του Θ. Συμβουλόπουλου
Μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία
και τις αναλύσεις που γίνονται για την διαμορφωθείσα κατάσταση στην
γείτονα και την ευρύτερη περιοχή της λεκάνης της ανατολικής Μεσογείου,
περισσότερο επίμαχο και ενδιαφέρον ζήτημα είναι αυτό που περιστρέφεται
γύρω από τις ευκαιρίες ή όχι, που παρουσιάζονται στην ελληνική πλευρά
για την διεκδίκηση, ή καλύτερα την αποκατάσταση των κυριαρχικών
δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου απέναντι στα τετελεσμένα γεγονότα
που δημιούργησε η Τουρκία όλα τα προηγούμενα χρόνια. Διαφορετικές
απόψεις εκφράσθηκαν και εσωτερικά στο ΕΠΑΜ, αν και όχι με τον
ενδεικτικότερο τρόπο.
Δεν μπορούμε παρά να μην παραδεχτούμε,
πως διανύουμε μια περίοδο ταχείας αλλαγής και επαναπροσδιορισμού των
συσχετισμών δύναμης ανάμεσα σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Τα τραίνα πάνε
κι έρχονται με ταχύτητα, κι οι προορισμοί όσο και οι διαδρομές τους
εξαρτώνται από το πόσο βρίσκονται σε εγρήγορση και πλήρη οξυδέρκεια οι
κυβερνήσεις, να εκμεταλευτούν, αν όχι να μετατοπίσουν τις τροχιές των
αμαξοστοιχιών, συχνότερα μεν προς όφελος γεωστρατηγικών και
γεωοικονομικών συμφερόντων των διαπλεκόμενων κυρίαρχων μεγάλων δυνάμεων,
σπανιότερα δε προς όφελος πρώτα και κύρια των λαών τους, στην
κατεύθυνση της υπεράσπισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.
Στην περίπτωση της Ελλάδας βέβαια, από
την στιγμή που οι κυβερνήσεις αποτελούν υποχείρια των αφεντικών τους,
υποτελείς κι άβουλες απέναντι στις μεθοδεύσεις και τις τακτικές που
ακολουθούν οι επικυρίαρχες δυνάμεις, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα
θετικό. Θα συνεχίσουν να παραδίδουν βορά στις ορέξεις των αρπακτικών,
κάθε κυρίαρχικό δικαίωμα, κάθε μεγάλη ευκαιρία που έρχεται στο προσκήνιο
για την έστω μερική μεταβολή των συσχετισμών δύναμης προς όφελος της
χώρας μας.
Ακόμα κι έτσι όμως, μέσα στο αποδεκτό
από το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο, καθεστώς κατοχής που έχει
επιβληθεί στην χώρα, δεν είναι λίγες οι καθεστωτικές φωνές που
διαβλέπουν μια μεγάλη ευκαιρία να παρουσιάζεται για την χώρα μας. Μια
ευκαιρία που την εντάσσουν όμως, μόνο μέσα από λύσεις προερχόμενες
αποκλειστικά και μόνο από την δουλοκτητική πλέον σχέση μας με την ΕΕ και
το ΝΑΤΟ. Είναι αυτές οι φωνές που αδυνατούν να δουν την Ελλάδα λαϊκά
κυρίαρχη και εθνικά ανεξάρτητη. Που αντλούν τους ισχυρισμούς τους, από
το παρασιτικό λειβάδι των κατσαπλιάδων αυτής της χώρας, σπέρνοντας
συνεχώς τους σπόρους του ραγιαδιασμού και της υποτέλειας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η
τελευταία επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λιού και η
φιλολογία που αναπτύχθηκε σε σχέση με την επιθυμία των ΗΠΑ να ελαφρυνθεί
το χρέος της Ελλάδας. Επιθυμία βέβαια που αντανακλά κατά πρώτον τις
αντιθέσεις ΗΠΑ και Γερμανίας για την TTIP και κατά δεύτερον την
εκμετάλλευση της χώρας μας από το ενδεχόμενο γεωστρατηγικό κενό που
δημιουργείται από το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία και την
ενδεχόμενη δυσκολία και αποσταθεροποίηση στην επικράτηση των
αμερικανικών μεθοδεύσεων στην ευρύτερη περιοχή. Και οι δύο περιπτώσεις
σε κανένα επίπεδο δεν αντιστοιχούν σε φιλολαϊκές εξελίξεις και ευοίωνες
προοπτικές για την Ελλάδα και τον λαό μας, παρά μόνο στην προστασία και
κατοχύρωση των γεωστρατηγικών και γεωοικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ
στην περιοχή.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όμως της
εκμετάλλευσης των ευκαιριών που παρουσιάζονται και αντανακλούν τον
ραγιαδισμό και την υποτέλεια, είναι τα ζητήματα που περιστρέφονται γύρω
από το εθνικό ζήτημα του Κυπριακού. Έτσι διαβάσαμε στο Protagon άρθρο
γνώμη του κ. Μάκη Ανδρονόπουλου εδώ: http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/i-dysi-prepei-na-skeftei-to-kypriako-evrwpaika-44341198689,
ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, ενώ αναγνωρίζει το καθεστώς κατοχής εκ
μέρους της Τουρκίας στην Βόρεια Κύπρο και την ευκαιρία που παρουσιάζεται
στην ελληνική πλευρά για μια οριστική διευθέτηση του Κυπριακού, εν
τούτοις την αντιλαμβάνεται μέσα από την αποικιοκρατική κηδεμονία της ΕΕ
και την ηγεμονική επικυριαρχία του ΝΑΤΟ. Είναι χαρακτηριστικά τα σημεία
που επικεντρώνεται:
«Η Κύπρος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής
Eνωσης, η οποία εγγυάται την ισοτιμία και την ισονομία των τουρκικής
καταγωγής κατοίκων της χώρας.»
Δηλαδή, ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί
την ισοτιμία και την ισονομία των τουρκικής καταγωγής κατοίκων της Β.
Κύπρου, είναι η ΕΕ. Δεν μας απασχολεί οτι η ΕΕ έχει καταστεί ένα
ολοκληρωτικό καθεστώς παραβίασης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος, αποδόμησης
της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, κατάλυσης της κρατικής υπόστασης της
ίδιας της Ελλάδας και της Κύπρου, μέσα από τις πολιτικές των μνημονίων
και των προγραμμάτων προσαρμογής που επιβάλλονται. Αρκεί που έτσι
μπορούν να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της Γερμανίας και του 4ου
Ράιχ. Ετσι καταλαβαίνει ο κ. Ανδρονόπουλος την ισοτιμία και την
ισονομία απέναντι όχι μόνο σε μειονότητες, αλλά και απέναντι στην
πλειονότητα των κατοίκων. Του αρκεί που εγγυάται το υπερεθνικό μόρφωμα
της ΕΕ.
Γι’ αυτό και συμπληρώνει: «Eδαφος της Κύπρου, δηλαδή της ΕΕ, τελεί υπό την κατοχή τουρκικών στρατευμάτων.»
Γι’ αυτό κόπτεται ο κ. Ανδρονόπουλος.
Σου λέει δεν μπορεί να τελεί υπό κατοχή τουρκικών στρατευμάτων, έδαφος
της ΕΕ. Το ότι τελεί υπό κατοχή ελληνικό – κυπριακό έδαφος, δεν μπορεί
να εγείρει ζητήματα διεθνούς νομιμότητας, Αρκεί που η ΕΕ, ως ένας από
τους εκτελεστικούς βραχίονες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δεν διευκολύνεται
από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής. Και βέβαια από την Τουρκική
κατοχή, προτιμούμε την Ευρωπαϊκή ή την νέα Γερμανική κατοχή. Και
υποτίθεται πως με αυτό, εξυπηρετούμε και τα Ελληνικά ή τα Κυπριακά
συμφέροντα.
Και απτόητος συνεχίζει: «Μια χώρα
του ΝΑΤΟ (Τουρκία) δεν μπορεί να κατέχει τμήμα χώρας της ΕΕ. Το Κυπριακό
πρέπει να διευθετηθεί σε επίπεδο ΝΑΤΟ και ΕΕ για λόγους ηθικούς,
γεωστρατηγικούς και γεωοικονομικούς. Η Βρετανία πρέπει να αποχωρήσει και
να παραδώσει τη βάση στο ΝΑΤΟ, στο οποίο πρέπει να ενταχθεί η Κύπρος.»
Η λογική του «Ανήκομεν εις την Δύσιν» σε
όλο της το μεγαλείο. Η λογική που λέει δηλαδή, οτι Ελλάδα και Κύπρος,
δεν μπορούν να υπάρξουν ως μια αυτοτελής και κυρίαρχη εθνική επικράτεια,
όπου μπορεί να διεκδικήσει την αυτοδιάθεση και την εθνική ανεξαρτησία,
μέσα από την πρωτοβουλία των δικών της κινήσεων στην διεθνή σκακιέρα.
Ότι Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν να δρομολογήσουν οι ίδιες με εθνική
στρατηγική και ενιαίο αμυντικό δόγμα, τις εξελίξεις για την διαμόρφωση
των συσχετισμών δύναμης. Και με άξονα την ευημερία, την δημοκρατία και
την ελευθερία για τους λαούς τους, να εδραιώσουν την παρουσία τους,
κερδίζοντας την ισοτιμία και τον ανάλογο σεβασμό στην διεθνή κοινότητα.
Όχι βέβαια, γιατί εθνική στρατηγική και ενιαίο αμυντικό δόγμα για τον κ.
Ανδρονόπουλο, είναι ότι ευθυγραμμίζεται με το ΝΑΤΟ.
Τι έχει να ζηλέψει περισσότερο αυτή η
συλλογιστική, από όσους στην ελληνική επανάσταση υποστήριζαν πως η
Ελλάδα δεν μπορεί να απελευθερωθεί μόνη της; Πως αφού η Ιερή Συμμαχία
του Μέττερνιχ ήταν ενάντια σε κάθε εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, ο αγώνας
για την παλιγεννεσία, θα οδηγούσε τον ελληνισμό στον όλεθρο και τον
αφανισμό; Τι έχει να ζηλέψει, απ’ όσους τότε ζητούσαν τις γραπτές
εγγυήσεις ότι η τσαρική Ρωσσία θα ενίσχυε τον αγώνα των Ελλήνων για την
απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό; Η γενιά των Μαυροκορδάτων και των
Κωλλέτηδων, δεν λέει να εκλείψει από την ελληνική πραγματικότητα.
Απ’ όλα αυτά όμως συνάγεται ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα, και απορρέει εκ νέου ένα πατριωτικό καθήκον.
- Ότι πράγματι βρισκόμαστε σε μια περίοδο ανακατατάξεων, όπου οι ιστορικές συγκυρίες προσφέρουν εξαιρετικές ευκαιρίες που επιτρέπουν στην μια ή την άλλη πλευρά να καταθέτει σκέψεις, προτάσεις, να προσδιορίζει με απροκάλυπτο ή κεκαλυμμένο τρόπο το τι καλείται να υπερασπίσει. Το πως αντιλαμβάνεται με άλλα λόγια ο καθένας, τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται και πως τις κοινωνεί. Αν υπερασπίζει τα γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά συμφέροντα των επικυρίαρχων με την Ελλάδα στο ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα και τον λαό στο μόνιμο γύψο της δουλοπαροικίας και της εξάρτησης, ή με άξονα το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας, την ενίσχυση του φρονήματος και του ηθικού μας. Αλήθεια πως επιτυγχάνονται νέοι συσχετισμοί , συμμαχίες ή συνεργασίες; Με την τακτική του μπάστε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε, η με την εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής και την χρησιμοποίηση του διεθνούς δικαίου, για την ανάκτηση ως έθνος του σεβασμού και της ισότιμης σχέσης στην διεθνή κοινότητα;
- Αν κάτι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως εσωτερικό εχθρό σε αυτή την συγκυρία, δεν είναι οι φωνές που έστω σαν εικασία ή σαν όνειρο, περιγράφουν τις αυτονόητες πράξεις για μια δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση και πάντα σύμφωνα με την δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων για την υλοποίησή τους. Πραγματικός εχθρός για όλον τον λαό, είναι αυτές οι φωνές που ως νέοι πολιορκητές της επιτακτικής ανάγκης για την εθνική μας αυτοδιάθεση, πληρώνονται για να μπολιάζουν την κοινωνική συνείδηση με το μόσχευμα της μόνιμης εξάρτησης της Ελλάδας και της Κύπρου, στα δεσμά της δουλοκτησίας και της κατοχής, προκειμένου να συνεχίζουν να ευημερούν αυτοί και το συνάφι τους.
Ας στραφεί λοιπόν μια σκληρή,
ισοπεδωτική και δημόσια κριτική με τον πατριωτικό χαρακτήρα που
επιβάλλουν οι περιστάσεις, πρώτα και κύρια απέναντι σε αυτές τις φωνές.
Και αν κρίνεται απαραίτητο ας υπάρξει κι η ανάλογη εποικοδομητική
πολιτική παρέμβαση για το δικαίωμα στο όνειρο, πάντα βέβαια μέσα από τις
θεσμικές και καταστατικές διαδικασίες που αρεσκόμαστε να επικαλούμαστε
για τους άλλους, αλλά δυστυχώς συχνά παραβλέπουμε για τους εαυτούς μας.
Εκτός κι αν το όνειρο, στο αν είχαμε μια
δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση φαντάζει σαν εφιάλτης ποδηγέτησης
του σκοπού και της οργάνωσης, που θα οδηγούσε στον όλεθρο τον λαό και
την πατρίδα. Όχι δεν το πιστεύω!
Συναγωνστικά
Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος
*Ο Θ.Σ. είναι μέλος της Τ.Ο. Χολαργού – Παπάγου και γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού της ΠΓ του ΕΠΑΜ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου