Μια απάντηση στον κ. Κατρούγκαλο

                                                                       

Του Μανώλη Παπαδάκη *

  Την Κυριακή 10 Αυγούστου 2014,στον ραδιοφωνικό σταθμό Real FM και στον δημοσιογράφο Αιμίλιο Λιάτσο, έδωσε μια συνέντευξη, ο ευρωβουλευτής του Σύριζα κ. Κατρούγκαλος, στην οποία, μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκε ότι στις επικείμενες εθνικές εκλογές, ο Σύριζα θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σε σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου, ο Κατρούγκαλος  απάντησε λέγοντας ότι θα αντλήσει το πλεόνασμα των ψήφων, από το ποσοστό του 17% των πολιτών που ψήφισαν μικρά κόμματα. Επίσης  ζήτησε, εκτός από την ψήφο στον Σύριζα, που σημαίνει εκπροσώπηση, και τη στήριξη της κοινωνίας, στο έργο που πρόκειται να επιτελέσει το κόμμα του, όταν αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας.

   Επειδή τυγχάνει να είμαι ψηφοφόρος μικρού κόμματος, από αυτά που ο κ. Κατρούγκαλος συμπεριλαμβάνει στο 17%,θεωρώ ότι, εκ των πραγμάτων, αποκτώ το δικαίωμα μιας απάντησης προς αυτόν, αφού με θεωρεί ως έναν εν δυνάμει ψηφοφόρο του Σύριζα, στις εκλογές που έρχονται.

   Αυτό που περιγράφει ο κ. Κατρούγκαλος είναι η δημοκρατία των μοντέλων, που βρίσκεται στα μυαλά των ειδικών και των προφεσόρων.

   Μπορείτε να συλλάβετε κάτι πιο τρομερό, από μια κυβέρνηση προφεσόρων ;αναρωτιόταν δύο σχεδόν αιώνες πριν ο Ζωρζ Σορέλ.
   Ωστόσο, αυτό που χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη δήλωση του κ. Κατρούγκαλου είναι το χιούμορ, ή, σως και η απουσία του. Είτε, δηλαδή, τα είπε αυτά ,από μια χιουμοριστική διάθεση, χωρίς να τα εννοεί, είτε τα είπε υπό το καθεστώς παντελούς έλλειψης χιούμορ, η οποία και αυτή είναι κατανοητή και συγχωρητέα, αν σκεφθούμε, πόσο βαθιά είναι η ανάγκη να έχει κανείς μια ταυτότητα, και πόσο άτεγκτη είναι η λογική της περιφρούρησής της.

   Ο Σύριζα σήμερα, όλο και περισσότερο απομακρύνεται από την κοινωνία. όλο και περισσότερο γίνεται κομμάτι του συστήματος. Γιατί-αλήθεια-στα ζητήματα που θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ, για μια προγματική αλλαγή στη ζωή μας, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η εθνική κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία, ο Σύριζα, τί έχει να προτείνει;

Την φιλοναζιστική πολιτική που εφαρμόζει η ΕΕ στην υπόθεση της Ουκρανίας, με τις καταστροφικές, όπως αποδεικνύεται , συνέπειες για την αγροτική οικονομία της Ελλάδας;

Πώς διαμορφώνεται άραγε σήμερα η θέση του Σύριζα, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας;

Ή την φιλοσιωνιστική πολιτική που αποδέχεται η ΕΕ στην υπόθεση της Παλαιστίνης; Πόσος καιρός πέρασε από το "καραβάνι  αλληλεγγύης" προς την Γάζα, επιχείρηση στην οποία μετείχε και ο βουλευτής του Θ. Δρίτσας;

Τί άλλο κάνει σήμερα ο Σύριζα εκτός από θρησκευτικές ασκήσεις ομολογίας πίστεως;

Μήπως φαντάζεται, ότι θα εξαπατήσει την κοινωνία μέσα από μιαν ιδιότυπη  Ars conjectandi; (Η τέχνη του εικάζειν).

Το βέβαιον είναι πως αυτή η κοινωνική αυτή η κοινωνική αποσύνθεση που έφερε μαζί του ο μετανεωτερικός κοσμοπολιτισμός εισάγεται ως πρελούδιο μιας νέας βαρβαρότητας. Αυτής της βαρβαρότητας, που ευαγγελίζεται ο κ. Κατρούγκαλος. Δηλαδή της αλλαγής δυνάστη. Να γίνει ο Σύριζα, ο νέος δυνάστης της ζωής μας. 

Μοιραία στο νου μου έρχεται η προφητική δήλωση ενός Τσεχοσλοβάκου στοχαστή, του Κάρελ Κόσικ, μετά τα γεγονότα του 1989 που δημιούργησαν οιονεί "ελεύθερους λαούς"¨ Δεν μπαίνουμε στην Ευρώπη, ανταλλάσουμε την μια σπηλιά με την άλλη. Η σπηλιά είναι ένας στρατώνας γκρίζος, περικυκλωμένος από αγκαθωτό σύρμα. Για σπηλιά είναι κάτι παραπάνω από άνετη, φωτισμένη από διαφημίσεις πιο λαμπρές από τ΄ αστέρια και τον ήλιο. Και επειδή δουλειά της μνήμης είναι να ανακαλεί εικόνες, θυμάμαι την εξαιρετική ταινία του Αντρέι Βάιντα Το Κανάλ, όπου περιγράφει τα δεινά μιας ομάδας αντιστασιακών, που επέζησαν μετά την εξέγερση της Βαρσοβίας, κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, Πρόκειται για μια αλληγορική Οδύσσεια, μέσα στους δαιδαλώδεις υπονόμους της Βαρσοβίας σε αναζήτηση μιας εξόδου, προς την ζωή και την ελευθερία, η οποία φαίνεται κάποια στιγμή να αχνοφέγγει κάπου μακριά, στο βάθος του σκοτεινού τούνελ. Όταν όμως πλησιάζουν, έχοντας περάσει από όσες δοκιμασίες μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος, οι αποδεκατισμένοι ήρωες διαπιστώνουν, πως η φωτεινή έξοδος είναι φραγμένη με χοντρά κάγκελα. Κι εκεί πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. 

 Το ζήτημα είναι, πως όταν θα πέσουν οι τίτλοι του τέλους για το Σύριζα, ίσως θα είναι πολύ αργά για την Ελλάδα, αφού για το 2016 έχει αποφασισθεί η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, η οποία θα χαλκεύσει δεσμά για την χώρα μας, από τα οποία, θα είναι πολύ δύσκολο να απαλλαγεί.

Ωστόσο, αν κάτι μπορούμε ακόμα να διδαχθούμε, μέσα στην σημερινή γενική κατάρρευση των αξιών, που κάποτε νοηματοδοτούσαν την ζωή μας, είναι αυτό που μας διδάσκουν όλες εκείνες οι σισσύφειες προσπάθειες που ονομάστηκαν στην ιστορία "επαναστάσεις". Ότι δηλαδή οι άνθρωποι μπορεί να μην ξέρουν ποτέ τι θέλουν, ξέρουν όμως πάντοτε, τι δεν θέλουν. Αυτό είναι άλλωστε το μήνυμα των ανατροπών.

Υπάρχει κανείς -στ΄ αλήθεια - που να πιστεύει ότι ο Σύριζα είναι δύναμη ανατροπής;

Ενδεικτικά

1.Ferenc Feher. Το πνεύμα του 1989  - Ύψιλον

2. Karel Kosik.  Η κρίση της νεωτερικότητας- Ψυχογιός

3, Π. Κονδύλης. Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης.- Νεφέλη

* Ο Μανώλης Παπαδάκης είναι μέλος του ΕΠΑΜ