ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση της ακυβερνησίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επειδή βλέπει ότι τίποτα δεν της βγαίνει, όσα ψέματα και αν μετέρχεται, που κάνουν το μαύρο κατάλευκο, λες και όλοι εμείς κατοικούμε σε άλλη χώρα και δεν βλέπουμε , δεν ακούμε, προσπαθεί να εφεύρει διάφορους τρόπους μήπως μπορέσει και κερδίσει μιαν ημέρα παραπάνω στην εξουσία της.

Και αφού είδε και απόειδε, αφού ο κόσμος ούτε τους ακούει παρά μόνο τους βρίζει, ένα πέρασμα από τις λαϊκές και την αγορά πείθει για το συμπέρασμα αυτό, αποφάσισε μαζί με άλλους εξωγενείς παράγοντες, που είναι πάντα έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ένα καλό παιδί όπως ο Τσίπρας, που τους κάνει όλα τα θελήματα και με το παραπάνω, το γνωστό παιγνίδι του εκφοβισμού.

Βλέπετε το σοκ και δέος στην οικονομία και στους θεσμούς της Δημοκρατίας τους βγήκε και σε αυτούς και στους προηγούμενους μέχρι ενός βαθμού, όμως τώρα  έχει τελειώσει και για αυτό θέλουν να βαδίσουν την επόμενη και σίγουρη συνταγή, αυτήν του εκφοβισμού. Και εδώ το καλλίτερο χαρτί τους είναι η Τουρκία με τις απειλές των  θερμών  επεισοδίων, αλλά  και τον απρόβλεπτο Ερντογάν.

Τα ερωτήματα όμως που δημιουργούνται από τις τελευταίες εξελίξεις και σχετίζονται άμεσα με αυτήν την τακτική του εκφοβισμού είναι σοβαρά, γιατί:   πως μπορεί να ανταλλάσσουν και να συζητούν οι δύο χώρες,  Ελλάδα-Τουρκία,  Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) με πρωτοβουλία  μάλιστα του ΥΠΕΞ κ. Κοτζιά  και ταυτόχρονα να επιχειρείται ο περίεργος εμβολισμός της ελληνικής  ακταιωρού, και να μην τολμά να παρουσιαστεί ελληνικό πολεμικό πλοίο στην περιοχή των Ιμίων, αντίθετα με τη φύλαξη που έχουν οι βραχονησίδες από  σκάφη της Τουρκίας; 

Πως δικαιολογείται  το νέο επεισόδιο στον Έβρο, περίεργο και αυτό,  με τη σύλληψη μονίμων στρατιωτικών από τη σύμμαχο και να μην ακούγεται το παραμικρό από ελληνικής πλευράς, πέρα από τις προβλέψεις του Αμερικανού πρεσβευτή; Μήπως λοιπόν, λέμε εμείς οι καχύποπτοι,  συμβαίνει κάτι παραπάνω και όλα αυτά δεν είναι  συμπτώσεις που  πρέπει να χρεώνονται μόνο στην άλλη πλευρά;

Γιατί, πως συμβαίνει να έχουμε περισσότερες ανακοινώσεις από την πρεσβεία των ΗΠΑ, παρά από τους   δικούς   μας αξιωματούχους  που έχουν πιει το αμίλητο νερό; Έτσι λοιπόν  ο κ. πρεσβευτής  των ΗΠΑ  βρίσκει την ευκαιρία έχοντας πίσω του και τη γνωστή  θητεία  του στην Ουκρανία, σαν καλός μάντης που φαίνεται ότι είναι, αφού προέβλεψε την πρώτη φορά θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο,  τώρα και  πάλι  κάνει προβλέψεις περίεργες περί πολέμου των δύο χωρών  με τα συμβάντα στον Έβρο αυτήν τη φορά.  Για πόλεμο βέβαια σιγοψιθυρίζει, αλλά ψυχραιμία συνιστά  από μέρους μας και επομένως , κάτι πρέπει να περιμένουμε. Τι ακριβώς; Πόλεμο;

Για να δούμε λοιπόν αν δικαιολογείται μια τέτοια εξέλιξη. Ο πόλεμος   είναι η πλέον προσφιλής λέξη για να κάνεις ένα λαό να «κάτσει στα αυγά του», να φοβάται και να είναι έτοιμος να δεχθεί ότι και αν του προσφέρουν, αρκεί να εξορκιστεί η λέξη αυτή. Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε τον ανεκδιήγητο Πάγκαλο, την επαύριον της υποτιμητικής για όλους μας και ιδιαίτερα για τις ΕΔ, την υποχώρηση από τα Ίμια  εκείνη τη βραδιά το 1996.  Τι έλεγε και μάλιστα με εθνική υπερηφάνεια;  «Ότι εξερχόμενος του υπουργείου, τον πλησίασε μία κυριούλα και του φίλησε τα χέρια, γιατί έσωσε τα δύο της παιδιά από το να πάνε σε πόλεμο, επειδή  υπηρετούσαν στο πολεμικό Ναυτικό» . Για τέτοια χυδαιότητα μιλάμε και εκεί φτάνουν αυτοί οι τιποτένιοι πολιτικοί. Από αξιοπρέπεια  δε, ποιος την έχασε για να την βρουν οι κύριοι αυτοί.

 Κάτι παρόμοιο  φαίνεται ότι επιχειρείται και τώρα. Όμως είναι καλό να ξέρουν οι Έλληνες και κυρίως οι  Ελληνίδες μητέρες,  που τρομάζουν φυσιολογικά για τα στρατευμένα παιδιά τους, ότι : Ο πόλεμος αφορά πολιτικούς σκοπούς και είναι το τελευταίο, το έσχατο μέτρο που μπορούν να φτάσουν δύο κράτη. Για να φτάσουν δε δύο κράτη στην  ένοπλη σύρραξη,  δεν φτάνουν εκεί με το πρώτο επεισόδιο. Περνούν προηγουμένως από πολλά στάδια και το πιθανότερο είναι να μην ξεκινήσουν ποτέ οι πολεμικές συγκρούσεις. Αυτό είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο.

Επίσης να έχουν υπόψη τους όλοι οι Έλληνες, ότι όσοι εξορκίζουν τον πόλεμο και κάνουν συνεχώς υποχωρήσεις για να τον αποφύγουν,  το πιθανότερο είναι να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα, ενώ είναι το ίδιο επικίνδυνοι με αυτούς που μας παρουσιάζονται ως πολεμοχαρείς.

Η Ελλάδα όπως και τα περισσότερα κράτη είναι αμυνόμενα και για το λόγιο αυτό η καλή προετοιμασία, όταν έχεις πλησίον σου επιρρεπή σε επιθετικότητα  κράτος, όπως είναι η «φίλη και σύμμαχος» Τουρκία, χρειάζεται την εφαρμογή μιας πειστικής αποτρεπτικής στρατηγικής, δηλαδή αυτό ακριβώς  που δεν έχει η χώρα μας και εύκολα το διακρίνει ακόμη και ο αδαής περί των ζητημάτων στρατηγικής, όταν συνεχώς είμαστε, με ευθύνη των κυβερνήσεων,  υποχωρητικοί στα πάντα, μην τυχόν και γίνει πόλεμος.

Και ενώ η Ελλάδα είναι αμυνόμενη και ταυτόχρονα αποτρεπτική δύναμη, δεν κάνει το παραμικρό από αυτά που προβλέπονται  από τους κανονισμούς, τα εγχειρίδια στρατηγικής, από την ίδια την ιστορία, για  να γίνεται πιστευτή  η αποτροπή του πολέμου. Μια αποτροπή που να δείχνει καλά στον αντίπαλο ότι το κέρδος του  θα είναι μηδαμινό ή μόνο χάσιμο θα έχει, αν τολμήσει να κάνει πράξη την επιθετικότητά του. Η πραγματικότητα όμως των τελευταίων επεισοδίων αλλά και πριν από  αυτά, δείχνει εντελώς διαφορετική την  εικόνα για τη χώρα μας. Ας θυμηθούμε όμως πως το 1987 η στρατηγική της αποτροπής που χρησιμοποιήθηκε από την τότε κυβέρνηση ήταν όχι μόνο πιστευτή, αλλά έφερε και τα μοναδικά θετικά  αποτελέσματα στη διαμάχη μας με την Τουρκία.

Ας έχουμε ακόμη υπόψη μας ότι,  ο αποτρέπων δεν δίνει ποτέ παραστάσεις φόβου, δέους ή υποχωρητικότητας στον αντίπαλο του, ειδικά όταν πρόκειται για την ασφάλειά του και την Εθνική του Ανεξαρτησία. Και φυσικά ο αμυνόμενος δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει υποχωρήσεις, ενώ χρειάζεται να έχει στρατηγική κουλτούρα, που αν δεν την έχει, τάχιστα πρέπει να την αποκτήσει.

Με τέτοιες ενέργειες και κινήσεις μια σώφρων κυβέρνηση  πρέπει να ενεργεί και πρωτεύουσα θέση στις ενέργειές της πρέπει να έχει την αξιοπρέπεια του κράτους, της ιστορίας του, των πολιτών του και όχι την επίκληση ή τη  «δημιουργία»  περιβάλλοντος και συνθηκών φόβου. Γιατί μόνο με πυγμή, αξιοπρέπεια και καλή χρήση των στρατηγημάτων και όσων προβλέπονται για την αποτροπή του πολέμου, με την επιβαλλόμενη ενίσχυση φυσικά των ΕΔ, τότε και μόνο τότε μπορεί το κράτος να αποτρέψει πραγματικά τον πόλεμο. Διαφορετικά θα χρησιμοποιεί την απειλή αυτή, για να καθυποτάξει το φρόνημα και την αντίσταση των πολιτών, όπως πράττουν συνεχώς οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

4 Μαρτίου 2018