Σε δοκιμασία το ΔΣ Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης.

Αύριο Δευτέρα 28-12-2011, συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, με πέντε θέματα γραμμένα στην Ημερήσια Διάταξη(ΗΔ) και ένα που έρχεται για συζήτηση και λήψη απόφασης προ ΗΔ.

Το προ ΗΔ θέμα, αφορά κατάθεση ψηφίσματος από τον επικεφαλής της Παράταξης Λαϊκή Συσπείρωση, Δημοτικό Σύμβουλο κ. Πασακυριάκο Κων/νο, σχετικά με το θέμα που έχει ενσκήψει, μετά τις ανακοινώσεις της τρόικας αλλά και της Κυβέρνησης, για «αξιοποίηση ; ή πώληση ; » ιδιωτικών εκτάσεων και μάλιστα αυτών που σχετίζονται κυρίως με το παραλιακό μέτωπο του Δήμου μας.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε, με την κατάθεση του σχετικού ψηφίσματος, επιδιώκεται το ΔΣ να δείξει την αποφασιστικότητά του και την άρνησή του στην προοπτική πώλησης του παραλιακού «φιλέτου» από τη Βούλα μέχρι τη Βάρκιζα ή την εκμετάλλευση των τελευταίων ελεύθερων παραλιών μας από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, σε βάρος των κατοίκων του Δήμου και του Λεκανοπεδίου.

Από πλευράς βέβαια του κ. Κασιδόκωστα, ήδη από το προηγούμενο ΔΣ  έχουμε μια πρώτη γεύση για τη θέση που θα υποστηρίξει, από τη δήλωσή που έκανε: « Αν με την πώληση έρθει η ανάπτυξη για το Δήμο γιατί όχι;»!

Ενδιαφέρον όμως θα έχει να δούμε, τόσο  την αντίδραση και τη θέση που θα λάβουν και οι άλλες παρατάξεις, όσο όμως και αυτών των Δημοτικών Συμβούλων της πλειοψηφίας, που στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αρκετοί από αυτούς, έδιναν αγώνες για ελεύθερες παραλίες συμμετέχοντας μάλιστα ενεργά και σε ανάλογες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, ακόμη και σαν ομιλητές.

Μαζί με τις Δημοτικές Παρατάξεις, κρίνονται αύριο στο συγκεκριμένο θέμα εξ ίσου και οι διάφοροι Σύλλογοι της Βούλας και της Βάρης, που πριν από τις δημοτικές εκλογές, το διασυλλογικό τους όργανο είχε πάρει δεσμεύσεις από όλους ανεξαίρετα τους υποψηφίους Δημάρχους και φυσικά του κ. Κασιδόκωστα, ότι κανείς τους(υποψήφιος Δήμαρχος) δε σκέπτεται να κλείσει παραλίες.!

Βέβαια τη δέσμευση αυτή, πρώτος από όλους ο κ. Κασιδόκωστας,  ήδη την έγραψε στα «παλαιά του υποδήματα», αφού η 1^η κίνησή του ήταν, σε συνεργασία με την Εταιρεία Τουριστικών Ανάπτυξης (ΕΤΑ ΑΕ), να ξανακλείσει χωρίς καμία απόφαση του ΔΣ, την παραλία του παλαιού «Κάμπινγκ Βούλας» που είχε βίαια ανοιχθεί λίγες μέρες πριν από τις εκλογές,  με απόφαση του τότε ΔΣ Βούλας.

Το 1^ο από τα πέντε θέματα της ΗΔ, αναφέρεται στην επιλογή του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης, ενός νέου θεσμού που εισάγεται για να φέρει σε πέρας αυτό που ο ίδιος ο τίτλος του προσδιορίζει.

Η επιλογή του παραπάνω έμμισθου οργάνου και μάλιστα με αποδοχές ίσες με αυτές του Προέδρου του ΔΣ, συγκεντρώνει μέχρι σήμερα ένα σοβαρό αριθμό υποψηφιοτήτων. Η επιλογή γίνεται με ψηφοφορία που απαιτεί πλειοψηφία των 2/3 του Σώματος. Αν δεν επιτευχθεί αυτή η πλειοψηφία σε 2 ψηφοφορίες, τότε επιλέγεται το πρόσωπο στην 3^η με απλή πλειοψηφία.

Το αποτέλεσμα της παραπάνω επιλογής θα κρίνει ακόμα μία φορά, αν η πλειοψηφία του ΔΣ και ιδιαίτερα ο κ. Κασιδόκωστας, μπορεί να σταθεί υπεράνω των δικών του μόνο επιδιώξεων.

Παρά το γεγονός ότι δεν τρέφουμε αυταπάτες, είμαστε αναγκασμένοι να δούμε το αυριανό αποτέλεσμα και μακάρι να διαψευσθούμε.  

Εφυγε ένας καλός φίλος.......

Εντελώς ξαφνικά πριν από λίγες ώρες έμαθα για τον ξαφνικό θάνατο ενός καλού φίλου από τη Βάρη, του Μάνου Αντωνίου, συνταξιούχου δημοτικού υπάλληλου του π.Δήμου Βάρης, πατέρα 2 παιδιών.

Ο αξέχαστος Μάνος υπήρξε δραστήριος, αγωνιστής στη ζωή και στα κοινά και πάνω από όλα ένας πολύ ζωντανός και ειλικρινής άνθρωπος.Μαχητής στη ζωή που δε μπόρεσε όμως να δώσει τη μάχη με το θάνατο, αφού η κατάστασή της υγείας του επιβαρύνθηκε τόσο απότομα, που υπέκυψε σε διάστημα 2 εβδομάδων. 

Ο αγαπημένος σε όλους μας Μάνος, υπήρξε για  μεγάλα διαστήματα Πρόεδρος και μέλος του Συλλόγου των Εργαζομένων στο Δήμο Βάρης, Γραμματέας της ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΒΑΡΗΣ και ενεργό μέλος του ποδοσφαιρικού Σωματείου ΚΥΑΝΟΥΣ ΑΣΤΗΡ ΒΑΡΗΣ.

Στις πρόσφατες Δημοτικές εκλογές, έλαβε μεγάλο αριθμό ψήφων  με το ψηφοδ'έλτιο  του Δήμάρχου κ. Κασιδόκωστα και  εκλέχτηκε σύμβουλος του τοπικού συμβουλίου της κοινότητας Βάρης.

Την αγαπημένη του σύζυγο και φίλη Βούλα και τα αγαπημένα του παιδιά, θερμά συλλυπούμαι.

Δημοτικό Συμβούλιο Βαρης-Βούλας-Βουλιαγμένης.Πρώτεςεπισημάνσεις.

Αποφεύγω συστηματικά τον τελευταίο καιρό να αναφέρομαι σε θέματα του Δήμου μου, αν και φύσει αυτοδιοικητικός, γιατί πιστεύω  ότι στη νέα δημοτική αρχή πρέπει να δοθεί χρόνος για να «ξεδιπλώσει» τις πολιτικές της και στη συνέχεια  να κριθεί με βάση την εφαρμογή του προγράμματός της και την αποτελεσματικότητά της.

Την αρχή όμως αυτή απεφάσισα για πολύ λίγο να την παραβιάσω,  ύστερα από τα όσα κατ’επανάληψη απαράδεκτα συμβαίνουν, στη διάρκεια των Δημοτικών Συμβουλίων.

Κύριος και δημιουργός αυτών των καταστάσεων είναι ο Δήμαρχος  κ. Κασιδόκωστας, στον οποίο και ευθέως αναφέρομαι, γιατί με την περιφρονητική συμπεριφορά και τον προσβλητικό του λόγο, θίγει κατά τη δική μου γνώμη, όχι μόνο τους συναδέλφους του, αλλά και  κάθε νοήμονα δημότη που παρακολουθεί τα δρώμενα στο Συμβούλιο, από τη θέση του ακροατή. Και από τη θέση αυτή τον κρίνω.

Οι αφορμές από τα σημερινά λεκτικά ατοπήματα του Δημάρχου υπήρξαν πάρα πολλές, όμως δε θα μπω στον πειρασμό της αναφοράς των, για το λόγο που ανέφερα εισαγωγικά και επειδή θέλω να τρέφω την ελπίδα, ότι ύστερα από όσα συνέβησαν σήμερα στο ΔΣ, δε θα υπάρξει παρόμοια συνέχεια.

Τελειόνοντας τη σύντομη αυτή  παρέμβασή μου, θα ήθελα ρητορικά και μόνο να σημειώσω, μιας και η συγκυρία των διεθνών γεγονότων το αποδεικνύει ακόμη μία φορά, ότι:

 Η κατάληξη κάθε καθεστωτικής αντίληψης ή διαχείρισης, ποτέ δεν έφερε καλό αποτέλεσμα.

 

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ

 Πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Αθήνα, η μεγαλύτερη ειρηνική πορεία των τελευταίων χρόνων, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αντικειμενικών παρατηρητών.

 Οι  Έλληνες εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, οι χιλιάδες των ανέργων, οι  νέοι και οι νέες,  έδειξαν με τον όγκο και τον παλμό της σημερινής μεγαλειώδους συμμετοχής  τους,  τη βαθιά  τους  αγανάκτηση ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου της τρόικας που εφαρμόζει πιστά  η « σοσιαλιστική» μας κυβέρνηση.

Εκτός από τον μεγάλο όμως όγκο και τον παλμό, τη σημερινή πορεία σηματοδοτούσε η παρουσία μεγάλου αριθμού Ανεξαρτήτων Πρωτοβουλιών Πολιτών, που κινήθηκαν  έξω από τα γνωστά και παραδοσιακά κομματικά πανό, με πιο χαρακτηριστικά εκείνα της «ΣΠΙΘΑΣ» Μίκη Θεοδωράκη, του κινήματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» και του Δήμου «ΚΕΡΑΤΕΑΣ».

Τα συνθήματα, τα πανό και οι αφίσες  που χρησιμοποιήθηκαν από τους διαδηλωτές, ήταν ευρηματικά και έδιναν άμεσα τη συμπυκνωμένη   αγανάκτηση των πολιτών.

Το κυρίαρχο σύνθημα Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, δονούσε επί πολλές ώρες στην Αθήνα και έδινε το μήνυμα της Εθνικής Ενότητας ενάντια στην νέα κατοχή.

Βέβαια αυτή η τεράστια και μεγαλειώδης παρουσία του κόσμου, δεν ήταν δυνατό να μείνει χωρίς την αναγκαία «δυσφήμιση», αλλά  και για  μελλοντική αποθάρρυνση άλλων κινητοποιήσεων.

Το σχέδιο αυτό όπως πάντα, ανέλαβαν να το εκτελέσουν οι «γνωστοί-άγνωστοι» και όχι μερίδα από διαδηλωτές όπως πολλά ΜΜΕ μετέδιδαν.

Καντάφι: Από επαναστάτης… μακελάρης

του Γιάννη Σιδέρη

 «Κατεβείτε  στο δρόμο, καταλάβετέ τον … δεν πρέπει  να σταματήσει η διαδήλωση. Οι αστυνομικοί σας χτυπάνε; Χτυπήστε τους κι εσείς...»

Αυτά είναι πύρινα λόγια ενός Λίβυου... Όχι, δεν είναι κάποιου από τους τωρινούς διαδηλωτές που με το πάθος τους πυρπολούν τους δρόμους και τις ζωές τους, πεθαίνοντας στις ανήσυχες μέρες της Βεγγάζης και την Τρίπολης.   Είναι του ίδιου του συνταγματάρχη Καντάφι, μόνο που τα απηύθυνε  προ εικοσαετίας σε …αιγύπτιους            διαδηλωτές!

Ο Καντάφι, δεν ήταν κάποτε ο τυπικός αφρικανός δικτάτορας,  όπως τον είχε πολιτογραφήσει η προκατάληψη της δυτικής πολιτικής και η ευπείθεια της δυτικής δημοσιογραφίας. Απλώς κατάντησε  τέτοιος!  Τα πρόσωπα των νεκρών στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, είναι η επιγραφή θανάτου ενός ακόμα  ονειροπόλου, που η    απόλυτη εξουσία τον     διέφθειρε.

Δεν ξεκίνησε έτσι ο εκκεντρικός και οραματικός συνταγματάρχης το ΄69. Μόλις 27χρόνων, με καμιά εικοσαριά άλλους νέους παράτολμους αξιωματικούς, ανέτρεψε τον διεφθαρμένο βασιλιά Ιντρίς, που παραθέριζε στα Καμένα Βούρλα και ξεθεμελίωσε το ξενόδουλο σύστημά του, σε ένα στρατιωτικό κίνημα που ονομάστηκε επανάσταση ( σ.σ. πραξικόπημα ήταν, αλλά με βάση τους στόχους, τα δεδομένα της εποχής και την προσλαμβάνουσα τότε συνείδηση του  Αραβικού κόσμου, λογίζεται ως επανάσταση). 

 Διακήρυττε ο Καντάφι στην  πρώτη ανακοίνωση του Επαναστατικού Συμβουλίου: «Εμπρός να εργαστούμε στο δρόμο της ελευθερίας, της Αραβικής Ενότητας και της κοινωνικής Δικαιοσύνης. Εμπρός να προσφέρουμε στα παιδιά μας ίσα δικαιώματα και εργασία».

 Και συνέχιζε με ιδέες πρωτόγνωρες τότε για τα αραβικά αφτιά, που σήμερα ακούγονται  σαν θανατερές ειρωνείες:

 « Δεν θα υπάρχουν, αφέντες και δούλοι, ούτε αδικημένοι, ούτε τύραννοι»… Ποιος να φανταζόταν τότε, ούτε ο ίδιος προφανώς, την ειρωνεία της ιστορίας: Ο επόμενος τύραννος θα ήταν ο        ίδιος...

Ο Καντάφι, νέος αξιωματικός, έχοντας περάσει και από την ελληνική σχολή Ευελπίδων,  έγινε αρχηγός του κράτους της Λιβύης, αρχηγός της επανάστασης και πρόεδρος της «Τζαμαχιρίας» - όπου Τζαμαχιρία  ονόμασε το νέο πολιτικό σύστημα  που εγκαθίδρυσε, αυτό της «Δημοκρατίας των μαζών», η οποία θα κατακρήμνιζε την «δικτατορία του κοινοβουλευτισμού».

Με την Τζαμαχιρία  θα ερχόταν  η τελική και «οριστική λύση» των πολιτικών, οικονομικών, και κοινωνικών προβλημάτων της ανθρωπότητας! Θα έφερνε, υποτίθεται, τις           μάζες  ισότιμες στην  εξουσία
Τώρα όλα αυτά μπορεί να ακούγονται θλιβερώς αστεία, αλλά τότε ήταν μια άλλη εποχή... Ήταν μια εποχή που ανέτειλε μια νέα ελπίδα: Η αποικιοκρατία υποχωρούσε και αποχωρούσε από παντού, σκλαβωμένοι λαοί σήκωναν περήφανα το κεφάλι, ο ήλιος του Νάσερ έλαμπε υπέρλαμπρος στον ουρανό του αραβικού κόσμου και ζέσταινε τα πλήθη, το αστέρι του Μπεν Μπελά, ηγέτη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος της Αλγερίας, φώτιζε τον τρίτο κόσμο. Η νεολαία της Αμερικής ήταν ξεσηκωμένη κατά του άδικου ιμπεριαλιστικού πολέμου του Βιετνάμ και στα πανεπιστήμια γευόταν  «φράουλες και αίμα». Στην Ευρώπη το ειρηνιστικό κίνημα  απογοητευμένο, άρχισε να μετασχηματίζεται στις πρώτες οργανώσεις που ονομάστηκαν «ένοπλης πάλης» και αργότερα, στο αδιέξοδό τους, μετεξελίχτηκαν απλώς σε τρομοκρατικές. Ο ΙΡΑ της Ιρλανδίας αναγεννιόταν από τις στάχτες του και ζητούσε όπλα, τα οποία ευχαρίστως του παραχωρούσε ο Καντάφι. Η ΕΤΑ στην Ισπανία με την εκτέλεση του υπαρχηγού του Φράνκο, Καρέρο Μπλάνκο, έμπαινε δυναμικά στην διεθνή ειδησεογραφία.  Στην Λατινική Αμερική ο Κάρλος Μαριγκέλα, οι Τουπαμάρος και οι Μοντενέρος σηματοδοτούσαν απελευθερωτικό φως μέσα στην σκοτεινιά των λατινοαμερικάνικων δικτατοριών. Ο  μύθος του Φιντέλ δεν ακόμη ξεθωριάσει πίσω από σύννεφα της καταπίεσης των αντιφρονούντων και της ανελευθερίας του λαού του. Ο Τσε φρέσκος ακόμα θρύλος, άρχιζε να στολίζει τα φοιτητικά δωμάτια και να μετουσιώνει  την επανάσταση - δυστυχώς-  σε  …ροκ μόδα… Το κίνημα των αδεσμεύτων υπήρχε ως ξεχωριστή  παράμετρος στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα.           

Ήταν μια άλλη εποχή… Ο Καντάφι παίρνοντας την εξουσία, εφάρμοσε στην αρχή πρωτόγνωρα για τον αραβικό κόσμο συστήματα δίκαιης κατανομής του πλούτου, έκλεισε τις αμερικάνικες βάσεις,  όπως  και τις δυτικές επιχειρήσεις πετρελαίου που απομυζούσαν το μαύρο χρυσάφι της χώρας του για πενταροδεκάρες, υπέρ μιας διεφθαρμένης  «αριστοκρατίας».

Γρήγορα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ο φονιάδες του εξαπολύονταν σε όλη τη γη για να μακελέψουν (με μπαλτάδες, όπως έγινε και στην Ελλάδα!) τους λίβυους αντιφρονούντες.
Για την Αμερική  έγινε ο «λυσσασμένος σκύλος», κατά τον πρώην πρόεδρο Ρέιγκαν, υπέστη αεροπορικές επιδρομές στην οικία του, κυρίως για τις φραστικές προκλήσεις κατά των αμερικανών (« ο πόλεμος με τους λίβυους πιλότους ήταν σαν να παίζεις πόλεμο με μικρά παιδιά»  είχε πει ένας από τους αμερικάνους πιλότους που σε μια επιδρομή αντιμετώπισε σε αερομαχία τα λιβυκά Μινγκ). Η Λιβύη απέκτησε τον τίτλο του διεθνή παρία. Απευθύνθηκε προς την Σοβιετική  Ένωση του Μπρέζνιεφ για πολιτική στήριξη, αλλά η περεστρόικα και η κατάρρευση του «υπαρκτού», του στέρησε έναν πρόθυμο σύμμαχο. Τότε πειθήνιος, με μια θεαματική στροφή,  γύρισε προς την Δύση, προσεγγίζοντας την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.

Επιμύθιο δεν έχει ακόμα. Άλλωστε η Λιβύη, δύσκολη χώρα στην  διερεύνησή της λόγω της πολιτικής του Καντάφι, δεν σε άφηνε να διαγνώσεις το εσωτερικό της ηφαίστειο. Εκείνο που μένει απλώς, ως ανθρώπινη απορία, είναι αν τελικά ισχύει η κοινότοπη και  πολυχρησιμοποιημένη  ρήση  Άγγλου ιστορικού λόρδου Acton, ότι «η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Και ο Καντάφι ήταν ο απόλυτος  εξουσιαστής.
Τι άλλο να πεις όταν βλέπεις έναν πρώην ρηξικέλευθο επαναστάτη που ξεκίνησε με όνειρα, που έπαιξε τη ζωή του κορώνα γράμματα για την αξιοπρέπεια της χώρας του και την ευτυχία του λαού του, να καταντάει  στυγερός μακελάρης;
 

Ένα μέρος από τα εξήντα μου………. ΓΙΑΤΙ;

Posted by Kibi

 Λένε πως το σημαντικότερο δεν είναι να διαθέτεις τις σωστές απαντήσεις, αλλά να θέτεις τις σωστές ερωτήσεις. Στους 16 μήνες της ζωής μας με το χρέος έχουν συσσωρευτεί χιλιάδες τέτοιες ερωτήσεις, εκατοντάδες «γιατί» στα οποία οι πολιτικοί «παιδαγωγοί» της κοινωνίας, οι «εκπαιδευτές» μας στη λιτότητα και στον μαρασμό, έχουν αποφύγει επιμελώς να απαντήσουν. Ίσως γιατί ποτέ δεν τέθηκαν με την ένταση και με τη σαφήνεια που επιβάλλει η συγκυρία.

Ιδού μερικά από τα «γιατί» της προσωπικής μου συλλογής.

Γιατί είναι αδιανόητη η στάση πληρωμών προς τους πιστωτές της χώρας, αλλά είναι αυτονόητη η στάση πληρωμών προς τους μισθωτούς και προς το κοινωνικό κράτος;

Γιατί είναι απλό να «σπάσουν» τα συμβόλαια με τους μισθωτούς του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, ενώ είναι αδύνατο να επανεξεταστούν οι τοκογλυφικοί όροι των συμβάσεων με τους δανειστές του κράτους;

Γιατί είναι κοινωνικά δίκαιο να μειωθούν οι μισθοί, αλλά είναι άδικο να αθετήσουμε τις δεσμεύσεις μας προς τη Διεθνή της τοκογλυφίας;

Γιατί είναι οδυνηρό να καταρρεύσουν μερικές τράπεζες, αλλά είναι ανώδυνο να οδηγηθεί σε μαρασμό η κοινωνία;

Γιατί είναι «αναπτυξιακό» μέτρο να μειώνεται η φορολογία των επιχειρήσεων, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η φορολογία μισθωτών και καταναλωτών;

 Γιατί διευκολύνονται οι απολύσεις εργαζομένων, ενώ δεν προβλέπεται «απόλυση» εργοδοτών για ανικανότητα να διαχειριστούν τις επιχειρήσεις τους και στην ευημερία και στην κρίση; Γιατί στο τέλος του μισθού και της σύνταξης μένει πάντα τόσος πολύς μήνας;

Γιατί η επιχείρηση «διαφάνεια» δεν επεκτείνεται σε όλες τις συμβάσεις του κράτους με ξένες και εγχώριες επιχειρήσεις που επιβάρυναν το κρατικό χρέος;

Γιατί η κυβέρνηση δεν διεκδικεί εδώ και τώρα τις γερμανικές αποζημιώσεις, ενώ προτιμά να «αξιοποιήσει» την περιουσία του Δημοσίου;

Γιατί η κυβέρνηση δεν αρνείται εδώ και τώρα το μέρος του χρέους που αντιστοιχεί σε συμβάσεις προμηθειών αποδεδειγμένα πνιγμένες στη μίζα ;

Γιατί το κράτος δεν ανακτά τις κρατικές επιδοτήσεις που εξέθρεψαν τις μαϊμού επενδύσεις που η επιχειρηματική ελίτ μετέτρεψε σε πολυτελή κατανάλωση ή καταθέσεις στο εξωτερικό;

Γιατί στις αλλεπάλληλες «επιχειρήσεις κάθαρσης» οι εμπλεκόμενοι ιδιώτες χρυσοκάνθαροι βρέθηκαν στο απυρόβλητο;

 Γιατί οι εξεταστικές και τα δικαστήρια βλέπουν μόνο ευθύνες κρατικών λειτουργών, άντε και μερικών πολιτικών με παραγεγραμμένα αδικήματα;

 Γιατί για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου δεν βρέθηκε ούτε ένας επιχειρηματίας στη φυλακή, αλλά μόνο η ανακρίτρια που τους έλεγχε (κι αυτή για άλλο, άσχετο αδίκημα);

Γιατί τιμωρείται εύκολα το χέρι που παίρνει, αλλά ποτέ το χέρι που δίνει;

Γιατί το κράτος αλλάζει ακόμα και τον κώδικα κυκλοφορίας για να εγγυηθεί τα κέρδη των εργολάβων των εθνικών οδών;

 Γιατί είναι «έξυπνο» να απογυμνώνεις το κράτος από περιουσιακά στοιχεία;

Γιατί είναι δίκαιο να παραδίδεις την επόμενη γενιά Ελλήνων έκθετη, μ’ ένα κράτος ουσιαστικά χρεοκοπημένο και υποθηκευμένο στους πιστωτές του, στην επόμενη κρίση χρέους;

Γιατί η Goldman Sachs ήταν διαρκώς παρούσα στη δημιουργική λογιστική της προηγούμενης δεκαετίας;

Γιατί οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. την προτιμούσαν σταθερά ως σύμβουλο στα τρικ απόκρυψης του χρέους;

Γιατί η Μέρκελ βγάζει φλύκταινες από τότε που αποκαλύφθηκε ο ρόλος της «τράπεζας που κυβερνά τον κόσμο»;

Γιατί οι μόνοι που σώζονται εδώ και τρία χρόνια, από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, είναι οι τραπεζίτες;

Γιατί ήταν εύκολο και απλό για τις κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να τους διαθέσουν 85 δισ. ευρώ (μέχρις ώρας), ενώ ήταν αδύνατο να αφήσουν άθικτες συντάξεις και μισθούς;

Γιατί η κυβέρνηση αύξησε από τα 10 στα 30 δισ. το πακέτο των κρατικών εγγυήσεων δανεισμού για τις τράπεζες; Και γιατί οι τράπεζες «σνομπάρουν» το πακέτο αυτό, σαν να μην το έχουν ανάγκη; Γιατί προτιμούν να συνεχίσουν να δανείζονται από την ΕΚΤ, έχοντας αντλήσει πάνω από 96 δισ. ευρώ με επιτόκιο 1%;

Γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι, αν πάρουν λεφτά από τις κρατικές εγγυήσεις, το κράτος θα «κατσικωθεί» για χρόνια στις διοικήσεις τους;

Γιατί λιποθυμούν οι τραπεζίτες στην ιδέα μιας αναδιάρθρωσης και, τελικά, μερικής διαγραφής χρέους; Και γιατί η κυβέρνηση τους διαβεβαιώνει με τόσο πάθος ότι αυτό το ενδεχόμενο αποκλείεται;

Γιατί καθυστερούν τα τεστ αντοχής των τραπεζών;

 Γιατί δεν πρόκειται να δούμε αποτελέσματα πριν από την απόφαση της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου για τη «συνολική λύση» της κρίσης στην           Ευρωζώνη;

Και γιατί η ελληνική κοινωνία διαψεύδει τις μεγάλες προσδοκίες;

Γιατί αντιδρά φοβισμένη και πνιγμένη στις ενοχές;

Γιατί έχει πιστέψει τη βλακεία «μαζί τα φάγαμε»;

 Γιατί έχει χάσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή της; Γιατί ο εκμαυλισμός ενός μεγάλου, πλην μειοψηφικού, της τμήματος έχει πνίξει στις τύψεις την πλειοψηφία της;

Γιατί ο αμοραλισμός της ελίτ έχει στιγματίσει ηθικά όλο το κοινωνικό σώμα;

 Γιατί τα Μέσα Ενημέρωσης, αν και παραπαίοντα στην κρίση τους, φέρονται ως κυρίαρχη, καθεστωτική δύναμη; Γιατί επιτίθενται με φανατισμό σε κάθε κοινωνική αντίδραση; Γιατί αστυνομεύουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων; Και γιατί οι άνθρωποι δεν αντιδρούν δραστικά σ’ αυτή την αστυνόμευση; Γιατί δεν βλέπουν εναλλακτική λύση στην πολιτική; Και γιατί τροφοδοτούν μαζικά το «κόμμα της άρνησης», της αποχής, του λευκού και του άκυρου; Γιατί δεν έχουν καμία προσδοκία ούτε από τα συνδικάτα; Γιατί δεν είναι στους δρόμους να υπερασπιστούν τα αυτονόητα; Γιατί αισθάνονται ανήμποροι να αποσπάσουν, έστω μια μικρή ηθική νίκη έναντι της εξουσίας, των Αθηνών, των Βρυξελλών και των περιχώρων;

ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; …….ΓΙΑΤΙ;

Ανευ όρων παράδοση

Του Σταυρου Λυγερου

Η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας είναι ένα διά παραλείψεως έγκλημα διαδοχικών κυβερνήσεων. Ακραίο παράδειγμα, τα ολυμπιακά ακίνητα. Ο ελληνικός λαός τα χρυσοπλήρωσε, αλλά όταν τα φώτα των Αγώνων έσβησαν η κυβέρνηση Καραμανλή τα άφησε να λεηλατηθούν και να ρημάξουν. Την ίδια εγκληματική στάση τήρησε και η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το ζήτημα της δημόσιας περιουσίας εισέβαλε στη δημοσιότητα με τη γνωστή συνέντευξη της τρόικας. Το ύφος ανθυπάτου και η ωμότητα των τριών σοκάρισαν την κοινή γνώμη. Αποδείχθηκε, όμως, ότι όσα είπαν είχαν συμφωνηθεί με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και είχαν την έγκριση του πρωθυπουργού. Και αυτό έχει τη....... μεγαλύτερη σημασία.

Η συνταγή της τρόικας είναι γνωστή, έστω και αν ξεδιπλώνεται σταδιακά. Μετά τις οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και δαπανών, ήταν δεδομένο πως θα ερχόταν η σειρά της δημόσιας περιουσίας. Στόχος των δανειστών δεν είναι η επιβεβλημένη αξιοποίησή της. Στόχος τους είναι η μαζική εκποίηση, που, λόγω και των συνθηκών διεθνούς κρίσης, ισοδυναμεί με ξεπούλημα. Αυτό όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά το επιδιώκουν. Πρώτον, για εισπρακτικούς λόγους. Δεύτερον, επειδή θεωρούν ότι μόνο εάν υπάρξουν συνθήκες ξεπουλήματος δημοσίων επιχειρήσεων και εκτάσεων (σε συνδυασμό με το χαμηλό κόστος εργασίας) θα προσελκυσθεί διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον. Αυτή είναι η μονοδιάστατη και αφόρητα δογματική εκδοχή των δανειστών για την ανάπτυξη!

Η τρόικα θα ζητούσε έτσι κι αλλιώς την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πολύ περισσότερο, όμως, τώρα, που η πολιτική του Μνημονίου αποδεικνύεται αδιέξοδη. Είναι προφανές ότι για να αποτραπεί η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας θα χρειαστεί πρόσθετη στήριξη. Πριν συζητήσουν τους όρους με τους οποίους θα τη δώσουν, οι δανειστές απαιτούν από το ελληνικό κράτος να αποδείξει ότι έχει προηγουμένως «ξεζουμιστεί».

Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας πρέπει κατά κανόνα να γίνει με μορφές μακροχρόνιων μισθώσεων για επιχειρηματική εκμετάλλευση. Θα ήταν ανόητο, όμως, να αποκλεισθεί ως θέμα αρχής η πώληση. Περιουσιακά στοιχεία, που δεν υπάρχει πολιτική ή κοινωνική σκοπιμότητα να βρίσκονται στην ιδιοκτησία του κράτους, θα έπρεπε να πωληθούν ακόμα κι αν δεν βρισκόμασταν σε κρίση. Aλλο αυτό όμως, και άλλο η μαζική εκποίηση, όπως αυτή που υπαγόρευσε η τρόικα και έσπευσε να αποδεχθεί ο υπουργός Οικονομικών με την έγκριση του πρωθυπουργού.

Η υπόθεση αυτή επαναβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά παραδοθεί άνευ όρων στους δανειστές. Ενώ θα έπρεπε να είχε προ πολλού εκπονήσει ένα αναπόφευκτα επώδυνο, αλλά αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο ανάταξης της οικονομίας και στη βάση αυτού να διαπραγματεύεται μαζί τους, το μόνο που κάνει είναι να σερβίρει στον ελληνικό λαό τα μέτρα που της υπαγορεύει η τρόικα. Και, βεβαίως, τα σερβίρει με διαδοχικά εκβιαστικά διλήμματα. Με το (υπαρκτό) φόβητρο της χρεοκοπίας, επιβάλλει μονόδρομους, οι οποίοι όχι μόνο ακυρώνουν την πολιτική, αλλά και ανακυκλώνουν το αδιέξοδο.

Μυρίζει……μπαρούτι στην ευρύτερη περιοχή μας και όχι μόνο.

Τα μέτωπα που έχουν ανάψει στην κυριολεξία στη γύρω και στην ευρύτερη περιοχή μας,  αλλά και οι πολλές  αντιπαραθέσεις που είτε βρίσκονται σε εξέλιξη είτε αυτές υποβόσκουν, μας προϊδεάζουν ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στο κρίσιμο σημείο ακόμη και μιας γενικευμένης  ανάφλεξης.

Τελικά δεν ήταν μόνο η Τυνησία που άνοιξε τον κύκλο των εσωτερικών επαναστάσεων, αφού γρήγορα ακολούθησε η Αίγυπτος, ταρακουνιέται η Λιβύη και από κοντά και το Μπαχρέιν. Και το ντόμινο των εξελίξεων καλά κρατεί.

Βέβαια τα χαρακτηριστικά και οι επιδιώξεις που υπάρχουν για κάθε μία από τις χώρες αυτές δεν είναι τα ίδια.

Σημειώνουμε πάντως ότι η κοινή συνισταμένη  όλων των συγκρούσεων ή των αντιπαραθέσεων παραμένει η  καθεστωτική αλλαγή. Την κατάσταση αυτή τη δημιουργούν πρωτίστως η φθορά των μακροχρόνιων   καθεστώτων των χωρών αυτών, αλλά και η επιθυμία των Λαών για εκδημοκρατισμό, άσχετα με τις «έξωθεν» επιδιώξεις τρίτων.

Εκτός όμως από τις παραπάνω καταστάσεις, εξελίσσονται πολλές άλλες γεωπολιτικές κινήσεις στην κρίσιμη σκακιέρα της περιοχής μας, που είναι εν δυνάμει εστίες ανάφλεξης.

Η Ρωσία π.χ, εγκαλεί την Τουρκία, για το θέμα της εκπαίδευσης Τετσένων ανταρτών στο έδαφός της, ακόμη και με τελεσίγραφο του ίδιου του Πούτιν προς την Τουρκική πολιτική ηγεσία, η οποία όμως φαίνεται ότι  δε μπορεί να αντιδράσει, αφού εξακολουθεί να είναι δέσμια της ανεξέλεγκτης στρατιωτικής της ηγεσίας, που δεν ενδίδει στις Ρωσικές απειλές.

Στο εσωτερικό της Τουρκίας έχει ενσκήψει σοβαρό πρόβλημα με  τους  Κούρδους, που απαιτούν και αξιώνουν αυτονομία και πρόσβαση στη Θάλασσα. 

Η Βουλγαρία από τη δική της πλευρά, στέκεται σύμμαχος προς την Τουρκία στο θέμα των Τετσένων, επιδιώκοντας βέβαια την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων. Η ακύρωση της συμφωνίας με τη Ρωσία του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, για «περιβαλλοντικούς» λόγους, μόνο τυχαία δεν ήταν.

Τα Σκόπια είναι πλέον ένα καζάνι που βράζει, με τις συγκρούσεις να μαίνονται μεταξύ σλαβόφωνων και αλβανόφωνων, ενώ στην Αλβανία  εξακολουθούν  οι καθημερινές σοβαρές   αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις.

Το Ισραήλ απειλεί με πόλεμο το Λίβανο, με τον Ισραηλινό Υπουργό Αμύνης να δηλώνει, πως οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας του, μπορεί να επέμβουν στο Νότιο Λίβανο.

Την ίδια χρονική στιγμή, πολεμικά σκάφη του Ιράν, πρόκειται να περάσουν από τη Διώρυγα του Σουέζ και να κατευθυνθούν προς τη Συρία, προκαλώντας με τον τρόπο αυτό άμεσα το Ισραήλ.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη στην περιοχή, γεγονός που αποδεικνύεται από την παρουσία δύο Αεροπλανοφόρων, ενός Γαλλικού και ενός Αμερικάνικου, που κινούνται Νότια και Ανατολικά της Κρήτης. Το ΠΝ της Ελλάδας, ενώ είχε προγραμματίσει κοινή άσκηση με το Γαλλικό Αεροπλανοφόρο, με ξαφνική ανακοίνωση του ΓΕΝ, ματαίωσε την άσκηση, προφανώς λόγω της αλλαγής που επήλθε στην Επιχειρησιακή κατάσταση της Γαλλικής ναυτικής δύναμης.

Η Τουρκία σε συμφωνία με το ψευδοκράτος των τουρκοκυπρίων, προετοιμάζουν τη στρατηγική που θα ακολουθήσουν για τον καθορισμό δικής τους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), μπαίνοντας στην ουσία «σφήνα» στις προσπάθειες της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Αμερικανικών εταιρειών εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων της Κυπριακής ΑΟΖ .

Και για να μην υπάρχει αμφισβήτηση των προθέσεων των ενεργειών Τουρκίας-ψευδοκράτους, με δηλώσεις του ο φερόμενος ως υπουργός Ενέργειας των τουρκοκυπρίων Σουνά Ατούν, «ξεκαθάρισε» ότι οι τουρκοκύπριοι έχουν δικαίωμα στις ενεργειακές πηγές γύρω από την Κύπρο, επιδιώκοντας να ανεβάσει έτσι το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης.

Το Ισραήλ θέλοντας να «σπρώξει» την Ελλάδα να προχωρήσει στην ανακοίνωση της ΑΟΖ στην περιοχή και να την οριοθετήσει σε σχέση με την Κύπρο, αφού βλέπει την «κωλυσιεργία» και την «ατολμία» της Ελληνικής Κυβέρνησης, προχώρησε μονομερώς στην αναγνώριση της Ελληνικής ΑΟΖ, δίνοντας μάλιστα και στη δημοσιότητα τους σχετικούς χάρτες!

Και ενώ το μείγμα της αντιπαράθεσης και των συγκρούσεων γύρω από τη Χώρα μας εντείνεται πολύ σοβαρά, το εσωτερικό της «σπαράσσεται» από τη βαριά οικονομική κρίση και τα μέτρα που συνεχώς μέρα με τη μέρα λαμβάνει η Κυβέρνηση.Η πολιτική αυτή που έχει πλήξει μονόπλευρα και βάναυσα τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, έχει ήδη  δημιουργήσει  και εδώ ένα άλλο εκρηκτικό μείγμα αγανάκτησης, που είναι όμως προς το παρόν άγνωστο το που μπορεί να οδηγήσει.

Η ιστορία μας…είναι η αντίστασή μας…είναι η παρακαταθήκη μας!

Γράφει η Σοφία Σακοράφα

 Κάποιες σκέψεις με αφορμή τα περί πολιτικής ανυπακοής του κινήματος, περί ανομίας των πολιτών ….και άλλα πρόσφατα γεγονότα.

Προσπαθώ παρά τις απαράδεκτες στρεβλώσεις των τελευταίων μηνών, να αντιμετωπίζω τη λέξη πολίτης με την έννοια, την αξία και το ύψιστο περιεχόμενο που έδωσαν στη λέξη πολίτης ο Περικλής και ο Κλεισθένης, που έδωσαν οι αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία, που έδωσε το 114 και το Πολυτεχνείο, που έδωσε η νέα γενιά το Δεκέμβρη του 2008, που δίνουν καθημερινά όλοι όσοι υπερασπίζονται τη θέση τους στην όξυνση της ταξικής πάλης, την πολιτική τους άποψη, την αξιοπρέπεια στην εργασία, το δικαίωμα στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.

Ντροπή νιώθω ως βουλευτής και ταυτόχρονα ως πολίτης αυτής της χώρας, όταν… χιλιάδες χρόνια αγώνων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων, εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων συνθλίβονται από μια ομάδα, ξένη και ντόπια.

Από μια ομάδα που μετατρέπει τον πολίτη σε υπήκοο, που μετατρέπει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας σε απέραντο σκλαβοπάζαρο, που μετατρέπει τον πλούτο της πατρίδας μας σε περιουσιακό στοιχείο αποπληρωμής, που τολμά και αστειεύεται με τον Παρθενώνα και το Σούνιο, αφού είναι τα μόνα που μας επιτρέπουν να μας απομείνουν.

Ντροπή και Οργή για αυτήν την απροκάλυπτη εκτροπή.

Εκτροπή της δικαιοσύνης που έχει μετατραπεί σε έκτακτο απεργοδικείο.

Εκτροπή της δημοκρατίας που απαγορεύει τις συναθροίσεις άνω των τριών.

 Εκτροπή της πληροφόρησης που σπεκουλάρει στη Μαρφίν, αλλά δεν εντρέπεται που στο ψεκασμένο από χημικά πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου κηδεύεται η αντίσταση.

Εκτροπή του κοινοβουλευτισμού που δίνει εν λευκώ εξουσία στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει ό,τι θέλει.

Εκτροπή των νοημάτων και της βαριάς ιστορίας που αυτά κουβαλούν.

Ο πρωθυπουργός μίλησε για ανυπακοή που οδηγεί στην ανομία.

Είναι βαριά η ιστορία μας. Ο Σοφοκλής υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος εδίδαξε ο ίδιος στον εαυτό του ΄΄τας αστυνόμους οργάς΄΄, το πάθος, δηλαδή, για τη θέσμιση των πόλεων.
Είναι σχήμα οξύμωρο για όσους δεν ξέρουν…
Διότι πώς είναι δυνατό οι ορμές, η οργή, το πάθος των πολιτών να μπορεί να οδηγεί στη θέσμιση νόμων.

Αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει ανομία, είναι στην πραγματικότητα το πάθος των πολιτών για δικαιοσύνη.

Είναι το πέρασμα από μία ανήμπορη και άνευρη οργή, σε μία οργή που έχει τη δύναμη να αμφισβητεί.

Αυτή η ανομία κατά τον πρωθυπουργό, είναι το πάθος για δικαιοσύνη, που οδήγησε την Αντιγόνη να παραβεί το νόμο.

Αυτή η ανομία, είναι το πάθος για ελευθερία, που οδήγησε τους εργάτες των ναυπηγείων της Σύρου το 1879 να δημιουργήσουν ένα από τα πρώτα συνδικάτα.

Αυτή η ανομία, είναι το πάθος για την δημοκρατία, που δημιούργησε το Μάη του 36 στη Θεσσαλονίκη

Αυτή η ανυπακοή, είναι το πάθος για ανεξαρτησία που οδήγησε το Γρηγόρη Λαμπράκη στη μεγαλειώδη πορεία στη Θεσσαλονίκη.

Αυτή η ανυπακοή, είναι το πάθος για αντίσταση που οδήγησε στη νίκη του κινήματος επί του νομοσχεδίου Γιαννίτση, στη νίκη του κινήματος για το άρθρο 16 του Συντάγματος.
 
Χιλιάδες άνομες, ανυπάκοες πράξεις άλλαξαν τούτο τον κόσμο.
Θέσμισαν άλλες κοινωνίες.
Έθεσαν άλλους νόμους.
Έτσι κινείται η ιστορία, στους αιώνες των αιώνων
Αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει ανυπακοή, είναι η κινητήρια δύναμη του μετασχημαστισμού των κοινωνιών.

Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Κολοκοτρώνη, με έναν υπάκουο Παπαφλέσα.
Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Σωτήρη Πέτρουλα
Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Μαρίνο Αντύπα
Τι θα ήταν η ανθρωπότητα με μια υπάκουη Αντιγόνη
Τι θα ήταν οι κοινωνίες με υπάκουους υπηκόους.

Ζητάει ο πρωθυπουργός υπακοή στην ομαλότητα.

Η χώρα μας, όμως, ζει σε παρατεταμένη ανωμαλία. Σε βαθιά σήψη και προχωρημένη βία.

Βία και ανωμαλία είναι η ανεργία και το κοινωνικό απαρτχάιντ που τη συνοδεύει.
Βία και ανωμαλία είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός που καλλιεργείται στη βάση της πυραμίδας και αφήνει ανέγγιχτη την κορυφή
Βία και ανωμαλία είναι τα 350 ευρώ σύνταξη
Βία και ανωμαλία είναι να πωλείται η Ελλάδα 50 δις από τα οποία τα 30 πάνε στις τράπεζες
Βία και ανωμαλία είναι η κατάσχεση της γης μας
Βία και ανωμαλία είναι η Ζίμενς, το Βατοπέδι,
Βία και ανωμαλία είναι η μετατροπή των κοινωνικών αγαθών της παιδείας, της υγείας, των μεταφορών σε πανάκριβα εμπορεύματα
Βία και ανωμαλία και παρανομία και ανομία είναι το Μall συμφερόντων Λάτση και το Θων συμφερόντων Βωβού που η κυβέρνηση Σημίτη οικοδόμησε και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λειτούργησε
 
Και όσοι αντιτίθενται σε αυτή τη βία δεν είναι τζαμπατζήδες.

Είναι ο εργαζόμενος που μια ζωή ολόκληρη πλήρωνε και σήμερα δεν έχει σύνταξη.
Είναι ο εργαζόμενος που μια ζωή πλήρωνε και δεν είχε ποτέ την ελάχιστη ανταποδοτικότητα
Είναι αυτός ο συνειδητός αγωνιστής που ξέρει ότι το δίκιο δεν κερδίζεται με το σαβουάρ βιβρ της ΄΄άνομης νομιμότητας΄΄.
Τζαμπατζήδες είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις που από αυτά που χρωστούσαν στον ΟΑΣΑ έδωσαν μόλις το 1/3 και τον εξανάγκασαν σε δανεισμό.
Και όταν έληγαν τα δάνεια έπαιρνε νέα δάνεια επειδή το κράτος που ήταν εγγυητής δεν τα κατέβαλε στη λήξη τους
Είναι αυτοί που ενθυλακώνουν τεράστια ποσά από εισφοροδιαφυγές και φοροδιαφυγές
Είναι αυτοί που στην περίοδο του χρηματιστηρίου έπαιξαν αέρα και έβγαλαν δισεκατομμύρια
Είναι αυτοί που σε ένα βράδυ άλλαζαν συντελεστές δόμησης και έβγαζαν τρισεκατομμύρια
Είναι αυτοί που κατασκεύασαν τα ολυμπιακά εκτρώματα και μέσα σε δύο χρόνια μετέτρεψαν το χάλυβα σε χρυσό και το δημόσιο χρήμα σε μποναμά στις τσέπες τους
Είναι τα αφεντικά από πάσης φύσεως τηλεοπτικά παπαγαλάκια που χρωστούν και δεν αποδίδουν
Είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες σε καθεστώς μαύρης δουλείας, που πολλοί από αυτούς έχουν έμμεσο εργοδότη τα υπουργεία μας για να είναι καθαρά
Αυτοί είναι οι τζαμπατζήδες της δημόσιας ζωής.
Οι παρασιτικοί τζαμπατζήδες που επιβιώνουν στην κυριολεξία.
Ζουν δηλαδή σε βάρος, επί της πλάτης του ελληνικού λαού.
 
Το κίνημα Δεν πληρώνω είναι η αντίδραση στο ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ της κυβέρνησής.

Δεν πληρώνω, λένε, στους συνταξιούχους
Δεν πληρώνω, λένε, για υγεία και παιδεία
Δεν πληρώνω, λένε, τις αποζημιώσεις των απολυμένων
Δεν πληρώνω, λένε, στους αγρότες
Δεν πληρώνω, λένε, σε μια ολόκληρη κοινωνία που τη θέλουν επαίτη και τους ενοχλεί που τους ανταποδίδει στα ίσια τη δική τους πρακτική.

Όταν η πολιτική ηγεσία αρχίζει και βλέπει κάθε εξεγερτική ή κινηματική εκδήλωση ως απειλή για τη διατήρησή της, όταν ποινικοποιεί το φρόνημα και κάθε πράξη αντίστασης τότε η πολιτική της αυτοσυντήρηση έχει υπερβεί κάθε υπόλειμμα δημοκρατικής ευαισθησίας και οδεύει στο δρόμο της απώλειας και κάθε δημοκρατικής νομιμότητας.

Επιτέλους ακόμη και με όρους αστικής νομιμότητας, ακόμη και με την κουλτούρα που πασχίζει η κυβέρνηση να θεμελιώσει αυτή του ήσυχου νοικοκυραίου, του φοιτητή που μόνο διάβαζε, η κυβέρνηση είναι η πολιτικά όχι ανυπάκοη, αλλά η πολιτικά έκνομη.

Την ενοχλεί η πολιτική ανυπακοή, αλλά η κυβέρνηση πήρε μια λαική εντολή και την παρέβη.
Την ενοχλούν οι απαράδεκτες εκδηλώσεις επί της ελληνικής σημαίας, αλλά η κυβέρνηση τραυματίζει την εθνική μας κυριαρχία, η κυβέρνηση παζαρεύει τα ελληνικά νησιά.
Η τρόικα μπορεί να διαπίστωσει ότι ο ελληνικός λαός  βρίσκεται σε περιορισμένη αναταραχή σε σχέση με το παρελθόν, όμως ο λαός μας έχει δύο κόκκινες γραμμές.

Η μία, τιμωρεί αυτόν που τον προδίδει.
Η δεύτερη, τιμωρεί αυτόν που ξεπουλάει την πατρίδα.

Είναι αυτός ο ΄΄εχθρός λαός΄΄.

Ο εχθρός λαός έχει στην κυριολεξία τραγουδήσει δύο τραγούδια του Μίκη.

΄΄Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε, αρνιέμαι να χαθώ στην καταχνιά΄΄ και
΄΄Λαχτάρησα μια χώρα, όπου το λάδι από την ελιά ίσα θα το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά.΄΄

Αυτά είναι η ιστορία μας.
Αυτά είναι η αντίστασή μας.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη μας.

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους και σε ευθεία γραμμή με την ιστορία μας.

Αυτός που αρνιέται είναι το πολιτικό υποκείμενο που αντιστέκεται.
Αυτός που αντιστέκεται είναι το πολιτικό υποκείμενο που λαχταράει μια άλλη Ελλάδα.

Και στην ιστορία της ανθρωπότητας, έως και την πλέον πρόσφατη πριν λίγες ημέρες, αυτός που αντιτάσσεται στο πολιτικό υποκείμενο είναι καταδικασμένος σε ημερομηνία λήξης.

Τοπική Αυτοδιοίκηση και «Καλλικράτης» στα σχολεία!

Αν και το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει ανακοινώσει ακόμη επίσημα   την εφαρμογή ενός σχεδίου τύπου «Καλλικράτης» για τα σχολεία, οι Διοικήσεις πολλών Δήμων ήδη έχουν δείξει την αποστροφή τους σε μια τέτοια ενέργεια.

Η αρμόδια Υπουργός  από την  πλευρά της υποστηρίζει, πως με τον «Καλλικράτη» στην Παιδεία θα εξοικονομηθούν χρήματα, που επί της ουσίας θα μπουν στα ταμεία των Δήμων. Αυτό θα συμβεί καθότι αναλαμβάνουν το κόστος των ενοικίων από τα σχολεία, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής.

 Τις αισιόδοξες όμως αυτές προβλέψεις της κυρίας Διαμαντοπούλου, φαίνεται ότι δεν τις συμμερίζεται η πλειοψηφία των «Καλλικρατικών» Διοικήσεων που δείχνουν με δηλώσεις, πρωτοβουλίες ενημέρωσης, αλλά και άλλου είδους αντιδράσεις ,να αποστρέφονται το συγκεκριμένο  εγχείρημα που έχει δρομολογήσει το Υπουργείο Παιδείας.

Βέβαια υπάρχει και ένας αριθμός Δημάρχων που έδειξαν να επιθυμούν τη συνένωση, με την προϋπόθεση όμως να μη διαταραχθεί η καθημερινότητα των μαθητών.

Από την πλευρά των τοπικών κοινωνιών φαίνεται ότι θα υπάρξει αντίδραση στη εφαρμογή του σχεδίου, γιατί οι γονείς μέσα από τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, εκφράζουν τους φόβους τους ότι η εξοικονόμηση χρημάτων θα ρίξει ακόμη περισσότερο το επίπεδο εκπαίδευσης.

 Οι μαθητές από τη δική τους πλευρά, όπως έδειξαν με τις πρώτες “χλιαρές” αντιδράσεις τους, δείχνουν ότι μάλλον γέρνουν προς την πλευρά εκείνων που δε θέλουν τη συνένωση.

Βέβαια, όταν πρόκειται για εξοικονόμηση χρημάτων κανείς δε λέει όχι, όμως εκείνο που στη φάση αυτή θα παίξει ίσως το σπουδαιότερο  ρόλο, για την αποδοχή ή την απόρριψη του σχεδίου, θα είναι οι διαβεβαιώσεις που θα δοθούν από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας,  σε ότι αφορά το φημολογούμενο χαμήλωμα του πήχη στην Παιδεία, εξ’ αιτίας της εφαρμογής του “καλλικρατικού’’ αυτού σχεδίου.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε, οι πρώτοι που  έσυραν το χορό των αντιδράσεων στο λεκανοπέδιο Αττικής πέρα από δηλώσεις, ήταν οι Δήμαρχοι Ελληνικού-Αργυρούπολης και Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Από την Περιφέρεια ήδη υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τους Δήμους Αγρινίου, Κοζάνης και Καρδίτσας. Στην τελευταία μάλιστα, οι κάτοικοι πραγματοποίησαν μηχανοκίνητη πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Πόλης.

Πιστεύουμε ότι το Υπουργείο Παιδείας, θα πρέπει πολύ γρήγορα να αποσαφηνίσει τις θέσεις του και να πάρει τις τελικές του αποφάσεις, γιατί αν αφήσει ακόμη για πολύ να σέρνονται διάφορες ανεύθυνες φημολογίες, μόνο καλό δεν κάνει στην Παιδεία.

Εθνικισμός και Ρομαντισμός

 Ανςξάρτητα από τη γνώμη που έχει καθένας  για τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κκ Άνθιμο, θεωρούμε ότι το συγκεκριμένο Άρθρο που μας απεστάλη για δημοσίευση από τον κ. Άρη Χαλβαντζή  πέριλαμάνει πολλά και ενδιαφέροντα σημεία και για το λόγο αυτό με ευχαρίστηση το αναδημοσιεύουμε.


Toυ Mητροπολίτου Θασσαλονίκης ANΘIMOY 
Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 13-02-11

Ανέγνωσα και εθαύμασα το άρθρο «Περί Εθνικισμού» του ομοτ. πανεπιστημιακού καθηγητού κ. Θάνου Βερέμη στην «Καθημερινή της Κυριακής» της 6-2-11, και από το κείμενο αυτό πήρα την αφορμή για να διατυπώσω κάποιες σκέψεις επάνω σ' αυτό το επίμαχο θέμα. 

Ο θαυμασμός μου για το άρθρο του κ. Θ. Β. είναι ειλικρινής και αφορά κυρίως τη σαφήνεια των απόψεων του κ. καθηγητού, τη δημοτική καθαρότητα του λόγου του και την ισχυρή διαπραγμάτευση του θέματός του σε ένα κείμενο περιωρισμένης εκτάσεως. 

Ομολογώ ως εκ τούτου ότι μου έφερε στον νου μου τους μακαριστούς καθηγητές μου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιωάννη Σταματάκο, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Κων. Βουρβέρη, Νικ. Τωμαδάκη, Νικ. Βλάχο, Σπυρ. Μαρινάτο, τον ακαδημαϊκό Διονύσιο Ζακυθηνό, και τόσους άλλους, που μας εμόρφωσαν στα νειάτα μας με την ελληνική γνώση και τα ελληνικά γράμματα, χωρίς να απαρνηθούν τη θύραθεν παιδεία.

 Ο καθηγητής κ. Θ. Β. σημειώνει ότι «ο εθνικισμός που γνωρίζομε σήμερα δεν έχει σχέση με εκείνον που δημιούργησε ο γαλλικός ορθολογισμός». Οι Γάλλοι επεδίωκαν εδαφικές και πολιτικές διεκδικήσεις. Και στη συνέχεια «ο εθνικισμός σταδιακά μεταλλάχτηκε σε προϊόν του ρομαντισμού». 

Εδώ ανοίγεται άλλο μεγάλο κεφάλαιο περί του ρομαντισμού, που δεν μπορούμε εδώ να προσεγγίσωμε, που όμως επηρέασε τους Γάλλους για να απομακρύνουν ό, τι ήταν γερμανικό σ' αυτούς, ενώ οι Πρώσοι ανεζήτησαν τη γερμανική καθαρότητα. 

Στη συνέχεια ο κ. Θ. Β. μας ξαφνιάζει με μια αναφορά στον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, τον ιστορικό που τιμά και σέβεται αείποτε ολόκληρη η ελληνική οικουμένη και βεβαίως και ο κ. Βερέμης. 

Για τους αναγνώστες θυμίζω ότι ο Κων. Παπαρρηγόπουλος εγεννήθη στην Κωνσταντινούπολη το 1815 και απέθανε το 1891 στην Αθήνα. Αξίζει να αναφερθή ότι οι Τούρκοι εδολοφόνησαν τον πατέρα του Δημήτριο, τον υιό του Μιχαήλ, τον αδελφό του Ιωάννη και τον γαμπρό του Δ. Σκαναβή. Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος υπήρξε τακτικός καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και η πρώτη ιστορική πραγματεία του «Περί της εποικήσεως σλαυϊκών τινών φύλων εις την Πελοπόννησον» απέκρουσε τη θεωρία του Φαλμεράυερ, ότι δήθεν οι Ελληνες αφωμοιώθησαν υπό των Σλαύων, διότι ήταν μελέτη εκπληκτική που συνετάραξε τους επιστημονικούς κύκλους της Ελλάδος και της Ευρώπης, και αποκατέστησε τους Ελληνες στη διεθνή κοινή γνώμη. Η μελέτη του Παπαρρηγοπούλου υπήρξε βαρειά ταφόπλακα στη θεωρία του Φαλμεράυερ, ή οποία ξεχάστηκε παντελώς.

 Μέσα, λοιπόν, σε τέτοιο κλίμα που ζούμε οι Ελληνες σήμερα, τι την θέλομε τη μνεία της ανθελληνικής θεωρίας του Φαλμεράυερ; Και αν μερικοί είχαν εγγράψει τον Παπαρρηγόπουλο στη ρομαντική σχολή της ιστοριογραφίας, όταν η καρδιά του θλιβόταν για τέσσαρες νεκρούς πρώτους συγγενείς του, και το μυαλό του ήταν, προ πάντων, στην ιστορία του Ελληνικού Εθνους, ποιος μπορούσε να τον ξεπεράση σε πηγές, σε πορίσματα και σε διακήρυξη της αλήθειας για την Ελλάδα; 

Ελληνες ιστορικοί υπήρξαν πολλοί και άξιοι. Ο μοναδικός για την Ελλάδα είναι ο Παπαρρηγόπουλος.

«Η έννοια του από τριών χιλιάδων ετών καθαρόαιμου Ελληνισμού» γράφει ο κ. Βερέμης, «έγινε η βάση της αναθεωρημένης αντίληψης του ελληνικού εθνικισμού επί δικτατορίας Μεταξά και χάρη στον ελληνικό εμφύλιο, μακροημέρευσε». 

Να μου επιτραπή να διαφωνήσω επί της θέσεως αυτής. Είναι ιστορικό λάθος να θεωρούμε ότι η φιλοπατρία των Ελλήνων πολιτών ετροφοδοτήθηκε από μια δικτατορία και από έναν εμφύλιο. Κατά τρόπο αυτόματα γενεσιουργό ή από Βορρά χαλκευθείσα απόπειρα για να δημιουργηθεί από τη Μακεδονία και τη Θράκη ένα άλλο κράτος με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, άναψε φωτιές στις συνειδήσεις των Ελλήνων και έσωσε την αυτοτέλεια του ελληνικού κράτους.

Παραλείπω τα των διενέξεων περί τα πολιτικά ζητήματα, και θέτω το τελικό ερώτημα. Σήμερα στα ελληνικά δεδομένα, όταν ένας Ελληνας πολίτης αγαπάει την πατρίδα του, την Ελλάδα, με αίσθημα αυτοθυσίας γι' αυτήν, όταν στηρίζη το πολίτευμα της δημοκρατίας, όταν θέλη τη χώρα του ακεραία μέσα στα σύνορά της, όταν σέβεται τα σύμβολά της και συμβάλλει στον πολιτισμό της, είναι δυνατό να χαρακτηρίζεται ως εθνικιστής;

Εάν μου απαντήση θετικά ο κ. Βερέμης, τότε καλύτερα να στραφούμε στη «θρησκευτική παραμυθία», όπως ωνόμασε μειωτικά τη χριστιανική πίστη, για να προγευθούμε και την αιωνιότητα. 

Η Ελλάδα πάντως ανήκει στους Ελληνες.

ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ, ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ…

Δημοσιευμένο στις 7 Φεβ 2011 | ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ | Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Ο Δημήτρης Ρέππας, είπε λάθος πράγματα τη σωστή στιγμή. Είπε πως η χώρα δεν μπορεί να κυλήσει στην ανομία και εννοούσε τα κινήματα που αναπτύσσονται κάτω από τη λογική και το σύνθημα «δεν πληρώνω , δεν πληρώνω». Ναι είναι ανάγκη του κόσμου να ακούει τώρα τέτοιες δηλώσεις, αλλά όχι να έχουν αυτό το περιεχόμενο.

Πρώτο:Η ανομία δεν δημιουργήθηκε τώρα από τους «τζαμπατζήδες» όπως τους αποκαλούν πολλοί υποτιμητικά. Η ανομία υπάρχει ως τρόπος λειτουργίας του κράτους, με ευθύνη αυτών που δεν θέλουν να εφαρμόσουν τους νόμους. Μπορώ να θυμίσω αυθαίρετα στις παραλίες που δεν γκρεμίζονται, σκάνδαλα υπουργών που παραγράφηκαν με τον νόμο «περί μη ευθύνης», χρωστούμενα σε ΙΚΑ, Εφορίες που δεν εισπράχτηκαν ποτέ από τους συνδαιτυμόνες της εξουσίας (αλήθεια πόσοι υπουργοί και βουλευτές μπαινόβγαιναν στα gala του κυρίου EXPRESS SERVICE;)

Δεύτερο: Το μεγαλύτερο κίνημα των τζαμπατζήδων, ποτίζεται με τα κοκτέιλ στα σαλόνια της εξουσίας. Βιομήχανοι και Τραπεζίτες. Δεν θα πω τα γνωστά, «αν και πόσο έχουν πληρώσει». Δείτε τα κέρδη των τραπεζών. Δεν τους αγγίζετε με το επιχείρημα της αναστάτωσης στην αγορά (γιατί άραγε οι εραστές της «αγοράς» δεν την αφήνουν να αυτορυθμιστεί αλλά κλαίνε;). Τους επιδοτείτε μάλιστα για να διατηρηθεί η ρευστότητα. Αλήθεια όμως, ποιούς δανειοδοτούν οι τράπεζες και με ποιά εχέγγυα; Τους επαγγελματίες που προσπαθούν να σωθούν; Ένα από τα κανάλια της χώρας είναι έτοιμο να κλείσει. Πίσω από τα χρέη του υπάρχουν δάνεια 100 φορές πάνω από την χρηματιστηριακή του αξία. Ποιός τα έδωσε και γιατί; Με τι εγγυήσεις; Αυτό εννοείται ρευστότητα στην αγορά; Ποιοί λοιπόν είναι οι τζαμπατζήδες;

Τρίτο: Οι Νόμοι κάθε φορά είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών. Εκφράζουν με την αλλαγή τους , τις ανάγκες και την ωριμότητα του κοινωνικού συνόλου και της ίδιας της πολιτικής. Κανένας για παράδειγμα δεν μπορεί να διανοηθεί σήμερα ,πως είναι δυνατόν να συμβεί αυτό που συνέβαινε πριν το 1981, να κουβαλάνε μέσα σε σεντόνια στο Αστυνομικό Τμήμα ζευγάρια, που είχαν διαπράξει το ποινικό αδίκημα της μοιχείας. Ευτυχώς (και για αρκετούς πολιτικούς φαντάζομαι) ο νόμος άλλαξε. Αυτό λοιπόν που φαντάζει σήμερα ανομία, μπορεί να είναι η ανάγκη να δείτε διαφορετικά την πολιτική σας και ποιούς αλήθεια εξυπηρετούν οι νόμοι σας.

Δέχομαι και εγώ να αναλάβω με την εγγύηση του κράτους , να πάρω τραπεζικό δάνειο, χωρίς να βάλω μία, και να κατασκευάσω δρόμο σε όποιο μέρος της Ελλάδας θέλετε, εισπράττοντας διόδια. Αυτό λοιπόν που λέτε νόμο, είναι μια σκανδαλώδης σύμβαση που ενοχλεί. Επίσης όταν ακριβαίνεις την βενζίνη, και προσπαθείς να δημιουργήσεις στροφή προς την μαζική πράσινη συγκοινωνία,δεν ακριβαίνεις τα εισιτήρια. Μάλλον τα φτηναίνεις

Τέταρτο: Όταν αναπτύσσονται μαζικές συμπεριφορές και κινήματα γύρω από ένα θέμα, τότε υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Και ίσως πρέπει να το δείτε. Δεν φταίνε οι τζαμπατζήδες, όπως δεν έφταιγαν κάποτε οι «μακρυμάλληδες», οι «αναρχικοί»,οι «κομμουνιστοσυμμορίται»… Αυτές τις μέρες, το μέλος της Σοσιαλιστική Διεθνούς, Χόσνι Μουμπάρακ, εμπεδώνει μάλλον, αυτή την διάσταση της πολιτικής.

Χρειάζεται εν κατακλείδι πολύ μεγάλη προσοχή, απέναντι στις κοινωνικές αντιδράσεις και τα κινήματα «δεν πληρώνω δεν πληρώνω», να μην αντιτάξετε το καταστροφικό κίνημα «δεν ακούω, δεν ακούω»
 

ΥΓ: Αλήθεια κύριε Ρέππα, ποιός είναι μεγαλύτερος τζαμπατζής; Ο πιτσιρικάς που δεν χτυπάει το εισιτήριο στο μετρό ή η υφυπουργός κυρία Τζάγκρη που συνέταξε ,σύμφωνα με το ΕΘΝΟΣ, ένα κάρο χαρτιά για να εισπράξει από το υπουργείο 29 ευρώ που έδωσε για να φιλοξενηθεί στην αίθουσα VIP του αεροδρομίου;

ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ “ ΣΠΙΘΑ” ΒΑΡΗΣ-ΒΟΥΛΑΣ-ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Εξαιρετική επιτυχία σημείωσε  η 1^η Ιδρυτική Συνάντηση Ενεργών Πολιτών του Δήμου Βάρης–Βούλας-Βουλιαγμένης, που πραγματοποιήθηκε σήμερα 13 Φεβρουαρίου 2011, στην Πνευματική Εστία της Βούλας.

Παρά το γεγονός ότι από τους διοργανωτές της εκδήλωσης, σκόπιμα  δεν έγινε καμία ιδιαίτερη κινητοποίηση, πέρα από δύο ανακοινώσεις που δημοσιεύθηκαν στην εβδομαδιαία εφημερίδα «ΕΒΔΟΜΗ», η αυθόρμητη προσέλευση 100 και πλέον πολιτών στη συνάντηση αυτή, έδωσε  αισιόδοξα μηνύματα για την επιτυχία του εγχειρήματος.

Ο Δημήτρης Κυπριώτης, στρατηγός ε.α από τη Βάρη, ο Κώστας Βενετσάνος, εκδότης της εφημερίδας ΕΒΔΟΜΗ από τη Βούλα και ο γνωστός  αρθρογράφος  Γρηγόρης Ρώντας από τη Βουλιαγμένη, είχαν το συντονισμό της εκδήλωσης και έβαλαν το πλαίσιο της παραπέρα πορείας της Κίνησης.

Στη συζήτηση που επακολούθησε μεταξύ των διοργανωτών της συνάντησης και των πολιτών  που παραβρέθηκαν σ’αυτήν,  τοποθετήθηκαν εποικοδομητικά πάρα   πολλοί και κατέθεσαν τις  προτάσεις και τις ιδέες τους.

Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό υπήρξε το γεγονός ότι, στην υπόψη  συνάντηση έδωσαν το παρόν τους και αρκετοί νέοι, πράγμα που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε παρόμοιες εκδηλώσεις, οι οποίοι με τις τοποθετήσεις τους χαροποίησαν ακόμη περισσότερο τους συγκεντρωθέντες.

Αποφασίστηκε η συγκρότηση  Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Κίνησης και αμέσως μετά θα επακολουθήσουν συγκροτημένα βήματα ενεργειών, σε συντονισμό πάντα  με τις “ ΣΠΙΘΕΣ” που έχουν ανάψει σ’ όλη την επικράτεια της Χώρας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Υμνητής της Ρωμιοσύνης με την παγκόσμια αναγνώριση, πρέπει να αισθάνεται πολύ υπερήφανος, γιατί  η “ΣΠΙΘΑ” του προσανάμματος που άναψε, με πολύ γρήγορους ρυθμούς είναι έτοιμη πλέον να “φουντώσει”.

                                                                 

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

Ερωτήσεις που (δεν) ζητούν απαντήσεις!

Από μία φίλη μου, έλαβα το παρακάτω πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα πολύ τεκμηριωμένο μήνυμα  και θεώρησα ότι είναι καλό να το μοιραστώ με όσους θέλουν να το διαβάσουν.

Μου γράφει λοιπόν:

«Ας υποθέσουμε ότι έχετε δανείσει σε κάποιον  100 ευρώ. Ο συγκεκριμένος  παίρνει μισθό από την εργασία του 100 ευρώ.  Επίσης έχετε δανείσει άλλα  500 ευρώ, σε κάποιον άλλον που παίρνει  μισθό 1000 ευρώ.

Έτσι, ο μεν πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του, ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.

 Τώρα, στη βάση ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο για να σας  ξεπληρώσει, τη στιγμή μάλιστα  που γνωρίζετε ότι αδυνατεί να το κάνει, ενώ την ίδια στιγμή δεν κάνετε το ίδιο για τον  δεύτερο δανειολήπτη, που έχει τη δυνατότητα και  ΜΠΟΡΕΙ να σας εξοφλήσει;

Το ερώτημα λοιπόν είναι:Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;
Μήπως κάνετε και εσείς, αυτό ακριβώς  που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, με την ΕΕ και το     ΔΝΤ;

Με αυτές τις σκέψεις, προσέτρεξα στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στον κατάλογο με τα χρέη ΌΛΩΝ των χωρών της Γης και τότε με έκπληξη διαπίστωσα μερικά πράγματα, που στην κυριολεξία αγνοούσα. Ενδεικτικά μεταφέρω τα παρακάτω:

-Η Γερμανία με 5 τρις Ευρώ έλλειμμα, έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.

-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις, έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.

-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα, έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.

Τότε έβγαλα το συμπέρασμα, ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους, όσο το ποσοστό του επί του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος(ΑΕΠ).

Μετά από μερικές ακόμη ματιές στον ίδιο πίνακα (του χρέους των χωρών του κόσμου), μου δημιουργήθηκαν κάποιες άλλες απορίες και για το λόγο αυτό, αποφάσισα να τις καταγράψω υπό τύπο ερωτήσεων, χωρίς όμως  να περιμένω και απαντήσεις.

 Πολύ απλά, θα ήθελα αυτές τις ερωτήσεις να τις μοιραστώ και με όποιον άλλο θέλει να τις διαβάσει και ο καθένας ας  βρει  τον    τρόπο   για να   πάρει   απαντήσεις.

Ερώτηση 1: Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να μη χρειάζονται να τους ‘’σώσουν’’  αλλά αντίθετα να έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2: Πως γίνεται το Αφγανιστάν, με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους, να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας

πόλεμος μερικών ημερών, μπορεί να "ξετινάξει" στην κυριολεξία     μία      χώρα;
Ερώτηση 3: Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και 56% τα Αραβικά Εμιράτα, τη στιγμή που τα κράτη αυτά, είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4: Πως γίνεται στην Ελβετία που έχει 271% χρέος, το έτος 2000, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο να πληρώνεται  με 2000 ευρώ μισθό μηνιαίως, όσα δηλαδή έπαιρνε  την ίδια χρονιά, ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός της ΔΕΗ, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης και ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά, με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5: Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος, να μην έχει πρόβλημα και να μη χρειάζεται            σώσιμο ή περικοπές;

Σας δίνω και ένα πραγματικό παράδειγμα από τη χώρα αυτή:

Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια και προσέξτε  τι «έπαθε» εκεί:
 α. Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα    μισθό!
 β. Μετά από τρεις(3) μήνες στην δουλειά, δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και    του       έδωσαν            αμέσως           άδεια   15        ημερών!
 γ. Με τις επιστροφές φόρων που έλαβε, πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
 δ. Τώρα είναι άνεργος ,με τη δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!

Σε αυτήν την κατάσταση, παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα για δύο χρόνια!

Είπατε            τίποτα;
Ερώτηση 6: Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν σφόδρα για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7: Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της Γης να χρωστάει το 98% των   χρημάτων        του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά χρήματα, ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο     πολύ    χρήμα;
Ερώτηση 9. Που βρήκαν τόσα πολλά χρήματα οι δανειστές;

Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά λέω:  Μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;»

Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt  

ΔΙΟΔΙΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΛΟΠΗ. Να γιατί έχουν εξοργιστεί οι Έλληνες!

Το κίνημα «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» βρήκε ανταπόκριση στον πληθυσμό όχι άδικα και όχι τυχαία. Αυτό όλοι το αναγνωρίζουν, ακόμη και η Κυβέρνηση, έστω και αν προσπαθεί να βρει νομοθετική λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί και παίρνει καθημερινά νέες διαστάσεις.

 Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι το πράγμα με τα ληστρικά διόδια που έχουν επιβληθεί  στους Ελληνικούς  αυτοκινητόδρομους; δεν πάει άλλο και καμία νομοθετική λύση δε θα καταφέρει τίποτα ουσιαστικό, αν δεν αλλάξει το απαράδεκτο καθεστώς που έχει επιβληθεί με το «έτσι θέλω» και πολλές φορές χωρίς αντίκρισμα, ακόμα και στο όνομα της ……..προσεχούς κατασκευής  αυτοκινητοδρόμου.

Αν υπάρχει τέτοιο δεδομένο παγκοσμίως, οφείλει το αρμόδιο Υπουργείο οφείλει να μας το υποδείξει.

Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα διοδίων άλλων κρατών και ας συγκρίνουμε με ότι συμβαίνει στην Ελλάδα.

 ΕΛΒΕΤΙΑ: Η χρήση των αυτοκινητοδρόμων και των οδών ταχείας κυκλοφορίας, υπόκειται σε υποχρέωση πληρωμής διοδίων, για όλα τα μηχανοκίνητα οχήματα. Το αντίτιμο μέχρι την κατηγορία των 3,5 τον. ανέρχεται  σε 31 Ευρώ  και ο κάθε οδηγός μπορεί να το προμηθευτεί   με την αγορά ενός ειδικού σήματος(vignette), που οφείλει να το έχει τοποθετημένο στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, όταν πρόκειται να χρησιμοποιήσει οποιονδήποτε αυτοκινητόδρομο ή οδό ταχείας κυκλοφορίας, ή ακόμη και όταν θα διασχίζει  τα πολυάριθμα τούνελ της ορεινής χώρας.  Ισχύει δε για ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ! 

ΑΥΣΤΡΙΑ: Και στη χώρα αυτή το καθεστώς των διοδίων είναι ακριβώς το ίδιο με την Ελβετία, αλλά το ειδικό σήμα στοιχίζει λίγο πιο ακριβά. Δηλαδή ο Αυστριακός οδηγός αυτοκινήτου ή μηχανής ΙΧ μέχρι 3,5 τον. πληρώνει για ΟΛΟ το χρόνο και για  ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ διαδρομές  στο Εθνικό ή στο Επαρχιακό οδικό δίκτυο της χώρας του  76 ΕΥΡΩ!

ΤΣΕΧΙΑ: Και στο κράτος αυτό η ίδια πολιτική. Αντίτιμο 47 ΕΥΡΩ!

Από εκεί και ύστερα τι να πούμε για την ΕΛΛΑΔΑ;

 Όταν πχ ο κάτοικος της  Κατερίνης που εργάζεται  στη Θεσσαλονίκη και χρησιμοποιεί καθημερινά το αυτοκίνητό του για να πάει στην εργασία του και να γυρίσει στο σπίτι του πληρώνει το χρόνο για Διόδια  1392 ΕΥΡΩ για τη συγκεκριμένη μόνο διαδρομή και για  20 εργάσιμες ημέρες μόνο το μήνα  (20*5,80*12 ) και όχι επί 365 ημέρες, τότε δε μιλάμε για διόδια αλλά για πραγματικό «χαράτσι».!

 

Θεμελιακά συμπεράσματα μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης.

Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή και  να διαφωνεί ακόμη με τις απόψεις που κατά καιρούς διατυπώνει ο Ν. Κοτζιάς. Κανείς όμως δεν έχει ισχυριστεί, ότι  στερείται επιχειρημάτων ή ότι ‘’μασάει’’ τα λόγια του. Ακόμη δε και όταν  ακόμη ήταν σύμβουλος του Γ.Παπανδρέου στο Υπουργείο Εξωτερικών, την ίδια τακτική ακολουθούσε. Για αυτόν το λόγο η παράθεση των συμπερασμάτων που ακολουθούν έχει μια ιδιαίτερη σημασία.

Του Νίκου Κοτζιά.

Η πολιτική διακυβέρνηση μπορεί να χωριστεί στα τρία: α) εισροές, δηλαδή, ποια συμφέροντα, ποιες πληροφορίες, ποιες ιεραρχήσεις εισάγονται στο κυβερνητικό σύστημα προκειμένου αυτό να αποφασίσει. Β) Ποιοι αποφασίζουν με ποιες διαδικασίες και μέσα σε ποιο θεσμικό πλαίσιο. Τέλος, γ) οι αποφάσεις που λαμβάνονται, πώς υλοποιούνται, με τι μεθόδους και διαδικασίες, σε βάρος τίνος και σε ποιανού το όφελος. Ας αξιολογήσουμε, λοιπόν, στη βάση αυτού του διαχωρισμού την    οικονομική      πολιτική           της       κυβέρνησης:

Α. Ποιοί διαμόρφωσαν τις πληροφορίες, τις ιεραρχήσεις και τις απαιτήσεις

Στην πρώτη περίοδο του 2010 η κυβέρνηση, ιδιαίτερα το οικονομικό της επιτελείο, απέφευγε να...
συνομιλήσει με εκπροσώπους των συνδικάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ο κύριος συνομιλητής ήταν οι Έλληνες και ξένοι τραπεζίτες, οι μεγάλοι κατασκευαστές και ορισμένα συστήματα άμεσης διαπλοκής. Το ογκούμενο λαϊκό κίνημα υποχώρησε μετά τη φωτιά σε τραπεζικό υποκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από αυτό το θλιβερό επεισόδιο η οργή του κόσμου ως προς το μνημόνιο έγινε σχετικά πιο σιωπηλή. Ανάλογη προσπάθεια καταβάλλεται σήμερα, με αφορμή τους λαθρομετανάστες και την «κατάληψη» τμήματος της Νομικής. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση εξακολουθούσε να συνομιλεί με ορισμένους ξένους οικονομολόγους με κευνσιανές αντιλήψεις, όπως οι νομπελίστες Π. Κρούγκμαν και Στίγκλιτς, όμως, όλο και περισσότερο είχε στήσει αυτί στα όσα τις έλεγαν οι ξένοι οικονομολόγοι που συνδέονται με τον νεοφιλελευθερισμό, το ΔΝΤ και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ιδιαίτερα τους γερμανόφωνους στη διοίκησή της. Λίγο μετά, η κυβέρνηση δεν άντεξε το «ξύλο» που έφαγε στο Νταβός το 2010, το οποίο είχε στηθεί ακριβώς επί τούτο, και υποχώρησε πλήρως στις απαιτήσεις του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Σήμερα, πλέον, οι επιρροές μορφοποιήθηκαν. Έχουν δημιουργηθεί τρία συστήματα που μαζί με την τρόικα τροφοδοτούν την παραγωγή «μνημονίων». Η Κεντρική Τράπεζα της χώρας, η οποία αισθάνεται περισσότερο ως κομμάτι του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, παρά ως η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα και της οποίας ο Διοικητής έχει ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Το δεύτερο σύστημα συνδέεται με τα Ινστιτούτα του Συστήματος και τα Συμβούλια Εμπειρογνωμόνων της Κυβέρνησης. Το τρίτο είναι συγκεκριμένα και εξειδικευμένα μεγάλα δικηγορικά γραφεία. Όλοι αυτοί περνούν τα συμφέροντα του στενού συστήματος που έφερε τη χώρα στην κρίση, στους μέσου επιπέδου μόρφωσης και εμπειριών υπαλλήλων της τρόικας, υπάρχουν και μερικοί με ιδιαίτερα αναβαθμισμένα προσόντα. Οι 20 αυτοί υπάλληλοι ούτε εικόνα είχαν για τα ειδικά προβλήματα της χώρας, ούτε και ειδικά προσόντα ώστε μέσα σε 3-4 μήνες να έχουν μελετήσει και κατανοήσει, επιστημονικά και πολιτικά, τα προβλήματα της χώρας καλύτερα από εμάς όλους. Ήταν φορείς, βέβαια, ενός συνολικού concept, ενός νεοφιλελεύθερου σχεδιασμού. Σχεδιασμός που απέκτησε σάρκα και οστά χάρη σε αυτά τα τρία συστήματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ισχυρών στην Ελλάδα και τα οποία προσπαθούν να τα επιβάλλουν εδώ και δύο δεκαετίες. Στο τέλος δε, φροντίζουν να εμφανίζουν αυτά τα στενά συμφέροντα που εκπροσωπούν ως απαιτήσεις της τρόικας. Το χειρότερο δε, όταν ορισμένοι ευπρεπείς υπουργοί κατορθώσουν να κάνουν κάποιους λογικούς συμβιβασμούς με την τρόικα, αυτά τα συστήματα ενοχλούνται και επιδιώκουν να τους ανατρέψουν, πιο σωστά αποτρέψουν.

Β.        Πώς    λαμβάνονται   οι         αποφάσεις      για       το        μνημόνιο

Από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση δημόσια έδειξε ότι επέλεξε το μνημόνιο, εμφανίστηκαν δύο τάσεις. Η πρώτη ήταν αυτή του περιορισμού της δημοκρατίας. Το φαινόμενο είναι ανησυχητικό, αλλά δεν δείχνει να ενδιαφέρει αρκετούς επαρκώς. Η δεύτερη είναι η επιλογή της «μη διαπραγμάτευσης» έναντι τρίτων. Στο πεδίο της δημοκρατίας αναπτύχθηκε και άλλο η τάση εσωτερίκευσης των αποφάσεων. Αντί αυτές να λαμβάνονται από τη βουλή και να της εκτελεί η κυβέρνηση (ως η κατά το σύνταγμα «Εκτελεστική Επιτροπή»), η βουλή απλά διεκπεραιώνει τις άνωθεν επιλογές. Αλλά και το υπουργικό συμβούλιο παρά τις πολλαπλές συνεδριάσεις του, δεν συζητά, δεν διαθέτει εικόνα και δεν αποφασίζει συλλογικά για τα σημαντικότερα ζητήματα του τόπου όπως είναι οι συμφωνίες για το μνημόνιο και η εξωτερική πολιτική. Ουσιαστικά στη χώρα οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σύμφωνα με τις προβλέψεις ενός δημοκρατικού συντάγματος. Το κυβερνητικό σύστημα λειτουργεί περισσότερο ως αγωγός αποφάσεων που λαμβάνονται από μια κλειστή ομάδα που η λειτουργία της δεν προβλέπεται από το σύνταγμα και στο μέλλον πιθανά να θεωρηθεί αντισυνταγματική. Η έλλειψη συλλογικότητας και η ουσιαστική υποβάθμιση του κοινοβουλίου και των βουλευτών συνδυάστηκε με μικρά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, όπως σειρά αντισυνταγματικών δικαιωμάτων που εκχωρήθηκαν από τη βουλή στον Υπουργό Οικονομικών. Η δεύτερη γραμμή που εμφανίστηκε στον χρόνο που πέρασε είναι αυτή της μη διαπραγμάτευσης. Στο όνομα των αναγκών της χώρας κάποιοι παραιτήθηκαν από κάθε δικαίωμα διαπραγμάτευσης. Ξεχνώντας, ότι ακόμα και οι ηττημένοι από πόλεμο δικαιούνται να διαπραγματεύονται. Μόνο η χιτλερική Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων. Ανάλογα και η κυβέρνηση, παραδόθηκε άνευ όρων. Το χειρότερο δε είναι, ότι εξαιτίας αυτής της μη διαπραγμάτευσης, όχι μόνο έχασε η χώρα και οι εργαζόμενοι της, αλλά δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Και αυτό, διότι τα συστήματα εκείνο που επεδίωξαν ήταν η διάσωση και εξυπηρέτηση των στενών τους συμφερόντων και όχι εκείνων της Ελλάδας. Αλλά ακόμα και σε αυτή τους την επιλογή ήταν ανίκανοι. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και η Ελλάδα υποχρεώνεται σε αναδιαπραγματεύσεις και επιμηκύνσεις, που θα έχουν μεγάλο κόστος, με στόχους που θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει αρχικά, αν δεν είχε παραδοθεί στις έξωθεν πιέσεις και στα συμφέροντα. Η μη διαπραγμάτευση και άνευ όρων παράδοση, συνδέεται και με το γεγονός, ότι κύκλοι αυτών των συστημάτων φρόντισαν να «κάψουν» όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Εμφάνισαν ως αντιευρωπαϊσμό την αναζήτηση δανείων σε Κίνα και Ινδία, σε Βραζιλία και αραβικές χώρες, καθώς και στην Ιαπωνία. Οι ευθύνες της κυβέρνησης για αυτό το αρνητικό γεγονός έγιναν ολοφάνερες από τη στιγμή που Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία δανείζονται φτηνότερα από αυτές τις χώρες. Αλλά κάποιοι δεν το θέλησαν. Και αυτό διότι το ενδιαφέρον και συμφέρον τους δεν ήταν να ξεπεράσει η χώρα τα προβλήματα δανεισμού, αλλά να επιβάλλουν πολιτική όπως αυτή του μνημονίου στο όνομα των ελλειμμάτων   και       χρεών  της       χώρας.

Γ. Η εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας: ύβρις, ψέματα, μονομέρεια

Στην ώρα της κρίσης, η κυβέρνηση μετακινήθηκε. Ακούει προσεκτικά της πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές δυνάμεις που σφράγισαν την συνολική πορεία της χώρας προς την κρίση. Δικές τους ήταν οι επιλογές προς αυτή την κρίση. Εκείνες διαμόρφωσαν τη σημερινή κατάσταση. Με μια συστηματική καμπάνια, προσπάθησε να εμφανίσει ως αμέτοχες και ανεύθυνες παρθένες για την κρίση τους τραπεζίτες, τα ξένα συμφέροντα, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τους ιδιώτες επιχειρηματίες που καταστρέφουν ακόμα και τις δικές τους επιχειρήσεις, πλουτίζοντας σε βάρος τους (φαινόμενο μοναδικά ελληνικό). Βρίζοντας και καθυβρίζοντας η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της τους μισθωτούς, ιδιαίτερα του δημοσίου, συχνά διογκώνοντας πραγματικά προβλήματα, απάλλαξε τους κύριους υπεύθυνους. Ταυτόχρονα, με σειρά μέτρων που ανέλαβε ή δεν έκανε, έδειξε ότι της είναι εύκολο να λαμβάνει μέτρα κλεψίματος συντάξεων και μισθών, αλλά δύσκολο να λάβει μέτρα σε βάρος των πλουσίων και αετονύχηδων. Με μέτρα φοροαπαλλαγής, περαίωσης, κτυπήματος του λαϊκού εισοδήματος με την συνεχή αύξηση του ΦΠΑ, ενίσχυσε τις κοινωνικές ανισότητες. Δεν έδειξε δε να την ενδιαφέρει στο ελάχιστο ότι η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων είναι δρόμος ενίσχυσης της κρίσης και όχι υπέρβασής της. Επιπλέον, ενώ με την ανόητη και επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου πολιτικής της οδήγησε την ελληνική οικονομία στην ύφεση, δεν κτύπησε κανένα καρτέλ, κανένα σύστημα λαμογιάς με αποτέλεσμα να είναι η Ελλάδα η μόνη χώρα στην μεταπολεμική Ευρώπη που στην ώρα της κρίσης / ύφεση να αυξάνονται οι τιμές. Αντίθετα, επί παραδείγματι, στην Ιρλανδία οι τιμές βρίσκονται σε πτώση. Τέλος, άφησε με ευθύνη της να αναπτυχθεί δίπλα στα νόμιμα και εκλεγμένα όργανα της ελληνικής πολιτείας, ένα παρασύστημα διορισμένων διοικητών και προέδρων οργανισμών, πολλοί εκ των οποίων κυβερνούν με τρόπο απολυταρχικό –μοναρχικό, δηλαδή ως «ανεύθυνοι άρχοντες». Κάνουν ότι θέλουν, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Συμπεριφέρονται ως το ελληνικό δημόσιο και ο πλούτος αυτού του τόπου να είναι προσωπική τους προίκα. Και μπορούν και το κάνουν όλο αυτό, διότι οι περισσότεροι ανήκουν στον ακραίο και φανατισμένο νεοφιλελευθερισμό, σε εκείνους που ο λαός καλούσε τον Γ.Παπανδρέου να αλλάξει, αλλά όχι μόνο δεν έκανε, επιπλέον με τις επιλογές του τους ενίσχυσε.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Η πολιτική επιθεώρηση “Foreign Policy”, παρατηρεί ότι «σήμερα στον Κόσμο υπάρχουν  τα περισσότερα αυτονομιστικά πολιτικά κινήματα, που έχουν καταγραφεί  εδώ και μία χιλιετία».

Ακόμη, σύμφωνα με την αμερικανική αυτή επιθεώρηση, στις αμέσως  επόμενες 10ετίες, υπάρχει η σοβαρή εκτίμηση ότι μπορεί να υπάρξουν  300 περίπου  νέα κράτη στον πλανήτη.!

Πολλές όμως από τις νέες χώρες που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους τον τελευταίο μισό αιώνα, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης σαν κράτη.

Η αιτία  αυτών των προβλημάτων είναι οι έριδες που αναπτύσσονται και οι οποίες οφείλονται  στην ανομοιογένεια του πληθυσμού, τη δημογραφική έκρηξη, την έλλειψη θεσμών και την εκτεταμένη διαφθορά η οποία τροφοδοτείται και υποδαυλίζεται, κατά κύριο λόγο, από τις πρώην μητροπόλεις.

Παρά ταύτα όμως, ο φαύλος αυτός κύκλος συνεχώς αυξάνεται κατά ένα παράδοξο τρόπο. 

Από το Κόσοβο στα Βαλκάνια έως το Ανατολικό Τιμόρ στη νοτιοανατολική Ασία, η πρόσφατη ιστορία έχει πολλά να διδάξει για αυτήν την επονομαζόμενη τακτική της «οικοδόμησης εθνών».

Από την άλλη πλευρά όμως, είναι πολύ εύθραυστη η ισορροπία στις χώρες αυτές και από την ευφορία της ανεξαρτοποίησης εύκολα οδηγούνται σε δυσάρεστες περιπέτειες. Δυσκολότερα δε,  μπορούν να ορθοποδήσουν και να γίνουν βιώσιμες. 

Στις ημέρες μας, εννέα περιοχές του πλανήτη, αποτελούν ήδη «κράτη εν αναμονή….»  Αυτά είναι:

1.   Γροιλανδία:     Αποτελεί μέρος του βασιλείου της Δανίας.

2.   Καταλονία:     Αποτελεί ήδη καθεστώς εκτεταμένης αυτονομίας από τη Μαδρίτη.

3.  Υπερδνειστερία: Περιοχή της Μολδαβίας στην ανατολική Ευρώπη.

4.  Δυτική Σαχάρα: Βρίσκεται στην βορειοδυτική Αφρική και αποτελείται κυρίως από έρημο.

5.  Παλαιστίνη: Ήδη το ένα μετά το άλλο τα κράτη της Λατινικής Αμερικής αναγνωρίζουν τα παλαιστινιακά εδάφη, ως ανεξάρτητο κράτος.

6.   Αμπχαζία: Γνωστό τουριστικό θέρετρο για τους Ρώσους στον Καύκασο.

7 Νότια Οσετία: Αυτοανακηρυγμένη δημοκρατία εντός  των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της Γεωργίας.

8.   Κουρδιστάν: Περιοριζόμενο στην αυτόνομη περιοχή του Βόρειου Ιράκ.

9.   Πούντλαντ: Βορειοανατολικό κρατίδιο της Σομαλίας.