"Πρέπει να βρεθεί ένας ηγέτης που ...."

Του Στέλιου Καραμανώλη

Nαι, θα έφευγα.

Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν την αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.

Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Τέτοιοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Τα τρωκτικά της κοινωνίας. Όπου υπάρχει άνθρωπος υπάρχουν και ποντίκια.

Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν τυπικό και ηθικό κανόνα – ούτε καν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος, όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’ το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν και αν χιονίσει.

Που θα ψηφίσει ελαφρά την καρδία κάθε απίθανο τύπο, όχι γιατί πίστεψε σε αυτόν, αλλά για να νομιμοποιηθεί αύριο να του μετακυλήσει και τις δικές του ευθύνες , να τον δικάσει και για αυτές, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα αποτύχει. "'Ελα μωρέ όποιον και να ψηφίσεις δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι" Φυσικά και δεν θα αλλάξει τίποτα αφού στην ουσία δεν θέλει ο ίδιος πρώτα να αλλάξει

Δεν θα πάψω ποτέ να έχω απορίες για το πώς δουλεύει το κουμπί του πατριωτισμού. ON στα μείζονα, βλέπε συλλαλητήρια, OFF στα ελάσσονα, τα καθημερινά, που στο σύνολό τους βέβαια καθορίζουν κι αυτά την πατρίδα και τον πολιτισμό μας.

Η πατρίδα σύντεκνοι προσδιορίζεται όμως, πέρα από τις γεωγραφικές, εθνικές και εθνοτικές παραμέτρους, από τη στάση και τις πράξεις -τις άπειρες μικρές και τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μεγάλες- των πολιτών της στην καθημερινότητα μας.

Γυρίζει ο διακόπτης από το ΟFF στο ON. Κι ενώ ο κόσμος μας χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν καθώς το έθνος σύσσωμο -συμπεριλαμβανομένων των της διασποράς, όταν παραθερίζουν στα πάτρια- αδιαφορεί για την τήρηση των αξιών των νόμων και του Συντάγματος , αλλά και για την κατσίκα του γείτονα, το ίδιο έθνος, οίκαδε κι αλλούθε, εξαγριώνεται όταν νιώσει πως θίγεται το “εθνικό” συμφέρον.

Αντί να προστατεύουμε το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας, και ενώ την αφήνουμε βορά στα θηρία, διαμαρτυρόμαστε για την προσβολή του παρελθόντος της.

Δρυός πεσούσης όμως.... Ψιλά γράμματα!. "Μην μου μιλάς ξενικά εμένα, Ελληνικά μίλα μου να καταλαβαίνω!"

Το ξενόφοβο, συνομωσιολάγνο, ημιμαθές έθνος – είτε από έλλειψη παιδείας, είτε από επιλογή, - γιατί είναι απλούστερα τα πράγματα όταν αγνοεί τα δεδομένα- πορώνεται, κορδώνεται, σηκώνει το χάρτινό του σημαιάκι και απαιτεί, υπό την διεύθυνση πάντα ενός μαέστρου. Χωρίς μαέστρο συναυλία γιόκ.

Ολοκληρώνοντας τη διαμαρτυρία του, παρατάει το σημαιάκι του κατάχαμα στο Σύνταγμα, περήφανος που εξετέλεσε για άλλη μια φορά στο ακέραιο το πατριωτικό του καθήκον.

Τον έχει ανάγκη το μαέστρο - νταντά - ο Έλληνας!

"Πρέπει να βρεθεί ένας ηγέτης που ...."

Και δημιουργήθηκε έτσι μια διαρκής οντισιόν ηγετών "σωτήρων", που ο κάθε απίθανος στο όνομα της Δημοκρατίας διεκδικεί την σωτηρία αυτού του τόπου

Και φυσικά δικάζει και καταδικάζει κάθε αντίθετη φωνή που του θολώνει την εικόνα του ή τολμά να προσβάλει το μοναδικό σωτήριο όραμα του άσχετα αν βασίζεται συνήθως στην θεωρία του συγκεχυμένου

Τα πιάτα του μενού του πολιτικού γκουρμέ πάντα περιλαμβάνουν κατ' ονομασία μόνο το ριζοσπαστικό ή το δημοκρατικό ή το πατριωτικό ή το νέο.

Άσχετα αν στην ουσία πρόκειται για την πατροπαράδοτη ελληνική φασολάδα!