Μπορούν να αντιμετωπιστούν οι θύελλες που ρημάζουν την Ελλάδα και τους Έλληνες;

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Το ερώτημα αυτό που μπορεί και να διατυπώνεται  και με άλλους τρόπους, είναι στην ουσία αυτό στο οποίο   ψάχνουν να δώσουν απάντηση οι περισσότεροι των Ελλήνων.

Είναι «ηλίου φαεινότερο» και τώρα πια δεν επιδέχεται καμιάς αμφιβολίας, ότι η Ελλάδα, κοντά 8 χρόνια τώρα, κατατρώγεται από   σκληρά οικονομικά μέτρα που της έχουν επιβληθεί από τους δανειστές της , λόγω της συσσώρευσης μεγάλου εξωτερικού χρέους.

Ο συνεχιζόμενος «πόλεμος χρέους», είτε αυτός διεξάγεται μέσα σε Δανειακές Συμβάσεις και Μνημόνια είτε έξω από αυτά , κατά πως θέλει  η κυβέρνηση να υπερηφανεύεται, δεν παύει να έχει καταστήσει τη Πατρίδα μας καθημαγμένη και το λαϊκό φρόνιμα εντελώς ισοπεδωμένο, ειδικά μετά το 2015, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενη από το «πατριωτικό» κόμμα των ΑΝΕΛ.

Πέρα όμως από την οικονομική καταβαράθρωση, το μεγάλο πρόβλημα που έχει φανεί εδώ και καιρό και όσο περνάει ο καιρός θα αυξάνει επικίνδυνα, είναι ο ρόλος στον οποίο φαίνεται να έχει ανατεθεί στην Ελλάδα από τον ξένο παράγοντα προκειμένου αυτός να επιτύχει τους ευρύτερους γεωπολιτικούς του σκοπούς.

Αυτή όμως η συναίνεση ή η ανοχή  που έχει δώσει η κυβέρνηση της Ελλάδας για την πραγματοποίηση αυτών των σχεδιασμών, εγκυμονεί τεράστιους εθνικούς κινδύνους, που φτάνουν μέχρι και αυτόν τον ακρωτηριασμό της χώρας, γεγονός που το βλέπουμε να εξελίσσεται με διάφορους τρόπους και αφορμές όπως είναι το Σκοπιανό και το Αλβανικό   ζήτημα, αλλά και οι απειλές στο Αιγαίο, στη Θράκη και τη Κύπρο, με το ξένο παράγοντα να παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.

Με αυτές τις συνθήκες και τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί, οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, εκτός από τις πολλές και  ποικίλες εξαρτήσεις τους από το εξωτερικό, είναι προφανώς και  ανεπαρκέστατες για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις θύελλες που έρχονται.

Στην κατάσταση αυτή που διέρχεται η χώρα,  η πλειοψηφία πλέον των πολιτών,  εκτός το γεγονότος ότι έχει καταστεί  ανήμπορη ακόμη και σε αυτήν  την επιβίωσή της,   αισθάνεται ανασφαλής, φοβισμένη και δεν εμπιστεύεται τις πολιτικές δυνάμεις, αφού αυτές  δοκιμάστηκαν και φάνηκαν «μικρές» και αναξιόπιστες στο να μπορέσουν να λύσουν προβλήματα, πόσο μάλιστα να αντιμετωπίσουν και εξωτερικές απειλές.

Για τους λόγους αυτούς δυσκολεύεται κανείς να προτείνει λύσεις, όχι γιατί δεν υπάρχουν  αλλά γιατί λείπει το υποκείμενο, η πολιτική δηλαδή εκείνη δύναμη, που να μπορεί να τις εφαρμόσει.

Μόνο ένα  πάνδημο Δημοκρατικό, Πατριωτικό, Κοινωνικό Κίνημα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις και να αντιμετωπίσει τις απειλές,  στηριζόμενο στη δύναμη του Κυρίαρχου λαού.