- Μπορεί να διαβάζουν παραμύθια, αλλά τα παιδιά αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν ζουν μέσα σε αυτά!
- Οι μικροί πρωταγωνιστές της καθημερινότητας και της ζωής όλων μας εμφανίζονται απόλυτα συνειδητοποιημένοι για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, δίνοντας ταυτόχρονα το δικό τους μεγάλο μάθημα σε πολιτικούς, εκπαιδευτικούς και γονείς.
«Όταν πάμε στο σούπερ μάρκετ δεν έχω πολλές απαιτήσεις για σοκολάτες και λιχουδιές, όπως παλιά. Ξέρω ότι η μαμά αγοράζει τα απαραίτητα και τα πιο φθηνά. Ο μπαμπάς από την πλευρά του λέει ότι δεν πρέπει να χαλάμε για να μπορούμε να τρώμε και αύριο. Δε πετάμε ποτέ το φαγητό». Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις μεγάλες αλήθειες, που μας έγραψε ο μικρός Κώστας, μαθητής της Ε΄ δημοτικού, μαζί με άλλους πέντε μαθητές δημοτικών σχολείων της Αθήνας, εξηγώντας στους αναγνώστες της «Αττικής Περιφέρειας» μέσα από τα παιδικά τους μάτια τι σημαίνει για τους ίδιους και τις οικογένειές τους η οικονομική κρίση, αλλά και το πως βιώνουν το παρόν ή το πως οραματίζονται το μέλλον τους.
Ο 11χρονος Κώστας κάθε πρωί φορά την περσινή του τσάντα και πηγαίνει στο σχολείο με τον πατέρα του. Το σχολικό του δήμου, που περνούσε κάθε πρωί μπροστά από την πόρτα του, αποτελεί πια παρελθόν. «Ο δήμος έκοψε τα δρομολόγια του οδηγού, γιατί δεν είχε χρήματα να τον πληρώνει. Με φέρνει ο μπαμπάς εδώ και έρχεται η μαμά και με παίρνει το μεσημέρι. Μου κακοφαίνεται λίγο, αλλά το συνήθισα, γιατί ξέρω ότι είναι δύσκολα». Δίπλα στον Κώστα στέκεται ο Ιάκωβος, ο καλύτερος του φίλος, ο οποίος μπορεί να είναι σε διαφορετικό τμήμα, αλλά όπως μας αναφέρει η σχέση μεταξύ τους είναι αδερφική.
Ο πατέρας του μικρού Ιάκωβου είναι χωρίς δουλειά από τον Σεπτέμβριο, καθώς στα πενήντα δύο του χρόνια απολύθηκε, μετά από είκοσι πέντε χρόνια προϋπηρεσίας ως τεχνικός προϊστάμενος σε ιδιωτική εταιρεία. «Με έχει στηρίξει πολύ ο Κώστας και η οικογένειά του. Ο μπαμπάς έχασε τη δουλειά του εδώ και 8 μήνες. Μένουμε δίπλα δίπλα και μοιραζόμαστε τα πάντα. Το ίδιο θα έκανα και εγώ, αν δεν είχαν δουλειά οι δικοί του γονείς. Πολλές φορές τρώμε μαζί και βλέπουμε τηλεόραση και στεναχωριόμαστε. Στο φροντιστήριο των Αγγλικών πάλι τα συζητάμε με τους συμμαθητές μας», σημειώνει ο εξίσου 11χρονος Ιάκωβος. Το χαμόγελο, το γέλιο, το παιχνίδι χάνεται. Την θέση τους παίρνουν τα άγχη, οι ανασφάλειες και ο φόβος για το αύριο. Τα παιδιά μεγαλώνουν και βιώνουν και τα ίδια τις αλλαγές στη ζωή τους μέσα από τις ανακατατάξεις, που επέφερε η οικονομική κρίση στα σπίτια και τις οικογένειές τους. Ακόμα και όταν οι γονείς τους δεν πλήττονται άμεσα οικονομικά, τα παιδιά είναι επηρεασμένα από τη γενικότερη κατάσταση, που κυριαρχεί γύρω τους, και από τον συνεχή «βομβαρδισμό» των κακών ειδήσεων.
«Εύχομαι να μην πτωχεύσουμε. Δεν θέλω να χάσουν ο μπαμπάς και η μαμά τις δουλειές τους. Έχω μήνες να ρίξω χρήματα στον κουμπαρά μου. Ούτε ο παππούς, ούτε η γιαγιά, ούτε ο θείος έχουν να μου δίνουν συνέχεια» αναφέρει ο 10χρονος Γιάννης, μαθητής της Δ΄ δημοτικού. Για «οικονομία και λιτότητα» φωνάζουν από την πλευρά τους οι γονείς, των οποίων ο οικογενειακός προϋπολογισμός έχει έρθει σε οικονομικό αδιέξοδο. Οι μαθητές του δημοτικού δηλώνουν πως λαμβάνουν πλέον λιγότερο χαρτζιλίκι, ενώ κάποια από τα παιδιά μας εκμυστηρεύτηκαν πως δεν αγόρασαν καινούργια τσάντα στην αρχή της σχολικής χρονιάς, προκειμένου να βοηθήσουν τους γονείς τους. Τα μαθήματα στο ωδείο, το πιάνο, το μπαλέτο, το χορό ή τα αγγλικά περιορίστηκαν, ενώ για κάποια αλλα παιδιά σχεδιάζεται από τους γονείς τους να κοπούν «μαχαίρι», καθώς αποτελούν πλέον «περιττή πολυτέλεια».
Η μικρή Κασσιανή, μαθήτρια και αυτή της Δ΄ δημοτικού έγραψε τις σκέψεις της σε ένα χαρτί, που μας χάρισε με όλη της την αγάπη, τονίζοντας ότι, «Όλα ήταν καλά μέχρι που κάποιοι άρχισαν να λένε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πια λεφτά. Τρεις συμμαθητές μου σταμάτησαν να έρχονται στα αγγλικά. Φοβάμαι μη με σταματήσουν και εμένα, γιατί το τρίτο τρίμηνο στα αγγλικά μου το πληρώσαμε με λεφτά από τον κουμπαρά μου». Μάλιστα, όπως πληροφορηθήκαμε, φέτος υπήρχαν και μαθητές που αναγκάστηκαν στα μέσα της χρονιάς να φύγουν από ιδιωτικά σχολεία και να γραφτούν στα δημόσια μετά τη «βύθιση» του οικογενειακού τους προϋπολογισμού.
«Ο μπαμπάς έπιασε δεύτερη δουλειά. Του κόψανε λεφτά στη δουλειά του και δεν μας φτάνουν. Έχω και μια μικρότερη αδερφούλα, που πρέπει να πληρώνουμε νταντά για να την κρατάει. Η γιαγιά είναι μεγάλη και της γιαγιάς της έκοψαν τη σύνταξη και δεν έχει να μας δώσει λεφτά. Δεν μου αρέσει η οικονομική κρίση, δεν θέλω να πεινάσουμε, θέλω να γίνουμε όπως πριν. Δε μου αρέσει που έρχεται ο μπαμπάς με νεύρα στο σπίτι, γιατί δεν τον πληρώνουν. Αφήστε που λείπει συνέχεια και τον βλέπω μόνο τα Σαββατοκύριακα» μας είπε και ο 9χρονος Εμμανουήλ, απαντώντας στην ερώτησή μας για το πως βλέπει ο ίδιος την οικονομική κρίση. «Θέλω να μεγαλώσω γρήγορα για να μπορώ να βοηθάω τον μπαμπά μου», μας ανέφερε ο Μανώλης με παράπονο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι τα παιδιά μπορούν να αντιληφτούν και να σεβαστούν τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, που δίνουν στις μέρες μας οι γονείς τους, προκειμένου να μην διαλυθεί εντελώς ο εύθραυστος κοινωνικός μας ιστός.
Ανήσυχη εμφανίζεται η εκπαιδευτική κοινότητα
Οι δάσκαλοι, που ζουν τον αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης κυρίως μέσα από τις αγωνίες των μικρών μαθητών τους, σημειώνουν πως τα παιδιά «οσφραίνονται» και αντιλαμβάνονται τις μεγάλες δυσκολίες στο οικογενειακό τους περιβάλλον, όσο και αν προσπαθούν οι γονείς να κρατήσουν κρυφή την πίεση και το άγχος, που τους ασκείται, όταν βρίσκονται εκτός σπιτιού. Τα παιδιά δηλώνουν ότι δεν είναι έξω από τα προβλήματα και ότι τα ζουν σε καθημερινή βάση μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. «Δε φαντάζεστε τι ακούμε καθημερινά. Οι ψυχές τους έχουν κλονιστεί, αφού τα οικονομικά μέτρα επηρεάζουν πρώτα τα ίδια, στο μέγιστο βαθμό», μας δήλωσε χαρακτηριστικά η κα Μαρία Πετράκη, δασκάλα σε ένα από τα πολλά δημοτικά σχολεία του Περιστερίου.
«Η αλήθεια πρέπει να λέγεται» ισχυρίζονται οι παιδοψυχολόγοι
Από την πλευρά τους οι παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν πως πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια στα παιδιά, αλλα χωρίς τραγικότητες, παραθέτοντας παράλληλα μηνύματα αισιοδοξίας για να μην απογοητεύονται και να μπορούν να εγκλιματίζονται πιο εύκολα στα δεινά που τους βρίσκουν. Ο Χρήστος Βίλδος, παιδοψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής μας τόνισε χαρακτηριστικά ότι «οι γονείς και οι δάσκαλοι πρέπει να κάνουν ειλικρινή διάλογο με τα παιδιά για τις οικονομικές συνθήκες, ανάλογα με την ηλικία τους και τις απορίες που εκφράζουν, ενισχύοντάς τα με μηνύματα αισιοδοξίας για τον απλούστατο λόγο ότι απογοητεύονται πολύ πιο εύκολα». Μάλιστα, οι γονείς οφείλουν να ελέγχουν τα παιδιά τους για το τι βλέπουν στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο αποφεύγοντας την ανεξέλεγκτη χρήση.
Όπως και να έχει πάντως, κανένας μας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η καθημερινότητα ακόμα και των παιδιών έχει γίνει εφιάλτης. Παρόλα αυτά, συνήθως η μιζέρια και οι κακοτυχίες δεν κρατούν για πολύ και δεν μπορούν να επισκιάσουν τα παιδικά φωτεινά χαμόγελα, που μπορούν να γεμίζουν τις ζωές όλων μας με αισιοδοξία για να προχωράμε μπροστά παρά τις όποιες δυσκολίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου