Ξεπούλησαν τα πάντα α και έχουν το θράσος να κουνάνε δάκτυλο. Τους ανεχόμαστε!

                                         

Καθώς ήδη βρισκόμαστε κάτω από τον απόλυτο  έλεγχο των σύγχρονων οικονομικό-πολιτικών κατοχικών δυνάμεων που τις μετονόμασαν από «τρόικα» σε «θεσμούς», αυτούς που ο κ. Τσίπρας  στην ομιλία :  "Πρώτος χρόνος αριστερά , 1 χρόνος μάχης" τους κατονόμαζε ως γκάγκστερς , σε αυτούς ξεπουλήθηκε και συνεχίζεται απτόητα να ξεπουλιέται η περιουσία της Ελλάδας και εμείς τους ...κοιτάμε!!
Να ένα μικρό δείγμα:


 Το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων καταπίνει ΑΤΤΙΚΌ ΜΕΤΡΟ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ, ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ, ΚΡΑΤΙΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙ (ΙΣΩΣ) ΤΗΝ ΕΑΒ- Παραχωρούνται ως ενέχυρο το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές

- ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην Ιταλική Ferrovie…. Το σιδηροσδρομικό δίκτυο με όλα τα υπάρχοντά του

- Το Μεγαλύτερο Ελληνικό Αεροδρόμιο, το Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας στα χέρια Γερμανικών και Καναδικών εταιριών...

- Το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης και τα άλλα 13 περιφερειακά αεροδρόμια της Κέρκυρας, των Χανίων, της Κεφαλλονιάς, της Ζακύνθου, του Ακτίου, της Καβάλας, της Ρόδου, της Κω, της Σάμου, της Μυτιλήνης, της Μυκόνου, της Σαντορίνης και της Σκιάθου στα χέρια της γερμανικής Fraport…

- Ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς στην Cosco Group (Hong Kong) Limited 

- Ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης στην DIEP (Deutsche Invest Equity Partner σε συνεργασία με την Γαλλική CMA-CGM της Οικογένειας Σαντέ και με συμμετοχή του κ Ιβάν Σαββίδη.

- Ο Αστέρας Βουλιαγμένης στην AGC Equity Partners (“AGC”) για λογαριασμό των εταιρειών Jermyn Street Real Estate Fund IV LP (“Jermyn Street”) και της Apollo Investment Holdco S.a.r.l (“Apollo”), στην οποία μετέχουν δύο κρατικά κεφάλαια του Abu Dhabi και του Kuwait, Άραβες επενδυτές, καθώς και η τουρκική Dogus Group,

- Η «Κασσιόπη» της Κέρκυρας στην Αμερικανική NCH-Capital που εδρεύει στην Νέα Υόρκη.

Σε συζήτηση η εκχώρηση περισσότερων ξενοδοχειακών μονάδων και κρατικών εκτάσεων σε ξένους «επενδυτικούς» κολοσσούς…

Το δράμα για αμέτρητες χιλιάδες ιδιοκτήτες οικογενειακών κατοικιών βρίσκεται σε εξέλιξη με ξένους «επενδυτές» να περιμένουν, σαν τα κοράκια λένε πολλοί συμπατριώτες μας, την ημέρα που θα τις αρπάξουν για ένα κομμάτι ψωμί… 

Στο εξωτερικό έχουν πωληθεί:

- τριώροφο κτίριο με’υπόγειο και σοφίτας, επιφανείας 2.387 τ.μ., σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης του Βελιγραδίου, 

- ο Β’ όροφος του συγκροτήματος γραφείων «The 3 Dag Condominium», επιφανείας 1.416 τ.μ., στο Μανχάταν, 

- τετραώροφο κτίριο 8.120 τ.μ. επί της λεωφόρου Massachusetts στην Ουάσινγκτον,
- εξαώροφο κτίριο μεθ’ υπογείου και σοφίτας-πρώην ξενοδοχείο, επιφανείας 1.600 τ.μ., στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης και 

- τριώροφο κτίριο μεθ’ υπογείου και σοφίτας, επιφανείας 1.157 τ.μ., πλέον 4 βοηθητικών κτισμάτων 361,7 τ.μ., στο κέντρο του Ερεβάν στην Αρμενία.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΠΓ του ΕΠΑΜ για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940!

28^η Οκτωβρίου 1940

Μνήμη Εθνικής Αφύπνισης

Η επέτειος του ΟΧΙ που ξεστόμισε αυθόρμητα ο ελληνικός λαός απέναντι στον ένοπλο εισβολέα, ντύνοντας τα παιδιά του με τη στολή του Έλληνα στρατιώτη για να τον αποκρούσουν, υπήρξε η απόλυτη και ενιαία έκφραση ενός και μοναδικού νομίσματος με δύο όψεις: του ενωμένου λαού που μετατρέπεται σε στρατό, και του στρατού που αποτελείται από το μοναδικό φορέα του, το λαό. Μια ενιαία έκφραση που βρήκε την πλήρη ταύτισή του στην εθνική αντίσταση που ακολούθησε.

Σ’ αυτήν την ενιαία έκφραση οφείλεται η νίκη στις σιδερόφρακτες δυνάμεις του φασισμού επάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας. Μια νίκη που βάφτηκε με το αίμα εκείνων των νεαρών παιδιών που αποφασισμένα να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους, αναχαίτισαν τον εισβολέα και τον κυνήγησαν μέχρι τις ακτές της Αδριατικής. Μια εποποιΐα που δεν θα είχε επιτευχθεί αν το επιχειρησιακό σκέλος είχε αφεθεί στα χέρια του στρατιωτικού επιτελείου του Μεταξά, που όπως έχει πλέον αποκαλυφθεί, σχεδίαζε υποτυπώδη άμυνα ως άλλοθι, σύμπτυξη, υποχώρηση και αμέσως μετά παράδοση. Η επιμονή και ο ηρωισμός των ίδιων των παιδιών του λαού, των Ελλήνων στρατιωτών, ήταν που ανέτρεψε τους σχεδιασμούς, μετέδωσε τη φωτιά του ενθουσιασμού στους διοικητές τους και δημιούργησε ένα έπος. Το έπος του ’40!

Τα παιδιά του έπους εκείνου, οι ήρωες εκείνοι, δεν είναι μορφές μυθικές που χάνονται στο θρύλο ενός μακρινού και απροσδιόριστου παρελθόντος. Είναι πρόσωπα υπαρκτά που πολλοί από εμάς προλάβαμε να τα γνωρίσουμε, να τα αγγίξουμε, να τα αγκαλιάσουμε και να μας αγκαλιάσουν ως παππούδες μας ή και πατεράδες μας. Σήμερα δεν ζει σχεδόν κανένας τους. Πρόλαβαν όμως με το άγγιγμά τους να μας μεταδώσουν την επίγνωση της συνέχειας. Μιας συνέχειας που πρέπει να σταθούμε αντάξιοί της.

Εκείνοι έκαναν το καθήκον τους ανατρέποντας τα σχέδια της τότε εξουσίας, που σχεδίαζε εικονική αντίσταση με τελικό σκοπό την ολοκληρωτική παράδοση της πατρίδας και του λαού της στη μέγγενη του 3^ου Ράιχ. Παρόμοιο καθήκον ανατίθεται σ’ εμάς για ν’ ανατρέψουμε τις πολιτικές της σημερινής εξουσίας, που εφαρμόζει εικονική «αντίσταση» με τελικό σκοπό την ολοκληρωτική παράδοση της πατρίδας και του λαού της στη μέγγενη του 4^ου Ράιχ. Οι πολιτικές της τοτινής δικτατορίας και της τωρινής πλασματικής «δημοκρατίας» απέναντι στους ξένους άρπαγες, παραμένουν όμοιες κι απαράλλακτες. Όμοια κι απαράλλακτη πρέπει να είναι και η απάντηση του λαού, των παιδιών, των εγγόνων και δισέγγονων εκείνων των ηρώων. Το περήφανο ΟΧΙ που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα του 2015, ήρθε τώρα η στιγμή να πάρει έμπρακτη μορφή με ανένδοτο αγώνα μέχρι την ανατροπή του φαύλου καθεστώτος, την τελική νίκη και την απελευθέρωση από τα δεσμά των δανειστών και του απολυταρχικού μορφώματος της Ε.Ε.

