3.Ένας
κόσμος μέσα στις φλόγες μιας πόλης που καίγεται «συνωστίζεται» στις
παραλίες για να σωθεί. Έτσι ήταν αυτές οι εκλογές, σα σε μια μεγάλη
καταστροφή. Η διαφορά είναι τώρα ο καθένας είχε τον χρόνο να σκεφτεί
ποιο καράβι θα επιλέξει. Σε αυτό το πλαίσιο ήρθε ο εκλογικός θρίαμβος
του ΣΥΡΙΖΑ που η πολιτική του συνήχησε με την ανάγκη της κοινωνίας να
γίνει κάτι «τώρα». Εδώ ακριβώς ήρθε και ο δεύτερος θρίαμβος, της
αντιμνημονιακής ακροδεξιάς, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την
αποκρουστική ναζιστική εκλογική παρουσία. Στους ταξιδιώτες αυτό που
κυριάρχησε την Κυριακή 6 Μαΐου είναι : «να φύγουμε από το καταραμένο
λιμάνι (του δικομματισμού και του μνημονίου)». Αυτό που λογικά αρχίζουν
και σκέφτονται πια είναι : «σε τι είδους άραγε λιμάνι θα
αγκυροβολήσουμε».
4.
Θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών κατακρήμνιση του πολιτικού
συστήματος. Χωρίς αμφιβολία οι εκλογές είναι ένα βήμα μπροστά. Για να
αρχίσει όμως να κλονίζεται το πολιτικό σύστημα (και δεν μιλάμε καν για
το σύστημα εξουσίας οικονομικής, επιβολής «νόμιμης» βίας και
πληροφόρησης) απαραίτητη προϋπόθεση είναι να κλονισθούν οι κυρίαρχες
απόψεις του μέσα στον λαό. Σκληρός πυρήνας τους σε όλη την
μεταπολιτευτική διαδρομή είναι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή
Ένωση. Την τελευταία δωδεκαετία, και ιδιαίτερα αυτή τη διετία της
κρίσης, είναι το ευρώ. Το ευρώ, με αυτή τη λειτουργία του, αμφισβητείται
από τον λαό, αλλά ακόμα από μια μειοψηφία όχι μεγάλη. Όταν η
αμφισβήτηση γίνει καθολική σχεδόν, τότε στον ορίζοντα θα εμφανισθούν τα
πρώτα νέφη της ανατροπής.
5.«Μέσω
της αριστεράς κατασκευάζεται η νέα σοσιαλδημοκρατία»: το έλεγαν για τη
ΔΗΜΑΡ, τώρα το λένε και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κεντρικό χαρακτηριστικό της
σοσιαλδημοκρατίας ιστορικά υπήρξε η αποδοχή του καπιταλισμού σε
συνδυασμό όμως με το κοινωνικό κράτος. Ένας κόσμος της εργασίας και της
ανεργίας, στα έσχατα όρια της επιβίωσης, θα καλωσόριζε της
σοσιαλδημοκρατία και το κράτος πρόνοιας. Μέσα στα πλαίσια όμως της
καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που εξισώνει όλες τις κατακτήσεις προς
τα κάτω, μέσα στο χώρο της Ευρωζώνης που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση,
εντός της περιφέρειάς της που γονατίζει κάτω από τη δημοσιονομική
πειθαρχία, σε μια χώρα δεμένη με δουλικές δανειακές συμβάσεις δεν
υπάρχει κανένα, απολύτως κανένα, περιθώριο σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής.
Είτε με την Μέρκελ είτε με τον Ολάντ. Για τα απλά, αλλά πρωταρχικά
πράγματα – να έχουν οι νέοι δουλειά, να μη πεινάν οι συνταξιούχοι –
χρειάζονται επαναστατικές αλλαγές.
6.Στις
δυνάμεις που κινούνται ή θα κινηθούν εντός του μνημονίου και της
Ευρωζώνης υπάρχουν κάποιες διαφορές. Ανάμεσα σε αυτούς που είναι ικανοί
να επιβάλλουν τις υπαγορευόμενες από την τρόικα «μεταρρυθμίσεις» και σε
αυτούς που είναι ανίκανοι. Ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να κάμψουν τη
λαϊκή αντίδραση με την πειθώ και σε εκείνους με τα ΜΑΤ κι αργότερα με
τον στρατό. Ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν αυτό που γίνεται «καλό» και σε
αυτούς που το θεωρούν επιβεβλημένο αλλά μοιραίο «κακό» (κι έτσι αφήνουν
μια υπόσχεση για τις μέλλουσες γενιές). Ανάμεσα σε αυτούς που
προέρχονται από τη δεξιά κι αυτούς από το κέντρο ή την αριστερά. Καμία
όμως από αυτές τις παραλλαγές δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα
σε ορίζοντα μιας τουλάχιστον γενιάς.
7.Η
«νίκη» του ηττημένου είναι πάντα ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στην
ιστορία. Σήμερα η δεξιά φαίνεται καταρρακωμένη, η αριστερά με αέρα στα
πανιά της. Ο κίνδυνος είναι όμως παρών. Ακόμα κι αν μια δύναμη είναι
ηττημένη, ακόμα κι αν τα ελατήρια της είναι τα πιο ταπεινά (να διασωθεί ο
αρχηγός της), ακόμα κι αν λειτουργεί επικοινωνιακά και φτηνά, ενδέχεται
αυτή να αναδείξει τη βασική σύγκρουση της στιγμής, το γήπεδο όπου
κρίνονται όλα (συμμετοχή στην Ευρωζώνη). Αν ο αντίπαλος νικητής, δεν
αποδεχθεί τη σύγκρουση, τον οδηγεί σε συνεχείς διαβεβαιώσεις για τις
καλές του προθέσεις, σε απανωτές λεκτικές μετατοπίσεις και κυρίως σε
δημόσιες δεσμεύσεις για το μέλλον. Ο ηττημένος τότε αποκτά την υπεροχή
(«ηγεμονία») στις εξελίξεις. Ο λόγος είναι απλός: εδώ (στο ευρώ)
κρίνονται τα πάντα και ο λόγος της δεξιάς είναι σαφής: «ναι». Αυτό δεν
σημαίνει ότι η δεξιά θα διασωθεί εκλογικά ούτε ότι η αριστερά θα χάσει
την εκλογική της ορμή. Είναι δύσκολο το ποτάμι να ξαναγυρίσει πίσω.
Σημαίνει απλά ότι ο ηττημένος μπορεί να επιβάλλει την πολιτική, τις
αντιλήψεις τις δεσμεύσεις του στον νικητή.
8.«Τα
πράγματα γίνονται, δεν λέγονται» ή «λέγονται με δόσεις». Υπάρχει η
άποψη ότι αν η αριστερά πει στον κόσμο όλη την αλήθεια (ότι η έξοδος από
το μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ) θα χάσει την επαφή της με
την κοινωνία. Εδώ όμως διαχωρίζεται η αριστερά από τις άλλες δυνάμεις.
Εκείνες παρασκήνια και κόλπα, αυτή αλήθεια και όλη την αλήθεια. Η
αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος
έξω από το μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και
ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική. Του δίνει τη δυνατότητα να
επεξεργασθεί την ανησυχία του, που δεν είναι αβάσιμη. Δεν τον αφήνει να
βρεθεί σε άγνωστο λιμάνι, να αιφνιδιασθεί, να στραφεί τελικά με μένος
ενάντια στους υπαιτίους.
..........................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου