ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ

  Του Κώστα Βενετσάνου*

 

- Mνημόνια l “Kυβέρνηση” Λουκά Παπαδήμου
- Διακυβέρνηση Αντ. Σαμαρά
- Κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου
- Εκλογή ΠΡΟΕΔΡΟΥ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Νόμιμη διακυβέρνηση ή νομότυπη;
 
Ολοι καμώνονται ότι επιθυμούν και επιδιώκουν διακαώς τη νομιμότητα! Αλλά ποια “νομιμότητα”;

α) Εκείνη που στηρίζεται στον “ορθό λόγο”, στο “κοινό περί δικαίου αίσθημα”, στο “φυσικό (θεϊκό) δίκαιο”, το γενικό όφελος και στη γενική αποδοχή, ή

β) σ’ εκείνη που στηρίζεται στους νόμους που ψηφίζει η πλειοψηφία - η όποια πλειοψηφία της όποιας πλειονότητας, όπως κι αν έχει προκύψει αυτή και με οποιαδήποτε μεθόδευση;

Ο κοινωνών άνθρωπος, ο συνειδητός πολίτης, ως μέλος και συνδιαμορφωτής “των κοινών”, θ’ απαντήσει θετικά στην (α) περίπτωση. Ο αντικοινωνικός, ο ατομιστής, εκείνος που δεν αντιλαμβάνεται ότι το ατομικό του όφελος προκύπτει κατ’ αναλογίαν του μερίσματός του εκ του κοινού οφέλους, αλλά προσβλέπει μόνο στο προσωπικό του όφελος, για την “πάρτη του” εις βάρος του κοινωνικού οφέλους, αυτός θ’ απορρίψει την πρώτη περίπτωση και θα υιοθετήσει την δεύτερη την οποία και θα υπερασπιστεί με σθένος και με πάθος (κοίτα και σχετικό άρθρο μου, “Νόμοι και Δίκαιο”, στην 7η της 11/1/2014, φ. 816).

Ιδού λοιπόν η “νομιμότητα” που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις και η πλειοψηφία της Βουλής από το 2010 κι εδώθε: (Σταχυολογούμε μόνο τις εγκληματικές παρανομίες που έχουν διαπραχθεί κατά τη διαρεύσασα τετραετία και πλέον).



1. Πρώτο μνημόνιο
 
Παραιτήθηκαν, οι μνημονιακοί, “από κάθε ασυλία, λόγω εθνικής κυριαρχίας” (άρθρο 14 της Δανειακής Σύμβασης)1 Και μόνο αυτό που φτάνει. Παραβιάστηκαν οι διατάξεις των άρθρων 36 § 1 & 2 και 26, 28 και σωρείας άλλων, όπως έχουν επισημάνει έγκριτοι και διακεκριμένοι νομομαθείς, όπως ο Γεώργιος Κασιμάτης, αλλά εν πολλοίς, έχει παραδεχθεί και ο Βενιζέλος.

2. Το Δεύτερο Μνημόνιο. 

Αυτό κατά την ταπεινή μας άποψη είναι ανυπόστατο, πέραν των άλλων λόγων, γιατί υπεγράφη από παράνομη κυβέρνηση, και υπερψηφίστηκε ως εφαρμοστικός νόμος από βουλευτές που έπρεπε να είχαν εκπέσει απ’ το βουλευτικό αξίωμα, ως επίορκοι, κατά το άρθρο 59, αφού έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε παράνομη κατά το Σύνταγμα κυβέρνηση, όπως έχω αναλύσει κατά το παρελθόν και σε συντομία αμέσως παρακάτω:

3. Η “κυβέρνηση” Λουκά Παπαδήμου είναι συνταγματικώς παράνομη. Καμμιά “συνταγματική πρακτική” δεν μπορεί να επαναφέρει σε ισχύ καταργημένη συνταγματική διάταξη.

Με την πρώτη αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975, το εν ισχύ δηλαδή, το 1986 καταργήθηκε το “προνόμιο” του Προέδρου της Δημοκρατίας, “να διορίζει πρωθυπουργό, μετά γνώμη του Συμβουλίου Δημοκρατίας, μέλος ή μη μέλος της Βουλής” (Σ. 1975 αρθ. 37 §4) (δηλαδή εξωκοινοβουλευτικόν, όπως ο Παπαδήμος). Με το ισχύον Σύνταγμα, ο Πρωθυπουργός πρέπει να είναι βουλευτής. Ακόμη και ο Αρχηγός του κόμματος δεν μπορεί να γίνει Πρωθυπουργός, αν δεν έχει εκλεγεί βουλευτής (Σ. αναθ. 1986 αρθρ. 37 §4).

Τόση άγνοια, τόση προχειρότητα ή τόση περιφρόνηση στους βασικούς θεσμούς διακρίνει τους υπεύθυνους πολιτειακούς παράγοντες; Αλλά και τα νομικά Συμβούλια και τους νομομαθείς και τους λοιπόύς φορείς, τέτοια προχωρημένη ραστώνη ή ατολμία ή ωχαδερφισμός;

Με όσους Συνταγματολόγους το έχω συζητήσει έχουν όλοι συμφωνήσει, εκτός από έναν, χωρίς όμως να μου αιτιολογήσει την άρνησή του.

Επιτέλους ας με μηνύσει κάποιος, για ν’ αποδείξει πως έχω λάθος. Ή ν’ αποδειχθεί πώς έχω δίκαιο. Αλλως, θα ζητήσω δημόσια συγγνώμην, για την λανθασμένη επιστημονική κατηγορηματική μου άποψη, και να πάω και φυλακή. Διαφορετικά, θα συνεχίσω να επιμένω, βέβαιος για την ορθότητα της γνώμης μου, αλλά και τις, πρακτικής σημασίας, συνέπειες που συνεπάγεται. Αν ορθώς λέγω ότι η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου είναι παράνομη, οι πράξεις της είναι ανυπόστατες, άκυρες και ανίσχυρες και στο εσωτερικό και στην τρόικα. Οι γνωμοδοτήσεις και οι υπογραφές είναι προσχηματικές. Οι δανειστές ξέρουν πολύ καλά τις παρανομίες που έχουν διαπραχθεί, αλλά προσχηματικά καλύπτονται. Καλύπτονται;

4. Η πρώτη διακυβέρνηση Σαμαρά, που άρχισε το καλοκαίρι του 2012 χαρακτηρίζεται από τυπική νομιμότητα. Βγήκε τον Ιούνιο του ‘12 πρώτο κόμμα, πήρε και “μπόνους” 50 βουλευτές, δεν τους “βγαίνανε”, αναγκάστηκε σε σύμπραξη με τον “εχθρό” του, το ΠΑΣΟΚ, εξασφάλισε και το αριστερό του άλλοθι τη ΔΗΜ.ΑΡ κι έκανε ό,τι έκανε, γνωστό και καταστροφικό και μας “έσωσε”! Κοινώς, μάς τελείωσε. Τυπικά νόμιμη, ουσιαστικά κυβέρνηση μειοψηφίας που καταστρατηγεί τη βασική αρχή της Δημοκρατίας, κατά την οποία, “η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει”. Η πλειοψηφία του λαού, όχι των βουλευτών!

Οι παραβιάσεις του Συντάγματος δεν έλλειψαν ούτε στιγμή. 

Μικρό κραυγαλέο δείγμα αποτελούν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), του αρθρ. 44 του Συντάγματος, που εκδίδονται μόνο “σε έκτακτες περιπτώσεις, εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης”. Πόσο “έκτακτης” και “απρόβλεπτης ανάγκης”, ήταν η υπόθεση της ΕΡΤ, για παράδειγμα, ώστε να πέσει το “μαύρο” με ΠΝΠ, το αφήνω στην κρίση ενός εφήβου!

5. Ας έρθουμε στην τελευταία ανασχηματισθείσα κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, που σχηματίσθηκε μετά τις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου τ.έ. από το δεύτερο (Ν.Δ.) και τέταρτο κόμμα (ΠΑΣΟΚ), για την οποία έχω γράψει εκτενώς πρόσφατα. 

Την ονομάζω δε διακυβέρνηση μειοψηφίας Σαμαρά - Βενιζέλου διότι, ενώ υπέστησαν και τα δύο κόμματα συντριπτική ήττα, με την εκφρασμένη ξεκάθαρα δυσαρέσκεια και αποδοκιμασία της μεγαλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, συνεχίζουν να κυβερνούν με αναβαθμισμένο μάλιστα το ΠΑΣΟΚ, που κατέλαβε το 1/3 των χαρτοφυλακίων.

Η Ν.Δ. έχει απωλέσει από τις εκλογές του 2009 - που έχασε και παραιτήθηκε αυθημερόν ο Καραμανλής, από ευαισθησία - ένα εκατομμύριο κοντά ψηφοφόρους (996.975 ψήφους).

Το ΠΑΣΟΚ, που έχει συντριβεί κυριολεκτικά, έχει απωλέσει 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους (2.553,927).

Εάν αυτά τα πλέον των 3,5 εκατομ. απωλεσθέντων ψηφοφόρων αθροιστικά, για τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν, επί συνόλου 6.858.648 εγκύρων ψηφοδελτίων, των εκλογών του Οκτωβρίου 2009, δηλαδή το 51,77% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων του εκλογικού σώματος ή το 67% της εκλογικής τους δύναμης του 2009 που απώλεσαν, δεν αποτελεί κραυγαλέα αποδοκιμασία της πολιτικής τους και των ανθρώπων που την εκφράζουν, τότε οι έννοιες, οι λέξεις και η λαϊκή κυριαρχία έχουν χάσει κάθε είδους περιεχόμενο ή σηματοδοτούν ακριβώς τα αντίθετα.

6) Και ερχόμαστε στο αποκορύφωμα της εκτροπής από τη συνταγματική νομιμότητα που απεργάζονται και προαλοίφεται, εάν οι κυβερνητικές προσπάθειες ευοδωθούν, θα πραγματοποιηθεί με την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) που πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι τον προσεχή Φεβρουάριο.

Για την εκλογή ΠτΔ απαιτείται η “πλειοψηφία των δύο τρίτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών” (Σ.αρθρ. 32§3), δηλαδή 200.

Εάν δεν επιτευχθεί, στην καταληκτική τρίτη ψηφοφορία, εκλέγεται Πρόεδρος “εκείνος που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των τριών πέμπτων”, δηλαδή 180 ψήφους - βουλευτές.

Εάν δεν επιτευχθεί ούτε αυτό το αποτέλεσμα, “η Βουλή διαλύεται μέσα σε δέκα ημέρες από την ψηφοφορία και προκηρύσσεται εκλογή για την ανάδειξη νέας Βουλής” (Σ. 32 §4).

Το πρόβλημα λοιπόν που πρέπει να λύσει η κυβέρνηση είναι να βρει και να “μαντρώσει” με κάθε τρόπο 180 βουλευτές. “Μαγικός” αριθμός το 180, “μαγικά” και τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν, για να εξασφαλιστεί ο αριθμός 180. Για να... εξασφαλιστεί “η σταθερότητα της χώρας” βεβαίως, βεβαίως.

Κάποια “μέσα” είναι γνωστά απ’ το παρελθόν. Εξασφάλιση κυβερνητικής πλειοψηφίας, δια της “σαλαμοποίησης” του 1965 (Νόβας, Τσιριμώκος, Στεφανόπουλος, Μητσοτάκης κλπ. κλπ.), τότε που το παλάτι δεν δίστασε να κάνει “Πρωθυπουργό”, ακόμα και τον “κομμουνιστή” Τσιριμώκο της κυβέρνησης του “βουνού”, προκειμένου να... εξασφαλιστεί η “σταθερότητα” και η “τάξη”, που μας οδήγησε στην επταετία της χούντας και στην απώλεια της μισής Κύπρου. Βέβαια, γύρισε μπούμεραγκ κι έχασε κι ο βασιλιάς το θρόνο του. Ανεξέλεγκτες καταστάσεις, βλέπεις· Απρόβλεπτα(;) και τ’ αποτελέσματα.

Βέβαια, όσοι εκ των “αντιπροσώπων του έθνους” συνέβαλαν και συνέπραξαν σ’ αυτές τις καταστάσεις κοιμούνται ήσυχοι, ή “εκοιμήθησαν” εν ειρήνη, αφού “έκαναν το καθήκον τους”, χάριν της ...σταθερότητας!

Η εξαγορά συνειδήσεων έχει πολλά αντίτιμα και πολλές αιτιάσεις και προφάσεις. Οι διαπραγματευτές είναι πειστικοί, πιεστικοί και επικοινωνιακοί. Και συχνά αποτελεσματικοί, ιδιαίτερα όταν έχουν ν’ αντιμετωπίσουν ευάλωτους ιδιοτελείς και ανασφαλείς πολιτικούς.

Εάν γίνουν εκλογές τώρα, το μεγαλύτερο ποσοστό του πολιτικού προσωπικού “θα πάει σπίτι του” και θα ψάχνει για δουλειά! Και τέτοια “δουλειά” δεν θα βρίσκει με τίποτα. Είναι ευεπήφοροι λοιπόν “κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις” να συμβάλλουν... “στη σταθερότητα της χώρας”, προκειμένου να παρατείνουν τον πολιτικό τους βίο μέχρι το 2016, και μέχρι τότε κάτι μπορεί να γίνει! Υστερα, που ξέρεις, και κανένα Υπουργείο μπορεί να εξασφαλίσουν - εδώ έγιναν τόσοι και τόσοι Υπουργοί και στο “μαντρί” να επανακάμψουν...

Αυτό δεν λέγεται Δημοκρατία!
Αυτό λέγεται κοινοβουλευτική ΕΚΤΡΟΠΗ.

Ο,τι γίνεται ενάντια στη λαϊκή βούληση, ότι παρακάμπτει, τη θέληση του κυρίαρχου, “αυτοκράτορα” τον ονοματίζει το λαό ο Ρήγας Φεραίος, βασιλιά” ο Αγγλος συνταγματολόγος Taylor: 

“The piple is king”.  

O,τι γίνεται κόντρα στη λαϊκή βούληση είναι ΕΚΤΡΟΠΗ.
Κι αυτή η εκτροπή είναι τυραννία, όποια μορφή κι αν έχει, όποιο προσωπείο να φοράει, όποια φτιασιδώματα κι αν βάζει, όσα “εξαπτέρυγα” κι αν επιστρατεύει, όσα λιβανιστήρια κι αν χρησιμοποιεί.
 
*Δημοσιεύθηκε : 27 Ιούνιος 2014 στην εφημερίδα ΕΒΔΟΜΗ

---

1. Γ. Κασιμάτης (Ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού και Διεθνούς Δικαίου): “Οι παράνομες συμβάσεις ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ της ΕΛΛΑΔΑΣ”, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 46 κ.έ. και προηγ. 

ΕΛΣΤΑΤ: Η ΕΛΛΑΔΑ 2η ΣΤΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΣΤΗΝ ΕΕ ΤΟ Α' ΤΡΙΜΗΝΟ 2014

 ΠΤΩΣΗ 3,3% ΚΑΤΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ ΣΤΟ Α' ΤΡΙΜΗΝΟ 2014

Η ανάπτυξη έρχεται, ισχυρίζεται η κυβέρνηση, τα εισοδήματα των Ελλήνων φεύγουν, αποδεικνύουν τα στοιχεία της Ελληνικής στατιστικής αρχής.

Τη δεύτερη μεγαλύτερη μείωση στην ΕΕ των 28 κατέγραψαν οι ακαθάριστες αμοιβές στην Ελλάδα στο πρώτο τρίμηνο του 2014 σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε την Παρασκευή 27/6, η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ)

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο σχετικός δείκτης για τους μισθούς (χωρίς να έχει εφαρμοστεί κανενός είδους προσαρμογή- ούτε εποχική ούτε ως προς τον αριθμό των εργασίμων ημερών), μειώθηκε 1,8% το α΄τρίμηνο εφέτος σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο πέρυσι, έναντι μείωσης 11,9% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση το 2013 προς το 2012.

Μάλιστα, οι μισθοί βρίσκονται σε συνεχή μείωση από το γ΄ τρίμηνο 2010 και το πρώτο Μνημόνιο.

Σύμφωνα με τα μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία πρώτη ως προς την ποσοστιαία μείωση μισθών κατετάγη η Κύπρος (-7,9%) και ακολούθησαν η Ελλάδα (-3,3%), η Κροατία (-1,7%), η Ιρλανδία (-0,3%) και η Ιταλία (-0,2%).

Κατά μέσο όρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση καταγράφονται αυξήσεις 1,7% στις ακαθάριστες αμοιβές και ξεχωρίζουν οι αυξήσεις μισθών σε Λετονία (7,7%), σε Εσθονία (7%) και σε Ρουμανία (5,3%).

Αυξήσεις μισθών καταγράφονται, επίσης, μεταξύ άλλων, σε Λουξεμβούργο (3%), Αυστρία (3%), Σουηδία (2,8%), Γερμανία (2,3%), Γαλλία (1,8%), Μάλτα (1,7%), Πορτογαλία (0,9%), Βέλγιο (0,8%) και Ισπανία (0,6%).

Ο σχετικός δείκτης για τους μισθούς στην Ελλάδα χωρίς να έχει εφαρμοστεί κανενός είδους προσαρμογή- ούτε εποχική ούτε ως προς τον αριθμό των εργασίμων ημερών, μειώθηκε κατά 1,8% στο πρώτο τρίμηνο εφέτος σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο πέρυσι, έναντι μείωσης 11,9% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση το 2013 προς το 2012.

Μάλιστα, οι μισθοί βρίσκονται σε συνεχή μείωση από το γ΄ τρίμηνο 2010 και το πρώτο Μνημόνιο. Έκτοτε ο δείκτης μισθών έχει υποχωρήσει με ή χωρίς εποχική προσαρμογή από 19,6% έως 26,7%. Παρόλα αυτά ούτε η ανταγωνιστικότητα αυξηθήκε ανάλογα ούτε η ανεργία μειώθηκε.

ΤτΕ: ΝΕΑ ΒΟΥΤΙΑ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΙΔ. ΤΟΜΕΑ ΤΟ ΜΑΗ

Την ίδια ώρα, η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), ανακοίνωσε τη Δευτέρα 30 Ιουνίου τα στοιχεία για την πορεία των χρηματοδοτήσεων της ελληνικής οικονομίας από τις τράπεζες, τα οποία επιβεβαιώνουν την εμμονή των τραπεζιτών στην πολιτική της "κλειστής στρόφιγγας", περιορίζοντας ως το σημείο ασφυξίας την ελληνική οικονομία.

 Σύμφωνα με το σχετικό δελτίο τύπου, ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής της συνολικής χρηματοδότησης του εγχώριου ιδιωτικού τομέα τον Μάιο του 2014 διαμορφώθηκε στο -3,5%, από -3,7% τον προηγούμενο μήνα.

Από τα στοιχεία της ΤτΕ προκύπτει πως η καθαρή ροή της συνολικής χρηματοδότησης προς τον εγχώριο ιδιωτικό τομέα ήταν αρνητική κατά 963 εκατ. ευρώ (Μάιος 2013: αρνητική καθαρή ροή 1.551 εκατ. ευρώ).

Αναρτήθηκε σε Iskra.

Οδοιπορικό σε μια βραζιλιάνικη παραγκούπολη

Tου Γιώργου Λιερού

"Εικόνες από το… ευρωπαϊκό μέλλον στη μουντιαλική χώρα της Λατινικής Αμερικής"

O Λόφος Φαβέλα δεσπόζει στο Κανούδος, την πόλη που έχτισε σαν κέντρο της η ομώνυμη μεγάλη λαϊκή εξέγερση, στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι απόστρατοι του βραζιλιάνικου στρατού, μετά την καταστροφή του Κανούδος, εγκαταστάθηκαν με τις οικογένειές τους στους λόφους του Ρίο σε καταυλισμούς που ονομάστηκαν φαβέλες.

Το 1940 ζούσε στις πόλεις μόλις το 31,2% του πληθυσμού της Βραζιλίας, ενώ το 2000 πάνω από το 80%. Σύμφωνα με την αστυνομία, στο Σάο Πάολο, στις φαβέλες, ζει το 11,1% του πληθυσμού της πόλης (στοιχεία του 2007) ενώ το 1980 ζούσε μόνο το 7,4%. Την τελευταία δεκαετία ο πληθυσμός που ζει στις φαβέλες αυξήθηκε πέντε φορές γρηγορότερα απ’ ό,τι ο πληθυσμός του συνόλου της μητροπολιτικής περιοχής του Σάο Πάολο. Έξω από τις φαβέλες μια μεγάλη επιπλέον μερίδα του πληθυσμού ζει σε άθλιες συνθήκες σε πολυκατοικίες όπου πολλές οικογένειες μοιράζονται το ίδιο διαμέρισμα.

Υπολογίζεται ότι λείπουν 600.000 διαμερίσματα, όμως σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία υπάρχουν 540.000 άδεια διαμερίσματα στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή.

Καθώς το 53% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού έχει προσωρινές και επισφαλείς εργασίες (ποσοστό που στις πόλεις φτάνει το 70%), οι εργαζόμενοι αδυνατούν να πληρώσουν το απαιτούμενο ενοίκιο για μια αξιοπρεπή κατοικία.

Οι ταμίες στα σούπερ μάρκετ, οι τηλεφωνητές, οι εργαζόμενοι στο τελεμάρκετινγκ ή τις μεταφορικές εταιρίες προστίθενται στους ρακοσυλλέκτες, στους πλανόδιους εμπόρους και στις καθαρίστριες που ήταν τα επαγγέλματα που παραδοσιακά ασκούσαν οι κάτοικοι των φαβέλας.

Για να δοθεί μια πιο πλήρης εικόνα της έντονης διαστρωμάτωσης της κοινωνίας της Βραζιλίας, αναφέρουμε ότι στη βαριά βιομηχανία ένας ανειδίκευτος εργάτης κερδίζει 400 ευρώ τον μήνα, ένας ειδικευμένος 800, ενώ ένας φύλακας, μια καθαρίστρια ή ένας εμποροϋπάλληλος 160.

Επίσκεψη στη Φαβέλα Real Parquet

Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο. Δεξιά μας υψώνονται πολυώροφες πολυκατοικίες όπου ζουν ευκατάστατες οικογένειες. Μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω συναντάμε την είσοδο της φαβέλας. Τη δεκαετία του 1960 ήρθαν οι πρώτες οικογένειες. Τότε εδώ κυριαρχούσε δασώδης βλάστηση με πολλές μανιόκας που έδωσαν και το όνομα στην περιοχή. Την ίδια εποχή άρχισαν και τα έργα για την ευθυγράμμιση της κοίτης του Ρίο Πινέιρος που έκανε μαιάνδρους ακολουθώντας τη φυσική του διαδρομή. Από τη δεκαετία του ‘80, η λεωφόρος έδωσε αξία στην περιοχή που από τότε βρίσκεται στο στόχαστρο της πολιτείας και των κερδοσκόπων.

Δύο σχολεία βρίσκονται στην είσοδο, ένα ιδιωτικό και το δημόσιο. Μπαίνουμε στην αυλή του δεύτερου. Έχουμε φτάσει λίγο νωρίτερα και μας φαίνεται φρόνιμο πως θα πρέπει να αποφύγουμε να κάνουμε πολύ αισθητή την παρουσία μας. Πάντως, μάλλον δεν έχουμε περάσει απαρατήρητοι σε μια ομάδα νεαρών που στέκονται κάπως παράμερα στο ανηφορικό δρομάκι που χάνεται ανάμεσα στα σπίτια της φαβέλας και χαζεύουν την κίνηση.

Μια κοπέλα, κοντούλα, με γιαπωνέζικα χαρακτηριστικά και πλατύ χαμόγελο μπαίνει στην αυλή του σχολείου. Συστηνόμαστε. Είναι η Paula TaKada, μέλος μιας ομάδας κατοίκων της παραγκούπολης που αναπτύσσουν πολιτιστική και πολιτική δραστηριότητα. Προσπαθούν να υπερασπιστούν την παραγκούπολη από τις επιβουλές των κυβερνητικών σχεδίων ανοικοδόμησης και να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής. Ανεβαίνουμε τα στενά δρομάκια. Δεν υπάρχει καμιά σύγκριση με τις ινδικές παραγκουπόλεις. Οι δρόμοι είναι καθαροί, τα σπίτια είναι χτισμένα από τούβλα, αν και ασοβάτιστα, και έχουν παντζούρια και τζάμια στα παράθυρα. Οι μυρωδιές που έρχονται στη μύτη μας είναι από κουζίνες, από το φαγητό που μαγειρεύουν. Ρούχα κρεμασμένα στα σχοινιά για στέγνωμα. Φτάνουμε σε ένα δωμάτιο που το χρησιμοποιούν για στέκι. Στους τοίχους μία και μόνη επιγραφή: «Απαγορεύεται το κάπνισμα». Καθόμαστε στις πλαστικές καρέκλες σχηματίζοντας γύρω έναν κύκλο. Ζητάμε την άδεια να μαγνητοφωνήσουμε τη συζήτηση.

Εδώ ζουν χίλιες εκατό οικογένειες, πέντε με έξι χιλιάδες άτομα. Η Paula μας λέει ότι οι περισσότεροι κάτοικοι της φαβέλας δουλεύουν στις απέναντι περιοχές όπου διαμένουν πλούσιοι, πάρα πολύ πλούσιοι. Απασχολούνται ως χτίστες, οδηγοί, θυρωροί και κηπουροί, το 80% των γυναικών είναι καθαρίστριες. Κερδίζουν γύρω στα 400 ρεάλ το μήνα (160 ευρώ). Οι νέοι είναι η πλειοψηφία γιατί η γεννητικότητα είναι τρομερά υψηλή. Πάνω από τις μισές οικογένειες είναι μονογονεϊκές, συνήθως παρατημένες μανάδες με πολλά παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες. Σπάνια θα δεις τη μαμά, τον μπαμπά και τα παιδιά από τον ίδιο πατέρα και μητέρα. Έχει δημοτικό σχολείο. Συχνά τα σχολεία στο Σάο Πάολο είναι γεμάτα με πολλά παιδιά σε σημείο που δεν χωράνε και μένουν απ’ έξω.

Μας δείχνει από το παράθυρο μια ομάδα πολυκατοικιών δίπλα στην παραγκούπολη. Κατασκευάστηκαν από το κράτος μέσω μιας μεγάλης κατασκευαστικής (μιας απ’ αυτές που έφτιαξαν το Μετρό) για τους κατοίκους ενός μέρους της παραγκούπολης η οποία επεκτεινόταν μέχρι εκεί. Στην παραγκούπολη –μας λέει– οι κάτοικοι δεν πληρώνουν νερό, δεν πληρώνουν το ρεύμα, δεν πληρώνουν τίποτα. Στις κατοικίες που παραχωρεί το κράτος οι κάτοικοι πρέπει να πληρώνουν 150-200 ρεάλ το μήνα για το ηλεκτρικό, το νερό, το ασανσέρ και για τη δόση για την εξόφληση του σπιτιού. Μέσα σε δύο χρόνια από τη στιγμή που θα παραδοθεί το σπίτι ο δικαιούχος μπορεί να το πουλήσει. Και ο περισσότερος κόσμος θα το πουλήσει γιατί δεν θα βγαίνει.

Περιοχή κοινωνικού ενδιαφέροντος

Η φαβέλα αυτή θεωρείται περιοχή κοινωνικού ενδιαφέροντος. Σύμφωνα με τον πολεοδομικό κανονισμό, κάθε κατειλημμένη περιοχή μέσα στον αστικό χώρο που κατοικείται πάνω από πέντε χρόνια θεωρείται περιοχή κοινωνικού ενδιαφέροντος. Οι κάτοικοι δεν μπορούν να εκδιωχθούν χωρίς τη συναίνεσή τους. Συγκροτείται ένα συμβούλιο με τη συμμετοχή των κατοίκων το οποίο αποφασίζει για τη λύση που θα δοθεί. Αυτά στη θεωρία, γιατί στην πράξη προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους ανθρώπους, να τους πάρουν τα σπίτια και να τους διώξουν.

Το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ότι αυτά τα χρόνια έχει φουντώσει το εμπόριο των ναρκωτικών.

Επειδή αυτή η φαβέλα είναι μέσα στις γειτονιές των πλουσίων, την λένε το «ντράιβ ιν για την πρέζα». Είναι όπως το ΜακΝτόναλντς. Μπαίνεις με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή, παίρνεις τα ναρκωτικά και φεύγεις. Όλα τα πλουσιόπαιδα από γύρω έρχονται το βράδυ της Παρασκευής, ψωνίζουν και φεύγουν. Τα κέντρα διακίνησης των ναρκωτικών τα ελέγχει η αστυνομία, αυτό το λένε όλοι. Ρωτάμε την Paula για την ομάδα, τα σχέδια, τους στόχους και τις πολιτικές τους προοπτικές. Μας απαντάει αρχικά με μια κάποια αμηχανία και μια άξια προσοχής μετριοφροσύνη. «Ξέρετε… είναι πάρα πολλοί οι στόχοι… πολλά πράγματα τα έχουμε λίγο μπερδεμένα στο μυαλό μας… Κατ’ αρχήν θέλουμε να κάνουμε κάτι για τη γειτονιά, έχουμε όμως να δώσουμε μια μάχη με την κυβέρνηση και με τα σχέδια που έχει για την ανοικοδόμηση… Από εκεί και πέρα είναι πολλά, η συνειδητοποίηση του κόσμου, ένα είδος ιδεολογικής δουλειάς, για να δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε».

Αφεντικά οι συμμορίες

Και πώς τους αντιμετωπίζουν οι συμμορίες που ελέγχουν την παραγκούπολη;

Επειδή τα παιδιά που είναι στα ναρκωτικά μεγαλώσανε μαζί με τα παιδιά της ομάδας, είναι φίλοι, είναι από τις ίδιες οικογένειες, υπάρχει ένα μορατόριουμ. Δεν σε ενοχλούν, ούτε τους ενοχλείς. Σ’ αυτούς από τις συμμορίες αρέσει να αισθάνονται ηγέτες, αφεντικά. Αν τους πεις ότι θέλω να κάνω αυτό και σου ζητάω την άδεια, μπορούν να σου κάνουν οτιδήποτε θελήσεις. Αρκεί να τους δώσεις αυτήν την ικανοποίηση, ότι τους ζητάς την άδεια.

Συντονισμός με τα άλλα κινήματα

Τι γίνεται όμως στις άλλες φαβέλες; Υπάρχουν ανάλογες προσπάθειες; Κάποιος συντονισμός μεταξύ τους;

Στις περισσότερες φαβέλες δραστηριοποιούνται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που απλά δίνουν ελεημοσύνη χωρίς να κάνουν πολιτική, χωρίς να προσπαθούν να ανεβάσουν την πολιτική συνείδηση και να αναπτύξουν την κριτική σκέψη των ανθρώπων. «Υπάρχουν ακόμα ομάδες που κάνουν μια πολιτιστική δουλειά περίπου σαν τη δική μας».

Η ομάδα της Paula έχει σχέση με τα UNMM (Εθνική Ένωση των Κινημάτων για την Κατοικία), τη νεολαία του MST (Κίνημα των χωρίς γη), επαφές με ομάδες που σχετίζονται με το MTST (Κίνημα των εργατών χωρίς γη), το κίνημα των αστέγων που οργανώνει μαζικές καταλήψεις καθώς και με άλλα κοινωνικά κινήματα και οργανώσεις.

Ανεβαίνουμε στο σπίτι της Paula που έχει καλή θέα, για να βγάλουμε φωτογραφίες. Βλέπουμε πως έχει μια καλά ενημερωμένη βιβλιοθήκη. Πάνω στο γραφείο είναι ανοιγμένο το βιβλίο του Mikes Davis, Ο πλανήτης φαβέλα.

Κοιτάζω το πανόραμα της παραγκούπολης από το παράθυρο. Σκέπτομαι το κοινωνικό τοπίο της Βραζιλίας. Εικόνες από το μέλλον μας; Μια πολιτική εξατομικευμένων επιδομάτων στη θέση του ιδανικού της πλήρους απασχόλησης, του κράτους πρόνοιας και των θεσμών του όπως τα γνωρίσαμε στη γηραιά ήπειρο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Τότε, ο μεγάλος κορμός του πληθυσμού συμμετείχε στην παραγωγή και αποτελούσε το έθνος ή τον λαό ο οποίος είχε κατοχυρωμένα μια σειρά δικαιώματα που τα ικανοποιούσαν αξιόπιστοι θεσμοί που έμεναν εκτός αγοράς. Η δημόσια Παιδεία, τα εθνικά συστήματα Υγείας κ.λπ. ήταν θεσμοί που απευθύνονταν στο σύνολο των πολιτών. Έρχονταν να ικανοποιήσουν, μ’ έναν ενιαίο τρόπο και με μία ποιότητα που εθεωρείτο επαρκής για τις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις του μέσου πολίτη, κοινωνικά δικαιώματα που ήταν αναγνωρισμένα σε όλους…

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

” Η “μικρή” ΔΕΗ και το “μεγάλο” πλιάτσικο … “

 

Συνεχίζουμε και σήμερα με τη μάχη της ΔΕΗ, που η αποτυχημένη κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου έχει βαλθεί να διαλύσει. Σπάζοντας τη ΔΕΗ σε “μικρή” και “μεγάλη”, που κι αυτή δεν είναι πια “μεγάλη”, αφού τη μικραίνουν συνειδητά, το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το όφελος του Έλληνα καταναλωτή, το όφελος της Ελληνικής οικονομίας, το όφελος της Ελληνικής βιομηχανίας.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ ότι η ηλεκτρική ενέργεια έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα ότι δεν αποθηκεύεται και όση ενέργεια χρειαστείς, πρέπει να την παράγεις εκείνη τη στιγμή, απ’ τις όποιες πηγές υπάρχουν διαθέσιμες. Δεν  μπορείς να έχεις μεγάλο αριθμό εργοστασίων, για να ικανοποιείς τις ιδεοληψίες περί “ανταγωνισμού”, καθόσον τα εργοστάσια θα παράγουν όση ενέργεια χρειάζεται και τα υπόλοιπα θα κάθονται, μετατρεπόμενα σε ανενεργές επενδύσεις, μη εξυπηρετούμενα κεφάλαια, “stranded assets”. Οι ανενεργές επενδύσεις είναι εξαιρετικά βλαπτικές για το σύνολο της οικονομίας, καθώς δεσμεύουν πολύτιμους πόρους. Σε μια χρεοκοπημένη χώρα η ζημιά γίνεται πολύ μεγαλύτερη. Και με την ιδιαιτερότητα που έχει το σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα, τα μη εξυπηρετούμενα κεφάλαια πιέζουν τους πολιτικούς κι εξασφαλίζουν χαριστικές ρυθμίσεις, όπως το να εξασφαλίζουν απόσβεση σε 8 χρόνια χωρίς καν να δουλεύει η μονάδα ή να βαφτίζεται μια μονάδα φυσικού αερίου σε ΑΠΕ.

Ο λόγος λοιπόν που στην ηλεκτρική ενέργεια είναι προτιμότερο να υπάρχει μια μόνο μεγάλη και καθετοποιημένη επιχείρηση είναι η καλύτερη αξιοποίηση των κεφαλαίων, προς όφελος της χώρας, προς όφελος της κοινωνίας. Αυτή την πολύ απλή αλήθεια υπηρέτησε …

ο ιδρυτικός νόμος της ΔΕΗ το 1950 και την επίσπευση της υλοποίησης υπηρέτησε το ΝΔ 3523/1956, που παρουσιάσαμε προχθές. “Χάριν του δημοσίου συμφέροντος” έγιναν όλα και η χώρα αναπτύχθηκε μαζί με τη ΔΕΗ, με το μόχθο δυο γενιών Ελλήνων, με το αίμα των εργαζομένων, που έδωσαν τη ζωή τους ή τη σωματική τους ακεραιότητα για την εξυπηρέτηση “του δημοσίου συμφέροντος”.

Μ’ αυτό τον τίτλο, “Χάριν του δημοσίου συμφέροντος“, συντάχθηκε πέρυσι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πόνημα, “συλλεκτικής αξίας”, που αναφέρεται στην ιστορική διαδρομή της ΔΕΗ. Απ’ αυτό το κείμενο προέρχεται η πληροφορία για το ΝΔ 3523, και σήμερα δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα, που καταγράφει το γιατί η αμαρτωλή συγκυβέρνηση θέλει να πουλήσει τη ΔΕΗ:

“Η ΔΕΗ λοιπόν είναι ένας ιδιαίτερος οικονομικός στόχος γιατί όποιος την αποκτήσει:

• Εξασφαλίζει τον έλεγχο της μεγαλύτερης βιομηχανικής επιχείρησης στην Ελλάδα.
• Εξασφαλίζει τον έλεγχο της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής και προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα.
• Ελέγχει την πώληση ενός πραγματικά αναγκαίου κοινωνικού αγαθού για το σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας.
• Αποκτά αυτόματα στοιχεία και πελατολόγιο 7,5 εκατομμυρίων νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Επιπλέον γίνεται κάτοχος του συνόλου των στοιχείων που βρίσκονται διασκορπισμένα στους κατά τόπους δήμους, για όλα τα ακίνητα της χώρας: σπίτια, καταστήματα, επιχειρήσεις, βιομηχανίες …τα πάντα. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε αν θυμηθούμε ότι ακόμα και το ΕΕΤΗΔΕ στηρίχτηκε στα στοιχεία που διέθετε η ΔΕΗ και όχι στα στοιχεία που διέθετε το επίσημο κράτος.
• Αποκτά πρόσβαση σε σημαντικά ευαίσθητα στοιχεία, όπως για παράδειγμα τις καταναλώσεις ηλεκτρικής ενέργειας για το σύνολο σχεδόν των βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων, των σπιτιών, αλλά ακόμα και των στρατιωτικών εγκαταστάσεων.
• Εξασφαλίζει σίγουρα και τεράστια κέρδη, αφού προμηθεύει ένα απαραίτητο αγαθό τόσο για τα νοικοκυριά, όσο και για τη βιομηχανία, τον τουρισμό, το εμπόριο, τις συγκοινωνίες και γενικά όλες τις δραστηριότητες.

Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομική πλευρά. Είναι σαφές ότι η απόκτηση τη ΔΕΗ εξυπηρετεί ξεκάθαρους στρατηγικούς στόχους, δηλαδή:

• Τον έλεγχο της παραγωγής και διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας.
• Τον έλεγχο των ενεργειακών πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει η χώρα.
• Τον έλεγχο τον υδάτινων αποθεμάτων της χώρας, τα οποία είναι στρατηγικής σημασίας τόσο για τις ανάγκες ευστάθειας του συστήματος ηλεκτροπαραγωγής, όσο και για την άρδευση της αγροτικής γης. Φυσικό λοιπόν επακόλουθο ο έλεγχος και η χειραγώγηση ακόμα και της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας μας.
• Τον έλεγχο ουσιαστικά όλης της οικονομίας της χώρας, αφού όλες οι δραστηριότητες απαιτούν ενέργεια. Διαμορφώνοντας τιμολογιακή πολιτική ανάλογη με την κατανάλωση του πελάτη, την επιχειρηματική του δραστηριότητα, ή τη γεωγραφική του θέση μπορεί να επιλέγει ποιες οικονομικές δραστηριότητες ή ποιες γεωγραφικές περιοχές θα αναπτυχθούν και ποιες δεν θα επιβιώσουν.”
• Και, συμπληρώνουμε, εξασφαλίζει τον έλεγχο της βιομηχανίας με τις μεγαλύτερες ετήσιες επενδύσεις στην Ελλάδα και με σταθερά μεγάλες προμήθειες εξοπλισμού και υπηρεσιών. 

Το 1993 Σαμαράς, Συμπιλίδης και η λοιπή παρέα έριξαν τη δική τους κυβέρνηση, την κυβέρνηση της ΝΔ του Μητσοτάκη. Σύμφωνα με το χρονικό των ημερών, στις 6/9/93 ο Σαμαράς δήλωνε ότι “Η Πολιτική Άνοιξη θεωρεί ότι η κατολίσθηση της χώρας σε εθνικό, οικονομικό, θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο ξεπέρασε πλέον τα όρια του πολιτικού συναγερμού. Και πιστεύει ότι μόνον η διακοπή ανοχής προς τη σημερινή κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει επερχόμενα δραματικά γεγονότα που θα εξωθούσαν μοιραία σε ακρότητες την κοινωνική ισορροπία του τόπου. Κατά συνέπεια καθιστώ δημόσια σαφές προς όλους ότι Άνοιξη και στήριξη της κυβέρνησης αποτελούν δύο αντίθετες θέσεις που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν“. Στις 7/9 έφυγε απ’ τη ΝΔ ο Στεφ. Στεφανόπουλος (βουλευτής Ηλείας), στις 8/9 οι Ν. Κλείτος (βουλευτής Σερρών) & Βασ. Ματζώρης (βουλευτής Αρκαδίας). Και στις 9/9 όλοι περίμεναν να φύγει ο Γεροντόπουλος (βουλευτής Έβρου), αλλά ο Γεροντόπουλος απλά παραιτήθηκε κι εμφανίστηκε ξαφνικά απ’ το πουθενά ο Συμπιλίδης (βουλευτής Κιλκίς), να ανεξαρτητοποιείται και να ρίχνει την κυβέρνηση. Κι ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι τον έριξαν τα συμφέροντα που σχετίζονταν με την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ. 

Σήμερα υπάρχουν άραγε βουλευτές στη ΝΔ ή στο Πασοκ, που να θεωρούν ότι “η κατολίσθηση της χώρας σε εθνικό, οικονομικό, θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο ξεπέρασε πλέον τα όρια του πολιτικού συναγερμού. Και ότι μόνον η διακοπή ανοχής προς τη σημερινή κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει επερχόμενα δραματικά γεγονότα που θα εξωθούσαν μοιραία σε ακρότητες την κοινωνική ισορροπία του τόπου”; Υπάρχουν βουλευτές που να σκέφτονται εθνικά, πατριωτικά και να αποτρέψουν το μεγάλο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας; Και θα βιώσει φέτος ο Σαμαράς στο πετσί του, για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, αυτά που έκανε ο ίδιος το 1993, για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ;

Η ιστορία έχει το κακό συνήθιο να επαναλαμβάνεται κάπου-κάπου ως φάρσα …

Αναρτήθηκε από Βήμα Σαρωνικού

Στην Πορτογαλία ξεφορτώνονται τα Μνημόνια, στην Ελλάδα ετοιμαζόμαστε για νέο

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ανέλπιστο δώρο αποτέλεσε για τον λαό της Πορτογαλίας η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πορτογαλίας να χαρακτη-ρίσει αντισυνταγματικά τα πρόσφατα μέτρα λιτότητας που ανακοίνωσε η δεξιά κυβέρ-νηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο. Το σημαντι-κότερο είναι πως η γενναία απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου προκάλεσε μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων με τελική κατάληξη οι Πορτογάλοι να απαλλαγούν από το βάρος των Μνημονίων μια ώρα αρχύτερα!

Η απόφαση που έλαβε το ανώτατο δικαστήριο της Πορτογαλίας την 1η Ιουνίου όσο κι αν ανέτρεψε τα σχέδια της κυβέρνησης και της Τρόικας δεν προκάλεσε έκπληξη. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που οι 13 ανώτατοι δικαστές πρότασσαν την διαφύλαξη του Συντάγματος απέναντι στις Μνημονιακές υποχρεώσεις της Πορτογαλίας. Πέντε επιπλέον φορές από τον Μάιο... του 2011, οπότε η μικρή χώρα της Ιβηρικής εισήλθε στον θαυμαστό κόσμο των Μνημονίων, έχουν ανατρέψει τον σχεδιασμό της κυβέρνησης, ακυρώνοντας την επιβολή μέτρων λιτότητας. Κάθε φορά σχεδόν η αιτιολογία ήταν ίδια: ότι οι περικοπές κοινωνικών δαπανών κι οι μειώσεις μισθών υπονόμευαν την συνταγματική δέσμευση  για ισότητα μεταξύ των πολιτών. (Στην Πορτογαλία μάλλον δεν θεωρούν κενό γράμμα τις συνταγματικές δεσμεύσεις…). Το ίδιο επικαλέστηκαν και τώρα που τα επιπλέον μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης περιελάμβαναν μειώσεις σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων (από 2 έως 12%) και περικοπές σε συντάξεις χηρείας κι επιδόματα ασθενείας και ανεργίας.

Επιπλέον, η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου έριξε λάδι στη φωτιά της πολιτικής κρίσης που άναψε μετά τις ευρωεκλογές. Το αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου που έφερε το αντιπολιτευόμενο σοσιαλιστικό κόμμα στην πρώτη θέση με 31,5% (κερδίζοντας 4,9%) και το κυβερνών δεξιό κόμμα στην δεύτερη με 27,7% των ψήφων (χάνοντας 12,4%) έδωσε νέα ώθηση στις συζητήσεις για την ανάγκη πρόωρων εκλογών. Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου σχεδόν μία εβδομάδα μετά έφερε στην επιφάνεια την πολυεπίπεδη αμφισβήτηση της κυβέρνησης Κοέλιο.

Αρνήθηκαν την δόση της Τρόικας

Το σημαντικότερο όμως είναι πως η απόφαση των ανώτατων δικαστών (που δέχθηκαν σφοδρότατη επίθεση από τον δεξιό πρωθυπουργό ο οποίος έφτασε να δηλώσει πως «η χώρα έχει ανάγκη καλύτερων δικαστών») έλυσε τον γόρδιο δεσμό των Μνημονίων. Η κυβέρνηση έχοντας την υποψία πως ενδέχεται και τα υποκατάστατα, ισοδύναμα (επί το ελληνικότερο) μέτρα που μπορεί να εισηγούνταν για να καλύψει την τρύπα που δημιουργήθηκε στον προϋπολογισμό αξίας 500 – 800 εκ. ευρώ, ήταν πολύ πιθανό να είχαν την ίδια τύχη από τους δικαστές, δημιουργώντας αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις της με την Τρόικα αποφάσισε να μην δεχτεί την τελευταία δόση ύψους 2,6 δισ. ευρώ από το συνολικό δάνειο ύψους 78 δισ. ευρώ. Έτσι, η έξοδος της Πορτογαλίας από το περίφημο πρόγραμμα διάσωσης (που τυπικά και μόνον έληγε στις 17 Μαΐου) επιβλήθηκε μια ώρα νωρίτερα και τα σχέδια των πιστωτών για μια σιωπηρή παράταση του Μνημονίου, σε βαθμό τέτοιο ώστε η Τρόικα να έχει άποψη για το δημοσιονομικό έλλειμμα ακόμη και του 2015, ακυρώθηκαν.

Η αξιέπαινη στάση των δικαστών της Πορτογαλίας (που προς τιμή τους έκλεισαν τα αφτιά τους σε κινδυνολογίες των ΜΜΕ για την υποτιθέμενη καταστροφή της χώρας, σε περίπτωση που απέρριπταν τα μέτρα λιτότητας της Τρόικας) αναβίωσε ένα «πορτογαλικό παράδοξο» που θέλει ιστορικής σημασίας προοδευτικές – δημοκρατικές τομές στην πρόσφατη ιστορία της χώρας να επιτυγχάνονται με πρωτοβουλία θεσμών που ο κανόνας τούς θέλει να αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους του κράτους και του συστήματος. Να είναι δηλαδή δυνάμεις της συντήρησης κι όχι της αλλαγής. Έτσι όπως το 1974 ήταν οι αξιωματικοί του στρατού που ανέτρεψαν με την Επανάσταση των Γαρυφάλων την δικτατορία του φασίστα Σαλαζάρ, το 2014, σαράντα χρόνια μετά οι δικαστές μπορούν να επαίρονται ότι αυτοί έβαλαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Τρόικας και των Μνημονίων. Προφανώς και στις δύο περιπτώσεις στρατιωτικοί και δικαστές εξέφρασαν τις αγωνιστικές διαθέσεις της κοινωνίας που προηγήθηκαν. Με αυτόν τον τρόπο έδειξαν ότι επικοινωνούν με τον σφυγμό του λαού και δεν ζουν αποκομμένοι στον χρυσελεφάντινο πύργο τους, ενώ αναβάπτισαν και το κύρος τους στη συνείδηση της κοινωνίας. Η στάση των δικαστών της Πορτογαλίας είναι ακόμη πιο αξιοθαύμαστη αν την αντιπαραβάλουμε με την στάση της δικαστικής εξουσίας σε άλλες χώρες που ισοπεδώθηκαν από τον οδοστρωτήρα των δρακόντειων μέτρων λιτότητας της Τρόικας. Επιλέγοντας σε αυτές τις χώρες να ταυτιστεί με την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία η δικαστική εξουσία στην πράξη όξυνε την ευρέως διαδεδομένη αμφισβήτηση που θρέφει η κοινωνία για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Καλύπτοντας την αντισυνταγματικότητα πολλών νόμων ακόμη και των ίδιων των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων και εθελοτυφλώντας σε κραυγαλέες παραβιάσεις της νομιμότητας, στο όνομα της συνέχειας του κράτους, η δικαστική εξουσία λειτούργησε σαν μακρύ χέρι των δανειστών, σαν το τελευταίο καταφύγιο τους…

Ευνοϊκή συγκυρία, υψηλή ρευστότητα

Η αλήθεια είναι πως η Πορτογαλία έδειξε την πόρτα της εξόδου στους τοκογλύφους της ΕΕ και του ΔΝΤ  αξιοποιώντας μια εξόχως ευνοϊκή συγκυρία που διαμορφώθηκε μετά το λεγόμενο πακέτο Ντράγκι που περιελάμβανε μείωση επιτοκίων του ευρώ και νέους πακτωλούς ρευστότητας στις τράπεζες, με στόχο να χρηματοδοτηθεί η παραγωγή και η απασχόληση. Το (εύκολα προβλέψιμο) αποτέλεσμα ήταν αντί να δώσουν δάνεια στις επιχειρήσεις οι τράπεζες να στρέψουν τη ρευστότητα της ΕΚΤ στην αγορά κεφαλαίων και να ακολουθήσει ένα ράλι στην αγορά ομολόγων που οδήγησε τις αποδόσεις τους σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Για παράδειγμα το κόστος δανεισμού της Ισπανίας διαμορφώθηκε σε πιο χαμηλά επίπεδα ακόμη κι απ’ το κόστος των ομολόγων των ΗΠΑ. Οι αποδόσεις των δεκαετών ομολόγων Ισπανίας και Ιταλίας έπεσαν στο 2,57% και 2,7% αντίστοιχα, με αποτέλεσμα το spread (διαφορά στην απόδοση με τα αντίστοιχα γερμανικά) να καταγράψει χαμηλό ρεκόρ τετραετίας. Η πλημμυρίδα ρευστού που δημιουργήθηκε ήταν τέτοια ώστε σύμφωνα με την Deutsche Bank οι αποδόσεις των δεκαετών γαλλικών ομολόγων ήταν τόσο χαμηλές μόνο την δεκαετία του 1740 κατά την διάρκεια του αυστριακού πολέμου για την διαδοχή…

Αξιοποιώντας αυτή την συγκυρία η Πορτογαλία στις 11 Ιουνίου προχώρησε στην επιτυχημένη έκδοση ομολόγων ύψους 975 εκ. ευρώ, ευελπιστώντας βάσιμα ότι θα μπορεί στο εξής με ομολογιακές εκδόσεις να καλύψει το κενό των χρημάτων που ανέμενε από την Τρόικα. Η μείωση του κόστους δανεισμού σε όλη την Ευρώπη, για λόγους που σχετίζονται με το κόστος χρήματος κι όχι με τις αναπτυξιακές προοπτικές, επανέφερε σχέδια έκδοσης ομολόγων στην Ελλάδα και την Κύπρο. Μάλιστα, στο απόγειο της εξαπάτησης της κοινής γνώμης, φιλομνημονιακός Τύπος και κόμματα εξουσίας εμφανίζουν την πτώση των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων (στο 3,95% έφτασε η απόδοση του ελληνικού 5ετούς που εκδόθηκε τον Απρίλιο από 4,95% που διαμορφώθηκε η απόδοσή του κατά την έκδοση) και την συνακόλουθη άνοδο της τιμής τους ως επιβράβευση από τις αγορές της γερμανόδουλης κυβέρνησης Σαμαρά! Τα επιτελεία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι το πιο επικίνδυνο δίδυμο που κυκλοφορεί στην επικράτεια: Αντί να εκμεταλλευτούν την συγκυρία και να επιδιώξουν να τερματίσουν το καθεστώς χρεοκρατίας, το μόνο που τους απασχολεί είναι να αποκομίσουν επικοινωνιακά οφέλη, να κοροϊδέψουν δηλαδή τους εργαζόμενους, εμφανίζοντας την πτώση των αποδόσεων των ομολόγων ως δικό τους επίτευγμα ή μήνυμα εξόδου από την κρίση!

Τα πράγματα μάλιστα είναι πολύ χειρότερα γιατί προ των πυλών βρίσκεται ένα νέο μνημόνιο που θα συνοδεύει το τρίτο δάνειο που προανήγγειλε (για πολλοστή φορά) ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφνγκαγκ Σόιμπλε, ύψους άνω των 10 δισ. ευρώ. Την συγκεκριμένη περίοδο αν η ελληνική κυβέρνηση δεν αποτελούταν από άβουλα όργανα και πειθήνιους εντολοδόχους των δανειστών κάλλιστα θα μπορούσε να σχεδιάσει την έξοδο από το Μνημόνιο και την κάλυψη ακόμη και των χρηματοδοτικών και δημοσιονομικών κενών που διέγνωσε το ΔΝΤ στην τελευταία του έκθεση (12,6 δισ. ευρώ για το 2015 και 7,5 δισ. για την τριετία 2015-2017 αντίστοιχα) από τις αγορές, απορρίπτοντας δημόσια την πρόταση των δανειστών για νέο δάνειο, που μόνο δεινά και βαθύτερη υπερχρέωση θα επιφέρει. Όπως ακριβώς δηλαδή έπραξε κι η Λισαβόνα, έστω από ανάγκη, που τρία χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου μνημονίου, τερματίζει οριστικά τον εφιάλτη. Στην Ελλάδα αντίθετα, εξ αιτίας επιλογών της κυβέρνησης τα τέσσερα εφιαλτικά χρόνια σύντομα θα γίνουν πέντε κι έπεται και συνέχεια…

από τα «Επίκαιρα»

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: (ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ)

Γράφει ο Λεωνίδας Ορφανουδάκης 
 

Μεθοδικά και ενσυνείδητα, πίσω στην 10ετία του 1950 οδηγούν τον τόπο ΓΕΝΙΚΑ!

Τότε την εκμετάλλευση κάθε εθνικού πόρου την είχαν ιδιώτες και μάλιστα ξένοι (η ΟΥΛΕΝ το ΝΕΡΟ της Αθήνας, η ΠΑΟΥΕΡ τις συγκοινωνίες της κ.λ.π). 

Να δούμε όμως ειδικά την Παιδεία λόγω επικαιρότητας. Τότε με τις εισαγωγικές εξετάσεις για την πρώτη τάξη (3η  την έλεγαν) του γυμνασίου, ξεχώριζαν ποια 11χρονα παιδία, μαζί με τα πολλά που απορριπτόταν στη συνέχεια σε αυτή την τάξη, θα πάνε κατευθείαν στο μεροκάματο. 

Αρκετά έπαιρναν μια μικρή παράταση μέχρι τα 15 τους χρόνια, για να δοκιμαστούν (συχνά εργαζόμενα), και στο σφαγείο της τρίτης (5ης) τάξης. Όσα παιδιά αποτύγχαναν και σε αυτή την τάξη κατέληγαν, μαζί με τα προηγούμενα στις λεγόμενες σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ. Αυτές προμήθευαν μικρούς σκλάβους στους εργοδότες με 40 δραχμές εβδομαδιάτικο (6 ημερών εργασίας). Τόσα έπαιρνα εκεί κι εγώ και ξέρω!!

Για τους τυχερούς που κατάφερναν τελικά να αποκτήσουν το απολυτήριο του γυμνασίου το δράμα συνέχιζε σε άλλες νέες πράξεις! Λεφτά για Φροντιστήρια! Λεφτά, (ένα μηνιάτικο του δασκάλου πατέρα μου), για την εγγραφή καθενός στη σχολή που πετύχαινε! Λεφτά και μετά μέσα, για τις σημειώσεις, κάποιων, κυρίων καθηγητών, αφού δεν θα περνούσες το μάθημά τους αν ο απέναντι από τη σχολή βιβλιοπώλης, δεν σε είχε γράψει στην κατάσταση όσων αγόρασαν τις φυλλάδες του!! 

Μην διερωτάστε τι μέτρα θα πάρει για την παιδεία η σημερινή κυβέρνηση. Δεν μελετούν! Δεν προβληματίζονται! Δεν καινοτομούν! Τσαπατσούλικα αντιγράφουν από τα πεπραγμένα της 10ετίας του 50 το θεσμικό πλαίσιο της πρώτης μεταπολεμικής (1947 – 1974)  ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑΣ και φυσικά δεν λειτουργούν έτσι μόνο για την Παιδεία αλλά γενικότερα.

Κάπου σε αρχείο που δεν έχω τώρα πρόχειρο, κράτησα μια σειρά άρθρων (της Ελευθεροτυπίας νομίζω, με τίτλο Η ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ  ΣΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ). Τα είχα διαβάσει και από τότε, σχεδόν ξεστραβώθηκα. Έβλεπα ή μάλλον προέβλεπα σταθερά που πάνε τα πράγματα. 

Μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου το 81 με ξενέρωσε για λίγα χρόνια και με έκανε να πιστέψω πως  η Ελλάδα μπορούσε να έχει μέλλον απαλλαγμένη από την Ξενοκρατία αλλά αυτό κράτησε λίγο!! Το ίδιο είχε καταφέρει και ο πατέρας του ο Γεώργιος Παπανδρέου το 63-65 . 

 Συνετέλεσε κι αυτός να μου γεννηθούν κάποιες ελπίδες καθώς ως τότε νόμιζα πως η Ξένη επιρροή ήταν συνέπεια της Βασιλείας και πίστεψα ο αφελής πως θα μπορούσαν να ξεκουμπιστούν μαζί.

 Αμ δε. Ο Βασιλιάς ο καλοπληρωνόμενος από εμάς, λακές των ξένων έφυγε, η ξενοκρατία όμως έμεινε και μένει!!! 

Δυο τρία πράγματα για τα σημερινά ξεπουλήματα και για τα τεκταινόμενα στην παιδεία ξεκίνησα να γράψω και κατάντησα να σας κουράσω και να σας στεναχωρήσω ίσως, όπως συμβαίνει πάντα με τις πικρές αλήθειες! 

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. 

ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΦΤΑΣΕ!

    Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΕΡΗ ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΤΗΣ

Το θέμα με τη ΔΕΗ με ψύχραιμη ματιά.

του Δημήτρη Κυπριώτη

Και εκεί που ο κόσμος έτρεχε και δεν έφτανε από το να πληρώνει φόρους και χαράτσια και από το να προσπαθεί να βρει λύσεις για  τα δάνεια  που τον έχουν φεσώσει στην κυριολεξία και αδυνατεί να τα πληρώσει, αλλά και από τα πάσης φύσεως καθημερινά του προβλήματα, νάσου ξαφνικά και το πρόβλημα με την πώληση της ΔΕΗ, ή τη δημιουργία της λεγόμενης «μικρής» ΔΕΗ.

Ένα πρόβλημα  που, ενώ σε πρώτη προσέγγιση ίσως να μη  δείχνει στον απλό Έλληνα τη σοβαρότητα που έχει, στην ουσία όμως πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά προβλήματα που θα  έχει τεράστιο αντίκτυπο  στην οικονομία, στις επιχειρήσεις, αλλά  και στην κάθε Ελληνική οικογένεια.

Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και προσπαθήσουμε όσο πιο απλά και ψύχραιμα μπορούμε να δούμε το τι ακριβώς συμβαίνει με την πώληση της ΔΕΗ, θα διαπιστώσουμε τα εξής:

Πρώτα από όλα θα πρέπει να θυμηθούμε ότι προτού δημιουργηθεί η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού με τη σημερινή της μορφή, υπήρχε η ιδιωτική εταιρεία Ενέργειας ξένων συμφερόντων, που για πολλά χρόνια, δημιούργησε κάποια δίκτυα και τα εκμεταλλευόταν, χωρίς να προβαίνει στις αναγκαίες επενδύσεις για την επέκταση και για τον εκσυγχρονισμό του δικτύου.

Στην πραγματικότητα ο εξηλεκτρισμός της Πατρίδας μας, στο σύνολο της Επικράτειας,  έγινε από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η κρατική ΔΕΗ, αφού από τότε άρχισαν να γίνονται  οι μεγάλες επενδύσεις και οι μεγάλες ηλεκτροπαραγωγικές  μονάδες.

Και σήμερα, στο πλαίσιο του γενικού ξεπουλήματος που έχει σημάνει, από τη στιγμή που η δουλοπαροικία του χρέους κατέλαβε κάθε τι που κοστολογείται από τους δανειστές για να ξεπληρώνονται τα συσσωρευμένα και αυξανόμενα χρέη, ήρθε και η ώρα του ξεπουλήματος της ηλεκτρικής ενέργειας.!

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση των υπάκουων και συνεργαζόμενων με τους δανειστές μας παρουσιάζει το θέμα του ξεπουλήματος της ΔΕΗ ως προσπάθεια δημιουργίας ανταγωνιστικών μονάδων για να πέσουν δήθεν οι τιμές του ρεύματος, είναι  μόνο ψευδές και αστείο επιχείρημα, για να μπορέσει να δικαιολογηθεί μία ακόμη καταστροφική πράξη  του εθνικού συμφέροντος.  

Η αλήθεια όμως είναι ότι, με τη δημιουργία της ενιαίας ΔΕΗ είχαμε πτώση στην τιμή του ρεύματος που έφτανε μέχρι και το 80% σε σχέση με την τιμή που παρείχαν οι ξένες  ηλεκτρικές εταιρείες. Σήμερα με αυτό που επιχειρείται οδεύουμε σε μία οπισθοδρόμηση εκείνης της εποχής!

Η αλήθεια είναι ότι, αν εφαρμοσθούν τα σχέδια της κυβέρνησης, τότε  σίγουρα θα μείνουν περιοχές της χώρας χωρίς ρεύμα, ιδιαίτερα οι παραμεθόριες που δεν έχουν πολλούς μόνιμους κατοίκους και  δεν θα μπορούν να προσφέρουν κέρδος στον ιδιώτη. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος θα είναι να στραφούν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών σε διπλανές χώρες!

Η αλήθεια είναι ότι, αυτό που η κυβέρνηση ονομάζει «μικρή» ΔΕΗ στην ουσία πρόκειται για το Εθνικό Ενιαίο Δίκτυο, που στην κυριολεξία κομματιάζεται  το ενιαίο και αδιαίρετό του σε επίπεδο ηλεκτρικής ενέργειας.

Η αλήθεια είναι ότι, το φυσικό μονοπώλιο μετατρέπεται σε ιδιωτικό και αυτό αποτελεί πρωτοτυπία της Ελλάδας, αφού στην Ολλανδία που είχε επιχειρηθεί παρόμοια μετατροπή, επειδή δεν επέτυχε, η ηλεκτρική της ενέργεια ξαναγύρισε σε κρατικό-εθνικό έλεγχο!

Και φυσικά αν τελικά μπορέσει η κυβέρνηση να περάσει και αυτό το ξεπούλημα, τότε είναι σίγουρο ότι πολύ γρήγορα την ίδια τύχη θα έχουν τα νερά της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΥΑΘ.

Μοναδικός τρόπος να αποφευχθούν όλα τα παραπάνω είναι η σθεναρή αντίσταση- αντίδραση του λαού, όσο ακόμη είναι καιρός!

ΠΕΡΙ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Κάθε επιδίωξη Συμμαχίας υπακούει σε ένα και μόνο κανόνα: Η Συμμαχία οφείλει να αυξήσει την ισχύ τουλάχιστον ενός εκ των συμβαλλομένων. Αυτονόητο είναι ότι υπάρχει κοινός στόχος, χωρίς αυτόν δεν υπάρχει Συμμαχία. Οι Συμμαχίες μπορεί να είναι πρόσκαιρες, να οφείλονται πχ στην ανάγκη να αντιμετωπιστεί κοινός ισχυρός (ισχυρότερος) εχθρός, ή να έχουν στρατηγική προοπτική, να εκφράζουν μακροπρόθεσμα συμφέροντα. Σύμμαχος μπορεί να είναι ακόμα και ένα μόνο άτομο αν πχ αποτελεί σύμβολο, διαθέτει εξαιρετική απήχηση και κύρος στον κόσμο. Με απλά λόγια οι Συμμαχίες είναιπρακτικό ζήτημα και όχι ιδεολογικό. Δεν χρειάζεται να αγαπάς ούτε καν να εκτιμάς το σύμμαχό σου. Αρκεί να καλύπτει συγκεκριμένη ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή. Όλα αυτά δεν είναι Θεωρία περί Συμμαχιών. Είναι η προαιώνια πρακτική τους. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν σύμμαχοι που προδίδουν, που μένουν πιστοί, που εγκαταλείπουν κλπ, κλπ.

Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τις Συμμαχίες έχει αποκτήσει ένα μάλλον σουρεαλιστικό περιεχόμενο. Η κουβέντα συνοψίζεται ως εξής:

Αν συμμαχήσουμε με τους τάδε κάνουμε αριστερή στροφή ενώ αν πάμε με τους δείνα στρεφόμαστε προς τα δεξιά. Η πραγματικότητα είναι αντίστροφη. Έχεις πολιτική και στόχους και αναζητάς συμμάχους για να τους πετύχεις. Το πολύ που μπορούμε να πούμε είναι ότι η επιλογή των Συμμάχων επισημοποιεί και επισφραγίζει δημοσίως την προειλημμένη απόφαση.

Στο ΚΚΕ εσ. όπου υπήρχαν σημαντικές αντιθέσεις (και υπήρχαν) απόφευγαν να τις συζητήσουν επειδή φοβόντουσαν ότι θα τσακωθούν άγρια, ίσως διασπαστούν. Αυτή η υποκριτική στάση πέρασε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι αντί να συζητηθεί ευθέως κάθε επίμαχο ζήτημα δολιχοδρομούμε αναζητώντας παρακαμπτήριες. Αντί πχ να τεθεί ευθέως σε συζήτηση η στάση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Τουρκίας, κουβεντιάζουμε για τη Σαμπιχά. Αυτό δεν έβλαπτε ιδιαίτερα όσο η αριστερά ήταν στο 4%. Αλλά είναι κυριολεκτικά καταστροφικό αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Διότι η κυβέρνηση θα πάρει αποφάσεις, δεν θα κελαηδάει ασκόπως και ακόπως από την Κουμουνδούρου. Αν, όμως, η «υπόθεση Σαμπιχά» αποκαλύπτει «εξ όνυχος τον λέοντα» τότε μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι δεν χρειάζεται η ΔΗΜΑΡ και οΚουβέλης ούτε το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος για να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ μια συγκεκριμένη πολιτική έναντι της Τουρκίας. Την έχει ήδη επιλέξει. Με απτές, καταγεγραμμένες αποδείξεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι η Σαμπιχά εξοντώθηκε και ο Χριστόπουλος έμεινε στο ευρωψηφοδέλτιο, παρά το ότι κάποιοι ζήτησαν να μην είναι υποψήφιος. Το ότι κανένα ρεύμα, καμία τάση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιδρά στο όργιο παραβιάσεων και απειλών της Τουρκίας στο Αιγαίο υποδηλώνει ότι όντως οι επιλογές είναι δεδομένες και δεν αμφισβητούνται.

Στα Οικονομικά, δηλαδή τη συνολική στάση έναντι των Μνημονίων/Χρέους/ Ευρώ κλπ έχουν ειπωθεί τόσα που δύσκολα ο οποιοσδήποτε σύμμαχος θα μπορούσε να τα θολώσει περισσότερο. Για να μιλάμε με ονόματα ποιος πιστεύει ότι ο χ Κουβέλης (ή ο ψ ΠΑΣΟΚ) θα αναγκάσει ή θα εμπνεύσει τον Δραγασάκη, τον Μηλιό, τον Σταθάκη ή τον ίδιο τον Τσίπρα να πάνε δεξιά ή πιο αριστερά; Να πάρουν αποφάσεις ριζικά αντίθετες με ότι έχουν ήδη καταλήξει;

Τι μένει; Να βρεθούν 121 ψήφοι για να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να πάμε σε εκλογές. Εδώ ο στόχος είναι περιορισμένος και σαφής. Αλλά δεν είναι κοινός. Διότι όσοι δεν θέλουν Πρόεδροαπό αυτή τη Βουλή δεν θέλουν και εκλογές επειδή δεν ελπίζουν σε επανεκλογή τους, οι περισσότεροι. Το αντάλλαγμα θα είναι πχ να μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι αριθμητικά απαραίτητοι. Καλώς. Η κυβέρνηση θα πέσει και θα πάμε σε εκλογές. Αλλά τότε θα πρέπει να εξηγηθεί στον κόσμο πως αυτοί που αποδοκίμασε ρητά και κατηγορηματικά για όσα έκαναν βρέθηκαν στα αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια τουΣΥΡΙΖΑ. Μα όπως βρέθηκε και ο Χριστόπουλος στο ευρωψηφοδέλτιο θα μπορούσε να απαντήσει ο τυχαίος. Αν, όμως, καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα, τότε, όπως ήδη προειδοποίησε στις ευρωεκλογές, ο τυχαίος θα μπορούσε στις εκλογές να αποβεί μοιραίος.

ΥΓ Το κείμενο δεν προτείνει λύση στο αίνιγμα όχι επειδή δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να υποδεικνύει λύσεις αλλά γιατί όσοι έχουν τα γένια οφείλουν να αποδείξουν στον κόσμο ότι έχουν και τα χτένια. Αλλιώς πως θα κυβερνήσουν;

Πηγή : iskra.gr