Τιμούμε τη γενιά του ΌΧΙ κι είμαστε υπόλογοι στις ερχόμενες γενιές. Γιατί  όπως ο ποιητής επισημαίνει:

«Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθούνε,  θα περάσουν.

Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».

Τα αιτήματα της γενιάς του ΟΧΙ παραμένουν ανεκπλήρωτα.

Ήρθε ο καιρός να τα δικαιώσει η δική μας γενιά:

Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση

28/10/2017

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Το Ε. ΠΑ. Μ. μετά το 6ο Συνέδριό του.

Προσκλητήριο μάχης για όλα τα μέλη και του φίλους του Μετώπου, για όλους όσοι αισθάνονται και είναι πατριώτες!

Χθες Κυριακή έληξαν οι εργασίες του 6^ου τακτικού συνέδριο του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου. Σήμερα Δευτέρα είναι μια άλλη μέρα για όλους εμάς που έχουμε αφοσιωθεί στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Το ΕΠΑΜ βγήκε από το Συνέδριό του όχι μόνο με ένα νέο ανώτατο όργανο, το Εθνικό Συμβούλιο, αλλά ακόμη πιο ικανό ως Μέτωπο να επιτελέσει την πατριωτική του αποστολή.

Ποτέ ξανά το ΕΠΑΜ δεν ήταν τόσο δυνατό, όσο είναι σήμερα. Ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσες τοπικές οργανώσεις, όσες σήμερα. Ξεπερνούν τις 147 σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Σχεδόν 50% περισσότερες από όσες υπήρχαν στο 5ο Συνέδριο πριν ένα χρόνο. 

Ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσα νέα μέλη και φίλους. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου δεν έπαψαν να εγγράφονται στις τάξεις του Μετώπου νέα μέλη και φίλοι. Είχαμε πάνω από 100 νέες εγγραφές μόνο κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών ημερών.

Και το πιο σημαντικό. Ποτέ άλλοτε το ΕΠΑΜ δεν είχε τόσους άξιους αγωνιστές με ανεξαρτησία γνώμης, συγκροτημένη άποψη και δράση μέσα στην κοινωνία προς το συμφέρον του λαού και της πατρίδας. Ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο πολλούς ανθρώπους με γνώση και κοινωνικό εκτόπισμα. Ποτέ άλλοτε δεν είχε κερδίσει με τόσο ξεκάθαρο τρόπο την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη της νεολαίας.

Στις γραμμές του πια δεν υπάρχουν άτομα με λούμπεν συνείδηση. Δεν υπάρχουν πια οπαδοί του πρόσκαιρου. Δεν υπάρχουν πια όσοι γράφτηκαν για να τους λύσουμε το προσωπικό τους πρόβλημα κι όταν αντιλήφθηκαν ότι κάτι τέτοιο ούτε θέλουμε κι ούτε μπορούμε να το κάνουμε, αποχωρούν βρίζοντας με μίσος το Μέτωπο.

Δεν υπάρχουν πια άτομα που εντάχθηκαν καιροσκοπικά και υπηρετώντας αλλότριους σκοπούς. Δεν υπάρχουν πια πριμαντόνες, ή χρυσές μετριότητες για να ταλαιπωρούν το Μέτωπο, τα μέλη και τους φίλους του με τη ματαιοδοξία τους, τον τρισάθλιο χαρακτήρα τους και την αυτοπροβολή τους ως «αξιωματούχοι» του Μετώπου. Δεν υπάρχουν πια λάτρεις του κοινωνικού και πολιτικού περιθωρίου.

Το ΕΠΑΜ επιτέλους, ίσως για πρώτη φορά στα 6 χρόνια διαδρομής του, είναι έτοιμο να ικανοποιήσει το κεντρικό σύνθημα του Συνεδρίου του: ΕΠΑΜ ανοιχτό στην κοινωνία! Στην κοινωνία των απλών πολιτών, του απλού κόσμου, της γειτονιάς και του χωριού κι όχι των αυτεπάγγελτων αγωνιστών της φαιδρότητας, της λούφας και του λουφέ.

Το ΕΠΑΜ για πρώτη φορά από την ίδρυση του ικανοποιεί ένα προσωπικό μου όνειρο. Να δω το Μέτωπο χωρίς εικονικούς ή ανενεργούς πυρήνες. Χωρίς πυρήνες με μέλη που καλύτερα θα ήταν να βρίσκονται στο ψυχιατρείο, ή έστω υπό ψυχιατρική επίβλεψη. Να δω το Μέτωπο χωρίς οπαδούς της τυφλής πίστης και της προσωπολατρίας, πού όσο εύκολα θεοποιούν πρόσωπα και πράγματα, άλλο τόσο εύκολα απογοητεύονται και καταρρέουν.

Να δω επιτέλους το Μέτωπο να απαρτίζεται από ανθρώπους που μπορούν να το σηκώσουν στα χέρια τους και να το οδηγήσουν έως το τέλος, έως τη νίκη του λαού μας, ακόμη κι αν εγώ λείψω. Να δω το Μέτωπο να διαθέτει ανθρώπους με κύρος και ανάστημα, που τους το χάρισε απλόχερα η δική τους ξεχωριστή πορεία μέσα στη ζωή. Κι όχι η αγωνία της ανάδειξης με τις πλάτες άλλων.

Να δω το Μέτωπο στα χέρια ανθρώπων που να με κάνουν να νιώθω λίγος, να με εμπνέουν να γίνω καλύτερος, να νιώθω περήφανος που με δέχονται πλάι τους στον κοινό αγώνα.

Αυτό το όνειρο επιτέλους πραγματοποιήθηκε. Τώρα νιώθω σίγουρος για την τελική νίκη. Ποτέ δεν ήμουν τόσο σίγουρος για το Μέτωπο, όσο σήμερα. Πάντα όλα αυτά τα χρόνια μίλαγα και έγραφα με τη σιγουριά που είχα μόνο για τον εαυτό μου. Σήμερα μπορώ να είμαι σίγουρος για όλο το Μέτωπο.

Αρκεί να δώσουμε όλοι μας τον καλύτερό μας εαυτό. Αρκεί να φανούμε όλοι αντάξιοι των καθηκόντων και των αποφάσεων που όλοι μαζί υιοθετήσαμε. Αρκεί να ανταποκριθούμε επάξια στις απαιτήσεις ενός από τους πιο ιστορικούς, φιλότιμους και λατρευτούς λαούς της υφηλίου, τον ελληνικό λαό, το δικό μας λαό, το λαό των πατεράδων και των μανάδων μας, το λαό των παιδιών μας.

Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί στον αγώνα για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική και ευημερούσα για το λαό της.

Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 2017

Δημήτρης Καζάκης

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 6ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ε.ΠΑ.Μ. – ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

              

Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, σήμερα Κυριακή 22/10/17, οι τριήμερες εργασίες του 6^ου Πανελλαδικού Συνεδρίου του ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ με κεντρικό σύνθημα «Ε.ΠΑ.Μ. – Ανοιχτό στην Κοινωνία”

Οι εργασίες έλαβαν χώρα στο πολιτιστικό κέντρο “Θόδωρος Αγγελόπουλος” του Δήμου Μοσχάτου από την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου και έκλεισαν την Κυριακή 22 Οκτωβρίου με  ομόφωνη εκλογή του Δημήτρη Καζάκη Προέδρου του ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ και την εκλογή 35 μελούς Εθνικού Συμβουλίου.

Στην εναρκτήρια συνεδρίαση την πρώτη ημέρα του Συνεδρίου, παρευρέθηκαν και απεύθυναν χαιρετισμό από πλευράς πρεσβειών: εκ μέρους του πρέσβη της Βολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, κ. Farid Fernadez, εκπρόσωπος της πρεσβείας, κ. Ernesto Bordier.

Η πρέσβυς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κούβας κυρία Zelmys Maria Rodriguez Cortina.

Παρευρέθησαν και απεύθυναν χαιρετισμό εκπρόσωποι κομμάτων,  κινημάτων και φορέων:

Στάθης Λεουτσάκος μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της ΛΑ.Ε.

Γιώργος Μπούτρης επικεφαλής του ΔΗΚΚΙ

Μανώλης Καλλιγιάννης Πρόεδρος του κόμματος Φιλελευθέρων

Ιωάννης Ζερβός Πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας

Θανάσης Γούναρης πρόεδρος του κόμματος “Πειρατών”

Ευάγγελος Κρητικός Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Δανειοληπτών Ελλάδας.

Δαμιανός Βασιλειάδης Εκπρόσωπος της Πατριωτικής Συσπείρωσης

Περικλής Κατσαμπάς πρόεδρος των επαγγελματιών Αλιέων Αττικής

Ηλίας Σταμπολιάδης καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης,  κ.α

Χαιρετισμούς απέστειλαν και διαβάστηκαν στο συνέδριο οι κκ

Αλέκος Αλαβάνος Επικεφαλής του Σχεδίου - Β

Ραχήλ Μακρή επικεφαλής του “Μετώπου Νίκης”,

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος Δημοσιογράφος – συγγραφέας

Από πλευράς ξένων κινημάτων χαιρετισμούς απέστειλαν οι:

κ. Jacque Nikonoff Πρόεδρος του γαλλικού κόμματος “PARDEM”

Τα κυπριακά κόμματα και κινήματα, ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΚΕΡΥΝΕΙΑ,”Κίνημα για την Δικαιοσύνη και την Ελευθερία στην Κύπρο”,  “Πνοή Λαού” και “ΕΝΔΟΜΗΔΕΙΑ”

Επίσης τα Ισπανικά κινήματα “MOVIMIENTO CIUDADANO INDEPENDIENTE” και το κίνημα για την Αξιοπρέπεια “ΑProda”

Κοινή διαπίστωση όλων ήταν ότι η αναγκαιότητα ανατροπής του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος προβάλλει πλέον πιο επιτακτική από ποτέ και τονίστηκε η σημασία της συνεργασίας των πολιτικών φορέων που εργάζονται γι’ αυτόν τον σκοπό, έτσι ώστε ο αγώνας όλων να έχει την επιθυμητή, επιτυχή κατάληξη.

Το 6ο Συνέδριο του Ε.ΠΑ.Μ.,μετά τις επιτυχείς εργασίες του με ευρύτατη αντιπροσώπευση των μελών του, επαναεπιβεβαίωσε με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο τη δέσμευση των μελών του ΕΠΑΜ για ανυποχώρητο αγώνα μέχρι την τελική νίκη και την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά του απολυταρχικού, μορφώματος, που λέγεται Ε.Ε. Η ενότητα του λαού τονίστηκε ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου και το ενιαίο της οργάνωσης απαραίτητο μέσο για την αποτελεσματικότητά της.

Η ανάγκη του εθνικού κρατικού νομίσματος και τι εξυπηρετεί;

                                         

 Του Δημήτρη Καζάκη

Γιατί μιλάμε για εθνικό κρατικό νόμισμα; Τι είναι εκείνο που μας εξαναγκάζει να τοποθετηθούμε υπέρ του εθνικού κρατικού νομίσματος και εναντίον του ευρώ; Η ιδεολογία; Η συγκυρία; Η σκοπιμότητα;

Τίποτε απ’ όλα αυτά. Δεν ανήκουμε στην ομιχλώδη και άκρως επικίνδυνη κατηγορία των δραχμιστών. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που έχουν ανάγει σε πανάκεια τη δραχμή. Δεν είμαστε καν υπέρ της δραχμής. Ούτε θεωρούμε την έξοδο από το ευρώ κάτι περισσότερο από μια αναγκαία αφετηριακή πράξη προκειμένου να αποκτήσουμε την απαραίτητη ελευθερία των κινήσεων και των επιλογών που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που επιχειρούν να βάλουν τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι. Στο τσουβάλι της δραχμής. Είναι τελείως άλλο να μιλάς για νέο εθνικό κρατικό νόμισμα και άλλο για δραχμή. Είναι άλλο να μιλάς για νομισματική κυριαρχία σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δημοκρατική κι άλλο να μιλάς για ένα ευτελές δικό σου νόμισμα δεύτερης κατηγορίας, όπως ήταν η παλιά δραχμή, που χρησιμοποιείται για να διαιωνίζεται η ιθύνουσα κλεπτοκρατία με το κόστος να φορτώνεται πάντα στις λαϊκές τάξεις.

Αν νομίζετε ότι όλα αυτά είναι παιχνίδια με τις λέξεις, τότε, συγνώμη, δεν έχετε ιδέα και καλό είναι να στρωθείτε να μάθετε γιατί η δική σας και η δική μας ζωή παίζεται κορώνα γράμματα. Εκτός βέβαια κι αν ανήκετε σ’ εκείνους που με σκοπιμότητα μιλάνε για δραχμή για να μην μιλήσουν για εθνικό κρατικό νόμισμα. Σ’ εκείνους δηλαδή που μιλάνε για επιστροφή στη δραχμή ώστε να συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές και να κρατηθούν στην εξουσία οι ίδιες δυνάμεις που μας οδήγησαν στη σημερινή χρεοκοπία.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς που μιλάνε για δραχμή και σ’ εμάς που μιλάμε για εθνικό κρατικό νόμισμα; Πρώτα-πρώτα δεν μιλάμε για επιστροφή στη δραχμή, δηλαδή στο παλιό νόμισμα και στον τρόπο διαχείρισής του. Δεν μιλάμε για κανενός είδους οπισθοδρόμηση. Μιλάμε για ένα εντελώς καινούργιο εθνικό κρατικό νόμισμα, που θα στηρίζεται στην εκ βάθρων ανοικοδόμηση της ελληνικής οικονομίας προς το συμφέρον των πολλών.

Γιατί εθνικό; Διότι το νόμισμα αυτό οφείλουν να το εκδίδουν οι εθνικές νομισματικές αρχές και η αξία του να εξαρτάται άμεσα από τις ανάγκες, αλλά και τη δυναμική της εθνικής οικονομίας στο σύνολό της. Είναι το αποκλειστικό μέσο συναλλαγών για την εγχώρια αγορά, για τις χρηματοδοτήσεις και τις πληρωμές εντός της χώρας. Δεν είναι διεθνές συναλλακτικό μέσο ώστε να διενεργούνται μ’ αυτό οι εξωτερικές συναλλαγές της χώρας κι έτσι να είναι διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Γιατί κρατικό; Διότι οι νομισματικές αρχές οφείλουν να ανήκουν αποκλειστικά στο κράτος και να εποπτεύονται υπό καθεστώς πλήρους διαφάνειας από το κοινοβούλιο και τους πολίτες. Αυτό απαιτεί η δημοκρατία. Αυτό απαιτεί το πιο στοιχειώδες συμφέρον του απλού πολίτη. Αυτό απαιτεί μια αληθινά αναπτυξιακή προσπάθεια που θα στηρίζεται και θα υποστηρίζει την ευημερία όχι των παράσιτων, αλλά των εργαζομένων σ' αυτή τη χώρα.

Η κεντρική τράπεζα δεν θα είναι ένας ανεξάρτητος μηχανισμός που θα εγγυάται τα κέρδη και την παρασιτική διόγκωση των ιδιωτικών τραπεζών, αλλά ένα νέο αποκλειστικά κρατικό ίδρυμα υπό δημόσιο έλεγχο και πλήρη διαφάνεια, χωρίς τραπεζικά απόρρητα. Βασικός σκοπός της η διαχείριση της νομισματικής κυκλοφορίας και του πιστωτικού συστήματος με κριτήριο το άμεσο συμφέρον του απλού Έλληνα πολίτη, του μικρομεσαίου επιχειρηματία, του εργαζόμενου.

Γιατί έχει τόση σημασία το νόμισμα; Διότι το νόμισμα δεν είναι ένα απλό μέσο, ούτε πολύ περισσότερο ένα εργαλείο, όπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί. Εκφράζει κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις ισχύος, δύναμης, εξουσίας. Η επιλογή του νομίσματος είναι συνυφασμένη σχεδόν απόλυτα με την επιλογή του τρόπου διακυβέρνησης μιας χώρας, αλλά και προς ποιανού το όφελος γίνεται η ρύθμιση της οικονομίας.

Να γιατί το να μιλά κανείς απλά για δραχμή, ή ακόμη χειρότερα για επιστροφή στη δραχμή, επιχειρεί σκόπιμα να περιορίσει το όλο ζήτημα στο τεχνικό κομμάτι, δηλαδή στο πώς θα πάμε από το ευρώ στη δραχμή που υπόσχεται. Δεν θέλει – και δεν το θέλει όπως δεν θέλει ο διάολος το λιβάνι – να μιλήσει για το σύστημα πολιτικών που θα απαιτηθούν από το πέρασμα στη δραχμή. Ποια κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα θα ευνοηθούν από αυτές τις πολιτικές; Τα ίδια με τα σημερινά; Ή τα άμεσα και πιο ζωτικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών;

Τι θα γίνει με την υποτέλεια της Ελλάδας; Θα εξακολουθήσουμε «να ανήκομεν εις την Δύσιν», ή θα ανοίξουμε τους διεθνείς ορίζοντες της χώρας χωρίς εξαρτήσεις και πελατειακές σχέσεις; Τι θα γίνει με το καθεστώς κατοχής της χώρας; Θα ανατραπεί προς όφελος της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού, ή όχι;

Τι θα γίνει με τα μνημονιακά χρέη των Ελλήνων πολιτών προς τράπεζες, εφορίες, κοκ; Θα σβήσουν ή όχι; Τι θα γίνει με τις τραγωδίες που βιώνει σήμερα η πλειονότητα των πολιτών; Θα αποκατασταθούν οι αδικίες ή όχι; Θα γυρίσουν οι περιουσίες δημοσίου και πολιτών που δημεύτηκαν από τον μνημονιακό καθεστώς πίσω στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, ή όχι;

Τι θα γίνει με τη σύνταξη; Τι θα γίνει με τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις; Τι θα γίνει με το 40% των νοικοκυριών που έχουν καταδικαστεί στην απόλυτη ανέχεια; Θα τους δοθεί εισόδημα και δουλειά αμέσως, ή θα παραμείνουν έρμαια της κρατικής και ιδιωτικής φιλανθρωπίας;

Τι θα γίνει με τους επαγγελματίες και τους παραγωγούς; Θα έρθει η δραχμή για να ενισχυθεί και να προστατευθεί η εγχώρια παραγωγή, ή θα συνεχίσουμε να είμαστε έρμαιο των πολυεθνικών και κάθε λογής καρτέλ, ολιγοπωλίων και τραστ; 

Θα στηριχθεί κατά προτεραιότητα η ελληνική οικονομία στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, ή θα συνεχίσει να είναι μια παρασιτική οικονομία υπηρεσιών;

Τι τράπεζες θα έχουμε; Σαν αυτές που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες ή ριζικά διαφορετικές; Θα συνεχίσουν να κερδίζουν από το εισοδηματικό έλλειμμα του μέσου νοικοκυριού; Θα συνεχίσουν να παρασιτούν με σαράφικο και τοκογλυφικό τρόπο σε βάρος των επαγγελματιών, των μικρομεσαίων και των νοικοκυριών;

Τι θα γίνει εντέλει με την πολιτειακή συγκρότηση της χώρας; Θα συνεχίσουμε στον ίδιο κατήφορο ενός απόλυτα εχθρικού κράτους προς τον πολίτη, ή επιτέλους θα θεμελιώσουμε τη δημοκρατία στον τόπο μας;

Είναι τυχαίο νομίζετε που οι δραχμιστές αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, να απαντήσουν σε όλα αυτά. Το πολύ-πολύ να τα μεταθέσουν όλα για το μετά. Πρώτα η δραχμή κι ύστερα βλέπουμε. Όποτε ακούτε κάτι παρόμοιο, να ξέρετε ότι αυτό που υπόσχονται είναι νέες θυσίες, νέες λιτότητες, νέες τραγωδίες για τους αδύναμους πολλούς στο όνομα της δραχμής αυτή τη φορά.

Η μετάβαση στο εθνικό κρατικό νόμισμα ή θα πατήσει γερά από την πρώτη κιόλας μέρα στην κατά προτεραιότητα άμεση βελτίωση της ζωής, του εισοδήματος και της δουλειάς όσων υποφέρουν σήμερα, ή ξεχάστε το. Θα ζήσουμε νέα μνημόνια, με δραχμή αυτή τη φορά.

Να γιατί οι δραχμιστές μένουν μόνο στην εύκολη καταγγελία του ευρώ και στα τεχνικά της μετάβασης στη δραχμή. Ποια δραχμή; Ο Θεός και η ψυχή τους! Βλέπετε δεν θέλουν με τίποτε να διευκρινίσουν το ποιος-ποιόν. Δηλαδή το ποιος θα κερδίσει από αυτή τη δραχμή. Οι πολλοί ή οι γνωστοί λίγοι; Οι παραγωγοί ή τα παράσιτα; Οι εργαζόμενοι ή οι κρατικοδίαιτοι;

Δεν θέλουν να ξεκαθαρίσουν ούτε καν το αν θα εκφράζει την εθνική κυριαρχία της χώρας, το ιστορικό δικαίωμα του ελληνικού έθνους στα χώματα του, στην πατρίδα του. Ή θα είναι ένα νόμισμα ευκαιρίας για την εξυπηρέτηση των αρπακτικών της αγοράς και της υποτέλειας.

Έχουμε χάσει την ουσία! Καιρός να την βρούμε, πριν χάσουμε τα ...πάντα!

ΣΣ: Το κείμενο αυτό είναι μια ζωγραφιά, μια πινελιά της ίδιας της ζωής. Ενδεχομένως σε πολλούς να ξυπνά συναισθήματα, σε άλλους ενοχές και σε άλλους να μην λέει  τίποτα απολύτως. Πάντως όπως και να το δούμε, καλό θα είναι απλά μα ....σκεφτούμε και ας προβληματιστούμε. Μόνο καλό θα μας κάνει.....

Litsa Hadgopoulos*

17 Σεπτεμβρίου 2015 

Έχουμε χάσει την ουσία. Όλοι μας. Όχι μόνον οι πολιτικοί σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλοι μας. Ασχολούμαστε με την επιφάνεια, με το φαίνεσθαι, με τη διαφορά ύψους, βάρους, στήθους. Έχουμε μετατραπεί σε θεατές των πάντων, καταπιανόμαστε σχολαστικά με την εικόνα και μόνο.

Οι δρόμοι του κόσμου έχουν γεμίσει πρόσφυγες, ανθρώπους που σέρνονται διωγμένοι, κυνηγημένοι, κρατώντας μέσα τους μιαν αμυδρή ελπίδα ότι κάπου θα βρουν ένα μέρος να μαζέψουν τα συντρίμμια μιας ζωής που έχασαν οριστικά. Και αυτό που ενδιαφέρει είναι αν τους έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θα χαλάσουν την "καλή εικόνα" της χώρας μας στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου, αν προσβάλουν με τα κουρέλια τους και το μελαμψό τους δέρμα τη νεοκλασική αισθητική της Εθνικής Βιβλιοθήκης, αν αλλοιώσουν την πολύτιμη εθνική ομοιογένεια της χώρας και βεβηλώσουν την ανωτερότητα της λευκής ευρωπαϊκής φυλής. 

