Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου
«Εάν η αλλαγή δεν σε αλλάζει, άλλαξέ της εσύ το νόημα» (graffiti σε τοίχο)
Κινούμενος μακριά από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, ο κ. Τσίπρας δείχνει έτοιμος να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, αυτή τη φορά, από το μετερίζι της συμπολίτευσης και να δώσει σάρκα και οστά σε πολιτικά ήθη, τα οποία ξεφεύγουν από την πεπατημένη που ακολούθησαν οι προκάτοχοί του σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας.
Άκουσα το βράδυ της Δευτέρας σε μια τηλεοπτική κουβέντα ότι ο Τσίπρας οδηγεί την χώρα σε «αχαρτογράφητη περιοχή». Θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά όχι υπό την χροιά μιας επίκρισης: ίσως, πράγματι, ήρθε ο καιρός να βαδίσει η ταλαίπωρη αυτή χώρα σε ένα δρόμο που ξεφεύγει από τα ειωθότα, ακριβώς επειδή οι συνηθισμένες πολιτικές ήταν εκείνες που δημιούργησαν τα αδιέξοδα.
Ακατάσχετη κινδυνολογία, δημιουργία κλίματος φόβου, προσβολή του εκλογικού σώματος μέσα από τα social media και διαφημιστικά σποτ που υποτιμούν τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων. Όμως, ο φόβος δεν δημιουργεί ελπίδα. Ποτέ. Και αυτό ήταν κάτι που φαίνεται πως λησμόνησε ή δεν κατανόησε ο Αντώνης Σαμαράς.
Στις αρχές Ιανουαρίου, σε μια αποκλειστική συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Tvxs.gr, ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και οικονομολόγος, James Galbraith, είχε μιλήσει με επαινετικά λόγια για τον 40άρη πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, προμηνύοντας τις αλλαγές που θα επέφερε η έλευσή του στον πρωθυπουργικό θώκο.
Τα λόγια του Galbraith αντικατοπτρίζονται στις αντιδράσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται στο διεθνή έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.
Ήδη, παρά τις όποιες επικρίσεις διατυπώνονται ακόμη και τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, ως προς το πρόσωπό του, τα διεθνή ΜΜΕ έχουν αρχίσει να αμβλύνουν τη στάση τους απέναντι στον πρωθυπουργό, αφήνοντας κατά μέρος τις «κορώνες» για τον άλλοτε χαρακτηριζόμενο ως «επικίνδυνο κομμουνιστή, που θέλει να βάλει την Ευρώπη σε μπελάδες».
Υπάρχει σαφής πολιτική επιλογή και η λαϊκή ετυμηγορία, όπως αυτή προέκυψε διά της κάλπης, οφείλει να γίνει σεβαστή. Και αυτό το αντιλαμβάνονται στο εξής ακόμη και οι πλέον δριμείς επικριτές της Ελλάδας. Με απλά λόγια, υπάρχει κυβέρνηση.
Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα δεν θα είναι απλώς η δημιουργία ενός New Deal για την ελληνική οικονομία. Ένα σημαντικό ζητούμενο είναι και η υλοποίηση ενός New Deal σε επίπεδο Πολιτικής:
Οι πολίτες να μπορέσουν εκ νέου να εμπιστευθούν αυτόν που έχουν ορίσει να διαφεντεύει τις τύχες τους. Ίσως, έτσι, πάψει να ισχύει κάποια στιγμή το ρητό του Βολταίρου, ότι «η Δημοκρατία είναι το τελευταίο καταφύγιο των απανταχού καθαρμάτων».
Είναι πολύ εύκολο να επικρίνεις κάποιον, όταν αυτός δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ ξανά μέχρι τώρα σε κάτι που έχουν δοκιμαστεί ήδη άλλοι και απέτυχαν παταγωδώς.
Σε μια δημοκρατία πρέπει όλοι όσοι την υπηρετούν πιστά – και είναι σαφές ότι θα πρέπει να αναφέρεται κανείς στα κόμματα του δημοκρατικού συνταγματικού τόξου – να δοκιμάζονται σε επίπεδο εξουσίας άπαντες. Μηδενός εξαιρουμένου.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς: να αποδείξει έμπρακτα πως δεν ήρθε απλά για να πλασάρει έναν «τρίτο δρόμο», αλλά για να δημιουργήσει Το Δρόμο.
«Εάν η αλλαγή δεν σε αλλάζει, άλλαξέ της εσύ το νόημα» (graffiti σε τοίχο)
Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να δημιουργήσει ένα κυβερνητικό σχήμα με
συγχωνεύσεις υπουργείων σε καθετοποιημένους τομείς δράσης δίνει το
στίγμα της πολιτικής που πρόκειται να ακολουθήσει στο εξής ο νέος
πρωθυπουργός.
Κινούμενος μακριά από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, ο κ. Τσίπρας δείχνει έτοιμος να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, αυτή τη φορά, από το μετερίζι της συμπολίτευσης και να δώσει σάρκα και οστά σε πολιτικά ήθη, τα οποία ξεφεύγουν από την πεπατημένη που ακολούθησαν οι προκάτοχοί του σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας.
Άκουσα το βράδυ της Δευτέρας σε μια τηλεοπτική κουβέντα ότι ο Τσίπρας οδηγεί την χώρα σε «αχαρτογράφητη περιοχή». Θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά όχι υπό την χροιά μιας επίκρισης: ίσως, πράγματι, ήρθε ο καιρός να βαδίσει η ταλαίπωρη αυτή χώρα σε ένα δρόμο που ξεφεύγει από τα ειωθότα, ακριβώς επειδή οι συνηθισμένες πολιτικές ήταν εκείνες που δημιούργησαν τα αδιέξοδα.
Ακατάσχετη κινδυνολογία, δημιουργία κλίματος φόβου, προσβολή του εκλογικού σώματος μέσα από τα social media και διαφημιστικά σποτ που υποτιμούν τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων. Όμως, ο φόβος δεν δημιουργεί ελπίδα. Ποτέ. Και αυτό ήταν κάτι που φαίνεται πως λησμόνησε ή δεν κατανόησε ο Αντώνης Σαμαράς.
Στις αρχές Ιανουαρίου, σε μια αποκλειστική συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Tvxs.gr, ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και οικονομολόγος, James Galbraith, είχε μιλήσει με επαινετικά λόγια για τον 40άρη πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, προμηνύοντας τις αλλαγές που θα επέφερε η έλευσή του στον πρωθυπουργικό θώκο.
Τα λόγια του Galbraith αντικατοπτρίζονται στις αντιδράσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται στο διεθνή έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.
Ήδη, παρά τις όποιες επικρίσεις διατυπώνονται ακόμη και τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, ως προς το πρόσωπό του, τα διεθνή ΜΜΕ έχουν αρχίσει να αμβλύνουν τη στάση τους απέναντι στον πρωθυπουργό, αφήνοντας κατά μέρος τις «κορώνες» για τον άλλοτε χαρακτηριζόμενο ως «επικίνδυνο κομμουνιστή, που θέλει να βάλει την Ευρώπη σε μπελάδες».
Υπάρχει σαφής πολιτική επιλογή και η λαϊκή ετυμηγορία, όπως αυτή προέκυψε διά της κάλπης, οφείλει να γίνει σεβαστή. Και αυτό το αντιλαμβάνονται στο εξής ακόμη και οι πλέον δριμείς επικριτές της Ελλάδας. Με απλά λόγια, υπάρχει κυβέρνηση.
Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα δεν θα είναι απλώς η δημιουργία ενός New Deal για την ελληνική οικονομία. Ένα σημαντικό ζητούμενο είναι και η υλοποίηση ενός New Deal σε επίπεδο Πολιτικής:
Οι πολίτες να μπορέσουν εκ νέου να εμπιστευθούν αυτόν που έχουν ορίσει να διαφεντεύει τις τύχες τους. Ίσως, έτσι, πάψει να ισχύει κάποια στιγμή το ρητό του Βολταίρου, ότι «η Δημοκρατία είναι το τελευταίο καταφύγιο των απανταχού καθαρμάτων».
Είναι πολύ εύκολο να επικρίνεις κάποιον, όταν αυτός δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ ξανά μέχρι τώρα σε κάτι που έχουν δοκιμαστεί ήδη άλλοι και απέτυχαν παταγωδώς.
Σε μια δημοκρατία πρέπει όλοι όσοι την υπηρετούν πιστά – και είναι σαφές ότι θα πρέπει να αναφέρεται κανείς στα κόμματα του δημοκρατικού συνταγματικού τόξου – να δοκιμάζονται σε επίπεδο εξουσίας άπαντες. Μηδενός εξαιρουμένου.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς: να αποδείξει έμπρακτα πως δεν ήρθε απλά για να πλασάρει έναν «τρίτο δρόμο», αλλά για να δημιουργήσει Το Δρόμο.
