Θάρρος και αλληλεγγύη

Έρχονται στιγμές που οι λέξεις αποκτούν το πραγματικό τους νόημα.  Και η δοκιμασία που περνάμε σήμερα εμείς και οι άλλοι λαοί, είναι τέτοιες.  Στιγμές, που αισθήματα σαν και τον φόβο μεταδίδονται πιο γρήγορα απ’ ότι ο ιός.  Αλλά και αισθήματα όπως το θάρρος, σε συνδυασμό με πράξεις όπως η αλληλεγγύη,   κρύβουν μέσα τους τη δική τους δυναμική. Αυτό κάνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές που είναι στην πρώτη γραμμή.   Δεν το κάνουν τώρα. Αυτό κάνουν πάντα.  Γι’ αυτούς κάθε μέρα εδώ και πολλά χρόνια, γίνεται μέσα στις πτέρυγες ένας πόλεμος.  Όμως εδώ δεν αρκεί μόνο η αυταπάρνησή τους. Χρειάζονται και όπλα. 

Να προσληφθεί άμεσα προσωπικό, να ανοίξουν οι ΜΕΘ που είναι κλειστές,  άμεσα υλικά και εξοπλισμός, να κάνουν όπως πρέπει την δουλειά τους.  Όλα αυτά δηλαδή που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολύ καιρό και δεν έγιναν. Όσο και να φώναζαν, οι κυβερνήσεις έκαναν πως δεν τους άκουγαν. 

Στην πρώτη γραμμή, είναι και ο λαός. Αυτός που τραβάει ξανά το κουπί.    Και εδώ δεν γίνεται να είναι κανένας μόνος του. Εδώ χρειάζεται κοινωνική αλληλεγγύη.

Ότι οι συνθήκες απαιτούν να είμαστε στο σπίτι, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε και φωνή. 

 Ότι αυτοί που μας κυβερνούν μας είπαν ότι έχουμε πόλεμο, δεν σημαίνει ότι ελαφρύνουν έτσι την θέση τους για τις συνέπειες και τα θύματα. 

Δική τους θα είναι η ευθύνη.  Μην νομίζουν ότι θα ξεχάσουμε ή ότι θα συγχωρήσουμε τα αμαρτήματά τους. 

Ότι θα μας τρομάξουν, για να δεχτούμε να πληρώσουμε ξανά το μάρμαρο.  Κάθε ώρα και στιγμή, θα βρούμε και σήμερα τους τρόπους να τους το υπενθυμίζουμε. 

Από κάθε ξεχωριστό σπίτι και γραφείο, θα ακούγεται η ίδια φωνή: 

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ.

Ότι καταφέραμε, οι μάχες που έχουμε κερδίσει έγιναν με μαζική πάλη και αλληλεγγύη.  Και αυτή την μάχη έτσι θα την κερδίσουμε.  Όμως υπάρχει και μια ακόμη μάχη, η πιο μεγάλη που πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί.  Κακά τα ψέματα. Εδώ υπάρχει μια αλήθεια που κάποιοι κάνουν πως δεν την βλέπουν. Ή την βλέπουν, αλλά κάνουν οτιδήποτε για να μην την δουν οι περισσότεροι. Και αυτή η αλήθεια είναι μια: Αυτό το σύστημα δεν τραβάει. 

Το πράγμα φωνάζει από παντού. Ένα σύστημα που δεν έχει στο επίκεντρο του τον άνθρωπο, την υγεία του και τις ανάγκες του αλλά το κέρδος, θα μας φέρνει συνεχώς νέα βάσανα, νέες καταστροφές. Και αυτό το σύστημα πρέπει να πάει στον αγύριστο.  Γιατί έτσι θα σωθούμε από τις επόμενες τραγωδίες. Γιατί είμαστε άνθρωποι και αγαπάμε τη ζωή. 

“Εδώ η μεγάλη άμιλλα, η μεγάλη δοκιμασία, το μεγάλο έργο. 

Εδώ χρειάζονται γερά κότσια κι όποιος τα ‘χει, χιλιάδες κόσμος θα τον στεφανώσει”. 

Γιάννης Ρίτσος
Από συνέντευξή του στο περιοδικό “Ελεύθερα Γράμματα

www.alt.gr

Γ.Κ