Μια σύγκριση των Παθών του Χριστού με τα πάθη του Ελληνικού Λαού.

Του   Γιώργου Χαραλαμπίδη

   Υπάρχει μία αρχή με παγκόσμια απ' ότι φαίνεται ισχύ:

“Αν αδικήσεις κάποιον, ακόμη κι αν δεν το αντιληφθεί, εσύ που ξέρεις ότι τον αδίκησες, δεν μπορείς να βρεις ησυχία! Όποτε τον βλέπεις, θυμάσαι έστω και υποσυνείδητα την αδικία. Και αυτό σε οδηγεί σε δύο δρόμους:

Ή να μετανιώσεις αληθινά, να δηλώσεις με κάθε τρόπο την μετάνοια σου και να επαιτήσεις την συγνώμη του αδικημένου, αποκαθιστώντας φυσικά με κάθε δυνατό τρόπο την αδικία. 

Ή να εξαφανίσεις με κάθε τρόπο τον αδικημένο, πιστεύοντας ότι αυτό θα εξαφανίσει και την αδικία, και κάθε δυσάρεστο συναίσθημα που σου προκαλείται εξ αιτίας της.”

   Η σύγχρονη με τους χρόνους του Χριστού εξουσία των Εβραίων, πολιτική, δικαστική και θρησκευτική, βρέθηκε σε μία κατάσταση που την έφερε στο έλεος της παραπάνω αρχής.

Το πρόβλημα ήταν ακριβώς αυτό. Ο Χριστός της θύμιζε αυτό που προσπαθούσε να μην θυμάται. Το ότι συνεργαζόταν με τον κατακτητή (τους Ρωμαίους). Το ότι είχαν προδώσει τον Λαό τους. Το ότι είχαν γίνει οι εισπράκτορες των φόρων για λογαριασμό του Καίσαρα, εισπράτοντας φυσικά για τους εαυτούς τους τον “νόμιμο” αλλά και τον “παράνομο” κόπο τους! Πατούσαν εν ολίγοις επί πτωμάτων, για να διατηρούν θέσεις και προνόμια.

Φυσικά οι Ρωμαίοι, είχαν την γνώση ότι χωρίς την προδοσία των θρησκευτικών, των δικαστικών αρχών και των τοπαρχών των Εβραίων, δεν θα μπορούσαν να έχουν εγκαταστήσει ένα μηχανισμό απομύζησης του παραγόμενου πλούτου από τον συγκεκριμένο λαό στην δεδομένη γεωγραφική περιοχή.

Φυσικά μιλάμε για μια εποχή, κατά την οποία η ανθρώπινη ζωή είχε πολύ μικρότερη αξία από σήμερα, η χρήση των ανθρώπινων σκλάβων ήταν νόμιμη και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τα ανθρώπινα δικαιώματα υπό του μηδενός!

   Στην ίδια, σε μεγάλο ποσοστό, κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός δεκαετίες τώρα. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αλλά και επειδή αν κάποιος δεν θέλει να σκεφτεί και να συγκρίνει, όσο και να του εξηγείς είναι “δώρον άδωρον”, αφήνονται σε σας αυτοί οι συσχετισμοί! Λίγο αφεθείτε στον στοχασμό, και αρκεί, για να τους βρείτε όλους!

Το ότι ο Λαός των Εβραίων, στην συγκεκριμένη εποχή αποτελούσε ένα αρκετά καλό ακροατήριο για τον Λόγο του Χριστού, με πιθανότητες μετάδοσης αυτού του λόγου σε μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες, είναι εύκολο να διακριθεί. Οι Εβραίοι έχοντας ένα Θεό, πνευματικό, πάνω από όλους και όλα, τουλάχιστον σαν θρησκευτική διδασκαλία, έστω και όχι σαν πεποίθηση, δεν αρνούνταν να ακούσουν τον Λόγο που μετέφερε το: “Δούλος κανενός άλλου, παρά μόνον του Θεού”. Βέβαια η απήχηση του Λόγου αυτού, ανησύχησε τους τοπάρχες που έβλεπαν ότι χάνουν την τυφλή πίστη των πολλών και ζήτησαν την συνδρομή των κατακτητών Ρωμαίων.

   Στο ίδιο επίπεδο, αλλά στην εποχή μας είναι ο Ελληνικός Λαός. Χίλια μύρια μπορείς να του προσάψεις, αλλά έχει μερικές θεμελιακές αρετές.

   Μέσα από τα πολλά δεινά που έχει περάσει στην μακραίωνη ιστορία του, έμαθε να ξεχωρίζει την αλήθεια. Μπορεί να μην είναι πάντα φανατικός υποστηριχτής της, αλλά δεν τον ξεγελάς. Ξέρει πού είναι το σωστό και πού το λάθος. Ξέρει ότι η αλήθεια δεν είναι πάντα με την πλειοψηφία. Κανένας Έλληνας δεν είχε αυταπάτες: Όταν έγιναν οι επιθέσεις στο Ιρακ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τον Λίβανο, η επόμενη χώρα για λεηλασία θα ήταν η Ελλάδα. Μάλιστα πολλοί μεταξύ σοβαρού και αστείου, το έλεγαν από τότε!..

   Επίσης ξεχωρίζει το νόμιμο από το δίκαιο. Μπορεί κάθε πρωί που ξυπνά, να προσεύχεται να ψοφήσει η αγελάδα του γείτονα (χαιρεκακία - μικροψυχία) αλλά αν συμβεί, ποτέ δεν θα πει: “Αποδόθηκε δικαιοσύνη!”.

Από την άλλη, όταν αδικείται με ένα σωρό “νόμιμες” προφάσεις όπως τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, και προσπαθούν να του περάσουν το νόμιμο για δίκαιο, αν δεν μπορεί να αντιδράσει αλλιώς, το ρίχνει στην κοροϊδία και τον χλευασμό.

Έχει δηλαδή άμεση αντίληψη, του ότι ο νόμος σαν ανθρώπινο κατασκεύασμα κάποιους εξυπηρετεί. Το δίκαιο είναι κάτι πάνω από τον νόμο και όσο κι αν οι ταγοί της εξουσίας θα ήθελαν να το ταυτίσουν στη συνείδηση των πολλών, τον Έλληνα δεν τον ξεγελούν. 

   Ένα άλλο εξ ίσου σημαντικό με τα δύο παραπάνω, είναι η γλώσσα του. Η Ελληνική γλώσσα, που στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι η γλώσσα του Θουκυδίδη, του Πλάτωνα, του Ρήγα, του Ελύτη, των δημοτικών τραγουδιών, αλλά και της σημαντικής “έντεχνης” μουσικής και παράλληλα ποιητικής μας παράδοσης. Η γλώσσα των Ευαγγελίων!

Χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ο Έλληνας, μπορεί να βρεθεί κοντά σε χιλιάδες λεπτεπίλεπτα νοήματα της ζωής και της νόησης. Αρκεί να το θελήσει!

Για τους παραπάνω λόγους, ο Ελληνικός Λαός μπορεί να αποτελέσει για την Παγκόσμια Νέα Τάξη, ότι αποτέλεσε για τον Ναζιστικό - Φασιστικό άξονα, το 1940 - 1944. Ότι αποτέλεσε ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος για τον Χριστιανισμό. Αρκεί να αποκτήσει συνείδηση Λαού. Πράγμα το οποίο με λύσσα αντιμάχονται οι σύγχρονοι Φαρισαίοι, εγκάθετοι πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και ένα πλήθος μισθωμένων διαφθορέων της εθνικής του αλλά και της ανθρώπινης συνείδησης.

Ο Χριστός καταδικάστηκε σε θάνατο πολύ πριν σταυρωθεί. Απλά γιατί το όπλο που χρησιμοποιούσε στην πάλη του εναντίον της εξουσίας και του σκοταδισμού, δεν ήταν κάποιο από αυτά της εξουσίας. Δηλαδή βία, απάτη, αδιαφορία.

Χρησιμοποίησε τον Λόγο. Τον Λόγο που ξεσήκωνε συναισθήματα, κινητοποιούσε λογική, ξυπνούσε συνειδήσεις.

Έτσι σαφώς διαχώριζε την θέση του από αυτήν της εξουσίας και ξυπνούσε αρκετούς από τους ταγούς της δείχνοντας το πραγματικό τους πρόσωπο, στον καθρέπτη του Λόγου και της Αλήθειας.

Ένας λόγος καθ’ όλα επαναστατικός, που στόχευε όχι μόνον σε αλλαγή της εξουσίας, αλλά στην αλλαγή των ίδιων των ανθρώπινων μονάδων και της ανθρωποομάδας κατ’ επέκτασιν.

Το πρόβλημα ήταν με τους θερμοκέφαλους Εβραίους που ήθελαν “να πάρουν το αίμα τους πίσω, εδώ και τώρα”. Και είδαν κατ’ αρχάς τον Χριστό σαν μια ευκαιρία να το πραγματοποιήσουν, όταν όμως δεν τους έκανε τη χάρη, απογοητεύτηκαν. Και βέβαια με τους ανόητους που σε κάθε εποχή περισσεύουν. Αυτούς που δεν είχαν ηθικό πρόβλημα, τη μια να φωνάζουν “Ωσαννά!” και μετά από λίγο “Σταύρωσον!”.

Ανάλογα ισχύουν και για την Ελλάδα. Η εξουσία όμως στις χιλιάδες χρόνια που πέρασαν, έμαθε πώς να αντιμετωπίζει τον λόγο. Εξαπολύει, πριν την κυρίως επίθεση, ψεύδη, διχόνοια, διαφθορά συνειδήσεων και μετά τα κάνει όλα στάχτη.

Κοιτάξτε από λίγο μακρύτερα, τον ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η πατρίδα μας και ο λαός της από το ντόπιο και ξένο κατεστημένο.

Είναι προφανές ότι έχουν αποφασίσει τον θάνατο της Ελλάδας. Γιατί ο χώρος αυτός χωρίς τους Έλληνες δεν θα είναι πια Ελλάδα.

Αν το κάνετε, θα δείτε ότι δεν μένει τίποτε άλλο από το: “Νυν υπέρ πάντων αγών!”.

Ας παραδειγματιστούμε από τον αγώνα του Χριστού. Ο Λόγος, είναι το όπλο που θα κατατροπώσει την εξουσία.

Σε λίγο θα πλημμυρίσουν οι εκκλησίες και οι δρόμοι από κόσμο με αναμμένες λαμπάδες που θα γιορτάζουν την Ανάσταση. Τι αυταπάτη!

Ξέρετε και ξέρω, ότι η Ανάσταση δεν είναι πανηγυράκι.

Η πραγματική Ανάσταση συμβαίνει πρώτα μέσα μας. Στον καθένα ξεχωριστά.

Κι ύστερα θ’ αναστηθούν Λαός, Πατρίδα, Δημοκρατία, Οικονομία. Φυσικά κι αβίαστα!

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο, ότι ο Χριστιανισμός διαδόθηκε χάριν στην προσπάθεια και τον αγώνα κυρίως των γυναικών.

Οι γυναίκες κατέχουν καλύτερα το εργαλείο λόγος.

Ελληνίδες, γιατί δεν μπαίνετε στη μάχη; Γιατί δεν βάζετε σε λειτουργία το εργαλείο μετάδοσης του λόγου και τις αλήθειας όπως έκαναν οι πρώτες χριστιανές; Ξέρετε καλύτερα από τους άντρες να το χειρίζεστε!

Θέλετε να μείνουν τα παιδιά σας ακόμη δυο χιλιάδες χρόνια αλυσσοδεμένα, στο χρήμα τους και τους νόμους τους;

Αρκετά δεν πάθαμε; Δεν φθάνει τόσο; Με πίστη στην Ανάσταση, μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τα πανηγύρια και να δώσουμε όλη μας τη ψυχική, πνευματική, υλική δύναμη στην κατεύθυνση της Ανάστασης: Του Ανθρώπου; Της Ελλάδας; Της Δημοκρατίας;

Δια του Τελευταία έξοδος

Στρατής Μυριβήλης, «Η Μεγάλη Παρασκευή στη Σκάλα» ΑΠΡ 29

`
Όπου έρχεται η Μεγαλοβδομάδα, έρχεται κ’ η Μεγάλη Παρασκευή, να βγάλουν τη νύχτα τον Επιτάφιο, να τον γυρίσουν μέσα στο χωριό. Τούτες οι γιορτάδες παίρνανε μορφή εθνικής επίδειξης μπροστά στους Τούρκους. Προπάντων ο Επιτάφιος και η Δευτερανάσταση, που είχαν τις μεγάλες λιτανείες με όλα τα λάβαρα.
 
Τον Επιτάφιο τον περιμέναμε όλο το χρόνο με λαχτάρα. Ήταν μια νύχτα γεμάτη μαγεία και συγκίνηση, όλο χρυσαφιά χρώματα και φως. Μύριζε ως τ’ άστρα ο αγέρας δάφνες και μοσκολίβανα.
Σαν ξεκινούσε η λιτανεία, μπροστά πήγαιναν τα ασημένια φανάρια με τα χρωματιστά κρύσταλλα, σηκωμένα ψηλά – ψηλά, πάνω στα γαλάζια τους κοντάρια. Τα ξεφτέρουγα με τις μαλαματένιες αχτίδες άστραφταν στα φώτα. Και κείνα τα λάβαρα, οι πελώριες βελουδένιες εικόνες, σηκωμένες σαν σημαίες, όλο χρυσή φούντα από καθαρό μαλαματένιο σύρμα, ν’ αντιφεγγίζουν κάτω από τις λαμπάδες και να τρέμουν. Στη μέση η Ταφή και η Σταύρωση.
 
Τα κρατούσαν «τα παπαδάκια», αγόρια ντυμένα με άσπρα και γαλάζια άμφια, τα σήκωναν όσο μπορούσαν πιο ψηλά, να φτάνουν ως εκεί μπροστά στα «ξεπεταχτά» των τούρκικω σπιτιών.
Ξέραν πως πίσω από τα μισόκλειστα παραθυρόφυλλα ξενυχτούσαν οι χανούμισσες, τα τουρκάκια, οι γέροι μουσουλμάνοι, φαρμακωμένοι όλοι τους από τη ζήλια, να βλέπουν την αρχοντιά και τα μεγαλεία της θρησκείας μας.
 
Πίσ’ από τα λάβαρα ερχόταν ο παπάς με τ’ αγιονταφίτικα άμφια. Χοντρό μενεξελί μεταξωτό με ολόχρυσες ουγές, στολισμένο με σταυρούς από αληθινά μαργαριτάρια. Έβγαζαν και τ’ ακριβό Βαγγέλιο στη λιτανεία. Το δέσιμό του ήταν πλάκες ατόφιο χρυσάφι δουλεμένο. Οι τέσσερεις Ευαγγελιστές στις τέσσερεις γωνιές, κ’ ένα γύρω όλο ρουμπίνια σα ρωϊδοπαπούδες. Σπίθιζαν οι πέτρες, βυσσινιές, πράσινες, κρασουλιές.
 
Ύστερα ερχόταν το κουβούκλιο από τον Επιτάφιο, χαμένο κάτω από τις βιόλες και τους αβαγιανούς. Ο Επιτάφιος, μεγάλος, ολόσωμος, κεντημένος στο χρυσάφι και στα πετράδια. Κι από πίσω όλοι οι χριστιανοί με τις λαμπάδες και με τα φαναράκια. Άντρες, γυναίκες και μωρά.
 
Σε κάθε τρίστατο η λιτανεία σταματούσε κ’ έλεγαν την ευκή. Σταματούσε και στην πόρτα των δημογερόντω. Και παντού έκαιγε μοσκολίβανο, τα μπρούτζινα θεμιατά κάπνιζαν στις πόρτες, στις σκάλες, στα παραθύρια. Ο ευωδιαστός καπνός ανέβαινε ειρηνικά ίσαμε τ’ άστρα, ο αγέρας μύριζε ροδόσταμα.
 
Τα ράντιζαν οι κοπέλες από τα μπαλκόνια με κρουσταλλένια ροδοστάλια. Το φως από τις λαμπάδες έπαιζε παράξενα, ηδονικά, στο παχουλό τους πηγούνι, στα ρουθούνια και στα ματόκλαδα. (Ποτές οι κοπέλες του χωριού δε μας φαίνονταν έτσι γλυκιές και επιθυμητές, όσο τη νύχτα του Επιτάφιου).
 
Οι Τούρκοι πια να τα βλέπουν όλα αυτά και να σκάνουν από το κακό τους. Μόνο η δικιά μας η θρησκεία είχε τέτοια δόξα. Το ξέραμε και χαιρόμαστε γι’ αυτό. Περνούσαμε χαρούμενοι, συγκινημένοι ως τα δάκρυα και περήφανοι. Περνούσαμε μονιασμένοι ως το θάνατο, φρουρά ομόψυχη γύρω στο Χριστό μας, όλοι οι Έλληνες. Που θέλεις και δεν μπορείς να πας, σαν έχεις μπροστά σου τα λάβαρα και τα ξεφτέρια Του. Ποιον θέλεις και δε θα τον νικήσεις με τέτοιο μποστολάτη.
 
Όπου ήταν για να γίνει στάση, τα παιδιά της κάθε γειτονιάς είχαν μπλεγμένες καμάρες από δάφνες, να σταθεί από κάτου το κουβούκλι, ο Επιτάφιος. Απ’ αυτές κρέμαζαν μεγάλα χαρτένια φανάρια πολύχρωμα, στολισμένα με χρυσόχαρτα και λογής ξόμπλια. Σχημάτιζαν σταυρούς, σημαίες ασπρογάλαζες, τούμπανα, άστρα. Κάναμε και τρίγωνα χαρτοφάναρα με του Θεού το μάτι στη μέση.
 
Παράβγαιναν οι γειτονιές ποια να στολίσει πιο όμορφα την καμάρα της. Στη στάση της αγοράς, εκεί πια γινόταν η μεγάλη στολισιά.
 
Μια φαρδιά αψίδα σηκωνόταν κ’ έπιανε όλο το φάρδος της μικρής πλατέας. Τα φανάρια της αμέτρητα και στη μέση ένα μεγάλο, με τη Σταύρωση πάνω στο τριανταφυλλί χαρτί. Αυτό το λέγαμε «το δωδεκάφωτο». Μέσα έκαιγαν αράδα όλα τα σπαρματσέτα – οι δώδεκα Αποστόλοι. Εκεί σταματούσε για πολλήν ώρα η λιτανεία. Έψελναν τα παιδιά τον Επιτάφιο Θρήνο, οι παπάδες λέγαν όλες, τις ευχές. Αντίκρυ ήταν τα τούρκικα καφενεία. Γι’ αυτό.
 
Ανέβαινε το λοιπόν κείνη την αξέχαστη βραδιά η μεγάλη λιτανεία με ψαλμουδιές κι αναμένες λαμπάδες. Μέσα στο σκοτάδι, από τόσον κόσμο, δεν άκουγες μιλιά. Μόνο τα παπούτσια τα ρούχα, γιόμιζαν σούσουρο τη νύχτα.
`
* Από το μυθιστόρημα «Ο Βασίλης ο Αρβανίτης», 1943.

Τουρκική προκλητικότητα: Αυτοί θα παρενοχλήσουν και την πτήση με το Άγιο Φως!

Η κατάσταση που επικρατεί στο Αιγαίο είναι “πολεμική”. Οι Τούρκοι δεν σέβονται απολύτως τίποτα. Ποια συμφωνία Παπούλια-Γιλμάζ που προβλέπει παύση πτήσεων και ασκήσεων σε μεγάλες θρηκευτικές εορτές; 

Αυτοί δεν σέβονται ούτε την Μεγάλη Εβδομάδα. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα ακόμη και η πτήση με την οποία θα μεταφερθεί το Άγιο Φως στην Αθήνα δεν είναι…εξασφαλισμένη!

Το “αστείο” παρατράβηξε. Καλή η “στρατηγική ψυχραιμία”, αλλά πλέον μιλάμε για κανονική τρομοκρατία. Για να μην παρεξηγηθούμε ,οι ΕΔ κάνουν αυτό που προβλέπεται να κάνουν και φθάνουνε μέχρι εκεί που μπορούν.

 Η απόφαση για την αντιμετώπιση της τουρκικής αλητείας δεν είναι στρατιωτική αλλά πολιτική. 

Και για να αποφύγουμε την δεύτερη παρεξήγηση, δεν είμαστε υπέρ της κλιμάκωσης από την πλευρά των Αθηνών. 

Αλλά διπλωματικά η Ελλάδα σ΄ αυτό το “σίφουνα” προκλήσεων είναι ανύπαρκτη.

 Δεν γνωρίζουμε αν είναι ευθύνη του ΥΠΕΞ ή του Μεγάρου Μαξίμου. 

Οι πληροφορίες του Militaire.gr  λένε ότι είναι “γραμμή” του Μαξίμου να αντιμετωπιστεί η τουρκική προκλητικότητα με “ψυχραιμία” σε σημείο υπερβολής. 

Κι αυτή η επιλογή ,λένε οι ίδιες πληροφορίες οφείλεται σε “συμβουλές και παραινέσεις” από το εξωτερικό. Από τις χώρες-δανειστές ,με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία. Η οποία συνιστά ηρεμία ,προφανώς γιατί εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Το “σφιχταγκάλιασμα” Βερολίνου-Άγκυρας είναι γνωστό.

Για οποιοδήποτε λόγο κι αν έχει ληφθεί η απόφαση να “σφυράμε αδιάφορα” στην τουρκική επιθετικότητα, είναι ΛΑΘΟΣ. 

Και τα λάθη ως γνωστόν πάντα πληρώνονται.

 Στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών ο λογαριασμός είναι πάντα τσουχτερός.

Militaire.gr

.Εκρηκτικές διαδηλώσεις στο Παρίσι

Στους δρόμους οι Γάλλοι και στο Παρίσι σκηνές από την Αθήνα του 2012

 

Μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις στη Γαλλία ενάντια στο σχέδιο μεταρρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που προωθεί η κυβέρ-νηση του Ολανδρέου και αναμένεται να ψηφιστεί την ερχόμενη Τρίτη, 3 Μαΐου. Κατά τη διάρκεια των συλλαλητηρίων σημειώθηκαν σφοδρά επει-σόδια με τις αστυνομικές δυνάμεις να κάνουν εκτεταμένη χρήση χημικών. 

Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές κατέβηκαν και πάλι σήμερα στους δρόμους των γαλλικών πόλεων μετά από κάλεσμα επτά συνδικάτων. Πρόκειται την τέταρτη κινητοποίηση κατά του νομοσχεδίου μέσα σε δύο μήνες, ωστόσο αυτή τη φορά τα βλέμματα είναι στραμμένα στα συλλαλητήρια και για έναν επιπλέον λόγο: Πολλοί συζητούν για τη συμπόρευση του κινήματος των νέων «Nuit Debout» με τα συνδικάτα.

Κάτι κινείται στην Ευρώπη ενάντια στο νεοναζιστικό τέρας της ΕΕ που με πρόσχημα την οικονομία συνθλίβει λαούς και έθνη.

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ «ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟ ΧΡΕΟΣ»

                     

         

    







   Του Νίκου Ιγγλέση                                                                                         

           

            Ανακούφιση  και χαρά επικράτησαν στο κυβερνητικό στρατόπεδο μετά την ανακοίνωση (21 Απριλίου 2016) της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) για τα δημοσιονομικά στοιχεία του 2015. Τα κυβερνητικά στελέχη και τα δημοσιογραφικά «παπαγαλάκια» πανηγύρισαν γιατί οι απαισιόδοξες προβλέψεις διαψεύσθηκαν και, την προηγούμενη χρονιά, «επιτεύχθηκε» πρωτογενές πλεόνασμα στον Προϋπολογισμό ύψους 1,1 δις ευρώ ή 0,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ).

            Το ότι τα στοιχεία αυτά δεν υπάρχουν ούτε στην ανακοίνωση της Eurostat ούτε στο Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), αλλά προκύπτουν με αλχημίες, ουδόλως τους αποθαρρύνουν.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΌΝΙΑ! ΑΥΤΟ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ!

---

 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Το θέατρο παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Το αν πρόκειται για τραγωδία ή κωμωδία εξαρτάται από την πλευρά που κάθεται ο καθένας.

Από τη μια, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που εξανίσταται ότι οι «εταίροι» μας δεν έχουν μπέσα και ζητάνε έξτρα μέτρα, έξω από την συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού.

Από την άλλη, είναι η ΝΔ που αγωνιά να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος και χειρότερός της και κάνει λόγο περιπαικτικά για «μνημόνιο-κάβα» που έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση.
Ψευδολογούν και οι δύο, συνειδητά και ξεδιάντροπα.  Παραθέτουμε τρεις αποδείξεις

Πρώτον: Η συμφωνία για το Τρίτο Μνημόνιο προέβλεπε ρητά τα προληπτικά πρόσθετα μέτρα

Η περιβόητη συμφωνία υποταγής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της 12^ης Ιουλίου του περυσινού καλοκαιριού, προέβλεπε ρητά την προκαταβολική δέσμευση της κυβέρνησης σε «προληπτικά» και πρόσθετα μέτρα σε περίπτωση κινδύνου αποκλίσεων από τους στόχους. Παραθέτουμε:
«Για την επιτυχία θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη. Για το σκοπό αυτόν, απαιτείται πολιτική δέσμευση, αλλά επίσης και η τεχνική ικανότητα της ελληνικής διοίκησης» (…)

«Οι όροι θα επικαιροποιούνται σε τριμηνιαία βάση, λαμβανομένης υπόψη της επιτευχθείσας προόδου όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις κατά το προηγούμενο τρίμηνο. (…) Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές. Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».

 Το Τρίτο Μνημόνιο λοιπόν δεν προέβλεπε μόνο συγκεκριμένα μέτρα και για συγκεκριμένα έτη (2015-2018), αλλά και σαφή «πολιτική δέσμευση» της ελληνικής κυβέρνησης για «πολλά έτη» (απίστευτη και σκόπιμη αοριστία) και για συμφωνία σε «οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα»
Υπενθύμιση: Τη συμφωνία αυτή την στήριξαν τόσο οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ.

Δεύτερο: ο «δημοσιονομικός κόφτης» έχει νομοθετηθεί με Πεντακομματική στήριξη

Για να μην υπάρχει οποιαδήποτε παρανόηση, αλλά και για να γίνει ο εξευτελισμός της κυβέρνησης τέλειος, η θέσπιση του αυτόματου «δημοσιονομικού κόφτη», δηλαδή η λήψη πρόσθετων μέτρων στην περίπτωση αποκλίσεων από τους μνημονιακούς όρους, αποτέλεσε προκαταρκτικό όρο (prior action) της τελικής συμφωνίας. Για το σκοπό αυτό υπήρξε ειδική νομοθέτηση καλοκαιριάτικα για τη σύσταση του ανάλογου «Συμβουλίου Δημοσιονομικής Πολιτικής» και φυσικά πέρασε επίσης με πεντακομματική στήριξη (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ). Ο λεγόμενος «δημοσιονομικός κόφτης»…

Τρίτο: Το διαρκές μνημόνιο είναι γενική απαίτηση του Δημοσιονομικού Συμφώνου της ΕΕ

Θα επιλέξουμε να μιλήσουμε με τη γλώσσα της εισηγητικής έκθεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2015:

«Σύμφωνα με τη νέα οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), όλες οι οικονομίες των κρατών-μελών της ΕΕ, υπόκεινται πλέον σε ενισχυμένη εποπτεία και υποχρεώσεις, οι οποίες απορρέουν από την υιοθέτηση του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, καθώς και τους κανονισμούς (six-pack και two-pack) για την ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας και Α­νάπτυξης και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο (fiscal pact) που τέθηκε σε ισχύ τον Ιανουάριο του 2013.  
Το νέο πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας καθορίζει τις υποχρεώσεις κάθε κράτους-μέλους, οι οποίες περιλαμβάνουν:

• την τήρηση του κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού(σ.σ. στην περίπτωσή μας η υποχρέωση μεταφράζεται σε απαίτηση πλεονασματικού προϋπολογισμού),
• την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούν σε διατηρήσιμα αποτελέσματα (μεταρρυθμίσεις), (σ.σ. εννοούν όλα τα μόνιμα αντεργατικά μέτρα και τομές, όπως αυτά που θεσπίστηκαν στα κατά καιρούς μνημόνια)
• την πρόβλεψη για μηχανισμό αυτόματης διόρθωσης τυχόν αποκλίσεων από τους δημοσι­ονομικούς στόχους (…)»

Η τελευταία παράγραφος τα λέει όλα: Ο αυτόματος πιλότος μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, αποτελεί καταστατική συνθήκη για όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα μάλιστα από το αν είναι σε καθεστώς μνημονίου ή όχι.

Όταν απαιτούνται πρόσθετα μέτρα σε Πορτογαλία, Ισπανία…

Τη λήψη επιπλέον μέτρων, προκειμένου να περιορίσουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα που παρουσιάζουν, ζήτησε πρόσφατα από τις κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Τα μέτρα ζήτησε με δηλώσεις του ο επικεφαλής του Ταμείου στην Ευρώπη, Πολ Τόμσεν, ο οποίος πλαισιωνόταν από τον αναπληρωτή του Φίλιπ Γκέρσον. Πιο συγκεκριμένα, η Ισπανία καλείται να καλύψει έλλειμμα 4%, το οποίο προβλέπεται για το 2016. Βάσει όσων ανέφερε ο κ. Γκέρσον (αναπληρωτής του Τόμσεν) η χώρα της Ιβηρικής πρέπει να μειώσει το έλλειμμα κάτω από 3%. «Κατά την άποψή μας, μια προσαρμογή κατά περίπου μισή μονάδα του ΑΕΠ ή ακόμη περισσότερο θα ήταν χρήσιμη ώστε να διατηρηθεί η εμπιστοσύνη και να διασφαλιστεί ότι το χρέος παραμένει σε καθοδική πορεία», τόνισε ο Γκέρσον.

Για την Πορτογαλία, ο Πολ Τόμσεν είπε ότι «η δημοσιονομική πολιτική που ακολουθεί τα δύο τελευταία χρόνια έχει «χαλαρώσει» και είναι σαφές πως η Λισαβόνα κινείται προς τη 

 Υπενθυμίζουμε ότι η Ισπανία τυπικά δεν εντάχθηκε ποτέ σε μνημόνιο, ενώ η Πορτογαλία υποτίθεται ότι βγήκε «με επιτυχία» από αυτό…

Το θέμα λοιπόν δεν είναι Χαρδούβελης ή Τσακαλώτος, ούτε Σαμαρο-Μνημόνιο, ΣΥΡΙΖΟ-Μνημόνιο, Πεντακομματικό Μνημόνιο ή Μνημόνιο-«κάβα». Τους λαούς της Ευρώπης τους τηγανίζει  ανηλεώς το ευρωπαϊκό κεφάλαιο μέσω του υπερ-όπλου του που λέγεται ΕΕ και φυσικά δια μέσου των αστικών κυβερνήσεων συντηρητικής ή «αριστερής» κοπής αλά Ελλάδα ή Πορτογαλία.

Με την παραμονή στην ΕΕ που όλοι οι μνημονιακοί -καθόλου τυχαία- την έχουν αναγάγει σε «εθνική υπόθεση», τα μνημόνια θα είναι διαρκείας και όλο και βαρύτερα. Με την αναγόρευση των συμφερόντων των «δανειστών» και των «επενδυτών», δηλαδή του κεφαλαίου,  σε πρωταρχικές αξίες, η λιτότητα και η εργασιακή βαρβαρότητα, θα αποτελούν τη μόνιμη εφιλατική κανονικότητα.

Τι σημαίνουν τα πρόσθετα μέτρα;

Όλοι περιφέρουν δεξιά και αριστερά διάφορα νούμερα. Είναι λέει 3χ1,8= 5,4 δις τα συμφωνημένα από το καλοκαίρι μέτρα και προστίθενται σε αυτά τα 3,2 δις κερατιάτικα που πρέπει να συμφωνηθούν προκαταβολικά (Το μνημόνιο-‘’κάβα’’).
Δηλαδή κοντά στα 9 δις έως το 2018, δηλαδή για διάστημα μόλις 2,5 χρόνων! Πραγματική σφαγή…

Από πού μπορούν να βγουν αυτά τα χρήματα;

Δυνατότητα περιορισμού δημοσίων επενδύσεων δεν υπάρχει, διότι απλούστατα αυτές πλέον έχουν μηδενιστεί. Τα περιθώρια περικοπής δημοσίων λειτουργικών δαπανών, ακόμη και για τα πιο διεστραμμένα μνημονιακά μυαλά στυλ Άδωνη ή Μάρδα, είναι εντελώς περιορισμένα, καθώς έχουν πλέον αγγίξει τα όρια στοιχειώδους λειτουργίας κάθε κρατικής δομής.

Σε ότι αφορά τις περικοπές, απομένει μόνο ο δρόμος του  μεγαλύτερου σφαγιασμού μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και ακόμη περισσότερο των συντάξεων. Με λίγα λόγια, Λόγια πολλά και στο τέλος «αγαπητέ Θανάση, πλήρωνε…».

Σε ότι δε αφορά τα έσοδα, θα δούμε πολύ γρήγορα να εκτυλίσσεται ένα πρωτόγνωρο αμόκ ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας, επί πινακίου φακής.

Για να μη ξεχνιόμαστε: Όλα αυτά θα τα δρομολογήσει μια κυβέρνηση που θα μιλά στο όνομα της «αριστεράς». Όπως κάποια χρόνια πριν το 1989 ήταν πρωτίστως οι φανατικοί αντικομμουνιστές που ορκιζόντουσαν ότι ο Τσαουσέσκου και ο Μπρέζνιεφ οικοδομούσαν την πεμπτουσία του κομμουνισμού, έτσι και τώρα οι πλέον δεξιοί και ακροδεξιοί θα είναι αυτοί που θα συμφωνούν με τον Τσίπρα ότι  μας κυβερνά η αριστερά»…

Ανταλλαγή χρέους με εξουσία και κυριαρχία

Ελάχιστοι αλήθεια πιστεύουν ωστόσο ότι τα μέτρα (είτε στην κανονική είτε στη διεσταλμένη μορφή), μπορεί να «αποδώσουν» και να έρθει ο ενάρετος κύκλος της «ανάπτυξης». Κανείς επίσης δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι θα υπάρξει με στοιχειώδη σταθερότητα πλεόνασμα 3,5% μετά το 2018, ούτε και ότι θα αποπληρωθεί ποτέ το σύνολο του δυσθεώρητου χρέους. Όσα αντεργατικά μέτρα βάθους και αν πάρουν.

Και άλλοι έμαθαν το γάιδαρο να μην τρώει, αλλά αυτός τότε ψόφησε… Και μη πει κανείς ότι αυτό δεν τους ενδιαφέρει: Χωρίς τον κόσμο που δουλεύει για αυτόν, ο κόσμος του κεφαλαίου δεν επιζεί, ενώ το αντίθετο βεβαίως δεν ισχύει. Ο δρόμος επομένως της ανηλεούς ταξικής σφαγής της μισθωτής εργασίας και των μεσαίων στρωμάτων, είναι «μονόδρομος» για μια ΕΕ που παραδέρνει στην κρίση, αλλά κάθε άλλο παρά αποτελεί «διέξοδο» και δρόμο καπιταλιστικής σταθεροποίησης. Το μόνο αποτέλεσμα είναι να μετατίθεται μια θανατηφόρα ιστορική αναμέτρηση σε ένα όλο και πιο ναρκοθετημένο πεδίο.

Η αντιπαράθεση όμως αυτή τη στιγμή, ακόμη και οι αντιθέσεις μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ, έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία.

Σε ότι αφορά το ελληνικό ζήτημα, η στρατηγική των θεσμικών οικονομικών και πολιτικών οργανισμών του ευρωπαϊκού κεφαλαίου τύπου ΕΕ και ΔΝΤ, παρά τις διαφοροποιήσεις και παραλλαγές, είναι συγκεκριμένη:

«Είμαστε τα αφεντικά και εσείς μας χρωστάτε χρήματα και υποταγή. Στην καλύτερη των περιπτώσεων συζητάμε το ‘’μίγμα’’, δηλαδή σε ένα πλαίσιο επιβολής ενός αέναου Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, μπορούμε να κάνουμε μια κάποια ανταλλαγή χρέους με εξουσία και κυριαρχία».

To χρέος δεν αποτελεί μόνο οικονομική αιμορραγία, αλλά και πολιτικό εργαλείο υποταγής από μεριάς των ιμπεριαλιστικών χωρών. Το πόσο γρήγορα και οργανικά διαπλέκεται το οικονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα, με αυτό της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, ακόμη και με τη διευθέτηση των ανοιχτών «εθνικών» θεμάτων και της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, θα το διαπιστώνουμε όλο και περισσότερο το ερχόμενο διάστημα.

Υπάρχει ωστόσο και η «ευρωπαϊκή» πλευρά του ζητήματος. Η συζήτηση και μόνο για το Brexit αποτελεί παραδοχή για την πολιτική κρίση προοπτικής της ΕΕ που βαθαίνει. Η δρομολόγηση της «ΕΕ πολλών ταχυτήτων», αποτελεί το τελευταίο οχυρό σωτηρίας της και ο ανταγωνισμός για το ποιος θα βρεθεί σε ποιο βαγόνι, καλά κρατεί. Σε αυτή την συνθήκη, οι συνέπειες για τους εργαζόμενους σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που μάλλον προορίζεται για το τελευταίο βαγόνι (με πιθανότητα ακόμη και απόζευξης στον ανήφορο!), θα είναι διπλά καταστροφικές.

Ποιο ΝΑΙνέκος πεθαίνεις…

Το που ακριβώς θα καταλήξει η «διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν γνωρίζουμε.

Ας δώσουμε όμως λίγο το λόγο στον Ε. Τσακαλώτο για να καταλάβουμε κάποια πράγματα:

«Το δεύτερο κριτήριο είναι ότι σε όποια λύση και να καταλήξουμε, μέσα στις επόμενες ημέρες, θα πρέπει να είναι αξιόπιστη: προς τους πιστωτές για να ξέρουν ότι θα επιτύχουμε το πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, προς τους επενδυτές ώστε να νιώθουν ασφάλεια ότι το πρόγραμμα είναι σε τροχιά και, βέβαια, απέναντι στους Έλληνες πολίτες ώστε οι πολιτικές και οικονομικές πλευρές να είναι ευθυγραμμισμένες με τη συμφωνία του καλοκαιριού».

Αυτή είναι η ουσία: πρώτα, οι «πιστωτές», μετά οι «επενδυτές» και άμα περισσέψει κάτι υπάρχουν και οι «Έλληνες πολίτες». Πολλή σκληρή διεκδίκηση…

Και καθώς ο Ευκλείδης χαλαρώνει, γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικός:

«Ερώτηση: Ποιος είναι ο ελάχιστος στόχος για την αναδιάρθρωση του χρέους;

Ε.Τ: Δεν μπορώ σε μια συνέντευξη Τύπου να μπω σε λεπτομερή συζήτηση για το πώς μπορεί να γίνει ελάφρυνση του χρέους. Σίγουρα μπορούν να  γίνουν πολλά πράγματα -πολλά από αυτά δεν έχουν καμία επίπτωση στον Γερμανό ή στον Ολλανδό φορολογούμενο- ώστε να αλλάξουν οι όροι του ελληνικού χρέους. Αυτό είναι ότι το κριτήριο για να έχουμε ανοικτό δρόμο, για να γνωρίζουν οι επενδυτές ότι έχει φύγει το Grexit  από το τραπέζι, ότι η ελληνική οικονομία βγαίνει από την κρίση, και οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν δώσει το μήνυμα ότι εμπιστεύονται την ελληνική κυβέρνηση να πάει τη χώρα σε μια νέα φάση. Πραγματικά δεν έχει σημασία ποια τεχνική λύση θα βρεθεί για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα του προγράμματος και της ελάφρυνσης του χρέους θα πρέπει να είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία».

Χαρείτε τον! Τα μέτρα σφαγιασμού των λαϊκών στρωμάτων δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία, αποτελούν «τεχνική λύση». Το παν είναι να σώσουμε την ευρωζώνη  από Grexit και φυσικά να πάρει πιστοποιητικό δουλοφροσύνης και μακροημέρευσης η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!

Ψωμί, δημοκρατία και ειρήνη με έξοδο από την ΕΕ

Με αυτή την έννοια, οι αριστερές και  κομμουνιστικές δυνάμεις που εννοούν την υπεράσπιση των σημερινών και αυριανών συμφερόντων των εργατικών λαϊκών στρωμάτων, το δικαίωμά τους στην αξιοπρεπή ζωή και την απελευθέρωση από τα σύγχρονα δεσμά του κεφαλαίου σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, θα κριθούν στο αν θα επιχειρήσουν τη συγκρότηση ενός μαχόμενου μετώπου για «ψωμί, δημοκρατία και ειρήνη».

Στην προσπάθεια αυτή, το ζήτημα  της εξόδου από την ΕΕ αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων ως ο αποφασιστικός κρίκος για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα σοσιαλιστικής προοπτικής στη χώρα μας και ευρύτερης διεθνιστικής απάντησης.

Όποιος δεν παίρνει θέση στο ζήτημα  αυτό, θυμίζει τη σοσιαλδημοκρατία στις αρχές του 20^ου αιώνα που έπαιζε στα δάχτυλα το μαρξισμό αλλά αδυνατούσε να πάρει θέση για το μακελειό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα  αυτό που η Ρόζα Λούξεμπουργκ ονόμασε «ένα πτώμα που βρωμάει».

..Και τα ευτράπελα:Η ορφανή Χρυσάνθη που έγινε Χρύσανθος, για να επιβιώσει.

    Η πρώτη γυναίκα γκαρσόνι σε ζαχαροπλαστείο προκάλεσε σκάνδαλο και καταγγελία στην αστυνομία

     

Ένα απόγευμα του 1870, στην Αθήνα, μια ηλικιωμένη γυναίκα πήγε στο αστυνομικό τμήμα, ζητώντας να δει τον διευθυντή. Η καταγγελία της αφορούσε έναν υπάλληλο ζαχαροπλαστείου, ο οποίος όπως ανακάλυψε η δαιμόνια κυρία δεν ήταν αγόρι αλλά κορίτσι, και ακόμη χειρότερα ντυνόταν ανδρικά! Ονομαζόταν Χρύσανθος (επειδή το αληθινό της όνομα ήταν Χρυσάνθη) και η περίπτωση της αποτελούσε πρώτης τάξεως σκάνδαλο για την εποχή.

    

 Στο δυτικό κόσμο μέχρι τότε, μόνο οι γυναίκες εργάτριες μπορούσαν να φορέσουν παντελόνια- των συζύγων τους- και αποκλειστικά ως στολή εργασίας, αφού το ανδρικό στυλ στο γυναικείο ντύσιμο, λανσαρίστηκε από την Coco Chanel μισό αιώνα μετά. Η καταγγελία λοιπόν, πως ένα νεαρό κορίτσι φορά ανδρικά ρούχα και προσποιείται κάτι που δεν είναι, κίνησε την περιέργεια του διευθυντή της αστυνομίας, ο οποίος έσπευσε να τη διερευνήσει.

  Το χρονικό της σύλληψης

   

 Ο διευθυντής έστειλε τον αξιωματικό της υπηρεσίας να διαπιστώσει τι συνέβαινε στο ζαχαροπλαστείο, στο οποίο η «Χρυσάνθη» εργαζόταν ήδη 15 ημέρες. Δύο ώρες μετά την καταγγελία, μπροστά από το γραφείο του διευθυντή, στεκόταν ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, που έτρεμε από το φόβο και δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη από τους λυγμούς. Μετά από λίγο, κατάφερε να διηγηθεί τη θλιβερή ιστορία της. Η Χρυσάνθη ήταν ένα κορίτσι χωρίς γονείς, συγγενείς και φίλους.

     

Για να μπορέσει να επιβιώσει, εργαζόταν σε ένα νηματουργείο στον Πειραιά. Όταν πήγε στο ζαχαροπλαστείο του Σαρρή να ζητήσει δουλειά, ντύθηκε με αντρικά ρούχα και κοντοκούρεψε το μαλλί της. Άλλαξε το όνομά της σε Χρύσανθος και τη φωνή της, μιλώντας όσο λιγότερο γινόταν. 

Όταν διηγήθηκε την ιστορία της στον αστυνομικό, δεν διαπιστώθηκε κάποια παράβαση και έτσι αφέθηκε ελεύθερη. Το εντυπωσιακό είναι ότι η κυρία δεν έδειξε καμία ευαισθησία και έσπευσε να καταδώσει την κοπέλα σαν να είχε κλέψει το μαγαζί, ενώ ήταν απλά μια εργαζόμενη κοπέλα. 

Τουλάχιστον ο τύπος έδειξε περισσότερη ευαισθησία και ανέδειξε τα «βάσανα και τις περιπέτειες μια ορφανής»

 mixanitouxronou.gr:

Σε απεργία κατεβαίνει η κυβέρνηση

Αίσθηση έχει προκαλέσει η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε απεργία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.

Όλοι πίστευαν πως οι μόνες επιλογές που είχε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν η συνθηκολόγηση, οι εκλογές ή το δημοψήφισμα, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε για μια ακόμα φορά την έκπληξη, προχωρώντας σε απεργία της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση θα κάνει απεργία διαρκείας, ενώ οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνουν στάση πληρωμών στην Εφορία και στις Τράπεζες.

Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως έχει κάνει ήδη εκλογές και δημοψήφισμα, οπότε αποφάσισε τώρα να κάνει και μια απεργία, για να μην κάνει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και βαριέται το τηλεοπτικό κοινό.

Εκτός από απεργία, ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται να κάνει και μια κατάληψη γιατί έχει χρόνια να κάνει κατάληψη και την έχει πεθυμήσει.

Είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που μια κυβέρνηση κάνει απεργία, οπότε αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πως η Ελλάδα είναι πάντα στην πρωτοπορία.

Η απεργία της ελληνικής κυβέρνησης δεν πρόκειται να επηρεάσει τις εξελίξεις στη χώρα, αφού η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο και οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι διακοσμητικές.

Το πρόβλημα για την Ελλάδα θα είναι αν κάνουν καμιά απεργία η Κομισιόν και το ΔΝΤ γιατί θα μείνει η χώρα μας ακυβέρνητη, ενώ μπορεί να χάσει ακόμα και τα Μνημόνια που είναι πια ένα πατροπαράδοτο ελληνικό έθιμο.

Η απεργία της ελληνικής κυβέρνησης θα αναδείξει το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ελλάδα -αφού κανείς δεν θα αντιληφθεί πως η κυβέρνηση απεργεί-, ενώ θα δώσει την ευκαιρία στους υπουργούς και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψουν σε παλιές αγαπημένες τους συνήθειες, όπως το τάβλι, το κωλοβάρεμα και η αμπελοφιλοσοφία.

Παράλληλα, η απεργία της κυβέρνησης θα αποδείξει πως οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι κι αυτοί κομμάτι του ελληνικού λαού που έχει ξεσκιστεί στις απεργίες χωρίς κανένα νόημα.

Οι δανειστές αντέδρασαν στην απεργία της ελληνικής κυβέρνησης, ζητώντας από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να σπάσει την απεργία, για να έχουν κάποιον να του δίνουν διαταγές, αλλά ο Ευκλείδης αρνήθηκε γιατί είναι μαρξιστής και ο Μαρξ δεν θα τον συγχωρούσε ποτέ αν μάθαινε πως έγινε απεργοσπάστης.

ΠΗΓΗ:  pitsirikos

ΕΠΑΜ Σπάρτης: “Στο χέρι μας είναι να έλθει και η δική μας Ανάσταση”

“Παραμονή Δεκαπενταύγουστου του 2015, ψήφισαν όλοι μαζί το νόμο 4336, που είναι το τρίτο μνημόνιο, σαν προαπαιτούμενο για τη σύναψη νέας δανειακής σύμβασης, που μας παραδίδει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2015, ψήφισαν το νόμο 4354, που δίνει τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια -άρα και τις επιχειρήσεις- στα διεθνή κοράκια, θανατώνοντας την όποια επιχειρηματικότητα και παραγωγή έχει απομείνει.

Λίγες μέρες πριν το Πάσχα του 2016, ετοιμάζονται να συμφωνήσουν και να ψηφίσουν νόμο (πιθανότατα τη Μεγάλη Παρασκευή) που θα φέρει νέες θανατηφόρες «μεταρρυθμίσεις» σε φορολογικό, ασφαλιστικό κ.ά., σε εφαρμογή του τρίτου μνημονίου.

Προφανώς εμπνέονται από τις άγιες μέρες, για να μας τσακίζουν. 

Οι ημέρες που είναι οι πιο ιερές για το λαό μας είναι οι ημέρες που διαλέγουν οι ντόπιοι και ξένοι «σωτήρες» για να εξοντώσουν τους έλληνες. Τυχαίο;

Το ΕΠΑΜ Σπάρτης εύχεται καλή Ανάσταση σε όλους. Στο χέρι μας είναι να έλθει μετά την Ανάσταση του Κυρίου, και η δική μας Ανάσταση”.

Η δικτατορία των like

Από τη στιγμή που οργανώθηκε σε κοινωνίες, ο άνθρωπος πάντα επιζητούσε την επιβεβαίωση της αξίας του από τα υπόλοιπα μέλη αυτών.  

Αυτό οδηγούσε στη δημιουργία περισσότερο ή λιγότερο σύνθετων κοινωνικών δομών, αναδείκνυε τους ξεχωριστούς ανθρώπους, εξέλισσε τις ανθρώπινες δραστηριότητες και - εν τέλει - εξέλισσε το ίδιο το ανθρώπινο είδος.

Είναι σχετικά εύκολο να αναγνωριστεί, άλλωστε, ότι σχεδόν το σύνολο των σημαντικών αλλαγών που εμφανίζονται καταγεγραμμένες στην ανθρώπινη ιστορία, συνδέονται με ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων ή ομάδων που - μέσω της αναγνώρισης της αξίας τους και της συνεπαγόμενης επιρροής που απέκτησαν - ώθησαν τις εξελίξεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Και ενώ μέχρι την "έκρηξη" της εύκολης πρόσβασης στο διαδίκτυο και της ανάπτυξης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η προηγούμενη διαδικασία φαινόταν να διέπεται από κάποιους παγιωμένους κανόνες, από τότε κι έπειτα οι κανόνες αυτοί - αλλά και η ίδια η διαδικασία - άλλαξαν ριζικά.

Είναι προφανές (και επομένως άσκοπο να αναλυθεί περαιτέρω) ότι στο διαδίκτυο οφείλουμε μια πληθώρα ευεργετικών αλλαγών στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Ωστόσο, αυτό από το οποίο δεν καταφέραμε να "θωρακιστούμε" επαρκώς, ήταν οι αρνητικές επιπτώσεις του διαδικτύου στην ικανότητά μας να κρίνουμε οι ίδιοι αυτό που μας προσφέρεται.

Στη σημερινή εποχή "βομβαρδιζόμαστε" ασταμάτητα (sic) από μια ποσότητα πληροφορίας ασυγκρίτως μεγαλύτερη αυτής στην οποία είχαν πρόσβαση οι άνθρωποι 10-15 μόλις χρόνια πριν. Και λόγω αυτού έχουμε:

- από τη μία πλευρά την απουσία χρόνου αξιολόγησης του περιεχομένου που μας παρέχεται, καθώς είναι αυτονόητο ότι ανάλογο όγκο και ρυθμό παροχής πληροφορίας είναι φύσει αδύνατον να τους επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος,

και

- από την άλλη πλευρά την ανάγκη του ίδιου του συστήματος να προσθέτει διαρκώς και σε αμείωτο ρυθμό νέο περιεχόμενο, προκειμένου να εμφανίζεται ότι δεν παρέχει ανεπίκαιρη πληροφορία.

Αυτά τα δύο φαινόμενα, αλληλένδετα και αλληλοτροφοδοτούμενα στην ουσία και τις προεκτάσεις τους, δημιούργησαν την ανάγκη ύπαρξης κάποιων απλών εργαλείων για την αξιολόγηση της παρεχόμενης πληροφορίας. Και αυτή ικανοποιήθηκε από την ανάπτυξη των metrics διαφόρων τύπων, ξεκινώντας από την επισκεψιμότητα κάποιου ιστοτόπου και καταλήγοντας στις ποικίλες εκδοχές έκφρασης της αποδοχής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πιο γνωστή όλων το like της πλατφόρμας facebook.

Προσπερνώντας την ανάλυση των διαφόρων τύπων metrics (με τους οποίους οι περισσότεροι είμαστε πλέον εξοικειωμένοι), έχει πιστεύω ιδιαίτερη σημασία να μείνουμε στην επίδραση που έχει η λογική επάνω στην οποία στηρίζονται, στον τρόπο που αντιδρούμε, σκεφτόμαστε, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας και - εν τέλει - ζούμε.

Και αυτή είναι η αναγνώριση της δημοτικότητας ως αξίας.

"Η δικτατορία των like" λοιπόν (για να έρθουμε και στον τίτλο του άρθρου), έχει σταδιακά επιβάλει την αντικατάσταση της αξιολόγησης (η οποία μπορεί και πρέπει να είναι πολυεπίπεδη) με ένα σχεδόν δυαδικό κώδικα, αυτόν της αποδοχής ή μη αποδοχής μίας πληροφορίας, του όποιου τύπου "like" δηλαδή ή της απουσίας του. Διαφορετικές εκφάνσεις του συγκεκριμένου κώδικα προφανώς και αναγνωρίζονται, η ουσία όμως παραμένει η ίδια.

Ο σύγχρονος άνθρωπος-καταναλωτής πληροφορίας, αδυνατώντας να επεξεργαστεί το σύνολό της, καταφεύγει - έστω και υποσυνείδητα - στην αξιολόγησή της μέσω του προαναφερθέντος κώδικα. Και είναι έως και τρομακτικό αν σκεφτεί κάποιος πόσες φορές έχει κάνει "like" σε μία άποψη, ένα άρθρο, ένα τραγούδι ή μία φωτογραφία χωρίς να αφιερώσει χρόνο ώστε να τα αξιολογήσει ο ίδιος, απλά και μόνο επειδή εμφανιζόταν να έχουν ήδη ευρεία αποδοχή με βάση των αριθμό των "like" τους.

  

Αναγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη τάση (ή κατά μία άλλη ερμηνεία επιβάλλοντας το συγκεκριμένο κώδικα), οι εταιρείες που είχαν την οικονομική εκμετάλλευση των εν λόγω μέσων κατάφεραν να προσελκύσουν σε αυτά ένα μεγάλο μέρος της διαφημιστικής δαπάνης, μετατρέποντας σε οικονομικές απολαβές μία πρακτική που οι ίδιες προώθησαν και έμμεσα επέβαλαν. Από την άλλη, αυτό που χρειάστηκε να προσφέρουν στους σημαντικότερους "παρόχους πρωτογενούς πληροφορίας" (δηλαδή τους χρήστες τους) δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ψευδαίσθηση σημαντικότητας με βάση τον κώδικα των "like", η οποία και δεν τους κόστιζε τίποτα.

Το ότι μέσα από την εξέλιξη αυτού του φαινομένου αναδείχτηκαν και κάποιοι χρήστες (μία ισχνή μειοψηφία) οι οποίοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν οικονομικά οφέλη για τους ίδιους ή να επιτύχουν (ό,τι τέλος πάντων επεδίωκαν), περισσότερο τζόγο θυμίζει παρά επιχείρημα υποστήριξης της συγκεκριμένης πρακτικής.

Αν συνυπολογίσει κανείς στα προηγούμενα τη βιομηχανία χειραγώγησης περιεχομένου που έχει στηθεί με βάση τη "δικτατορία των like", από τη δημιουργία ψεύτικων προφίλ-"ακολούθων"-"υποστηρικτών", στα λογισμικά αύξησης των metrics και - πρόσφατα - στο εξ ολοκλήρου καθοδηγούμενο από τα metrics περιεχόμενο προς κατανάλωση, το πλαίσιο το οποίο δημιουργείται είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικό. Τουλάχιστον με βάση τη δική μου οπτική.

Όντας ενεργός χρήστης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο ίδιος, προφανώς και δεν επιχειρώ να τα αφορίσω συνολικά. Χρησιμοποιώντας τα μάλιστα για να δημοσιεύσω και να κοινοποιήσω αυτό το κείμενο, κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αστείο.

Ωστόσο, πιστεύω ότι διατηρώ προς το παρόν την ικανότητα να κρίνω ως παρατηρητής τη συγκεκριμένη πρακτική, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι η επαγγελματική μου ενασχόληση δεν επηρεάζεται καθ'οιονδήποτε τρόπο από την "αξία" μου στον κώδικα των "like" (η οποία δεν φαίνεται ούτως ή άλλως να είναι και ιδιαίτερα υψηλή). Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ίσως και να έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά, ή αυτό το κείμενο να μην είχε κριθεί ωφέλιμο να γραφτεί ποτέ.

(Αρχικά σκέφτηκα πως ίσως με ευνοεί επίσης το γεγονός ότι ανήκω σε μία γενιά που ενηλικιώθηκε πριν από την έκρηξη του διαδικτύου, αλλά διαπίστωσα ότι αυτό μάλλον δεν ισχύει όταν μου ήρθαν στο μυαλό παραδείγματα συνομηλίκων μου ή και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων.)

Προς το παρόν, λοιπόν, και χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ελεγχόμενα και αποκλειστικά για τη διασκέδασή μου, δε μπορώ παρά να θλίβομαι βλέποντας τις στρατιές των ανθρώπων που άκριτα αποδέχονται τη δημοτικότητα ως αξία, που την υπηρετούν και που κάνουν τα πάντα ώστε να την κατακτήσουν.

Ίσως τελικά και να τρομάζω λίγο, αναγνωρίζοντας ότι σύντομα αυτοί οι άνθρωποι θα αποτελούν (αν δεν αποτελούν ήδη) την πλειοψηφία.

______________________
  Πηγή: mind-pieces.weebly.com

Η επταετία των μεγάλων κανονιών!

Όλα αυτά τα χρόνια η κοινωνία δέχθηκε έναν βομβαρδισμό από «ηχηρά λουκέτα», με ορδές ανέργων και δυσαναπλήρωτα κενά στην ελληνική οικονομία, που διαρκώς κλονίζεται από το πρώτο μνημόνιο του 2010 και μετά.

Εκτός, βεβαίως, των ελληνικών μεγάλων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων που δεν άντεξαν την ασφυξία της κρίσης, υπήρξαν και ουκ ολίγες περιπτώσεις πολυεθνικών που ακολούθησαν τον δρόμο της ταχείας φυγής από την Ελλάδα, ενώ εκρηκτική είναι η τάση και ελληνικών εταιρειών στην αναζήτηση διεξόδου εκτός συνόρων. 

Τα μεγάλα κανόνια στην ελληνική αγορά άρχισαν να σκάνε με τη χρεοκοπία και την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, για να συνεχιστούν και τα επόμενα χρόνια.

Η συμπεριφορά της Τουρκίας και η Ελλάδα

 











Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου

Δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, αλλά και γενικώς η τουρκική πολιτική και στρατιωτική τάξη που αρέσκονται σε ευκαιριακά οφέλη, ανεξαρτήτως των παγίων στρατηγικών στόχων που έχουν. Δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς την Ιστορία της Τουρκίας για να διαπιστώσει ότι βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Αλλά ας έρθουμε στο σήμερα.

Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία βρίσκεται σε μία εσωτερική αναδιάταξη δυνάμεων και έναν συνεχή αγώνα επικράτησης διαφόρων ομάδων/προσώπων… μέχρι «θανάτου». Ουδείς δύναται να το αμφισβητήσει αυτό, αλλά τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ πιο περίπλοκα από όσο δείχνουν, κινούμενα σε πολλαπλά επίπεδα. Την ίδια στιγμή που οι διάφορες ομάδες ή άτομα συγκρούονται στο Α θέμα την ίδια ακριβώς στιγμή συμπλέουν στο Β θέμα.

Άρα η Τουρκία πρέπει να αντιμετωπίζεται και να «διαβάζεται» σε πολλά επίπεδα συγχρόνως, ενώ αυτό το μοντέλο συμπεριφοράς δεν αφορά ασφαλώς μόνο την Τουρκία, αλλά πολλές χώρες που έχουν παραπλήσια πολιτικά χαρακτηριστικά. Εμείς όμως οι Ευρωπαίοι έχουμε μία πολύ ισχυρή τάση να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όπως συμβαίνουν σε εμάς, το περίφημο «mirror imaging», με αποτέλεσμα να εξάγουμε διαρκώς τα λάθος συμπεράσματα.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Του ΣΠΥΡΟΥ ΣΤΑΛΙΑ

Καθώς η ανάγκη διογκώνεται, ο φόβος παραμερίζεται από την ψυχή των Ελλήνων και η λογική πρυτανεύει, πλησιάζει πια ο χρόνος που θα αφήσουμε την ευρωζώνη, και θα πάμε επιτέλους πια στο Εθνικό Νόμισμα, στη Δραχμή. Μέρα που είναι, ανήμερα της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ορισμένες πρακτικές απορίες ας τις λύνουμε σιγά-σιγά για να διασκεδάσουμε και τους φοβισμένους νοικοκυραίους.

Ας πούμε λοιπόν ότι αύριο πάμε στη δραχμή ή καλύτερα στη Νέα Ελληνική Δραχμή (ΝΕΔ)!

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πως γίνεται αποδεκτό ένα νέο νόμισμα; Πως θα γίνει αποδεκτή η Νέα Δραχμή;

Η ΝΕΔ, μπορεί να γίνει αποδεκτή μονό αν έχει ισχυρή ζήτηση.

Και πως μπορεί να έχει ισχυρή ζήτηση η ΝΕΔ;

Μονό αν το Κράτος πει ότι εγώ, το Ελληνικό Κράτος, εκδότης της ΝΕΔ, δέχομαι μόνο αυτό το νόμισμα στις συναλλαγές μου με τους Πολίτες του Κράτους.

Δηλαδή οτιδήποτε πρέπει να πληρωθεί στο Ελληνικό Κράτος, φόροι και τέλη, φως, νερό, τηλέφωνο και οτιδήποτε άλλο, η εξόφληση θα γίνεται με την ΝΕΔ. Κατ ανάγκη ο πληθυσμός θα αναζητήσει δραχμές και έτσι η δραχμή καθιερώνεται ως νόμισμα. Απλό τρικ, αιώνων τρικ.

Εγείρεται το ερώτημα τώρα. Οι πολίτες πως θα αποκτήσουν την ΝΕΔ;

Για να αποκτήσουν οι Έλληνες την ΝΕΔ κατ ανάγκη το Κράτος πρέπει να δαπανήσει πρώτα σε ΝΕΔ (μισθοί, συντάξεις, προμήθειες του Κράτους κα) και έτσι οι πολίτες από την δαπάνη του κράτους θα αποκτήσουν την ΝΕΔ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Το Κράτος λοιπόν πρώτα δαπανά, οι πολίτες εισπράττουν και μετά το Κράτος φορολογεί.

Άρα η δραχμή δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα ως προς την αξία της, αν υπάρχει επαρκής ζήτηση και λίγο περιορισμένη προσφορά στην αρχή.

Αφού το Κράτος εκδίδει το νόμισμα του ποιος ο λόγος να φορολογεί;

Τώρα με το ευρώ το κράτος φορολογεί γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να βρει χρήματα για να κάνει αυτό που έχει να κάνει. 

Δεν είναι επικυρίαρχο κράτος σήμερα το Ελληνικό Κράτος υπό το καθεστώς του Ευρώ.

Στην περίπτωση όμως του Κράτους που έχει πλήρη επικυριαρχία, το κράτος φορολογεί για να διατηρήσει την άξια του Εθνικού Νομίσματος, καταπολεμά τον πληθωρισμό. Για κανένα άλλο λόγο δεν φορολογεί. Είναι δυνατόν ο εκδότης του νομίσματος να δανείζεται το νόμισμα του για να έχει έσοδα; Φυσικά όχι.

Γι αυτό υπό το καθεστώς της ΝΕΔ η φοροκλοπή θα τιμωρείται ως ιδιώνυμο αδίκημα που στρέφεται κατά της αξίας του Εθνικού Νομίσματος και κατά συνέπεια κατά ολοκλήρου του Ελληνικού Λαού. Αποκλείεται να υπάρξουν λίστες φοροκλεπτών ατιμώρητες πια.

Ποια θα είναι η άξια της Νέας Δραχμής;

Θα ανταλλάσσεται ως ισότιμη προς το ευρώ. Ένα ευρώ μια δραχμή.

Θα πειράξουμε τις καταθέσεις των πολιτών σε ευρώ?

Όχι, ποτέ!!!

Όταν εισαχθεί η δραχμή, οι τράπεζες που θα έχουν προμηθευτεί με όσες νέες δραχμές απατούνται, θα ανοίξουν λογαριασμούς σε δραχμές για κάθε λογαριασμό σε ευρώ. Ο νέος λογαριασμός θα έχει προφανώς την πρώτη μέρα 0 δραχμές.

 Όταν κάποιος θα πρέπει να πληρώσει φόρο, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, ΙΚΑ, αναγκαστικά θα μεταφέρει ευρώ στο δραχμικό λογαριασμό, θα παίρνει δραχμές θα εξοφλεί και το κράτος στη συνέχεια θα παίρνει τα ευρώ. Κανένα πρόβλημα.

Έτσι κάπως θα πορευτούμε μέχρι να ξεδιπλωθεί πλήρως η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική του νέου Κράτους.

Μην ακούτε ότι με την δραχμή θα πάμε στην καταστροφή. Αυτοί που τα λένε αυτά ή άνθρωποι των τραπεζιτών είναι, ή εξαρτημένοι πολιτικοί και σια, ή αγνωσία έχουν ή είναι πολύ βλάκες. Με το ευρώ έχουμε καταστραφεί ή δεν είναι έτσι;

Πιο απλά δεν γίνεται!