"ΕΠΑΦΙΑ" ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Νίκος Ι. Καραβέλος

Δικηγόρος-Συγγραφέας

nkaravelos@gmail.com

Ίσως το πλέον σημαντικό πρόσωπο, ακόμη κι από τον "Ηγέτη", για τον οποίο θα αφιερώσουμε ειδικό κεφάλαιο.

Υπάρχει και μεγαλουργεί, αμέσως με την προκήρυξη των εκλογών, καθώς τότε καρποφορούν τα άνθη των ικανοτήτων του.

Κανένας εκλογικός σχηματισμός δεν επιβιώνει στη άγρια Δύση της εκλογικής μάχης χωρίς την βοήθεια ενός τουλάχιστον "Επαφία".

Είναι, θα τολμούσαμε να πούμε, όπως ο βασικός "πιστολέρο" κάθε αξιοπρεπούς συμμορίας που σέβεται τον εαυτό της!

Ένα κόμμα μπορεί να ζήσει ακόμη και να μεγαλουργήσει χωρίς νερό, χωρίς μόρφωση, χωρίς την αναγκαία κατάρτιση των στελεχών του. Δεν βλάπτει αν υπάρχει παιδεία, χωρίς αυτό να είναι και απαραίτητο.

Κόμμα, όμως, χωρίς άτομα που να διαθέτουν "επαφές", είναι έννοια αδιανόητη.

Ακατανόητη, όπως η σκορδαλιά δίχως το σκόρδο, όπως έρωτας δίχως το κλάμα, ψάρι χωρίς το νερό, ο χειμώνας χωρίς το κρύο και η ελληνική πολιτική χωρίς το ψέμα και το ρουσφέτι!

Κόμμα, χωρίς αρχηγό είναι νοητό. Όμως χωρίς τον "Επαφία" είναι πράγμα αδύνατο.

Αυτός θα φέρει τον Αρχηγό σε επαφή με την χρήσιμη συνομοταξία των ατόμων που έχουν την ευγενική καλοσύνη να τριγυρνούν άσκοπα όπως οι κοπρίτες έξω από τα σουβλατζίδικα.

Αυτός θα κινητοποιήσει, για το "Καλό", τις μάχιμες ομάδες των εργολάβων, των μεσαζόντων, των καταφερτζήδων των δικηγόρων, των ιατρών, των οικονομολόγων και των λοιπών ευαίσθητων συμπολιτών μας, οι οποίοι, μόλις μυρίσει η άνοιξη των εκλογών, σπεύδουν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του πλέον ιερού σκοπού, δηλαδή του κόμματος, άρα της τσέπης τους, και επομένως της αγαπητής πατρίδος!

Αυτός, τέλος, θα συνεγείρει τα πατριωτικά αισθήματα όλων εκείνων, χωρίς τους οποίους οι εκλογές θα ήταν ίσως προσφορότερες για το συμφέρον των πολιτών, δεν θα είχαν όμως, αληθινά, κανένα ενδιαφέρον και ούτε θα υπηρετούσαν την μεγάλη κοινωνική πραγματικότητα, και τη σημασία για την οποία προκηρύσσονται εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια: Την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων των ολίγων ισχυρών και το βαθύ αποκοίμισμα των πολλών μέσα στο γλυκό και μαλακό κρεβάτι της "δημοκρατίας"

Συστηματική η εξαπάτηση των Ελλήνων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά από τον Τσίπρα.

Δημήτρης Κυπριώτης

Παρά τα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης για επιστροφή της οικονομίας στην κανονικότητα ή ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έκανε κάτι χειρότερο από τις προηγούμενες μνημονιακές, ας δούμε ποια είναι η πραγματικότητα.  Σημειώνονται στο κείμενο που ακολουθεί, τα κυριότερα 29  φορολογικά μέτρα που  προσέφερε ο κ. Τσίπρας προσωπικά και ο ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα στους Έλληνες.

Τα μέτρα αυτά κτύπησαν κατά προτεραιότητα τους εργαζόμενους και τις μεσαίες εισοδηματικές τάξεις, και αυτά είναι:

1. Καταργήθηκε η έκπτωση φόρου 1,5% στην παρακράτηση φόρου εισοδήματος.

2. Αυξήθηκαν οι συντελεστές της εισφοράς αλληλεγγύης με τον ανώτατο συντελεστή να αυξάνεται από το 2,8% στο 10%.

3. Μειώθηκε η έκπτωση φόρου που οδηγεί σε αφορολόγητο όριο για τους μισθωτούς και συνταξιούχους από τα 2.100 ευρώ στα 1.900 ευρώ.

4. Αυξήθηκαν οι συντελεστές της φορολογικής κλίμακας για όλους τους φορολογούμενους με τον ανώτατο συντελεστή να αυξάνεται από το 42% στο 45%.

5. Αυξήθηκε το φορολογούμενο εισόδημα ως παροχή σε είδος για την παροχή εταιρικών Ι.Χ. από τις επιχειρήσεις στους εργαζομένους τους. Το εισόδημα υπολογίζεται σε ποσοστό 80% αντί για 30% που ίσχυε επί του κόστους συντήρησης που εγγράφουν ως δαπάνη οι επιχειρήσεις στα βιβλία τους.

6. Καταργήθηκε η αυτοτελής φορολόγησης του εισοδήματος από ελεύθερο επάγγελμα 26% έως 33% και πλέον το εισόδημα αυτό φορολογείται με συντελεστές που φθάνουν ακόμη και το 45%.

7. Αυξήθηκαν οι φορολογικοί συντελεστές για το εισόδημα από ενοίκια. Ο συντελεστής για εισόδημα έως 12.000 αυξήθηκε από το 11% στο 15%, για εισόδημα από 12.000 έως 35.000 αυξήθηκε από το 33% στο 35% και για εισόδημα πάνω από 35.000 αυξήθηκε από το 33% στο 45%.

8. Αυξήθηκε η προκαταβολή φόρου για όλους τους επαγγελματίες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από το 55% στο 100%.

9. Αυξήθηκε ο φορολογικός συντελεστής των επιχειρηματικών κερδών από το 26% στο 29%.

10. Αυξήθηκε ο συντελεστής φορολόγησης των μερισμάτων από το 10% στο 15%.

11. Αυξήθηκε ο συντελεστής του φόρου πολυτελούς διαβίωσης από το 10% στο 13% επί του ετήσιου τεκμηρίου για τα Ι.Χ. άνω των 2.500 κυβικών, τις πισίνες και τα αεροσκάφη ενώ επιβλήθηκε ο φόρος και στα σκάφη αναψυχής.

12. Αύξηση του κανονικού συντελεστή ΦΠΑ από το 23% στο 24%.

13. Μαζική μετάταξη προϊόντων και υπηρεσιών ευρείας κατανάλωσης από το μειωμένο συντελεστή 13% στον κανονικό 24%. Μεταξύ άλλων μετατάχθηκαν σε υψηλότερο συντελεστή η εστίαση, οι μεταφορές και τα μη νωπά τρόφιμα (π.χ. μακαρόνια, ρύζι) και οι διανυκτερεύσεις των ξενοδοχείων.

14. Εκτός από τις παρεμβάσεις αύξησης του φόρου εισοδήματος, η κυβέρνηση προχώρησε και σε παρεμβάσεις αύξησης της έμμεσης φορολογίας καθώς και του ΕΝΦΙΑ. Ειδικότερα:

15. Κατάργηση σε τρεις δόσεις των μειωμένων κατά 30% συντελεστών ΦΠΑ που ίσχυαν στα νησιά του Αιγαίου.

16. Καταργήθηκε ο μειωμένος ειδικός φόρος κατανάλωσης (ΕΦΚ) για τα οινοπνευματώδη ποτά στα Δωδεκάνησα.

17. Επιβλήθηκε φόρος 10% στην συνδρομητική τηλεόραση.

18. Επιβλήθηκε φόρος 5% στην σταθερή τηλεφωνία και το ίντερνετ.

19. Αυξήθηκε ο ΕΦΚ στα οινοπνευματώδη ποτά και τα τσιγάρα.

20. Αυξήθηκε ο φόρος στη μπύρα.

21. Επιβλήθηκε ΕΦΚ στο κρασί.

22. Επιβλήθηκε ειδικός φόρος κατανάλωσης 1 ευρώ ανά 10 ml υγρού ηλεκτρονικού τσιγάρου.

23. Αυξήθηκε κατά 3 λεπτά ανά λίτρο ο φόρος στην αμόλυβδη, κατά 8 λεπτά στο ντίζελ κίνησης, κατά 10 λεπτά στο υγραέριο κίνησης και κατά 5 λεπτά ανά λίτρο στο πετρέλαιο θέρμανσης.

24. Καθιερώθηκε ειδικό τέλος διανυκτέρευσης για όλα τα τουριστικά καταλύματα

25. Επιβλήθηκε φόρος στις βραχυχρόνιες μισθώσεις κατοικιών (π.χ. Airbnb).

26. Επιβλήθηκε φόρος στον καφέ 3 ευρώ ανά κιλό για τον καβουρδισμένο, 2 ευρώ για τον μη καβουρδισμένο, 4 ευρώ για τον στιγμιαίο και τα συμπυκνώματα καφέ κ.ά. Η επιβολή του φόρου εκτιμάται ότι αύξησε τη λιανική τιμή του προϊόντων έως και 10%.

27. Αυξήθηκαν οι συντελεστές του συμπληρωματικού ΕΝΦΙΑ από 0,1 έως 1% που είναι σήμερα σε έως και 1,15% αλλά ο φόρος αρχίζει να επιβάλλεται από χαμηλότερη αξία καθώς μειώνεται το αφορολόγητο από τις 300.000 στις 200.000 ευρώ.

28. Αυξήθηκαν οι συντελεστές για τον υπολογισμό του ΕΝΦΙΑ στα οικόπεδα.

29. Αυξήθηκε από 5 τοις χιλίοις σε 5,5 τοις χιλίοις ο συμπληρωματικός ΕΝΦΙΑ για τα νομικά πρόσωπα.

Δυστυχώς στην κυβέρνηση αυτή περισεύει  ο αχαλίνωτος και μασκαρεμένος λαϊκισμός  και τα τερατώδη ψέμματα με υπερβολική δόση προπαγάνδας . Το ξεσκέπασμα  της ψεύτικης ρητορίας και των σαθρών επιχειρημάτων, δεν μπορούν να επισκιάσουν την πραγματικότητα  για πολύ ακόμα. Οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία τους πήραν είδηση και συνειδητοποιούν, όλο και περισσότερο, ότι ο τόπος  χρειάζεται μία άλλου τύπου  λογική και μια ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και  όχι άλλο μείγμα πολιτικής για να μπορέσει να σωθεί, να επιβιώσει και να αναπτυχθεί  η χώρα. 

Στα πολύ θεμελιώδη του Καπιταλισμού

του Σπύρου Στάλια*

Νόμισμα – χρήμα

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι το χρήμα δημιουργείται από τον ιδιωτικό τομέα, όπως γίνεται με τις 19 χώρες της ευρωζώνης, από τη ΕΚΤ. Αυτό δεν είναι αλήθεια για μια επικυρίαρχη χώρα, όπως και για τις υπόλοιπες 190 περίπου χώρες στο κόσμο, όπου ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα της είναι η έκδοση του νομίσματος της χώρας.

Πόσο χρήμα μπορεί να εκδώσει μια χώρα

Μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα ποτέ δεν μπορεί να πτωχεύσει. Δεν είναι δυνατόν να της λείψει το χρήμα αφού η χώρα το εκδίδει. Αφού το χρήμα εκδίδεται στην χώρα, και δεν είναι συνδεδεμένο με άλλο νόμισμα του εξωτερικού σε σταθερή ισοτιμία ή με άλλο πολύτιμο μέταλλο (χρυσός), η προσφορά χρήματος θεωρητικά είναι απεριόριστη.

Αντίθετα μια χώρα που είναι χρήστης ξένου νομίσματος, όπως οι χώρες της ευρωζώνης, είναι δυνατόν να πτωχεύσουν, όπως η Ελλάδα το 2010, και η έκδοση του χρήματος είναι απόλυτα περιορισμένη σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες κάθε χώρας. Κάθε αύξηση της προσφοράς χρήματος θεωρείται πληθωριστική! Με άλλα λόγια θεωρούν στην ευρωζώνη ότι ο πληθωρισμός είναι νομισματικό φαινόμενο και όχι φαινόμενο που ξεκινά από την παραγωγή. Τραπεζικά Οικονομικά του 19ου αιώνα!

Φορολογία – Δανεισμός

Μια χώρα που εκδίδει το δικός της νόμισμα ποτέ δεν φορολογεί για να δαπανήσει και ποτέ δεν δανείζεται (ομόλογα) για να δαπανήσει. Εκδίδει χρήμα για να μπορούν οι πολίτες να πληρώνουν φόρους και για να μπορούν να αγοράζουν ομόλογα. Η χώρα πρώτα δαπανά και μετά φορολογεί και πρώτα δαπανά και μετά δανείζεται. Φορολογεί για να ζητείται το νόμισμα, φορολογεί για να διατηρεί την αξία του νομίσματος σταθερή, φορολογεί για να κάνει αναδιανομή του εισοδήματος και τέλος φορολογεί για να στρέψει την παραγωγή εκεί που η Κυβέρνηση επιθυμεί.

Αντίθετα οι χώρες της ευρωζώνης πρέπει να φορολογήσουν πρώτα για να δαπανήσουν.

Χρέος

Το χρέος μιας χώρας που εκδίδει το δικό της νόμισμα δεν είναι πραγματικό χρέος, γιατί το επιλεγόμενο χρέος είναι εκπεφρασμένο στο νόμισμα που η χώρα εκδίδει. Συνεπώς ανά πάσα στιγμή η χώρα μπορεί να τιμήσει το χρέος της και άρα δεν έχει λόγο να δανειστεί και να εκδώσει ομόλογα για να δαπανήσει. Απλά εκδίδει ομόλογα για να μαζέψει χρήμα από την αγορά -που ούτως ή άλλως η Κυβέρνηση πριν είχε εκδώσει, και η όποια πριν είχε δαπανήσει -για να διατηρεί το βασικό επιτόκιο στο ύψος που η κυβέρνηση επιθυμεί. Προσοχή τώρα.

Η Κυβέρνηση πουλάει ομόλογα και παίρνει χρήμα. Τι είναι όμως ένα ομόλογο; Μια άλλη μορφή του χρήματος και μάλιστα με τόκο. Δηλαδή ο πολίτης παίρνει τα λεφτά του από μια τράπεζα, από ένα τρεχούμενο λογαριασμό και τοποθετεί τα λεφτά του σε ένα λογαριασμό του Κράτους αποταμιευτικό και χωρίς κίνδυνο. Όταν λήξει το ομόλογο γίνεται η αντίθετη πράξη.

Αντίθετα μια χώρα που δεν εκδίδει το δικό της νόμισμα, όπως οι χώρες του ευρώ, πρέπει να δανειστεί και πέραν της φορολογίας για να μπορεί δαπανήσει, και είναι η κάθε χώρα του ευρώ στο έλεος των Τραπεζών ή αλλιώς των αγορών.

Πιο απλά δεν γίνεται.

Και αυτά τα γράφω γιατί μετά τις εκλογές οι τράπεζες και το νυν πολιτικό προσωπικό, εννοώ όλα τα κόμματα που είναι στη Βουλή, θα μας πιούν το αίμα.

Έχουμε εναλλακτική λύση, οι Έλληνες και η Ελλάδα να σωθούν!!

Αυτό το άρθρο περιέγραψε με σαφήνεια την αλήθεια.

Αν σας ικανοποίησε κοινοποιήστε το, μπας και οι Έλληνες φοβίσουν τον φόβο τους και την άγνοια στην οποία εντέχνως τους έχουν ρίξει.

*Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος Ph.D -spyridonstalias@hotmail.com

Σύγκρουση Ελλάδας –Τουρκίας «Πόλεμος δι’ αντιπροσώπων» ΗΠΑ-Ρωσίας για την Μεσόγειο.

Γράφει ο Νικόλαος Καρατουλιώτης

Στρατηγός ε.α- Συγγραφέας

Ιστορικό.

Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων “proxy war” ή διαμεσολαβητικός πόλεμος, είναι η σύγκρουση μεταξύ δύο εθνών, χωρίς την άμεση εμπλοκή τους στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων , αλλά χρησιμοποιούν άλλες δυνάμεις (συμμαχικές) για να επιτεθούν στα συμφέροντα του αντιπάλου.

Έχει διαπιστωθεί ότι οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ μεγάλων δυνάμεων είναι εξαιρετικά δαπανηροί αλλά και ένεκα του σύγχρονου πυρηνικού οπλοστασίου, ενδεχομένως η απόλυτη καταστροφή κάθε είδους μορφή ζωής στον πλανήτη γη.

Το κράτος-ευεργέτης, χρηματοδοτεί και εξοπλίζει τον «αντιπρόσωπο» του, ο οποίος με την σειρά του γίνεται χρηστικό εργαλείο προώθησης των συμφερόντων του πρώτου.

Οι μεγάλες δυνάμεις χρησιμοποιώντας το «διαίρει και βασίλευε», δημιουργούν εστίες έντασης σε διάφορες περιοχές στις οποίες με την εμπλοκή των «αντιπροσώπων» τους, προσπαθούν να προωθήσουν τα συμφέροντα τους.

Τον πρώτο «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων», αν και τότε δεν υπήρχε αυτός ο όρος, τον έχουμε, στα «Κερκυραϊκά» του Θουκυδίδη όπου η μεν Αθήνα εξόπλισε στους δημοκρατικούς, οι δε Κόρινθο και Σπάρτη ενίσχυσαν ναυτικά τους ολιγαρχικούς. Οι συμπτώσεις και οι ομοιότητες του τότε και του τώρα, είναι συγκλονιστικές.

Τόσο στο τότε υπάρχον γεωπολιτικό παίγνιο αλλά και στο σημερινό γίγνεσθαι, έχουμε ένα διπολικό διεθνές σύστημα, Αθήνα Σπάρτη και ΗΠΑ Ρωσία με έντονο ανταγωνισμό και προβλήματα διεθνούς ασφάλειας.

Σήμερα η υπερδύναμη των ΗΠΑ, όπου για πρώτη φορά αμφισβητείται η παγκόσμια ηγεμονία της και ο κόσμος τείνει να γίνει πολυπολικός και να αναδειχθούν και άλλες δυνάμεις «Ρωσία, Κίνα κλπ», έχει εξαπολύσει μια σειρά από πολέμους «δι’ αντιπροσώπων». Οι πόλεμοι στην Συρία, Ουκρανία, Καύκασο, Λιβύη, εμφύλιος στη Υεμένη κλπ. δεν είναι τίποτε άλλο από πολέμους « δι’ αντιπροσώπων» που σκοπό έχουν τον απομονωτισμό της Ρωσίας στο εσωτερικό της «Hertland» και την μη έξοδο της σε θερμές θάλασσες.

Μέσα στο όλο γεωπολιτικό παίγνιο η Ελλάδα κατά το παρελθόν συμμετείχε σε αντίστοιχους πολέμους, δι’ αντιπροσώπων (με τελευταίο τον εμφύλιο πόλεμο). Χαρακτηριστική είναι η επέμβαση στην Ρωσική επανάσταση το 1919 με την συμμετοχή της Ελλάδας (Α΄ Σώμα Στρατού με δύο Μεραρχίες , ΙΙη και ΧΙΙΙη) στην Κριμαία. Η εκστρατεία αυτή οδηγήθηκε σε πλήρη αποτυχία και είχε σαν αποτέλεσμα, την συρρίκνωση του ελληνισμού της εκεί και γύρω περιοχής από τα αντίποινα που ακολούθησαν όταν έφυγε ο ελληνικός στρατός. 

Στη συνέχεια, η Ελλάδα μη διδαχθείσα από το πάθημα της στην Κριμαία επαναλαμβάνει το ίδιο το λάθος με την Μικρασιατική εκστρατεία, συμμετέχοντας ως ‘αντιπρόσωπος’ των άγγλων σε ένα πρωτοφανή ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων.

Έτσι την σχετική εισήγηση κάνει ο βετεράνος πρωθυπουργός Λόυδ Τζώρτζ ο οποίος δηλώνει ότι: « Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα και δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα τετελεσμένο γεγονός, και το κυριότερο διαθέτει έναν ετοιμοπόλεμο στρατό». Αφού είχε γίνει η εισήγηση του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών υπό τον Χάουαρντ  Νίκολσον : « Η αιτία που μας ώθησε στην υποστήριξη της Ελλάδας δεν ήταν συναισθηματική, ήταν η προστασία των Ινδιών και του Σουέζ. Αφού η Τουρκία αποδείχθηκε αναξιόπιστη σύμμαχος , στραφήκαμε προς την Ελλάδα. Η χώρα αυτή είναι αρκετά ισχυρή για να μην μας δημιουργεί οικονομικές δαπάνες σε περίοδο ειρήνης, και αρκετά αδύνατη σε περίοδο πολέμου ώστε να μένει υποτελής σε εμάς». 

Μέχρι πρότινος η Τουρκία ήταν το χαϊδεμένο παιδί της Δύσης, με αποτέλεσμα τόσο οι ΗΠΑ αλλά και το ΝΑΤΟ να παίρνουν το μέρος της στις παράλογες απαιτήσεις της. Με αυτά και τούτα φθάσαμε στην σημερινή κατάσταση, με μια Κύπρο όμηρο των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και ένα Αιγαίο με γκρίζες ζώνες. 

