Όλα τα κόμματα, εντός εκτός Βουλής, σε αναζήτηση στρατηγικής.

Του Δημήτρη Κυπριώτη               

Αμέσως μετά τις μεγάλες και μη αμφισβητήσιμες εκλογικές νίκες της ΝΔ(ξέχωρα με το ρόλο της Singular)τόσο στις Ευρωεκλογές όσο και στις Εθνικές, που με βάση τα εκλογικά ποσοστά της δεύτερης συγκρότησε  αυτοδύναμη   κυβέρνηση, την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα, αλλά με ποσοστά που τον καθιστούν κυρίαρχο αριθμητικά στο αντιπολιτευτικό κοινοβουλευτικό πεδίο και με  υποχώρηση ή εξαφάνιση  κομμάτων  παλαιών και νέων, αλλά και η εμφάνιση νέων κοινοβουλευτικών πλέον κομμάτων(Ελληνική Λύση, Μέρα 25) στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει ξεκινήσει η αναζήτηση νέων στρατηγικών σε όλους ή στους  περισσότερους κομματικούς οργανισμούς.

Οι πολιτικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων των εκλογών εξακολουθούν ακόμη και τώρα να εμφανίζονται στην πολιτική επικαιρότητα, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Το νέο πολιτικό σκηνικό έχει  κάνει την εμφάνιση του με κυρίαρχο στοιχείο  τον διπολισμό, έστω και αν υπάρχουν αντίθετες εκτιμήσει για αυτό, επειδή το εκλογικό σώμα φέρεται σαν  κινούμενη άμμος και δεν έχει ενσωματωθεί στα δύο «μεγάλα»  κόμματα. Το ερώτημα όμως είναι , αν στο σκηνικό αυτό μπορούν να υπεισέλθουν νέοι πολιτικοί «παίκτες» και με ποια σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, που να μπορεί να πείσει τον ελληνικό λαό και να δώσει έμπρακτη στήριξη σε αυτούς.

Προς την τελευταία αυτή κατεύθυνση ακούγονται διάφορες φωνές,  που όμως  είναι  διάσπαρτες, αν και σε αρκετές από αυτές υπάρχει  λεκτική συμφωνία  για την εφαρμογή μιας  πολιτικής έξω και πέρα από αυτήν που ακολουθείται όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια. Όμως και αυτές  δεν μπορούν ούτε να συνεννοηθούν, πολύ περισσότερο δε να ενοποιηθούν, αφού η κύρια αντίθεσή τους  στον υπάρχοντα κατακερματισμό είναι ο ηγεμονισμός, που συντηρείται στο εσωτερικό τους, άμεσα ή έμμεσα, έστω και αν λεκτικά συγκαλύπτεται και δεν ομολογείται.

Στη μετεκλογική λοιπόν κατάσταση που ζούμε και ενώ  η κυβέρνηση δείχνει να «τρέχει» για να εφαρμόσει  μέσα στο Καλοκαίρι τα έτοιμα Νομοσχέδια  που έχει προετοιμάσει, οι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί με πρώτο και καλλίτερο το ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν το δικό τους τρέξιμο, ώστε μέχρι το Σεπτέμβριο να έχουν βρει τις καινούργιες περπατησιές τους, κυρίως στον οργανωτικό τομέα.

Ειδικότερα :

 Στη Νέα Δημοκρατία,  ο Κ. Μητσοτάκης έδειξε πολύ γρήγορα το νέο σκηνικό πάνω στο οποίο θα κινηθεί κόμμα και κυβέρνηση  και κακά τα ψέματα, εντυπωσίασε τους πάντες με την οργανωτική ετοιμότητα που παρουσίασε  τόσο στο επίπεδο  συγκρότησης της κυβέρνησης και της στελέχωσης των ΓΓ των υπουργείων, όσο και στην ετοιμότητα κατάθεσης  νομοθετημάτων, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του προγράμματός της ΝΔ. Απομένει να δούμε το βαθμό και τον τρόπο υλοποίησης των εξαγγελιών, ενώ ερωτηματικό παραμένει η πολιτική που θα ασκηθεί στα Εθνικά θέματα, αφού δεν έχουν ανοιχθεί χαρτιά. Και εκεί, κατά τη γνώμη μας, θα φανεί ο βαθμός αξιοπιστίας λόγων και έργων, ιδιαίτερα στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, στα Ελληνοτουρκικά, το Μεταναστευτικό και το Κυπριακό.

Στο ΣΥΡΙΖΑ, ο Α. Τσίπρας δεν έκρυψε την πρόθεσή του, από την πρώτη ημέρα που βρέθηκε στην αντιπολίτευση, να προχωρήσει με γρήγορα βήματα για την επανίδρυση και τον «μετασχηματισμό» του κόμματος, ενώ ο τρόπος με τις ασάφειες που τον πρότεινε,  έφερε και τις πρώτες αντιδράσεις των σκληροπυρηνικών, αφού  είδαν ότι περιορίζεται  η θέση τους στο κόμμα. Φάνηκε όμως ότι το πρόβλημα των «ψιθύρων» το ξεπέρασε, κατ΄ αρχή,  με τη διάταξη που έκανε  στα πρόσωπα,  σε κοινοβουλευτικές θέσεις και επιτροπές. Απομένει και εδώ να δούμε  τη συνέχεια.

Το ΚΙΝΑΛ, έχει βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, αν και η οριακή αύξηση των ψήφων που έλαβε στις εθνικές εκλογές είχε δείξει   ότι δεν θα αντιμετώπιζε  άμεσα πρόβλημα. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι, αφού αμέσως μπήκε θέμα ηγεσίας, που «σπρώχνεται»  από τις ομάδες που υπάρχουν   στο εσωτερικό του, αλλά και του  «μαδήματός» που υφίσταται πρωτίστως από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τη ΝΔ. Η Φ. Γεννηματά βλέποντας την κατάσταση αυτή, προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματα με αναδιάταξη θέσεων και προσώπων, αν και  βρίσκεται σε πολύ δεινή θέση. 

  

 Τα λοιπά κόμματα του Κοινοβουλίου, κυρίως τα δύο νέα (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, ΜΕΡΑ25), δεν αντιμετωπίζουν θέμα αναδιοργάνωσης,  αλλά αυτό που τους «καίει» αυτήν την περίοδο, είναι να κατασταλάξουν στην κοινοβουλευτική τους  τακτική και στην διεύρυνση της βάσης τους. Για το ΚΚΕ δεν τίθεται θέμα αναδιοργάνωσης ή και να γίνεται, δεν πρόκειται αυτή να γίνει γνωστή, πριν οριστικοποιηθεί.

 0ι εκτός κοινοβουλίου πολιτικές δυνάμεις, που άλλες μεν βιάζονται να επανασυγκροτήσουν τον Αριστερό  χώρο που εξαφανίστηκε εκλογικά, άλλες δε που ήθελαν με το δικό τους σκεπτικό να δείξουν ότι κινούνται στο λεγόμενο Πατριωτικό χώρο, που όμως και αυτός  υπέστη ολική καθίζηση, βιάζονται να προλάβουν το χρόνο από τη δική τους πλευρά, για να δείξουν και πάλι ότι είναι η κυρίαρχη δύναμη αυτού του χώρου.  Βέβαια  υπάρχουν και  άλλα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα  που δεν έλαβαν μέρος και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις ή σε μία εκ των δύο, άλλες  συλλογικότητες, αλλά και ανεξάρτητες προσωπικότητες που  βρίσκονται σε κατάσταση περισυλλογής, ενδεχομένως σε ανασυγκρότηση ή κάνοντας  διορθωτικές προγραμματικές  κινήσεις  και τηρούν στάση αναμονής.

Συμπερασματικά  λοιπόν, ζούμε μια εποχή στην οποία εξακολουθεί να  «βασιλεύει» η αβεβαιότητα και το άγνωστο, ο φόβος του αύριο και η παντελής κοινωνική ανασφάλεια, έστω και αν ο κόσμος έδωσε τη ψήφο του στη ΝΔ, ελπίζοντας και πάλι ότι η αλλαγή αυτή θα μετριάσει την υπάρχουσα κακή θεσμική και οικονομική κατάσταση ή  τέλος πάντων, θα κάνει κάποια βήματα καλλίτερα από αυτά  του ΣΥΡΙΖΑ. Και κοντά στα ουσιώδη αυτά ζητήματα που ζητούν άμεσες  λύσεις, υπάρχουν και τα πολύ σοβαρά εθνικά ζητήματα, που αγνοήθηκαν εντελώς στην προεκλογική αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων και φαίνεται ότι την ίδια τακτική ακολουθούν και τώρα και αυτό το αισθάνεται ο ελληνικός λαός.

