Σάββατο, 31 Αυγούστου 2013
Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης
Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ
και η ΕΕ είναι έτοιμοι να βομβαρδίσουν την Συρία. Ο λόγος; Ανθρωπιστικός! Η
υποκρισία στο απόγειο της. Το παραμύθι έχει ως εξής: το καθεστώς Άσαντ στη
Συρία επιτέθηκε με δηλητηριώδη αέρια σε περιοχές αμάχων που ελέγχονται από τους
«αντικαθεστωτικούς αντάρτες» με αποτέλεσμα χίλιοι και πάνω νεκροί. Το παραμύθι
έχει δυο πηγές. Τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες» και τις στρατιωτικές αρχές
του Ισραήλ (βλέπε Μοσάντ).
Στημένη προβοκάτσια
εξαρχής…
Κανείς ανεξάρτητος
παρατηρητής δεν επιβεβαιώνει το συμβάν και κυρίως ότι προέρχεται από ενέργεια
των δυνάμεων του καθεστώτος Άσαντ. Δεν έχει καμιά σημασία. Οι εκπρόσωποι της
Ουάσινγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού βγαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα και χωρίς
να χάσουν χρόνο δηλώνουν ότι η εμπλοκή της κυβέρνησης Άσαντ είναι «αδιαμφισβήτητη»
και ότι οι κυβερνήσεις τους είναι έτοιμες να βομβαρδίσουν εγκαταστάσεις με
χημικά όπλα των Συριακών ενόπλων δυνάμεων. Από εκεί και πέρα ανέλαβαν τα μέσα
μαζικής αποβλάκωσης διεθνώς.
Παρ’ όλα αυτά
καμιά απόδειξη δεν έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα για αυτή την «αδιαμφισβήτητη»
εμπλοκή της κυβέρνησης Άσαντ. Ακόμη και τα επίσημα διεθνή ειδησεογραφικά
πρακτορεία μεταδίδουν τις επιφυλάξεις των αρμόδιων υπηρεσιών. «Έτσι, ενώ η
υφυπουργός Τζον Κέρι, δήλωσε τη Δευτέρα ότι οι σχέσεις μεταξύ της επίθεσης και
της κυβέρνησης Άσαντ είναι «αναμφισβήτητη», Αμερικανοί αξιωματούχοι των μυστικών
υπηρεσιών δεν είναι τόσο βέβαιοι ότι η ύποπτη χημική επίθεση διεξήχθη με βάση
διαταγές του Άσαντ, ούτε είναι ακόμα και εντελώς σίγουροι ότι διεξήχθη από τις
κυβερνητικές δυνάμεις, δήλωσαν οι αξιωματούχοι.» (AP, 29/8/2013).
Ωστόσο, η μηχανή
του πολέμου μπήκε μπροστά. Η καλλιέργεια της πολεμικής επέμβασης στη Συρία
προετοιμάζεται ενεργά από τον Μάρτιο του 2012. Τότε ήταν που ξεκίνησε η
προσπάθεια να αναφλεγεί εμφύλιος στη χώρα με την εισροή σ’ αυτήν
«αντικαθεστωτικών ανταρτών», οι περισσότεροι εκ των οποίων αποδείχτηκε ότι ήταν
μισθοφόροι τζιχαδιστές σαν αυτούς που πολέμησαν στο Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν και
πιο πρόσφατα στη Λιβύη υπό τις διαταγές και την χρηματοδότηση των ΗΠΑ και του
ΝΑΤΟ.
Μάλιστα αρκετοί
απ’ αυτούς πήγαν στη Συρία αμέσως μόλις πήραν εξιτήριο από ελληνικά νοσηλευτικά
ιδρύματα όπου αποθεραπεύτηκαν μετά τον πόλεμο διάλυσης και διαμελισμού της
Λιβύης. Με χρηματοδοτική βιτρίνα κάποιους εμίρηδες από το Κουβέιτ και την
Αραβία, οι μισθοφόροι τζιχαδιστές ανέρρωσαν στην Ελλάδα προκειμένου να
αναλάβουν τη νέα αποστολή τους στη Συρία. Αυτό το νόημα έχει η προσέλκυση
«ιατρικού τουρισμού» κατά τους κυβερνώντες και την τρόικα.
Ωστόσο ήδη από το
καλοκαίρι του 2012 τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά για τους «αντικαθεστωτικούς
αντάρτες». Αποδείχτηκαν μεγαλύτεροι σφαγείς του πληθυσμού απ’ ότι υπήρξε ποτέ το
καθεστώς Άσαντ κι έτσι ο λαός της Συρίας δεν τους στήριξε, ούτε τους διευκόλυνε
να στήσουν μόνιμους θύλακες μέσα στη χώρα.
Αυτή την απείθειά του, ο λαός της
Συρίας την πλήρωσε πολύ ακριβά με εκατόμβες θυμάτων, μιας και οι
«αντικαθεστωτικές δυνάμεις», όποτε έπαιρναν τον έλεγχο μιας περιοχής εφάρμοζαν
τακτικές μαζικής σφαγής των «καθεστωτικών» – που ήταν όποιος δεν
συμπαρατασσόταν μαζί τους – και αφήνοντας πίσω τους καμένη γη όταν αναγκάζονταν
να εγκαταλείψουν την περιοχή που είχαν καταλάβει. Από την άλλη, καθώς δεν
μπόρεσαν να στρατολογήσουν μαζικά από τον γηγενή πληθυσμό της Συρίας και από
λιποτάκτες του Συριακού στρατού, παρέμειναν ένα ξένο στοιχείο. Δηλαδή οι
συμμορίες κυρίως μισθοφόρων που ήταν εξαρχής.
Η εμπλοκή της Ρωσίας
Όμως, όπως
συμβαίνει πάντα σε ανάλογες καταστάσεις με τον υπόκοσμο, οι συμμορίες των
«αντικαθεστωτικών» άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους και να διασπόνται σε ακόμη
περισσότερες αυτοκέφαλες σπείρες. Η Συρία με άμεση πρακτική ενίσχυση των Ρώσων,
αντιμετώπισε αποτελεσματικά τις δυνάμεις των «αντικαθεστωτικών ανταρτών» χωρίς
ακόμη και σήμερα να εμπλέξει στην αναμέτρηση τις καθαυτό ένοπλες δυνάμεις της.
Με την βοήθεια και ειδικών δυνάμεων από την Ρωσία (λέγεται ότι έδρασαν ή και
δρουν ακόμη ανεπίσημα μαζί με τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας, ενισχυμένα
κλιμάκια ειδικών δυνάμεων σπετζνάτ από την Ρωσία) οι δυνάμεις ασφαλείας της
Συρίας κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν τους μισθοφόρους από τη Δύση και να εγκλωβίσουν
σε συγκεκριμένους θύλακες τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες».
Έτσι άλλαξε η
τακτική και άρχισαν οι προβοκάτσιες. Οι «αντικαθεστωτικοί» προσπάθησαν τον
περασμένο Νοέμβριο να εμπλέξουν την Τουρκία σε πόλεμο με την Συρία, αλλά έκοψαν
την φόρα του Ερντογκάν και του ΝΑΤΟ οι μαζικές διαδηλώσεις του τουρκικού λαού
σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας με κεντρικό σύνθημα «όχι στον πόλεμο».
Πρελούδιο της μεγάλης εξέγερσης του τουρκικού λαού που βρίσκεται ακόμη σε
εξέλιξη και απειλεί άμεσα το καθεστώς Ερντογκάν.
Όλα αυτά είναι η
προϊστορία ενός προμελετημένου πολέμου. Η τεχνική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ, η ΕΕ
και το ΝΑΤΟ στην Λιβύη, απέτυχε στην περίπτωση της Συρίας. Αυτός είναι κι ο
βασικός λόγος που επελέγη τώρα μια παλιότερη και εντελώς ξεπερασμένη τεχνική
προετοιμασίας της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Επέλεξαν να ακολουθήσουν την
ίδια τεχνική που χρησιμοποίησαν στην περίπτωση του Κοσσόβου και του Ιράκ. Έστω
κι αν η προβοκάτσια είναι τόσο μα τόσο εμφανής, που ακόμη και οι επίσημες
υπηρεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ διστάζουν να της δώσουν εγκυρότητα.
Η αλήθεια είναι
ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ βιάζονται να ξεκινήσει το μακελειό και
δεν πολυνοιάζονται για την αληθοφάνεια της προβοκάτσιας που θέλουν να
χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι. Βέβαια, άλλο τι θέλουν και άλλο τι μπορούν. Μια
στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Συρίας δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ακόμη κι
αν περιοριστεί σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και χτυπήματα ακριβείας. Η
αντιαεροπορική άμυνα των Σύρων, ενισχυμένη με συστοιχίες S-300 που λένε ότι χειρίζονται μικτά πληρώματα από
Συρία και Ρωσία, έχουν αποδείξει ότι δεν χωρατεύουν.
Όταν το ΝΑΤΟ
έβαλε πέρυσι τον Ερντογκάν να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα της αεράμυνας των
Σύρων, κανένα από τα τουρκικά αεροσκάφη που στάλθηκαν να διεισδύσουν τον
εναέριο χώρο της Συρίας δεν σώθηκε. Όλα καταρίφθηκαν. Η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε
για μια κατάρριψη, αλλά οι στρατιωτικές πληροφορίες εκ Ρωσίας αναφέρουν
καταστροφή τουλάχιστον 6 πολεμικών αεροσκαφών της Τουρκίας που προσπάθησαν να
διεισδύσουν από διαφορετικά σημεία στον εναέριο χώρο της Συρίας.
Μια αναμέτρηση με
απρόβλεπτες συνέπειες
Η ισχυρή αεράμυνα
της Συρίας έκανε τους Βρετανούς να το ξανασκεφτούν και να δηλώσουν ότι δεν θα
συμμετάσχουν στο «πρώτο πλήγμα» εναντίον της Συρίας. Δεν θέλουν οι πιλότοι και
τα αεροσκάφη τους να αποτελέσουν το δόλωμα με σκοπό οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να
εντοπίσουν τις «τρύπες» στην αεράμυνα της Συρίας.
Ελπίζω ειλικρινά τα στελέχη
των ενόπλων δυνάμεων της χώρας και κυρίως της πολεμικής αεροπορίας να έχουν την
ελάχιστη τσίπα να αρνηθούν κατηγορηματικά να αναλάβουν οι δικοί μας πιλότοι και
τα δικά μας αεροπλάνα το ρόλο του δολώματος. Γιατί αν περιμένει κανείς από τους
κυβερνώντες, τότε πολύ φοβάμαι ότι το έχουμε χάσει ήδη το παιχνίδι.
Η προσπάθεια άμεσης
εμπλοκής της χώρας σ’ έναν τέτοιο πόλεμο δεν σηκώνει «εγώ απλά εκτέλεσα
διαταγές». Είναι καραμπινάτη εθνική προδοσία και συνιστά έγκλημα κατά της
ανθρωπότητας με βάση το διεθνές δίκαιο, μιας και η πολεμική αυτή επέμβαση δεν
έχει κανένα, μα κανένα έρεισμα στη διεθνή νομιμότητα.
Επομένως μια τέτοια
διαταγή απ’ όπου κι αν προέρχεται είναι εντελώς παράνομη, ανήθικη και
παραβιάζει ακόμη και τον όρκο όσων υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις.
Η άρνηση
εκτέλεσης μιας τέτοιας διαταγής είναι η μόνη πατριωτική, νόμιμη, ηθική και
έντιμη στάση ενός που φέρει εθνόσημο για την άμυνα της χώρας.
Διαφορετικά
γίνεται συνεργός σε εθνική προδοσία και κοινός εγκληματίας που οφείλει και
είναι σίγουρο ότι θα λογοδοτήσει στον ελληνικό λαό.
Οι ΗΠΑ όντως
αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό επιχειρησιακό πρόβλημα σ’ αυτόν τον πόλεμο. Το κράτος
και οι ένοπλες δυνάμεις της Συρίας δεν έχουν διαλυθεί, ούτε έχουν εξαγοραστεί,
όπως έγινε στο Ιράκ και επέτρεψε στην εισβολή της «συμμαχίας των προθύμων» το
2003. Όχι ότι δεν προσπάθησαν, αλλά μέχρι στιγμής δεν τους βγήκε. Από την άλλη
βιάζονται να χτυπήσουν και πρέπει να εξασφαλίσουν ότι πριν πατήσουν στο έδαφος
της Συρίας οι μεραρχίες του ΝΑΤΟ (κυρίως από Αμερικανούς, αλλά και Τούρκους,
Γερμανούς, Γάλλους, Ολλανδούς, κοκ) που έχουν συγκεντρωθεί για τον σκοπό αυτό
στα σύνορα της Τουρκίας και της Ιορδανίας, δεν θα βρουν ισχυρή ένοπλη
αντίσταση.
Για να συμβεί
αυτό θα πρέπει τα πλήγματα που θα δεχθεί η Συρία από την αεροπορία και το
ναυτικό της νέας «συμμαχίας των προθύμων» να τσακίσουν το ηθικό του πληθυσμού
και την οργανωμένη άμυνα της χώρας.
Μπορούν να το κάνουν; Θα το δούμε. Γιατί
απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο η Συρία, αλλά και η Ρωσία, η οποία
όχι μόνο στελεχώνει την αεράμυνα του Άσαντ, αλλά δήλωσε ότι θα κρατήσει και τη
ναυτική βάση που διαθέτει στη Συρία ανοιχτή. Επίσης, το Ρωσικό επιτελείο
καλοβλέπει την ιδέα να αξιοποιηθεί η Συρία για να δοθεί ένα αποφασιστικό μάθημα
στο ΝΑΤΟ, σαν αυτό που εισέπραξαν οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν.
Μόνο που αυτή τη
φορά τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα. Για πρώτη φορά οι ένοπλες δυνάμεις
των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ καλούνται να αναμετρηθούν όχι απευθείας με τη Ρωσία, αλλά
με τη Ρώσικη πολεμική τεχνολογία, όχι του προηγούμενου αιώνα, αλλά αιχμής. Κι
αυτό είναι μια πτυχή του πολέμου που δεν πρέπει να μας ξεφεύγει.
Το αν θα
κατορθώσει η πολεμική αεροπορία και το ναυτικό των ΗΠΑ να επαναλάβει την
εκστρατεία από αέρος που εφάρμοσε στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στη Λιβύη
εναντίον της Συρίας με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα στις υποδομές της
χώρας, είναι ένα μεγάλο στοίχημα για το Πεντάγωνο. Θα πρέπει να αποδείξει στην
πράξη ότι οι νέες γενιές έξυπνων όπλων από αέρος, οι τόμαχοκ και οι κρουζ, τα
μη επανδρωμένα αεροσκάφη και όλα τα άλλα πανάκριβα οπλικά συστήματα με τα οποία
εξοπλίζεται σωρηδόν το Πεντάγωνο, δίνει
τη δυνατότητα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να χτυπά όπου θέλει, όποιον θέλει, όποτε
θέλει χωρίς δυνατότητα αποτελεσματικών αντίμετρων.
Και τώρα καλείται να το
αποδείξει αυτό απέναντι σ’ ένα πυκνό δίκτυο αεράμυνας με βασικό οπλικό σύστημα
τους S-300 που ποτέ ξανά δεν
έχει αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης η δυτική πολεμική αεροπορική και
πυραυλική τεχνολογία.
Ένας ακόμη πόλεμος
για την παγκόσμια κυριαρχία.
Το στοίχημα αυτό
δεν είναι κρίσιμο μόνο για τη δυνατότητα των ΗΠΑ, αλλά και του ΝΑΤΟ να ενισχύουν
την παγκόσμια κυριαρχία τους και με στρατιωτικά μέσα, αλλά και για τους μελλοντικούς
σχεδιασμούς του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Στην παγκόσμια αγορά
οπλικών συστημάτων παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ κυριαρχούν έχοντας περίπου το
40%, η Ρωσία του Πούτιν αποδεικνύεται ένας πολύ σοβαρός ανταγωνιστής αν και
διαθέτει μόλις το 6%.
Η αναμέτρηση σε αποτελεσματικότητα των δυο βασικών
παραγωγών οπλικών συστημάτων, που βασίζονται σε δυο ριζικά διαφορετικές
φιλοσοφίες κόστους και οφέλους στο πεδίο της μάχης, θα κρίνει το ποιος θα
κυριαρχήσει στον ανταγωνισμό των εξοπλισμών που αισίως φτάνει στα επίπεδα του
ψυχρού πολέμου.
Εδώ θα πρέπει να
επισημάνουμε ότι το κυνηγητό των εξοπλισμών έχει πάρει τα τελευταία χρόνια και
ιδιαίτερα μετά το τελευταίο παγκόσμιο κραχ το 2008, τρελές διαστάσεις. Δεν
είναι μόνο οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Ούτε μόνο η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία
που έχουν πυροδοτήσει έναν ξέφρενο κυνηγητό εξοπλισμών. Σήμερα υπάρχουν πάνω
από 1.200 εργοστάσια σε 98 χώρες που παράγουν πλήρη σειρά ελαφρών πολεμικών
όπλων και πυρομαχικών για όποιον έχει να πληρώσει, δηλαδή για την ελεύθερη
αγορά. Με τη ζήτηση να τροφοδοτεί διαρκώς την προσφορά
Ταυτόχρονα
διεξάγεται ένας απίστευτα οξύτατος ανταγωνισμός τόσο στον τομέα της
αεροδιαστημικής με διαρκώς και νεότερες γενιές πολεμικών αεροσκαφών, συμβατικών
πυραύλων και στρατιωτικών δορυφόρων.
Το ίδιο και στην
ανάπτυξη του πολεμικού ναυτικού που έχει ξανά αποκτήσει τη σημασία που είχε
στην εποχή των πολέμων για τον έλεγχο των θαλασσίων οδών. Έτσι σήμερα βλέπουμε
όχι μόνο την Κίνα να ναυπηγεί δικά της αεροπλανοφόρα, αλλά και την Ινδία.
Επίσης, εντελώς πρόσφατα η Ιαπωνία αποκάλυψε την κατασκευή ενός ακόμη πολεμικού
σκάφους που χαρακτηρίζει «αντιτορπιλικό», αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί το
μεγαλύτερο πολεμικό σκάφος που ναυπηγεί μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο
με δυνατότητα μετατροπής σε αεροπλανοφόρο.
Η τεράστια
συγκέντρωση οπλικών συστημάτων και εξοπλισμών προμηνύει ένταση των πολεμικών
συρράξεων παγκόσμια το αμέσως επόμενο διάστημα.
Όχι μόνο των περιφερειακών
συγκρούσεων, ούτε μόνο των πολεμικών επεμβάσεων, αλλά και των εμφυλίων πολέμων
που ανθούν στις μέρες μας. Πρόκειται για ένα νέο είδος εμφυλίου που διεξάγεται
από φυλάρχους και συμμορίες στη βάση θρησκευτικών ή άλλων προφάσεων με
επιδότηση και ενίσχυση από το εξωτερικό. Όπως συμβαίνει στην Τυνησία σήμερα, στη
Λιβύη και στην Αίγυπτο, όπως και σε άλλες 58 χώρες του πλανήτη.
Ο νέος τύπος παγκόσμιου
πολέμου και οι στόχοι του
Με αυτή την
έννοια ένας πιθανός πόλεμος εναντίον της Συρίας δεν θα είναι ένας ακόμη
περιφερειακός πόλεμος. Ούτε θα έχει στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και
την αντικατάστασή του με ένα φιλοδυτικό. Είναι μια νέα ποιοτική βαθμίδα στον
παγκόσμια πόλεμο που κήρυξε πρώτη η ηγεσία Μπους το 2001 μετά το χτύπημα στους
δίδυμους πύργους. Ο στόχος αυτής της νέας εκδοχής του παγκόσμιου πολέμου δεν
είναι η τρομοκρατία τύπου Αλ Κάιντα όπως πρώτα, αλλά απευθείας η ίδια η
αυτοτελής κρατική συγκρότηση των λαών.
Οι παγκόσμιες
αγορές κεφαλαίων σήμερα, πολύ περισσότερο μετά το παγκόσμιο κραχ του 2008 και τη
συνεχιζόμενη κρίση χρέους που κλιμακώνεται κυρίως στις μεσαίου και ανώτερου
επιπέδου οικονομίες, δεν ανέχεται πλέον σύνορα και συγκροτημένα κράτη που έστω
και τυπικά οφείλουν να παίρνουν υπόψη τους λαούς τους. Δεν αρκεί πια η επιβολή
κοινών πολιτικών και οικονομικό άνοιγμα συνόρων. Η διασυνοριακή κίνηση
κεφαλαίων που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε τον βασικό πολιορκητικό κριό που
γκρέμιζε σύνορα, εθνικές ρυθμίσεις και θεσμούς, που ισοπέδωνε εθνικές
οικονομίες και επέβαλε τους όρους ανταγωνισμού της διεθνούς αγοράς, με μέτρο το
μεροκάματο και τις συνθήκες κινέζου κούλη, υπέστη τραγική υποχώρηση. Μέσα στα
χρόνια μετά το κραχ του 2008 έχασε πάνω από το 60% της παγκόσμιας κίνησης.
Δεν μπορούν πλέον
οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου να σπρώξουν την παγκοσμιοποίηση της ισοπέδωσης
λαών και εργαζομένων με οικονομικά μέσα. Ήρθε η ώρα των εξωοικονομικών μέσων.
Το κράτος σήμερα καλείται να επανέλθει στις ρίζες του. Να μετατραπεί ανοιχτά σε
μοχλό ανοιχτής βίας κατά του λαού προς όφελος των πιο ισχυρών παραγόντων των
αγορών διεθνώς, όπως είναι οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια που ελέγχουν
την παγκόσμια κίνηση κεφαλαίων.
Η παλιά
αστικοδημοκρατική ψευδαίσθηση ότι το κράτος οφείλει να είναι κράτος δικαίου και
μάλιστα να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, σήμερα εγκαταλείπεται ολοσχερώς. Το
κράτος σήμερα οφείλει να υπηρετεί με προκλητικό και άμεσο τρόπο τις δυνάμεις
της αγοράς, ακόμη κι αν χρειαστεί να εξοντώσει τον λαό του, να τον υποδουλώσει
προς όφελος ξένων δυνάμεων, να τον σπρώξει σε αλληλοσφαγή και εμφύλιο
προκειμένου να μην είναι σε θέση να αντιδράσει.
Είναι τυχαίο που οι
δυνάμεις ασφαλείας της Αιγύπτου μόλις πριν καναδυό εβδομάδες εντελώς αναίτια
άνοιξαν πυρ εναντίον δυο ειρηνικών καθιστικών διαμαρτυριών των λιγοστών οπαδών
του Μοχάμεντ Μόρσι, επειδή διαμαρτύρονταν εναντίον της αντικατάστασής του από
τον στρατό μετά από παλλαϊκές διαδηλώσεις εναντίον του;
Είναι σαφές ότι η ηγεσία
του στρατού της Αιγύπτου, η οποία ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ, αποφάσισε να
σπρώξει την χώρα και τον λαό της στη δύνη του εμφυλίου. Ο λόγος είναι απλός.
Θέλει να ελέγξει με κάθε τρόπο την λαϊκή εξέγερση που μαίνεται στην Αίγυπτο από
την εποχή της πλατείας Ταχρίρ και την ανατροπή του Μουμπάρακ. Κι επειδή δεν
υπάρχουν περιθώρια για εξαπάτηση και εξαγορά έστω και τμημάτων του εξεγερμένου
λαού, που έμαθε πώς να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, επελέγη ο εμφύλιος
σπαραγμός.
Είναι επίσης
τυχαίο ότι την ίδια ώρα το Ιράκ βιώνει ένα από τα πιο εκτεταμένα και θανατηφόρα
κύματα βομβιστικών επιθέσεων από το 2008 μέχρι σήμερα. Μόνο μια βομβιστική
ενέργεια με αφορμή τις γιορτές με τις οποίες ολοκληρώνεται το Ραμαζάνι,
στοίχισε πάνω από 100 νεκρούς, σχεδόν όλοι τους άμαχοι πολίτες.
Ανάλογη
θρησκευτική βία αναφέρεται και σε πολλές περιοχές της παραμεθορίου του Ιράν με
ανάλογες βομβιστικές επιθέσεις κυρίως από το έδαφος του Ιράκ και του
Αφγανιστάν.
Την ίδια ώρα οξύνονται ακόμη μια φορά οι σχέσεις Πακιστάν και
Ινδίας με τους θερμοκέφαλους να ανταλλάσουν πυρά και τις βιομηχανίες οπλισμού
να τρέχουν για να κλείσουν πολύτιμα συμβόλαια. Κι ο κατάλογος συνεχίζεται.
Τα επιτελεία των
ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ξέρουν πολύ καλά ότι με την κατάσταση που έχει
δημιουργηθεί λόγω της παγκόσμιας κρίσης, αφενός, πρέπει να χρησιμοποιήσουν
πολιτικά και στρατιωτικά μέσα για να ανοίξουν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες,
να επιβάλλουν τον παγκόσμιο νόμο του τοκογλύφου και του κερδοσκόπου που ξέρει
να επωφελείται ιδιαίτερα από την καταστροφή. Αφετέρου, γνωρίζουν επίσης πολύ
καλά ότι από αυτή την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη από την οποία θα
μπορέσουν να επωφεληθούν ελάχιστα έστω οι εργαζόμενοι και οι λαοί.
Η ανείπωτη
μιζέρια, η άνευ προηγουμένου εξαθλίωση, η ανυπαρξία δικαιωμάτων και κοινωνικής
ασφάλισης οποιουδήποτε είδους και επιπέδου, όπως και η σκληρή δουλειά με όρους
μετανάστη είναι το παρών και το μέλλον για την μεγάλη πλειοψηφία του
εργαζόμενου πληθυσμού του πλανήτη. Είτε βρίσκεται στις ανεπτυγμένες οικονομίες,
είτε όχι. Ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί παρά να περιμένει το επίπεδό του να
βυθίζεται διαρκώς και με χειρότερους όρους.
Αναπόφευκτες οι
κοινωνικές εξεγέρσεις
Τα δεδομένα αυτά
κάνουν τις κοινωνικές και λαϊκές εξεγέρσεις αναπόφευκτες. Είναι μαθηματικά
βέβαιο ότι οι λαοί θα εξεγερθούν ακόμη και στην καρδιά της μητροπολιτικής
Ευρώπης και Αμερικής.
Πώς λοιπόν μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο βέβαιο
ενδεχόμενο;
Η παλιά τακτική των παραχωρήσεων είναι πλέον αδύνατη. Δεν το
επιτρέπει πια το επίπεδο συσσώρευσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου παγκόσμια.
Το μόνο που μένει είναι η βία, η άγρια καταστολή του λαού με την δημιουργία
μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής όπου τα κράτη δεν αναγνωρίζονται ως
αυτεξούσια, ως νομική έκφραση των λαών τους. Αντίθετα τα κράτη, ή τα κρατικά
μορφώματα οφείλουν σήμερα να είναι οργανικά μέρη και προεκτάσεις του παγκόσμιου
συστήματος οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης όπου οι αποφάσεις παίρνονται
σε υπερεθνικό και υπερκρατικό επίπεδο.
Επομένως κανένα
κράτος δεν πρέπει να εκφράζει την εθνική και κοινωνική συγκρότηση του λαού του.
Πρέπει να λειτουργεί ως τοποτηρητής των συμφερόντων και των επιλογών του
παγκόσμιου συστήματος. Οι κυβερνήσεις οφείλουν να αποτελούν οργανικό μέρος
αυτού του παγκόσμιου συστήματος, αδιαφορώντας για τις ανάγκες, τις αγωνίες και
την αληθινή κατάσταση του λαού τους. Κι επομένως αν ένας λαός αντιδράσει η λύση
είναι απλή και σίγουρη: εμφύλιος με όρους εσωτερικής διάλυσης, διάσπασης και
αποσύνθεσης της κοινωνίας και του λαού ώστε να μην μπορεί με την ενότητά του να
διεκδικήσει τη χώρα του. Όπως, π.χ., έκανε ο λαός της Αιγύπτου ανατρέποντας τον
Μουμπάρακ πρώτα και μετά τον Μόρσι.
Συνεπώς ο πόλεμος
που είναι στα σκαριά εναντίον της Συρίας έχει σαν στόχο την ολοκληρωτική
διάλυση της χώρας και του λαού, τον διαμελισμό της και την μετατροπή της σε νέο
Ιράκ, ή Αφγανιστάν.
Ο πόλεμος αυτός είναι σίγουρο ότι θα συμπαρασύρει τις
γειτονικές χώρες, όχι μόνο στις καθαυτό πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και στην
καθαυτό επαναχάραξη των συνόρων της περιοχής με τον διαμελισμό ακόμη και της
Τουρκίας. Η εγγύς ανατολή θα πάρει την μορφή που έχει σήμερα η βόρεια Αφρική.
Κομματιασμένα κράτη σε αποσύνθεση με τους εμφυλίους ανάμεσα σε φυλάρχους να
κατατρώνε τις σάρκες των λαών της περιοχής. Αυτή θα είναι η νορμάλ κατάσταση
από εδώ και πέρα για τις περισσότερες χώρες και περιοχές του πλανήτη
προκειμένου οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου να διαχειριστούν την κρίση τους.
Η εμπλοκή της Ελλάδας…
Όποιος νομίζει
ότι το Αιγαίο και τα Βαλκάνια θα μείνουν εκτός αυτής της εξέλιξης, τότε τρώει
σε μεγάλες δόσεις κουτόχορτο. Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε κατάσταση γενικής κατάρρευσης.
Μέχρι τώρα αυτό που συγκρατεί την αποσύνθεση της χώρας είναι ο λαός της που δεν
λέει να το βάλει κάτω και να μετατραπεί σε πεδίο άσκησης εμφυλίου πολέμου.
Οι
κυβερνώντες έχουν πάρει τις εντολές τους και τις εκτελούν κατά γράμμα. Έχουν
εντολή να αφήσουν πίσω τους καμένη γη. Και προκειμένου οι ίδιοι να γλυτώσουν από
το σκαμνί που σίγουρα θα τους καθίσει ο λαός, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν
την Ελλάδα να καίγεται όπως σήμερα καίγεται η Αίγυπτος. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα
να δουν τον ελληνικό λαό και τη χώρα να σπαράσσεται στις φλόγες ενός νέου εμφυλίου.
Να γιατί δίνουν
και παίρνουν στις μέρες μας οι γιορτές μίσους από τον παλιό εμφύλιο τόσο από τα
φασιστικά και χουντοδεξιά σχήματα και τους επίσημους συνδέσμους αποστράτων, όσο
και από τις ηγεσίες της αριστεράς που από την αρχή της κρίσης ήταν οι καλύτεροι
απολογητές του καθεστώτος κατοχής και διάλυσης της χώρας.
Κανένας τους δεν μιλά
και προπαντός δεν αναδεικνύει τον κυρίαρχα εθνικοαπελευθερωτικό, πατριωτικό και
δημοκρατικό χαρακτήρα που έχει ο αγώνας του λαού, μιας και το κυρίαρχο πρόβλημα
που έχει τεθεί είναι σε ποιον ανήκει αυτή η χώρα.
Όλοι τους έχουν παραδώσει τα
κλειδιά της χώρας στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους αποικιοκράτες και αντιμετωπίζουν
τον δοσιλογισμό και την εθνοπροδοσία ως μια φυσιολογική πολιτική κατάσταση για
το λαό.
Η Ελλάδα είναι
στα πρόθυρα του διαμελισμού της. Το οικονομικό και πολιτικό υπόβαθρό της είναι ήδη
έτοιμο με όλες τις θεσμικές αλλαγές που έχει επιβάλλει η τρόικα. Η ένθερμη αποδοχή
της πολεμικής επέμβασης εναντίον της Συρίας από τους κυβερνώντες, είναι το εισιτήριο
για να μπει στον ντορβά και η Ελλάδα.
Η μόνη αντίσταση μέχρι στιγμής σ’ αυτό το
προμελετημένο ολοκαύτωμα είναι η αυθόρμητη πεισματική άρνηση του λαού μας να
ενδώσει στα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που προσπαθούν να τον ταΐσουν από τα δεξιά
και τα αριστερά. Και η μόνη ελπίδα οι δυνάμεις σαν το ΕΠΑΜ που ειλικρινά παλεύουν
για την ενότητα του λαού πάνω από εμφυλιοπολεμικές διαχωριστικές γραμμές, πάνω
από πλαστούς διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς με σκοπό την ταχύτερη δυνατή
ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και δουλοπαροικίας του χρέους.
Ο ελληνικός λαός
μπορεί να κάνει την έκπληξη. Άλλωστε δεν έχει άλλη εναλλακτική. Ή μάλλον η άλλη
εναλλακτική είναι η γενοκτονία του λαού και ο διαμελισμός της χώρας υπό το άγρυπνο
βλέμμα του ευρώ, του δολαρίου και των ντόπιων συνεργατών τους. Μπορεί λοιπόν να
ανατρέψει το καθεστώς που του έχουν επιβάλλει αποικιοκράτες και δοσίλογοι, να
κερδίσει την χώρα του και να επιβάλλει με την ενότητά του τα κυριαρχικά της δικαιώματα
σε γη, αέρα και θάλασσα με γνώμονα τη δική του ευημερία.
Αυτό το ενδεχόμενο
είναι το μόνο που τρέμουν όσοι μεθοδεύουν την κλιμάκωση του παγκόσμιου πολέμου.
Είναι στο μόνο ενδεχόμενο που δεν έχουν απάντηση, δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν
ούτε καν με στρατιωτικά μέσα.
Η ιστορία έχει δείξει ότι ένας λαός ενωμένος και
αποφασισμένος, όσο μικρός κι αν είναι, αποδεικνύεται πάντα ανυπέρβλητος αντίπαλος
όταν υπερασπίζεται την πατρίδα του και τον εαυτό του απέναντι ακόμη και στη
μεγαλύτερη υπερδύναμη.
Γι’ αυτό και ολόκληρη η στρατηγική τους βασίζεται στην έγκαιρη
αποτροπή ενός τέτοιου ενδεχομένου πριν συμβεί. Έτσι όμως και συμβεί, όλα τα
δεδομένα του προβλήματος αλλάζουν ριζικά τόσο για την Ελλάδα, για την περιοχή,
αλλά και παγκόσμια.
Θα είναι το πρώτο μεγάλο πλήγμα που θα δεχτεί η παγκόσμια τάξη,
όπως ακριβώς έγινε και με την εθνεγερσία του 1821 παρά και ενάντια της Ιερής
Συμμαχίας.
Μόνο που σήμερα θα τελειώσουμε αυτό που έμεινε ατελείωτο τότε.
