Το κράτος σκοτώνει;

Το αυγό του φιδιού επώαζε στα σπλάχνα της κομματοκρατίας και της μητέρας της, της οικογενειοκρατίας. Το ξεμασκάρεμα αυτής της διαταραγμένης κοινωνικής πρακτικής αναλογεί , με ακρίβεια, σε ένα μέρος της οικογενειακής μας «ηθικής» και νοοτροπίας. Σήμερα το αποθεσμοποιημένο και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να πλασάρει στην κοινή γνώμη ως δήθεν καινούριο στα πολιτικά πράγματα το παρακρατικό τσίρκο, πίσω από τα φώτα για δεκαετίες. Κι αυτό το κάνει γιατί επιχειρεί να επιβιώσει το ίδιο.

Το ακροδεξιό φονικό ήταν ένα πραγματικό δώρο στην κυβέρνηση. Απόρροια αυτού του γεγονότος είναι η ελευθερία που δίδεται στους κυβερνητικούς, αφενός να αποκηρύσσουν τους ναζιστές και τα εγκλήματά τους, κάνοντας έτσι ουσιαστικά προβολή εαυτού, αφετέρου να μεταχειρίζονται τακτικό λόγο γενικευμένου εκφοβισμού, ενισχύοντας έτσι τη μέγκενη στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και την περαιτέρω εγκαθίδρυση ενός «αναγκαίου» έξωθεν αυταρχισμού. Συνεπώς άνετα ανοίγεται ο δρόμος στην κυβέρνηση να ακολουθήσει στρατηγική «πολιτικής μετριοπάθειας» σα να μην γνώριζε τόσο καιρό τίποτα για το παραβλάσταρό της. Αυτό θα αποτελέσει την αποτελεσματική εκ νέου παγίδευση της «σιωπηρής πλειοψηφίας».

Οι Έλληνες λυπούνται βαθύτατα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σπεύδουν μάλιστα να ταυτιστούν συγκινησιακά μαζί του. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως ξεκοιλιάζονται σχεδόν κάθε βράδυ άνθρωποι σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Γιατί; Επειδή δεν είναι Έλληνες. Για αυτούς ωστόσο δεν υπάρχει φαίνεται προσφορά λύπης.

Το κομματίδιο της χρυσής αυγής μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000 παρασιτεί στους ποδοσφαιρικούς συνδέσμους και στα νυχτερινά κέντρα για προστασία και άλλες «μικροϋπηρεσίες». Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 αναπτύσσεται απροσχημάτιστα το ανιστορικό ιδεολόγημα περί «λαθρομεταναστατών» που προπαγανδίζει ήδη χρόνια το Λάος. Οι αριστεροί ενώπιον αυτού του συγκεκριμένου μανιπουλαρισμού σφυρίζουν αδιάφορα απαντώντας με παλαιολιθικούς ρομαντισμούς. Απέχουν σχεδόν χλευαστικά ή καταφρονητικά προς τον φυλετικό λόγο, δηλαδή από το ενδεχόμενο να τονίσουν σ’ ένα σοβαρό δημόσιο διάλογο τι στ’ αλήθεια σημαίνει μετανάστης στο πλαίσιο της πολιτικής ιστορίας. Ο όρος τελικά εντάσσεται στον καθημερινό μιντιακό λόγο και μεταμορφώνεται σε καίριο πολιτικό ζήτημα.

Το κύριο σφάλμα της αριστεράς ήταν και είναι ότι μηρυκάζοντας στις κλειστές εκδηλώσεις ουμανιστικά συνθήματα άκριτης παρελθοντολογίας, μακριά από την παροντική κατανόηση των συνεχών μεταβολών του κοινωνικού γίγνεσθαι , επικυρώνει τη γνώμη του Gore Vidal, ο οποίος στα «Όνειρα Πολέμου» υποστηρίζει ότι από την στιγμή που ξέρεις τι θέλεις, είσαι σε θέση ισχύος σε σύγκριση με εκείνους που απλώς λένε «Α, όχι, αυτό δεν είναι σωστό». Με αυτό τον τρόπο όμως , αναπαράγεται η αλαζονεία του πολιτικού συστήματος το οποίο ούτε επιθυμεί να αποχωριστεί τα προνόμια του ούτε βεβαίως στο παραμικρό ν’αλλάξει.

Ένας αριστερός λόγος λοιπόν που δεν είναι ικανός να προτάξει πολιτική πρόταση άλλου γένους από τον καθεστωτικό, που δεν μπολιάζεται με το πολιτισμικό αίτημα της αυτογνωσίας της κοινωνίας, για να μπορεί η τελευταία να κοιτάζεται στον καθρέφτη χωρίς να φρίττει με το είδωλό της, αλλά ενδύεται το ένα από τα δύο προσωπεία στην ιταμή σκιαμαχία καλού –κακού, είναι μοιραίο να ηττάται συνεχώς από το άλλο σύμπαν του πολιτικού κατεστημένου ή της κομματικής διαχείρισης, καθώς το τελευταίο, τουλάχιστον, ξέρει τι θέλει ¬ – να κυβερνάει. Θέλει «τα λεφτά όλων των άλλων», βασίζεται στην αποστροφή για τους μετανάστες και τις μειονότητες, αγαπάει τα υψηλά συμφέροντα, όχι τα ιδεώδη του Ουμανισμού! Έτσι ο αριστερός λόγος εξομοιώνεται με την παραδοσιακή δεξιά που ενδιαφέρεται μόνο να άρχει. Αλλά η εξομοίωση αυτή είναι μονάχα η μορφή που ενσαρκώνει η παράλληλη λειτουργία μιας αρνητικής απόκτησης ταυτότητας για τους δύο χώρους, που ο ένας δικαιολογεί, όπου χρειάζεται, τον άλλον.

Το ακόμη πιο σοβαρό πρόβλημα εντούτοις για την αριστερά είναι ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την κοινωνική αυτοσυνειδησία, δεν αισθάνεται, ακριβώς όπως οι δεξιοί, καμία ευθύνη για τη βελτίωση της κοινωνίας. Η μόνη της αρετή είναι η παρουσία της, όχι η εργασία και η ενδοσκόπηση στα ζητήματα μόρφωσης και προόδου.

Μείζον πολιτικό ζήτημα του παρόντος δεν είναι να αναθεματίζονται οι χρυσαυγίτες ως γουρούνια και νοσταλγοί του Άουσβιτς εκ μέρους των αριστερών ή δημοκρατών. Αντ’ αυτού απαιτείται να ιδωθούν οι αιτίες, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές που οδηγούν στην απενοχοποίηση της αφαίρεσης ζωής για κομματικούς λόγους, στην εδραίωση της πολιτικής παραλογίας ως βάση κυβερνητικού προγράμματος, στην επιβολή ενός κοινωνικού μανιχαϊσμού που εκλογικεύεται κάθε μέρα. Το ρόλο αυτόν της επισκόπησης του φαινομένου «αυγό του φιδιού», ως παρέμβαση στα κοινωνικά πράγματα, μπορεί να τον αναλάβει μόνο ο χώρος του Πανεπιστήμιου που διαφυλάσσει ακόμη ίχνη θεσμικά.

Υ.Γ.: παρακαλώ η πρόταση προς τους πανεπιστημιακούς, ας μην θεωρηθεί ως προκατάληψη υπέρ τους. Δεν απευθύνεται στους ακαδημαϊκούς που έχουν υποστεί λοβοτομή ελέω του χρόνιου φλερτ τους με την κομματοκρατία.

Ανδρέας Φανδρίδης