Κοινοί δολοφόνοι αποφυλακίζονται για τυπικότητες, το κόμμα στο οποίο ανήκουν έχει διατυπώσει δημοσίως τις πλέον απεχθείς απόψεις περί εθνικής καθαρότητας, περί μεταναστών, περί "πατρίδος" και η κ. Πρόεδρος της Βουλής, η μοναδική, ως φαίνεται, πρόμαχος της δημοκρατίας εν Ελλάδι, ανησυχούσε μονάχα για την εγκυρότητα μιας διαδικασίας.

Δεν θα πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα. Με πληγώνει και με θυμώνει. Και με εξοργίζει ακόμη περισσότερο ότι κανείς, μα κανείς, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιλογές του, τις πράξεις του, τις ενέργειές του. Δεν μιλάω για τους πολιτικούς - μιλάω για όλους μας. Γιατί φαίνεται να μη συνειδητοποιούμε πως τα πάντα ξεκινούν από ατομικό επίπεδο, από ό,τι κάνουμε στην καθημερινότητά μας, από τη συμπεριφορά μας στην προσωπική μας ζωή. 

Βολευόμαστε σε μια κατάσταση που βλέπουμε πως είναι δυσλειτουργική - στη δουλειά, στον γάμο, στις σχέσεις, στις φιλίες. Και λέμε "δε βαριέσαι, θα φτιάξουν τα πράγματα", ή περιμένουμε πως κάτι θα γίνει, θα βρεθεί ένα "μαγικό κουμπί" να το πατήσουμε για να διορθωθούν όλα. Μαγικά. Χωρίς να αναγκαστούμε να λάβουμε καμία απόφαση, χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας, χωρίς να συγκρουστούμε. 

Δεν μας αρέσουν οι εντάσεις, δεν μας αρέσουν οι αλήθειες, προτιμούμε τη βελούδινη ζεστασιά των ψευδαισθήσεων που κατασκευάζουμε, συνεχίζουμε να χτίζουμε κι ας βλέπουμε πως το έδαφος είναι ασταθές, κινούμενη άμμος που κάποια στιγμή θα καταπιεί τα πάντα. 

Και δεν μας νοιάζει αν με αυτή μας την οκνηρία, τη δειλία, τη μικρότητα καταστρέφουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, τους συντρόφους μας, τους φίλους μας, τα ίδια μας τα παιδιά. Εμμένουμε σε αποφάσεις που πήραμε δεκαπέντε, είκοσι χρόνια πριν, παρ' όλο που βλέπουμε πως είναι λάθος, παρ' όλο που η ίδια η ζωή μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε καλύτερες επιλογές, με συγκρούσεις, ναι, με πόνο, όμως με προφανώς καλύτερα αποτελέσματα. 

Αφηνόμαστε να μας καθοδηγούν τα στερεότυπα που δημιουργήθηκαν πριν από τρεις γενιές, ελεγχόμαστε από νοοτροπίες του περασμένου αιώνα, και νομίζουμε ότι με ένα "έτσι μεγάλωσα, έτσι έμαθα" δικαιολογούμε την αβουλία μας, ξορκίζουμε το βόλεμά μας. Και μετά ελεεινολογούμε, ψάχνουμε να βρούμε γιατί η ριμάδα η ζωή μας φέρθηκε σκάρτα, γιατί ο Θεός μας έχει βάλει στο μάτι, γιατί ενώ τα είχαμε σχεδιάσει όλα τόσο όμορφα, καταστράφηκαν. Έλα που δεν τα είχαμε σχεδιάσει όμορφα - βολικά τα είχαμε φτιάξει, μέτρια, επίπεδα, και μικροαστικά.

Κι όταν ζούμε έτσι την καθημερινότητά μας, όταν λειτουργούμε έτσι στην προσωπική μας ζωή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πηγαίνουμε να επιλέξουμε κόμματα και πολιτικούς. Κοιτάμε τι θα μας βολέψει, τι δεν θα μας υποχρεώσει να πάρουμε αποφάσεις, να συγκρουστούμε, να κάνουμε τομές, να αλλάξουμε.

Κι ενώ κι εκεί τα "σχεδιάζουμε τόσο καλά", τελικά δεν μας βγαίνει. Και, βεβαίως, ελεεινολογούμε ξανά: αυτή η χώρα δεν έχει καλούς πολιτικούς, πού είναι οι ηγέτες του παρελθόντος, τι κρίμα να μη ζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Περικλής, ο Μέγας Αλέξανδρος. 

Κι ύστερα συνεχίζουμε στο ίδιο τέμπο: κολυμπάμε αμέριμνοι στο καθημερινό μας βόλεμα και βλέπουμε τη ζωή μας να περνάει, σαν σε κινηματογραφική οθόνη. Αλλά, ξανά, δεν μας νοιάζει η ουσία - μονάχα αν η κάμερα μας κολακεύει...

*Η Λίτσα Χατζοπούλου είναι φιλόλογος

Τι άλλο μας περιμένει και τι μπορούμε να κάνουμε;

Σάββατο, 14 Οκτωβρίου 2017

Ερωτήσεις και απαντήσεις στον Δημήτρη Καζάκη:

Ερώτηση: Η χώρα ήδη οδεύει στην εφαρμογή του 4ου μνημονίου το οποίο βέβαια συνεπάγεται σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, "ακρωτηριασμό" των εργασιακών σχέσεων, περαιτέρω φτωχοποίηση μισθωτών και συνταξιούχων και πολλά άλλα. Πού θα οδηγήσει τελικά τη χώρα μας αυτή η συνεχόμενη ύφεση συναρτήσει του δανεισμού είτε τελικά κλείσει η αξιολόγηση της 15ης Ιουνίου είτε όχι;

Απάντηση: Η ύφεση στην οποία έχει καταδικαστεί η Ελλάδα έχει σαν βασικό στόχο την υποτίμηση του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων και την μαζική τους εκποίηση. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος ενδιαφέροντος από τους δανειστές και εταίρους μας για το αν θα ανακάμψει η χώρα. Μας μεταχειρίζονται όπως τις κατεστραμμένες μετά-αποικιακές χώρες της Αφρικής, που έχουν καταδικαστεί εσαεί στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική αποσύνθεση. Είμαστε εν ολίγοις η Αφρικανική ενδοχώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι προοπτικές μπορεί να έχει μια τέτοια χώρα;

Πρέπει να διαλέξουμε.

Ερώτηση: α] ΄Έχετε επανειλημμένως υποστηρίξει ότι στο σημείο που έχει φτάσει η Ελλάδα η μοναδική λύση είναι η έξοδος της χώρας από την Ε.Ε. η διαγραφή του χρέους και η ανάπτυξη ανταγωνιστικότητας. Επικαλείστε το άρθρο 50 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με το οποίο η κάθε χώρα μπορεί να αποχωρήσει σύμφωνα με εσωτερικούς συνταγματικούς κανόνες; Παράλληλα, το άρθρο 49 της Συνθήκης της Βιέννης προβλέπει ότι κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να αποχωρήσει εάν διαπιστώσει δόλια συμπεριφορά από άλλο κράτος-μέλος όπως και το άρθρο 61 της ίδιας Συνθήκης το οποίο επικαλείται αδυναμία εκτελέσεως των υποχρεώσεών της σε περίπτωση αποχώρησης της.

β] Από την άλλη πλευρά οι πολέμιοι αυτής της άποψης ισχυρίζονται πως η μονομερής αποχώρηση της χώρας μας θα οδηγούσε σε ασύντακτη χρεωκοπία και σε φτώχεια πλήρους εξαθλίωσης -όπως στη Βενεζουέλα - δεδομένου ότι εδώ και χρόνια η Ελλάδα δεν παράγει και δεν εξάγει επαρκώς ούτε βιομηχανικά ούτε καν γεωργικά προϊόντα. Πως θα επιβιώσει;

Απάντηση: Υπάρχουν δυο οπτικές στο ζήτημα. Η μια έχει να κάνει με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, αλλά και του θεμελιώδους δικαιώματος της εθνικής τους αυτοδιάθεσης, του δικαιώματος δηλαδή οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές που ασκούνται σ’ αυτόν τον τόπο να υπηρετούν τα άμεσα ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Να θυμίσω ότι το δικαίωμα αυτό συνιστά ίσως τον πιο αναγκαστικό κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου. Αναγκαστικός κανόνας του γενικού Διεθνούς Δικαίου είναι εκείνος που είναι δεκτός και αναγνωρισμένος υπό της διεθνούς κοινότητος των κρατών στο σύνολό τους ως κανόνας, εκ του οποίου ουδεμία παρέκκλιση επιτρέπεται και ο οποίος δεν δύναται να τροποποιηθεί ειμή δια νέου, του ίδιου χαρακτήρα κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου.

Και στην Ελλάδα τι έγινε; Της επέβαλλαν – οι δανειστές εταίροι εξ Ευρώπης με τη συνδρομή του ΔΝΤ – την κατάλυση αρχικά της εθνικής της κυριαρχίας, ενώ σήμερα έχει ουσιαστικά καταλυθεί και το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού. Με άλλα λόγια η κυριότητα του τόπου δεν ανήκει πια στον ελληνικό λαό, αλλά στους δανειστές και στον συνταγματικά εξωθεσμικό μηχανισμό, που έχουν οικοδομήσει διαμέσου των μνημονίων.

Έχει συμβεί πουθενά αλλού κάτι παρόμοιο; Όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει κανένα ανάλογο παράδειγμα. Είναι η πρώτη φορά, τουλάχιστον στη νεότερη Ευρωπαϊκή ιστορία, όπου κυρίαρχο κράτος-έθνος καταλύεται προς το συμφέρον ξένων δυνάμεων και κέντρων. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ.

Κι ενώ ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος χάνει τα ιστορικά του δικαιώματα στα πατρώα του εδάφη, στις εστίες των προγόνων του, στο λίκνο της ιστορία του, υπάρχει και η άποψη που θεωρεί όλα αυτά αναγκαία διότι δεν γίνεται αλλιώς. Μας λένε ότι ο μόνος τρόπος για να ανακτήσουμε την κυριαρχία μας είναι με το να υποταχθούμε. Άμα κάνουμε ότι μας λένε και μάλιστα κατά γράμμα, τότε αργά ή γρήγορα θα ανακτήσουμε τα δικαιώματά μας – πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι. Πότε συνέβη κάτι τέτοιο, για να συμβεί και σήμερα; Πότε ένας λαός, ένα έθνος ολόκληρο παρέδωσε και μάλιστα αμαχητί τα ιστορικά του δικαιώματα και τελικά τα ξαναπέκτησε;

Κι αν αυτό το δόγμα είναι σωστό, τότε γιατί γενιές και γενιές Ελλήνων πολέμησαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του γένους, του έθνους, του λαού; Δεν θα ήταν καλύτερα να υποταχθούν στους ισχυρούς με την ελπίδα κάποτε να τους χαρίσουν αυτά που δικαιούνται; Ειλικρινά, υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στους αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά όλων των λαών της ανθρωπότητας, από αυτή τη θεωρία;

Πρέπει λοιπόν να πάρουμε μια απόφαση. Τι θέλουμε να είμαστε. Λεύτεροι στη χώρα μας, να διαφεντεύουμε εμείς την πατρίδα μας; Ή δουλικά και ραγιάδες, παρείσακτοι και μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα;

Οι τράπεζες είναι η επιτομή του κακού.

Ερώτηση: Ποια είναι η παρούσα κατάσταση του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη; Ποιοι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν;

Απάντηση: Οι τράπεζες σήμερα συνιστούν την επιτομή όλου του κακού. Μετά από τρεις περίπου δεκαετίες ξέφρενης δανειακής επέκτασης στις απελευθερωμένες αγορές του κεφαλαίου, δημιουργήθηκαν τραπεζικά τέρατα με οικονομική επιφάνεια πολύ μεγαλύτερη από όλα τα κράτη του πλανήτη. Τα τραπεζικά τέρατα ενυποθήκευσαν γύρω στις 20 φορές το συνολικό προϊόν που παράγει κατ’ έτος ο πλανήτης σε αγαθά και υπηρεσίες. Οι 40 μεγαλύτερες παγκόσμια τράπεζες διαθέτουν ενεργητικά που ισοδυναμούν με το ΑΕΠ σχεδόν της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατών του πλανήτη. Μέσω αυτών των ενεργητικών εξαγοράζουν, αγοράζουν και πωλούν κυβερνήσεις κι ολόκληρες χώρες. Αρκεί οι χώρες αυτές να είναι προς πώληση από την ιθύνουσα τάξη τους.

Οι τράπεζες στην ΕΕ είναι στην κορυφή αυτής της τερατογέννεσης. Διαθέτουν ενεργητικά πάνω από 4 φορές του ΑΕΠ συνολικά της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι τράπεζες της ευρωζώνης θα πρέπει να βυθίζονται διαρκώς και περισσότερο στα χρέη τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και τα κράτη. Μ’ αυτό ακριβώς έχει οδηγήσει στην σημερινή παγκόσμια ύφεση.

Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα. Ποιο λοιπόν είναι το ζητούμενο; Να ξεχρεώσουμε τις τράπεζες; Να τις βοηθήσουμε να κρατήσουν τα τερατώδη ενεργητικά αυτά με διασώσεις εκ των έσω με κουρέματα καταθέσεων (bail in) ή δια του κρατικού προϋπολογισμού (bail out); Και πού θα μας βγάλει κάτι τέτοιο; Μόνο σε μεγαλύτερα χρέη για τον πολίτη και την πραγματική οικονομία, αλλά και σε πιο ανάλγητες τράπεζες, πιο τοκογλυφικές και σαράφικες ακόμη κι απ’ ότι ήταν.

Επομένως έχουμε να επιλέξουμε: Ή διάσωση των σημερινών σαράφικων τραπεζών σε βάρος των νοικοκυριών και της πραγματικής οικονομίας; Ή διάσωση των νοικοκυριών και της πραγματικής οικονομίας σε βάρος των τοκογλυφικών πρακτικών των τραπεζών και της παρασιτικής τους υπερδιογκωση; Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Τι σόι ξένες επενδύσεις μπορεί να περιμένει η χώρα;

Ερώτηση: Τα τραπεζικά ιδρύματα βρίσκονται σε συνεχείς επαφές και διαβουλεύσεις με open funds για την πώληση ελληνικών ακινήτων αλλά και τη διαχείριση των κόκκινων δανείων που έχουν μετατραπεί σε μάστιγα. Εν τέλει η περιουσία των Ελλήνων -ιδιωτική αλλά και δημόσια [όπως αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.] περνά σε ξένια χέρια χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας;

Απάντηση: Αυτός ήταν ο σκοπός εξαρχής. Η περιουσία των Ελλήνων, δημόσια και ιδιωτική, το οικόπεδο – όπως συνηθίζω να λέω – που αποκαλείται Ελλάδα κι εμείς αντιλαμβανόμαστε ως πατρίδα, έχουν βάλει στο μάτι οι δανειστές εταίροι μας. Και μας μεταχειρίζονται όπως κάθε άλλη τριτοκοσμική χώρα της Αφρικής, που βρέθηκε είτε ως αποικία, είτε κατόπιν ως απελεύθερη στην ανάγκη τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίφημη επένδυση της Fraport, η οποία δανείστηκε το ποσό εξαγοράς των 14 αεροδρομίων της χώρας με εγγύηση του ελληνικού κράτους. Έτσι ώστε σε περίπτωση στραβής να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος τις τράπεζες.

Δεύτερο, στη σύμβαση προβλέπεται προστασία της εν λόγω επένδυσης από τον μετεμφυλιακό αποικιοκρατικό νόμο του 1953 για την προστασία των ξένων κεφαλαίων, που οι κυβερνήσεις μετά τη Χούντα είχαν θέσει σε αχρηστία λόγω ακριβώς των αποικιοκρατικών όρων που προβλέπει υπέρ των ξένων επενδυτών.

Τρίτο, εισάγεται για πρώτη φορά η τριμερής εξωδικαστική διαιτησία με τον επενδυτή. Με βάση αυτήν σε περίπτωση αντιδικίας με το ελληνικό κράτος, τότε δεν επιλαμβάνονται τα ελληνικά δικαστήρια, αλλά μια εξωθεσμική διαιτησία, που συγκροτείται αυθαίρετα από το κράτος, τον επενδυτή και κάποιον τρίτο ουδέτερο παράγοντα, όπως π.χ. η Παγκόσμια Τράπεζα, που διαθέτει τέτοιο μηχανισμό.

Η εξωθεσμική διαιτησία είναι ο μοχλός που χρησιμοποιήθηκε στην Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική, προκειμένου να κατοχυρωθούν τα αποικιοκρατικά προνόμια ξένων επενδυτών στις υποδομές και το φυσικό πλούτο της χώρας. Είναι ένα είδος διομολογήσεων, από το οποίο έχει λυτρωθεί η Ελλάδα από τον 19ο αιώνα. Και τώρα χάρις τους εταίρους της επανέρχεται σ’ αυτό το άθλιο καθεστώς.

Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Fraport δεν έχει καμιά υποχρέωση να υποστηρίζει την πολεμική αποστολή που έχουν πολλά από αυτά τα 14 αεροδρόμια. Δεν έχει καμιά υποχρέωση να ακολουθεί το αμυντικό δόγμα της Ελλάδας. Εκτός της περίπτωσης πολέμου όπου προβλέπεται η επίταξη των αεροδρομίων με αποζημίωση της Fraport. Αν βέβαια συμμορφωθεί η εν λόγω εταιρεία. Διαφορετικά ο μόνος δρόμος είναι η προσφυγή στην τριμερή εξωθεσμική και εξωδικαστική διαιτησία.

Με τέτοιες επενδύσεις, μπορούμε να έχουμε χώρα; Ούτε χώρο δεν θα μπορούμε να έχουμε.

Ο Βαρουφάκης και τα συμφέροντα Σόιμπλε και ΗΠΑ

Ερώτηση: Κατά τη δική σας εκτίμηση ποιος ο ρόλος του Γιάννη Βαρουφάκη, του Σόιμπλε και των Ηνωμένων Πολιτειών σε σχέση με την κατάσταση που ΄χει διαμορφωθεί στη χώρα μας αλλά και συνολικότερα στην Ευρώπη;

Απάντηση: Ο κ. Σόιμπλε εκφράζει από πολύ παλιά – από την εποχή του Μάαστριχτ – την πιο ξεκάθαρη άποψη για την μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ’ ένα υπερκράτος με ενιαία διακυβέρνηση, εκτός από ενιαίο νόμισμα, στα πλαίσια μια χαλαρής ομοσπονδίας, όπως λειτουργεί σήμερα η Γερμανία. Τα κράτη μέλη οφείλουν να χάσουν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον σκληρό πυρήνα της εθνικής τους κυριαρχίας. Με τις πολιτικές που εκπορεύονται από τα όργανα της ΕΕ να αποκτούν υπερσυνταγματική ισχύ έναντι όλων των κρατών μελών. Πρωτίστως στον τομέα της δημοσιονομικής και αμυντικής πολιτικής. Αυτό το «όραμα» ακολουθεί με συνέπεια ακόμη και στην περίπτωση της Ελλάδας.

Ο κ. Βαρουφάκης ήταν ο ιδεώδης στον ρόλο που ανέλαβε να παίξει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τότε ήταν ο μόνος αντιμνημονιακός «αναλυτής», ο οποίος δεν πίστευε στη δυνατότητα της Ελλάδας να ορθοποδήσει μόνη της. Δηλαδή χωρίς τα δεκανίκια της ΕΕ. Κι αυτό το έλεγε και το ξανάλεγε. Κι έτσι ήρθε για να ονομαστεί δικαίως ως ο κύριος 70%, όταν στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Τσίπρα το 2015 δήλωσε άξαφνα ότι το 70% του μνημονίου μας κάνει και μόλις το 30% πρέπει να διαπραγματευθούμε. Υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της δήλωσης του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015 με βάση την οποία για πρώτη φορά στα χρονικά των μνημονίων οι «ελληνικές αρχές» αποδέχθηκαν επίσημα να μην υιοθετούν, ούτε καν να προωθούν, την παραμικρή απόφαση αν πρώτα δεν πάρουν την έγκριση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ των φίλων του. Ήταν ο πρώτος απ’ όλους που μετονόμασε την τρόικα σε «θεσμούς» ώστε ένας άτυπος και παράνομος – σύμφωνα ακόμη και με το ευρωκοινοβούλιο – μηχανισμός επιβολής πολιτικών σε βάρος της χώρας μας να μετατραπεί σε θεσμοθετημένη μορφή άσκησης εξουσίας πάνω στην κατεχόμενη Ελλάδα. Και ήταν αυτός που εμφανίστηκε ως λαγός για την αποδοχή της πρότασης Σόιμπλε του Ιουλίου 2015, η οποία προέβλεπε διπλό ή παράλληλο νόμισμα εσωτερικών συναλλαγών υπό ειδικό καθεστώς εντός της ΕΕ. Για να μάθει και η δική μας γενιά τι σημαίνει στην πράξη αυτό που οι παππούδες μας ονόμαζαν λεφτά της κατοχής.

Όσο για τις ΗΠΑ θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι – για τα δικά τους συμφέροντα – βρίσκονται σε διαμάχη με τους Γερμανούς και τις Βρυξέλλες, όχι για τον έλεγχο της Ελλάδας, αλλά για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Στα πλαίσια αυτά η κυρίαρχη μερίδα της Αμερικανικής πολιτικής πιέζει το ΔΝΤ να φύγει παντελώς από το πρόγραμμα της Ελλάδας. Έχει κατατεθεί και σχέδιο νόμου στο Κογκρέσο, που ζητά με την ψήφισή του την απόσυρση του ΔΝΤ από οποιαδήποτε εμπλοκή στο πρόγραμμα, τωρινό, ή μελλοντικό, της Ελλάδας. Ο λόγος είναι για να μην χρησιμοποιείται το ΔΝΤ ως φύλλο συκής για τα συμφέροντα των Ευρωπαϊκών ελίτ και του ευρώ. Η διαμάχη αυτή μάλλον θα ενταθεί στο μέλλον, κάτι που μπορεί να διευκολύνει μια άλλη πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση – σαν αυτή που διεκδικεί το ΕΠΑΜ – να αξιοποιήσει προκειμένου να λυτρωθεί η χώρα από τα χρέη και να ανακτήσει την κυριαρχία της προς όφελος των Ελλήνων πολιτών.

Γιατί θέλουν να εμφανίσουν την Ελλάδα σε τροχιά εικονικής ανάπτυξης;

Πέμπτη, 12 Οκτωβρίου 2017

Του Δημήτρη Καζάκη     

Τα μάθατε; Η οικονομία της Ελλάδας μπήκε σε αναπτυξιακή τροχιά. Βεβαίως! Μας το διαβεβαιώνει η ίδια η κυβέρνηση δια στόματος του υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρη Παπαδημητρίου.

«Η οικονομία βρίσκεται εκτός κινδύνου και έχει εισέλθει σε τροχιά ανάκαμψης και αυτό δεν αφορά μόνον τον τουρισμό, τη βιομηχανία, τις εξαγωγές ή τις ξένες άμεσες επενδύσεις, φορά και κλάδους που μέχρι πρότινος υποφέρανε εξαιτίας της δημοσιονομικής και εισοδηματικής λιτότητας, όπως είναι οι κατασκευές, το εμπόριο ή άλλες υπηρεσίες. Κυρίως, όμως, αφορά την δημιουργία 260.000 καθαρών θέσεων απασχόλησης στο διάστημα αυτής της διακυβέρνησης και τη μείωση της ανεργίας σχεδόν κατά 5.5 ποσοστιαίες μονάδες».

Τάδε έφη ο κύριος υπουργός κατά την ομιλία του στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο της Θεσσαλίας στις 10 του μηνός. Και δεν τον πήραν με τις ντομάτες. Εκείνες τις σάπιες που προορίζονται για τις χωματερές. Βλέπετε το ακροατήριο δεν ήταν απλός κόσμος της δουλειάς, αλλά παρατρεχάμενοι, ημέτεροι και λοιποί αυτού είδους.

Μας το διαβεβαιώνει επίσης και το ΔΝΤ, το οποίο αναθεώρησε προς τα πάνω την πρόβλεψή του για το δείκτη του ΑΕΠ στην Ελλάδα.

Μη γελάτε. Όχι, δεν είναι για γέλια. Ούτε θα πρέπει να ξεπερνάτε αυτές τις δηλώσεις αδιάφορα. Μα θα μου πείτε, λένε ψέματα. Ναι, είναι αλήθεια, ψεύδονται ως εκεί που δεν παίρνει. Γιατί; Το σκεφτήκατε;

Τι θέλουν να πετύχουν; Ποιόν θέλουν να ξεγελάσουν; Εσάς, εμάς, δηλαδή τους απλούς πολίτες που βιώνουν την αλήθεια καθημερινά; Ίσως κι αυτό, μιας και η ανθρώπινη βλακεία είναι ενδημική και ακαταμάχητη. Όλο και κάποιον θα βρουν για να πιστέψει αυτές τις ανοησίες.

Όμως το κύριο δεν είναι αυτό. Αν ήταν μόνο για να ξεγελάσουν τα γνωστά υποζύγια που τους πιστεύουν και ύστερα αυτοκτονούν δια της ψήφου, δεν θα χρειάζονταν τόσα πολλά.

Ούτε θα χρειαζόταν όλη αυτή η προσπάθεια χειραγώγησης των επίσημων στοιχείων με τις πλάτες της Eurostat και του ΔΝΤ. Δεν θα χρειαζόταν ο κ. Γεωργίου να στήσει την ΕΛΣΤΑΤ ως «ανεξάρτητη αρχή» υπό τον άμεσο έλεγχο των δανειστών, ώστε να παράγει καθ’ όλα διαβλητά στοιχεία και δείκτες. Σε επίπεδο κυρίως Εθνικών Λογαριασμών.

Ο στόχος όλης αυτής της απάτης είναι, αφενός, οι αγορές και, αφετέρου, η προετοιμασία του εδάφους για τις νέες πολιτικές πιο άγριων περικοπών και ξεπουλήματος που προετοιμάζονται για τη χώρα μας. Τόσο στα πλαίσια της περίφημης τρίτης αξιολόγησης, όσο και κατόπιν.

Ζούμε υπό ένα παγκόσμιο καθεστώς αγυρτείας και απάτης, πού ανάλογό του δεν έχει βιώσει η ανθρωπότητα. Πρόκειται για μια οικονομία πλασματικού, εικονικού κεφαλαίου, το οποίο αποσπά κέρδη όχι τόσο από την παραγωγή, αλλά πρωτίστως από τις αγορές χρήματος.

Για να πάρετε μια ιδέα για το μέγεθος αυτής της οικονομίας του πλασματικού, εικονικού κεφαλαίου παγκόσμια, όπου ο βασικός φορέας της είναι η παγκόσμια τράπεζα, αρκεί θεωρώ να σημειώσουμε τα εξής:

• Οι 30 μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο ανήκουν σε 5 βασικές οικονομίες. Ανήκουν σε Κίνα, Ευρωζώνη, Ιαπωνία, Βρετανία, ΗΠΑ. Αυτές οι τράπεζες έχουν χαρακτηριστεί κι ως Global Systemic Banks (GSBs), ή Παγκόσμια Συστημικές Τράπεζες, διότι η διάσωσή τους είναι πιο σημαντική από το σύνολο των οικονομιών παγκόσμια.

• Τα τραπεζικά ενεργητικά και των 5 αυτών οικονομιών ανέρχονταν το 2015 σε άνω των 96 τρις δολαρίων. Από αυτά το 50% ανήκει στα ενεργητικά αυτών των 30 τραπεζικών κολοσσών, δηλαδή άνω των 48 τρις δολάρια το 2015.

• Το παγκόσμιο ΑΕΠ σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2015 ανερχόταν σε 74,5 τρις δολάρια. Δηλαδή, τα τραπεζικά ενεργητικά μόνο των 5 πιο μεγάλων οικονομιών της παγκόσμιας οικονομίας, είναι σχεδόν 32% μεγαλύτερα από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Ενώ τα ενεργητικά των 30 GSBs αντιστοιχούν στο 65% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Για να διασωθούν και να συνεχίσουν να αναπτύσσονται οι παγκόσμιοι τραπεζικοί κολοσσοί θα πρέπει ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία να δουλεύει γι’ αυτούς. Θα πρέπει ο δανεισμός να καλπάζει, ιδιωτικός και δημόσιος. Το ίδιο και η κερδοσκοπία στις παγκόσμιες χρηματαγορές, ο τζίρος των οποίων ξεπερνά κατά 10 και πλέον φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ.

Όλα αυτά είναι πλασματικά, εικονικά. Πλασματικά και εικονικά ενεργητικά και τζίροι των χρηματαγορών. Πλασματικά και εικονικά γιατί δεν τα έχει ανάγκη η πραγματική οικονομία για να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί. Ωστόσο, όσο πλασματικά, όσο εικονικά κι αν είναι, τόσο πιο αληθινά υπερκέρδη παράγουν. Τέτοια που κανένα διεθνές καρτέλ, ή τραστ, καμιά πολυεθνική ή υπερεθνική εταιρεία δεν έχει αποδώσει σ’ αυτούς που την ελέγχουν.

Σύμφωνα με έναν μετριοπαθή υπολογισμό τα κέρδη από την κερδοσκοπία στις χρηματαγορές συνιστούν άνω του 60% των συνολικών κερδών που αποδίδουν οι επενδύσεις όλων των ειδών. Να γιατί όλο και περισσότερα κεφάλαια διοχετεύονται στις χρηματαγορές. Ακόμη και οι πολυεθνικές προτιμούν να συγκεντρώνουν τεράστια ρευστά αποθεματικά κι αντί να τα κάνουν επενδύσεις επέκτασης της επιχειρηματικής δράσης τους, τα διοχετεύουν κι αυτές στις χρηματαγορές. Διαμέσου ποιου; Πρώτα και κύρια των GSBs.

Και πώς να μην το κάνουν όταν οι πολυεθνικές έχουν κατά μέσο όρο απόδοση κεφαλαίων της τάξης του 6% ετήσια, συχνά λιγότερο, ενώ οι χρηματαγορές έχουν τη δυνατότητα έως και διψήφιες αποδώσεις ετήσια. Ακόμη και μέσα στην παγκόσμια κρίση. Αρκεί τα κράτη, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά να εξαρτούν την ίδια την επιβίωσή τους από δάνεια, χρέη και κάθε μορφής χρεόγραφο της κεφαλαιαγοράς.

Κι επομένως αυτό που ενδιαφέρει όσους υπηρετούν αυτή την πλασματική, εικονική οικονομία δεν είναι η αποτύπωση των πραγματικών δεικτών της οικονομικής ζωής, αλλά η δυνατότητα χειραγώγησής τους. Οι βασικοί δείκτες κάθε οικονομίας έχουν μετατραπεί σε δείκτες της χρηματαγοράς. 

Κι όσο εύκολα χειραγωγούνται οι χρηματαγορές από τους μεγάλους παίκτες παγκόσμια, έτσι πρέπει να χειραγωγούνται και οι δείκτες της οικονομίας.

Δεν τους ενδιαφέρει αν στ’ αλήθεια μια οικονομία αναπτύσσεται, αλλά η δυναμική των πιο πλασματικών και εικονικών δεικτών της, όπως το ΑΕΠ, ο τιμάριθμος, ο δείκτης ανεργίας, οι οποίοι εύκολα μπορούν να χειραγωγηθούν ώστε να επιδράσουν – ανάλογα τις σκοπιμότητες της συγκυρίας – στη