Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης
« Έχει υπάρξει αδυναμία από την αριστερά να αρθρώσει μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση που θα εμπνεύσει τον κόσμο, που θα είναι το όραμα για την οικονομία, που θα υπηρετεί γνήσια τους ανθρώπους»
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην γνωστή Καναδέζα δημοσιογράφο και συγγραφέα του διάσημου best seller «Δόγμα του Σοκ» Naomi Klain, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην κυρία Παπαϊωάννου για την εκπομπή «Νέοι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά.
Χωρίς να θεωρώ εκ των προτέρων ότι η εν λόγω κυρία κατέχει την απόλυτη αλήθεια και χωρίς, πραγματικά, καμιά διάθεση στείρας επίθεσης, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι αυτό που λέει η Klain, αποτυπώνεται στην ελληνική κοινωνία, αναγκάζοντάς μας να συμφωνήσουμε μαζί της.
Θεωρώντας αυτό που επισημαίνει δεδομένο λοιπόν, ευλόγως τίθεται το ερώτημα ποιοι είναι οι λόγοι που δεν μπορεί να εμπνεύσει τον λαό;
ΚΚΕ
Το ιστορικό αυτό κόμμα, είναι χρόνια παγιωμένο σε μικρά εκλογικά ποσοστά. Και ενώ θα περίμενε κανείς στις τελευταίες εκλογές να εισπράξει αρκετά από την δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος, συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το εκλογικό του ποσοστό συρρικνώθηκε περαιτέρω!
Αναρωτιέμαι αν αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα προσπάθησαν να το ερμηνεύσουν αντικειμενικά στον Περισσό. Η αντίδρασή τους δείχνει πως δεν το έπραξαν, μια και το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν το πρόσωπο του Γενικού Γραμματέα.
Αδυνατώντας λοιπόν το ΚΚΕ να εκτιμήσει τις ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες βρίσκεται τα τελευταία 3 ½ χρόνια η χώρα μας, δεν έχει τολμήσει να διαφοροποιήσει κατ’ ελάχιστον την ρητορική του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άποψή του για το ευρώ, όπως την είχε εκφράσει η τέως Γ.Γ. του κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα. «Δίλλημα εκβιαστικό» και «παγίδα για τον λαό» είχε χαρακτηρίσει το ερώτημα για εντός ή εκτός της ευρωζώνης. Και συνεχίζει λέγοντας πως εκτός πλαισίου λαϊκής κυριαρχίας, κατά τον Περισσό, η έξοδος από το ευρώ, θα καταστήσει τον λαό «έρμαιο των επιλογών του κεφαλαίου», (ενώ τώρα, εντός του ευρώ δεν είναι!). Ποια διαφορά λοιπόν εκφράζει, σε σχέση με τους κυβερνώντες, η ηγεσία του κόμματος; Μα είναι φανερό, θα πουν. Την λαϊκή κυριαρχία! Φαίνεται όμως πως ο λαός το εξέλαβε ως εξής: Ή θα προσεγγίσεις την δική μου ιδεολογία ή αλλιώς εγώ δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα την δεδομένη στιγμή. Και έπραξε αναλόγως στην κάλπη.
ΣΥΡΙΖΑ
Αντίθετα με το ΚΚΕ, εδώ προέκυψε η έκπληξη των διαδοχικών εκλογών του 2012. ΑΠΌ ΤΟ 4,60% στις εκλογές του2009, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε στο 16,78% τον Μάη του 2012, για να καταλήξει στο εμφαντικό 26,89% του Ιουνίου του ίδιου χρόνου!
Και ενώ τελικά ο Α. Σαμαράς έκανε κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, που ο ίδιος μετά βδελυγμίας αφόριζε προεκλογικά, και ενώ, όχι μόνο δεν επαναδιαπραγματεύτηκε τους όρους των δανειακών συμβάσεων με τα περίφημα 18 ισοδύναμα, η πολιτική λιτότητας και φοροεπιδρομής συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να καρπωθεί την διογκούμενη απογοήτευση του εκλογικού σώματος.
Κόμμα που εντάσσεται στην λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Αριστερά»,δεν φαίνεται ικανό να έρθει σε ρήξη με τις ρίζες του, ρισκάροντας να αποτινάξει την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, προκειμένου να προσδώσει μια νέα πολιτική εξόδου από την κρίση!
Ο αρχηγός του, άλλωστε, έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως δεν βρισκόμαστε υπό κατοχή, απενοχοποιώντας έτσι τους εταίρους δανειστές, πράγμα που ο λαός αντιλαμβάνεται. Η Nαυτεμπορική γράφει για το τελευταίο ταξίδι του Α. Τσίπρα στις Βρυξέλλες:
«Τις θέσεις του κόμματός του για την επίλυση του προβλήματος χρέους της χώρας μας, εντός πάντα του ευρωπαϊκού πλαισίου, είχε τη δυνατότητα να περιγράψει στους συνομιλητές του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας στο διήμερο ταξίδι του στις Βρυξέλλες.»
Παρακάτω αναφέρει το δημοσίευμα:
«Ο κ. Τσίπρας επανέλαβε στους συνομιλητές του την πάγια θέση του κόμματός του για τη σύγκληση μιας ευρωπαϊκής διάσκεψης για το δημόσιο χρέος, μιας έκτακτης δηλαδή Συνόδου Κορυφής, όπου οι «28» θα αποφασίσουν τη μείωση του ελληνικού χρέους προς τους μηχανισμούς διάσωσης, ένα μορατόριουμ πληρωμής επιτοκίων και διασύνδεση της δημοσιονομικής προσπάθειας με την ανάπτυξη (ρήτρα ανάπτυξης).»
Που είναι η μονομερής διαγραφή; Που είναι τα προεκλογικά του λόγια περί ευρώ, όταν ισχυριζόταν ότι δεν αποτελεί «ταμπού»; Από έναν ηγέτη της αριστεράς, θα περίμενε κανείς, αν μη τι άλλο, να βγει μπροστά καλώντας τον λαό για ρήξεις. Ο ίδιος όμως φαίνεται να προτιμά τις επαφές με το Ευρωπαϊκό αλλά και το διεθνές κατεστημένο, εδραιώνοντας με την πρακτική αυτή την πεποίθηση στον ελληνικό λαό ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι οι δημόσιες σχέσεις, άρα πρόκειται για «μια από τα ίδια». Γι’ αυτό άλλωστε, στην συντριπτική του πλειοψηφία, θεωρεί πως οι εκλογές δεν είναι λύση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τον είχε πείσει με την πρόταση εξουσίας, πιστεύετε πως δεν θα ήταν η πίεση για εκλογές προς την κυβέρνηση αφόρητη;
ΤΕΛΙΚΑ;
Με το ένα κόμμα λοιπόν της αριστεράς, άκαμπτο, χωρίς καμιά διάθεση και της παραμικρής ευελιξίας, χωρίς την ικανότητα να επιλέγει τις τακτικές εκείνες που απαιτεί η συγκυρία μέσα από έναν γενικότερο πολιτικό σχεδιασμό όπου θα πλησιάσει στην πραγματοποίηση του στρατηγικού του στόχου (την λαϊκή κυριαρχία) και με το έτερο κόμμα να βιώνει μια αέναη μετάλλαξη, προσκολλημένο πάντα όμως στο ιδεολογικό άρμα της «Ευρώπης των λαών», η λύση δεν φαίνεται να έρχεται, πράγμα που ο λαός έχει αντιληφθεί.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα που θέτει ο διδάκτωρ Ευτύχης Μπιτσάκης, γνωστός μαρξιστής:
«Και η Αριστερά; Θα βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τις καταγωγικές αγκυλώσεις της; Να γίνει ο διαφωτιστής και οργανωτής ενός πλατιού πολιτικού και πολιτισμικού αιτήματος αναγέννησης της χώρας.»
Κατά την γνώμη του γράφοντος πάντως, η λύση δεν βρίσκεται με το να περιμένει η αριστερά (μια αριστερά εθισμένη με τον κοινοβουλευτισμό, ακόμη κι αυτόν των τελευταίων χρόνων, μια αριστερά αποκομμένη από την κοινωνία), τον λαό να φωτισθεί αναγνωρίζοντας την λύση στην πολιτική τους πρόταση. Αυτό που επείγει αυτή την στιγμή, είναι να συμβάλει στην ενότητα του χειμαζόμενου ελληνικού λαού, αποδεχόμενη το δικό του κάλεσμα για άμεση ανατροπή. Εκεί λοιπόν, στην προσπάθεια ενότητας θα κριθούμε όλοι, και βέβαια και η αριστερά.
Ας αφήσουμε το παρελθόν κατά μέρος, γιατί διαφορετικά, όπως δείχνουν τα σημάδια του καιρού, μπορεί να λύνουμε τις διαφορές μας σε κάποια ξερονήσια. Και τότε θα είναι αργά και για την αριστερά, αλλά, πολύ περισσότερο, και για την Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου