Δεν πρόκειται απλά για Κρίση, αλλά για ξεφτίλισμα του Πολιτικού Συστήματος

Του Δημήτρη Κυπριώτη 

                                                    

Από πολύ ενωρίς είχε επισημανθεί, δυστυχώς από πολύ λίγους, ότι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με το δεκανίκι των ΑΝΕΛ, μόνα άσχημα πράγματα προμηνούσε για τη χώρα και τους Έλληνες. Αυτή η εκτίμηση ήρθε να επισημοποιηθεί ακόμη περισσότερο τον Φεβρουάριο του 2015, τότε  με τις 17ωρες «σκληρές» διαπραγματεύσεις του Τσίπρα και τις γελοιότητες Βαρουφάκη, όταν αποποιήθηκαν κάθε τι που είχαν υποσχεθεί στο λαό, για να αρπάξουν την κυβέρνηση.

 Ήταν τότε που αποδέχθηκαν όχι μόνο το χρέος και την αποπληρωμή του στο ακέραιο, αλλά και την εφαρμογή των όποιων άλλων μέτρων ενάντια στους Έλληνες θα τους υπαγόρευε η τότε Τρόικα, μεταβαπτισθείσα από τους ίδιους ως «Θεσμοί»,  για να δώσουν  έτσι και συμβολικά την εικόνα της υποχρέωσης εξόφλησης, σε κάτι που οι ίδιοι γνώριζαν ότι η Ελλάδα έχει εκπληρώσει προ πολλού.

Σήμερα, ύστερα από τα όσα έχει υποστεί ο Ελληνικός λαός, φαίνεται και η μεγάλη ζημιά όχι μόνο στον οικονομικό τομέα της χώρας και των Ελλήνων, αλλά και στο θεσμικό επίπεδο. Τίποτα από τους θεσμούς το Κράτους δεν λειτουργεί, ξεκινώντας από το Σύνταγμα της χώρας, για να καταλήξουμε σε αυτό που το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα θέλει να ονομάζει Ναό της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, που κάθε άλλο του αρμόζει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, αφού αυτή η Βουλή και οι κατοικούντες σε αυτήν, δεν χαίρουν καμιάς απολύτου εκτίμησης του λαού.

Ποιος δεν έχει αντιληφθεί πλέον τη διάχυτη αίσθηση που υπάρχει, ότι οι περισσότεροι θεσμοί του ελληνικού πολιτικού συστήματος έχουν παύσει να λειτουργούν με τον τρόπο του τους αρμόζει και ότι δεν εμπνέουν καμιάς εμπιστοσύνης και σεβασμού των Ελλήνων πολιτών.  Αυτό το αποδεικνύουν και  όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα διαχρονικά, που επιβεβαιώνουν τη δυσθυμία των Ελλήνων πολιτών, ιδίως σε αυτό που αποκαλείται πολιτική κοινωνία και φορείς αυτής.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος φαίνεται τώρα, ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού και δεν χρειάζονται ούτε καν αυτά τα δημοσκοπικά δεδομένα που προαναφέρθηκαν. Οι ελληνικές κυβερνήσεις των μνημονιακών χρόνων, για να σταθούμε μόνο σε αυτές και να μην πάμε πολύ πίσω,  έχουν τόσο πολύ χαμηλές επιδόσεις  σε ότι αγορά την ικανότητά τους να εφαρμόζουν πολιτικές που εξαγγέλλουν, που δεν μπορούν να σταθούν εύκολα αντιμέτωπες με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, από τον οποίο μόνο τη χλεύη του λαμβάνουν. Εκεί όμως που δεν παρουσιάζουν σχεδόν καμία κάμψη, είναι η αναπαραγωγή και η εξυπηρέτηση του πελατειακού συστήματος.

Στο επίκεντρο λοιπόν της κρίσης που αναφέρεται παραπάνω, βρίσκονται τα πολιτικά κόμματα, που γίνονται όλο και λιγότερο θεσμοί μεσολάβησης μεταξύ πολιτών και κράτους, αλλά όλο και περισσότερο μηχανισμοί που ενδιαφέρονται ιδίως για την αναπαραγωγή τους και διέπονται από μία λογική επέκτασης σε όλους τους χώρους του πολιτειακού βίου, ακόμη δε και σε εκείνους που δεν βρίσκονται στη λογική του κομματικού τους ενδιαφέροντος. Λειτουργούν δηλαδή με τη λογική του «ιμπεριαλισμού».

Αυτή η διαπίστωση, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή, πήρε και άλλες πρωτόγνωρες διαστάσεις με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ, που με μεθοδεύσεις και ενέργειες όχι απλά αντιδημοκρατικές, αλλά πλήρως διασπαστικές  και διαλυτικές της συνοχής των άλλων μικρότερων κομμάτων, με σκοπό την αναζωπύρωση του δικομματισμού, ακόμη και μέσω της διχόνοιας του μικρόκοσμου της Βουλής, με προεκτάσεις στην ίδια την κοινωνία. Λες και επιζητείται ένας νέος «εμφύλιος»!

Και επειδή αυτό το φαινόμενο δεν μπορεί να πάει μόνο του, συνυπάρχει με εκτοξεύσεις ύβρεων, συκοφαντιών ή και αληθινών γεγονότων διαφθοράς, αφού αυτή, μαζί με τη φαυλότητα  είναι τα στοιχεία  εκείνα  που διαβρώνουν περισσότερο την κοινωνική συνοχή και αποτελούν  πλέον την κύρια αιτία της αυξανόμενης δυσαρέσκειας προς τα πολιτικά κόμματα. Και έτσι με τον τρόπο αυτό, έρχεται και στήνεται ένα σκηνικό καθαρά εμφυλιοπολεμικού τύπου,  τη στιγμή μάλιστα που τα  εθνικά θέματα «μπάζουν»  από παντού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, με την πολιτική που εφάρμοσε, ήρθε να εκφράσει ταυτόχρονα  τόσο τον οικονομικό φιλελευθερισμό, για τον οποίο κατηγορούσε τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, όσο και τον πολιτισμικό, με αποτέλεσμα τελικά να τερματίσει ο καταμερισμός δεξιάς-αριστεράς στα μάτια του λαού, γεγονός που τον έκανε να σιχαθεί στην κυριολεξία κάθε τι που εκφράζεται από κόμματα.

Αυτό λοιπόν που σημειώσαμε  παραπάνω, για τον κίνδυνο των εμφυλιοπολεμικών δυναμικών  που αναπτύσσονται, έρχεται να επαληθευθεί με την ανατροφοδότηση αυτών των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, που κατακερματίζουν τεχνητά το λαϊκό σώμα με ιδεολογικούς διχασμούς, άσχετους με το στοίχημα της επιβίωσης του ελληνικού έθνους στο παρόν και στο μέλλον.

Απάντηση στα φαινόμενα διάλυσης και επικίνδυνης εμφυλιοπολεμικής δυναμικής που αναπτύσσεται, μπορεί να δοθεί μόνο με τον δημοκρατικό και κοινωνικό πατριωτισμό, που δέχεται σήμερα τρομερή επίθεση από τις πολιτικές δυνάμεις του διπολισμού,  για να μην μπορέσει να βγει στην επιφάνεια αυτό που σήμερα ψάχνει εναγωνίως να βρει ο λαός, τη δύναμη δηλαδή εκείνη που θα μπορέσει να του δείξει «τι το διαφορετικό» εκφράζει και «ποιες λύσεις άμεσες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες»  μπορεί να δώσει.

 

Είναι αναγκαίο λοιπόν, να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση του πολιτικού αποκλεισμού των «Δημοκρατικών Πατριωτικών  και Κοινωνικών Δυνάμεων» και να γίνει το μείζον διακύβευμα των επερχόμενων εθνικών εκλογών. Σήμερα παρά ποτέ, είναι δυνατό να γίνει η συσπείρωση αυτών των Πολιτικών Δυνάμεων και να αποτελέσει μια ηγεμονική κοινωνική δύναμη με ουσιαστική πολιτική πρόταση, για να προχωρήσει στο έργο της εθνικής ανασυγκρότησης της χώρας, για:

- Την  ακύρωση των μνημονιακών συμβάσεων,

- Την αποκατάσταση μισθών και συντάξεων.

- Την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας.

- Τη διαγραφή του χρέους ιδιωτών αναλογικά με τις οικονομικές τους δυνατότητες

- Την  προκοπή των Ελλήνων στον τόπο τους, με πραγματική λειτουργία των θεσμών

-Την Ελλάδα της Δημοκρατίας και το Πολιτισμού

-