Ένας χρόνος εφαρμογής Μνημονίου! Να πάει και να μη γυρίσει!

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που η Ελλάδα ζει και αναπνέει στους  ρυθμούς τους οποίους επιβάλλει το περιβόητο μνημόνιο. 

Ένα μνημόνιο το οποίο συμφωνήσαμε (ως χώρα) από κοινού με τους πιστωτές μας και το οποίο, όπως όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε, οδηγεί στη λεηλασία του τόπου μας προς χάριν  των διεθνών τοκογλύφων. 

Ένα μνημόνιο που έχει γίνει «βωμός» πάνω  στον οποίο θυσιάζεται μια ολόκληρη χώρα και ο Λαός της, προκειμένου να μη ζημιωθεί το διεθνές κεφάλαιο. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν  με την ευκαιρία αυτής της μαύρης επετείου,  να κάνουμε έναν απολογισμό του τρόπου με τον οποίο έδρασε αυτό το «καταραμένο» μνημόνιο.

Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε το όπλο του φόβου. Οι επιδρομείς έπρεπε να δημιουργήσουν μια κατάσταση πανικού, ώστε να διευκολυνθεί η επέλασή τους. Στο πλευρό τους στάθηκε, ως εξαίρετος σύμμαχος, η Κυβέρνηση. Οι Έλληνες άρχισαν να υβρίζονται ως διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, βολεψάκηδες, ανεπρόκοποι, απατεώνες κλπ. Σκοπός τους ήταν να τρομοκρατηθούμε και να πιστέψουμε ότι καταστρεφόμαστε ώστε, στην συνέχεια, να αποδεχτούμε ευκολότερα κάθε είδους μέτρο προς χάριν της σωτηρίας μας..

Μόλις επεκράτησε τελικά ο τρόμος, ακολούθησαν τα επιλεγμένα δεδομένα, ότι δήθεν  έπρεπε επειγόντως να βρούμε δανεικά για να μη βουλιάξουμε.

Δηλαδή, παρουσιάστηκε ως ζήτημα επιβίωσης της χώρας το να μη χάσουν λεφτά οι τοκογλύφοι πιστωτές μας! Κάθε δε φωνή που τόλμαγε να ψελλίσει κάτι διαφορετικό φιμώθηκε, αφού οι Έλληνες έπρεπε να ακούνε μόνο αυτό το κατασκευασμένο δεδομένο, επειδή εξυπηρετούσε συγκεκριμένο  σκοπό.

 Και αυτός δεν ήταν άλλος από το  να πειστεί ο Λαός ότι ήταν εξαιρετικά τυχερός που η χώρα μπορούσε να δανειστεί μέσω του μνημονίου με επιτόκιο 5-6%. Σε αυτήν τη κατάσταση που βρέθηκε ο Λαός  στη πλειοψηφία του, δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί το αυτονόητο: Αφού η χώρα δεν ήταν σε θέση να αποπληρώσει δάνεια με τόκο 1,5-2,5% πώς θα τα κατάφερνε να τα αποπληρώσει με επιτόκιο 5-6% και τα  οποία μάλιστα τα έπαιρνε για να καλύψει τα φτηνότερα προηγούμενα δάνεια και όχι για να μπορέσει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις όπως μας έλεγαν;

Εδώ στην παραζάλη που βρέθηκαν ξαφνικά οι Έλληνες ήταν η κατάλληλη στιγμή για το επόμενο βήμα: Να αποδεχτεί ο Λαός μια πολιτική αιματηρής λιτότητας. Μιας λιτότητας τάχα απαραίτητης για να "συμμαζευτούμε", μόνο που απώτερος σκοπός της ήταν το τσάκισμα όλων των λαϊκών κεκτημένων και η κατεδάφιση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.

 Έτσι, χωρίς καλά – καλά να το αντιληφτούμε,  οδηγηθήκαμε στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και στην αφαίμαξη μισθών και συντάξεων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η επιτάχυνση της επερχόμενης ύφεσης.

 Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ύφεση σημαίνει μικρότερη παραγωγή, άρα και μείωση του ΑΕΠ. Συνεπώς,  βρεθήκαμε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε στους δανειστές μας υψηλότερες δόσεις (λόγω υψηλότερου επιτοκίου) με μικρότερο ΑΕΠ.

Ποιοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι τώρα θα τα καταφέρουμε εκεί που πριν αποτύχαμε; Προ μνημονίου, η χώρα χρωστούσε περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Σήμερα, μετά από ένα χρόνο εφαρμογής συνταγής μνημονίου, χρωστάει 450! Κι αφού οι δόσεις μεγάλωσαν και το ΑΕΠ μικραίνει, το πραγματικό βάρος κάθε δόσης  όλο και αυξάνεται.

Εδώ ακριβώς περνάμε στην επόμενη φάση του «δράματος», αυτήν που βιώνουμε αυτές τις ημέρες.

Άρχισαν οι συζητήσεις για τάχα "διευκόλυνση" της χώρας και δήθεν "επιβράβευση" των λαϊκών θυσιών με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή, ακόμα-ακόμα, με "κούρεμα" του χρέους. Κι αφού προηγήθηκαν επίμονες προσπάθειες από πολλές κατευθύνσεις να πειστεί ο Λαός ότι η αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει με κάθε θυσία να αποφευχθεί, φτάσαμε στην ουσία του θέματος:  Ακούμε σε καθημερινή βάση ότι για να καλυφθεί η έλλειψη ρευστότητας της χώρας θα πρέπει να προχωρήσουμε ταχέως σε αξιοποίηση(διάβαζε ξεπούλημα)της δημόσιας περιουσίας!

Βέβαια, οι λογής-λογής διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποφεύγουν να μας πουν τι θα γίνει μετά το ξεπούλημα. Όταν, δηλαδή, θα πάψει η χώρα να προσμετρά στα έσοδά της τα έσοδα από τις πουλημένες δημόσιες επιχειρήσεις. Γιατί μέχρι  σήμερα τουλάχιστον, το κράτος εισπράττει από τις κερδοφόρες επιχειρήσεις του ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠ κλπ, αλλά μετά το ξεπούλημα (έστω κι αν εισπράξει εφ' άπαξ κάποιο ποσό) δε θα ξαναεισπράξει ποτέ ούτε δεκάρα τσακιστή.

Πώς θα καλυφθούν αυτές οι απώλειες σταθερών ετησίων εσόδων; Προφανώς έχει ο Θεός και δε θα μας αφήσει να πεινάσουμε! Όμως εδώ δεν πρόκειται να δοκιμάσουμε τη δύναμη του Θεού, αφού οι πολιτικές δοκιμάζονται και  μια τέτοια πολιτική, μοιάζει σαν να επιβραβεύουμε εκείνον ο οποίος ξεκοκαλίζει την  πατρική   περιουσία  που κληρονόμησε.

Στο σημείο αυτό  βρισκόμαστε σήμερα, ακριβώς μετά από ένα χρόνο εφαρμογής του  μνημονίου που δήθεν θα μας έβγαζε από το αδιέξοδο.

Τώρα τι ακριβώς θα επακολουθήσει;.

Το πιθανότερο είναι πως, όταν το λαϊκό ξεζούμισμα δε θα μπορεί να αποδώσει  ούτε μια  σταγόνα, να οδηγηθούμε σε αυτό που μάθαμε όλοι πλέον να ονομάζουμε ως "κούρεμα". Δηλαδή, με πολύ απλά  λόγια, σε μια κατάσταση ελεγχόμενης πτώχευσης!. Εκεί δηλαδή που μας έλεγαν ότι θα φτάναμε αν δεν ακολουθούσαμε τις συνταγές του μνημονίου!

 Το δίλημμα όμως  τώρα είναι αδυσώπητο και έχει μεταφερθεί  στον ίδιο το Λαό:

 Θα επιτρέψει να γίνει κάτι τέτοιο ή η συμπυκνωμένη αγανάκτηση και η  οργή που τον διακατέχει θα ξεσπάσει και θα ανατρέψει τα σχέδια των εκμεταλλευτών του;

Τώρα ήρθε η ώρα ο Λαός να αποφασίσει! Αύριο θα είναι πολύ αργά!