Και ξαφνικά μετά την σύγκρουση των Αμερικανοτουρκικών συμφερόντων, περίεργα πράγματα και γεγονότα συμβαίνουν στη περιοχή μας. Μετακινήσεις στρατιωτικών βάσεων και οπλικών συστημάτων των ΗΠΑ, από την Τουρκία στην Ελλάδα. Η τωρινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και συνοδοιπόρων, από το «φονιάδες των λαών αμερικάνοι» έχει μεταβληθεί στο αγαπημένο παιδί της Αμερικής μετατρέποντας την Ελλάδα σε μια απέραντη βάση αμερικανικών συμφερόντων (και μάλιστα χωρίς ανταποδοτικά οφέλη). Από το «έξω οι βάσεις του θανάτου» φτάσαμε….. στο πάρε κόσμε βάσεις…… 

Ερωτήσεις

Προς τι, η απόρρητη έκθεση της CIA η οποία πρόσφατα ‘διέρρευσε’ και μιλούσε για πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας; 

Γιατί στην συγκεκριμένη έκθεση γίνεται μνεία για ισορροπία του τρόμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας;

Γιατί μετρούν λεπτομερώς την στρατιωτική ισχύ των δύο χωρών και καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι τα οπλικά συστήματα των δύο χωρών είναι ικανά να επιφέρουν βαρύτατες απώλειες τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο αλλά και υποδομών;

Και επειδή δεν έχουμε συνηθίσει σε διαρροές απόρρητων εκθέσεων από την CIA, μήπως η παραπάνω έκθεση έχει σκοπό την προετοιμασία της κοινής γνώμης για τα επερχόμενα; Ή στην πίεση της ελληνικής κυβέρνησης για περαιτέρω ενδοτικότητα, την οποία ούτως ή άλλως δεν έχει ανάγκη, γιατί έχουν παραχωρηθεί τα πάντα στο βωμό της εξουσίας;

Συμπεράσματα 

1. Εκ των πραγμάτων συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα, ότι έρχονται γεωπολιτικές αλλαγές στην περιοχή μας. 

2. Όσο χειροτερεύουν οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις, οι ΗΠΑ στρέφονται προς την Ελλάδα.

3. Ενώ μέχρι χθες το ΝΑΤΟ αμφισβητούσε την ελληνική κυριαρχία σε ελληνικά νησιά και μιλούσε για αφοπλισμό, σήμερα επίσημα και με αμερικανική υποκίνηση θωρακίζουμε τα νησιά και στρατιωτικοποιούμε πλήρως το Αιγαίο με αμερικανική υποκίνηση. Ανδραβίδα, Άραξος , Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Σύρο, Σούδα, Κάλυμνο (δίπλα στα Ίμια), οι αμερικανικές δυνάμεις ενισχύουν την θέση τους αλλά και δημιουργούν νέες βάσεις.

4. Με το πρόσφατο νομοσχέδιο Μενέντεζ οι ΗΠΑ βάζουν στο στόχαστρο Τουρκία και Ρωσία, μέσω Ελλάδας και Κύπρου.

Επίλογος 

Οι επερχόμενες εξελίξεις θα είναι ραγδαίες μιας και ο ιστορικός χρόνος στην παρούσα φάση είναι λίαν συμπιεσμένος.

Η μεγάλη συσσώρευση στρατιωτικών αλλά και οικονομικών δυνάμεων στην περιοχή ενδεχομένως να λειτουργήσουν ως καταλύτης πολεμικών συγκρούσεων είτε υπό την μορφή θερμού επεισοδίου (στην καλύτερη περίπτωση), ή ολική σύγκρουση (στην χειρότερη περίπτωση).

Οι δρόμοι των αγωγών είναι στρωμένοι μα αίμα….. Ο έλεγχος εφοδιασμού με φυσικό αέριο της Νότιας Ευρώπης με προοπτική την κατασκευή αγωγού για την τροφοδοσία της, με τα προσφάτως ανακαλυφθέντα κοιτάσματα Αιγύπτου-Ισραήλ-Κύπρου και οσονούπω της Ελλάδας από την μια μεριά. Και από την άλλη ο αποκλεισμός της Ρωσίας και του φυσικού αερίου της, δημιουργούν το όλο γεωπολιτικό παίγνιο.

Η αναμέτρηση Ελλάδα – ΗΠΑ, και Τουρκία – Ρωσία, έχει ήδη ξεκινήσει. Αυτό συνάγεται και από την φράση του ελληνικού υπουργείου των εξωτερικών : « Η Ρωσία πολεμά ως σύντροφος εν όπλοις της Τουρκίας»…

.
Η αποπομπή μέρους του προσωπικού της Ρωσικής πρεσβείας αλλά και η στροφή της Ρωσίας στο Κυπριακό, να μιλήσει για «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου» …. Προμηνύουν τα επερχόμενα …

Μέχρι χθες οι ελληνοτουρκικές διαφορές ήταν μια «ενδοοικογενειακή» σύγκρουση στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Σήμερα το παιχνίδι χοντραίνει και οι ελληνοτουρκικές διαφορές γίνονται χρηστικό εργαλείο σύγκρουσης και επιβολής συμφερόντων των ΗΠΑ και Ρωσίας. Τόσον οι ΗΠΑ αλλά και η Ρωσία ουδόλως ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της Ελλάδας ή Τουρκίας.

 Πρωτίστως ενδιαφέρονται για την προώθηση των δικών τους συμφερόντων….. και να μην λησμονούμε ότι, όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια…. 

Η Ελλάδα πρέπει να αποφύγει την εμπλοκή της ως ‘αντιπρόσωπος’ στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων στη περιοχή και να λειτουργήσει ως παράγων ειρήνης και σταθερότητας.

Τα παθήματα του παρελθόντος πρέπει να μας γίνουν μαθήματα και να διδαχθούμε τόσο από το εγχείρημα της Κριμαίας, αλλά και από το δράμα της μικρασιατικής καταστροφής.

Στους προηγούμενους πολέμους δι’ αντιπροσώπων, που συμμετείχε η Ελλάδα (Ουκρανία- Μικρά Ασία), πρωθυπουργός ήταν ο Βενιζέλος ο οποίος και απέτυχε παταγωδώς στην διαχείριση τους, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα το επιτύχει το σημερινό πολιτικό σύστημα;

Οι μετριότητες και ανθυπομετριότητες , που συναπαρτίζουν τον ελληνικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν γεωπολιτικά ζητήματα τέτοιου βάθους.

Γιατί αν ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική;

Κοζάνη 19/4/2019

Η δυνατότητα καταγγελίας της Συμφωνίας των Πρεσπών

Υπό του Δρος ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΓΟΥΝΑΡΗ Εμπειρογνώμονος, Πρεσβευτού ε.τ., Διδάκτορος του Πανεπιστημίου του Βερολίνου (FU Berlin)

Με τη Συμφωνία των Πρεσπών τίθεται σε ισχύ, μια συμφωνία δώρο προς τα Σκόπια από τον έλληνα πρωθυπουργό και τους 153 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ και των αξιοθρήνητων αποστατών, δηλαδή δώρο μιας κυβερνητικής μειοψηφίας που γίνεται απόλυτη πλειοψηφία όταν συμπράττουν οι καρεκλοκένταυροι υποστηρικτές της.

 Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού διερωτάται αν και κατά πόσο η Συμφωνία αυτή μπορεί να καταγγελθεί!

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τη Σύμβαση της Βιέννης (1969) περί δικαίου των διεθνών συνθηκών, οι διατάξεις της Συμφωνίας των Πρεσπών δεσμεύουν την Ελλάδα και τα Σκόπια, αλλά δεν είναι επικρατέστερες ουσιωδών διατάξεων του Συντάγματος αυτών, έστω και αν θεωρηθούν αυτές δικαιοπρακτικές κανόνων γενικού διεθνούς δικαίου!

Αυτό το τελευταίο, καλό είναι να το γνωρίζουν όλες οι προσεχείς ελληνικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα όμως αυτοί που συνέπραξαν στην υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

 Εκ πρώτης λοιπόν όψεως η Συμφωνία αυτή ναι μεν είναι δύσκολο να καταγγελθεί, χωρίς όμως να αποκλείεται μια τέτοια δυνατότητα. Ήδη από τώρα έχουν δοθεί τέτοιες ευκαιρίες καταγγελίας με τις συχνές άμεσες και έμμεσες διαστρεβλώσεις των Σκοπίων, που είναι αντίθετες με το περιεχόμενο της Συμφωνίας αυτής.

Μια καταγγελία της Συμφωνίας αυτής εκ μέρους της Ελλάδος μπορεί να γίνει με ρητή κοινοποίηση προς τα Σκόπια και τη Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών περί αποδέσμευσης της Ελλάδος από τον συμβατικό θεσμό της Συμφωνίας λόγω παραβίασης ουσιωδών κανόνων της Συμφωνίας εκ μέρους των Σκοπίων, όταν προκύψει μια τέτοια παραβίαση.

Σύμφωνα με τον αείμνηστο καθηγητή Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνο Ευσταθιάδη, το άρθρο 56 της Σύμβασης της Βιέννης (1969) περί των Συνθηκών προβλέπει ότι μια συνθήκη (συμφωνία, πρωτόκολλο κ.λπ.) που δεν περιέχει διατάξεις σχετικές με την κατάργησή της ή δεν προβλέπει τη δυνατότητα καταγγελίας της ή αποχώρησης από αυτή δεν δύναται να αποτελέσει αντικείμενο καταγγελίας ή αποχώρησης.

Πλην, όμως, αν διαπιστωθεί ότι η πρόθεση των μερών που συνήψαν τη συμφωνία ήταν να γίνει δεκτή η δυνατότητα καταγγελίας ή αποχώρησης ή αν το δικαίωμα της καταγγελίας ή αποχώρησης θα μπορούσε να συναχθεί από τη φύση της συμφωνίας, τότε μπορεί η συμφωνία αυτή να καταγγελθεί. Το άρθρο 20 της Συμφωνίας των Πρεσπών δίδει τη δυνατότητα αυτή.

 Η Σύμβαση της Βιέννης, εκτός των ανωτέρω, με βάση το άρθρο 50 προβλέπει και την ειδική περίπτωση ουσιώδους παραβίασης της διμερούς συνθήκης, όταν η παραβίαση υπό του ενός μέρους επιτρέπει στο άλλο να επικαλεσθεί την παραβίαση ως λόγο λήξεως της ισχύος της συνθήκης ή ολικής ή μερικής άρσεως εφαρμογής της.

 Στις ουσιώδεις παραβιάσεις στην προκειμένη περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών αναφέρουμε τυχών αλυτρωτικές ανακοινώσεις εκ μέρους των Σκοπίων αναφορικά με το όνομα αυτών, αλλαγές αυτού, ανακοινώσεις εκ μέρους τους περί υπάρξεως «μακεδονικών μειονοτήτων» στην Ελλάδα, αμφισβήτηση υπαρχόντων συνόρων, αναφορές ψευδών στοιχείων, όπως αυτή του άρθρου 1 δ3 (γ), σύμφωνα με το οποίο δήθεν η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων αναγνώρισε την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας» κ.λπ.

Τα περί υποβολής μίας διαφοράς των δύο μερών στο Διεθνές Δικαστήριο (άρθρο 19 δ3 της Συμφωνίας) δεν μπορεί να θεωρηθούν ότι αφορούν ουσιώδεις διαφορές οι οποίες άμεσα μπορεί να οδηγήσουν στην καταγγελία αυτής, αλλά άλλους, ερμηνευτικής φύσεως κανόνες της Συμφωνίας. Μια κατάργηση της Συμφωνίας μπορεί επίσης να γίνει μέσω μιας μεταγενέστερης συμφωνίας, ήτοι, διά νεότερης καταργητικής ρήτρας, περιεχομένης σε μια νεότερη συνθήκη. Αυτονόητο είναι ότι είναι δυνατή επίσης μια μερική κατάργηση της Συμφωνίας σχετικά με μία ή περισσότερες διατάξεις αυτής.

 Κατάργηση ή τροποποίηση ή αναθεώρηση συνθήκης μπορεί να προκύψει με μια αντικατάσταση αυτής από μια νεότερη συνθήκη. Επίσης, λήξη της ισχύος της συνθήκης μπορεί να προκύψει συνεπεία απρόβλεπτων ή αβέβαιων γεγονότων, όπως η ριζική μεταβολή των περιστάσεων κ.λπ. (rebus sic stantibus). Αυτό βέβαια μπορεί να ισχύσει αν οι συμβαλλόμενοι θεωρήσουν ως όρο βασικό της ισχύος της συνθήκης τη διατήρηση της νομικής ή πραγματικής καταστάσεως βάσει της οποίας συνήφθη η συνθήκη αυτή, το οποίο και ευσταθεί.

Εκτός των άλλων, με βάση το άρθρο 19 παρ. 3 της Συμφωνίας των Πρεσπών, μια κατάργηση της Συμφωνίας μπορεί να επέλθει με βάση απόφασης δεόντως εντεταλμένου διεθνούς οργάνου, όπως, π.χ., δι’ ενός Διεθνούς Δικαστηρίου

.

 Εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι μια καταγγελία της Συμφωνίας των Πρεσπών εκ πρώτης όψεως είναι αρκετά δύσκολη, όχι όμως και ακατόρθωτη!

Οι δημιουργοί της Συμφωνίας αυτής μεταξύ άλλων έλαβαν υπόψη τους και θέσπισαν κανόνες που να δυσκολεύουν την κατάργηση αυτή. Θα μπορούσε κάλλιστα να πει κανείς ότι η δημιουργία της Συμφωνίας αυτής είναι προϊόν όχι μόνο της Ελλάδος και των Σκοπίων αλλά ιδίως της ΕΕ, της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ το μόνο που ήθελαν ήταν να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ – με τι όνομα δεν φαίνεται να τους ενδιέφερε ιδιαίτερα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε οτιδήποτε γι’ αυτό

 Μια καινούργια ελληνική κυβέρνηση αποτελούμενη από κόμμα που έχει καταδικάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών ευθύς εξαρχής μπορεί να πετύχει την καταγγελία αυτής, αρκεί να παρακολουθεί όλες τις πράξεις και ενέργειες όλων των κυβερνήσεων των Σκοπίων που είναι αντίθετες με το περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Στην περίπτωση αυτή η καταγγελία πρέπει να γίνει άμεσα, έπειτα από μια παραβίαση ουσιώδους κανόνα της Συμφωνίας. Βέβαια, η παρούσα σκοπιανή κυβέρνηση τα γνωρίζει αυτά και δύσκολα θα προβεί σε τέτοιες παραβιάσεις ουσιωδών κανόνων. Μία όμως σκοπιανή κυβέρνηση του VMRO ευθύς αμέσως θα καταγγείλει όρους της Συμφωνίας αυτής, προκειμένου να πετύχει ακόμη πιο σκληρούς για την Ελλάδα όρους προς όφελος των Σκοπίων.

Πότε θα σταματησει η Τουρκία να απειλεί με πόλεμο;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Τώρα είναι ο Τουρκος  υπουργός Άμυνας, χθες ήταν ο υπουργός Εξωτερικών και προχθές ο Τούρκος πρόεδρος της "Δημκρατίας". Πάντα εδώ και χρόνια κάποιος Τούρκος αξιωματούχος υπάρχει και θα υπάρχει, για  να απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο για κάποιο θέμα, είτε αυτό σχετίζεται με τη λεγόμενη Συνομοσπονδία στην Κύπρο, στην ουσία τον επίσημο διαμελισμό της, είτε στο Αιγαίο με την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, είτε στη Θράκη με την  τουρκική ισλαμοποίησή των Ελλήνων υπηκόων Μουσουλμανικού θρησκεύματος.

Πολλές φορές έχουμε ασχοληθεί με την τακτική αυτήν των Τούρκων, έχουν γραφτεί και έχουν ακουστεί προτάσεις επί προτάσεων ειδικών, αλλά εδώ και μία 20ετία σχεδόν, καμία απο τις προτάσεις  αυτές δεν υλοποιείται σε κυβερνητικό επίπεδο, πέραν κάποιων επιδερμικών κινήσεων ή απαντήσεων προς την τουρκική πλευρά, άνευ ειδικού βάρους και άνευ αποτελέσματος. Η Τουρκία παραμένει στα ίδια, επιμένει για τα ίδια και δημιουργεί πάντα τα ίδια προβλήματα, επιδιώκοντας  με κάθε τρόπο την επίσημη συζήτηση επι αυτών, ώστε να υπάρξουν τετελεσμένα για αυτήν. 

Τα ίδια ακριβώς ακούσαμε και χθες, δια στόματος του Τούρκου ΥΕΘΑ στρατηγού Ακάρ και μάλιστα ενδεδυμένα με την επίκληση του Διεθνούς Δικάιου, σε ότι αφορά στην αποστρατικοποίηση των Νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Υπήρξε βέβαια και η σχετική απαντηση του Έλληνα εκπροσώπου του ΥΠΕΞ, που υπενθυμίζει στον Τούρκο αξιωματούχο το υφιστάμενο  καθεστώς των Νησιών στη βάση των Διεθνών Συνθηκών, όπως:

 "Το καθεστώς των νησιών του βορειοανατολικού και ανατολικού Αιγαίου προβλέπεται από τρεις συνθήκες. Πιο αναλυτικά:

- το καθεστώς Λήμνου και Σαμοθράκης προβλέπεται από την συνθήκη του Μοντρέ του 1936

 - το καθεστώς της Λέσβου, Χίου, Σάμου και Ικαρίας προβλέπεται από την συνθήκη της Λωζάνης του 1923

- το καθεστώς των Δωδεκανήσεων προβλέπεται από την συνθήκη των Παρισίων του 1947"

Το ερώτημα είναι, αν υπάρχει η περίπτωση η Τουρκία να σταματήσει την τακτική των απειλών και πως; Βασικά εκείνο που πρέπει άμεσα να γίνει, αν και έχει τονιστεί κατ΄επανάλειψη, είναι η αλλαγή πλεύσης στην αντιμετώπιση αυτών των τουρκικών απειλών, γιατί αυτό δεν μπορεί να γίνεται σπασμωδικά, αποσπασματικά  και χωρίς κανένα σχέδιο. Το "έργο" αυτό το έχουμε δει να "παίζεται" απο τους εκάστοτε Έλληνες υπουργούς Εθνικής Άμυνας. Είναι καιρός πλέον να σταματήσει αυτή η ερασιτεχνική τακτική. Απαιτείται μια αξιόπιστη και ολοκληρωμένη στρατηγική από την ελληνική πλευρά, αφού είναι φανερό ότι αυτή λείπει. Τελευταία προσπάθεια εφαρμογής στρατηγικής αποτροπής υπήρξε το 2000 με το Δόγμα του " Ισοδύναμου τετελεσμένου", που και αυτό όμως, δημιουργούσε  πολλά ερωτηματικά.
Μία ακόμη προσέγγιση στην κατεύθυνση της αξιόπιστης στρατηγικής αποτροπής, αποτελεί το άρθρο που ακολουθεί. 

Δημήτρης Κυπριώτης

Σκέψεις για μια αξιόπιστη στρατηγική αποτροπής

Του Μάνου Καραγιάννη*

Η ναυτική άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα» επιβεβαίωσε την επιθετική στρατηγική της Αγκυρας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία διεκδικεί τον έλεγχο μεγάλων θαλάσσιων περιοχών που ανήκουν στην ελληνική ΑΟΖ και ταυτόχρονα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σε νησιά και βραχονησίδες. 

Γι’ αυτόν τον λόγο έχει εκπονήσει ένα μεγάλο πρόγραμμα ναυτικών εξοπλισμών που περιλαμβάνει τη ναυπήγηση ενός αεροπλανοφόρου, φρεγατών και τελευταίας τεχνολογίας υποβρυχίων. Επιπρόσθετα, η Αγκυρα προσπαθεί να προμηθευτεί μαχητικά πέμπτης γενιάς F-35 και αντιαεροπορικούς πυραύλους S-400. 

Παρά τις δικαστικές διώξεις εναντίον πολλών αξιωματικών, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις παραμένουν ισχυρές και ετοιμοπόλεμες. Αν δεν αλλάξει κάτι, η γειτονική χώρα θα αποκτήσει στρατιωτική υπεροχή έναντι της Ελλάδας γύρω στο 2022-2023.

Οι επιλογές για την ελληνική πλευρά είναι βασικά δύο. Η πρώτη είναι ο κατευνασμός, με την ελπίδα να πειστεί η Αγκυρα να εγκαταλείψει ή έστω να μετριάσει τις διεκδικήσεις της. Η πρόταση προέρχεται από επιφανείς πανεπιστημιακούς και προσφάτως από τον πρώην υπουργό κ. Νίκο Κοτζιά. Ωστόσο, η κατευναστική προσέγγιση δείχνει να αγνοεί τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο εσωτερικό της Τουρκίας. Η ιδεολογική χρεοκοπία του κεμαλισμού οδηγεί στη σταδιακή ισλαμοποίηση της γειτονικής χώρας. Η προοπτική ένταξης στην Ε.Ε. δεν συναρπάζει πλέον την τουρκική πολιτική ελίτ. Η διαφαινόμενη ενίσχυση των συντηρητικών και ακροδεξιών κομμάτων στις επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογές πιθανόν να σημάνει τον οριστικό τερματισμό των τουρκοευρωπαϊκών ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Ο κατευνασμός, λοιπόν, της Αγκυρας μπορεί να γίνει μόνο στη βάση μιας διμερούς διαπραγμάτευσης, με ό,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται για ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Η δεύτερη επιλογή είναι η ενίσχυση της αποτροπής, προκειμένου η Ελλάδα να μην εξαρτάται υπέρμετρα, όπως συμβαίνει τώρα, από τις προθέσεις συμμαχικών χωρών. Οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν συνεχώς και την κρίσιμη ώρα μπορεί να είμαστε μόνοι μας. Με βάση τη διεθνή βιβλιογραφία, μια επιτυχημένη στρατηγική αποτροπής περιλαμβάνει τουλάχιστον τρεις πυλώνες: ενίσχυση στρατιωτικών δυνατοτήτων, ισχυρή αποφασιστικότητα και συστηματική επικοινώνηση προθέσεων.

Η οικονομική κρίση έχει καθυστερήσει επικίνδυνα τον εκσυγχρονισμό του Πολεμικού Ναυτικού με μεγάλες μονάδες επιφανείας και την ενίσχυση της Πολεμικής Αεροπορίας με νέα μαχητικά αεροσκάφη. Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερη διακλαδικότητα και ευελιξία, ώστε να είναι σε θέση να επιφέρουν ένα συντριπτικό πλήγμα στον αντίπαλο. Το κλαουζεβιτσιανό κέντρο βάρους της άλλης πλευράς είναι το ίδιο το καθεστώς, που ενδιαφέρεται πρωτίστως για την επιβίωσή του.

Ταυτόχρονα, η Αθήνα μπορεί να διδαχθεί από άλλες μικρές χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Οι βαλτικές χώρες, για παράδειγμα, ενισχύουν συνεχώς τις εφεδρείες τους και επενδύουν στον κυβερνοπόλεμο για να αντιμετωπίσουν τον πανίσχυρο ρωσικό στρατό.

Επίσης, η αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικότητας απαιτεί συνεχή επίδειξη αποφασιστικότητας. Η ελληνική πλευρά πρέπει να αποβάλει το φοβικό σύνδρομο που τη διακατέχει μετά την ήττα του 1974. Την ώρα που η Τουρκία διεξάγει ασκήσεις με βασικό σενάριο την κατάληψη εθνικού εδάφους, το ελληνικό στρατιωτικό δόγμα παραμένει στάσιμο.

Απέναντι σε μια χώρα που δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο και αμφισβητεί διαρκώς την ελληνική κυριαρχία στο Ανατολικό Αιγαίο, η Αθήνα έχει μόνο έναν δρόμο να ακολουθήσει. Το κατά Παναγιώτη Κονδύλη πρώτο πλήγμα (first strike) πρέπει να ενταχθεί στον ελληνικό επιχειρησιακό σχεδιασμό, διότι μόνο έτσι θα αυξηθεί η αξιοπιστία της αποτροπής. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει λιγότερο προβλέψιμη για τον αντίπαλο που έχει επίγνωση της χαοτικής φύσης του πολέμου. Πρακτικά αυτό σημαίνει καλύτερη συλλογή πληροφοριών και συγκέντρωση δυνάμεων όπου είναι εφικτή η ταχεία κατάληψη εχθρικού εδάφους. 

Αυτό ίσως να ξενίζει αρκετούς, αλλά το μέγεθος της τουρκικής απειλής και το εγγενώς γεωγραφικό μειονέκτημα της Ελλάδας,  επιβάλλουν την υιοθέτηση ενός νέου τρόπου σκέψης. Αν μια κρίση εξελιχθεί σε σύγκρουση, η Αθήνα πρέπει να έχει αποκομίσει εδαφικά κέρδη πριν πάει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Τέλος, η συστηματική επικοινώνηση των προθέσεων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ισχυροποίηση της ελληνικής αποτροπής.

Δηλώσεις του τύπου «εάν οι Τούρκοι ανέβουν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε» περνούν ένα ισχυρό μήνυμα αποφασιστικότητας, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό από φίλους και αντιπάλους ότι η Ελλάδα αυτά που λέει τα εννοεί. Και αυτό θα γίνει μόνο αν όλες οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις συναινέσουν στη διαμόρφωση μιας εθνικής γραμμής. 

Η συγκρότηση ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου σε κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ, θα βελτιώσει την αποτελεσματικότητα της αποτρεπτικής μας στρατηγικής.

Πριν από 45 χρόνια, ο Γεώργιος Παπανδρέου προειδοποιούσε ότι «Ο πόλεμος είναι φρενοκομείο. Εάν η Τουρκία μπει πρώτη, εμείς θα την ακολουθήσουμε!». Η ιστορική αυτή ρήση παραμένει δυστυχώς επίκαιρη. Η μόνη μας ελπίδα για να μην το κάνει η άλλη πλευρά είναι μια πειστική εθνική στρατηγική αποτροπής, που θα κλείσει οριστικά την πόρτα του φρενοκομείου.

* O κ. Μάνος Καραγιάννης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Αμυντικών Σπουδών του King’s College London και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

“Τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται"!

 · 

Αλέξης Κάντζης*

Κατά το πέρασμα από την προχρηματική στην χρηματική οικονομία, τότε που για να διευκολυνθούν οι ανταλλαγές των προϊόντων , δημιουργήθηκε το εργαλείο "χρήμα", έγινε ένα θεμελιώδες λάθος . 

Το εργαλείο που δημιουργήθηκε,  είχε ιδιότητες που τα "περισσεύματα "των προϊόντων δεν είχαν...

Δημιουργώντας ένα τέτοιο "εργαλείο" και γενικεύοντας την χρήση του μοιραία οι άνθρωποι διαλέξαμε λάθος το πρώτο σκαλοπάτι μιας σκάλας που σε κάθε επόμενο κρύβει συμπληγάδες, άλλοτε φανερές και άλλοτε περίτεχνα συγκαλυμμένες, έτοιμες να συντρίψουν οποιαδήποτε έννοια δικαιοσύνης, δικαιωμάτων και ανθρώπινης αξιοπρέπειας..

Τα προβλήματα που γρήγορα δημιουργήθηκαν, εξ αιτίας του λάθους, σε αυτή την διαδρομή εντοπίστηκαν και εν μέρει αντιμετωπίστηκαν από τον Σόλωνα. Η ρίζα του λάθους όμως έμεινε, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να εξακολουθεί κατά περιόδους να δημιουργεί κρίσεις από τις οποίες υποφέρει το μεγαλύτερο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού και οι οποίες περίτεχνα αποδίδονται στην ανθρώπινη φύση ...... 

Προσπαθούν να πείσουν ότι :"Για όλα φταίει η απληστία του ανθρώπου ..."
Το θεμελιώδες λάθος ήταν η μετατροπή ενός φθαρτού " περισσεύματος " σε άφθαρτο, δίνοντας έτσι την δυνατότητα της συσσώρευσης και μεταλλάσσοντας την ανθρώπινη φύση σε " άπληστη " .
Το φθαρτό "περίσσευμα" έγινε άφθαρτο " κεφάλαιο" .

Η ανάγκη για ανταλλαγή έπαψε να υπάρχει. Δημιουργήθηκε η χρηματική οικονομία δίνοντας την δυνατότητα στην δημιουργία χρέους με την χρηματοοικονομική εκμετάλλευση του περισσεύματος. Από εδώ ξεκινούν όλα. 

Η αποδοχή μιας τέτοια παράλογης ιδιότητας σε ένα εργαλείο που δημιουργήθηκε για να μας υπηρετεί και να μας διευκολύνει, μας εγκλώβισε σε ένα παιχνίδι MONOPOLY στην πραγματική ζωή, που κατέληξε να κερδίζουν λίγοι , καθιστώντας τούς υπόλοιπους σκλάβους . Η ελευθερία μας χάθηκε ξανά 2500 χρόνια μετά από την εποχή του Σόλωνα....

Το περίσσευμα της παραγωγής έγινε κεφάλαιο και το κεφάλαιο μετατράπηκε σε δάνειο,  που απαιτούσε αμοιβή χρήσης, απαιτούσε τόκο.
Η διαδικασία της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου, που οι αρχαίοι Εβραίοι με "νόμο Θεού" την είχαν αντιμετωπίσει με το Ιωβηλαίο, ξεκίνησε και από τότε δεν σταμάτησε. 

Η δυνατότητα αποθησαύρισης σε χρήμα έκανε τους ανθρώπους άπληστους . Τους έδωσε την δυνατότητα να συγκεντρώνουν όλο και περισσότερα.
Μαζί με τον πλούτο, ήρθε και η δύναμη, προσωπική και πολιτική.
Το χρήμα μπορούσε να εξαγοράσει τα πάντα.
Ο δρόμος της διαφθοράς άνοιξε διάπλατα.
Ο άνθρωπος και η κοινωνία κατακρημνίστηκαν από την κορυφή της πυραμίδας.

Εκεί, στην κορυφή εγκαταστάθηκαν αδιαπραγμάτευτα, το κεφάλαιο, οι αγορές, οι τράπεζες.
Όλα συνέπεια του θεμελιώδους λάθους, όλα συνέπεια ενός σφάλματος στο πρώτο σκαλοπάτι.
Διορθώνεται το λάθος; Ασφαλώς ΝΑΙ ! 

Εάν το καταλάβει και το αποφασίσει το 99% του πληθυσμού που βρίσκεται εγκλωβισμένο στις επιλογές και τις επιδιώξεις μιας ισχνής μειοψηφίας.

Εάν τηρηθούν στο ακέραιο οι πραγματικές ανθρώπινες αρχές, εάν θεσπιστούν νέοι κανόνες ώστε να επανέλθει ο άνθρωπος και η κοινωνία στην θέση που δικαιωματικά τους ανήκει, στο κέντρο των πάντων. 

Πρέπει να γυρίσουμε στην αρχή και να διαλέξουμε αυτή την φορά το σωστό σκαλοπάτι .
Ο δρόμος της αλλαγής μόνο εύκολος δεν είναι. 

Το 1%, που εξελίχθηκε σε κακό 1%, θα πολεμήσει κάθε προσπάθεια μετασχηματισμού με όλα τα μέσα που διαθέτει.

Και διαθέτει πολύ μεγάλη δύναμη . Με όπλα τον φόβο, το χρέος, την παραπληροφόρηση, την διαστρέβλωση της πραγματικότητας .

Ελέγχουν στην πλειοψηφία τους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με πληρωμένους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς. Μιλάνε υπέρ των όσων εχθρεύονται. Για την αξιοπρέπεια, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ανθρώπινες αξίες, για την ελευθερία των επιλογών, για την δημοκρατία. Επικαλούνται Θεούς και δαίμονες προκειμένου να εξακολουθούν να υποδηλώνουν ολόκληρες ανθρώπινες κοινωνίες.

Μανδύας τους το φαιδρό “πρέπει να τηρούνται τα συμφωνηθέντα”.
Έτσι θα πρέπει να είναι ... 

Τι γίνεται όμως αν αυτός που συμφώνησε για λογαριασμό ενός ολόκληρου λαού, έχει εξαγορασθεί και έχει προδώσει ή εάν εξαπατήθηκε ή στην καλύτερη των περιπτώσεων εάν έκανε λάθος; Πρέπει μια κοινωνία ολόκληρη να υποφέρει, να διαλυθεί, να πεθάνει γιατί “πρέπει να τηρούνται τα συμφωνηθέντα”; 

Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα του τρόπου λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Το σύστημα εύκολα εξαγοράζει έναν αριθμό φιλόδοξων πολιτικών, τους προβάλει με τα μέσα που ελέγχει, κατασκευάζει με τους image makers ένα πολιτικό προφίλ που θα τύχει πλατιάς απήχησης και την κατάλληλη στιγμή που αυτοί, οι δικοί τους πια, θα βρίσκονται στις καίριες θέσεις της πολιτειακής ηγεσίας, θα τους χρησιμοποιήσουν για να δεσμεύσουν, με μια υπογραφή σε μια συμφωνία, ένα ολόκληρο έθνος με την γνωστή συνέχεια “τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται”…
Μια κοινοβουλευτική εξαπάτηση, που μετουσιώνεται στο ΕΣΥ υπογράφεις (ο πολιτικός) ότι ΕΓΩ χρωστάω(ο πολίτης)!

Και πιθανότατα ΕΣΥ έχεις αμειφθεί πλουσιοπάροχα γι’ αυτό…

Πρωθυπουργοί, υπουργοί, μεγαλοστελέχη του δημοσίου,  έχουν βάλει πλείστες δεσμευτικές υπογραφές φροντίζοντας για την εκ των υστέρων επικύρωση από την Βουλή , όπου πολλοί είτε δεν διαβάζουν τι ψηφίζουν, είτε δεν προσέρχονται για να ψηφίσουν ή ψηφίζουν με διάφορα ανταλλάγματα. Με τραγική συνέπεια ωστόσο για όλους μας πως : “τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται”.

Αυτό που πρέπει να εξασφαλιστεί είναι να καταστεί αδύνατο το πάσης φύσεως οικονομικό έγκλημα και ο παράνομος πλουτισμός που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο κάθε πράξης διαφθοράς, διαπλοκής και εξαπάτησης. 

Τα μέσα υπάρχουν, η ανάγκη πιο επιτακτική από ποτέ. Το μόνο που απομένει είναι ένα κίνημα να πρωτοστατήσει μιας τέτοιας προσπάθειας και να υπερπηδήσει τόσο τα εμπόδια που θα ορθωθούν όσο και τις τρικλοποδιές που το ίδιο το σύστημα επιφυλάσσει για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του…. ή καλύτερα τα αφαιρεθέντα από όλους μας , από το 99% . Ειδάλλως “τα συμφωνηθέντα θα πρέπει να τηρούνται”.

Το λάθος θα συνεχίσει να διογκώνει το πρόβλημα , θα συνεχίσει να υποδουλώνει τους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι Ελεύθερος και Φυσικά και Ψυχικά....
Δηλαδή ...οικονομικά !!!

*Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