Τα παραπάνω φαινόμενα δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο, αφού παρατηρούνται συνήθως σε εποχές που είναι μεταβατικές, που είναι εποχές οικονομικών κρίσεων, όπως αυτή που ζούμε  όλα αυτά τα χρόνια, εμφυλίων αλλά και παγκοσμίων πολέμων.  Εποχές δηλαδή που κυοφορούν με πολύ πόνο, μια νέα εποχή, την οποία προσδιορίζουν πρωτίστως άλλες δυνάμεις εξωτερικές, που δεν ελέγχονται ούτε ορίζονται από το εθνικό κράτος, αλλά από διεθνείς παράγοντες, ανεξέλεγκτους, από δυνάμεις της λεγόμενης παγκόσμιας αγοράς.

Αυτόν το νέο κόσμο που γεννιέται, σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, χρειάζεται να τον αφουγκραστούμε πολύ καλά και να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε, αν πραγματικά θέλουμε  να παρέμβουμε,  ουσιαστικά στο δικό μας χώρο στην  Πατρίδα μας και να τον επηρεάσουμε, ώστε να μην μείνουμε αδρανείς, σαν έρμαιο σκάφος στην καταιγίδα της παγκοσμιοποίησης. Δεν μπορούμε να μείνουμε ως λαός, αδρανείς, οργισμένοι και αγανακτισμένοι μόνο για το κακό που μας βρήκε, αναμένοντας από τις κυβερνήσεις που αναδείχθηκαν μέσα από δανειακές συμβάσεις και  μνημόνια να μας βγάλουν στο ξέφωτο, χωρίς τη δική μας ενεργό συμμετοχή και δράση.  Οι κυβερνήσεις αυτές και να θέλουν και να το επιθυμούν, δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό που τους καθορίζεται και αυτό δεν μπορεί να είναι προς το συμφέρον των υποταγμένων.

Αν πιστεύουμε ότι θέλουμε και  μπορούμε να ορίζουμε τουλάχιστον, έστω σε μεγάλο ποσοστό, την δική μας, την εθνική μας μοίρα και δεν θέλουμε να είμαστε οι παθητικοί αποδέκτες όλων όσων μας προετοιμάζουν άλλοι εξωγενείς παράγοντες, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, ότι μπορούμε και εμείς να παρέμβουμε ουσιαστικά στο παρόν και στο μέλλον μας. 

Κάτω από το πρίσμα αυτό είναι αναγκαιότητα, οι πολιτικές δυνάμεις, οι συλλογικότητες και οι ανεξάρτητες προσωπικότητες  που θέλουν να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό μιαν άλλη σοβαρή εναλλακτική πρόταση, πέραν των εφαρμοζομένων που ακολουθούν τις συνταγές της Επιτροπείας των δανειστών, να προετοιμαστούν όσο το δυνατόν καλλίτερα, χωρίς βιασύνη και χωρίς τις παλαιές χιλιοειπωμένες και αυτοκαταστροφικές συνταγές και κυρίως χωρίς την ύπαρξη στείρων ιδεολογημάτων, καπετανάτων, και ηγεμονικών τάσεων. Άλλωστε όλα αυτά αποδοκιμάστηκαν εκλογικά από τον ίδιο το λαό, για τον οποίο δήλωναν ότι μάχονταν.

Τέλος,  την αδυναμία που επέδειξαν όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, για  να λάβουν τη στήριξη του εκλογικού σώματος και δεν το επέτυχαν στο βαθμό που περίμεναν,   δεν θα πρέπει με κανέναν τρόπο να την μετατρέψουν σε ύβρεις προς το κόσμο που δήθεν δεν τους καταλαβαίνει, που δεν βρήκαν τον τρόπο να τον «καθοδηγήσουν» και  να του εξηγήσουν και  που τελικά δεν τους  στήριξε. Δεν μπορεί   για τους λόγους αυτούς  να αποκαλείται ο κόσμος ηλίθιος και αχάριστος και να στολίζεται με πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα,  όλο αυτό το μετεκλογικό διάστημα.