσσών ανέρχεται στο πολύ χαμηλότερο ύψος του 117% του ΑΕΠ.
Αλλά και στην Ιαπωνία με το τεράστιο δημόσιο χρέος, το ενεργητικό τ ων τραπεζών της περιορίζεται στο 180% του ΑΕΠ της βάση πίνακα με προέλευση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα( Ε.Κ.Τ) που δημοσίευσε η γαλλική εφημερίδα « Λε μόντ».
Ας μη νομίσει δε κάποιος ότι η Δυτικοευρωπαϊκές χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε., αλλά δεν θέλησαν να ενταχθούν στο ευρώ βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση. Κάθε άλλο, τα ίδια και χειρότερα είναι και αυτές. Για του λόγου το αληθές, οι αντίστοιχοι αριθμοί : 495% στη Βρετανία , 312 % του ΑΕΠ στη Σουηδία, 424% στη Δανία.
Στο θέμα που συζητούμε, το 217% της Ελλάδας είναι πολύ πιο λογικό από το 397% της Ολλανδίας, το 278% της Φινλανδίας, το 309% της Αυστρίας ή το 285% του Βελγίου, που συνήθως πρωτοστατούν σε επιθέσεις εναντίον της χώρας μας σε διάφορα όργανα της Ε.Ε.
Δε γίνεται λόγος βέβαια για τις χώρες … «τούρμπο» της ευρωζώνης στο τομέα αυτό, που αυτοκαταστράφηκαν οικονομικά και επέβαλλαν μνημονιακά δεινά στους λαούς τους που θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια.
Ακόμα και σήμερα λοιπόν το ενεργητικό των τραπεζών της Ιρλανδίας ανέρχεται στο … 674% του ΑΕΠ της και το ίδιο συμβαίνει ουσιαστικά και στη Κύπρο, με αντίστοιχο δείκτη 624% !
Ομολογούμε όμως ότι έκπληξη για μας είναι η ασύμμετρη Μάλτα : το ενεργητικό των τραπεζών της έχει εκτοξευτεί στο… 804% του ΑΕΠ της. Οκτώ φορές μεγαλύτερο το ενεργητικό των Μαλτέζικων τραπεζών από το ΑΕΠ της Μάλτας !
Είναι προφανές αφενός ότι οι Άγγλοι παίζουν παιχνίδια με την πρώην αποικία τους και αφετέρου ότι σίγουρα στη Μάλτα θα επιβληθεί κάποια στιγμή μνημονιακό καθεστώς, καθώς όλα δείχνουν πως η κατάσταση εκεί έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Μόνο στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού» που δεν έχουν ακόμα κλείσει δέκα χρόνια από το Μάη του 2004 που εντάχθηκαν στη Ε.Ε. και επομένως τα τραπεζικά τους συστήματα είναι καθυστερημένα σε σύγκριση με τα δυτικοευρωπαϊκά, συναντάμε λογικότερα ποσοστά στη σύγκριση του ενεργητικού των τραπεζών προς το ΑΕΠ :
82% στη Σλοβακία, 142% στη Σλοβενία, 113% στην Εσθονία, που είναι μέχρι στιγμής οι χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, κομμάτια που αποσπάστηκαν από μεγαλύτερα κράτη και για αυτό τα ενέταξαν στο ευρώ κατά προτεραιότητα οι Γερμανοί για να τα « σιγουρέψουν», καθώς οι πληθυσμοί τους ήταν ανοιχτά φιλοναζιστικοί στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Ακόμα καλύτερα ποσοστά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε., αλλά όχι ακόμη στην ευρωζώνη: 94% στην Πολωνία, 127% στην Τσεχία, 114% στην Ουγγαρία, 65% στην Ρουμανία, 119% στην Βουλγαρία, 66% στην Λετονία και 109% στην Λιθουανία.
Δεν θα πέσουμε έξω , αν προβλέψουμε ότι και σε αυτές τις χώρες τα νούμερα σίγουρα θα κινηθούν ανοδικά, αν δεν αλλάξει συνολικά η πολιτική της Ε.Ε. Μιας Ε.Ε. όπου το ενεργητικό των τραπεζών της αντιστοιχεί στο 349% του ΑΕΠ της- 3 φορές μεγαλύτερο δηλαδή το ποσοστό από το αντίστοιχο αμερικάνικο του 117%.
[Πηγή: iskra,
Ο Εκφοβιστής της Τάξης, το Κυπριακό και τα Μουλάρια
By solon antartis,
Στην τρυφερή ηλικία των 6 χρονών έγινα ο στόχος εκφοβισμού (bullying). Ο Δ.Ψ γόνος γνωστής οικογένειας της Λευκωσίας έγινε ο προσωπικός και αποκλειστικός μου βασανιστής για ενάμιση χρόνο από την αρχή σχεδόν της Α' τάξης δημοτικού μέχρι την άνοιξη του επόμενου χρόνου και όταν ήμουν στη Β'.
Στα χέρια του Δ.Ψ υπέστηκα αμέτρητες κακοποιήσεις, εξευτελισμούς, εκβιασμούς και κτυπήματα. Τα ορατά σημάδια αυτής της κακοποίησης δεν ήταν αρκετά για τους δασκάλους και το εκπαιδευτικό σύστημα του σχολείου για να παρέμβει.
Το δημοτικό σχολείο Κορνεσίου στο οποίο φοιτούσα ήταν ένα κράμα των παιδιών της άρχουσας τάξης της Κύπρου και των φτωχόπαιδων σαν και μένα που μόλις είχαμε επιβιώσει της εισβολής. Ο Δ.Ψ ήταν παιδί ενός ανώτερου Θεού.
Στην τρυφερή ηλικία των 6 χρόνων αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν δύο τάξεις ανθρώπων και πολύ διαφορετική αίσθηση του τι είναι νόμος και δικαιοσύνη. Ο Δ.Ψ συνέχισε να με βασανίζει με τη σιωπηρή ανοχή δασκάλων και διευθύντριας. Οι εκκλήσεις των γονιών μου στους εκπαιδευτικούς του σχολείου αγνοήθηκαν πλήρως.
Η επιλεκτική κώφωση εκείνων που υποτίθεται είχαν την ευθύνη να με προστατεύουν και οι οποίοι υποτίθεται εκπροσωπούσαν το νόμο με οδήγησαν σε απόγνωση. Παρά την προσπάθεια των γονιών μου πολύ σύντομα σταμάτησα να μιλώ για το θέμα και να τους ενημερώνω.
Η επιθετικότητα του Δ.Ψ και η ανοχή των ενηλίκων ανέπτυξαν μέσα μου ένα αίσθημα ενοχών σαν να έφταιγα εγώ για αυτά που μου συνέβαιναν. Η υποστήριξη της μητέρας και του πατέρα μου έλαβε χαρακτήρα ψυχικής ενδυνάμωσης μου ώστε να αντιμετωπίσω μόνος μου το βασανιστή μου.
Παρά τις παροτρύνσεις των γονιών μου ήταν αδιανόητο για μένα ότι χρειαζόταν να καταφύγω στη βία για να λυθεί το πρόβλημα. Από πολύ μικρός και για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια έμφυτη απέχθεια για κάθε μορφή βίας. Έτσι το μαρτύριο μου συνεχίστηκε μέχρι την άνοιξη του 1978.
Εκείνη τη μέρα αμέσως μετά που χτύπησε το κουδούνι και ο δάσκαλος έφυγε από την τάξη, ο Δ.Ψ χωρίς να περιμένει να φύγουν οι συμμαθητές μας στο διάλειμμα με κτύπησε ρίχνοντας με στο πάτωμα μπρούμυτα και στη συνέχεια τοποθέτησε την καρέκλα του πάνω μου και κάθισε. Το αίσθημα εξευτελισμού το οποίο αισθάνθηκα ενώπιον όλων των συμμαθητών μου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτάμι οργής που απέκρυπτα μέσα μου.
Δε γνωρίζω πώς ένας εφτάχρονος βρίσκει τη δύναμη που άντλησα εκείνη τη μέρα. Σηκώθηκα από το πάτωμα υποβαστάζοντας την καρέκλα με το συμμαθητή μου πάνω και τον έριξα πάνω στα θρανία. Ο Δ.Ψ έκανε παράπονο για την συμπεριφορά μου στο δάσκαλο ο οποίος κάλεσε τους γονείς μου στο σχολείο. Ενώπιον μου εξιστόρησε στη μητέρα μου τι έγινε και συνωμοτικά επικρότησε την πράξη μου σαν πράξη ενηλικίωσης.
Αισθάνθηκα διπλή αηδία για τον ίδιο ο οποίος αντί να με προστατεύσει ως όφειλε με άφησε να πάρω το νόμο στα χέρια μου. Ο Δ.Ψ δεν σταμάτησε αμέσως να με παρενοχλεί αλλά αραίωσε σε μεγάλο βαθμό τους τραμπουκισμούς του. Κάθε χρόνο έμπαινε στον πειρασμό να το πράξει και κάθε χρόνο μέχρι την Ε' τάξη δημοτικού έπεφτε ξύλο ανάμεσα μας. Είχα μάθει να υπερασπίζω τον εαυτό μου με κάθε κόστος.
Εν τω μεταξύ παρά το ότι συνέχισα να είμαι ένα λεπτεπίλεπτο αγόρι οι κακουχίες της ζωής με είχαν δυναμώσει. Στην Ε' τάξη ψήλωσα απότομα και η σωματική μου διάπλαση μπορούσε πια να αντιπαρατεθεί με άνεση με τον Δ.Ψ. Μετά από ένα ακόμη επεισόδιο στο οποίο ο συμμαθητής μου δοκίμασε να με εξευτελίσει προσβάλλοντας και κτυπώντας με η μανιώδης αντίδραση μου - για την οποία δεν αισθάνομαι κανένα ίχνος προσωπικής περηφάνιας - και τα κτυπήματα τα οποία του έδωσα έδωσαν ένα οριστικό τέλος στις προσπάθειες του να με εκφοβίσει. Στα 11 μου χρόνια βίωσα για πρώτη φορά μια άγρια αίσθηση ελευθερίας την οποία είχα κερδίσει κυριολεκτικά με πόνο και αίμα.
Τα μαθήματα εκείνης της πορείας των 5 χρόνων με συνοδεύουν μέχρι σήμερα.
***
Το Κυπριακό πρόβλημα με φέρνει συχνά σε επαφή με τα αισθήματα και τις εμπειρίες που έζησα ως μαθητής του δημοτικού.
Ο εκφοβιστής τραμπούκος που είναι το κράτος της Τουρκίας αλλά και οι πειθήνιοι σύμμαχοι του μέσα στον ίδιο μας το λαό πράττουν ακριβώς όπως ο συμμαθητής μου.
Η εισβολή, η Κατοχή, οι σφαγές, οι βιασμοί, η προσφυγιά και οι εκτελέσεις των ανθρώπων μας ήταν μία συνειδητή πράξη εκφοβισμού ολόκληρου του λαού μας από το κράτος-τραμπούκο της ανατολικής Μεσογείου. Ένα κράτος που μέχρι σήμερα δεν αναγνωρίζει την ασθμαίνουσα μας δημοκρατία και που κάθε λίγο φροντίζει να μας απειλεί και να μας εξευτελίζει.
Οι αρχικές διαμαρτυρίες και εκκλήσεις μας στη διεθνή νομιμότητα αντιμετωπίστηκαν από το διεθνές σκηνικό με μια συμπάθεια χωρίς αντίκρισμα. Η διεθνής κοινότητα όπως και οι δάσκαλοι στο σχολείο μου σύντομα έκλεισαν τα μάτια και το κράτος εκφοβιστής του λαού μας συνεχίζει απροκάλυπτα να απειλεί και να εκφοβίζει.
Όπως και Ο Δ.Ψ το κράτος της Τουρκίας βασισμένο στην σιωπηλή ανοχή των πάντων επιδίδεται συνεχώς σε πράξεις απροκάλυπτης ψυχολογικής αλλά και πραγματικής βίας εις βάρος του λαού μας. Από τις δηλώσεις του νεο-σουλτάνου ο οποίος δε γνωρίζει τη χώρα με το όνομα Κύπρος μέχρι και τις άμεσες στρατιωτικές απειλές του διεφθαρμένου Εγκεμέν Μπαγίς (1) ο λαός μας γίνεται συχνά δέκτης της εκφοβιστικής συμπεριφοράς του κράτους-τραμπούκου της περιοχής.
Μαζί με το κράτος της Τουρκίας δεχόμαστε ως λαός και τον εκφοβισμό από μια θλιβερή μερίδα δικών μας ανθρώπων. Οι χρηματοδοτούμενοι πράκτορες ξένων συμφερόντων, πολιτικοί, διανοούμενοι, εμποροβιομήχανοι και λοιποί υποταγμένοι νεοραγιάδες προσπαθούν να μας υποτάξουν και να μας εντάξουν στη σφαίρα επιρροής της νεο-Οθωμανικής τάξης πραγμάτων μέσα από συνειδητές και συνεχείς πράξεις εκφοβισμού. Η θλιβερή αυτή συναπαρτζιά που ορέγεται τις θέσεις εξουσίας στην αυλή του νεοσουλτάνου επιτίθεται συνεχώς σε όλες τις συλλογικες δομές των ανθρώπων μας.
Η εθνική μας ταυτότητα, η παιδεία και η γλώσσα μας δέχονται συνεχώς τις επιθέσεις της νομενκλατούρας των θλιβερών αυτών τραμπούκων και της προσπάθειας των να καλλιεργήσουν στο λαό μας ένα συνεχές αίσθημα συλλογικής ενοχής και φόβου.
Προσπαθούν έτσι οι εκφοβιστές-τραμπούκοι ταυτιζόμενοι πλήρως με τον εκφοβιστικό τραμπουκισμό του τουρκικού κράτους να μας οδηγήσουν στην απόλυτη υποταγή και παράδοση στις ορέξεις της νεο-Οθωμανικής ονείρωξης του νεο-σουλτάνου.
Η πολιτική ηγεσία ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με αυτή την προσπάθεια. Το ΔΗΣΑΚΕΛ είναι και ο κύριος εκφραστής του εκφοβιστικού τραμπουκισμού μέσω της στοχοποίησης κάθε πατριώτη που αγωνίζεται ενάντια στην κατοχή και μέσα από την υιοθέτηση μιας δήθεν ρεαλιστικής προσέγγισης η οποία βασίζεται στο δόγμα του "εκάμαμεν τους τζιαι εκάμαν μας" και τώρα πρέπει να σιωπήσουμε "διότι εχάσαμεν τον πόλεμον και η Τουρκία είναι πολύ δυνατή".
Οι ίδιο ασπόνδυλοι που μας απειλούσαν με Μικρασιατική καταστροφή αν λέγαμε Όχι στο σχέδιο Αννάν συνεχίζουν να λυμαίνονται το πολιτικό σκηνικό και να παρελαύνουν στα ΜΜΕ εξηγώντας μας πώς πρέπει το φυσικό αέριο της Κύπρου να περάσει μέσω Τουρκίας και πώς η λύση θα φέρει μπίζνες.
Η ρατσιστική διζωνική είναι και η κορωνίδα της πορείας εκφοβισμού και τραμπουκισμού εις βάρος του λαούς μας και κυρίως εναντίον όλων από εμάς που χάσαμε τα πάντα το 1974. Οι τραμπούκοι εκφοβιστές μέσα στο λαό μας και το εκφοβιστικό καθεστώς της Άγκυρας προσπαθούν να μας επιβάλουν μια λύση στην οποία θα είμαστε ο μοναδικός λαός στον πλανήτη ο οποίος θα δεχτεί να ζει κάτω από ένα ρατσιστικό καθεστώς διακρίσεων και διαχωρισμού.
Σιωπηλά υπομένουμε αδελφές και αδέλφια την κακοποίηση. Υπομένοντας και δαγκώνοντας τα χείλη. Παρατηρούμε με πόνο ψυχής τους ισχυρούς της γης να ανέχονται και να επικροτούν τον εκφοβιστή και τους δικούς μας σφογγοκωλάριους να ταυτίζονται με τις θέσεις και τις απόψεις του.
Κάποτε μάλιστα πετυχαίνουν το σκοπό τους και αναρωτιόμαστε αν φταίμε για όσα μας συμβαίνουν. Κάποτε η οδύνη και η απελπισία είναι τόσο μεγάλες που κλονιζόμαστε εσωτερικά και ρέπουμε προς το να σκύψουμε το κεφάλι υποταγμένοι για να αντέξουμε τη μέρα.
Το τουρκικό κράτος αλλά και οι ημέτεροι σφογγοκωλάριοι πλανώνται οικτρά.
Ο λαός μας αντιστάθηκε για τρεις χιλιετίες σε όλες τις αυτοκρατορίες που πέρασαν από την Ανατολική Μεσόγειο παρά τη διαχρονική υποταγή της άρχουσας τάξης των γλειφτών ανάμεσα μας.
Διερωτούμαι πόσοι ανάμεσα μας γνωρίζουν ότι οι Έλληνες της Κύπρου εξεγέρθηκαν 11 φορές κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. (2)
Σε όλη τη διάρκεια της μακραίωνης παρουσίας μας στο νησί οι αυτοκρατορίες περνούν και χάνονται. Το πέρασμα τους αφήνει μια μακρινή ανάμνηση στους καλοκάγαθους χωρκάτες του τόπου μας.
Ορθά μας απεκάλεσε μουλάρια ο διεφθαρμένος υπουργός του εκφοβιστικού κράτους τραμπούκου της περιοχής. Δεν υπάρχει ευγενέστερο και υπομονετικότερο ζώο στον τόπο μας από το μουλάρι και τον ξάδελφο του το ταπεινό γαϊδουράκι.
Ως μουλάρια ή/και γαϊδούρια δεχόμαστε τους εκφοβισμούς και την κακοποίηση τους Τουρκικού κράτους και των εγκάθετων του ανάμεσα μας. Τα κτυπήματα, οι βρισιές, οι εξευτελισμοί και οι απειλές τους μας συνοδεύουν στο πέρασμα μας στη ζωή. Οι πλάτες μας σαρανταπληγιασμένες και αιμάσσουσες μαρτυρούν τις κακουχίες μας. Οι βιασμένες μανάδες μας, τα οστά των αγνοουμένων μας με την οπή από τη σφαίρα στο μέτωπο, τα μέρη στα οποία μεγαλώσαμε και από τα οποία μας χωρίζουν τα συρματοπλέγματα της Κατοχής φροντίζουν να μας το θυμίζουν καθημερινά.
Το λεπτεπίλεπτο καχεκτικό παιδί που ουδέποτε με εγκατέλειψε και που κουβαλεί μέσα στην ψυχή μου τις πληγές των βασανιστηρίων και της εξαθλίωσης που υπέστηκε στα 6 του χρόνια είναι και σήμερα οδηγός.
Έσσεται ήμαρ! Θα έρθει ημέρα.
Δεν έχω την αλαζονεία να προσποιηθώ ότι γνωρίζω πότε. Ούτε και ξέρω ποιά γεγονότα και ποιές συνθήκες θα μετατρέψουν ξανά τα καλοκάγαθα μουλάρια που είμαστε σε περήφανους λέοντες της Ελευθερίας. Γνωρίζω όμως ότι είναι αναπόφευκτο όπως ο ήλιος που αναδύεται καθημερινά από τη δική μας Ανατολή.
Και τα μουλάρια που είμαστε θα πορτοκλωτσήσουν κάποτε τους τραμπούκους που μας εκφοβίζουν. Ξένους και ντόπιους.
"Κι ας μην πουν πως τραγούδι σαν κι αυτό δεν ταιριάζει
τέτοια σκότεινη ώρα που τα στήθια σου πνίγει
λέω εκείνο που μένει και που μόνο θ’ αλλάζει
στο καλύτερο πάντα σαν η αγκούσα θα φύγει
γιατί αυτοί θε να φύγουν πες πως κιόλας κινάνε
μα όλα τ’ άλλα θα μείνουν και δικά μας θε να `ναι
Όχι εσάς δε σας θέλει τούτη η γη δε σας ξέρει
όλα εδώ είναι δικά μας τι απ’ το κάθε λιθάρι
απ’ το χώμα απ’ το δέντρο το νερό και τ’ αγέρι
το κορμί μας μια στάλα για να γίνει έχει πάρει
η ψυχή μας επήρε μια πνοή απ’ το καθένα
όλα εδώ είναι δικά μας μα για σας όλα ξένα
Γιατί εσείς είστε ξένοι κι όσα βάγια αν κρατάτε
τούτη η γη δεν πουλιέται δεν της γίνεστε φίλοι
η πατρίδα είναι μάνα έχει μνήμη θυμάται
απ’ τον άγιο της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη
κι η γλυκιά μας η Κύπρος ήταν είναι θα μένει
για τα τέκνα της μάνα μα για σας πάντα ξένη
Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι
δε μτριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη
κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί
τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι
Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει
χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι"(3)
Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013
Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.) Έβρου.
Σχόλιο:Ο χρόνος κύλισε τόσο γρήγορα από την ημέρα που με χαρά και αισιοδοξία όλοι μαζί τρέχαμε όλο τον Εβρο σε μια περιοδεία του ΕΠΑΜ και η Ντίνα από κοντά παντού. Και στο 2ο Συνέδριο αψήφισε ανάγκες, σπίτι, χρήματα για να βρεθεί κοντά μας! Καλό σου ταξίδι Ντίνα............
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ!
ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ... 
Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου - Open University of Cyprus
ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών εστιάζει στην επιστημονική περιοχή της
Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης και Διά Βίου Μάθησης και εξετάζει διαλεκτικά
δυο βασικούς πυλώνες της: α) τη Γενική Εκπαίδευση Ενηλίκων β) την Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση.
Σκοπός του Προγράμματος είναι να εφοδιάσει τους εκπαιδευόμενους με τις γνωστικές (θεωρητικές και πρακτικές) και μεταγνωστικές (μεθοδολογικές, επιστημολογικές) εκείνες δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν να κατανοήσουν σε βάθος - σε μια διαλεκτική συνάρτηση - τη Γενική Εκπαίδευση Ενηλίκων και την Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση, μέσα στη γενικότερη περιοχή της Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης και Διά Βίου Μάθησης, με απώτερο στόχο να περάσουν από την κατανόηση στα στάδια της ανάλυσης, σύνθεσης, εφαρμογής και αξιολόγησης της νέας γνώσης.
Το Πρόγραμμα έχει επιπλέον ερευνητικό προσανατολισμό με σκοπό να
προσελκύσει υποψήφιους φοιτητές να αναλάβουν πρωτότυπη έρευνα σε
διάφορες πτυχές της Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης και Διά Βίου Μάθησης για
σπουδές σε διδακτορικό επίπεδο.
Επίσης, αποσκοπεί στη συστηματική προετοιμασία για το επάγγελμα του
επιμορφωτή, του σχεδιαστή, του συντονιστή ή αξιολογητή προγραμμάτων
συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, και στην αναβάθμιση των γνώσεων, δεξιοτήτων,
και ικανοτήτων των διδασκόντων στην εκπαίδευση ενηλίκων. Η
σημαντικότερη, ίσως, προσφορά του Μεταπτυχιακού Προγράμματος στη
Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση σχετίζεται με την ενίσχυση
και ενδυνάμωση του ενήλικα εκπαιδευομένου, που βρίσκεται στο επίκεντρο
κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας.
ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ - ECTS120ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣΕλληνικήΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Το Πρόγραμμα έχει συνολικό φόρτο εκατόν είκοσι (120 ECTS), που διαμοιράζεται σε τέσσερα (4) εξάμηνα και σε πλήρη φοίτηση μπορεί να ολοκληρωθεί σε δύο (2) ακαδημαϊκά έτη.
Οι Θεματικές Ενότητες (Θ.Ε.) είναι εξαμηνιαίας διάρκειας και έχουν δεκαπέντε (15) ECTS η καθεμιά. Εξαίρεση αποτελεί η Διατριβή Μάστερ που έχει τριάντα (30) ECTS, δεν είναι υποχρεωτική, και ισοδυναμεί με δυο Θ.Ε. των 15 ECTS. Οι φοιτητές έχουν δικαίωμα να επιλέγουν μέχρι τέσσερις Θ.Ε. ανά Ακαδημαϊκό Έτος (δύο το εξάμηνο), πέρα από το τελευταίο εξάμηνο που αντί για δυο Θεματικές Ενότητες μπορούν να επιλέξουν Διατριβή Μάστερ.
Η επιλογή και παρακολούθηση τεσσάρων (4) Θ.Ε. ανά Ακαδημαϊκό Έτος ισοδυναμεί με πλήρη φοίτηση.
Οι τελικές γραπτές εξετάσεις γίνονται στο τέλος κάθε εξαμήνου. Για την ολοκλήρωση του Προγράμματος και την απόκτηση μεταπτυχιακού τίτλου Μάστερ, απαιτείται η επιτυχής παρακολούθηση στις οκτώ (8) Θ.Ε. ή στις έξι (6) υποχρεωτικές και της Διατριβής Μάστερ. Η εκπόνηση Διατριβής Μάστερ είναι προαιρετική, αλλά αποτελεί προϋπόθεση για να συνεχίσει κανείς τις σπουδές του σε διδακτορικό επίπεδο. Οι προσφερόμενες Θεματικές ανά εξάμηνο είναι οι εξής: Θεματικές Ενότητες Α΄ Εξαμήνου (Χειμερινού) - Υποχρεωτικές
Κατά το τρίτο (Γ΄) και τέταρτο (Δ΄) εξάμηνο οι φοιτητές θα πρέπει να συμπληρώσουν 60 ECTS παίρνοντας είτε τις τέσσερις (4) υποχρεωτικές προσφερόμενες Θ.Ε., είτε τις δυο (2) υποχρεωτικές του τρίτου (Γ)΄ εξαμήνου και να επιλέξουν τη Θ.Ε. «Διατριβή» το τέταρτο (Δ΄) εξάμηνο. Θεματικές Ενότητες Γ΄ Εξαμήνου (Χειμερινού) – Υποχρεωτικές
Θεματικές Ενότητες Δ΄ Εξαμήνου (Εαρινού) – Επιλογής [Οι δυο Θ.Ε. ή Διατριβή]
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΙΣΔΟΧΗΣ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ:
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΣΠΟΥΔΩΝ
ΔΙΔΑΚΤΡΑΤο κόστος σε κάθε Θεματική Ενότητα ανέρχεται σε 675€, ενώ το κόστος της Διατριβής Μάστερ (εάν επιλεγεί) ανέρχεται σε 1,350€.Το συνολικό κόστος της φοίτησης στο Πρόγραμμα Σπουδών Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση ανέρχεται σε 5,400€. Με απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου, για το ακαδημαϊκό έτος 2014-2015, τα δίδακτρα του προγράμματος θα είναι κατά 10% μειωμένα. ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΕΙΣΔΟΧΗΣ
Οι ημερομηνίες κατά τις οποίες γίνονται δεκτές αιτήσεις εισδοχής στα
Προγράμματα Σπουδών ανακοινώνονται, για κάθε ακαδημαϊκό έτος, από το
Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Οι αιτήσεις υποβάλλονται μόνο ηλεκτρονικά,
μέσω της ιστοσελίδας του Πανεπιστημίου (www.ouc.ac.cy).
|
Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013
Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013
.jpg)
Το ξεπούλημα της επαναδιαπραγμάτευσης…
Στις 18 του μηνός στο ξενοδοχείο Stanley σε μια εκδήλωση
μνήμης για τον εκλιπόντα Νίκο Μπουζάνη που διοργάνωσε το ΔΗΚΚΙ δόθηκε μια ακόμη
ευκαιρία να αντιπαρατεθούν δυο ριζικά διαφορετικές λογικές, θα έλεγα δυο ριζικά
διαφορετικοί κόσμοι που δεν άπτονται πουθενά. Από την μια ο κόσμος της
δουλειάς, του μεροκάματου και της αγωνίας ενός ολόκληρου λαού για το παρόν και
το μέλλον το δικό του και της πατρίδας του. Από την άλλη ο κόσμος μιας
αριστεράς της πολιτικής κωλοτούμπας, της τρισάθλιας κινδυνολογίας, της ταξικής
συνθηκολόγησης.
Από την μια η κραυγή, άλλοτε υπόκωφη κι άλλοτε βοερή, ενός
ολόκληρου λαού για μια νέα εθνική ενότητα στη βάση του πατριωτικού καθήκοντος
για την απελευθέρωση της χώρας από τον πιο αδίστακτο αποικιοκρατικό ζυγό που
της έχει επιβληθεί ποτέ. Από την άλλη μια επίσημη αριστερά που δεν μπορεί να
κρύψει την αγωνία της να καταλάβει κυβερνητικούς θώκους, να γευτεί κι αυτή τη
νομή της εξουσίας, ποδοπατώντας αρχές και λαϊκά συμφέροντα.
Όταν υπερτερεί η
κομματική σκοπιμότητα
Τον χορό της πολιτικής κωλοτούμπας άνοιξε ο Αλέξης
Μητρόπουλος, καθηγητής του Εργατικού Δικαίου και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Άδικα
περίμενε κανείς να ακούσει την δική του ανάλυση...
περί «ρήτρας αποικίας», που
έχει ενσωματωθεί στη τελευταία δανειακή σύμβαση σε βάρος της Ελλάδας και κάνει
αδύνατη την επαναδιαπραγμάτευσή της. Ο ίδιος το ισχυριζόταν αυτό μέχρι πριν
λίγες εβδομάδες. Πάει αυτή, την έφαγε η πολιτική μαρμάγκα. Ήταν προφανές ότι ο
κ. Μητρόπουλος συνεμορφώθην προς τας άνωθεν υποδείξεις. Κι ο λόγος είναι απλός.
Πώς θα μπορούσε να μιλήσει για την «ρήτρα αποικίας» και μετά να υποστηρίξει την
επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, όπως έκανε στην συγκεκριμένη
εκδήλωση;
Κι όπως ήταν φυσικό κουβέντα για την απεμπόληση της εθνικής
κυριαρχίας της χώρας και την υπαγωγή της σε κατοχικό αποικιοκρατικό καθεστώς.
Πώς να τα έλεγε, από την στιγμή που ήταν υποχρεωμένος να υποστηρίξει την
επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, όπως είναι η επίσημη θέση του
ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο που μ’ αυτόν τον τρόπο έγινε πολιτικά συνένοχος της επιβολής καθεστώτος
αποικιοκρατικής κατοχής στην Ελλάδα, όπως συνένοχος είναι όποιος ζητά
επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Κι αυτό γιατί η επαναδιαπραγμάτευση
της δανειακής σύμβασης ισοδυναμεί με αναγνώρισή της, δηλαδή με αναγνώριση του
αποικιοκρατικού της χαρακτήρα. Διαφορετικά απαιτείται καταγγελία της με βάση τα
προβλεπόμενα από το εθνικό και διεθνές δίκαιο, ως άκυρης και στερούμενης
οιασδήποτε νομικής ισχύος. Η κομματική σκοπιμότητα και η προσωπική πολιτική
ατζέντα για μια ακόμη φορά πάνω από την αλήθεια και το συμφέρον της πατρίδας
και του λαού.
Οι δυο όψεις του
δοσιλογισμού
Διαπραγματεύομαι μια σύμβαση μόνο όταν αναγνωρίζω από θέση
αρχής την νομική της ισχύ και απλά θέλω να βελτιώσω τους δευτερεύοντες όρους
εφαρμογής της. Κι αυτό εν προκειμένω σημαίνει κάτι πολύ απλό: αναγνωρίζω τον
αποικιοκρατικό χαρακτήρα της σύμβασης με ότι συνεπάγεται για τον λαό και την
χώρα και επιδιώκω απλά να βελτιώσω κάποιους από τους όρους της αποικιοκρατικής
κατοχής. Αλήθεια, αυτό δεν ισχυρίζονταν πάντα όσοι συνθηκολογούσαν με τον
εκάστοτε κατακτητή και αποικιοκράτη;
Βέβαια όλα αυτά δεν είναι παρά μια απλή πολιτική πρόθεση.
Διότι πότε συνέβη ξανά στην ιστορία των λαών να αποδέχεται κανείς την
αποικιοκρατία και την κατοχή εναντίον του λαού και της χώρας του, αλλά να
βελτιώνει τους όρους επιβολής της; Ποτέ. Ο δοσιλογισμός δεν ξεχωρίζει με βάση
τις προθέσεις. Δωσίλογος δεν είναι μόνο εκείνος που αποδέχεται για τον λαό και
την χώρα του το καθεστώς αποικιοκρατικής κατοχής χωρίς όρους, αλλά κι εκείνος
που αποδέχεται το καθεστώς διεκδικώντας απλά επιμέρους βελτιώσεις. Άλλωστε, σ’
ολόκληρη την ιστορία των κοινωνικών και εθνικών αγώνων η προδοσία καλυπτόταν
πάντα πίσω από τις αγνότερες των προθέσεων προκειμένου να επιτευχθεί ότι
καλύτερο για το γένος, τον λαό, τις καταπιεσμένες τάξεις πάντα με δεδομένο τον
ζυγό.
Ας διαβάσει κανείς τις απολογίες των Τσολάκογλου και του
Λογοθετόπουλου και θα βρει τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες. Επαναδιαπραγμάτευση
της κατοχής ήθελαν κι αυτοί. Για να βελτιωθεί η ζωή των Ελλήνων υπό το καθεστώς
της ναζιστικής κατοχής πάσχιζαν κι αυτοί. Η μόνη διαφορά ήταν ότι δεν το
έπαιζαν αριστεροί.
Κι όπως κάνουν πάντα όσοι έχουν ήδη συνθηκολογήσει με τον
εχθρό, επικαλούνται τα χειρότερα που δήθεν θα επιπέσουν εν είδη πληγών του
Φαραώ στον δύστυχο λαό που δεν θα πειστεί να υποταχθεί στο ζυγό με την υπόσχεση
μιας επαναδιαπραγμάτευσης των όρων υποτέλειας και κατοχής. Έτσι λοιπόν μάθαμε
από τον κ. Μητρόπουλο ότι η επαναδιαπραγμάτευση και οι άλλες ανέξοδες ανοησίες
που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ ως λύσεις εντός του ευρώ και της ΕΕ είναι μονόδρομος.
Γιατί, όπως μας είπε, οποιαδήποτε άλλη πρόταση είναι επικίνδυνη και θα μας
οδηγήσει σε περιπέτειες. Έτσι είναι κι έτσι ήταν πάντα για τους αυλοκόλακες της
εξουσίας. Οι αγώνες του λαού για τα δίκια του, για το δικαίωμα να είναι νοικοκύρης
στον τόπο του, για τη δημοκρατία και την κοινωνική του χειραφέτηση ήταν πάντα
επικίνδυνοι για όσους τρέμουν να τα βάλουν με το καθεστώς.
Τα καλά και
συμφέροντα
Στο κάτω-κάτω της γραφής τι ξέρουν αυτοί από κίνδυνο και
περιπέτεια; Μήπως κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα από τις επιδρομές των
κατοχικών δυνάμεων; Μήπως οδηγήθηκαν στην περιπέτεια να χάσουν αγαπημένους τους
από την ολοκληρωτική ισοπέδωση του συστήματος υγείας, ή από την απελπισία της
εξαθλίωσης, των πλειστηριασμών και των δημεύσεων; Μήπως βρέθηκαν ποτέ στην
περιπέτεια να ψάχνουν εναγωνίως για φάρμακα και θεραπείες χωρίς να μπορούν να
πληρώσουν και χωρίς καμιά κάλυψη ώστε να μην να χάσουν δικούς τους ανθρώπους;
Μήπως κινδυνεύουν να χάσουν ακόμη και το σπίτι τους που με κόπο και ιδρώτα
απέκτησαν; Μήπως κινδυνεύουν να δουν την οικογένειά τους στο δρόμο, δίχως τροφή
και στέγη; Μήπως κινδυνεύουν να βρεθούν άνεργοι χωρίς καμιά προοπτική για
δουλειά; Μήπως είδαν να καταστρέφεται μέσα σε μια νύχτα ολόκληρη η ζωή τους
γιατί οι δανειστές και τα επιτελεία της ευρωζώνης απαιτούν γη, ύδωρ και αίμα;
Η αισχρή αυτή κινδυνολογία του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν δεν αποδεχτούμε
ως μονόδρομο το ευρώ και την ΕΕ, τότε θα οδηγηθούμε σε περιπέτειες, είναι το
ευαγγέλιο του χορτάτου που κηρύσσει την αναγκαιότητα της πενίας στους πεινασμένους,
το δόγμα του βολεμένου απέναντι σ’ αυτόν που με τον ξεσηκωμό του δεν έχει να
χάσει τίποτε άλλο εκτός από τα βάσανα και τα δεσμά του. Και είναι λογικό. Δεν
μπορεί ένα κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατραπεί σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ για
κάθε λαμόγιο της συνδικαλιστικής και κρατικής φατρίας του πάλαι ποτέ πανίσχυρου
ΠΑΣΟΚ, να νιώσει τι σημαίνει ανάγκη και δυστυχία ενός ολόκληρου λαού.
Αλήθεια, πώς να θέσει ζήτημα ευρώ και ΕΕ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ
όταν στηρίζεται σε βουλευτές, πρώην συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι με μισθό
υπαλλήλου εμφανίζονται με καταθέσεις εκατομμυρίων, όπως συμβαίνει με την
περίπτωση του κ. Τσουκαλά; Πώς να θέσει ζήτημα ευρώ και καθεστώτος κατοχής όταν
πρωτοσύμβουλοι του προέδρου του (όπως π.χ. οι Τσακαλώτος και Σταθάκης) έχουν επενδύσει
στις αποδόσεις ομολόγων της JP Morgan, της Blackrock κι άλλων ανάλογων ευαγών
ιδρυμάτων που αντλούν προνομιακά κέρδη από την ελεγχόμενη χρεοκοπία της
Ελλάδας; Να πάνε κόντρα στα οικονομικά και ταξικά τους συμφέροντα; Να ρισκάρουν
τα λεφτά τους; Γιατί; Για την πλέμπα που υποφέρει; Εσείς τι λέτε; Τι λέει η
κοινή λογική;
Πώς λοιπόν να μην κινδυνολογούν ότι έτσι και δεν μείνουμε
στο ευρώ και στην ΕΕ θα μπλέξουμε σε περιπέτειες; Για τις δικές τους
περιπέτειες ανησυχούν. Για το τι θα πάθουν οι ίδιοι και τα λεφτά τους. Ποσώς
ενδιαφέρονται για τις περιπέτειες του λαού και της πατρίδας, που έτσι κι αλλιώς
περνούν ήδη την πιο επικίνδυνη περιπέτεια της ιστορίας τους με τα χειρότερα να
έπονται όσο συνεχίζουμε να μένουμε εντός ευρώ και να πληρώνουμε το χρέος στους
ξένους τοκογλύφους.
Ας μιλήσουμε
επιτέλους λογικά
Γι’ αυτό και μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν
ακόμη καλοπροαίρετοι άνθρωποι που θεωρούν πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κάποια λύση
και αναρωτιούνται: Μα γιατί δεν θέτει θέμα κατάλυσης του πολιτεύματος και της
συνταγματικής τάξης της χώρας με την επιβολή των δανειακών συμβάσεων, των
οποίων παραρτήματα είναι τα μνημόνια; Γιατί δεν μιλά για πραξικόπημα που
συνετελέστη στις 6 Μαΐου του 2010 με το πρώτο μνημόνιο και συνεχίζεται μέχρι
σήμερα μέσα από την επιβολή επιτρόπων και γκαουλάιτερ στη διοίκησης της χώρας,
την ψήφιση 420 μνημονιακών νόμων και 27 Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου που
έχουν δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς απόλυτης ανομίας υπέρ των ξένων κέντρων που
αποφασίζουν για την τύχη της χώρας;
Μα αν έκανε κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα θα έμπαινε ζήτημα
τιμωρίας όλων όσοι οργάνωσαν και συμμετείχαν στο πραξικόπημα αυτό, όπως έγινε
το 1945 με τις δίκες των δοσιλόγων της ναζιστικής κατοχής, ή της δίκης των
πρωταίτιων της Χούντας το 1975. Θα έμπαινε ζήτημα ακύρωσης και καταγγελίας όλων
των συμβάσεων που υπέγραψαν, ή αποδέχτηκαν οι κυβερνήσεις της πολιτικής
ανωμαλίας σύμφωνα με το άρθρο 120 παρ. 3 του Συντάγματος. Και τέλος θα έμπαινε
ζήτημα αποκατάστασης της νομιμότητας με όρους λαϊκής κυριαρχίας μέσα από ένα
Συντακτικό Σώμα που θα συνέτασσε ένα νέο δημοκρατικό Σύνταγμα όπου θα διασφαλίζονταν
τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού και η εθνική του ανεξαρτησία.
Και τότε με ποιους θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τον λαό; ¨Όχι
βέβαια. Με τη γνωστή νομενκλατούρα που και σήμερα διοικεί το κράτος και είναι
ένοχη εσχάτης προδοσίας. Πώς θα μπορούσε να αναγνωρίσει τις καταχρηστικές και
πραξικοπηματικές συμβάσεις μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση; Πώς θα μπορούσε να
προφασιστεί ότι υπάρχει συνέχεια του κράτους και επομένως όσο κι αν
διαπραγματευθεί δεν μπορεί ούτε καν μια «αριστερή κυβέρνηση» να αρνηθεί τις
δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει σε βάρος της χώρας και του λαού οι προηγούμενοι;
Και τέλος πώς θα αποδειχθεί μια «αριστερή κυβέρνηση» χειρότερη από τους
σημερινούς, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς;
Τρέχα, τρέχα μαύρο
μου γαϊδούρι…
Πόσο μπορείτε να αντέξετε ακόμη; Πόσο μπορείτε να αντέξετε
μέχρι να δείτε στην πράξη τα χαΐρια του μικρότερου κακού, όπως πλασάρεται
σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Αναρωτηθείτε στα σοβαρά πόσο ακόμη μπορείτε να αντέξετε μέχρις
ότου αποδειχθεί για πολλοστή φορά ότι το μικρότερο κακό είναι πάντα ότι
χειρότερο. Ιδίως σε συνθήκες κατάρρευσης και καταστροφής σαν τις σημερινές. Αν
αντέχετε, καλά κάνετε και ελπίζετε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πειραματισμός με κόμματα που
ζητούν σε τέτοιες συνθήκες λευκές επιταγές από έναν λαό που εξοντώνεται μαζικά
για να επαναδιαπραγμευτούν με τον εχθρό κι αν δεν τους βγει τότε θα δουν τι θα
κάνουν, είναι πολυτέλεια μόνο για τον βολεμένο και τον ανόητο.
Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την αίσθηση ότι ο ελληνικός λαός
σήμερα αποτελείται στην πλειοψηφία του από βολεμένους και ανόητους. Όπως
ακριβώς τον θεωρούν όλα τα κόμματα εναλλαγής. Κι έτσι έχουν καβαλήσει το καλάμι
που νομίζουν ότι θα τους φέρει στην εξουσία. Όπως ατρόμητος καλπάζει πάνω στο
μαύρο του γαϊδούρι ο δόκτωρ Δρακατόρ, ή όπως ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης, που
επικεφαλής του «κόμματος των κυανολεύκων» ήταν σίγουρος για την εξουσία
υποσχόμενος ευημερία κι ελεύθερο έρωτα για όλους ενώ μοίραζε τα υπουργεία στους
οπαδούς του με δύο δραχμές το χαρτοφυλάκιο. Έτσι κι οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ
σήμερα. Δεν τους κόφτει για τίποτε άλλο.
Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά που μια ασήμαντη κομματική
μειοψηφία έχει βρεθεί τόσο κοντά στην κυβέρνηση και δεν θέλει να χάσει με
τίποτε την νομή της εξουσίας. Κι επομένως δεν υπάρχει καμιά πολιτική κωλοτούμπα
που δεν θα επιχειρήσει, καμιά κατουρημένη ποδιά που δεν θα φιλήσει, και καμιά
συνθηκολόγηση με το καθεστώς δεν θα είναι αρκετή προκειμένου να ανοίξουν οι
πύλες της εξουσίας. Η απελπισία του κόσμου είναι ο μόνος της σύμμαχος.
Όποιος λοιπόν είναι τόσο βολεμένος, ανόητος, ή απελπισμένος
μπορεί άνετα να ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πλειοψηφία όμως του ελληνικού λαού ούτε
βολεμένη είναι, ούτε ανόητη για να μην ξέρει να κρίνει, ούτε τόσο απελπισμένη
για να αφεθεί στην τύχη. Η ανάγκη δεν της το επιτρέπει. Δεν έχει τα περιθώρια
να περιμένει. Και μέσα στο 2014 θα ανακαλύψουν όλοι πόσο εύκολο είναι για έναν
λαό, που κρατά τα λογικά του και την ψυχραιμία του, να ανατρέψει όλα τα στημένα
προγνωστικά και να κάνει την έκπληξη. Μια έκπληξη που θα είναι πολύ πιο
εντυπωσιακή από την ξαφνική εκλογική εκτίναξη ενός κινήματος σαν εκείνου του
Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, το οποίο από το 0,5% έφτασε στο 25% δρομολογώντας στην
πράξη την έξοδο του Ιταλικού λαού από την ευρωζώνη. Αφήστε τους να ζουν στο
νιρβάνα των στημένων δημοσκοπήσεων και στην εικονική πραγματικότητα του
διπολισμού που σκηνοθετούν τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία. Πίσω έχει η αχλάδα
την ουρά.
Τοποθέτηση του Δ. Καζάκη στην εκδήλωση του ΔΗΚΚΙ — 18 Δεκεμβρίου 2013
Ο Γενικός Γραμματέας του ΕΠΑΜ, Δημήτρης Καζάκης, τοποθετείται στην Εκδήλωση-συζήτηση, στη μνήμη του γραμματέα του πολιτικού συμβουλίου του ΔΗΚΚΙ Νίκου Μπουζάνη, με θέμα «Η πορεία της ΕΕ και το Ελληνικό Πείραμα»,
την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013.
Αναρτήθηκε από το ΕΠΑΜ ΠΑΤΡΑΣ
την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013.
Αναρτήθηκε από το ΕΠΑΜ ΠΑΤΡΑΣ
Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013
Ε.Πα.Μ.: Δήλωση αλληλεγγύης στους Ισπανούς συναγωνιστές
Το Ε.Πα.Μ. καταδικάζει το σχέδιο νόμου περί "ασφάλειας
των πολιτών" που υιοθέτησε πρόσφατα η Ισπανική Κυβέρνηση και που
πρόκειται να υποβληθεί στο κοινοβούλιο για υιοθέτηση, επειδή καταπατεί το
δικαίωμα του συνέρχεσθαι, συναθροίζεσθαι και την ελευθερία έκφρασης.
Η επιβολή προστίμων ύψους 60.000 ευρώ για εξύβριση
αστυνομικού, η κάλυψη του προσώπου σε διαδήλωση, ή η επιβολή προστίμου 600000
ευρώ για διαδηλώσεις χωρίς άδεια πλησίον του Κοινοβουλίου, εκτός του ότι
παραβιάζει την Συνθήκη της Λισσαβώνας, θυμίζει κατάλοιπα της εποχής του Φράνκο
και επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά ότι η έννοια της δημοκρατίας στην Ε.Ε.
είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Οι ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών δεν
συνάδουν πια με την επιβίωση του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως στην
πορεία της προς την ομοσπονδιοποίηση και οφείλουν να καταργηθούν. Έτσι ανάλογοι
νόμοι αναμένονται να επιβληθούν σταδιακά σε όλες της χώρες της Ε.Ε..
Το
Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο εκφράζει την αλληλεγγύη του προς τους Ισπανούς
συναγωνιστές, που διαδηλώνουν για την διατήρηση των θεμελιωδών
ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, για να μην ξανακυλήσει η χώρα τους στα
χρόνια του
Φράνκο και να μην ζήσουν ξανά στο όνομα του ευρωπαϊκού ονείρου, τον
εφιάλτη
μιας μακρόχρονης φασιστικής τυραννίας. Ο
δικός τους αγώνας είναι και δικός μας.
Αθήνα 17 Δεκέμβρη 2013
Η Πολιτική Γραμματεία
του Ε.Πα.Μ.Γερμανικός ναζιστικός χειμώνας, του 1943 ! Ευρωπαϊκός ναζιστικός χειμώνας, του 2013 !
Του Κώστα Γιαννιώτη*
Δυο
χρονολογίες τόσο μακρινές και τόσο διαφορετικές !
Δυο εποχές τόσο κοντινές και τόσο ίδιες
!
………………………………………………………………………………………………
Χειμώνας
του 2013 !
Τρόμος
και πανικός στα επιτελεία της νεο-Γκεστάπο !
Έντρομοι
παρακολουθούν την αποσύνθεση του πολιτικού τους εκτρώματος, χωρίς καμιά
δυνατότητα, από μέρους τους να παρέμβουν ουσιαστικά και επιδιορθωτικά.
Αντιλαμβάνονται
ότι ούτε «ελιές» τους σώζουν, ούτε «58», ούτε 158, ούτε 1058.
Η
κατάρρευση των δημοσίων εσόδων τους αποδιοργανώνει και τους οδηγεί σε
απονενοημένες κινήσεις απελπισμένου, που προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του
για να μη βουλιάξει μισοπέλαγα.
(Οι
ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο προέρχονται, αυτή τη στιγμή από 2.695.791
φυσικά πρόσωπα.
Η
αύξηση των επιχειρήσεων, που έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο, έχουν
αυξηθεί κατά 230 %, περίπου, σε σχέση με τον ίδιο μήνα του `12).
Πρέπει
να πληρώσουν τους νταβατζήδες «εταίρους» της Ευρώπης και των «αγορών»,
αλλά δεν τους βγαίνει ο λογαριασμός.
Διατάσσουν
τα εφοριακά τάγματα εφόδου να «σπάνε» ……. ‘’μετά
από εισαγγελική εντολή’’ - προστατευμένες συνταγματικά – πόρτες σπιτιών
πολιτών, και μπουκάροντας μέσα να προχωρούν σε κατασχέσεις του περιεχομένου των
κατοικιών.
Κατάσχουν
σπίτια και ξεσπιτώνουν ανθρώπους, για ποσά που οι «κυβερνώντες» δίνουν για
πουρμπουάρ στους ελάχιστους εναπομείναντες οπαδούς τους για να τους
χειροκροτούν.
Αφήνουν
στο σκοτάδι και την παγωνιά 350. 000 ανθρώπους, γιατί τους αφαίρεσαν τη
δυνατότητα να μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα, την ίδια στιγμή που τα μαντριά των
«κομμάτων» τους έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τη ΔΕΗ τής τάξης των 400 και
500 χιλιάδων ΕΥΡΩ. (Την ίδια ώρα μοιράζουν δεκάδες εκατομμύρια σε εταιρίες
παρατρεχάμενων «συμβούλων» που τα χρεώνουν σ` αυτούς που θα ξεσπιτώσουν αύριο
για χρέη προς το δημόσιο).
Ανοιχτός
φασισμός και επικίνδυνη για τον τόπο εξέλιξη. Εικόνες που σε λίγο θα μας πάνε
πιο πίσω κι από την τριτοκοσμική Νιγηρία – όπως ήθελε, και το δήλωνε
απερίφραστα, η περίφημη κ. Λαγκάρντ. Ο
εφοριακός μέσα στο σπίτι και το φορτηγάκι τού παλιατζή απ` έξω - με το
μεγάφωνό του να παίζει σκυλολαϊκά - να
φορτώνει παλιούς καναπέδες, μισοσκουριασμένα πλυντήρια, την….. κιθάρα, ενθύμιο από
τον παππού, το χρυσό δαχτυλίδι της γιαγιάς και ό, τι άλλο βρει ο εφοριακός που
θα κάνει τις κατασχέσεις. Ο κάθε υπαλληλάκος εφοριακός (που δέχεται να δρα ως
συνεργός, με τη δικαιολογία ……. ‘’είχα
εντολές. Τη δουλειά μου έκανα !!) θα έχει τη δυνατότητα να κρίνει ακόμα και
το ποια ώρα θα κοιμηθεί ο κάθε χριστιανός – αφού θα μπορεί να κάνει έφοδο
απροειδοποίητα και οποιαδήποτε ώρα της μέρας.
Μέρα
με τη μέρα το κατοχικό καθεστώς διολισθαίνει σε μια, όλο και πιο ανοιχτή
«κοινοβουλευτική» φασιστική εκτροπή, παραμερίζοντας βίαια κάθε ατομικό και
συλλογικό συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών.
Κάποιοι
άλλοι, αυτού του πολιτικού συστήματος που κατατρώει σαν γάγγραινα το σώμα της
πατρίδας μας, «αντιπολιτεύονται» (!) και «κατακεραυνώνουν» (!) τους
«κυβερνώντες» την ίδια ώρα που ηγετικά τους στελέχη - και «διαπρεπείς»
«οικονομολόγοι» τους – επενδύουν χιλιάδες ΕΥΡΩ στην J. P. MORGAN και
την BLACK ROCK, τα
προεξάρχοντα κοράκια που καταξεσκίζουν το κορμί της Ελλάδας. Αυτοί θα μας σώσουν
!!!!! Αυτοί θα…… « διαπραγματευτούν» με
αυτούς στους οποίους επενδύουν τα λεφτά τους !!!!!
Το
παρόν και το μέλλον των πολιτών αυτής της χώρας, η ίδια η ζωή του, τίθενται υπό
αμφισβήτηση και, στην ουσία, υπό απαγόρευση.
Η
αγωνία και η αβεβαιότητα για το αύριο είναι αυτά που διακατέχουν τον κάθε
άνθρωπο αυτού του τόπου, λίγο πριν κλείσει τα μάτια του να κοιμηθεί. Ίδια με
αυτά που βίωσαν οι γονείς και οι παππούδες μας στη διάρκεια της κατοχής. Δεν
ήξεραν τι θα τους ξημερώσει.
Βέβαια, υπήρξαν και αυτοί που και στην α΄
κατοχή πέρασαν καλά, απλώνοντας τα πόδια τους πάνω στο χιλιοβασανισμένο κορμί
του λαού, που στέναζε κάτω από τη ναζιστική μπότα. Που απολάμβαναν τα
λουκούλλεια γεύματά τους, ομοτράπεζοι των κατακτητών την ώρα που στο δρόμο
κυλούσε αργά και πένθιμα η χειράμαξα με τα στοιβαγμένα, τουμπανιασμένα από την
πείνα, πτώματα αθώων παιδιών.
Ίδια
και σήμερα . Τα μόνα που άλλαξαν είναι τα μέσα επιβολής της κατοχής.
Τις
τεθωρακισμένες μεραρχίες τους και τη Λουφτβάφφε τις αντικατέστησε το ΕΥΡΩ.
Τότε
η Κομαντατούρ είχε την έδρα της στην οδό
Κοραή. Σήμερα μεταφέρθηκε στο Μαξίμου.
Η
οδός Μέρλιν της Γκεστάπο μεταφέρθηκε στο Σύνταγμα, στο υπουργείο Στουρνάρα, και
τα κατά τόπους φρουραρχεία του, τις εφορίες.
Τα
Ες Ες υποκαταστάθηκαν από τα ΜΑΤ.
Οι
φυλακές Αβέρωφ μεταφέρθηκαν στον Κορυδαλλό.
Τα
σπίτια καίγονται από ξυλόσομπες και τα παιδιά δηλητηριάζονται (όχι στο Νταχάου, αλλά
στα σπίτια τους) από αναθυμιάσεις.
Ο
εχθρός, ο σκοπός του, τα θύματά του, οι τακτικές του, αλλά και οι συνεργάτες
του παραμένουν ίδια.
Σαν
να πάγωσε το ημερολόγιο στη δεκαετία του σαράντα. Σαν να μην άλλαξε μέρα. Εκτός από το αναμφισβήτητο
γεγονός ότι τότε ο Έλληνας μπορούσε να μένει σε ένα σπίτι, έστω και πανάθλιο και παγωμένο, και να
κλείσει για πάντα τα μάτια του, έχοντας σαν τελευταία εικόνα τις κρεμασμένες
στον τοίχο φωτογραφίες αγαπημένων του.
Σήμερα
αργά αλλά σίγουρα χάνει αυτή την «πολυτέλεια» με αποφάσεις του ανωτάτου
διοικητού των κατοχικών δυνάμεων φον
Ράιχενμπαχ, - του αντικαταστάτη του στρατηγού φον Χέλμουτ Φέλμυ του 1941-44 - και των Πολ Τόμσεν, Ματίας Μος, και
Κλάους Μασούχ - στη θέση του φον Βάλτερ Σιμάνα, διοικητή των Ες Ες του
1941-44..
Πολλοί
είναι οι συμπατριώτες μας, που η τελευταία εικόνα που αποτύπωσαν, πριν κλείσουν
τα μάτια τους σε κάποιο πεζοδρόμιο ή στο βάθος κάποιας στοάς, ήταν ο βαρύς και
απειλητικός ουρανός, την ίδια ώρα που στην απέναντι πλατεία λαμπύριζε το
χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου, και στο πλαϊνό κτήριο η φωτεινή διαφήμιση
της J.P.MORGAN. Μοναχικός αποχαιρετισμός τους το ειρωνικό πέρα δώθε
της σημαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που με άφατη χυδαιότητα παρακολουθεί και
απολαμβάνει τον ανθρώπινο εξευτελισμό και την απαξίωση της ίδιας της ζωής. Η
σβάστικα που μεταμφιέστηκε σε αστέρια.
Πατριώτη,
που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, να θυμάσαι.
Χριστούγεννα του1943,
μέσα στη φρίκη του γερμανικού ναζισμού, οι Έλληνες πίστεψαν στα ελεύθερα Χριστούγεννα του 1944. Και το πέτυχαν.
Είμαι
σίγουρος ότι το ίδιο θα γίνει και τώρα. Μέσα στη φρίκη του ΕΥΡΩναζισμού
μπαίνουμε στα Χριστούγεννα του 2013. Τα ελεύθερα Χριστούγεννα του
2014, θα φτάσουν σύντομα. Είτε το θέλουν είτε όχι. Θα τα γιορτάσουμε
ελεύθεροι γιατί κάθε μέρα και πιο πολύ γίνεται οργισμένη απαίτηση της πλειοψηφίας
του λαού, που θέλει να ζήσει ελεύθερος,
χωρίς χρέη. Με το δικό του νόμισμα, που θα αντιπροσωπεύει την εθνική του
κυριαρχία και ανεξαρτησία. Την αξιοπρέπεια του ικανότατου, αλλά τόσο
βασανισμένου, λαού μας !
Είπαμε
και στην αρχή αυτού του σημειώματος.
Δυο
χρονολογίες τόσο μακρινές και τόσο διαφορετικές ! Αλλά ………
Δυο εποχές τόσο κοντινές και τόσο ίδιες
!
*Κώστας Γιαννιώτης
Μέλος
του Εθν. Συντον. Συμβουλίου του ΕΠΑΜ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)