Η διέξοδος στο κακό που συμβαίνει στην Πατρίδα υπάρχει. Τη θέλουμε ναι ή όχι;

Δημήτρης Κυπριώτης 

     

Πολλές φορές όταν εξετάζουμε τα προβλήματα της Ελλάδας, τις περισσότερες φορές περιοριζόμαστε σε διαπιστώσεις του σήμερα και προσπαθούμε να δώσουμε απαντήσεις πάνω σε αυτές, ξεχνώντας να «ρίξουμε» έστω και μια ματιά στο παρελθόν ή πολύ περισσότερο στις γενεσιουργές αιτίες αυτών των προβλημάτων.

Με την προσωπική αυτή διαπίστωση, ας ακουστούν και πραγματικότητες που δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως μη αντικειμενικές, αφού έχουν πιστοποιηθεί ιστορικά. Έτσι λοιπόν:

Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα το 1821, ακολούθησαν τη χώρα και τους Έλληνες γνωρίσματα, που έκτοτε ποτέ δεν μας εγκατέλειψαν. Τα δάνεια, οι εμφύλιες διαμάχες, η διχόνοια, οι έριδες, οι κομματικές και προσωπικές αντιπαραθέσεις, οι αρχηγισμοί και φυσικά η κομματοκρατία με τη ρουσφετολογική διακυβέρνηση.

Βέβαια για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, υπήρξαν και μικρές διακυβερνητικές περίοδοι, με προσπάθειες αποφυγής ειδικά αυτού του τελευταίου γνωρίσματος, με κυρίαρχη την προσπάθεια που καταβλήθηκε για  χρηστή διακυβέρνηση και εφαρμογή αξιοκρατίας, την περίοδο του Καποδίστρια.

Έτσι οι κοτζαμπάσηδες που πήραν τη σκυτάλη από τους Οθωμανούς, την παρέδωσαν με τη σειρά τους σε πολιτικούς, που τήρησαν με θρησκευτική ευλάβεια και ακρίβεια θα λέγαμε,  τις συνθήκες και τους όρους άσκησης μιας εξουσίας, που στηρίζεται στο ρουσφέτι και στο βόλεμα των ημετέρων, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να αποτελεί απαράβατη αρχή για την κάθε διακυβέρνηση.

 

Έκτοτε, με την παρέλευση δύο σχεδόν αιώνων και έχοντας η Ελλάδα  αντιμετωπίσει πτωχεύσεις, πολέμους, κατοχές, δικτατορίες και εμφυλίους, το ερώτημα που δημιουργείται είναι: «ποιο άραγε είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας;» Το οικονομικό ή το ιδεολογικό;

Αν θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς και να μην απαντήσουμε μόνο με το δικό μας στενό συμφέρον, αλλά η απάντησή μας να είναι καλά ζυγισμένη, έχοντας ως αφετηρία τη γνώση του ιστορικού παρελθόντος, θα απαντούσαμε ότι το βασικό, πρόβλημα της χώρας δεν είναι το οικονομικό ή ακόμα και το ιδεολογικό, ειδικά μάλιστα τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, αλλά η νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί στους Έλληνες  και η μη λειτουργία ή ακόμα και η υπολειτουργία  των θεσμών του κράτους και επόμενα η αναξιοκρατία.

Μετά την επανάσταση του 1821 κληρονομήσαμε νοσηρή νοοτροπία από τους Οθωμανούς και δεν απαλλαχθήκαμε ποτέ από αυτή. Και να ήταν μόνο αυτό, αντί να απαλλαχθούμε εντελώς από αυτή, έγινε το εντελώς ανάποδο, αφού  εξελίχθηκε σε επιστήμη, ειδικά τελευταίες δεκαετίες, διαπιστώνεται σήμερα ότι διαπερνά όλους τους θεσμούς(παιδεία, υγεία, συνδικαλισμό, κράτος, κοινοβούλιο, τοπική αυτοδιοίκηση) και  συνίσταται στην έλλειψη αρχών και αξιοκρατίας και την επικράτηση του ατομικού ωφελιμισμού.

Όλα  αυτά τα γνωρίσματα έχουν καλλιεργηθεί συστηματικά από τα δύο κόμματα εξουσίας, που έχουν κυβερνήσει τον τόπο από 20 χρόνια το καθένα τις τελευταίες δεκαετίες και δυστυχώς συνεχίζεται και ενισχύεται  τώρα, ακόμη σε μεγαλύτερη «δόση», από την σημερινή καθεστωτική διακυβέρνηση της χώρας.

Όταν λοιπόν αναζητάμε «το που οφείλεται αυτή η κατάσταση», δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για πολύ, αρκεί να στραφούμε κατευθείαν σε αυτούς που εξέθρεψαν και συνεχίζουν να εκτρέφουν αυτές τις νοοτροπίες, σε αυτούς που δεν εφάρμοσαν αρχές και θεσμούς προς χάρη του κομματικού συμφέροντος, αλλά και σε μεγάλη μερίδα των  Ελλήνων πολιτών, που εμποτισμένοι  με αυτήν τη νοοτροπία μέχρι με το μεδούλι, στήριξαν με τις εκλογικές τους προτιμήσεις αυτούς τους πολιτικούς και αυτά τα κόμματα που εκπροσωπούν αυτή τη νοσηρότητα. Φυσικό αποτέλεσμα η Ελλάδα να βιώνει συνεχώς κρίσεις αξιών, θεσμών και  αρχών, αλλά και κρίσεις εθνικές, οικονομικές , περιβαλλοντικές, κοινωνικές.

Για αυτούς όλους τους λόγους, αν οι Έλληνες δεν γιατρευτούν από αυτή τη νοσηρή νοοτροπία και αν εξακολουθήσουν να συντηρούν διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας, ειδικά τώρα που γνώρισαν τη συμπεριφορά  «δεξιών και αριστερών» κομμάτων και αφού διαπίστωσαν ότι αυτά τα κόμματα διακατέχονται από την ίδια λογική και πρακτική, θα είναι άξιοι της τύχης τους, για ότι και αν καταστροφικό συμβεί στη χώρα και στους Έλληνες τα χρόνια που έρχονται. 

Η διέξοδος από αυτήν τη νοσηρή κατάσταση, δεν είναι μόνο  η πολυδιαφημισμένη ΕΝΟΤΗΤΑ των Δημοκρατικών και Πατριωτικών Δυνάμεων, που ακούει ο Έλληνας και  δεν τη βλέπει, όσο  το σταμάτημα της ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ, του ΑΡΧΗΓΙΣΜΟΥ και της ΜΕΜΨΟΙΜΙΡΙΑΣ που ταλανίζει αυτές τις δυνάμεις. Παραδείγματα,  «ουκ ολίγα»……..