Η συμβολή του Αθλητισμού στην Υγεία και στον Εξανθρωπισμό μας.

Σημείωση: Η ανάγνωση  του άρθρου αυτού ποιος ξέρει, μπορεί να γίνει η αφορμή να "εξημερωθούν" τα άγρια ένστικτα που διακατέχουν το εγώ, προς χάρη του εμείς! Ιδιαίτερα τώρα στις  δύσκολες συνθήκες που βιώνουν η Ελλάδα και οι Έλληνες!

  

Γράφει ο Ανδρέας Γιαννουλόπουλος*

Καρδιολόγος-πνευμονολόγος

Εκείνο τον καιρό τρεις βασιλιάδες έθεσαν ένα σαφές ερώτημα στο Μαντείο των Δελφών.

Γιατί τόση παρακμή αίμα και εμφύλιοι σπαραγμοί; Γιατί τόσοι πόλεμοι, αρρώστιες, φτώχεια και δυστυχία στα βασίλεια μας;

Και η Πυθία πάραυτα στέλνει αλλόκοτο χρησμό.

“Αρχίστε αμέσως τους Ολυμπιακούς Αγώνες”

Ο Δελφικός χρησμός δεν προέτρεψε μόνο τους βασιλιάδες για την επανασύσταση και επαναλειτουργία των αθλητικών αγώνων και του στεφανώματος των αθλητών, αλλά προχώρησε σε ονοματοδοσία του Στέφανου, που θα λεγόταν Κότινος και θα ήταν από κλαδί αγριελιάς.

Κότος δε σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα, (όπου κάθε λέξη έχει ενσωματωμένες τις έννοιες, επειδή είναι νοηματική γλώσσα), σημαίνει πολυετής συσσωρευμένος χόλος, πίκρα, στεναχώρια, άγχος, ένταση μεγάλος όγκος οργής.

Κάτι χειρότερό από τη Μήνιν.

Ένα μικρό αλματάκι τώρα από τους Δελφούς της αρχαιότητας στα πανεπιστημιακά συγγράμματα της σύγχρονης ψυχιατρικής επιστήμης.

“Το πιο κατανοητό παράδειγμα μετατροπής της επιθετικότητας σε κοινωνικό ιδεώδες, είναι ο αθλητισμός και η καθημερινή φυσική δραστηριότητα.”

Η μετατροπή αυτή λέγεται εξιδανίκευσις ή μετουσίωσις.

Είναι δε ο μοναδικός φυσιολογικός τρόπος για να προστατεύσουμε το “Εγώ” από την ενυπάρχουσα και συσσωρευμένη επιθετικότητα.

Με άλλα λόγια η δημιουργία του κότινου απετέλεσε τη “μετουσιωμένη” επιθετικότητα και έτσι απηλλάσσετο το άτομο που αθλείτο από την φθορά και τη νοσηρότητα της βάρβαρης αυτής Θεάς.

Η Μήνις δηλαδή το κότος μεταλλάχθηκαν σε Στεφάνι αγριελιάς.

Ο Αθλητισμός, δηλαδή αυτό το απροσδόκητο, το ολότελα διαφορετικό, που γεννήθηκε σε αυτή τη γωνιά της γης που λέγεται Ελλάδα, αποτέλεσε τη βάση και το ξεκίνημα για τη γέννηση ενός ανώτερου Πολιτισμού.

Αυτός ο θεσμός από μόνος του βάζει τη σφραγίδα του “Ανθρώπου” δηλαδή τη μετατροπή του ανθρώπινου ζώου σε άνθρωπο

Ήταν η θέληση του ανθρώπινου ζώου και η απόφασή του να δαμάσει τον Άρη και την επιθετικότητα και έτσι γεννήθηκε το δίκιο, η κωμωδία και ο αθλητισμός

Στη συνέχεια, με τη θέλησή του να δαμάσει τη γοητεία της εύκολης επιβίωσης, γεννήθηκε η κοινωνία και η πόλις της αυτάρκειας δηλαδή Δημοκρατία.

Δηλαδή η επιβίωση να επιτυγχάνεται με κοινή προσπάθεια και όχι με ατομική προσπάθεια, όπως γινόταν στην εποχή των σπηλαίων.

Με τη θέληση του τέλος, να δαμάσει τη γοητεία της αναπαραγωγής, γεννήθηκε ο θεσμός της οικογένειας.

Ποια όμως είναι η επίδραση στη σωματική και ψυχική ευεξία της άσκησης και του αθλητισμού; Ποια είναι η θεραπευτική της δράση;

1. Με την αστείρευτη ενέργεια, που δεν είχε στόχο το κέρδος, ούτε άλλα  υλικά αγαθά μειώνεται η εσωτερική ένταση και το άγχος. Ακινητοποιείται και αφοπλίζεται ο Άρης που έχουμε μέσα μας, διατηρείται η εσωτερική μας ισορροπία δηλαδή η ομοιόσταση και επιτυγχάνεται μια άριστη υγεία του οργανισμού μας.

2. Αυτή η πεισματική και επίμονη σωματική προσπάθεια στα όρια της θραύσης του ανθρώπινου κορμιού, τιθασεύει τα ερπετικά μας ένστικτα και κατευνάζεται έτσι η ζωώδης μας πρωταρχή.

3. Το σύστημα δε της ανταμοιβής του εγκεφάλου μας είναι σε πλήρη ανάπτυξη και λειτουργία.Υπερηφάνεια και ανεκτίμητη τιμή για ένα στεφάνωμα από κλαδί αγριελιάς.

Αμείβονταν οι αθλητές με το στεφάνι της αγριελιάς  "Κότινος"  και ανακηρύσσονταν σε ήρωες με τιμές και δόξες ανεκτίμητες.

Ποτάμια οι ντοπαμίνες. Ύψιστη ικανοποίηση και ευδαιμονία.

Σε πλήρη άνθηση “το χρηματιστήριο” της ντοπαμίνης. 

4. Και όλοι γύρω οι θεατές αμίλητοι, ασάλευτοι μαρμαρωμένοι και συνεπαρμένοι, σε χώρους ολότελα ηθικούς, με τεντωμένο το λαιμό και κρατημένη την ανάσα, να παρακολουθούν ποιος θα είναι ο νικητής.

5. Καμία ύβρις. Απούσα ολοκληρωτικά η Μήνις. Η επιθετικότητα σαν να μην υπάρχει. Καμία σκέψη για πόλεμο. Καμιά δίψα για αίμα.

 6. Ανθρώπινα όντα να παλεύουν πλημμυρισμένα στη σκόνη και στον ιδρώτα, σε ένα χώρο μαγικό, πέρα και πάνω από εμπαιγμούς, υποκρισίες, ίντριγκες και υποχθόνιες δράσεις.

Ανθρώπινα όντα που δεν παλεύουν με τα ξίφη τους και τα δόρατα, ποιος θα σκοτώσει τον άλλον, ποιος θα νικήσει στη φονική μάχη.

Παλεύουν μόνο, ποιος θα ρίξει πιο μακριά το ακόντιο, τη σφαίρα και το λιθάρι.

Ποιος θα νικήσει και θα βγει πρώτος στο τρέξιμο, στις αρματοδρομίες και στις σκυταλοδρομίες.

Παλεύουν και θεωρούν ύψιστη τιμή και έπαθλο το κλαδί της αγριελιάς, για να καταλαγιάσουν τα άγρια ένστικτα τους και δεν έχουν ως έπαθλο το αίμα, τους φόνους, τους σκοτωμούς, τους λοιμούς και τις δυστυχίες.

Έχουν καμία σχέση οι σημερινοί Ολυμπιακοί αγώνες με εκείνους που λάμπρυναν την ανθρωπότητα και την οδήγησαν στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου;

Φυσικά όχι.

Μήπως για λόγους υγείας και ειρήνης στον κόσμο, πρέπει να σταλεί και πάλι ένας νέος ανάλογος και αλλόκοτος Δελφικός Χρησμός για να αποκτήσουμε ξανά τις ανθρώπινες ποιότητες;

Να εγκαταλείψουμε τα σπήλαια της ατομικής ζωής και να γίνουμε ξανά άνθρωποι;

*Επικεφαλής του Πανεπιστημονικού Μετώπου της Χώρας 

και του Απόδημου Ελληνισμού