O λαός χαρτί της μπλόφας ή υποκείμενο ανατροπής;

---

 
Παναγιώτης Μαυροειδής

Η συζήτηση περί εκλογών, δημοψηφίσματος και γενικά έκφρασης της λαϊκής θέλησης, αναδεικνύει το διαφορετικό προσέγγισης του  ρόλου του λαϊκού παράγοντα και της δράσης του από τον ΣΥΡΙΖΑ και την αντικαπιταλιστική αριστερά αντίστοιχα.

Δε μιλάμε εδώ για την άποψη των ευρωκρατών και των κλασικών (ξεπουπουλιασμένων) αστικών κομμάτων, που θεωρούν μια προσφυγή στο λαό, σχεδόν σαν …εκτροπή.

Αναφερόμαστε σε εκείνη την αντίστροφη ερμηνεία της λαϊκής ψήφου που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ που συμπυκνώνεται στο σχήμα ‘’ο λαός δε μας έδωσε εντολή να φύγουμε από την ευρωζώνη’’. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε όμως εντολή να ξηλώσει τα μνημόνια. Το ότι ισχυρίστηκε ότι αυτό μπορεί να το καταφέρει μέσα στην ευρωζώνη είναι δικό του πρόβλημα και είναι απαράδεκτο να το φορτώνει στο λαό. Αν ο κόσμος πρότασσε την παραμονή στο ευρώ, απλά θα ψήφιζε Σαμαρά.

Τις τελευταίες μέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται πως αφήνει ανοιχτό  να λύσει αυτό το ‘’πρόβλημα’’ στην ‘’ασάφεια’’ της λαϊκής εντολής, μέσω  δημοψηφίσματος.

Πλασάρονται (άτυπα) τρεις  εκδοχές, η μία χειρότερη από την άλλη.

Πρώτη εκδοχή δημοψηφίσματος: ‘’Σας είχαμε πει ότι θα λύσουμε τα προβλήματα μένοντας μέσα στο ευρώ. Τελικά, για να μείνουμε στο ευρώ, -που εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένο και σωστό  να μείνουμε -,  χρειάζεται να δεχτούμε συνέχιση κάποιων μνημονιακών μέτρων, αλλιώς μας διώχνουν και ένας θεός ξέρει τι θα γίνει. Μας δίνετε εξουσιοδότηση να μείνουμε στο ευρώ, παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις ή όχι;’’

Δεύτερη εκδοχή δημοψηφίσματος: ‘’Σας είχαμε πει ότι θα λύσουμε τα προβλήματα μένοντας μέσα στο ευρώ. Τελικά, σύμφωνα και με τους εταίρους μας, αν επιμείνουμε στην προώθηση λύσης  όλων αυτών των προβλημάτων θα βρεθούμε έξω από το ευρώ, -που εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένο και σωστό  να μείνουμε -και ένας θεός ξέρει τι θα γίνει αν θα φύγουμε. Μας δίνετε εξουσιοδότηση, να φύγουμε από το ευρώ και ότι βγει, ή όχι;’’

Τρίτη εκδοχή δημοψηφίσματος: ‘’Διαπραγματευτήκαμε με τους εταίρους μας και καταλήξαμε σε ένα νέο πρόγραμμα που περιλαμβάνει ιδιωτικοποιήσεις, πλεονάσματα, λιτότητα και άλλα σχετικά. Αυτά καταφέραμε χωρίς να μας ρίξουν και με δυνατότητα να δοκιμάσουμε την εφαρμογή του υπόλοιπου προγράμματος. Εγκρίνετε αυτή τη συμφωνία, ή να πάρουμε δρόμο με κίνδυνο να έλθει η Χρυσή Αυγή;’’

Θέλουμε να πούμε τούτο: Πριν από τις απαντήσεις, έχουν σημασία τα ερωτήματα που θέτει κανείς. Μα και βαραίνει καθοριστικά η θέση που παίρνει απέναντι στα ερωτήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το ερώτημα της προσφυγής σε ένα δημοψήφισμα από σκοπιά παραπλάνησης και τρομοκράτησης του λαού, υπεράσπισης της παραμονής στην ευρωζώνη και την ΕΕ, διαχείρισης και αναίρεσης του μισού βήματος του λαού προς την ανατροπή και ως ένα χαρτί στο παιχνίδι της μπλόφας με τα αφεντικά της ευρωζώνης στη διαδικασία της ‘’διαπραγμάτευσης’’.

Πρόκειται για μια βαριά πολιτική ευθύνη που έρχεται να συμπληρώσει μια πολιτική υποταγής στην ευρωζώνη.

Στον αντίποδα αυτής της λογικής, η αντεπίθεση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, τόσο για την διεκδίκηση και απόσπαση καταχτήσεων εδώ και τώρα (οικονομικές απώλειες, μέτρα για τους ανέργους, παιδεία, υγεία κλπ), όσο και για πολιτικούς κομβικούς στόχους όπως η στάση πληρωμών και άμεση διαγραφή όλου του χρέους, είναι ο μόνος δρόμος για να μην πάει η λαϊκή προσδοκία στα βράχια και να μείνει ανοιχτή η δυνατότητα της ανατροπής. Σε αυτό το δρόμο και μόνο μπορεί να επιβληθεί ρωγμή ή/και νίκη στην αστική πολιτική και σε διαδικασίες δημοψηφίσματος.

 Εδώ θα δοκιμαστούν και όλες οι δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της αριστεράς.

Νέα σελίδα στο Κυπριακό μετά τη νίκη Ακκιντζί

Σχόλιο: Με κάθε επιφύλαξη και μέχρι νεώτερων και ασφαλέστερων πληροφοριών για το νέο Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακκιντζί, που ήταν ο νικητής των εκλογών στη Β.Κύπρο, έναντι του Ντερβίς Έρογλου, αναδημοσιεύουμε τις ανταποκρίσεις από τη Λευκωσία.

Του Γιώργου Κασκάνη, Λευκωσία

Με ποσοστό 60% ο Μουσταφά Ακκιντζί επικράτησε θριαμβευτικά στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών στη Βόρεια Κύπρο. «Καιρός να κλείσουμε τις πληγές και να προχωρήσουμε μπροστά», ανέφερε ο Ακκιντζί για το Κυπριακό.

Την αίσθηση μιας νέας δυναμικής αποκτά το Κυπριακό από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκλογής του Μουσταφά Ακκιντζί στα κατεχόμενα. 

Χθες βράδυ, πριν ακόμα ανέβει στην εξέδρα της νίκης, επικοινώνησε με τον κ. Ακκιντζί ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης ο οποίος τον συνεχάρη, ενώ συμφώνησαν να έχουν συνάντηση τις αμέσως επόμενες μέρες.

Την επίλυση του Κυπριακού βλέπει ως βασική αποστολή του ο Μουσταφά Ακκιντζί

Τηλεφωνική επικοινωνία με τον νέο τουρκοκύπριο ηγέτη είχε και ο ειδικός σύμβουλος του ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών, Έσπρερ Μπαρθ Άιντε, ο οποίος επιστρέφει στην Κύπρο στις 4 Μαΐου με στόχο την επανέναρξη των συνομιλιών.

Ο ίδιος ο κ. Ακκιντζί, μιλώντας στους οπαδούς του μετά τη σαρωτική νίκη επί του Έρογλου με ποσοστό 60%, είπε ότι η αποστολή του είναι η λύση του Κυπριακού. «Ως Τουρκοκύπριοι υποφέραμε το 1963, αλλά και οι Ελληνοκύπριοι υπέφεραν το 1974. 
Καιρός να κλείσουμε αυτές τις πληγές και να προχωρήσουμε μπροστά», είπε ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων. Ανακοίνωσε μάλιστα ότι είναι έτοιμος να συζητήσει το θέμα της Αμμοχώστου με την ταυτόχρονη νομιμοποίηση του αεροδρομίου της Τύμπου και του λιμανιού της Αμμοχώστου.
 
«Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την ειρήνη στην Κύπρο»

Θετικά αποτιμά την εκλογή Ακκιντζί η Λευκωσία

Η Λευκωσία από την πλευρά της χαιρέτισε την εκλογή Ακκιντζί, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να εκφράζει την ελπίδα ότι θα ανοίξει μια νέα σελίδα στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού. 

Θετική η ανταπόκριση και των πολιτικών κομμάτων, με εξαίρεση το ΔΗΚΟ του κ. Παπαδόπουλου, το οποίο εμφανίστηκε ιδιαίτερα επιφυλακτικό.

Το σκηνικό χθες βράδυ στα κατεχόμενα θύμιζε κάτι από την εξέγερση των Τουρκοκυπρίων το 2002-2003, εναντίον του καθεστώτος Ντενκτάς. Εκατοντάδες νεαροί οπαδοί του Ακκιντζί φώναζαν το σύνθημα «Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την ειρήνη στην Κύπρο» και χόρευαν στους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας υπό τους ρυθμούς κυπριακών παραδοσιακών τραγουδιών. 

Στο επιτελείο Ακκιντζί όπου έγιναν οι πρώτοι πανηγυρισμοί, μαζεύτηκαν και δεκάδες Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι πέρασαν το οδόφραγμα για να γιορτάσουν τη νίκη του μετριοπαθούς τουρκοκύπριου πολιτικού.

«Αλλαγή σκοπιάς» χαρακτήρισε το αποτέλεσμα ο χαμένος των εκλογών Ντερβίς Έρογλου, ο οποίος είπε ότι οι πολίτες έστειλαν μήνυμα, το οποίο πρέπει να πάρουν κυρίως τα κόμματα και οι πολιτικοί.

ΗΠΑ: Απαγόρευση σίτισης Αστέγων με Νόμο!

                                                                          

Τριάντα τρεις (33) πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής  έχουν ήδη απαγορεύσει ή σκοπεύουν να απαγορεύσουν τη σίτιση σε άστεγους ανθρώπους και μερικοί Δήμοι από τις πόλεις αυτές, απειλούν  με φυλάκιση, εάν συλληφθεί κάποιος πολίτης  να δίνει έστω και ένα πιάτο φαγητό!

  

Οι νόμοι αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι για την πρόληψη του φαινομένου των αστέγων, κατά το νεοφιλελεύθερο  σκεπτικό, ότι οι  άστεγοι  «επαναπαύονται», είναι  τεμπέληδες και δεν αναζητούν εργασία.

Ενώ παράλληλα, η δωρεάν σίτιση στερεί «κέρδη» από τις «επίσημες» φιλανθρωπικές εταιρείες που παίρνουν κονδύλια από τον προϋπολογισμό, δημιουργώντας μια νέα βιομηχανία από τον πόνο και την ανέχεια που οι ίδιες οι ελίτ δημιουργούν, οι άστεγοι αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες για να είναι χωρίς τροφή και στέγη.

«Οι πόλεις» σκέφτονται ότι κόβοντας την πηγή τροφής, αυτό θα κάνει τους άστεγους να φύγουν μακριά»… .Ναι και  να πάνε στην διπλανή πολιτεία… Να αμέσως πως το σύστημα δημιουργεί εγκληματίες. Η Αλληλεγγύη θα έπρεπε να είναι η απάντηση στο κοινωνικό αυτό φαινόμενο και   όχι η «κλωτσιά» να πάει στον  διπλανό.

 
«Βοηθήστε να σταματήσει αυτή η σκληρότητα» καλούν ανθρωπιστικές οργανώσεις για να σταματήσουν τα σχέδια για την απαγόρευση, δίνοντας τροφή στους άστεγους τώρα! Όμως όπως φαίνεται από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις, δύσκολα θα τους ακούσουν επίσημοι φορείς των Πολιτειών.

O πόλεμος των αγωγών και η Γενοκτονία των Αρμενίων

Και ξαφνικά τους έπιασε όλους η ευαισθησία και ο πόνος για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων έναν αιώνα μετά. Και ξεκίνησαν οι δακρύβρεχτες δηλώσεις για τη γενοκτονία, αρχής γενομένης από τον Πάπα Φραγκίσκο που γνωρίζει πως να ασκεί πολιτική μέσω του θρησκευτικού αξιώματος (γεωθρησκεία) ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν Γάλλοι, Ρώσοι ακόμη και οι Γερμανοί.
 

Λοιπόν, για να μην μας δουλεύουν για τα δήθεν αγνά συναισθήματα τους, ας δούμε λίγο το ρόλο της Αρμενίας στο γεωπολιτικό παιχνίδι και στην προσπάθεια που γίνεται για την κατάκτηση της κυριαρχίας στην Ευρασία.

Η Αρμενία είναι η χώρα κλειδί όπως εξελίσσονται σήμερα τα δεδομένα καθώς εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης, βρίσκεται ανάμεσα στις σφαίρες επιρροής της Ρωσίας και της Δύσης.

Η Αρμενία επίσημα Δημοκρατία της Αρμενίας, είναι μια χώρα της Ευρασίας ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και την Κασπία Θάλασσα στο Νότιο Καύκασο. Συνορεύει στα δυτικά με την Τουρκία, στα βόρεια με τη Γεωργία, ανατολικά με το Αζερμπαϊτζάν και το Ιράν στα νότια. Βρίσκεται στο σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ανατολική Ευρώπη και τη Δυτική Ασία, ενώ είχε και έχει εκτεταμένους κοινωνικοπολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς με την Ευρώπη.

Πρώην Σοβιετική Δημοκρατία και τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, η Αρμενία είναι σήμερα μέλος σε πάνω από 40 διεθνείς οργανισμούς, μεταξύ άλλων στα Ηνωμένα Έθνη, το Συμβούλιο της Ευρώπης, την Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης, την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και τον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία στη Μαύρη Θάλασσα.

Συμμετέχει επίσης στο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ "Συνεργασία για την ειρήνη" (PfP) και στον Οργανισμό Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας. Είναι επίσης μέλος-παρατηρητής στην Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα και στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. 

{Για όσους δεν γνωρίζουν το Κίνημα των Αδεσμεύτων, ή Κίνηση των Αδεσμεύτων γνωστότερη με το διεθνές αρκτικόλεξο ΝΑΜ, (εκ του Non-Aligned Movement), είναι μία διεθνής οργάνωση, αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ, μεταξύ των Αδεσμεύτων χωρών των οποίων η πολιτική δεν ευθυγραμμίζεται με την πολιτική των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ-Ρωσίας). Αποτελείται από 118 κράτη ενώ συμμετέχουν και 18 κράτη παρατηρητές. Πρόεδρος του κινήματος από το 2013 είναι ο Χασάν Ρουχανί (Ιράν)}


Επιστρέφοντας, τώρα, στο ρόλο της Αρμενίας, να θυμίσουμε πως τα ορυχεία της χώρας παράγουν χαλκό, ψευδάργυρο, χρυσό και μόλυβδο ενώ μικρά κοιτάσματα άνθρακα, φυσικού αερίου και πετρελαίου που έχουν εντοπιστεί δεν έχουν ακόμα αξιοποιηθεί.  

Πιο σημαντικό ρόλο, όμως, παίζει η θέση της δίπλα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, περιοχή που αποτελεί πηγή διαμάχης ανάμεσα σ΄αυτήν και το Αζερμπαϊτζάν.

 

Από το  Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας και Ελλάδας θα κατευθύνεται στη κεντρική Ευρώπη ο Balkan Stream. 

 

Το Αζερμπαϊτζάν έχει προτείνει στη Ρωσία ως λύση για τη δημιουργία του νέου αγωγού, μέσω του δικτύου της εταιρείας ΔΕΣΦA (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου  που ελέγχει το δίκτυο διανομής φυσικού αερίου στην Ελλάδα).

Υπενθυμίζουμε πως η  αζέρικη εταιρεία “SOCAR” αγόρασε το Δεκέμβριο του 2013 με  400 εκατομμύρια ευρώ το 66% της ΔΕΣΦA. Αλλά, η  ολοκλήρωση της μεταφοράς του ποσοστού  στους Αζέρους είχε μπλοκαριστεί από την Κομισιόν, λόγω νομικών κωλυμάτων και φαίνεται πως εκκρεμεί ακόμη. Όπως και να έχει όμως, το Αζερμπαϊτζάν μπαίνει στην ευρωπαϊκή αγορά αερίου.

Στη περιοχή του Καυκάσου η Ρωσία μέχρι στιγμή και όπως εξελίσσονται τα πράγματα βγαίνει παντοδύναμη, κάτι που δεν αρέσει ιδιαίτερα στην ενεργειακά εξαρτημένη Ευρώπη αλλά ούτε και στις ΗΠΑ. 

 

Μπορεί, λοιπόν, σε προηγούμενο χρόνο ο “South Stream” να ματαιώθηκε μετά τις αμερικάνικές πιέσεις, μπορεί η Κομισιόν να κατηγορεί τη Gazprom για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης στις αγορές της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης αλλά ο πόλεμος των αγωγών δε σταματά εκεί. Το παιχνίδι συνεχίζεται και σε διπλωματικό επίπεδο. 

 

Οι πρόσκαιρες συμμαχίες απαιτούνται ακόμη κι αν αυτές έχουν να κάνουν με την άσκηση επιρροής στην περιοχή μέσω δηλώσεων. Έστω κι αν αυτή η δήλωση αφορά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. 

Γιώτα Χουλιάρα 

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΝΤΙΜΗΣ ΡΗΞΗΣ

Σχόλιο: Άντε να το δούμε και αυτό. Από τον έντιμο συμβιβασμό στην έντιμη ρήξη! Το θέμα είναι αν θα σταματήσουμε να γυροφέρνουμε το πρόβλημα και αν θα μπούμε στην ουσία του. Θέλουμε ή δεν θέλουμε να σταματησουμε την κρίση και την καταστροφική πορεία της χώρας; Αυτό είναι το κύριο ζήτημα. Αν όχι, τότε  ας συνεχίσουμε να παίζουμε ως κυβέρνηση  το ίδιο βιολί και τον ίδιο  σκοπό, έντιμα και χωρίς φτιασιδώματα. Αν ναι, τοτε πρέπει να επιλέξουμε το δρόμο που μας δίνει διαζύγιο από τους λεγόμενους και εταίρους ή διαφορετικά τοκογλύφους. Οπότε η ρήξη  θα  είναι ρήξη, χωρίς κανένα άλλον  επιθετικό προσδιορισμό..


Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταστήσει υποχρεωτική, με την ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, την μεταφορά διαθέσιμων των φορέων του δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Τράπεζα της Ελλάδας σηματοδοτεί αναμφίβολα σημείο καμπής στις πολιτικές εξελίξεις. 

Η υψηλού ρίσκου αυτή κίνηση αναδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την κρισιμότητα της κατάστασης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δύο μήνες μετά την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη. 

Το βασικό, και στην ουσία το μόνο ουσιαστικό, επιχείρημα που είχε τότε διατυπωθεί υπέρ της συμφωνίας ήταν ότι «αγόραζε χρόνο», έστω και με επώδυνο αντίτημο, έτσι ώστε να προετοιμαστεί με καλύτερους όρους η «μεγάλη διαπραγμάτευση» του καλοκαιριού.

Ο ισχυρισμός ήταν ότι για ένα τετράμηνο η ΕΚΤ θα σταματούσε το «μαρτύριο της σταγόνας» στο οποίο υποβάλλει το τραπεζικό σύστημα, και κατ’επέκταση την οικονομία, από τις 5 Φεβρουαρίου, όταν αποφάσισε να διακόψει τον βασικό μηχανισμό χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών. 

Διότι όπως είναι πλέον ευρύτερο αποδεκτό, η ελληνική κυβέρνηση σύρθηκε στην υπογραφή αυτής της ετεροβαρούς συμφωνίας υπό το φάσμα της διογκούμενης φυγής καταθέσεων και της απειλούμενης κατάρρευσης των τραπεζών.

Τώρα, με τα δημόσια ταμεία να αδειάζουν για να μην διακοπεί η εξυπηρέτηση του χρέους και ορισμένων ασυμπίεστων υποχρεώσεων του κράτους είναι πλέον σαφές ότι ο μόνος χρόνος που κερδήθηκε είναι αυτός που λειτουργεί υπέρ των Ευρωπαίων, και ότι η ελληνική πλευρά βρίσκεται εκτεθειμένη στους διαρκώς εντεινόμενους εκβιασμούς τους από μια διαρκώς επιδεινούμενη θέση. 

Το πρωτοφανές κλίμα του Eurogroup της Ρίγας, με τον Ελληνα ΥΠΟΙΚ να προπηλακίζεται λεκτικά και να λοιδωρείται από τους ομολόγους του (ακόμη κι από αυτούς χωρών του βεληνεκούς της... Σλοβενίας) πιστοποιεί με τον πιο εύγλωττο την έκταση της διολίσθησης που έχει συντελεσθεί εντός διμήνου.

ΕΝΑ «ΛΑΘΟΣ»... ΚΑΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ

Σε μια αξιοσημείωτη τοποθέτησή του αυτήν την εβδομάδα, ο αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε χαρακτηριστικά: «εμείς κάναμε ένα λάθος, όταν μπήκε η υπογραφή στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, ότι δεν σιγουρέψαμε πως αυτή η συμφωνία θα ήταν το σήμα προς την ΕΚΤ για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη ρευστότητα»[1]. Το "λάθος" όμως αυτό, που δεν αφορά κάποια δευτερεύουσα όψη αλλά το κεντρικό σημείο της συμφωνίας, δεν είναι προϊόν αβλεψίας. Εχει μια συγκεκριμένη αιτία, που είναι πολιτικού και όχι τεχνικού χαρακτήρα. 

Η ελληνική πλευρά δεν έλαβε υπ'όψη της αυτό που ήταν προφανές εξ'αρχής, ότι η ΕΚΤ και η ΕΕ δεν θα κάθονταν με σταυρωμένα χέρια με μια αριστερή κυβέρνηση απέναντί τους. Το πιο βαρύ όπλο που διαθέτουν είναι αυτό της ρευστότητας, πολύ λογικά και προβλέψιμα λοιπόν προσέφυγαν αμέσως σ’αυτό. 

Και φυσικά οι δανειστές είχαν και έχουν κάθε λόγο να συνεχίσουν να σφίγγουν τη «θηλειά» (ο όρος είναι του Αλέξη Τσίπρα στην συνέντευξή του στο Der Spiegel στις 7 Μαρτίου[2]) μέχρις ότου οδηγήσουν την ελληνική πλευρά σε πλήρη υποχώρηση – ή στον συντελούμενο στραγγαλισμό.

Για να το πούμε διαφορετικά, εάν με τη συμφωνία της 20 Φλεβάρη οι δανειστές δέχονταν να "εξασφαλίσουν ρευστότητα", εάν δηλαδή αποσυνέδεαν την παροχή της από τους συγκεκριμένους (και εξόχως μνημονιακούς) όρους που θέλουν να επιβάλλουν, τότε θα είχαν απλά παραιτηθεί από το βασικό μέσο πίεσης που διαθέτουν. 

Το να πιστεύει κανείς κάτι ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο αποτελεί ένδειξη μέγιστης πολιτικής αφέλειας, αν όχι τύφλωσης, όταν μάλιστα σημαντικό τμήμα του ίδιου του κόμματος προειδοποιούσε εξ’αρχής για το αναπόδραστο αυτής της εξέλιξης. 

Το «λάθος» απορρέει λοιπόν από μια θεμελιακά λανθασμένη υπόθεση εργασίας, που στηρίζει εξαρχής την όλη στρατηγική της κυβέρνησης: ότι "θα τα βρούμε εν τέλει" με τους δανειστές υλοποιώντας το πρόγραμμα του Σύριζα εντός ευρωζώνης, με άλλα λόγια από την λογική του «αριστερού ευρωπαϊσμού».

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;

Οσο κι αν έχει γίνει κατάχρηση της λέξης, δεν βρίσκουμε άλλη για να επισημάνουμε ότι η κατάσταση είναι απολύτως οριακή.

Με την μέθοδο και το περιεχόμενο της ΠΝΠ η κυβέρνηση βρίσκεται πλέον σε μια πολύ δύσκολη θέση στο πολιτικό και όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο. 

Ισως έχουν αρχίσει να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για «κατσαρολάδες» αλά ελληνικά, κατά το πρότυπο των όσων υποκινούν εναντίον των αριστερών κυβερνήσεων οι αντιδραστικές και ξενόδουλες αντιπολιτεύσεις στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Η μόνη οδός διαφυγής από τον κίνδυνο εγκλεισμού στο μνημονιακό κλουβί και την απειλούμενη εκτροπή είναι η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και η επανασύνδεση με το μαχητικό και ελπιδοφόρο κλίμα που επικρατούσε ως τις 20 Φεβρουαρίου.

Οχι, δεν είναι αργά, αντίθετα τώρα ακριβώς είναι η ώρα για καθαρές κουβέντες, οι μόνες που μπορούν να αγγίξουν και να κινητοποιήσουν τον λαό ακριβώς επειδή τον αντιμετωπίζουν με τον πρέποντα σεβασμό, ως ενήλικα και πρωταγωνιστή των εξελίξεων .

Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι η ριζική αλλαγή πορείας και το άνοιγμα δρόμων ανατροπής και χειραφέτησης για τον λαό της, για τις εργαζόμενες τάξεις, αλλά και για το μέλλον των λαών και των εργαζόμενων της Ευρώπης.

Σ’αυτήν την ιστορική προσπάθεια, «το μόνο πράγμα που έχουμε να φοβηθούμε είναι τον ίδιο τον φόβο», όπως είπε ο Ρούζβελτ όταν, αναλαμβάνοντας τα προεδρικά του κάθηκοντα, πρότεινε το «μεγάλο άλμα» (για τα δεδομένα των ΗΠΑ) του New Deal. Τον φόβο με όποιο όνομα κι αν εμφανίζεται σήμερα, και ειδικότερα με αυτό του Grexit.

Είναι λοιπόν η ώρα να ξεκαθαριστεί κατ’αρχήν ότι οι όποιοι πόροι εισρέουν τώρα στα δημόσια ταμεία μέσω της ΠΝΠ προορίζονται για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας και όχι για την αποπληρωμή των δανειστών-τοκογλύφων.

Είναι η ώρα να τελειώνουμε με την ξύλινη και αποκοιμιστική γλώσσα περί "διαπραγμάτευσης που πάει καλά" και "συμφωνίας που, ας μην ανησυχούμε, έρχεται».

Είναι η ώρα να σταματήσουν άμεσα οι σουρεαλιστικές αναφορές στις "αμοιβαία επωφελείς λύσεις" και τους «εταίρους» με τους οποίους είμαστε δήθεν «συνιδιοκτήτες της ΕΕ».

Είναι η ώρα να δημοσιοποιηθούν στην ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη τα στοιχεία που αποδεικνύουν τον ανηλεή πόλεμο που δέχεται η κυβέρνηση γιατί αρνείται την υποταγή.

Και είναι, πάνω απ’όλα, η ώρα να προετοιμαστούμε επιτέλους, πολιτικά, τεχνικά και πολιτισμικά, για την μοναδική «έντιμη» διέξοδο, την ρήξη με αυτόν τον εσμό αδίστακτων τοκογλύφων και τζιχαντιστών του νεοφιλελευθερισμού.

Είναι η ώρα να συγκεκριμενοποιηθεί το περιεχόμενο και να εξηγηθεί η βιωσιμότητα της απελευθερωτικής για την κοινωνική πλειοψηφία πορείας που ξεκινά με το δίπτυχο «στάση πληρωμών (έναντι των δανειστών) – εθνικοποίηση τραπεζών» και προεκτείνεται, αν χρειαστεί, στην επιλογή του εθνικού νομίσματος, με την απαραίτητη προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία.

Είναι η ώρα της σκέψης αλλά και της απόφασης,

η ώρα που αναμετριούνται η καταστροφή και η λύτρωση,

η ώρα της μάχης

Aναρτήθηκε στο iskra

Πάνε και οι καβάντζες

 

Του Γ. Μακριδακη

Βάλτε με τον νου σας. Από τον Αύγουστο του 14 μέχρι σήμερα πληρώνουμε ανελλιπώς δόσεις των χρεών δίχως να έχουμε λάβει ουδεμία δόση νέου δανείου. Η χώρα δηλαδή ανταπεξέρχεται στις δανειακές της υποχρεώσεις με ίδιες δυνάμεις.
 

Τι σημαίνει αυτό; Δύο πράγματα τουλάχιστον:
 
Πρώτον ότι αν είχαμε τσαγανό και αριστερή κυβέρνηση, θα είχαμε το απαραίτητο χρήμα για να μη στεγνώσει η αγορά από εισαγώμενα είδη πρώτης ανάγκης (φάρμακα, καύσιμα) αν λαμβάναμε την απόφαση της ρήξης τότε, που ήταν και η άνοιξη προ των πυλών και δεύτερον ότι κάθε μέρα που περνάει, ενδεχόμενη ρήξη γίνεται ολοένα και πιο επώδυνη αφού θα μας βρει εντελώς “στεγνούς” και πολύ κοντά στον επόμενο χειμώνα.
 
Η επενδυτική αριστερά που κυβερνάει τη χώρα φοβάμαι ότι πολιτεύεται δίχως μπούσουλα και αυτό φαίνεται καθαρά από το ότι υπάρχουν ρεύματα πάσης πολιτικής σκέψης και τυχοδιωκτισμού στα ψηλά της κλιμάκια. 

Άλλοι θέλουν “έντιμο συμβιβασμό” δηλαδή υποταγή ξανά στα μνημόνια, άλλοι θέλουν εκλογές με πρόταγμα την ρήξη και άλλοι εκλογές με ενίσχυση της κυβέρνησης για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα υποταγής. 

Προς το παρόν έχουν υπογράψει ήδη από τις 20 Φλεβάρη την συνέχιση του προηγούμενου μνημονίου και της προηγούμενης αξιολόγησης αλλά ροκανίζουν τον χρόνο με λεονταρισμούς όχι ανέξοδους αφού ξοδεύουν ταυτόχρονα και τις τελευταίες χρηματικές καβάντζες του κράτους υπονομεύοντας την αξιοπρεπή στάση και μεθοδεύοντας την υποταγή ως μόνη λύση.

Η απίστευτη ιστορία μιας Αρμένισας που γλίτωσε από τη Γενοκτονία που οι Τούρκοι αρνούνται

Η Αουρόρα Μαρντιγκανιάν κατά την αρμενική γενοκτονία του 1915 ήταν ένα μικρό κορίτσι στα 14 του χρόνια. Πρώτα υπήρξε μάρτυρας της σφαγής της οικογένειας της μπροστά στα μάτια της. Ακολούθως σε ένα σκλαβοπάζαρο πουλήθηκε σε έναν αγά. Από εκεί διέφυγε και της πήρε περίπου ένα χρόνο για να φτάσει στις θεωρούμενες ως ασφαλείς για τους Αρμένιους ρωσικές γραμμές.

Στις ΗΠΑ όπου κατάφερε να φτάσει, γύρισε αργότερα μια ταινία για την ιστορία διαφυγής της, ενώ σε όλη της την ζωή έλεγε πως παρέμεινε στην ζωή χάρη στους Κούρδους του Ντέρσιμ.


 Η Μαρντιγκανιάν που γεννήθηκε στο χωριό Τσεμισγκεζέκ της επαρχίας Μαμερέτ-Ουλ Αζίζ ήταν κορίτσι μιας πλούσιας οικογένειας. Πρώτα έχασε την οικογένεια της κατά τις πορείες του θανάτου. Ακολούθως πουλήθηκε ως σκλάβα σε έναν αγά. Δεν φαινόταν καμμιά ελπίδα για την μικρή Μαρντιγκανιάν. Μέχρι που ένα βράδυ της φώναξε ένας Αρμένιος γέρος τσομπάνης.



Ήταν η άνοιξη του 1916. Κλειδωμένη στο υπόγειο του σπιτιού η Μαρντιγκανιάν άκουσε από έξω έναν γνώριμο ήχο.


Ήταν ένα σφύριγμα που χρησιμοποιούσαν οι Αρμένιοι τσομπάνηδες. Την άλλη νύχτα άκουσε πάλι τον ίδιο ήχο. Αυτή την φορά ακουγόταν πιο κοντά και ανταπέδωσε. Ξανά δεν άκουσε εκείνο τον ήχο. Την Τρίτη νύχτα ο γέρος Βαρταπέδ στο παράθυρο την πλησίασε και λέγοντας της ¨Μικρή μου περίμενε και θα σε πάρω από εδώ¨ άρχισε έτσι μια απίστευτη ιστορία διαφυγής.


Τα κάγκελα στο παράθυρο ήταν παλιά. Ο γέρος τσομπάνης έβαλε ανάμεσα μια σιδερόβεργα και έβγαλε έτσι από μέσα την Μαργκαντανιάν. Έδειξε στο νέο κορίτσι ένα μονοπάτι. Πάνω στο μονοπάτι αυτό ο πρώτος οικισμός ανήκε σε μια οικογένεια Κούρδων που ο Βαρταπέδ τους γνώριζε καλά. Με βάση αυτά που ανέφερε αργότερα η Μαργκαντανιάν οι Κούρδοι αυτοί ήταν νομάδες και στενοί φίλοι του Βαρταπέδ. Η Μαργκαντανιάν για κάποιο διάστημα κρύφτηκε δίπλα τους.





Τα άσχημα νέα γρήγορα έφτασαν στην Μαργκαντανιάν. Ο Αχμέτ Αγάς είχε σκότωσε στο ξύλο τον Βαρταπέδ. Οι αστυνομικοί την έψαχναν παντού. Η Μαρντιγκανιάν πήρε ένα δοχείο με νερό και ένα σκέπασμα και άρχισε να περπατά προς την μόνη περιοχή που θεωρούνταν οδός σωτηρίας για τους Αρμένιους.


Η Μαρντιγκανιάν στο βιβλίο της περιέγραψε το Ντέρσιμ ως εξής : Πίσω από εκείνα τα βουνά υπάρχει το υπέροχο Ντέρσιμ. Κάθε πλευρά του με πράσινα λιβάδια, απόκρημνα βουνά και λόφους. Όποιος πήγαινε εκεί δεν μπορούσε να ζήσει στο δρόμο. Οι Ντερσιμιώτες Κούρδοι όμως ζούσαν είτε σε μικρά χωριά είτε ως νομάδες.Το Ντέρσιμ κι από τις δύο μεριές είχε γείτονες Τούρκους. Κάποτε ζούσαν εκεί και Αρμένιοι δίπλα στους Τούρκους.

Τώρα όμως οι Αρμένιοι έφυγαν και έμειναν μόνο οι Τούρκοι¨.
Η Μαρντιγκανιάν ανέφερε ότι αυτό που την κράτησε στην ζωή ήταν ότι η επιθυμία για σκοτωμούς των Κούρδων του Ντέρσιμ ήταν πολύ μικρότερη σε σχέση με τις φυλές στον νότο.


Η 16χρονη Μαρντιγκανιάν πέρασε ακριβώς ένα χρόνο κρυβόμενη, μένοντας μερικές φορές δίπλα σε χωριά και πάντα ή δούλευε ή προχωρούσε. Οι χωρικοί την έβαζαν για δουλειά και την πλήρωναν σε φαγητό.


Η πρώτη συνάντηση με τους Κούρδους του Ντέρσιμ δεν ήταν καθόλου καλή. Η μόνη καλή της ανάμνηση από το όμορφο Ντέρσιμ ήταν ότι δεν την σκότωσαν. Μια ομάδα νομάδων την βρήκε και την έκλεισε σε μια σπηλιά. Την επόμενη μέρα ήρθε ένας που τον αποκαλούσαν αγά, την είδε και την πήρε δίπλα του για να δουλεύει. Εκεί άντεξε μόνο κάποιες εβδομάδες. Η Μαρντιγκανιάν ήξερε πως στο Ερζερούμ ήταν οι Ρώσοι. Ο σκοπός της ήταν να πάει εκεί.


Καθώς κρυβόταν όταν έφτασε στον ποταμό Καρασού είδε κομβόι Τούρκων. Το κομβόι αποτελούνταν από ανθρώπους που ερχόταν από τα ανατολικά και πήγαιναν στα δυτικά, κρατώντας στα χέρια τους ότι μπορούσαν να πάρουν. Η Μαρντιγκανιάν βλέποντας αυτό, αντιλήφθηκε πως οι Ρώσοι δεν ήταν μακριά. Κι άρχισε να περπατά προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόταν οι άνθρωποι.


Όταν έφτασε στο Ερζερούμ διαρκούσαν ακόμη οι συγκρούσεις των Ρώσων με τους Οθωμανούς. Η Μαρντιγκανιάν είδε ανηρτημένη σε ένα κτίριο την αμερικανική σημαία που είχε ξαναδεί και στο Χάρπουτ. Και τρέχοντας κατέφυγε εκεί. Ο πρώτος που την είδε ήταν ο Αμερικανός πρόξενος Τυφλίδας Μακάλουμ. Ο Μακάλουμ πήγαινε στα γύρω χωριά, αγόραζε τα ορφανά κορίτσια των Αρμενίων που είχαν πουληθεί εκεί ως σκλάβες, και μετά τα έστελνε πρώτα στην Τυφλίδα, μετά στο Όσλο και εντέλει τις μετέφερε στις ΗΠΑ.



Στην Νέα Υόρκη την γνώρισε ένας νέος σεναριογράφος ο Χάρβεϊ Γκέιτς, ο οποίος συγκινήθηκε από αυτά που του περιέγραψε η Μαρντιγκανιάν.Στα 1918 έβγαλε βιβλίο με τίτλο ¨Αουρόρα Μαρντιγκανιάν : Μια χριστιανοπούλα εν μέσω των μεγάλων σφαγών¨ και το 1919 πέτυχε την μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη. Η ταινία στο Λονδίνο βγήκε με τίτλο ¨Δημοπρασία ψυχών¨ και στην Νέα Υόρκη ως ¨Ληστεμένη Αρμενία¨. Αυτή η ταινία ήταν η πρώτη δημόσια δραστηριότητα στον κινηματογράφο σχετικά με αυτά που είχαν γίνει. Η Μαρντιγκανιάν έγινε γνωστή ως η Ζαντάρκ της Αρμενίας και υπήρξε ένα από τα ονόματα σύμβολο της Αρμενικής Γενοκτονίας.

Παντρεύτηκε το 1920 και έζησε μια ήρεμη ζωή μέχρι τις 6-2-1994 οπότε άφησε την τελευταία της πνοή. Έμεινε στην μνήμη ως μια από τις σπάνιες ιστορίες θαύματος της Αρμενικής Γενοκτονίας.


Κουρδικό Πρακτορείο Φιράτ-tourkikanea.gr

Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά! Λουκιανός Κηλαηδόνης

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ?

24/4/15

Να που έχουμε έρθει στην θέση των παππούδων μας από έναν άλλο δρόμο λοιπόν..

Αυτών που κυνηγημένοι  ενώ έφευγαν απ τα χώματά τους , αφήνοντας πίσω τον τόπο που γεννήθηκαν ,  τους φίλους τους, ότι είχαν και δεν είχαν .. κοίταζαν να πάρουν μαζί τους καλά τυλιγμένο σ ένα πανί  μια εικόνα της παναγίας που θα την  κουβαλούσαν ευλαβικά στον καινούργιο τόπο που τους «πέταξαν»..

Δεν ήταν το εικόνισμα..Δεν ήταν η Παναγιά.. Ήταν αυτό που πίστευαν ..αυτό που τους έδινε κουράγιο..και ας μην γνώριζαν οι περισσότεροι τι έφταιξε  γι αυτόν το διωγμό τους..

Ισως  από κεί βρήκαν τη δύναμη να διηγούνται μετά στα εγγόνια τους και στα παιδιά τους τα πάθη τους , τη ζωή τους, τις όμορφες στιγμές τους  και τις  ομορφιές του τόπους τους..

Αυτούς τους τόπους  που εμείς οι επόμενες γενιές τους γνωρίσαμε και τους αγαπήσαμε μέσα από ιστορίες..και ταξιδέψαμε νοερά απ τα Αϊβαλί μέχρι τη Μανισιά,   απ την Σμύρνη μέχρι την Πόλη και τη Μαύρη θάλασσα ..

Αυτές τις ιστορίες τους που μας φύτεψαν μέσα μας την αγάπη για την δική μας Πατρίδα..

Οι Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…

με τι κουράγιο  να το πεις αυτό στην γιαγιά μου απ την Μανισιά της Μ. Ασίας .. 

με τι κουράγιο να το πεις στον Πόντιο..

και πως στην μάννα απ τα κατεχόμενα της Κύπρου..

« Τι είναι η Πατρίδα μας ? Όλα πατρίδα μας κι αυτά και κείνα…»

Όλα όμως ..χωρίς  εκπτώσεις..χωρίς υποχώρηση στους επίβουλους..

Και τι κάνουμε τώρα ?? 

Τώρα που όλα χάνονται τώρα που γνωρίζουμε πως τίποτα αύριο δεν θα είναι το ίδιο  

ποιο εικόνισμα θα τυλίξουμε μέσα σ ένα κομμάτι σημαίας  να το παραδώσουμε  στα δικά μας δις και τρεις εγγόνια μας?? 

Τα αυριανά προσφυγόπουλα μέσα στην ίδια τους την Πατρίδα??

Τί είναι η Πατρίδα μας θα αναρωτιούνται κι αυτά και γύρω τους θα βλέπουν πόλεις θαρρείς σε φωτοκόπιες  χωρίς τοπικό χρώμα χωρίς παράδοση χωρίς ίχνος απ αυτό που εμείς γνωρίζουμε …ακόμα..

Σε ποια θάλασσα με τα αρμυρίκια στην άμμο θα τσαλαβουτούν, σε ποιο χωριό της γιαγιάς  θα περνάνε τα καλοκαίρια τους?

Τυλίγεται  η Ελλάδα σε μια σημαία ?? Έστω και αν τους κλέψουμε ένα κομμάτι ..Έτσι κι αλλιώς  δεν θα το προσέξει κανείς τους..δεν σου λείπε κάτι που δεν αγαπάς…

Φυλακίζεται η μυρωδιά του πεύκου, η μυρωδιά της άγριας ρίγανης σε ένα μπουκαλάκι  σαν αυτά που έβαζαν  το άγιασμα οι γιαγιάδες μας??

Τι θα αφήσουμε στα δισέγγονα μας που κάποια στιγμή θα τα χρειαστούν όταν πια δεν θα μπορούν να ζήσουν σε μια σούπα λαών χωρίς ταυτότητα χωρίς τίποτα  που θα αποδεικνύει  ότι κάποτε υπήρχαν άνθρωποι που είχαν μια ζωή δική τους ?

Είμαστε η γενιά που δεν είπαμε ιστορίες και παραμύθια στα παιδιά μας ..Τουλάχιστον όχι όσα θα θέλαμε  αφού δεν είχαμε ελεύθερο χρόνο..

Ίσως και να μην μπορέσαμε να τα μυήσουμε στην φύση ώστε να μην τους μυρίζει η άγρια μέντα, ή ο δυόσμος,  τσίχλα ..

Και ίσως κι εμάς οι γονείς μας να μην μας έμαθαν να αγαπάμε την Πατρίδα μας ..ίσως μας έμαθαν πως η Πατρίδα είναι ένα  κουπόνι , ένα γραμμάτιο, που μπορείς ανά πάσα στιγμή να το εξαργυρώσεις..

Και αν υπάρχουν μια χούφτα διαφορετικοί που επιμένουν ακόμα ..πόσο θα αντέξουν? 

Και τι μπορούν να κάνουν ?? 

Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να γράφουν..μόνο αυτό το κάνεις μόνος σου.

.Όλα τα άλλα χρειάζονται  τον διπλανό σου  που θα έχει και ψυχή και μπέσα..

Θα έλεγε κάποιος   να μετατρέψουμε τα γραπτά μας που αφορούν την χώρα μας,  την Ελλην. παράδοση , την Ελλην. φύση, τις αγωνίες μας , σε γκρίκλις ώστε να μπορούν να τα διαβάζουν ύστερα από χρόνια …

… αλλά είναι δυνατόν να γνωρίσουν την άγνωστη Ελλάδα χωρίς την αρμονία της Ελληνικής γλώσσας??

Μου στάλθηκε 
από τη σ. Δομνα Ντονη Κοκκωση Ρουτζουνη
Γιουκαλιλι

Είναι εφικτή και τι συνεπάγεται μια «χρεοκοπία εντός ευρώ»;

Παρασκευή, 24 Απριλίου 2015

 

του Κώστα Παπουλή

Η χρεοκοπία μιας χώρας της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα θα πρέπει να την οδηγήσει κανονικά σε έξοδο από το ευρώ. Ο λόγος είναι απλός: 

 

οι τράπεζες στηρίζονται από την Ε.Κ.Τ. επειδή υπάρχει το αξιόχρεο του ελληνικού κράτους και στο βαθμό που αυτό δεν αθετεί τις υποχρεώσεις του και τις συμφωνίες-συνθήκες που έχει υπογράψει με την Ε.Ε..

Όμως, όπως είδαμε και στην περίπτωση της Κύπρου με τον έλεγχο στην κυκλοφορία των κεφαλαίων, οι γενικές αρχές και το νομικό πλαίσιο της Ε.Ε., μπορούν να παρακαμφθούν άμα αυτό εξυπηρετεί την συγκεκριμένη χρονική στιγμή τα ισχυρά κράτη, τα «γενικά» δηλαδή συμφέροντα της ευρωζώνης. 

 

Έτσι μπορεί να γίνει δεκτή η στήριξη των ελληνικών τραπεζών, παρά την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι αυτές θα «εξυγιανθούν» σε τέτοιο βαθμό, που ως αυτοτελή ιδρύματα θα εξασφαλίζουν την βιωσιμότητά τους και έτσι οι ίδιες θα εγγυούνται τον δανεισμό της Ε.Κ.Τ.

Είναι σαφές ότι η Ελλάδα δεν φέρει πλέον τον οικονομικό κίνδυνο του 2010, μια που το χρέος της μεταφέρθηκε στον επίσημο τομέα, ώστε να αποτελέσει πρόβλημα για την ευρωζώνη. Σήμερα απασχολεί οικονομικά το Βερολίνο όσο περίπου   η Ηγουμενίτσα την Αθήνα. Σε αυτήν την υποβάθμιση του κινδύνου, παίζουν μεγάλο ρόλο και τα τελευταία μέτρα Ντράγκι. …

Έχει βέβαια αντίστροφο γεωπολιτικό βάρος. Όμως το μεγάλο πρόβλημα με την Ελλάδα είναι το εξής: Σε περίπτωση στάσης πληρωμών και επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, όλα συνηγορούν ώστε σύντομα να μετατραπεί στην Αργεντινή της Μεσογείου. Αν δηλαδή η Αθήνα αρχίσει να ανακάμπτει, όπως ακριβώς το Μπουένος Άιρες, τότε θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί η ενότητα της ζώνης του ευρώ, ακόμη και αν αυτή προσωρινά ενισχυθεί από μια ελληνική έξοδο. Το παράδειγμα για τους λαούς θα είναι εκκωφαντικό. 

 

Είναι πιθανόν ότι από τον Ατλαντικό ως το Αιγαίο, όλα τα έθνη θα ανακτήσουν την εθνική και λαϊκή τους κυριαρχία. Οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της εργασίας θα ενισχυθούν σε όλη την ευρωπαϊκή Μεσόγειο.

Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει ο γερμανικός παράγοντας. Έτσι φαίνεται να σχεδιάζει (και) την εναλλακτική λύση μιας «χρεοκοπίας εντός ευρώ», για να κρατηθεί η χώρα δεμένη στον ευρωαντλαντικό άξονα και να γίνει αντι-παράδειγμα οικονομικής παρακμής. 

 

Καθώς η χώρα βαδίζει σε νέα ύφεση και σε ίσως σε παρατεταμένη πολιτική αστάθεια που θα τροφοδοτεί την στασιμότητα, η χρεοκοπία δεν μπορεί να αποκλειστεί και με τρίτο μνημόνιο - που είναι το βασικό και ισχυρό σενάριο-, μια που μια νέα σημαντική αναδιάρθρωση χρέους που γίνεται περισσότερο αναγκαία, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Οι Γερμανοί λοιπόν ετοιμάζονται για όλα τα ενδεχόμενα, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου. Είτε δηλαδή συμβεί τώρα, είτε σε τρία ή πέντε χρόνια.

Μια προσωρινή αθέτηση πληρωμών, μια «ρήξη» ή μια κρίση λίγων εβδομάδων, που είναι και αυτό ένα σενάριο στο βαθμό που δημιουργήσει μια νέα και ισχυρή κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία θα λύσει βραχυχρόνια η μεσοχρόνια το ζήτημα της χρεοκοπίας δεν ανάγεται βέβαια στην περίπτωση της «χρεοκοπίας εντός ευρώ».

«Χρεοκοπία εντός ευρώ» σημαίνει παρατεταμένο χρεοστάσιο του ελληνικού κράτους που θα οδηγήσει την διευθέτηση του χρέους σε νέα βάση μεταξύ των πιστωτών και της Ελλάδας, πιθανόν μέσω άλλων «θεσμών» όπως «η Λέσχη των Παρισίων».

Για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ θα πρέπει οι τράπεζες να μείνουν ανοικτές και να χρηματοδοτηθούν από την Ε.Κ.Τ.. Εδώ ακριβώς αρχίζει ο εφιάλτης. Οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν και αυτές μια που κατέχουν τίτλους του ελληνικού δημοσίου. Καθώς το ελληνικό δημόσιο που είναι ο εγγυητής τους θα γίνει αναξιόχρεο θα πρέπει αυτές να καταστούν αξιόχρεες. Τότε θα πρέπει να ζήσουμε μια νέα «εξυγίανση» των τραπεζών τύπου Κύπρου. 

 

Οι τράπεζες θα πρέπει να ανακεφαλοποιηθούν από τις σάρκες τους. Όλες οι «εγγυήσεις» και τα χαρτιά του ελληνικού δημοσίου θα εξατμιστούν. Αυτό ακριβώς προανήγγειλε ο Σόιμπλε, ο οποίος -δυστυχώς- πάντα ξέρει τι λέει. Τα ομόλογα και οι μετοχές των τραπεζών δεν επαρκούν για να αντέξουν το βάρος. Θα υπάρξει γενναίο και οριζόντιο κούρεμα καταθέσεων, ενώ σκληροί νόμοι θα περάσουν κατά των δανειοληπτών. Μεγάλο κομμάτι της ιδιωτικής περιουσίας Ελλήνων πολιτών θα εκποιηθεί για ένα κομμάτι ψωμί. Ίσως απαιτηθούν άμεσα μέρος και από τα 40 δις που έχουν πάρει ως κεφάλαια οι τράπεζες

Το ευρύτερο δημόσιο, καθώς θα είναι άδειο από οποιαδήποτε ρευστότητα, στεγνωμένο από τις τελευταίες πληρωμές στους πιστωτές δεν θα καλύπτει τις υποχρεώσεις του. Φυσικά δεν πρόκειται να του επιτραπεί να εκδώσει άλλο νόμισμα, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει μια ελευθερία νομισματικής πολιτικής, κάτι που αποκλείεται στη ζώνη του ευρώ. 

 

Το κούρεμα των καταθέσεων θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στην φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων, ενώ η ελληνική οικονομία θα μπει σε νέο υφεσιακό σοκ. Τα έσοδα θα μειωθούν περαιτέρω και από τον νέο κύκλο ύφεσης. Είναι πολύ πιθανό το μεγάλο τμήμα των μεταβιβάσεων των κοινωνικών ταμείων από την Ε.Ε. να μπλοκαριστεί, μια που η Ελλάδα δεν τηρεί τις υποχρεώσεις της, συνεπώς τους δημοσιονομικούς κανόνες, κάτι που έχει προηγούμενο στην περίπτωση της Ουγγαρίας.

Η ανεργία θα σκαρφαλώσει και άλλο, το κοινωνικό κράτος θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο. Εν ολίγοις η χώρα μας θα υποβαθμιστεί πάλι στην Ε.Ε., όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά ως ο παρίας της Ευρώπης. Στο τέλος και αυτού κύκλου η χώρα θα στερείται πάλι των βασικών εργαλείων οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομικής, νομισματικής, συναλλαγματικής) που είναι απαραίτητα για την έξοδο από την κρίση, μια που θα παραμένει στο ευρώ. Αν μάλιστα εκείνη η στιγμή αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση πολιτικής στην ευρωζώνη με άνοδο του ευρώ, η χειρότερα σε συνδυασμό με άνοδο των τιμών του πετρελαίου, τότε η χώρα θα υποστεί και άλλο οδυνηρό πλήγμα.

Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος; Και εδώ οι εξελίξεις δεν θα είναι «ευχάριστες» μια που οι αποφάσεις δεν θα μπορούν να αμφισβητηθούν όσο άλλοι κρατάνε τα κλειδιά των ελληνικών τραπεζών.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε, ότι η χρεοκοπία εντός ευρώ είναι κατά την γνώμη μας το χειρότερο δυνατό σενάριο για την πατρίδα μας. Βέβαια η εξίσωση που οδηγεί σε αυτή την λύση είναι εξαιρετικά περίπλοκη και σύνθετη. 

 

Όμως δεν μπορεί να αποκλειστεί γιατί είναι στα σχέδια και εξυπηρετεί τα «γενικά» συμφέροντα της ευρωζώνης. Φυσικά προϋποθέτει την συναίνεση της κυβέρνησης που θα βρίσκεται εκείνη την στιγμή στο τιμόνι της χώρας. 

 

Η κυβέρνηση που θα συναινέσει σε μια τέτοια εξέλιξη, είναι πιθανόν να το κάνει επειδή δεν θα έχει δικό της σχέδιο για επιστροφή στην δραχμή. 

 

Ο ελληνικός λαός όμως μπορεί να σωθεί μόνο από τον εαυτό του, μόνο από τις δικές του πολιτικές.

ΠΗΓΗ: sxedio-b μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.