Η αλλαγή του χρόνου δεν είναι κάτι το σημαντικό.
Θέλω να πώ, στην τελική είναι απλά ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα. Γι αυτό
και δεν είναι την ίδια μέρα σε όλα τα έθνη του κόσμου. Είναι κάτι που
έχουμε ορίσει εμείς, έτσι αυθαίρετα, για να μετράμε τον χρόνο. Τις
τελευταίες εκατονταετίες μάλιστα, για να εμπεδώσουμε καλύτερα την
γιορτή, στήνουμε και ένα καταναλωτικό πανηγύρι, στο σημείο που τα
πράγματα έχουν σχεδόν αντιστραφεί: δεν φέρνουν οι γιορτές την κατανάλωση, αλλά η κατανάλωση τις γιορτές.
Επειδή όμως έχει εμπεδωθεί μέσα μας ως
κάτι το σημαντικό από την στιγμή που γεννηθήκαμε, στο τέλος γίνεται
σημαντικό για όλους. Από την άλλη, αυτές οι μέρες, είναι και μέρες
ανασκόπησης αυτές της χρονιάς που μας πέρασε. Όλοι λίγο πολύ το κάνουμε.
Μέχρι και το ίδιο το Facebook το κάνει, χωρίς να μας ρωτήσει κάν.
Κάνοντας λοιπόν άθελα μου μια τυχαία ανασκόπηση, διαπίστωσα πολύ γρήγορα
ότι έχασα πολύ κόσμο αυτήν την χρονιά: κόσμο που έφυγε έξω.
Μπήκε στο αεροπλάνο και, από όσο καταλαβαίνω, δεν θα ξαναγυρίσει· όχι
τουλάχιστον μέχρι να καλυτερέψουν τα πράγματα, πράγμα κομματάκι δύσκολο.
Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, αρκεί να κάνουν υπομονή μέχρι τον Μάιο,
αλλά η πραγματικότητα δυστυχώς άλλα λέει.
Κόσμος που φεύγει λοιπόν, κόσμος της γενιάς μου, δικός μου κόσμος. Άνθρωποι
που μεγάλωσες μαζί, άνθρωποι που συμπαθούσες και πλέον θα τους βλέπεις
κάθε καλοκαίρι για λίγες μέρες. Αυτοί και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι σαν
και αυτούς, φεύγουν. Τα μαζεύουν και πάνε να βρούνε την τύχη τους
αλλού, σε κάποια άλλη χώρα που θα τους φέρεται πιο ανθρώπινα. Θα
μείνουν εκεί, θα ζήσουν εκεί, θα δημιουργήσουν εκεί, γιατί η πατρίδα
τους δεν θέλει να τους αφήσει να μείνουν, να ζήσουν και να δημιουργήσουν
εδώ.
Ένας τόπος που διώχνει τα μορφωμένα και ικανά παιδιά του, δεν έχει μέλλον. Κανένα όμως. Το μόνο που κάνει είναι να πυροβολεί στο μέτωπο την ελπίδα του κάποια στιγμή να αλλάξει.
Το ρεύμα της νέας μετανάστευσης είναι τεράστιο. Μεγαλώνει, και το
χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πώς μπορεί να ανατραπεί, καθώς η
μετανάστευση έχει εμπεδωθεί ως η μόνη λύση εξ’ αρχής. Η πορεία των
παιδιών τώρα είναι πτυχίο-μεταπτυχιακό-εξωτερικό και αυτό το ξέρουν πριν
ακόμα τελειώσουν το σχολείο. Το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο από
νωρίς και δεν περιλαμβάνει δουλεία, αξιοπρέπεια και οποιαδήποτε
πιθανότητα ευτυχίας στην Ελλάδα. Παραμονή στην Ελλάδα σημαίνει ανέχεια,
οπότε κάνουν αυτή την επιλογή. Βαριά επιλογή για τους περισσότερους.
Βαριά επιλογή και για εμάς, που χάνουμε τους φίλους μας.
Βαριά επιλογή, αλλά ιδιαίτερα πικρή και
για όσους επιλέγουν συνειδητά να μείνουν πίσω στην Ελλάδα. Όλοι φεύγουν
και αφήνουν πίσω τους παράπονο και, για να είμαι ειλικρινής, και θυμό.
Εάν όλοι φεύγουν, ποιος θα μείνει να παλέψει; Αν όλοι φυγομαχούν, τι
ελπίδα έχουμε; Εάν όλοι προτιμούν να μεταναστεύσουν, προτιμούν δηλαδή
μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό από την συνεχή πάλη στο εσωτερικό, τι
προοπτική μπορούμε να έχουμε; Λίγο να το σκεφτείς, η πικρία αυτή
μετατρέπεται εύκολα σε αγανάκτηση για τον κόσμο που παραδόθηκε πριν καν
μπει στην μάχη, που τα βρόντηξε όλα και αφήνει άλλους να βγάλουν τα
κάστανα από την φωτιά. Είναι φορές που δεν θέλω να τους δώ, αυτούς τους
αδερφικούς μου φίλους, αυτούς τους δικούς μου ανθρώπους, φορές που με
εξοργίζουν, φορές που με απογοητεύουν.
Να φύγετε ρε, να
εξαφανιστείτε από εδώ και να μην ξαναπατήσετε. Ούτε για διακοπές να μην
έρχεστε, αφού διαλέξατε την καλύτερη ζωή έξω από την μάχη για καλύτερη
ζωή εδώ, μαζί μου. Είναι φορές που στ’ αλήθεια εξοργίζομαι με τους
φίλους μού που φεύγουν, όταν θυμάμαι κουβέντες και όνειρα και σκέψεις
για το μέλλον που τα ξέχασαν για να φτιάξουν το μέλλον τους αλλού, χωρίς
εμένα, χωρίς εσένα, χωρίς τον τόπο τους.
Νευριάζω πραγματικά, νομίζω
ότι αυτές τις στιγμές πραγματικά τους εχθρεύομαι. Να φύγετε και να μην
ξαναγυρίσετε ποτέ, αφού εσείς το διαλέξατε. Κάνατε την επιλογή σας. Εάν
τα πράγματα παραμείνουν έτσι στην χώρα, δεν υπάρχει κάποιος λόγος να
γυρίσετε. Εάν όμως κάποια στιγμή αλλάξουν προς το καλύτερο, να μην
έρθετε πάλι πίσω. Όποιος δεν μοιράστηκε τον αγώνα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μοιραστεί και την νίκη.
Όμως, τους καταλαβαίνω. Δεν είναι μόνο οι δυσκολίες της ζωής στην Ελλάδα, η ανεργία και η οικονομική δυσπραγία. Η Ελλάδα δεν κλέβει απλά τα παιδιά της, τα προσβάλλει.
Προσβάλλει την αξιοπρέπεια όλων, αυτή η αντιμετώπιση των πολιτών σαν
υπηκόων, σαν ιθαγενείς της Χ αποικίας. Ξέρω πολλούς που φεύγουν γιατί
κατά βάθος, νοιώθουν άχρηστοι, σκουπίδια εδώ. Γιατί δεν αντέχουν αυτό το
ατελείωτο τρέξιμο, τα παρακάλια, τον εξευτελισμό για αυτό που
δικαιούνται σαν άνθρωποι, το αυτονόητο: μια δουλειά, ένα δικαίωμα να
υπάρχουν και να ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να ζήσουν σαν άνθρωποι, το
δικαίωμα στο κυνήγι της ευτυχίας.
Από την άλλη, το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο να τους κρατήσω εδώ.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα καλό επιχείρημα για να προσπαθήσω να πείσω
κάποιον να μείνει. Ναι, να μείνει να παλέψει, αλλά που; Με ποιόν; Με το
λαϊκό κίνημα που δεν υπάρχει, παρά μόνο στα μυαλά μας και σε μερικές
(ολοένα και μειούμενες) εξάρσεις; Να μείνει ναι, αλλά για να κάνει τι;
Δεν υπάρχει ελπίδα στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν στέρεα κομμάτια εδάφους,
πατήματα για όσους θέλουν να σταθούν να παλέψουν. Το ξέρω και μέσα μας,
το ξέρουμε όλοι. Βλέπω γνωστούς και φίλους μετανάστες να ζητούν έναν
λόγο για να μείνουν και δεν έχω να απαντήσω. Να μην φύγετε, να μείνετε να παλέψουμε· είναι φορές που ούτε κι εγώ ο ίδιος το πιστεύω. Απλά πρέπει να το πώ, έτσι για να φύγει το κρίμα, ακόμα και αν είναι απλά τυπικά λόγια, χωρίς κάποια ουσία πίσω τους.
Ο συνδυασμός θλίψης και θυμού είναι
επικίνδυνο μείγμα, ειδικά όταν έρχεται πακέτο στο κατώφλι της νέας
χρονιάς που έρχεται. Όπως και να έχει, η ευχή είναι χρόνια πολλά, χρόνια
καλά, και του χρόνου τέτοια μέρα, να είμαστε πάλι όλοι εδώ. Να μην
χάσουμε άλλους ανθρώπους. Και, μην φεύγετε ρε παιδιά. Έτσι, χωρίς
δικαιολογία και χωρίς πολλά επιχειρήματα. Απλά, μην φεύγετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου