Η Βιέννη, αλλιώς

Posted on Νοεμβρίου 30, 2012

 

Σχόλιο: Λίγο πριν από την αναχώρησή μου από το σπίτι μου για το αεροδρόμιο, ανακάλυψα αυτό το κείμενο για τον αγαπημένο μου προορισμό. Το μόνο που μένει είναι να δω αν τα πράγματα είναι όπως περιγράφονται. Πάντως η αλήθεια είναι ότι αυτήν τη φορά δεν ξεκινάω με τα ίδια συναισθήματα. Όμως γιαυτό δεν φταίει η Βιέννη, η κατάσταση στη χώρα μου είναι εκείνη που με ..πληγώνει, που με κάνει να νοιώθω αμήχανα και να είμαι θλιμένος.Όμως αυτό το συναίσθημα πρέπει να το ξεπεράσω, πρέπει να το παλαίψω., είναι ανάγκη να μείνουμε όρθιοι όλοι.!

Την τελευταία φορά που βρέθηκα στη Βιέννη, πριν από ακριβώς δύο χρόνια, δεν ήμουν στα καλύτερά μου.
Θυμάμαι ακόμη πως ένα βράδυ περιπλανιόμουν μόνη γύρω από το Museumsquartier, η πόλη μου φαινόταν έρημη και λίγο τρομακτική, μέχρι που άκουσα δυνατή μουσική: ένα μικρό περουβιανό κατάστημα με χειροποίητα κοσμήματα είχε εγκαίνια. Πλησίασα, μπλέχτηκα με τον κόσμο, ήπια ένα μοχίτο, μίλησα λίγα γερμανικά με μια Περουβιανή κοπέλα που έλεγε πόσο εξωτική έβρισκε την Ελλάδα κι έκανε πολλές χειρονομίες, αγόρασα ένα ζευγάρι πράσινα σκουλαρίκια που δεν φόρεσα ποτέ, κι αποχώρησα για να βυθιστώ και πάλι στην οικειοθελή μοναξιά μου.

Έκτοτε πολλά άλλαξαν, και αυτές τις ημέρες ξαναβρίσκομαι στη Βιέννη, για δουλειά και πάλι. Είναι λίγο πριν τα Χριστούγεννα, αλλά δεν κατάφερα να δω ούτε μία υπαίθρια αγορά, δεν ήπια ούτε ένα ζεστό κρασί, δεν αγόρασα ούτε ένα στολίδι, και φαίνεται πως θα χάσω το χιόνι για λίγες ώρες: αν είμαι τυχερή θα το δω στην απογείωση.

Αυτή τη φορά μένω πολύ μακριά από το Museumsquartier, στα βόρεια της πόλης, σε ένα δρόμο με σπίτια-ζαχαρωτά και θάμνους-γλυπτά, με φυτά με μεγάλα κόκκινα φύλλα και πάρκα με ωραία παγκάκια. Ήπια ένα κρασί σε ένα συνοικιακό μπαρ, έφαγα σνίτσελ σε ένα μικρό κοντινό εστιατόριο, και χθες πήρα το λεωφορείο για το  Neustift am Walde, ένα πρώην χωριό οινοπαραγωγών το οποίο αποτελεί πλέον προάστιο της Βιέννης. Ήταν ωραία.

Είδα τη Βιέννη με άλλα μάτια. Τριγύρισα τη γειτονιά με συνεργάτες που βλέπω αραιά στα ταξίδια και συνειδητοποίησα ότι τους νοιώθω φίλους. Μπορεί να μην πήγα στα μουσεία, να μην παρακολούθησα όπερα, να μην κατάφερα να σταθώ με δέος μπροστά στο Δημαρχείο, να μην περπάτησα τον υπέροχο πεζόδρομο από το Ναό του Αγίου Στεφάνου, να μην ανακάλυψα και πάλι εκείνη τη μικρή γοτθική εκκλησία, να μην περιεργάστηκα τις νοστιμιές του Meinl.
Λίγο με πείραξε. Σε αυτό το ταξίδι δεν ήμουν μόνη, ήμουν ανάμεσα σε φίλους. Κι αυτό είναι που έκανε στα μάτια μου τη Βιέννη – μία από τις ωραιότερες πόλεις αυτής της ηπείρου – ακόμη σπουδαιότερη.