Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή των πολιτών, αν ακουγόταν η φωνή τους;

Δημήτρης Κυπριώτης

Δεν θα υποθέσουμε ποτέ ότι ο «πολίτης» έχει πάντα δίκιο, γιατί πολύ απλά αυτό δεν είναι δυνατό να ισχύει, ακόμη και αν το εξετάσουμε το θέμα στατιστικά. Όμως δεν μπορούμε να  αμφισβητήσουμε, ούτε στο ελάχιστο, ότι η φωνή του πολίτη πρέπει να ακούγεται  με κάθε τρόπο και στην περίπτωση που αυτό δεν γίνεται ή που επιβάλλεται  η φίμωσή του, τότε αυτό αυτόματα σημαίνει στέρηση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ισότητας που πρέπει να διακρίνει μια ευνομούμενη κοινωνία.

Σημαίνει όμως  και κάτι βαθύτερο, ότι η κοινωνία ασθενεί και βρίσκεται σε ολισθηρό μονοπάτι. Προφανώς όμως  κάποιοι ευθύνονται για αυτήν τη νοσηρότητα της κοινωνίας και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους  «αξιωματούχους» της, δηλαδή την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη διακυβέρνησης του «σκάφους», αλλά και τους ίδιους τους πολίτες , που είτε διαλέγουν τους «αξιωματούχους» είτε δεν αντιδρούν όταν και όποτε και όπως πρέπει.

Στην πραγματικότητα αυτό που επιβάλλεται να γίνει, από αυτούς που αισθάνονται πραγματικά υπεύθυνοι πολίτες, είναι  ότι πρέπει να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο, αφού έτσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνεται πάντοτε. Τίποτε δεν χαρίζεται από τους αξιωματούχους,  ειδικά δε όταν αυτοί μετά την εκλογή τους και την κατάληψη της όποιας εξουσίας τους δοθεί, ξεχνούν τα όσα υποσχέθηκαν. Στην περίπτωση αυτή, που μάλλον αποτελεί τον κανόνα για τις «εξουσίες», οι μόνοι που μπορούν να τους επαναφέρουν,  είναι οι «αληθινοί πολίτες»  που αποτελούν και την πρωτοπορία της κοινωνίας.

 

Αν όμως,  παρά τις προσπάθειες της πρωτοπορίας,  αυτή  δεν  εισακουστεί  από την «εξουσία»  και  δεν αντιδράσει ανάλογα και η πλειοψηφία των πολιτών, τότε δυστυχώς η κοινωνία αυτή είναι καταδικασμένη στην αποτυχία και στη δυστυχία του κοινωνικού συνόλου της  αλλά και στην αυτοκαταστροφή της.

 Γιατί και  ιστορικά εξεταζόμενη  η περίπτωση αυτή,  παρατηρείται ότι  στις κοινωνίες που απαξιώνεται ο πολίτης, εκεί δεν υπάρχει ευημερία, αφού αυτή εξαφανίζεται σαν κυνηγημένη και η φτώχεια και η διχόνοια πολύ   γρήγορα θρονιάζονται στο εσωτερικό της. 

Όσα παραπάνω αναφερθήκαν, θεωρούμε ότι βρίσκουν πλήρη ανταπόκριση σε αυτά που συμβαίνουν στην Πατρίδα μας, τουλάχιστον από την εποχή που παράνομες δανειακές συμβάσεις και μνημόνια εγκαθιδρύθηκαν στη ζωή των Ελλήνων πολιτών και δεν πρόκειται να ματαιωθεί ο δρόμος της αυτοκαταστροφής του κοινωνικού  συνόλου,  αν δεν ανατραπεί ολοσχερώς το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας με τον τρόπο που λειτουργεί για πολλά - πολλά χρόνια.

Και αν αναρωτούνται πολλοί ποια είναι η εναλλακτική λύση σε αυτήν την  καταστροφική πορεία της χώρας, τότε η απάντηση είναι ότι αυτή δεν είναι δυνατό να προέλθει χωρίς  να υποστηριχθεί  από τους ίδιους τους πολίτες, με την προϋπόθεση όμως ότι αυτοί είναι διατεθειμένοι να  δώσουν  οριστικό διαζύγιο  στον ολέθριο δικομματισμό και στις κατεστημένες δομές του πολιτικού συστήματος της χώρας, που έχουν επιβληθεί  εξ αιτίας της  κομματοκρατίας και της ρουσφετολογίας,  σε βάρος φυσικά της μεγάλης πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου και της ευημερίας του.