Μια οφειλόμενη απάντηση στους απανταχού κεκράκτες του ραγιαδισμού και της υποτέλειας

Σημείωση ιστολογίου: 
Όχι μόνο προσυπογράφονται όλα όσα γράφονται από τον αρθρογράφο του παρακάτω κειμένου, αλλά αυτά που γράφει, θα πρέπει να αποτελέσουν ισχυρό κόλαφο για όλους αυτούς που  εξακολουθούν να πιστεύουν ότι με τις δήθεν εξάρσεις του  ανέξοδου πατριωτισμού που επιδεικνύουν, μπορούν  να εξαπατούν ακόμη τους ανυποψίαστους............ 

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην Τουρκία, διατυπώθηκαν πολλές απόψεις και σκέψεις, αναφορικά με το ρόλο της Ελλάδας και τη στάση που κρατάει απέναντι στις εξελίξεις, φτάνοντας μάλιστα στο χυδαίο στάδιο της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα του «σουλτάνου» με το -δια των δηλώσεων υψηλόβαθμων αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης και του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών- να επιχειρείται η εκβίαση της δικαιοσύνης για ταχεία παράδοση στη γείτονα των οκτώ στρατιωτικών που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας.

Διατυπώθηκαν μάλιστα και -από την άλλη πλευρά- απόψεις που ήθελαν τη χώρα μας να αδράξει την ευκαιρία που παρουσιάστηκε και να ανατρέψει όλη αυτήν την πολιτική κατευνασμού προς την Άγκυρα που ακολουθείται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και που μόνο δεινά συσσώρευσε στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Δεινά, που έχουν να κάνουν με τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων στην Κύπρο και στο Αιγαίο, την παγίωση του καθεστώτος στρατιωτικής κατοχής στη μεγαλόνησο και τoν de facto διαμελισμό της, με ταυτόχρονη ανακήρυξη της Άγκυρας όχι ως διεθνούς παραβάτη και υπόλογης στη διεθνή κοινότητα για τη στρατιωτική κατοχή, αλλά ως ισότιμο συνομιλητή και συνδιαμορφωτή των εξελίξεων στο νησί, καταφανώς υπέρ της. Επίσης, με την παγίωση των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο και την αποδοχή de facto της Τουρκίας ως έχουσας έννομο συμφέρον να αρνείται την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα αυτό της Θαλάσσης στην περιοχή του Αιγαίου, αναφορικά με τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα των νησιών, την ΑΟΖ κτλ. Τέλος με την τουρκική διείσδυση στη Δυτική Θράκη και την προσπάθεια κοσοβοποίησής της, μέσω της δημιουργίας μειονοτικού προβλήματος, με αιχμή του δόρατος τη λειτουργία του τουρκικού προξενείου εκεί.

Φυσικά δεν θα περίμενε κάποιος σοβαρός διαφορετική στάση από την εθνομηδενιστική εθελόδουλη κυβέρνηση των Αθηνών, ούτε από τα άλλα κόμματα του λεγόμενου «συνταγματικού» τόξου, αφού και αυτά φέρουν βαριά την ευθύνη για ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα σε βάρος της χώρας και του λαού μας, καθώς και -πέραν της οικονομικής κατοχής- κυρίως στα εθνικά μας θέματα. Αυτή την «στρατηγική» του κατευνασμού της Άγκυρας και της απόλυτης υποταγής στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Δύσης είναι που ακολουθούν όλοι τους, με θρησκευτική μάλιστα ευλάβεια, τις τελευταίες δεκαετίες.

Ούτε βεβαίως θα περιμέναμε από τους κατ’ επάγγελμα «αλληλέγγυους» στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους μισθοφόρους των χρυσοφόρων ΜΚΟ και των απ’ ευθείας χρηματοδοτούμενων από το Open Society Foundation του Σώρος «αριστερών» οργανώσεων, να εγκαταλείψουν τα περί ανοικτών συνόρων και να συμπορευτούν σε μια διαφορετικού τύπου εθνική στρατηγική.

Γι’ όλους αυτούς η υπεράσπιση της πατρίδας και η κατοχύρωση των ζωτικών συμφερόντων του ελληνικού λαού αποτελούν casus belli χειρότερο απ’ αυτό που μας απειλεί η Τουρκία. Δεν τους απασχολεί ούτε η φτωχοποίηση ολοένα και ευρύτερων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού από τα μνημόνια, ούτε το γενικό ξεπούλημα, ούτε ο κίνδυνος διαμελισμού της χώρας, όπου τα εθνικά μας θέματα αποτελούν την μεγάλη «κερκόπορτα». Το μόνο που τους απασχολεί είναι η συμμετοχή στη μεγάλη μπίζνα της λεηλασίας της χώρας τους μεν, και η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου τους δε. Είναι κι εκεί πολλά τα λεφτά!

Έτσι, είναι απολύτως φυσιολογικό, να χαρακτηρίζουν οποιονδήποτε άλλον μιλάει για την πατρίδα, για τα εθνικά συμφέροντα και για την ανάγκη ανατροπής των τετελεσμένων, στην καλύτερη περίπτωση ως γραφικό και συνήθως ως ακροδεξιό, εθνικιστή, ακόμα και φασίστα.

Όμως προκαλεί εντύπωση η αντίδραση που προέρχεται από ορισμένους αυτοχαρακτηριζόμενους ως δημοκράτες και πατριώτες, οι οποίοι ενώ σκίζουν τα ιμάτιά τους σε ανέξοδους βερμπαλιστικούς λεονταρισμούς, όταν έρχεται η στιγμή να πάρουν θέση στο δια ταύτα, κάνουν όπισθεν ολοταχώς και κραδαίνουν τον κίνδυνο του πολέμου και αμέσως ισχυρίζονται, ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής του -σε βάρος της χώρας και του λαού μας status quo- με την έστω μικρή ανατροπή των σε βάρος μας τετελεσμένων, θα μπορούσε να μας οδηγήσει στον απόλυτο όλεθρο!

Βέβαια οι εν λόγω «πατριώτες» βρήκαν την ευκαιρία να φανερώσουν τις πραγματικές τους αντιλήψεις και να αποκαλύψουν τις προθέσεις τους, με αφορμή τα γεγονότα στην Τουρκία και την ευκαιρία που ενδεχομένως υπήρξε για μερική ανατροπή των τετελεσμένων στο Αιγαίο και την Κύπρο. Πράγμα που βεβαίως προϋπέθετε μια εντελώς διαφορετική πολιτική και μια πραγματικά πατριωτική κυβέρνηση -από την παρούσα- στην Ελλάδα.

Όμως, αν τόσο πολύ φοβούνται την οποιαδήποτε σκέψη, ή έκφραση γνώμης για αλλαγή της στάσης μας απέναντι στην Τουρκία και την διεκδίκηση -από την πλευρά μας- τα με βάση το διεθνές δίκαιο συμφέροντά μας, τότε πως είναι δυνατό να μη φοβούνται αίφνης τη μονομερή διαγραφή του παράνομου χρέους και τη ρήξη με την ευρωένωση; Τότε δεν θα είναι η στιγμή που το σύμπαν θα συνωμοτήσει σε βάρος μας;

Ή μήπως η μόνιμη επωδός -για να μην κουνηθεί φύλλο στη χώρα και να μην αμφισβητηθούν τα συμφέροντα των δανειστών- δεν είναι ότι θα μας την «πέσει» η Τουρκία;

Ή μήπως αν αμφισβητήσουμε το καθεστώς, τότε δεν θα είναι αρνητικός ο συσχετισμός δύναμης μεταξύ των δύο χωρών;

Εύγε κεκράκτες του ραγιαδισμού και της υποτέλειας. Άξιος ο μισθός σας!

Διότι βέβαια η διατύπωση της άποψης για το τι θα έπρεπε να συμβεί, εφ’ όσον η χώρα μας ήταν απελευθερωμένη από τα δεσμά της ευρωκρατίας και είχε κατακτήσει την ανεξαρτησία της και την ελευθερία στις επιλογές της, καμία σχέση δεν έχει με τη σημερινή κατάσταση. Αλλά έχει σχέση με τη συνολική προσπάθεια του ελληνικού λαού για απελευθέρωση.

Είναι, ή δεν είναι, ενταγμένη στη λογική του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα η ανατροπή κάθε τετελεσμένου σε βάρος της χώρας και του λαού;

Μπορεί να υπάρξει εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία, πρόοδος και ευημερία με κουτσουρεμένα τα εθνικά μας δίκαια και με ολοένα συρρικνούμενο τον εθνικό χώρο; Ή μήπως η συνολική προσπάθεια του λαού θα πρέπει να περιοριστεί στην απαλλαγή μας από τα μνημόνια; Αλλά ακόμα και μόνο αυτό, πως μπορεί να γίνει με τη νοοτροπία του ραγιά;

Ή μήπως οι γεωστρατηγικές ισορροπίες δεν έχουν επιφυλάξει για τη χώρα μας το ρόλο του υποτελούς στους "ισχυρούς" και του μόνιμα υποχωρούντος απέναντι στην Τουρκία;

Είναι στη λογική του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα η ανατροπή αυτών των γεωστρατηγικών ισορροπιών, ναι ή όχι;

Είσαι αποφασισμένος να πας κόντρα; Διότι, τελικά αυτή είναι η ουσία!

Τουλάχιστον το ΕΠΑΜ από την ίδρυσή του αυτά πρεσβεύει. Πέντε ολόκληρα χρόνια τώρα κανείς δεν έχει τολμήσει να αμφισβητήσει ανοικτά τις προτάσεις και το πρόγραμμά μας. Μόνο στη λογική του ραγιαδισμού και της υποτέλειας μας αμφισβητούν. Ότι είμαστε μικροί και ανίσχυροι και ότι οι «ισχυροί» θα βάλουν την Τουρκία να μας επιτεθεί, ή εν πάσει περιπτώσει η Τουρκία θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία!

Η Τουρκία όμως μπορεί να εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις και να δημιουργεί τετελεσμένα. Σε εμάς απαγορεύεται να τα αντιστρέψουμε. Εύγε και πάλι φαρισαίοι και υποκριτές, που λειτουργείτε ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στο κοινωνικό σώμα και το δημοκρατικό - πατριωτικό κίνημα.

Όμως άκουσε κανείς κάτι για το νέο στρατηγικό δόγμα που συμπεριλαμβάνεται αναπόσπαστα στο πρόγραμμά μας; Άκουσε κανείς για ουσιαστικά ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μιας πραγματικά δημοκρατικής και πατριωτικής κυβέρνησης;
 
Άκουσε κανείς κάτι, για ανατροπή όλων των τετελεσμένων με βάση το διεθνές δίκαιο;
 
Ειδικά για την Κύπρο όπου το πρόβλημα αποτελεί διεθνές ζήτημα ξένης εισβολής και κατοχής, πως θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν δεν αδράξουμε την οποιαδήποτε ευκαιρία μας δίνεται;

Γιατί θα είναι ολέθριο σφάλμα να υψώσουμε την ελληνική σημαία σε κάθε νησί ακόμα και βραχονησίδα που τόσο πρόστυχα η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία μας; Πολύ περισσότερο σήμερα που η διεθνής κοινότητα μας δικαιώνει μέσω της -με ευκαιρία τη διένεξη Κίνας - Φιλιππίνων- απόφασης του Μόνιμου Διαιτητικού Δικαστηρίου (Permanent Court of Arbitration - PCA), που αφορά στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας; Όπου για πρώτη φορά ένα ad hoc Δικαστήριο ερμήνευσε το άρθρο 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του Μantego Bay της Ιαμαϊκής που υπογράφηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1982. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, ένα νησί έχει χωρικά ύδατα, συνορεύουσα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Το Δικαστήριο δέχθηκε ως απόλυτο κανόνα του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, ότι όλοι οι γεωγραφικοί σχηματισμοί (ασχέτως του εάν χαρακτηρισθούν νησιά ή βράχοι και ασχέτως του μεγέθους αυτών), έχουν υποχρεωτικώς χωρικά ύδατα έκτασης 12 μιλίων. Αυτό επιβεβαιώνει ότι το ζήτημα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο πέραν των 6 μιλίων στα 12 μίλια, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας και το περίφημο casus belli τη Τουρκίας πάει στα αζήτητα!. (βλέπε για το ζήτημα σχετικό άρθρο του γνωστού νομικού Π. Μηλιαράκη: http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2016/08/blog-post_68.html)

Φυσικά όλα αυτά είναι ενδεχομένως ευσεβείς πόθοι και καλό είναι να μη δημοσιοποιούνται, διότι ταράσσουν τη νιρβάνα όσων προτιμούν να κόβουν και να ράβουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στα δικά τους μέτρα και σταθμά της προσωπικής τους ανεπάρκειας και ανικανότητας. Διότι βεβαίως για πολλούς όψιμους επαναστάτες -και όχι μόνο του πληκτρολογίου- είναι εύκολα τα μεγάλα λόγια και οι εκ του ασφαλούς λεονταρισμοί για υποτιθέμενες ρήξεις με την ευρωένωση και τους ευρωναζί. 

Λες και οι τελευταίοι δεν είναι απείρως ισχυρότεροι από μια παραπαίουσα σήμερα Τουρκία.
Αλλά ρήξεις χωρίς ρίσκα και ανάληψη της ευθύνης δεν υπάρχουν. 

Εμείς στο ΕΠΑΜ αναλάβαμε το ρίσκο και με σχέδιο προτείνουμε τις ρήξεις και επί της ουσίας. Αυτό είναι που ενοχλεί. Διότι το καθεστώς βολεύεται με την εκτόνωση κάθε είδους και δυστυχώς εκεί έξω υπάρχουν πολλοί χρήσιμοι ηλίθιοι, που αρκούνται σε αυτήν.