Ένας χρόνος εφαρμογής Μνημονίου! Να πάει και να μη γυρίσει!

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που η Ελλάδα ζει και αναπνέει στους  ρυθμούς τους οποίους επιβάλλει το περιβόητο μνημόνιο. 

Ένα μνημόνιο το οποίο συμφωνήσαμε (ως χώρα) από κοινού με τους πιστωτές μας και το οποίο, όπως όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε, οδηγεί στη λεηλασία του τόπου μας προς χάριν  των διεθνών τοκογλύφων. 

Ένα μνημόνιο που έχει γίνει «βωμός» πάνω  στον οποίο θυσιάζεται μια ολόκληρη χώρα και ο Λαός της, προκειμένου να μη ζημιωθεί το διεθνές κεφάλαιο. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν  με την ευκαιρία αυτής της μαύρης επετείου,  να κάνουμε έναν απολογισμό του τρόπου με τον οποίο έδρασε αυτό το «καταραμένο» μνημόνιο.

Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε το όπλο του φόβου. Οι επιδρομείς έπρεπε να δημιουργήσουν μια κατάσταση πανικού, ώστε να διευκολυνθεί η επέλασή τους. Στο πλευρό τους στάθηκε, ως εξαίρετος σύμμαχος, η Κυβέρνηση. Οι Έλληνες άρχισαν να υβρίζονται ως διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, βολεψάκηδες, ανεπρόκοποι, απατεώνες κλπ. Σκοπός τους ήταν να τρομοκρατηθούμε και να πιστέψουμε ότι καταστρεφόμαστε ώστε, στην συνέχεια, να αποδεχτούμε ευκολότερα κάθε είδους μέτρο προς χάριν της σωτηρίας μας..

Μόλις επεκράτησε τελικά ο τρόμος, ακολούθησαν τα επιλεγμένα δεδομένα, ότι δήθεν  έπρεπε επειγόντως να βρούμε δανεικά για να μη βουλιάξουμε.

Δηλαδή, παρουσιάστηκε ως ζήτημα επιβίωσης της χώρας το να μη χάσουν λεφτά οι τοκογλύφοι πιστωτές μας! Κάθε δε φωνή που τόλμαγε να ψελλίσει κάτι διαφορετικό φιμώθηκε, αφού οι Έλληνες έπρεπε να ακούνε μόνο αυτό το κατασκευασμένο δεδομένο, επειδή εξυπηρετούσε συγκεκριμένο  σκοπό.

 Και αυτός δεν ήταν άλλος από το  να πειστεί ο Λαός ότι ήταν εξαιρετικά τυχερός που η χώρα μπορούσε να δανειστεί μέσω του μνημονίου με επιτόκιο 5-6%. Σε αυτήν τη κατάσταση που βρέθηκε ο Λαός  στη πλειοψηφία του, δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί το αυτονόητο: Αφού η χώρα δεν ήταν σε θέση να αποπληρώσει δάνεια με τόκο 1,5-2,5% πώς θα τα κατάφερνε να τα αποπληρώσει με επιτόκιο 5-6% και τα  οποία μάλιστα τα έπαιρνε για να καλύψει τα φτηνότερα προηγούμενα δάνεια και όχι για να μπορέσει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις όπως μας έλεγαν;

Εδώ στην παραζάλη που βρέθηκαν ξαφνικά οι Έλληνες ήταν η κατάλληλη στιγμή για το επόμενο βήμα: Να αποδεχτεί ο Λαός μια πολιτική αιματηρής λιτότητας. Μιας λιτότητας τάχα απαραίτητης για να "συμμαζευτούμε", μόνο που απώτερος σκοπός της ήταν το τσάκισμα όλων των λαϊκών κεκτημένων και η κατεδάφιση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.

 Έτσι, χωρίς καλά – καλά να το αντιληφτούμε,  οδηγηθήκαμε στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και στην αφαίμαξη μισθών και συντάξεων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η επιτάχυνση της επερχόμενης ύφεσης.

 Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ύφεση σημαίνει μικρότερη παραγωγή, άρα και μείωση του ΑΕΠ. Συνεπώς,  βρεθήκαμε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε στους δανειστές μας υψηλότερες δόσεις (λόγω υψηλότερου επιτοκίου) με μικρότερο ΑΕΠ.

Ποιοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι τώρα θα τα καταφέρουμε εκεί που πριν αποτύχαμε; Προ μνημονίου, η χώρα χρωστούσε περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Σήμερα, μετά από ένα χρόνο εφαρμογής συνταγής μνημονίου, χρωστάει 450! Κι αφού οι δόσεις μεγάλωσαν και το ΑΕΠ μικραίνει, το πραγματικό βάρος κάθε δόσης  όλο και αυξάνεται.

Εδώ ακριβώς περνάμε στην επόμενη φάση του «δράματος», αυτήν που βιώνουμε αυτές τις ημέρες.

Άρχισαν οι συζητήσεις για τάχα "διευκόλυνση" της χώρας και δήθεν "επιβράβευση" των λαϊκών θυσιών με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή, ακόμα-ακόμα, με "κούρεμα" του χρέους. Κι αφού προηγήθηκαν επίμονες προσπάθειες από πολλές κατευθύνσεις να πειστεί ο Λαός ότι η αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει με κάθε θυσία να αποφευχθεί, φτάσαμε στην ουσία του θέματος:  Ακούμε σε καθημερινή βάση ότι για να καλυφθεί η έλλειψη ρευστότητας της χώρας θα πρέπει να προχωρήσουμε ταχέως σε αξιοποίηση(διάβαζε ξεπούλημα)της δημόσιας περιουσίας!

Βέβαια, οι λογής-λογής διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποφεύγουν να μας πουν τι θα γίνει μετά το ξεπούλημα. Όταν, δηλαδή, θα πάψει η χώρα να προσμετρά στα έσοδά της τα έσοδα από τις πουλημένες δημόσιες επιχειρήσεις. Γιατί μέχρι  σήμερα τουλάχιστον, το κράτος εισπράττει από τις κερδοφόρες επιχειρήσεις του ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠ κλπ, αλλά μετά το ξεπούλημα (έστω κι αν εισπράξει εφ' άπαξ κάποιο ποσό) δε θα ξαναεισπράξει ποτέ ούτε δεκάρα τσακιστή.

Πώς θα καλυφθούν αυτές οι απώλειες σταθερών ετησίων εσόδων; Προφανώς έχει ο Θεός και δε θα μας αφήσει να πεινάσουμε! Όμως εδώ δεν πρόκειται να δοκιμάσουμε τη δύναμη του Θεού, αφού οι πολιτικές δοκιμάζονται και  μια τέτοια πολιτική, μοιάζει σαν να επιβραβεύουμε εκείνον ο οποίος ξεκοκαλίζει την  πατρική   περιουσία  που κληρονόμησε.

Στο σημείο αυτό  βρισκόμαστε σήμερα, ακριβώς μετά από ένα χρόνο εφαρμογής του  μνημονίου που δήθεν θα μας έβγαζε από το αδιέξοδο.

Τώρα τι ακριβώς θα επακολουθήσει;.

Το πιθανότερο είναι πως, όταν το λαϊκό ξεζούμισμα δε θα μπορεί να αποδώσει  ούτε μια  σταγόνα, να οδηγηθούμε σε αυτό που μάθαμε όλοι πλέον να ονομάζουμε ως "κούρεμα". Δηλαδή, με πολύ απλά  λόγια, σε μια κατάσταση ελεγχόμενης πτώχευσης!. Εκεί δηλαδή που μας έλεγαν ότι θα φτάναμε αν δεν ακολουθούσαμε τις συνταγές του μνημονίου!

 Το δίλημμα όμως  τώρα είναι αδυσώπητο και έχει μεταφερθεί  στον ίδιο το Λαό:

 Θα επιτρέψει να γίνει κάτι τέτοιο ή η συμπυκνωμένη αγανάκτηση και η  οργή που τον διακατέχει θα ξεσπάσει και θα ανατρέψει τα σχέδια των εκμεταλλευτών του;

Τώρα ήρθε η ώρα ο Λαός να αποφασίσει! Αύριο θα είναι πολύ αργά!

Η κραυγή της Ελλάδος. Ζωή χωρίς ελευθερία είναι χειρότερη κι από τον θάνατο

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Σήμερα που η χώρα μας βυθίζεται καθημερινά στον βάλτο της χρεωκοπίας –οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής- και αντιμετωπίζει το φάσμα μιας νέας υποδούλωσης σε υπερεθνικά μορφώματα, επιχειρείται δόλια από τις νεοταξικές δυνάμεις η κατεδάφιση του 1821. Αυτό γίνεται με το πρόσχημα της ιστορικής έρευνας, αλλά ο βαθύτερος λόγος είναι να λοβοτομηθεί η ιστορική μνήμη του λαού και να ενσταλαχθεί στις νέες γενιές το δηλητήριο του ενδοτισμού και της υποταγής.
 

Ένας βασικός στόχος της νεοταξικής αναθεωρητικής παρέμβασης στην ιστορία μέσα από τα νέα εκπαιδευτικά συγγράμματα και την ηλεκτρονική «επιμόρφωση» του λαού… –τύπου ντοκυμαντέρ ΣΚΑΪ- αλλά και την γενικότερη προπαγάνδα, είναι η απενεχοποίηση των Οθωμανών και της τουρκοκρατίας και η διαστρέβλωση του εθνικο-απελευθερωτικού μηνύματος του 1821.
 

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στον Λόγο στην Πνύκα, είχε ξεκαθαρίσει ότι: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».
 

Αυτή η «επιθυμία της ελευθερίας», που έπεσε ως βροχή, κατά τον Γέρο του Μωρηά, μας μεταφέρει διαχρονικά το αειθαλές μήνυμα ότι, ζωή χωρίς ελευθερία είναι χειρότερη κι από τον θάνατο. Και αυτό το μήνυμα παραμένει επικίνδυνο για τις δυνάμεις της τυραννίας που σήμερα επιδιώκουν μέσα από την «αυτοκρατορική» Νέα Τάξη να ποδηγετήσουν την ιστορία.
 

Το ’21 ενοχλεί γιατί εκφράζει αφ’ ενός το πνεύμα της εθνογένεσης και αφ’ ετέρου γιατί αποτυπώνει την διάσταση της αντίστασης στους καταπιεστικούς αυτοκρατορικούς θεσμούς με την εξέγερση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ανυπακοή, συγχρόνως, στις κατευθύνσεις της Ιεράς Συμμαχίας.
 

Η κορυφαία στιγμή του Εικοσιένα, που ενοχλεί ιδιαιτέρως την σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία της ιδιώτευσης, ήταν το πέρασμα από το «Εγώ» στην συνείδηση του «Εμείς», που τόσο σοφά την εκφράζει ο Μακρυγιάννης: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζύ και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι, άνθρωποι όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος… Είμαστε στο “Εμείς” και όχι εις το “Εγώ”».
 

Είναι η ίδια υπέρβαση που κρύβεται πίσω από τις ενδοξότερες σελίδες αντίστασης της ελληνικής ιστορίας. Ό,τι πιο επικίνδυνο για τους «αυτοκρατορικούς» ιμπεριαλιστικούς πολιτικούς στόχους.
 

Γι’ αυτό η καίρια εκείνη πτυχή της στρατηγικής των «πλανηταρχών» στοχεύει στην καρδιά του ίδιου του πολιτισμού και περιγράφεται τελευταίως στην θεωρία των διεθνών σχέσεων ως η στρατηγική της «μαλακής ισχύος». 

 

Ο όρος αυτός περιγράφει την βούληση και την ικανότητα μιας παγκόσμιας δύναμης (ενός κράτους, μιας υπερεθνικής ελίτ) να επηρεάσει εμμέσως την συμπεριφορά, τις αξίες ή τις ιδέες των άλλων πολιτικών οργανισμών με πολιτιστικά ή ιδεολογικά μέσα, πιο «μαλακά» δηλαδή μέσα σε σχέση με πιο άμεσους εξαναγκασμούς όπως η άμεση στρατιωτική δράση («σκληρή ισχύς») ή τα οικονομικά μέτρα διεθνών θεσμών (π.χ., του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).
 

Τα ατού από τα οποία απορρέει η στρατηγική της «μαλακής ισχύος» είναι ο πολιτισμός, οι αξίες και η εξωτερική πολιτική.
 

Εκτενής αναφορά για τον ρόλο των διεθνικά διαπλεκομένων «ιδρυμάτων» στην αμερικανική στρατηγική «μαλακής ισχύος» υπάρχει στο δοκίμιο του Jonathan Mowat, που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Παναγιώτη Ήφαιστου. Ο Mowat περιγράφει τις «σοφιστικέ» τεχνικές ιδεολογικού επηρεασμού που χρησιμοποιεί την τελευταία δεκαετία η αμερικανική πλανηταρχία για να εξουδετερώσει «ενοχλητικές» χώρες και κινήματα διεθνώς και ιδιαιτέρως στο βαλκανικό γεωπολιτικό τοπίο. Χαρακτηριστικά:
 

Το Ίδρυμα Soros, που χρηματοδοτεί πολιτιστικές παρεμβάσεις και είναι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το κύριο όπλο «μαλακής ισχύος» στα Βαλκάνια. Το Ινστιτούτο Albert Einstein, που έχει παίξει ρόλο–κλειδί τα τελευταία χρόνια στην προετοιμασία και την ανάπτυξη κινημάτων της νεολαίας. 

 

Το Διεθνές Κέντρο για την Μη-Βίαιη Επίλυση των Κρίσεων (International Center on Nonviolent Conflicts), το οποίο αναπτύσσει και ενθαρρύνει την χρήση των ΜΚΟ (Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων). Το Ινστιτούτο Arlington (TAI), που προήλθε από μια ομάδα ειδικών σε θέματα εθνικής ασφαλείας. Η Εταιρεία Penn, Schoen and Berland, που έχει παίξει πρωτοπόρο ρόλο στην διευκόλυνση πραξικοπημάτων και στην καταστροφή της Σερβίας. Η Εταιρεία «δημιουργούσε πολιτικά μηνύματα και παρείχε στρατηγικές συμβουλές σε πολυάριθμους πολιτικούς πελάτες σε χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο …περιλαμβανομένης της Ελλάδας, της Τουρκίας και του Ισραήλ», σύμφωνα με το προφίλ της.
 

Γι’ αυτό τον λόγο η επίθεση στο φαντασιακό του ελληνικού λαού, για να δημιουργήσουν γενηές «ήττας», έχει δεσπόζουσα θέση στην στρατηγική «μαλακής ισχύος» της Νέας Τάξης. Και το χειρότερο, το εσωτερικό μέτωπο είναι διαβρωμένο από πολλούς μισθοφόρους της νέας τάξης του νεο-οθωμανισμού, της τρόϊκας, του ΔΝΤ!
 

Ο «πολύς» κύριος Νταβούτογλου, υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, δήλωσε, μετά τις τελευταίες εξελίξεις για τις, ζωτικής σημασίας, επαναστάσεις στην Μέση Ανατολή: «Τώρα είναι η ώρα να γίνουν ιστορικές επανεκτιμήσεις…».
 

Έτσι, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, σταμάτησε στην Καβάλα, πηγαίνοντας στην Θράκη όπου επισκέφθηκε το υπό σύσταση «Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας». Το εν λόγω κέντρο προορίζεται «να οδηγήσει στην προσέγγιση Ελλάδας και Τουρκίας από πολιτιστικής πλευράς». Να δουλέψει δηλαδή για να ξεφυτρώσουν δεκάδες καινούργια ντοκυμαντέρ τύπου ΣΚΑΪ και βιβλία στο μοντέλο της Ρεπούση.
 

Ο 68χρονος φιλότουρκος Αμερικανός ακαδημαϊκός Heath W. Lowry, που είχε ηγηθεί κίνησης για να αποτρέψει την αναγνώριση της Αρμενικής γενοκτονίας στις ΗΠΑ, συνεργάστηκε με το Princeton για να συσταθεί το κέντρο νεο-οθωμανικής προπαγάνδας στην Καβάλα.
 

Το καταφανές κίνητρο να εμφανισθεί το οθωμανικό καθεστώς ως ανεκτικό και «πολυπολιτισμικό» έχει σαν αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται το ανάστημα των αγωνιστών του ’21 και το εύρος του τολμήματός του. Σε λίγο θα μας βάλουν να ζητήσουμε και συγγνώμη για την… αχαριστία των «κατσαπλιάδων» Ρωμηών απέναντι στην ευεργέτιδα Ημισέληνο!
 

Η τουρκοκρατία δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως μία από τις στυγνότερες περιόδους της μακραίωνης ιστορίας μας, αλλά σαν μια «πολυπολιτισμική» Μπελ Επόκ, όπου… όλοι ευημερούσαν και υμνολογούσαν τον πολυχρονεμένο Σουλτάνο.
 

Δυστυχώς, οι σημερινές «πολιτικά ορθές» ιδεολογικές ακρότητες είναι χειρότερες από τις αντίστροφες μεγαλοστομίες της εποχής της χουντικής «εθνικοφροσύνης». Σήμερα, αυτοί που επικαλούνται το φάντασμα του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού» για να αναθεωρήσουν την ιστορία, είναι τα πιο καλοπληρωμένα στελέχη της νομενκλατούρας που κυβερνά την χώρα εδώ και δεκαετίες με κάθε είδους μανδύα -νεοφιλελεύθερο δεξιό, σοσιαλιστ(ρη)κό, ανανεωτικό αριστερό- και τελικά την έσυρε στην χρεωκοπία.
 

Είναι αυτοί που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και θέτουν όλους τους κανόνες του οικονομικο-πολιτικού παιγνιδιού προκειμένου να επιτευχθούν οι σκοποί της αποεθνικοποίησης της χώρας, της αποδόμησης του παραδοσιακού λαϊκού πολιτισμού και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας.
Διαθέτουν καίριες θέσεις στον κεντρικό εκπαιδευτικό σχεδιασμό και στην κρατική διαχείριση του «πολιτισμού», σημαντικές εφημερίδες, επιτελικές «δεξαμενές σκέψης» (think tanks), μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και φυσικά άφθονες πηγές χρηματοδότησης. Έτσι μπορεί να καταλαμβάνει αυτή η «ελίτ» σε οποιαδήποτε κυβέρνηση τα υπουργεία που την ενδιαφέρουν. Κάτω από αυτό το βαρύ κλίμα, γνωστοί ιστορικοί, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί αποφεύγουν να εκτεθούν δημοσίως και να πουν την άποψή τους για να υπερασπίσουν την ιστορία και την εθνική μας ανεξαρτησία.

Αναζητώντας «τα αίτια της ελληνικής επαναστάσεως του 1821», ο Απόστολος Βακαλόπουλος γράφει ότι δεν αρκούσε η λόγια παράδοση και ο διαφωτισμός για να έλθει η εθνική αφύπνιση. Όλες αυτές οι ιδέες χρειάσθηκε να συνυφανθούν με τις μυστικές δυνάμεις που ζούσαν μέσα στον λαό. Έτσι είχε προετοιμασθεί ψυχικά και ιδεολογικά ο Έλληνας για να μπορέσει να κάνει αυτό το «πήδημα στο κενό» που ήταν το ’21.
 

«Όλ’ αυτά τα δημιουργήματα της πίστεως και της φαντασίας του ελληνικού λαού, που είχαν ριζωθή τόσο βαθιά στην ψυχή του και διαμόρφωσαν την ιστορική του μνήμη, τον έκαναν να θεωρή την σκλαβιά σαν πρόσκαιρη, τον παρηγορούσαν και τον προετοίμαζαν για την αλλαγή. Οι λαϊκές αυτές δοξασίες, αστείρευτες πηγές ελπίδων και θάρρους για τον ελληνικό λαό, είχαν τεράστια δύναμη. Αυτές καλλιέργησαν την ψυχή του και την προδιέθεσαν να δεχθή με προθυμία τις μεταγενέστερες πνευματικές ή πολιτικές ιδέες που άμεσα ή έμμεσα απέβλεπαν στον ίδιο σκοπό, στην απελευθέρωσή του».
 

Ο Μπότσαρης κι ο Κανάρης δεν είναι πρόσωπα, είναι σύμβολα, εξηγούσε ο Κωστής Παλαμάς. Κι έλεγε πριν από τόσα χρόνια: «Γιατί και αγνάντια στην επιστημονική, ας την ειπούμε, ιστορία, στέκεται η ποιητική παράδοση. Και αν είναι η αλήθεια του γεγονότος, ο θρύλος είναι η αλήθεια της ιδέας. Και για κάποιους αυτή αληθινώτερη».
 

Πώς, όμως, μπορεί να «αποσιωπηθεί» η μακρά ιστορική πορεία ενός έθνους όπως το ελληνικό, που υπάρχει εδώ και τουλάχιστον τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια; Πώς να φιμώσουν την ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ όπως την περιέγραψε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στην μνημειώδη ομιλία του στο BBC, το 1946: «Αν τα πήλινα μάτια του ανθρώπου μπορούσαν να δουν τα αόρατα, θα έβλεπαν στις πολιορκίες του Μεσολογγιού, της Ακρόπολης και της Πάτρας, στις ομηρικές μάχες της Τριπολιτσάς, των Δερβενακιών και του Φαλήρου ή στις ένδοξες ναυμαχίες του Αιγαίου, να πολεμούν πλάϊ πλάϊ ο Μιλτιάδης και ο Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας κι ο Κολοκοτρώνης, ο Θεμιστοκλής κι ο Μιαούλης. Όλη η ελληνική φυλή, σύσσωμη, σύψυχη, πήρε μέρος και πολέμησε στην Επανάσταση του 21. Σίγουρα, αν οι μεγάλες Σκιές δεν πολεμούσαν με τους ζωντανούς, δε θα μπορούσαμε ποτέ να νικήσουμε».
 

Αυτή την υπέρβαση, όταν οι ζωντανοί συναντιούνται πάλι με τις Μεγάλες Σκιές των προγόνων, φοβούνται και θέλουν να αποφύγουν οι «τροϊκανοί» ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό επιτίθενται ενάντια στους υποστασιακούς μύθους της ελληνικής επανάστασης. Γιατί αυτοί είναι που «οπλίζουν» την ιστορική συνείδηση του λαού. Δεν είναι τεχνητά «ψέματα» οι μύθοι, όπως πιστεύουν οι «αποδομητές». Είναι τα επικίνδυνα για τους τυράννους «ψέματα»… που συνιστούν ένα έθνος ως «συναισθηματική κοινότητα» (κατά τον Ελία Κανέττι) και όχι ως μια αφασική κοινωνία «του σωλήνα». Είναι επικίνδυνη η μυθολογία του ’21 και σήμερα για τους εκφραστές της νεοταξικής «Ιεράς Συμμαχίας».

*Δημοσιογράφος-συγγραφέας, ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ.

Επτά χρόνια από την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν.Με αφορμή την επέτειο του Δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου 2004

Κείμενο του Κέντρου Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος (http://www.tassospapadopoulos.eu/)

Το Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου.

Ο Κυπριακός λαός – για πρώτη φορά μέσω ενός δημοψηφίσματος – εξέφρασε την άποψή του για ένα συγκεκριμένο σχέδιο λύσης του Κυπριακού, το οποίο είχε υποβληθεί από τον τότε Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Η συντριπτική πλειοψηφία του 76% των Ελληνοκυπρίων, υπό την καθοδήγηση του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και Ηγέτη τους Τάσσου Παπαδόπουλου, απέρριψε το Σχέδιο Ανάν.

Με σαφήνεια και αποφασιστικότητα, ο Κυπριακός Ελληνισμός απέρριψε ένα διχοτομικό και απαράδεκτο σχέδιο που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία, επιλέγοντας να συνεχίσει τον αγώνα για μια λύση που να αποκαθιστά την ενότητα και ακεραιότητα της πατρίδας και του λαού μας.

 Στο Δημοψήφισμα του 2004 ο Ελληνισμός της Κύπρου δεν απέρριψε τη λύση. Απέρριψε το συγκεκριμένο Σχέδιο. Και παράλληλα, έστειλε το μήνυμα ότι η λύση Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που επιδιώκουμε θα πρέπει να έχει το σωστό περιεχόμενο.

Ένα περιεχόμενο που θα διασφαλίζει την επανένωση του χώρου, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας. Ένα περιεχόμενο που θα σέβεται πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένα περιεχόμενο χωρίς ρατσιστικές, διχοτομικές πρόνοιες, χωρίς εγγυήσεις ή επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας ή άλλων χωρών. Ένα περιεχόμενο που θα διασφαλίζει την ειρηνική συμβίωση σε συνθήκες ασφάλειας, ευημερίας και προόδου.

 Η πολιτική που εφάρμοσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος μετά από την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, πέτυχε την άμεση εμπλοκή για πρώτη φορά και των πέντε Μονίμων Μελών του Συμβούλιου Ασφαλείας, την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης – στην οποία εντάχθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία μία βδομάδα μετά από το Δημοψήφισμα – και, κυρίως, τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 που σε συνδυασμό με την επιστολή Γκαμπάρι έθεταν τις βάσεις για μια νέα διαδικασία προκειμένου να επιτευχθεί μια λειτουργική και βιώσιμη λύση Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με το σωστό περιεχόμενο.

Ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Η Γεωπολιτική σημασία της Κύπρου και το Κυπριακό», στις 20 Οκτωβρίου 2008, ενάμιση περίπου μήνα πριν από το θάνατο του, ανέφερε μεταξύ άλλων:
 
«Υπό το φως των εμπειριών των τελευταίων ετών, δεν διστάζω να πω ότι, είτε υπάρξει διευθέτηση του Κυπριακού εφέτος είτε όχι, το Κυπριακό δεν πρόκειται να λυθεί με την επαναφορά λύσης βασισμένης στη «φιλοσοφία» του Σχεδίου Ανάν και εφόσον η «διευθέτηση» του θα αφήνει την αξιοποίηση της στρατηγικής θέσης της Κύπρου στην Τουρκία και στην Βρετανία. Ο αγώνας του Κυπριακού λαού ήταν και παραμένει αγώνας εναντίον της κατοχής και αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία».

Α΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ "ΣΠΙΘΩΝ" ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ "

      Προς όλες τις "ΣΠΙΘΕΣ

     Ελλάδας, Κύπρου                                              

     και Απόδημου Ελληνισμού

Σπιθίστριες και Σπιθιστές, συναγωνίστριες και συναγωνιστές,

Για όσες και όσους πήραμε μέρος στην Α΄ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ "ΣΠΙΘΩΝ" στη Λευκωσία της Κύπρου στις 16 και 17 Απριλίου 2011, η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. 

Οι Κύπριοι συναγωνιστές που πήραν την πρωτοβουλία οργάνωσαν μια υψηλού, από κάθε άποψη, επιπέδου ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: από άποψη οργάνωσης, φιλοξενίας, θεματολογίας, ποιότητας ομιλητών και κοινού. 

Η εμπειρία υπήρξε συγκλονιστική πρώτον για τις βαθιές σχέσεις συντροφικότητας που αναπτύχθηκαν μεταξύ μας, αλλά κυρίως λόγω της αποκάλυψης μπροστά μας της αληθινής διάστασης της κυπριακής πραγματικότητας: 

Μιας καλά οργανωμένης κοινωνίας με καλή  εκ πρώτης όψεως οικονομία, που μέσα της όμως κρύβει όλες τις μεγάλες αντιφάσεις και συγκρούσεις που παρουσιάζει  και ο υπόλοιπος ελληνικός κόσμος:

Οικονομική υπονόμευση από ξένα κέντρα, διάλυση του κοινωνικού ιστού από μαζική λαθρομετανάστευση, καταστροφή παιδείας και πολιτισμού, απουσία αμυντικής θωράκισης, μονιμοποίηση της κατοχής, αδιέξοδη εθνική πολιτική αλλά και ένας Λαός ο οποίος μέσα από Πρωτοβουλίες Ανεξαρτήτων Πολιτών δίνει καθημερινά τη μάχη της εθνικής επιβίωσης  και ελπίζει.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ της Κύπρου αποτέλεσε ένα δείγμα γραφής γι' αυτό που ο ιδρυτής της Κίνησής μας Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει με γλαφυρότητα στην Διακήρυξη της 1^ης Δεκεμβρίου: μια δράση ανεξάρτητη, της οποίας οι σκέψεις και οι δραστηριότητες θα έχουν σαν κεντρικό στόχο τη θεσμοθετημένη κατάκτηση της Άμεσης Δημοκρατίας, ώστε ο κάθε πολίτης να είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του και τη μοίρα του Λαού του ... "

Στις δυο μέρες που μείναμε εκεί, μπορέσαμε να δούμε στα μάτια και στα λόγια τους τέσσερα πράγματα: την ευγνωμοσύνη τους σε ό,τι ο Ελληνικός Λαός τούς έχει προσφέρει και συνεχίζει να τούς προσφέρει, την πικρία τους απέναντι στις Ελληνικές κυβερνήσεις, την απόφασή τους να συνδιαμορφώσουν ένα Απελευθερωτικό Μέτωπο μαζί μας και το αίτημά τους να ενημερώνουμε τον Ελληνικό Λαό για τον δικό τους αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου.

Φεύγοντας από το νησί η "ΣΠΙΘΑ" ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, η "ΣΠΙΘΑ" ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ, η "ΣΠΙΘΑ" ΒΟΥΛΑΣ ΒΑΡΗΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ , η "ΣΠΙΘΑ" ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΕΙΩΝ, η "ΣΠΙΘΑ" ΞΑΝΘΗΣ και συναγωνιστές από άλλες "ΣΠΙΘΕΣ" που ήρθαν ως ομιλητές, αποφασίσαμε πως πρέπει μεταξύ μας να αναπτύξουμε μορφές οριζόντιας συνεργασίας. Και ότι πρέπει όλοι μας να πάρουμε πρωτοβουλίες για μεγάλες διοργανώσεις όπως της Κύπρου. Οι πρωτοβουλίες αυτές θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε με νηφαλιότητα αλλά και τόλμη όλες τις προκλήσεις που αφορούν το Κίνημά μας: τις ιδεολογικές, τις πολιτικές και τις οργανωτικές.

Καλούμε όλες τις "ΣΠΙΘΕΣ" του Ελληνισμού, ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του Μίκη αλλά και της Ιστορίας και της Ελληνικής κοινωνίας, να πάρουμε σύντομα την πρωτοβουλία για τη συνδιοργάνωση  δεύτερης, τρίτης, τέταρτης κ.ο.κ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ "ΣΠΙΘΩΝ". Τέτοιες ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ θα  πρέπει να γίνουν στην Πελοπόννησο, στα Επτάνησα, στη Μακεδονία, στη Θράκη, στη Στερεά Ελλάδα, στην ΑΤΤΙΚΗ, στην ΚΡΗΤΗ και όπου αλλού υπάρχουν πολλοί Σπιθιστές.

Όλοι εμείς μαζί και οι "ΣΠΙΘΕΣ" ΚΥΠΡΟΥ αποτελούμε ήδη μια Επιτροπή Πρωτοβουλίας προς αυτή την κατεύθυνση. Θέλουμε τις γνώμες και τις σκέψεις σας.

Η Επιτροπή είναι ανοικτή και χωρίς προϋποθέσεις και όρους.

Σας χαιρετίζουμε από την σκλαβωμένη Κύπρο.

ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΑΠΡΙΛΟΥ 2011, ώρα 11 μ.μ. με το πέρας της Α΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ "ΣΠΙΘΩΝ"

"ΣΠΙΘΑ" ΞΑΝΘΗΣ

"ΣΠΙΘΑ" ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

"ΣΠΙΘΑ" ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

"ΣΠΙΘΑ" ΒΟΥΛΑΣ ΒΑΡΗΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ 

"ΣΠΙΘΑ" ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΕΙΩΝ

ΣΠΙΘΑ" 1η ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ "ΣΠΙΘΑ" 2η ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ "ΣΠΙΘΑ" 3Η ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ "ΣΠΙΘΕΣ" ΛΕΜΕΣΟΥ "ΣΠΙΘΕΣ" ΠΑΦΟΥ "ΣΠΙΘΕΣ" ΛΑΡΝΑΚΑΣ "ΣΠΙΘΑ" ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ "ΣΠΙΘΑ" ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ "ΣΠΙΘΑ" ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ "ΣΠΙΘΑ" ΣΥΝΕΞΕΛΙΞΗ

"

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΞΕΧΕΙΛΗ ΑΠΟ ΟΡΓΗ.«Χρεοκόπησε το πολιτικό σύστημα»

Οι φωνές της αντίδρασης και της αγανάκτησης κατά των κυβερνητικών επιλογών σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση της  ελληνικής οικονομικής κρίσης, καθημερινά διευρύνονται.

 Στην αρχή ήταν οι φωνές των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, στη συνέχεια οι φωνές των διαφόρων κινημάτων πολιτών και τώρα, έστω και με καθυστέρηση όπως άλλωστε αναγνωρίστηκε από τους ίδιους, έρχεται η φωνή της αγανάκτησης της πανεπιστημιακής κοινότητας, να γίνει ένα με αυτήν των προηγούμενων.

Τελικά όλοι οι έλληνες ανησυχούν, προβληματίζονται, αγανακτούν και κάθονται σε «αναμμένα κάρβουνα», μη γνωρίζοντας τι άλλο κακό θα τους έρθει ξαφνικά και πώς να το αντιμετωπίσουν.

Οι μόνοι όμως που δε φαίνονται να ανησυχούν και να λαμβάνουν υπόψη τους την οργισμένοι φωνή του Λαού, φαίνεται ότι είναι ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση, ιδιαίτερα δε ο υπουργός οικονομικών, που εξακολουθεί να βαφτίζει τα νέα σκληρά μέτρα που έρχονται εν όψει της εξαγγελίας του μεσοπρόθεσμου προγράμματος λιτότητας 2012-2015, ως «παρεμβάσεις», αποκρύπτοντας με αυτόν τον τρόπο τη σκληρή αλήθεια από τον ελληνικό Λαό, για μία ακόμη φορά

Ας δούμε όμως τι ακριβώς έγινε χθες στην Ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπως σχολιάζεται σε σχετικό ρεπορτάζ του Χρήστου Ζέρβα, για λογαριασμό της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, της 13^ης Απριλίου 2011.

«Στην κατάμεστη από κόσμο (κυρίως μέσης ηλικίας και άνω) αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου της Αθήνας, που ξεχείλιζε από οργή κατά του πολιτικού συστήματος, έγκριτοι νομικοί, καθηγητές Πανεπιστημίου, επιχείρησαν να δώσουν χθες τις δικές τους απαντήσεις στο ελληνικό πρόβλημα.

Προτάσεις για ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος, σκληρές αναφορές κατά της κληρονομικής πολιτικής οικογενειοκρατίας, ευθείες βολές κατά της κυβέρνησης του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια (ότι είναι κατώτερος της αποστολής του) αλλά και σοβαρές ενστάσεις κατά του μαζικού λιθοβολισμού της πολιτικής τάξης, καθώς ενέχει σοβαρούς κινδύνους για το δημοκρατικό πολίτευμα, ήταν τα κύρια σημεία του έντονα φορτισμένου δημόσιου διαλόγου που αναπτύχθηκε.

Οι απόψεις κατατέθηκαν στην επιστημονική ημερίδα που συνδιοργάνωσαν το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Κέντρο Δικανικών Μελετών Κ. Μπέη και το Ίδρυμα Διεθνών Νομικών Μελετών με θέμα «Η ελληνική κρίση. Για μια νέα θεσμική μεταπολίτευση».

Ήταν η καθυστερημένη απάντηση της πνευματικής ηγεσίας στην πολύπλευρη κρίση που βιώνουμε, είπαν οι ομιλητές.

Αντιδράσεις του κοινού

Το φορτισμένο κλίμα που επικρατούσε στο ακροατήριο δεν άφηνε ωστόσο πολλά περιθώρια αυτοκριτικής, καθώς απαιτούσε επιτακτικά την άμεση απόδοση συλλογικής ευθύνης στο μεταπολιτευτικό πολιτικό προσωπικό.

Οι συχνές και έντονες αντιδράσεις-παρεμβάσεις του κοινού θύμιζαν μάλλον καζάνι «αγανακτισμένων πολιτών» που βράζει, παρά ένα φόρουμ νηφάλιας αναζήτησης της αλήθειας και της εξόδου από το καθολικό αδιέξοδο.

«Η χώρα χρειάζεται Σύνταγμα σύγχρονο και λιτό», επισήμανε ο Απ. Γεωργιάδης, πρόεδρος της Ακαδημίας και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρότεινε, μεταξύ άλλων, μείωση σε 200 του αριθμού των βουλευτών, άμεση εκλογή από το λαό του Προέδρου της Δημοκρατίας και αναβάθμιση των ρυθμιστικών αρμοδιοτήτων του, σταθερό εκλογικό σύστημα, κατάργηση του άρθρου περί ευθύνης υπουργών, θέσπιση ανταγωνιστικής φορολογίας για προσέλκυση επενδύσεων. Τάχτηκε ακόμη υπέρ της καθιέρωσης ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης.

«Αγανάκτηση»

«Βιώνουμε εφιαλτικά δεινά», σημείωσε ο καθηγητής Κ. Μπέης, αναφερόμενος στην «ντροπή της λεηλασίας που σκιάζει τα 36 μεταπολιτευτικά χρόνια». «Αργήσαμε» είπε, «όντως άργησα και μάλιστα πολύ να πλημμυρίσω από την οφειλόμενη αγανάκτηση».

Ζήτησε: Κατάργηση της κληρονομικής οικογενειοκρατίας, περιορισμό των βουλευτών (έως 100), τερματισμό του διακοσμητικού χαρακτήρα του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Αποβαίνει κατώτερος της αποστολής του όταν βλέπει ότι δεν τηρείται η συνταγματική τάξη, αλλά προσποιείται τον ουδέτερο», είπε. Απέδωσε στον «κατά τ' άλλα σεβαστό πρόεδρο ότι για λόγους που εκείνος γνωρίζει, αλλά δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, έστειλε στο τυπογραφείο το νόμο που δεν κυρώθηκε από τα 3/5 της Βουλής», κατά παράβαση των υπηρεσιακών του καθηκόντων.

Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κασιμάτης: Καυτηρίασε τις πρωτοφανείς, λεόντειες διατάξεις της σύμβασης δανεισμού (παραίτηση από ασυλία, εθνική κυριαρχία και φυσικό πλούτο) τονίζοντας: «Η εξουσία που ασκείται στην Ελλάδα κινείται εκτός Συντάγματος, εκτός ευρωπαϊκής νομιμότητας, εκτός διεθνούς δικαίου. Είναι πραξικοπηματική. Η μη κύρωση και επικύρωση της δανειακής σύμβασης κατήργησε το Σύνταγμα». Δήλωσε την αντίθεσή του στην πολιτική του «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι που, όπως είπε, ακολουθείται σήμερα, ζητώντας να εφαρμοστεί το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος!

Αντίθετος στην ολομέτωπη επίθεση κατά του πολιτικού συστήματος δήλωσε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Ξ. Κοντιάδης, πρόεδρος του κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου. «Φοβάμαι ότι δεν φταίει το Σύνταγμα, το οποίο δεν εφαρμόζεται και δεν έχει μαγικές ιδιότητες» υπογράμμισε. «Υπάρχουν σήμερα οι δυνάμεις που θα οδηγήσουν σε αναμόρφωση; Αν περιμένουμε την αναθεώρηση του Συντάγματος για να βγούμε από την κρίση, ας ομολογήσουμε καλύτερα τη χρεοκοπία μας», κατέληξε.

«Ιδιοκτήτες της εξουσίας»

Δώδεκα αναλυτικές προτάσεις αναθεώρησης κατέθεσε ο συνταγματολόγος Κων. Χρυσόγονος, που μίλησε για χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού μοντέλου και «ημίκλειστη τάξη επαγγελματιών της πολιτικής, που συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες της εξουσίας». Πρότεινε, μεταξύ άλλων: Θέσπιση ανώτατου ορίου βουλευτικής θητείας (10-15 χρόνια), κατάργηση εξωκοινοβουλευτικών υπουργών και βουλευτών επικρατείας, αποτελεσματικό έλεγχο εκλογικών δαπανών και διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων, ενίσχυση δημοψηφισμάτων, ίδρυση συνταγματικού δικαστηρίου.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θράκης Γ. Κατρούγκαλος επισήμανε ότι: Η πολιτική αλλαγή προηγείται των θεσμικών αλλαγών, υποστήριξε ότι το κράτος υποχρεούται να προστατέψει τους πολίτες του και τάχτηκε υπέρ της αναδιάρθρωσης, λέγοντας ότι χρειάζεται πολιτική ηγεσία με πυγμή, που να έχει τη θέληση να διαπραγματευτεί.

«Η ατιμωρησία διευκόλυνε ίσως κάποιους, βύθισε όμως στην ανυποληψία όλο τον πολιτικό κόσμο, που έχει απαξιωθεί σε οριακό βαθμό», υποστήριξε ο επίτιμος πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Κ. Ρίζος.

Σε σύντομο χαιρετισμό του ο Μίκης Θεοδωράκης τόνισε ότι: Ουδέποτε υπέστησαν τόσο σοβαρό πλήγμα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και τα δίκαια των πολιτών. «Ο αγώνας για μια νέα θεσμική μεταπολίτευση, με νέο πολιτικό ήθος, ο αγώνας για την πατρίδα είναι ενιαίος», κατέληξε.»

3ο Γυμνάσιο και Λύκειο Βούλας. Σχολεία….στα χαρτιά για 21 χρόνια!

Ποιος μπορεί να φανταστεί ότι η Βούλα, μια Πόλη  "κηπούπολη" όπως είναι χαρακτηρισμένη από πολλαπλά Προεδρικά Διατάγματα από το 1926 μέχρι και πρόσφατα, στερείται σε εγκληματικό βαθμό σε σχολική υποδομή;

Και όμως η πικρή αλήθεια είναι αυτή, όσο και αν αυτό ακούγεται πολύ παράξενα για τον κάτοικο κάθε  υποβαθμισμένης περιοχής του κέντρου της Αθήνας.

Πως όμως διαφορετικά μπορείς να χαρακτηρίσεις, εκτός από εγκληματική αδιαφορία της Πολιτείας, το γεγονός ότι για τη στοιχειώδη λειτουργία ενός Γυμνασίου, «επιστρατεύεται» το στήσιμο….. λυόμενων αιθουσών στο 2^ο Γυμνάσιο;

Το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί,  για την εξασφάλιση σε πρώτη φάση  οικοπέδου και στη  συνέχεια για την ανέγερση και  λειτουργία του 3^ου Γυμνασίου-Λυκείου Βούλας για τους μαθητές της περιοχής Πανοράματος, είναι γνωστό τουλάχιστον σε όλους τους κατοίκους της Βούλας.

Εκείνο όμως για το οποίο αμφιβάλλουμε αν το γνωρίζουν όλοι οι  Βουλιώτες, είναι η μεγάλη ειρωνεία και ταυτόχρονα ο  εμπαιγμός που έχει επιδειχθεί διαχρονικά  προς τη νοημοσύνη τους, από κάθε κρατικό φορέα.

 Και αυτό το λέμε με κάθε επίγνωση,  αφού ή ίδρυση των συγκεκριμένων σχολείων χρονολογείται από το έτος 1990, δηλαδή πριν από 21 χρόνια ακριβώς!  Τότε μόνο εγκαίνια δεν είχαν γίνει, γιατί από  διθυράμβους υπήρξε και περίσσευμα!

Πέρυσι λοιπόν περίπου αυτήν την εποχή όπως όλοι θυμόμαστε, οι μαθητές με τους γονείς και τους καθηγητές τους,  έδωσαν τους δικούς τους  αγώνες  με πολλαπλές κινητοποιήσεις, για να δοθεί ένα τέλος στη λύση την οποία οι αρμόδιοι Υπουργοί, Υφυπουργοί, Δήμαρχοι,  Γραμματείς και…….Φαρισαίοι, είχαν πολλές φορές υποσχεθεί.

Τελικά το μόνο που….εξασφάλισαν από εκείνες τις κινητοποιήσεις, τις ταλαιπωρίες και τις αγωνίες τους, ήταν εκτός από νέες υποσχέσεις και η “βαρύγδουπη” φράση του αρμόδιου Υφυπουργού  «Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν», για να αγοραστεί η δεσμευμένη για τα σχολεία έκταση, σε αντιδιαστολή βέβαια με την  “ιστορική” πλέον φράση του κ. Πρωθυπουργού: Λεφτά Υπάρχουν, την οποία συνεχώς υπενθύμιζε στις Ελληνίδες και  στους Έλληνες, με κάθε ευκαιρία, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Μιας και όμως αναφερθήκαμε σε προεκλογικό αγώνα Εθνικού επιπέδου και σε προεκλογικές υποσχέσεις, καθώς και στην πραγματικότητα που ζούμε μετά τις εκλογές, δε μπορούμε  να αντισταθούμε στον πειρασμό, να  μην επαναφέρουμε στη μνήμη όλων μας  την προεκλογική περίοδο των πρόσφατων Δημοτικών εκλογών στο  Δήμο μας, αλλά και στη τρέχουσα μετεκλογική πραγματικότητα.

Στην πρώτη περίπτωση θυμόμαστε όλοι τα προεκλογικά προγράμματα και τις υποσχέσεις επί υποσχέσεων από κάθε υποψήφιο Δήμαρχο για το θέμα της άμεσης επίλυσης του προβλήματος του 3ου Γυμνασίου-Λυκείου Βούλας.

Στη δεύτερη περίπτωση(μετεκλογική), ούτε μια αναφορά για το θέμα. Ή μάλλον για να είμαστε ειλικρινείς, στη μία και μοναδική ερώτηση που έγινε από σύμβουλο της αντιπολίτευσης προς το Δήμαρχο, η απάντηση ήταν ….αποστομωτική:

« Το πρόβλημα αυτό δεν το έλυσαν τόσα χρόνια οι προηγούμενοι θα το λύσω εγώ τώρα;»!!

Αυτά όλα είχαν και έχουν υπόψη τους οι γονείς των μαθητών της περιοχής του  Πανοράματος και αποφάσισαν να πάρουν οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια τους.

Σε μια εκπληκτική βραδιά από άποψη ΕΝΌΤΗΤΑΣ και ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, στο «θεατράκι» του 3^ου Δημοτικού Σχολείου, αποφάσισαν και προχώρησαν στην ίδρυση ενός πρωτότυπου, ενδεχομένως και μοναδικού στη Χώρα Συλλόγου με την επωνυμία:

“   Σύλλογος Διεκδίκησης Τρίτου Γυμνασίου-Λυκείου Βούλας”

Μετά από μία αναλυτική ενημέρωση που έγινε από την προσωρινή Διοίκηση του Συλλόγου και την ελεύθερη  συζήτηση που επακολούθησε, διαβάστηκε η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ που δόθηκε ήδη στη δημοσιότητα, επιδείχθηκε το λογότυπο του Συλλόγου και επακολούθησε η υπογραφή της Διακήρυξης από όλους όσους παραβρέθηκαν στην σεμνή αυτή εκδήλωση. 

Από τη Διακήρυξη που είναι πολύ υψηλού  περιεχομένου, επιλέξαμε  την παρακάτω παράγραφο, γιατί πιστεύουμε ότι έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν προαναφερθεί.

« Ευρισκόμενοι προ αδιεξόδου, δηλώνουμε ότι οικτίρουμε τον εαυτό μας που επιτρέψαμε να παρασυρθούμε από την ατέρμονη υποσχεσιολογία και επειδή δεν προτιθέμεθα να επιτρέψουμε τη συνέχιση του εμπαιγμού, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να κάνουμε αυτό, που οι Τοπικοί και Υπερτοπικοί καθ΄ ύλην αρμόδιοι, δεν έπραξαν τα τελευταία 21 χρόνια»

Με βάση αυτά που διαπιστώσαμε στη διάρκεια της εκδήλωσης του Συλλόγου,  είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι και περισσότερο παρά ποτέ αισιόδοξοι, ότι αυτή η  πρωτοβουλία είναι και η μόνη που εγγυάται ότι τα βαλτωμένα νερά θα κινηθούν και πολύ γρήγορα θα υπάρξει όχι μόνο η απαραίτητη κινητικότητα στο υπόψη θέμα αλλά και η λύση του.

Είναι βέβαιο ότι το σύνολο των Συλλόγων της Βούλας και των κατοίκων της, θα αγκαλιάσουν και θα ενισχύσουν με κάθε τρόπο το Σύλλογο αυτό για να αποδείξουν για μια ακόμη φορά, ότι με το δίκαιο αγώνα και την αποφασιστικότητα τα πάντα κερδίζονται, ιδιαίτερα αν αυτός ο αγώνας,  αφορά τα παιδιά μας.  

   

Κράτος και κοινωνία υπό κατεδάφιση

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Πέρασε κάπως στα ψιλά αλλά έχει τη σημασία της. Η ετήσια έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη, η πρώτη μετά το Μνημόνιο, καταγράφει με κομψό τρόπο μια τεράστια υποχώρηση του κράτους απέναντι στις ανάγκες της κοινωνίας. Και αυτό μέσα σε μόλις 6-7 μήνες εφαρμογής των σκληρών οικονομικών μέτρων λιτότητας.

 

Τι λέει η έκθεση; Οτι η περιστολή των δημόσιων δαπανών επηρέασε ευρύτερα τη λειτουργία του κράτους. Και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, αναφέρεται διευκρινιστικά σε καθυστερήσεις πληρωμών, προβλήματα λειτουργίας λόγω ελλιπούς στελέχωσης και συνταξιοδοτήσεων, μειωμένες υπηρεσίες πρόνοιας, αργοπορία στην απόδοση συντάξεων. Την ίδια στιγμή αυξάνονται και οι καταγγελίες που γίνονται αναρμοδίως στο Συνήγορο, από πολίτες που απολύθηκαν, έχουν υπερχρεωθεί ή κινδυνεύουν με πτώχευση!
 

Με περισσή αμηχανία, τα στελέχη του Συνηγόρου διαπίστωσαν ότι η μείωση προσωπικού (λόγω και της αύξησης των συνταξιοδοτήσεων) επιδρά αρνητικά στην ομαλή λειτουργία βασικών κρατικών υπηρεσιών, που σχετίζονται με ζωτικούς τομείς της ανθρώπινης καθημερινής δραστηριότητας, όπως πολεοδομίες, ασφαλιστικά ταμεία, δασικά και αρχαιολογικά γραφεία. Το επίσημο κράτος δηλώνει προκλητικά «απόν».
 

Αλλά το κακό δεν περιορίζεται μόνον εκεί. Στην ίδια έκθεση επισημαίνεται πως η κρίση οξύνει τα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού καθώς μεταλλάσσεται σε πρόβλημα δικαιωμάτων! Χώροι κράτησης, υποδοχής μεταναστών, υποβολής αίτησης ασύλου και χορήγησης αδειών δεν αποτελούν πλέον χρηματοδοτική προτεραιότητα για το ελληνικό κράτος ανέχειας.
 

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό στα άθλια στρατόπεδα του Εβρου και των ελληνικών νησιών, στα αστυνομικά γραφεία αλλοδαπών, στο τείχος του Εβρου, στους πνιγμούς εκατοντάδων μεταναστών.
Οπως αναφέρεται από το βοηθό συνήγορο αρμόδιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Βασ. Καρύδη, οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού (μετανάστες, Ρομά), θίγονται περισσότερο από την κρίση. Πρώτον γιατί ο υπόλοιπος πληθυσμός καθίσταται ανασφαλής και καχύποπτος αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους, όπως στην περίπτωση των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Και δεύτερον γιατί η διοίκηση αναδιατάσσει τις προτεραιότητές της με αμιγώς ταμειακά κριτήρια και πάντως κατά τρόπο επιβαρυντικό για όσους στερούνται συμμετοχής στο δημόσιο λόγο (Ρομά).
 

Με άλλα λόγια, ο Συνήγορος επισημαίνει τον κίνδυνο αύξησης της ρατσιστικής συμπεριφοράς από μια κοινωνία κατακερματισμένη και βυθισμένη στο φόβο. Ομως και εδώ η πρώτη ευθύνη ανήκει στην άσκηση της δημόσιας εξουσίας, που δίνει τον τόνο και διαπαιδαγωγεί συνειδήσεις.
 

Ο Συνήγορος το λέει άλλωστε καθαρά: Η οικονομική κρίση, που μετατράπηκε ήδη σε πολιτική και κοινωνική, θέτει την ευρύτερη δημόσια διοίκηση μπροστά σε ευθύνες σημαντικότερες από ποτέ. Η υπεράσπιση του κράτους δικαίου είναι εγχείρημα δυσκολότερο από τη διολίσθηση στο χυδαίο λαϊκισμό και στη βαρβαρότητα που τελικά οδηγούν στην κατεδάφισή του.
 

Τι άλλο σημαίνουν όλα αυτά, εκτός από μια προϊούσα έκπτωση της κρατικής οντότητας ως εγγυήτριας της κοινωνικής συνοχής; Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η άτακτη υποχώρηση του κράτους από την ιδιωτική σφαίρα της οικονομικής παραγωγής δεν περιορίζεται μόνο στην περιοχή της αγοράς.
 

Πριν καλά καλά μπούμε στην καρδιά της εποχής της οικονομικής βαρβαρότητας, το κράτος δικαίου, όπως το γνωρίσαμε ώς σήμερα, οδεύει ακάθεκτο, παρέα με τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους, προς εντυπωσιακή συρρίκνωση.
 

Η κατεδάφισή του είναι θέμα χρόνου και συγκυριών. Η έλλειψη διαθέσιμων πόρων και στελεχών καθιστούν πρακτικά αδύνατη την εκπλήρωση αρκετών παλαιού τύπου «κοινωνικών παροχών». Η κυρίαρχη γραφειοκρατική αντίληψη της αποδυναμωμένης κρατικής μηχανής θα καταργήσει εν τέλει και τυπικά κάθε έννοια της διανεμητικής αλληλεγγύης. Σε λίγο καιρό, ακόμη και το επίδομα ανεργίας θα δίνεται με εισοδηματικά ή άλλα κριτήρια. Ο άνεργος δεν θα αντιμετωπίζεται ως πρόσωπο που χρήζει βοηθείας, αλλά ως αποδιοπομπαίος τράγος, που ευθύνεται προσωπικά για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Ο κοινωνικός δαρβινισμός είναι το επόμενο στάδιο της ζούγκλας που αρχίζει να μας περιβάλλει.
 

Πολιτική αφασία
Ανίκανη να διαχειριστεί έστω και βραχυπρόθεσμα τις συμφωνίες κορυφής της Ε.Ε., η κυβέρνηση δείχνει έρμαιο των διεθνών οίκων αξιολόγησης (δηλαδή των διαθέσεων των αγορών) αλλά και της εσωτερικής της σοβαρής αρρυθμίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο περιβόητος προεξοφλημένος ανασχηματισμός ή ακόμη και οι πρόωρες εκλογές, από «άσος» στο μανίκι του πρωθυπουργού έγιναν καμένο χαρτί.

 

Οι καθυστερημένες ενστάσεις των βουλευτών, που βλέπουν το τέλος να πλησιάζει, δεν σώζουν την κατάσταση. Οι πρόωρες ελπίδες του οικονομικού επιτελείου για οικονομική ανάκαμψη αποτελούν μάλλον αντανάκλαση της κόπωσης από την ακραία ύφεση που γνωρίζει ο τόπος. 

 

Ομως, στον πάτο του βαρελιού δεν φτάσαμε ακόμη.