Δημήτρης Κυπριώτης
Σήμερα, στη
Σφάκα Σητείας στην Κρήτη, γράφτηκε ο επίλογος μιας ζωής της Δέσποινας Κουρουπάκη. Της Συμπολίτισσας, της Φίλης, της Συναγωνίστριας και κυρίως, της
Ελληνίδας Αγωνίστριας για τα
Ανθρώπινα Δικαιώματα, για το Περιβάλλον και ιδιαίτερα για την Εθνική
Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία της Πατρίδα μας, αλλά και άλλων
καταπιεζόμενων λαών, όπου και αν βρέθηκε αγωνιζόμενη και διαμαρτυρόμενη.
Η εξαγγελία
του θανάτου της αγαπημένης μας Δέσποινας, ήρθε με τραγικό τρόπο να επιβεβαιώσει
τους αγώνες της, αφού χρειάστηκε μέχρι
να αφήσει την τελευταία της πνοή, να αντιμετωπίσει την επάρατο ασθένεια περισσότερο από δύο
χρόνια. Εκφράζω τα θερμά συλλυπητήρια
της οικογένειάς μου στους δύο λεβέντες
της και εύχομαι να είναι «ελαφρύ» το
χώμα της Κρητικής Γής που δέχθηκε το φθαρτό
σώμα της.
Η Δέσποινα Κουρουπάκη, πριν από λίγους μήνες, είχε ολοκληρώσει το προσωπικό
της βιβλίο-μαρτυρία και ύστερα από
επιθυμία της έγραψα Εισαγωγικό Σημείωμα, που δημοσιεύω στη συνέχεια,
πιστεύοντας ότι συμβάλω με τον τρόπο αυτό
στην καταξίωση της μνήμης της.
Εισαγωγικό σημείωμα
"Συζητώντας,
σχεδόν πρόσφατα, με τη Δέσποινα
Κουρουπάκη για όσα συμβαίνουν στην Πατρίδα μας από την ήμερα που η λεγόμενη «αριστερή» κυβέρνηση των
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, την είδα να μελαγχολεί απότομα
και ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια της. Τη ρώτησα. Τι τρέχει; Γιατί αυτή η
συγκίνηση; Και η απάντηση της ήρθε αυθόρμητη. «Μα δεν το βλέπεις; Κάποτε
είχαμε ένα όνειρο, αυτό της απελευθέρωσης της Πατρίδας μας και τώρα που πάει
αυτό;»
Και η δική
μου απάντηση όμως έτσι αυθόρμητα βγήκε. «Δέσποινα το όνειρο αυτό ποτέ δεν θα σβήσει. Θα έρθει η
στιγμή που αυτή η Πατρίδα θα ελευθερωθεί, γιατί αυτήν την υπόσχεση την έχουν δώσει οι Θεοί της Ελλάδας
και οι ήρωες της στο διάβα της ιστορίας και για αυτό δεν μπορεί να μείνει
ανεκπλήρωτη»!
Αυτά ακριβώς
σκέφτηκα όταν η φίλη και συναγωνίστριά μου, η Δέσποινα Κουρουπάκη, μου ζήτησε
να γράψω λίγα λόγια στην εισαγωγή του βιβλίου της. Ενός βιβλίου πλημυρισμένου από τους συνεχείς
αγώνες της, για τα δικαιώματα στη ζωή, στην εργασία και στα δικαιώματα των
εργαζομένων. Και πάντα αγώνες για μια δημοκρατική και ελεύθερη Ελλάδα! Για
αυτό, το όνειρο της Ελευθερίας ΠΟΤΕ δεν
θα σβήσει, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνδρες και γυναίκες αγωνιστές και
αγωνίστριες, που θα συνεχίζουν τους αγώνες για Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία,
όπως επιτάσσει το Σύνταγμα της Ελλάδας, όπως και αν το διαχειρίζεται η εκάστοτε
κυβέρνηση.
Μπορεί στις δικές
μας ημέρες να μην μπορέσουμε να το δούμε αυτό το μεγάλο όνειρο να
πραγματοποιείται, όμως οι αγώνες των Ελλήνων Δημοκρατών, Πατριωτών θα
δείχνουν πάντα αυτόν το δρόμο, ένα
δρόμο πάνω στον οποίο η
αγωνίστρια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και πάνω απ΄ όλα μάνα και
ταυτόχρονα πατέρας στην εξαίρετη οικογένεια της για πολλά χρόνια, η Δέσποινα
Κουρουπάκη, «έγραψε» στο κοντέρ της ζωής και των αγώνων, πάρα πολλά αμέτρητα
χιλιόμετρα και στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.
Για τη
Δέσποινα είχα ακούσει πολλά, διαπίστωσα όμως αρκετά περισσότερα, όταν τα
τελευταία 10 χρόνια της ιδιότυπης οικονομικής κατοχής, αλλά και της κρίσης
θεσμών και αξιών που ταλαιπωρεί και
κατατρώγει την Πατρίδα μας, βρεθήκαμε
μαζί στο ίδιο μετερίζι, στο ίδιο ανάχωμα
της αντίστασης και του αγώνα και είχα βγάλει τα συμπεράσματά μου για αυτήν.
Δυστυχώς όμως, η όποια εντύπωση και αν είχα, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος,
αφού δεν ήταν απολύτως τίποτα μπροστά σε αυτά που ένοιωσα διαβάζοντας το βιβλίο
της, ένα βιβλίο που μέσα από τις σελίδες
του, αναφύεται η αυτοβιογραφία της
Δέσποινας, αλλά και η αφοσίωσή της στα ιδανικά της ελευθερίας της Πατρίδας και
των αγώνων των εργαζομένων για μια καλλίτερη ζωή!
Το
ημερολόγιο των αγώνων της Δέσποινα ξεκινάει πολύ ενωρίς, από τα σχολικά της
χρόνια, αρχίζει όμως να παίρνει ουσιαστικό χαρακτήρα αντίστασης ενάντια στις
αδικίες και τα δικαιώματα των
εργαζομένων, όταν μπήκε στην εργασιακή της βιοπάλη. Σύντομα ο αγώνας της μετατράπηκε σε πολιτικό και ενάντια στην
εκμετάλλευση του εδάφους της Πατρίδας μας από τον ξένο παράγοντα (ΗΠΑ), μέσω
των Βάσεων, των «Βάσεων του Θανάτου» όπως έγινε γνωστός αυτός ο όρος, για την
απομάκρυνσή τους από τη χώρα μας.
Και
ακολούθησαν πολλοί άλλοι αγώνες, αφού κάθε φορά που τέλειωνε ο ένας αμέσως
«ξεφύτρωνε» ένας καινούργιος και πάντα η Δέσποινα εκεί, όχι μόνο παρούσα αλλά και πρωταγωνίστρια. Που τη χάνεις που τη
βρίσκεις, πάντα ανακατεμένη σε αγώνες, είτε αυτοί έχουν χαραχτήρα τοπικό είτε
εθνικό είτε ακόμα και παγκόσμιο. Ο αναγνώστης θα το διαπιστώσει αυτό στις
σελίδες και το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που αποτυπώνει τις δράσεις της.
Επαναλαμβάνω
για μια ακόμη φορά, ότι τη Δέσποινα την
ανακάλυψα αιφνίδια και δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου για αυτό, αφού αν
και συμμετείχα ενεργά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του Δήμου μου ως υποψήφιος Δήμαρχος,
δεν την είχα γνωρίσει αν και εκείνη την εποχή ήταν πολύ γνωστή στην περιοχή
μας τη Βάρη, με σπουδαία πολιτιστική
δράση και έτσι βρέθηκε σε αντίπαλη παράταξη που κέρδισε και τη διοίκηση του
Δήμου. Τότε την έμαθα και από τότε παρακολουθούσα την πολιτιστική και
φυσιολατρική της δράση στον Όμιλο Φίλων Βουνού και Θάλασσας που συμμετείχε.
Μπορεί η
αγάπη της για το περιβάλλον και τη φύση να την κάνουν εξέχων μέλος του Ομίλου,
όμως αυτό που τη συγκινεί είναι οι αγώνες κατά της αδικίας, της στέρησης της ελευθερίας
και της εκμετάλλευσης ακόμα και της υγείας των ανθρώπων. Για αυτό μέσα από τον
Όμιλο και μαζί με άξιους συνεργάτες, γυρίζουν τον «κόσμο ολόκληρο»
διαμαρτυρόμενοι και μαχόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής ξένων κρατών κατά της
Παγκοσμιοποίησης και της επιβολής του Παγκόσμιου Εμπορίου, μαζί με άλλους
συλλογικούς φορείς και με άλλα κινήματα
.
Η συμμετοχή
της Δέσποινας σε αγώνες σε κάθε γωνιά της Γης είναι συνεχής, μέχρι που η
οικονομική χρεοκοπία κτύπησε για τα καλά την πόρτα της Πατρίδας μας και η Δέσποινα
κάνει πλέον μια σημαντική στροφή και δίνεται ολοκληρωτικά πλέον στους αγώνες
που δίνουν τα Κινήματα των Πολιτών στη
χώρα μας.
Είναι 24
Απριλίου 2010 και ο «πρωθυπουργός» της Ελλάδας Γ. Α. Παπανδρέου, ο περιβόητος
ΓΑΠ, ανακοινώνει από το Καστελόριζο την προσφυγή της Πατρίδας μας, δηλαδή της
κυβέρνησης του αφού κανέναν Έλληνα δεν ρώτησε, σε πρόγραμμα οικονομικής
βοήθειας μέσω Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου που υπογράφεται με την ΕΕ, την
ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Έκτοτε μία νέα εποχή μαύρων σελίδων ξεκινάει για την
Ελλάδα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Η προσφυγή
της Ελλάδας στην Τρόικα(ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) ακολουθείται από σειρά σκληρών
οικονομικών μέτρων, που βγάζουν τους πολίτες στους δρόμους και τις πλατείες και
ένα νέο Κίνημα, αυτό των Αγανακτισμένων, θα δώσει το στίγμα της εποχής. Έτσι σχεδόν
κάθε βράδυ οι πλατείες της χώρας είναι
πλημυρισμένες από χιλιάδες πολίτες πάσης ηλικίας, με χαρακτηριστικό στοιχείο
τον αποκλεισμό των οπαδών των κόμματων της Βουλής από αυτές τις συγκεντρώσεις
και τις πορείες που γίνονται με μεγάλη συχνότητα.
Αυτήν την
περίοδο, ο Μεγάλος Παγκόσμιος Μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης,
ανακοινώνει μία Πρωτοβουλία Πολιτών τη
«ΣΠΙΘΑ» και μπαίνει μπροστά με
επαναστατικές διαθέσεις και οργάνωση και με σύνθημα την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου.
Γρήγορα ξεφυτρώνονται τοπικές
οργανώσεις, Πυρήνες ονομάστηκαν, σε όλη την Επικράτεια.
Μαζί με το
δημοσιογράφο, αγωνιστή της Δημοκρατίας, Κώστα Βενετσάνο, ιδρύουμε τη δική μας
Σπίθα στο Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, επονομαζόμενο και ως 3Β και αρχίζουμε
τις δράσεις και τις συγκεντρώσεις μας.
Σε μία
μεγάλη συγκέντρωση στη Βούλα που προκάλεσε η οργάνωσή μας με κεντρικό ομιλητή
τον οικονομικό αναλυτή Δημήτρη Καζάκη, από το τραπέζι του panel που βρισκόμουνα, διέκρινα στην πρώτη
σειρά τη Δέσποινα Κουρουπάκη και αυτό με χαροποίησε, αφού μπορέσαμε να φέρουμε
στην εκδήλωση, εκτός από τους απλούς πολίτες της περιοχής και τους έντονα
πολιτικοποιημένους, όπως ήταν η Δέσποινα.
Η αμέσως
μετά έκπληξή μου ήρθε, όταν ύστερα από λίγες ημέρες, σε συγκέντρωση του Πυρήνα
μου στη Βάρκιζα, είδα ξαφνικά να μπαίνει στην αίθουσα που συνεδριάζαμε η Δέσποινα και να συμμετέχει ενεργά σε αυτήν.
Έκτοτε έγινε τακτικό μέλος πολύ δραστήριο σε όλε στις εκδηλώσεις και έτσι
γρήγορα η ενεργητικότητα και των δύο μας
δεν έμεινε μόνο εκεί. Η «Σπίθα» αντιμετώπιζε προβλήματα και οι οργανώσεις
άρχισαν να φυλλοροούν, οπότε νέες αναζητήσεις είχαν ξεκινήσει.
Όπως προανέφερα την περίοδο αυτήν ο αγώνας των
αγανακτισμένων στις πλατείες όλης της χώρας συνεχώς φούντωνε, ειδικά στην
Πλατεία Συντάγματος. Όμως ήταν φανερό, σε όσους είχαν εμπειρία από παρόμοιες
εκδηλώσεις, ότι δεν μπορούσε ο αγώνας
αυτός να οδηγήσει πουθενά, αφού δεν
υπήρχε οργανωμένη πολιτική δύναμη για να κατευθύνει τις ενέργειες του λαού και
δεν υπήρχε το παραμικρό σχέδιο δράσης
και στόχου. Το γεγονός δε ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα ήταν αποκλεισμένα από
αυτές τις εκδηλώσεις, το μόνο που απέμενε ήταν η αυτοοργάνωση του κόσμου,
πράγμα όμως εξαιρετικά δύσκολο αφού οι συγκεντρωμένοι ήταν εκατοντάδες
χιλιάδες.
Σε κάποια
στιγμή πληροφορήθηκα ότι στην Εταιρεία
Ελλήνων Σκηνοθετών γινόντουσαν συγκεντρώσεις και ομιλίες με σκοπό να
υπάρξει ένας συντονισμός των διαφόρων συλλογικοτήτων που είχαν δημιουργηθεί. Σε
μία από αυτές τις συγκεντρώσεις μου ανατέθηκε από τους οργανωτές να προτείνω
ομιλητές και σκέφτηκα αμέσως τη Δέσποινα, αφού είχε μεγάλη εμπειρία σε
οργανώσεις. Από την ημέρα εκείνη μέχρι
και σήμερα, είμαστε αχώριστοι σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια που λάβαμε
μέρος.
Καταλήξαμε
και οργανωθήκαμε στη μεγαλύτερη Οργάνωση που βγήκε μέσα από τις πλατείες και
τον αγώνα των Αγανακτισμένων το ΕΝΙΑΙΟ
ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ(ΕΠΑΜ)που αναπτύχθηκε στα πρότυπα της Σπίθας με Πυρήνες σε
όλη την Ελλάδα.
Σε μια
περίοδο που διήρκεσε 7 χρόνια και με
ενεργή συμμετοχή μας στα κεντρικά όργανα του ΕΠΑΜ, αλλά και σε κάθε κεντρική
εκδήλωση διαμαρτυρίας, «γράψαμε» πολλά χιλιόμετρα και «φάγαμε» πολλά
χημικά. Συμβάλλαμε και εμείς ως ΕΠΑΜ στο
να «πέσουν» οι μνημονιακές κυβερνήσεις η μία μετά την άλλη, αλλά τελικά ο
μεγάλος αγώνας που δόθηκε από τον Ελληνικό λαό, προδόθηκε από μια υποτίθεται
«αριστερή» κυβέρνηση. Και προδόθηκε τη
στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του 62%
ήταν έτοιμη να πανηγυρίσει την τεράστια
επιτυχία στο Δημοψήφισμα που έγινε, για να αλλάξει σελίδα η χώρα. Τελικά
όμως το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος έγινε ΝΑΙ
και τα παράνομα Μνημόνια σημάδεψαν και θα σημαδεύουν την Πατρίδα μας και
τους Έλληνες για πολλά -πολλά χρόνια,
εκτός και αν…….
Γράφοντας τον επίλογο, ξεκινάει ο
νέος αγώνας!
Τα πάντα
έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Με τη Σπίθα ξεκινήσαμε μαζί με τη Δέσποινα το
οδοιπορικό ενάντια στη Μνημονιακή περίοδο
της Πατρίδας μας και συνεχίσαμε για 7 ολόκληρα χρόνια, από τον Ιούλιο του 2011, ημερομηνία
της Ιδρυτικής Διάσκεψης του ΕΠΑΜ, μέχρι πριν από λίγο διάστημα, που γράφτηκαν
οι τίτλοι του τέλους της συμμετοχής μας στο ΕΠΑΜ, αφού διάφορες καταστάσεις μας
έφεραν σε διάσταση με την ηγεσία του Μετώπου και αποχωρήσαμε.
Στην
μακρόχρονη όμως αυτή διαδρομή και των δυο μας στο ΕΠΑΜ, δοκιμάσαμε χαρές και
λύπες, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην ίδια τη
ζωή. Λάβαμε ενεργό μέρος εκτός από τους κοινωνικούς αγώνες στο «δρόμο»
και στους εκλογικούς αγώνες,
συμμετέχοντας σε εθνικές εκλογές ως
υποψήφιοι βουλευτές και διδαχθήκαμε πάρα πολλά. Το κυριότερο παλέψαμε για τη
διαμόρφωση μιας δημοκρατικής, πατριωτικής και αγωνιστικής αντίληψης, στο χώρο
που κινηθήκαμε, «ζυμώνοντας» πολλούς άλλους συνανθρώπους μας στις ιδέες αυτές.
Για αυτό το
λόγο και επειδή πιστεύουμε ότι κανένας αγώνας που έχει δοθεί δεν πάει χαμένος,
ειδικά δε όταν αυτός δίνεται για την
Πατρίδα και το Συνάνθρωπο, παίρνουμε μαζί μας όλα τα καλά, αφήνουμε στην άκρη
τα άχρηστα και τα κακά και συνεχίζουμε για να μην μείνει το όνειρο της
Δέσποινας και πολλών από εμάς που παλέψαμε για υψηλά ιδανικά ανεκπλήρωτο, όπως
είναι το όνειρο για μια Ελεύθερη Ελλάδα.
ΌΧΙ δεν το βάζουμε κάτω και συνεχίζουμε στο
νέο μεγάλο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ που δημιουργούμε μαζί με πολλούς
άλλους Έλληνες Δημοκράτες Πατριώτες και
με την αγωνίστρια της Δημοκρατίας Δέσποινα
Κουρουπάκη και πάλι στην πρώτη γραμμή!"
Αθήνα, 30
Σεπτεμβρίου 2018
Δημήτρης
Κυπριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου