| Γράφει ο Κώστας Βενετσάνος |
| Υπάρχουν
πολλοί τρόποι να κατακτήσετε τον κόσμο. Ο παλιός, ο γνωστός, είναι με
τα όπλα: πολύ αίμα, πολλή καταστροφή, πολύς πόνος, μίσος, εκδίκηση,
ρεβάνς... αμφίβολη και μικρή διάρκεια οφελημάτων και ικανοποίησης. Ο άλλος, ο οικονομικός - παλιά ήταν επικουρικός ή παράλληλος ή προπαρασκευαστικός - τώρα είναι ο κύριος. Αυτοκαταστρεπτικός. Δεν μιλάω για διάρκεια. Μιλάω για το οικτρό τέλος του. Χωρίς να είμαι καθόλου πρωτότυπος, προτείνω έναν τρίτο: τον πολιτισμό! Οχι επικουρικά ή παρεπόμενα, παραπλανητικά ή καταχθόνια, ή, ή, ή. Απλά με τη γνωριμία, την επαφή, τη χαρά: Αν επρόκειτο να με εκτελέσουν και με ρωτούσαν για την τελευταία μου επιθυμία θ’ απαντούσα: Να χορέψω ένα συρτάκι! Ζορμπά, αλά Αντονυ Κουίν, σε μελοποίηση Μίκη Θεοδωράκη. Το αφήσαμε ανεκμετάλευτο, όπως και τόσα άλλα, όπως τους Ολυμπιακούς Αγώνες... Και μετά θέλουμε τουρισμό! Τουρισμό μαϊμουδίζοντα. Μαϊμού! Τουρισμό τύπου Ριβιέρα! Μήπως Κάπρι; Το “Κάπρι” είναι στο Καστελόριζο, με τη σπηλιά του Παραστά. Ακουσα με τα ίδια μου τ’ αυτιά να λένε οι Ιταλοί τουρίστες αντικρύζοντάς την: che Capri! (Τί Κάπρι και πράσσειν άλογα. Και πράττειν και βούλεσθαι, άλογα δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι...) Για το συρτάκι που λέγαμε. Δοκιμασμένο και από μένα προσωπικά! Τυπική τελετή αποχαιρετισμού εικοσαμελούς συγκεκριμένης ομάδας διακεκριμένων Γερμανών, έπρεπε να λήξει στις 11μ.μ., γιατί στις 05:00 το πρωί έπρεπε ν’ αναχωρήσουν για το αεροδρόμιο. Τυπικοί οι Γερμανοί, έ; Τους έκανα “Ελληνες”, αφού στις μία μετά τα μεσάνυχτα δεν μπορούσαν να ξεκολήσουν χορεύοντας... συρτάκι! ενώ δύο ώρες πριν φιλιόμασταν και αποχαιρετιόμασταν. Αν θέλεις λοιπόν τουρισμό πουλάς “Ελλάδα”. Δεν πουλάς... Ριβιέρα. Πουλάς συρτάκι, πουλάς σουβλάκι, πουλάς ουζάκι. Και “μουζάκα”! Οχι μουσακά κατεψυγμένο και προπαρασκευασμένο. Θέλεις και ακριβό τουρισμό; Πουλάς συμπόσια, ανάκλιντρα, αυλητρίδες ερωτισμό, ξέδωμα ή φιλολογικές και φιλοσοφικές συζητήσεις! Πουλάς τέχνη, φιλοσοφία, σκέψη, πολιτισμό. Γι’ αυτό οργανώνεις και συνέδρια και φεστιβάλ και συναυλίες (όχι, “heavy metal”). Πουλάς θάλασσα, χαρά, έρωτα, κέφι, ήλιο!... Α, τώρα που είπα Ηλιο, δεν πουλάς μόνο τη λαμπρότητα, τη ζεστασιά του, την αισιοδοξία του. Πουλάς και την ενέργειά του και μάλιστα όχι σε φωτοβολταϊκά πάνελς γερμανικά ή κινέζικα, αλλά ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Είναι μια τεχνολογία απλή, μια επιστήμη, μια βιομηχανία που πρέπει να ρίξουμε όλο το βάρος μας. Δεν βγάζουν μόνο τα βαπόρια λεφτά. Μη χάσουμε αυτή την αστείρευτη πηγή ενέργειας και πλούτου. Μη χάσουμε κι αυτό το τρένο. Χάσαμε το τρένο της βαρειάς βιομηχανίας, χάσαμε το τρένο της ηλεκτρονικής, των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Αν χάσουμε και το τρένο των εναλλακτικών πηγών ενέργειας, κυρίως της ηλιακής, θα περισσεύουμε ακόμη και για “γκαρσόνια”. Αυτή την “Ελλάδα” πρέπει να πουλήσουμε. Κι όχι βέβαια την ΕΛΛΑΔΑ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου