Δευτέρα, 11 Αυγούστου 2014
.
ΛΑΕ
ΜΗ ΣΦΙΞΕΙΣ ΑΛΛΟ ΤΟ ΖΩΝΑΡΙ…..
1973
μια θεατρική παράσταση σε
μέρες ζοφερές
έκανε ανάστατη την Αθήνα…. το
θέατρο
έσφυζε
από κόσμο και ελπίδα κάθε βράδυ.
Θυμάμαι
ήταν απέναντι από το Θησείο….
Περνούσα και διάβαζα
«
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ»
Τζένη Καρέζη, Κώστας Καζάκος, Νίκος
Ξυλούρης και πολλοί ακόμα… πολλοί που
λαχταρούσαν την λευτεριά!
8
Αυγούστου 2014 ο θίασος ήρθε στην πόλη
μας
στη Σητεία από
τα Χανιά… Ο
Σύλλογος Φίλων Θεάτρου
Χανίων.
Λαχτάρισα να
το ξαναδώ, δεν διαφέρουν
και πολύ οι εποχές
σκέφτηκα… Πείνα,
φτώχεια, ξεριζωμός, απειλές, φόροι,
συνάνθρωποι
που
αυτοκτονούν, παπαγαλάκια
της εξουσίας στα
ΜΜΕ, μαρασμός
στην
υγεία, στην παιδεία….
Το έργο άρχισε…
κάθε τόσο γύριζα πίσω να
δω εάν γέμισαν τα καθίσματα…. Μέτραγα
τους θεατές…
είναι 100 είναι 200;;
Τόσο λίγοι;
Τόσοι
μόνο;
Μέσα από τους 15.000 στη Σητεία..μόνο
τόσοι;
Με
σφιγμένα τα δόντια παρακολουθούσα να
εξελίσσονται οι
σκηνές της ιστορίας
της πατρίδας μας σαν
τσίρκο.. με
γελωτοποιούς και σαλτιμπάγκους, ψεύτες
και
ανδρείκελα,
χαμένες επαναστάσεις, προδομένα όνειρα
απελευθέρωσης.
Μια απελευθέρωση που δεν ήρθε ποτέ..
αντ’αυτής οι διαχρονικοί ξένοι προστάτες μας
με
την βοήθεια των «σωτήρων» ηγετών μας
περιφέρουν μια « γκιλοτίνα» στη χώρα –
όπως
τότε - και απειλούν όποιον σκεφτεί
να σηκώσει
κεφάλι και να αντιτεθεί στα μεγαλεπήβολα
σχέδια τους, που πάντα
γίνονται «για το καλό
μας», για τις
«επενδύσεις», για τα ψίχουλα που
κάθε
φορά μας τάζουν για να μας έχουν στο
χέρι,
αφού πρώτα φροντίσουν ανά εποχή και ανά
προστάτη να μας εξαθλιώσουν.
Στη
σκηνή βγαίνει ο περήφανος Κρητικός –
τότε
ο Νίκος Ξυλούρης- και τραγουδά «
Λαέ μη
σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα
είναι το
καμάρι του κιοτή, του σκλάβου που του
μέλλει να θαφτεί
Λύγισα,
το δάκρυ κύλησε από αγανάκτηση και
θύμισες, τώρα το θέατρο έπρεπε να σείεται,
να
είναι όλοι όρθιοι και να τραγουδάνε όπως
τότε…. Αντ’ αυτού σιωπή……..
Συνέχισε
το δάκρυ να τρέχει σιωπηλά… μέχρι που
εξελίχτηκε σε λυγμό, όταν στη σκηνή
εξελίσσονταν τα γεγονότα της 3 Σεπτέμβρη
1843 στο Σύνταγμα…. Σύνταγμα Σεπτέμβρης
1843, Σύνταγμα Μάης 2011 που εμείς οι απόγονοι
τους με τις ίδιες κραυγές αγωνίας και
στην ίδια πλατεία φωνάζαμε για Σύνταγμα.
Εκεί στους ματωμένους δρόμους και στην
πλατεία από τα κλομπ και τα δακρυγόνα
αφήναμε κάθε μέρα την ελπίδα πως η φωνή
μας θα ακουστεί…. Κι όμως… 2014 και το
πρόσωπο της εξουσίας είναι ακόμα πιο
σκληρό και βάναυσο και ο κόσμος σιωπά
και ανέχεται την αδικία, τον φόβο, την
απειλή….
«
Φίλοι κι αδέλφια μανάδες γέροι και
παιδιά στα
παραθύρια βγείτε και θωρείτε,
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά …….
ΒΓΕΙΤΕ
ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ……
Δέσποινα
Κουρουπάκη
Απλά
αγωνίστρια από την Σφάκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου