Defense-point.gr Δευτέρα, 31 Ιανουάριος
*Παραθέτω αυτούσιο το παρακάτω όλως εξαιρετικό σημείωμα, μιας και η πλειοψηφία των ΜΜΕ παρέλειψε; να κάνει έστω και μία αναφορά στο θέμα, φοβούμενη αλήθεια τι;
Το ότι η μνήμη της ελληνικής κοινωνίας για την κρίση των Ιμίων παραμένει ζωντανή, αποτελεί παράγοντα αισιοδοξίας.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η τραυματική για τον Ελληνισμό εμπειρία της κρίσης των Ιμίων, θα έπρεπε να μας έχει κινητοποιήσει. Έδωσε την ευκαιρία ανάδειξης των ανεπαρκειών του κρατικού μηχανισμού και μάλιστα στον εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας τομέα της διαχείρισης κρίσεων (crisis management), ένας τομέας ο οποίος κάθε άλλο παρά περιορίζεται στις διεθνείς σχέσεις και την ασφάλεια της χώρας.
Είναι ενδεικτικό της ανοργανωσιάς του ελληνικού κράτους, του ωχαδερφισμού, της αναβλητικότητας και κάθε άλλου χαρακτηριστικού της ελληνικής φυλής – από ό,τι φαίνεται – κάθε ένα εκ των οποίων συνέβαλε τα μέγιστα στο να καταλήξουμε στη σημερινή κατάσταση της επιτήρησης και της κατά πολλούς μειωμένης κυριαρχίας.
Εάν όμως κάποιος επιχειρήσει να περιορίσει το αντικείμενο της διαχείρισης κρίσεων μόνο στον τομέα της εθνικής ασφάλειας, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς τι έγινε από τότε και αν σε περίπτωση επανάληψης της κατάστασης συναγερμού, ο κρατικός μηχανισμός θα αντιδράσει περισσότερο συντεταγμένα και ορθολογικά.
Λόγω της καθημερινής επαφής των δημοσιογράφων του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ με τους επιτελείς και τους λοιπούς αξιωματούχους στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τα Γενικά Επιτελεία, θα μπορούσαμε ακόμη και να διαβεβαιώσουμε ότι τα διδάγματα της κρίσης έχουν αναλυθεί διεξοδικά, έχουν εξαχθεί τα κατάλληλα
συμπεράσματα και έχουν προωθηθεί θεσμικές και άλλες αλλαγές.
Είναι όμως αυτό αρκετό;
Η απάντηση είναι «δυστυχώς όχι». Και το λέμε με κατηγορηματικότητα. Διότι αν αναλογιστούμε τι ακριβώς έγινε το κρίσιμο διάστημα κατά τη διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης των Ιμίων, τα βασικά της έννοιας και τότε τα γνώριζαν οι Έλληνες αξιωματικοί. Απλώς, λόγω της άγνοιας των πολιτικών προϊσταμένων, υποχρεώθηκαν να λειτουργήσουν «έξω από τα νερά τους».
Η εικόνα ενός αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων, του ναυάρχου Λυμπέρη, ενός ανώτατου αξιωματικού με τη δεδομένη Ιστορία, τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα, με τους χάρτες παραμάσχαλα να τρέχει στη Βουλή να συνεδριάσει με την κυβέρνηση – σκορποχώρι που μιλούσε για κάθε λογής απόρρητο στα κινητά τηλέφωνα και κομβικά στελέχη της που συμμετείχαν στον μηχανισμό διαχείρισης της κρίσης να βρίσκονται στα κανάλια ασκούμενοι στην πολιτική... ευφυολογία, με την απίθανη δικαιολογία ότι το έπραξαν για να μην τρομάξει ο λαός, είναι ελάχιστα κολακευτική.
Επειδή όμως έχει καταντήσει κουραστικό να επιτίθεται κανείς τόσα χρόνια μετά σε κυβερνητικά στελέχη εκείνης της εποχής, έστω κι αν πολλά εξ αυτών εξακολουθούν
να υποδύονται τους εθνοσωτήρες, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε το απλούστατο: Θα υπήρχε άραγε και σήμερα Έλληνας πολιτικός ο οποίος θα επαναλάμβανε την αλήστου μνήμης μπαρούφα «ποιος ασχολείται με τους κανόνες εμπλοκής»; Καταλαβαίνουν ότι διακηρύσσοντας ότι πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία ο πόλεμος για να μην υπάρξουν νεκροί, ισοδυναμεί με εθνική αυτοκτονία και με... επίσημη πρόσκληση προς κάθε ενδιαφερόμενο να μας απειλήσει με πόλεμο εάν επιθυμεί να κερδίσει ότι τον ενδιαφέρει;
Και για να πάμε παρακάτω, γνωρίζει η ελληνική πολιτική ελίτ σήμερα τις βασικές αρχές της διαχείρισης κρίσεων; Υπάρχει μηχανισμός που να υποχρεώνει τους πολιτικούς να γνωρίζουν τα βασικά, ή απλά, να υφίσταται μηχανισμός τις οδηγίες του οποίου να είναι υποχρεωμένοι να σέβονται και να μην μπορούν να παρακάμψουν, όσον αφορά στην τήρηση κάποιων διαδικασιών;
Τις απαντήσεις λίγο-πολύ όλοι τις γνωρίζουμε.
Για να καταλήξουμε όμως το σύντομο αυτό σημείωμα, να τονίσουμε ότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για το τι έγινε – και δεν έγινε όπως θα όφειλε – εκείνες τις ημέρες της κρίσης των Ιμίων, είναι ενθαρρυντικό.
Αξιωματικοί που ενεπλάκησαν στην κρίση έχουν αρχίσει να καταγράφουν την εμπειρία τους, και από την αφήγηση προκύπτουν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Και κάτι ακόμα: Το ότι η παραπάνω επισήμανσή μας περί του ότι οι στρατιωτικοί γνωρίζουν τι πρέπει να πράξουν και πως να κινηθούν, ισχύει. Γνωρίζουν μάλιστα πολύ καλά και την θεωρία και την πράξη της διαχείρισης κρίσεων. Σημασία έχει εάν επιτέλους η ελληνική πολιτική θα αποφασίσει να τους εμπιστευθεί.
Διότι εάν δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη, η δύσκολη συγκυρία που διέρχεται η χώρα, οφείλεται δυστυχώς στα κατάλοιπα και τις στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης, αυτό που φαίνεται ότι βιαστήκανε πολλοί να αποκαλέσουν δημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα. Διότι η έννοια της δημοκρατίας εμπεριέχει και την έννοια του μέτρου και την καταπολέμηση στερεοτυπικών αντιλήψεων του παρελθόντος, όπως για παράδειγμα η αιώνια βολική φοβία ότι οι αξιωματικοί μπορούν να οργανώσουν ξανά πραξικόπημα εάν δεν ελέγχεται ασφυκτικά η δράση τους.
Αυτά οδήγησαν στην κομματικοποίηση και στην ανάγκη κάθε ανώτατος αξιωματικός να διασυνδέεται πολιτικά ή να ισορροπεί καταλλήλως, εάν επιθυμεί να συνεχίσει προς την κορυφή της ιεραρχίας... Οδήγησαν στον ευνουχισμό της εθνικής άμυνας, με αποτέλεσμα τη βασιλεία της... διαστροφής σε όλα τα επίπεδα.
Δεν θα διστάζουμε να επισημαίνουμε ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ. Μόνον τότε θα μπορέσει η μία κοινωνική ομάδα να ακούσει την άλλη και να την κατανοήσει, ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία θεραπείας των ασθενειών του συστήματος.
Μπορεί όλα τα ανωτέρω να φαίνονται εκ πρώτης όψεως ασύνδετα, δεν είναι όμως. Διότι το μπάχαλο της κρίσης στα Ίμια, αποδείχτηκε ότι αποτελούσε τον κανόνα και όχι την εξαίρεση σε κάθε τομέα της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής στην Ελλάδα. Αυτό την χρεοκόπησε, και όχι μόνον οικονομικά.
Ένα κεντρικό, γενικής εφαρμογής συμπέρασμα, είναι απλά ότι ανέξοδες λύσεις σε σοβαρά προβλήματα δεν υπάρχουν και πως όλοι κάποια στιγμή καλούνται να αναλάβουν ένα ρίσκο, λιγότερο ή περισσότερο υπολογισμένο. Αυτό που δεν συγχωρεί η Ιστορία, είναι τους τρομαγμένους ηγέτες, αυτούς που αδυνατούν να λάβουν δύσκολες αποφάσεις, καλύπτοντας την προσωπική και πολιτική τους ανεπάρκεια πίσω από τον ισχυρισμό ότι ασκούν φιλειρηνική, ψύχραιμη και μετριοπαθή πολιτική.
Ας αναλογιστεί ο καθένας από εμάς, ποια από πόσα αναδεικνύουμε στο παρόν σημείωμα, εξακολουθούν να περιγράφουν την κατάσταση στη χώρα, και πόσες από τις παθογένειες έχουν θεραπευθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου