Πολιτική Εισήγηση του
Γενικού Γραμματέα της Π.Γ. σ. Δ. Καζάκη
Συναγωνίστριες/στές,
Μιλώντας για το ζήτημα του πολιτικού σχεδιασμού τον οποίο
αναπτύσσει το ΕΠΑΜ μπροστά στα προβλήματα και τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε,
θα πρέπει να επισημάνουμε ότι έχει μεγάλη σημασία να κατανοούμε σε ποια
περίοδο, σε ποια ακριβώς συγκυρία βρισκόμαστε, έτσι ώστε να μπορούμε να
προσαρμόσουμε την τακτική μας και τους τακτικούς μας στόχους με τον τρόπο ώστε
να εξυπηρετούν την Ελληνική κοινωνία συνολικά και με βάση τα δεδομένα που
έχουμε στην πορεία μπροστά μας.
Το σημαντικό εδώ είναι, πώς πρέπει να καταλάβουμε ότι
είμαστε σε μια περίοδο καταιγιστικών εξελίξεων. Οι εξελίξεις αυτές δεν αφορούν
μόνο την κυρίαρχη πολιτική, τον τρόπο που εφαρμόζονται ή επιβάλλονται οι
πολιτικές στην κοινωνία, αλλά τον τρόπο που διαμορφώνεται συνολικά η κοινωνία
στην Ελλάδα και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια.
Δεν είμαστε σε μια στατική περίοδο, δεν είμαστε σε μια
περίοδο όπου είναι λίγο ως πολύ ομαλή η εξέλιξη του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά
και η κατάσταση της κοινωνίας. Και δεν είμαστε σε μία, ας το πούμε έτσι,
ανώμαλη περίοδο μόνο για την Ελλάδα. Είμαστε γενικότερα σε μια παγκόσμια
ανακατάταξη η οποία έχει δραματικές πλευρές και διαστάσεις.
Το λέμε αυτό γιατί είμαστε από τους λίγους, απ’ όσο
τουλάχιστον γνωρίζουμε, πολιτικούς....
σχηματισμούς που συζητάμε επί της ουσίας τον
τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας, έτσι ώστε να μπορούμε να τον
ενσωματώσουμε στην πολιτική τακτική που πρέπει να έχει το Μέτωπο. Οι υπόλοιποι,
όπως τουλάχιστον παρατηρούμε, συζητούν απλά με βάση τις δημοσιογραφικές
εκτιμήσεις που υπάρχουν ή διατυπώνονται στα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης,
είτε στο εξωτερικό, είτε στο εσωτερικό.
Έχει μεγάλη σημασία να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, που
βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Από τη μια έχουμε τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια
οικονομία. Δεν είναι η παγκόσμια οικονομία της παγκοσμιοποίησης. Βαδίζει
ταχύτατα σε μια κατάσταση, όπως την έχουν ονομάσει τα δικά τους επιτελεία,
πλανητικής οικονομίας. Αυτή η πλανητική οικονομία, που σαν νεολογισμός ή
ιδεολόγημα θα αρχίσει να κυριαρχεί σε λίγο, διότι οι ακαδημαϊκοί τους κύκλοι,
οι δημοσιογραφικοί τους κύκλοι, και όλοι αυτοί, θα αρχίσουν να την αναπαράγουν
και να την κυκλοφορούν ώστε να μπορούμε να την εμπεδώσουμε, όπως κάνανε τις
προηγούμενες δεκαετίες με τον όρο παγκοσμιοποίηση, τι είναι στην
πραγματικότητα; Είναι η δυνατότητα να ρευστοποιηθούν όλες οι χώρες, όλα τα
κράτη, το σύνολο των λαών, στην δίνη της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν η παγκοσμιοποίηση ήταν ο πολιορκητικός κριός για να
καταλυθούν σύνορα, οικονομικά και πολιτικά, εθνικές ρυθμίσεις και κράτη, η
πλανητική οικονομία είναι η κατοχύρωση του ρόλου του ιδιώτη, όχι με την
αρχαιοελληνική έννοια αλλά με την οικονομικο-πολιτική έννοια που παίρνει σήμερα
στην παγκόσμια σφαίρα. Καταργείται η έννοια της κοινωνίας, όχι μόνο σε ένα
επίπεδο κράτους ή μιας περιφέρειας που είχαμε μέχρι τώρα, αλλά σε πλανητικό
επίπεδο. Δεν υπάρχουν κοινωνίες, δεν υπάρχουν κράτη, δεν υπάρχουν λαοί.
Υπάρχουν ιδιώτες που η νομική τους προσωπικότητα είναι παρόμοια, είτε πρόκειται
για θεσμικό επενδυτή που παίζει με ομόλογα και παράγωγα στη διεθνή αγορά, είτε για
επιχειρηματία, είτε για ένα άτομο που απλά, το μόνο που έχει να δώσει στην
αγορά είναι η εργατική του δύναμη.
Όλοι αυτοί οι ιδιώτες λειτουργούν με όρους συμβατικούς στην
αγορά. Το μόνο που τους χαρακτηρίζει είναι η δυνατότητα ιδιωτικών συμβάσεων. Ο
ιδιώτης ως επιχειρηματίας της εργατικής του δύναμης δεν κάνει τίποτε άλλο παρά
μια σύμβαση με αυτόν που θα απασχολήσει την εργατική του δύναμη. Το ίδιο
συμβαίνει με τον δανειστή προς τον οφειλέτη, με τον θεσμικό επενδυτή προς τον
αγοραστή ή τον διακινητή ή τον μπρόκερ των ομολόγων και των παραγώγων. Αυτό
κυριαρχεί.
Η ίδια η έννοια του εμπράγματου δικαίου όπως έχει γεννηθεί
παραδοσιακά, που έχει να κάνει με πραγματικές σχέσεις ιδιοκτησίας, κατοχής,
νομής και κυριότητας, ξεπερνιέται πλέον. Η ίδια η ιδιοκτησία αποκτάει άυλο
χαρακτήρα, γίνεται κινητή αξία και αυτή εκφράζεται δια μέσου των τίτλων, είτε
αυτοί είναι πιστωτικοί τίτλοι, είτε τίτλοι στην αγορά, είτε πλασματικό
κεφάλαιο, είτε χρήμα. Όλα ρευστοποιούνται. Και όχι μόνο το παραδοσιακό
κεφάλαιο, αλλά το σύνολο του πλούτου που παραδοσιακά παράγει η κοινωνία – το
σύνολο: τα εισοδήματα, τα μέσα παραγωγής, τα καταναλωτικά μέσα, ο τρόπος που
μπορεί να αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος, τα πάντα μετατρέπονται σε κεφάλαιο και
το κεφάλαιο αυτό μετατρέπεται σε κινητές αξίες οι οποίες μπορούν να αλλάξουν
χέρια μέσα στην αγορά. Αυτή είναι η πλανητική οικονομία.
Ποιος ρυθμίζει αυτή την πλανητική οικονομία; Οι υπερεθνικοί
μηχανισμοί και οργανισμοί σε συνδυασμό με τους πιο ισχυρούς κρατικούς
κατασταλτικούς παράγοντες. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει την μετεξέλιξη
της Ευρωζώνης σε μια νέα κατάσταση την οποία οι ίδιοι έχουν ονομάσει Ευρωπαϊκή
Ομοσπονδία. Μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που δεν αναγνωρίζει πλέον Εθνικά Κράτη,
ούτε καν τυπικά την εθνική τους κυριαρχία, όπως ήταν μέχρι σήμερα που την
αναγνώριζε μεν, αλλά την περιόριζε, μέσω της συνθήκης της Λισσαβόνας, της
συνθήκης του Μάαστριχτ, ή μέσω των κανονισμών και των ντιρεκτίβων της
Ευρωζώνης.
Μπαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία καταλύεται η εθνική
κυριαρχία και αντικαθίσταται με αυτόν τον νεολογισμό που ανακοίνωσε ο Μπαρόζο,
με την «συλλογική κυριαρχία». Δηλαδή, όλα όσα ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή της
Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, είτε είναι η γη, ο αέρας, εμπράγματες ή μη εμπράγματες
αξίες, βρίσκεται σε συλλογική κατοχή, δηλαδή ανήκει σε όλους τους Ευρωπαίους.
Και ότι βρίσκεται σε συλλογική κατοχή έρχεται τελικά στην κατοχή του ισχυρού.
Αυτού δηλαδή που έχει και τον ισχυρότερο τρόπο να επιβληθεί στα πράγματα.
Γι αυτό άλλωστε καταργείται η ίδια η έννοια της εθνικής κυριαρχίας που περιέχει κανόνες
δικαίου που προσπαθούν να εξισορροπήσουν την τυπική ισότητα και την τυπική
ισονομία με την πραγματική ανισότητα. Ο φτωχός με τον πλούσιο μπορεί να έχουν
τυπική ισότητα και ισονομία, δεν έχουν όμως πραγματική ισότητα και ισονομία, γι
αυτό υπήρχαν τα εθνικά συστήματα δικαίου έτσι ώστε να μπορούν να υπάρχουν
κανόνες δικαίου που να εξισορροπούν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, αυτό το μεγάλο
έλλειμμα.
Σήμερα, μπαίνοντας στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής
Ομοσπονδίας, η ίδια η έννοια της εξισορρόπησης δια μέσου των κανόνων δικαίου,
που δεν έφτανε ποτέ, αλλά υπήρχε έστω και τυπικά, καταργείται. Δεν μπορείς να
έχεις κοινωνική προστασία ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο προστασίας. Είσαι ιδιώτης
και πετυχαίνεις την αγορά δια μέσου της διαπραγμάτευσης του εμπορεύματος που
μπορείς να διακινήσεις ή να ρίξεις στην αγορά, έστω και αν αυτό το εμπόρευμα
είναι το τομάρι σου που προορίζεται να γδαρθεί. Σ’ αυτές τις συνθήκες, η
Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά μετεξελίσσεται σε αυτό που λέμε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία,
το οποίο σήμερα ονομάζουν Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία εθνικών κρατών, για να μπορεί το
νέο κρατικό μόρφωμα να ξεγελάσει τον κόσμο, ότι δίπλα στο νέο αυτό κρατικό
μόρφωμα θα υπάρχουν τα παλιά κρατικά μορφώματα που είναι τα εθνικά κράτη.
Βεβαίως, ομοσπονδία και εθνικό κράτος είναι ασύμβατες
έννοιες, εξαρχής, εξ ορισμού. Και το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Πώς το
πετυχαίνουνε; Με τρεις τρόπους. Πρώτον, την επιβολή του δημοσιονομικού
λεγόμενου προγράμματος σταθερότητας. Με αυτό τον τρόπο κανένα κράτος στην
ευρωζώνη από την 1.1.2013 δεν έχει το δικαίωμα σύνταξης ούτε καν κρατικού
προϋπολογισμού. Ο κρατικός προϋπολογισμός έχει περάσει στην αρμοδιότητα των
ευρωπαϊκών οργάνων, αλλά και η εποπτεία των οικονομιών των κρατών-μελών έχει
περάσει στην εποπτεία των ευρωπαϊκών οργάνων. Αυτοί αποφασίζουν, εσύ απλά
εκτελείς εντολές. Κι αν δεν εκτελέσεις τις εντολές, ή οι εντολές αυτές δεν
έχουν το απαιτούμενο αποτέλεσμα, τότε το κράτος και ο λαός υπόκειται σε μια σειρά από αυτοματοποιημένες ποινές,
ρήτρες δηλαδή, που φτάνουν μέχρι το 1% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της
χώρας, διότι δεν εφαρμόζεις αυτά που σου λένε οι άλλοι.
Το δεύτερο είναι η λεγόμενη τραπεζική ένωση. Τραπεζική ένωση
σημαίνει ότι οι τράπεζες πλέον δεν μπαίνουν υπό την δικαιοδοσία κανενός
θεσμικού οργάνου σε εθνικό επίπεδο, ούτε καν του εισαγγελέα. Δεν μπορεί πια να
υπάρχει πρόσβαση κανενός είδους στις τράπεζες. Οι τράπεζες ελέγχονται
αποκλειστικά από τα ευρωπαϊκά όργανα, κυρίως από την Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα.
Το τρίτο είναι βεβαίως η δημιουργία του λεγόμενου ευρωπαϊκού
δημόσιου χώρου. Ο ευρωπαϊκός δημόσιος χώρος είναι αυτό που θα υποκαταστήσει τον
εθνικό πολιτικό χώρο κάθε κράτους, δηλαδή, για να συμμετάσχουν σε εκλογές σε
ένα ή δύο χρόνια από τώρα και για να χρηματοδοτηθούν για τη συμμετοχή τους σε
εκλογές είτε σε εθνικό, ή μάλλον σε τοπικό επίπεδο – το εθνικό καταργείται,
γίνεται τοπικό-, είτε σε ευρωπαϊκό
επίπεδο, θα πρέπει να εντάσσονται τα πολιτικά κόμματα σε ευρωπαϊκές ομάδες του
ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου, δηλαδή να έχουν ευρωπαϊκή ιδεολογία και ευρωπαϊκό
προσανατολισμό. Από αυτά τα κόμματα, σύμφωνα με τον κύριο Μπαρόζο, εξαιρούνται
δύο κατηγορίες, οι λαϊκιστές και οι εθνικιστές. Το τι προσδιορίζει ως λαϊκιστές
και εθνικιστές ο κ. Μπαρόζο, ο καθένας μπορεί να καταλάβει, αυτούς δηλαδή που
αρνούνται την ισοπέδωση του έθνους-κράτους στο όνομα της ευρωπαϊκής
ομοσπονδίας, της ευρωπαϊκής προοπτικής και όλα αυτά τα πράγματα. Γι αυτό, μόλις
υπογραφούν οι νέες Συνθήκες, που όπως υπολογίζεται με βάσει τα ανακοινωθέντα
από τον κύριο Μπαρόζο, αυτό θα γίνει γύρω στο 2015, θα καταργηθεί ακόμα και η
εθνική ιθαγένεια και θα υποκατασταθεί με αυτό που σήμερα υπάρχει τύποις, αλλά
στην ουσία δεν λειτουργεί ακόμα, την ευρωπαϊκή ιθαγένεια. Κι όποιος δεν δεχθεί
να την πάρει, την ευρωπαϊκή ιθαγένεια, γιατί θα δοθεί βεβαίως όπως δημοκρατικά
και αλληλέγγυα κάνουν πάντα οι Ευρωπαίοι, εθελοντικά, απλούστατα θα αποκλειστεί
από την πολιτική δράση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, θα τεθεί δηλαδή εκτός νόμου.
Αυτή είναι η πορεία που έχουν προδιαγράψει. Βεβαίως για
εμάς, μην ανησυχείτε, δεν θα μας απασχολήσουν όλα αυτά. Θα έχουμε διαλυθεί ως
χώρα πολύ νωρίτερα. Και θα έχουμε κομματιαστεί πάρα πολύ νωρίτερα, πριν
φτάσουμε στο σημείο να συζητήσουμε τα ζητήματα αυτά. Αυτή είναι η πορεία της
χώρας μέσω του ξεπουλήματος και όλων αυτών των διαδικασιών που έχουν ξεκινήσει.
Τι έχουνε κατορθώσει τώρα: με βάση τα δεδομένα, έχουμε δύο γενικά αντίρροπες
τάσεις, που γεννιούνται από τις εξελίξεις. Η πρώτη τάση είναι, όσο προχωρούν οι
διαδικασίες στον οδοστρωτήρα των αγορών με στόχο την πλανητική λεγόμενη
οικονομία, τόσο πιο ανεξέλεγκτος, αδυσώπητος και αδίστακτος να γίνεται ο
ανταγωνισμός στις κορυφές του συστήματος, για την παγκόσμια κυριαρχία, την
αναδιανομή των σφαιρών επιρροής, τους τρόπους δηλαδή μεριδίων αγοράς. Και
μάλιστα, όσο πιο αδίστακτος και αδυσώπητος θα γίνεται ο ανταγωνισμός, τόσο θα
αυξάνεται η πιθανότητα μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης, σε διεθνές
επίπεδο, ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Βεβαίως, οι πολεμικές συγκρούσεις δεν είναι απαραίτητο να
έχουν τον χαρακτήρα των παγκόσμιων αναμετρήσεων που γνωρίσαμε ιστορικά, καθώς,
τον συγκεκριμένο χαρακτήρα τον πήραν επειδή το κράτος εξακολουθούσε να είναι
πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Σήμερα δεν είναι το κράτος πρωταγωνιστής των
εξελίξεων, είναι οι διεθνείς δυνάμεις της αγοράς, όπως έχουμε ακούσει πολλάκις
να μας λένε. Άρα, οι πόλεμοι γίνονται με νέους όρους, με όρους εμφυλίων
σπαραγμών, θρησκευτικών αναμετρήσεων, διαλυμένων κοινωνιών, όπως το βλέπουμε
παγκόσμια.
Και βεβαίως, πώς καταλαβαίνουμε ότι αυτό συμβαίνει σε
πλανητικό επίπεδο; Από τα οπλικά συστήματα που παράγουν οι μεγάλες δυνάμεις για
τον εαυτό τους και για την παγκόσμια αγορά. Αυτή τη στιγμή, ενώ έχει αυξηθεί
τρομακτικά η παραγωγή οπλικών συστημάτων, δεν σπαταλάνε ποσά. Υπολογίζεται ότι
κάθε δεύτερο εξάμηνο έχουμε διπλασιασμό του συνολικού στοκ οπλικών συστημάτων σε
πλανητικό επίπεδο. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει υπερδιπλάσια ταχύτητα
εξοπλισμού της ανθρωπότητας από τις παραμονές, τόσο του Πρώτου, όσο και του
Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Μόνο που τα οπλικά συστήματα αυτά που παράγουν
σήμερα δεν είναι τόσο στρατηγικού τύπου, δηλαδή μεγάλα οπλικά συστήματα
στρατηγικής σημασίας. Όχι, τώρα ειδικεύονται τώρα σε οπλικά συστήματα τα οποία
μπορούν να λειτουργήσουν με αυτονομία σε μικρά πεδία ή περιορισμένα πεδία μάχης
αλλά ταυτόχρονα με εξαιρετικά μεγάλη βλητική ικανότητα, δηλαδή δύναμη πυρός.
Για παράδειγμα, οι Αμερικανοί δεν ασχολούνται τώρα να μετεξελίξουν τα νέα
καταδιωκτικά, νέας γενιάς. Τους ενδιαφέρει όμως εξαιρετικά η ρομποτική
τεχνολογία π.χ. στα αεροσκάφη, τα λεγόμενα dromus, τα αεροσκάφη δηλαδή που
είναι τηλεκατευθυνόμενα και μπορούν να δράσουν σε οποιοδήποτε πεδίο μάχης
χρειάζεται.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί ήδη έχει ξεκινήσει η πολεμική
αναμέτρηση σε διεθνές επίπεδο. Μόνο που δεν γίνεται απευθείας αναμέτρηση
ανάμεσα στους πόλους ισχύος, γίνεται με πιόνια. Είναι η πρώτη, ή μάλλον η
δεύτερη μεγαλύτερη κλιμάκωση πολεμικών επιχειρήσεων που έχουμε στον πλανήτη Γη
μετά τη μετασοβιετική εποχή, μετά την μεταπολεμική περίοδο, στην ουσία μετά τον
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πρώτη ήταν στη μετασοβιετική εποχή, δηλαδή στο
γύρισμα του 90-91 που γινόταν ο χαμός, από τοπικούς πολέμους. Είμαστε στη
δεύτερη περίοδο όξυνσης και είναι πολύ πιθανό το επόμενο χρονικό διάστημα, τα
επόμενα ένα με δύο χρόνια ότι θα ξεπεράσει την περίοδο 90-91.
Η δεύτερη τάση είναι ότι όλο και περισσότερο θα αναγεννιέται
κάτω από αυτές τις εξελίξεις το εθνικό ζήτημα για τους λαούς, όλους τους λαούς,
που θα μετατρέπονται σε δουλοπάροικους των διεθνών αγορών. Και αν αυτό το
εθνικό ζήτημα για τους λαούς δεν διεκδικηθεί στη βάση της δημοκρατίας με όρους
κοινωνικής επανάστασης, είναι σίγουρο ότι θα γεννήσει εθνικούς και
θρησκευτικούς πολέμους ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το εθνικό ζήτημα θα
αναγεννηθεί έστω και αν αναγεννηθεί με όρους 17ου αιώνα, με όρους δηλαδή
Τριακονταετούς πολέμου σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Και εδώ βεβαίως παίζει μεγάλο ρόλο το πώς τα λαϊκά κινήματα
θα αντιδράσουν ακριβώς, εδράζοντας το εθνικό ζήτημα ξανά στο ζήτημα της
δημοκρατίας, διεκδικώντας πάλι το κράτος τους με τον τρόπο που το διεκδικούσαν
πάντα τα μεγάλα λαϊκά κινήματα, βεβαίως με νέους όρους σήμερα. Οι εξελίξεις
στην Ελλάδα, μετά από τρία σχεδόν χρόνια επιβολής μνημονίων και δανειακών
συμβάσεων μας έχουν φέρει σε μια κατάσταση, όπου οι λεγόμενες μνημονιακές
δυνάμεις – εγώ θεωρώ ότι πιο σωστός επιστημονικά και πολιτικά αν θέλετε, είναι
ο όρος κατοχικές δυνάμεις, οι δυνάμεις
δηλαδή της νέας κατοχής, είτε είναι οι δωσίλογοι είτε οι ξένοι αφεντάδες –
κατάφεραν λοιπόν οι δυνάμεις αυτές να αλλάξουν ριζικά τη συνταγματική τάξη της
χώρας, με τη βία, με εκτροπή, επιβάλλοντας ένα καθεστώς πλήρους ανομίας.
Αυτό το καθεστώς έχει αλλάξει τη συνταγματική τάξη
πραγμάτων. Δεν μπορούμε πλέον να στηριχτούμε σε κανένα θεσμικό πλαίσιο, σε καμιά διάταξη του
υπάρχοντος συντάγματος. Τι μένει
μόνο; Μένει η συνταγματική αναθεώρηση,
να περάσουν δηλαδή αυτές τις αλλαγές, να τις αποτυπώσουν και σε συνταγματικές διατάξεις. Επίκειται. Έχουν
ανακοινώσει ήδη ότι στις αρχές του
καλοκαιριού ξεκινάει η αναθεώρηση του
συντάγματος. Τι θα αναθεωρήσουν; Θα σου αναθεωρήσουν το νόμο περί υπουργών –
έτσι κι αλλιώς δεν τους χρειάζονται –
δεν θα έχει υπουργούς η νέα Ελλάδα, δεν υπάρχει θέμα, επαρχία θάμαστε,
θα κλείσουν και μερικούς στη φυλακή, δεν τρέχει τίποτα, το παλιό πολιτικό
προσωπικό το ξεφορτώνονται έχει παλιώσει πια. Αν δείτε την πολιτική συζήτηση
που γινόταν στην κατεχόμενη από τους
ναζί Ελλάδα, ήταν το άγριο κυνηγητό των
παλιών πολιτικών οι οποίοι δεν συνεργάστηκαν με τους ναζί και δέχτηκαν να την κοπανήσουν μαζί με τους
βρετανούς. Και έλεγαν τότε, να
απαλλαγούμε από την πολιτική φαυλοκρατία του βρετανικού προτεκτοράτου και να
μείνουμε, βεβαίως, γερμανικό προτεκτοράτο. Αυτή ήταν η λογική. Και τότε
παιζόταν το ίδιο παιχνίδι όπως και τώρα, άρα λοιπόν δεν το χρειαζόμαστε. Με
πρόφαση αυτό, θα βάλουν στο σύνταγμα όλες τις δεσμεύσεις που έχουν περάσει στο
εσωτερικό δίκιο της χώρας. Να τις ενισχύσουν με συνταγματική ρήση και να σου
πουν ορίστε, νάτο το σύνταγμα.
Ιδού ένα σενάριο το οποίο δεν είναι καθόλου φανταστικό.
Φανταστείτε ότι γίνεται ένα μπαμ εκλογικό, όποτε κι αν γίνουν αυτές οι εκλογές,
και βγαίνει μια πολύ ισχυρή αντιμνημονιακή πλειοψηφία. Και μάλιστα πιέζοντας ο
κόσμος – ας πούμε το καλύτερο δυνατό σενάριο –
πιέζοντας ο κόσμος από κάτω και με την αγανάκτηση ανατρέπονται και οι
υπάρχουσες ηγεσίες των αντιμνημονιακών κομμάτων και βγαίνουν κάποιες
αντιμνημονιακές ηγεσίες οι οποίες είναι ξεκάθαρες και απέναντι και στο ζήτημα
της διαγραφής του χρέους και στο ζήτημα της εξόδου από το ευρώ. Και φτάνουν σε
μια μεγάλη πλειοψηφία. Είναι ικανή μια τέτοια πολιτική δύναμη να πάρει μια
μεγάλη πλειοψηφία κάτω από τις συνθήκες που ζει ο λαός. Και φανταστείτε ποια θα
είναι η αντίδραση. Θα βγει ο Πρόεδρος της δημοκρατίας και θα επικαλεστεί
έκτακτες συνθήκες βαθύτατης εθνικής κρίσης η οποία έχει νομοθετηθεί από τον
Άρειο Πάγο και από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Με αυτό το σκεπτικό των
έκτακτων συνθηκών επιπέδου εθνικής κρίσης έχουν περάσει και έχουν αποδεχτεί τα
μνημόνια τα Ανώτατα Δικαστήρια της χώρας. Υπάρχει νομική βάση δηλαδή. Και
προφασιζόμενος, ή επικαλούμενος, με μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας που έχουν αποδείξει
ότι τον έχουν και ερμηνεύοντας το άρθρο 11 και άρθρο 48 του συντάγματος, θα
αρνηθεί να αποδεχθεί το αποτέλεσμα των εκλογών διότι στρατηγικές επιλογές της
χώρας τίθενται εν’ κινδύνω και θα βάλει υπηρεσιακή ως οφείλει κυβέρνηση στην
χώρα, που θα είναι από τους δικαστές αυτούς που έχουν νομολογήσει υπέρ του
καθεστώτος της κατοχής, που είναι είτε ο πρόεδρος του Άρειου Πάγου ή ο πρόεδρος
του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και θα καλέσει συμμάχους να τον βοηθήσουν στην
αποκατάσταση της τάξης για να μην κινδυνεύσουν τα εθνικά στρατηγικά συμφέροντα
της χώρας.
Όποιος νομίζει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει υπό τις παρούσες
συνθήκες, απλούστατα τρέφει αυταπάτες και μάλιστα άκρως επικίνδυνες αυταπάτες.
Γιατί αυτά πρέπει να τα ξέρουμε για να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Τι θα
γίνει τότε; Αν ο κόσμος απλά πάει στις εκλογές για να εκφράσει την διαμαρτυρία
του έστω με αυτό τον μαζικό τρόπο και βρεθεί ανοργάνωτος μπροστά σε μια τέτοια
κατάσταση; Τι ακριβώς θα συμβεί; Μια άγρια καταστολή λαϊκών διαδηλώσεων, που σε
αυτές θα τον καλέσεις. Κατεβείτε κάτω στο Σύνταγμα να διαδηλώσουμε ρε παιδιά,
μας πήραν τις εκλογές. Και θα κατέβει ο λαός και θα του αλλάξουν τα φώτα. Και
όταν του αλλάξουν τα φώτα έτσι ανοργάνωτος που θα είναι, πιθανά να εκδηλωθεί
κοινωνική εξέγερση άτακτου χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα ένα φαινόμενο σαν τον
Γρηγορόπουλο που είχαμε το 2008. Και τότε πολύ απλά η καταστολή θα γενικευθεί
σε τέτοιο βαθμό, όπου βεβαίως θα υπάρξουν θύματα και βεβαίως ο ανοργάνωτος
κόσμος θα ηττηθεί και θα γυρίσει σπίτι του.
Αυτό το σενάριο δεν είναι φανταστικό, το είπε ο Μητσοτάκης
στην εκδήλωση για το βιβλίο του. Το ανέφερε μέσες άκρες. Και με την αριστερά
απέναντι, η οποία βέβαια δεν αντέδρασε. Γιατί να αντιδράσει άλλωστε; Στο κόλπο
είναι. Έτσι ή αλλιώς δεν έχει καμία διάθεση να συγκρουστεί σε αυτή την
κατάσταση. Οπότε το να την απειλεί «ή θα σεβαστείτε τον νόμο - ποιο νόμο; - τον
δικό μας νόμο, τον νόμο της ανομίας, τον
νόμο της ολιγαρχίας, ή απλούστατα θα σας θέσουμε εκτός νόμου». Το ‘πε ανοιχτά
αυτό το πράγμα. Είναι πολύ απλό, είναι ένα σενάριο το οποίο είναι απόλυτα
υπαρκτό.
Άρα έχει σημασία να δεις τι ακριβώς κάνεις και πως
διαφοροποιείσαι σε σχέση με την πολιτική οργάνωση του κινήματος και πώς
αντιδράς σε αυτή την μεθόδευση. Το πρώτο πράμα που πρέπει να επισημάνουμε είναι
ότι όλη αυτή η ανάλυση κατατείνει στο εξής βασικό συμπέρασμα. Ότι όλα αυτά
σημαίνουν ότι πλέον δεν υπάρχουν θεσμικά περιθώρια μέσα στο υπάρχων
κοινοβουλευτικό σύστημα όπως αυτό έχει διαμορφωθεί για τον λαό να διεκδικήσει
το δίκιο του, να διεκδικήσει την χώρα του και να απαλλαγεί απ’ την κατοχή. Αυτό
είναι η κατάκτηση 3 χρόνων συνθηκών κατοχής. Δεν ίσχυε αυτό στις 5 Μαΐου, στις
6 Μαΐου του 2010, ή την εποχή που έβγαιναν οι αυθόρμητες μάζες στις πλατείες
και διεκδικούσαν ή εκδήλωναν την δυσαρέσκειά τους. Όμως τώρα ισχύει. Έχουμε
φτάσει σε τέτοιο σημείο που κάλλιστα θα μπορούσαμε να δούμε την μέγιστη
εκτροπή, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Γι’ αυτό και αυτοί προετοιμάζονται για
την σύγκρουση, την θέλουνε την σύγκρουση. Αλλά με τους δικούς τους όρους.
Αφού πρώτα εκμαυλίσουν ή διαλύσουν κυριολεκτικά τον
κοινωνικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας και γονατίσει το μεγαλύτερο κομμάτι του
ελληνικού λαού, που θα προσεύχεται στον Αλλάχ για ένα ξεροκόμματο. Δεύτερον θα
διαλύσουν μέχρι τελευταίας μονάδας τις ένοπλες δυνάμεις, έτσι ώστε να μην είναι
το αντίπαλο δέος σε μια τέτοια κίνηση καταστολής του ελληνικού λαού. Γιατί δεν
τις ελέγχουν προς το παρόν. Και το τρίτο φυσικά να εξασφαλίσουν το ΜΠΛΟΚ το
λεγόμενο συνταγματικού τόξου, δηλαδή τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες που
ορκίζονται πίστη στο υπάρχον πλαίσιο κοινοβουλευτισμού έστω και αν αυτό δεν
έχει κανένα νόημα, δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Δεν υπάρχει συνταγματική τάξη
που να επιτρέπει έστω το στοιχειώδη δημοκρατικό διάλογο. Δεν λέω τίποτα το
φοβερό.
Σε αυτά τα τρία μέτωπα κινείται συστηματικά το υπάρχον
κατοχικό σύστημα και το έχει πετύχει, ως ένα βαθμό το έχει πετύχει. Το πρόβλημα
είναι ότι έχει γονατίσει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το
ξέρουμε και αναπτύσσονται και αντίστοιχα αντανακλαστικά. Συντηρητικά
αντανακλαστικά στην συνείδηση του. Όλο
και πιο συχνά ακούμε «προκειμένου να έχω τα 100€ στάχτη και μπούλμπερη. Και η
χώρα, και η οικογένεια και τα παιδιά και τα πάντα». Ακούγεται όλο και πιο
έντονα. Αν θέλετε στα πιο συντετριμμένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Το δεύτερο, βλέπουμε τι γίνεται στις ένοπλες δυνάμεις. Εκεί
είναι το πιο κρίσιμο μέτωπο όπως εξελίσσεται αυτή την στιγμή, δεν έχει
ολοκληρωθεί η διάλυση, πάνε όμως de jure και εκεί να τα διαλύσουν όλα. Και
υπάρχει και το συνταγματικό τόξο. Εκεί πλέον έχουν ενταχθεί όλες οι πολιτικές
δυνάμεις. Αυτό υποδηλώνει η παρουσία τους στον Μητσοτάκη. Αυτό υποδηλώνει και η
παρουσία κάποιων από αυτούς έστω, στο Μέγαρο Μουσικής με τον Καραμανλή. Και αν
προσέξατε, παρά το γεγονός ότι είχαμε τους ανεξάρτητους Έλληνες μαζί μας στην
διαδήλωση, ο Καμμένος την επομένη ή
τρείς ημέρες μετά αναδιπλώθηκε. Εντάξει βλέπουμε και τον κύριο Καραμανλή με
εκλογή απευθείας από τον λαό, να είναι μια πιθανή πρόταση.
Ας προσέξουμε τώρα, στο σενάριο που αναπτύχθηκε
προηγουμένως, ας προσθέσουμε ορισμένα στοιχεία τα οποία είναι πολύ ενδιαφέροντα:
Πρώτον, φανταστείτε μια συνταγματική αναθεώρηση, που περιλαμβάνει απόδοση υπερεξουσιών στον
πρόεδρο της Δημοκρατίας, αυτό δεν είναι τρομερό να το φανταστεί κανείς, αυτές
τις υπερεξουσίες τις είχε με το αρχικό σύνταγμα μέχρι το ’75, τις αφαίρεσε η
πρώτη αναθεώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου, μεταφέροντάς τες στον πρωθυπουργό, θα
τις επαναφέρουμε τώρα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας ενισχύοντας τον παρεμβατικό
του ρόλο υπέρ των στρατηγικών συμφερόντων του έθνους. Ποια είναι αυτά; Αυτά που
ο ίδιος ερμηνεύει και ειδικά τα συμφέροντα που υπερασπίζεται.
Το δεύτερο: φανταστείτε αυτόν τον ίδιο τον προεδρικό θεσμό
να τον εκλέγουν απ’ ευθείας από τον λαό, οπότε θα έχει και νομιμοποιητική βάση
να είναι παντελώς αυθαίρετος. Δηλαδή να πει, ότι εφόσον με εξέλεξε εμένα ο
Ελληνικός λαός, μπορώ να έρθω σε κόντρα ακόμα και με το πιθανό εκλογικό
αποτέλεσμα που μπορεί να έχει μια εκλογική αναμέτρηση. Καταλαβαίνετε πόσο
επικίνδυνα είναι όλα αυτά τα πράγματα και που πάμε;
Λοιπόν, σ’ αυτές τις συνθήκες, αν ο λαός είναι ανοργάνωτος
το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να οδηγηθεί σε μια άτακτη κοινωνική έκρηξη,
που θα πνιγεί από πρωτοφανή καταστολή με την συνεπικουρία των εταίρων της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Ένα τέτοιο σενάριο βεβαίως δεν είναι
επιστημονικής φαντασίας, το ξανάπαμε.
Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά; Στον
τρόπο δηλαδή που κατανοούμε τα πράγματα; Και άρα το ζήτημα τακτικής που πρέπει
να ακολουθήσει το μέτωπο, ο λαός, το λαϊκό κίνημα συνολικότερα;
Καταλαβαίνουμε τι σημασία έχει η προσπάθεια να δημιουργηθεί
ένα μπλοκ συνταγματικού τόξου και άρα η προσπάθεια να το διαλύσεις αυτό το
μπλοκ;
Καταλαβαίνουμε γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους
πολιτικής συνεργασίας με κανένα κόμμα ή πολιτική δύναμη που σήμερα δεν
αποδέχεται το στόχο της συντακτικής εθνοσυνέλευσης, ο οποίος μπορεί να
κατακτηθεί μόνο μέσα από μια πολιτική απεργία διαρκείας του ίδιου του λαού; Και
πόσο ριζικά επανατοποθετεί το θέμα ακριβώς αυτό το ζήτημα; Και άρα δεν μπορείς
να πας σε κανενός είδους συνεργασία σε μερικότερα ζητήματα, από αυτό το θέμα.
Αυτή σου είναι η κόκκινη γραμμή στις σημερινές συνθήκες.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί επιμένουμε ότι η μόνη ενότητα
που μπορεί να κατακτηθεί σήμερα και να είναι υπέρ του λαού είναι μόνο εκείνη
που μπορεί να κατακτηθεί από τα κάτω, στο επίπεδο της γειτονιάς, της δουλειάς
και των κινημάτων, δηλαδή του πεζοδρομίου. Στο επίπεδο αυτό, είμαστε και πρέπει
να είμαστε ανοικτοί προς όλους, χωρίς καμιά διάκριση χωρίς κανέναν αποκλεισμό
αρκεί να αναδεικνύονται τα κοινά λαϊκά αιτήματα και οι δράσεις πάνω στα οποία
συγκροτούμε αυτή την ενότητα. Δεν έχει καμία σημασία από πιο πολιτικό ή
κομματικό χώρο προέρχεται αυτός που εντάσσεται στην δράση, εκεί είμαστε
ανοιχτοί.
Και αυτό μπορεί να γίνει διότι σήμερα, δεν υπάρχουν
κομματικά στεγανά στην Ελληνική κοινωνία, ούτε ο λαός διαχωρίζεται από
κομματικά τείχη. Δεν πρέπει να
ερμηνεύουμε την κατάσταση όπως την ερμηνεύαμε τα παλιότερα χρόνια, δηλαδή, εφ’
όσον για παράδειγμα ο Σύριζα έχει 27%, για να πλησιάσουμε στο το 27%, θα πρέπει
να πάμε από τα πάνω προς τα κάτω, όχι, ακριβώς το ανάποδο, γιατί αυτό το 27%
δεν το έχει, και δεν το έχει κατοχυρώσει ούτε καν εκλογικά, και δεν φαίνεται
μόνο και είμαστε στις γειτονιές, ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει, ξέρουμε ποιες
δυνάμεις είναι και δεν είναι, ή ποιό κόσμο μπορεί να παρασύρει ή δεν μπορεί να
παρασύρει ο κάθε κομματικός μηχανισμός. Αυτή την στιγμή κομματικά τείχη δεν
υπάρχουν ούτε καν στην εκλογική βάση του ΚΚΕ. Ούτε καν. Κι εκεί καταρρέει το
σύμπαν. Άρα έχουμε δυνατότητα να ασκήσουμε πολιτική ενότητας από τα κάτω προς τα πάνω και με στόχο να διαλύσουμε τους
μηχανισμούς. Όχι να μας υιοθετήσουν ή να τους υιοθετήσουμε.
Η συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής βάσης όλων των
κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν νοιώθει καμιά υποχρέωση να ψηφίσει το κόμμα της
επειδή δήθεν ανήκει σε αυτό. Αυτό έχει ξεπεραστεί για το 60 – 70 % του εκλογικού σώματος ή της
κοινωνίας. Ψάχνει και ψάχνεται για πολιτική έκφραση. Μεγάλο ποσοστό της
κοινωνίας, 70 – 80 % σύμφωνα με τις κοινωνικές μετρήσεις – όχι τις δημοσκοπήσεις,
με τις κοινωνικές μετρήσεις, αυτές κοιτάμε, που δεν δημοσιοποιούνται, που όμως
μετράνε τις τάσεις μέσα στην Ελληνική κοινωνία – δεν εκφράζεται από την
σημερινή επίσημη πολιτική εκπροσώπηση, το λέει η ίδια, και δεν θέλει αυτή την
κυβέρνηση, δεν θέλει αυτές τις πολιτικές, κτυπιέται με αυτές τις πολιτικές,
αλλά το ίδιο ποσοστό σου λέει πως δεν θέλει να πάει σε εκλογές.
Προσέξτε μια αντίφαση: 70 – 80% του Ελληνικού λαού στις
κοινωνικές μετρήσεις σου λέει δεν με εκφράζει αυτό το πολιτικό σύστημα, δεν με
εκφράζει αυτή η κυβέρνηση, δεν με εκφράζει αυτή η πολιτική, δεν τρέφω αυταπάτες
για τον βιασμό που μου κάνουν ή που θα συνεχίσουν να μου κάνουν, το ξέρω, αλλά
όταν μπαίνει το ερώτημα « να πάμε σε εκλογές;» το ίδιο περίπου ποσοστό, 70 με
80% λέει όχι! Γιατί; Γιατί ξέρει ότι από
αυτού του τύπου τις εκλογές δεν θα βγει αποτέλεσμα. Το ψυχανεμίζεται, το
αισθάνεται.