Μη μετράς αυτούς που φεύγουν, αυτούς που μένουν να μετράς.

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Είναι και αυτές οι μέρες οι δύσκολες, οι απαιτητικές, που έχουν πίεση και νεύρα, που θες έναν άνθρωπο να πεις για όλα αυτά που συμβαίνουν στο μυαλό σου, που θες να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου, να μιλήσεις, να λυτρωθείς. Κι ας μην ακούσεις συμβουλή, ας μην ακούσεις τι πρέπει να κάνεις ή να μην κάνεις, απλά να τα πεις.
Είναι και αυτές οι μέρες, που σε κατακλύζει η χαρά, που όλο σου το είναι γελάει, γελάει η ψυχή σου και θες πάλι κάποιον να μοιραστείς την χαρά σου, κάποιον να χαρεί μαζί σου.

Στο ταξίδι της ζωής πέρασαν πολλοί άνθρωποι, που ξαφνικά έφυγαν ή τους έδιωξες με τον τρόπο σου. Μη λυπάσαι για αυτό, ο κάθε άνθρωπος κάτι σου έδωσε, κάτι πήρε, εκτέλεσε το έργο του και εξαφανίστηκε. Θησαυροί είναι αυτοί, αν ψάξεις καλά ακόμα και από τον άνθρωπο που σου έδωσε λύπη η στεναχώρια πήρες ένα μάθημα, πήρες τον θησαυρό σου, το δώρο σου, γιατί όσοι πέρασαν σου έδωσαν δώρα, δώρα ζωής. Μη λυπάσαι που έφυγαν, γιατί ο σκοπός τους τελείωσε. Έμειναν εκεί για περιορισμένο διάστημα, όσο έπρεπε για να σου δώσουν το δώρο σου.

Λένε ότι η ζωή δεν μετριέται στις πόσες ανάσες παίρνεις αλλά στις στιγμές και στους ανθρώπους που σου κόβουν την ανάσα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι, που είναι πάντα δίπλα σου. Φίλους καρδιάς τους λέω, και είναι εκείνοι που είναι εκεί για να χαρούν στη χαρά σου και να ακούσουν τον πόνο σου. Εκείνοι που θα καταλάβουν τις σκέψεις σου χωρίς καν να μιλήσεις. Μη λυπάσαι για αυτούς που έφυγαν, να γελάς με αυτούς που μένουν εδώ. Είναι οι φίλοι καρδιάς.