Όταν δεν έχουμε νέα, αναμασάμε τα παλιά!

του Λευτέρη Ριζά

        Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κ. Αλ. Τσίπρας γύρισε από την επίσκεψη του σε χώρες της Λατινικής Αμερικής – όπου πήγε για να ενημερωθεί πώς  κατάφεραν κι αντιμετώπισαν την δική της κρίση η κάθε μια – υποτίθεται πιο σοφός, με φρέσκες ιδέες. Με περισσή λαχτάρα και κάποια περιέργεια, περιμέναμε να τις μάθουμε, να τις μοιραστεί μαζί μας, διαφωτίζοντας.. 

 

Για να προσανατολιστούμε κι εμείς σχετικά με το τι και πώς πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο. Αυτά που μας λένε οι ευρωπαίοι φίλοι μας – οι δανειστές μας και οι πολιτικοί εκπρόσωποι τους – όπως και οι ηγέτες των κομμάτων της σημερινής κυβέρνησης, δεν μας πείθουν. 

 

Γι αυτό είμαστε έτοιμοι να ρουφήξουμε και την τελευταία  σταγόνα των νέων σκέψεων και προτάσεων που θα μας καταθέσει ο κοσμογυρισμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

        Μια πρώτη γεύση είχαμε την τύχη να πάρουμε διαβάζοντας  το άρθρου του στην Real News της Κυριακής (30-12-12). Θέλαμε να αισθανθούμε το βάλσαμο των νέων ιδεών και προτάσεων να μας φλογίζει το νου και την καρδιά, να μας αναπτερώνει το ηθικό, έτσι ώστε να ριχτούμε στη μάχη με νέο ενθουσιασμό. Το ρουφήξαμε στην κυριολεξία. Χωρίς να σταματήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Κι όταν τελειώσαμε, προσπαθήσαμε να δούμε αν νοιώσαμε κάποια καινούργια, πρωτόγνωρη – εξωτική – γεύση. Τι απογοήτευση: ίδια γεύση με τα προηγούμενα, χιλιοειπωμένα. Αναμασήματα  παλιών ιδεών, προτάσεων, συνταγών εξόδου από την κρίση.

        Σε τέτοιες περιπτώσεις η κριτική δεν μπορεί παρά να αναμασάει κι αυτή, τα παλιά ειπωμένα. Να δούμε ποιος θα κουραστεί πρώτος: ο ηγέτης ή ο κριτικός/ σχολιαστής. Να επαναλαμβάνουν τα ίδια. Το κακό είναι πως αν ηγέτης λέει τα ίδια και τα ίδια, δεν μας κουράζει απλά αλλά μας καταδικάζει να μένουμε άπραγοι, στάσιμοι. Δηλαδή να βυθιζόμαστε ακόμα περισσότερο στην, αδιέξοδη όπως φαίνεται, κρίση μας.

        Ο Αλ. Τσίπρας, στο άρθρο του δεν λέει – στην κυριολεξία  - απολύτως  τίποτα καινούργιο. Επαναλαμβάνει μονότονα όσα έχει πει τους τελευταίους μήνες, σε κάθε ευκαιρία, μιλώντας στη Βουλή, στην ΚΟ, στην Κ.Ε. κλπ κλπ.  Επαναλαμβάνει στο άρθρο του ότι  «η χώρα μας να παρακολουθεί αμέτοχη τις συζητήσεις γύρω από τα αδιέξοδα του ελληνικού προγράμματος», ότι τα μνημόνια έχουν προκαλέσει  «έναν φαύλο κύκλο ανεξέλεγκτης ύφεσης που θα τελειώσει μόνο με κοινωνική καταστροφή και άτακτη χρεοκοπία», κι ότι  «.Η κατάσταση αυτή θέτει στο τραπέζι την ανάγκη για πανευρωπαϊκή λύση στο πρόβλημα του χρέους». 

 

Επαναλαμβάνει για άλλη μια φορά ότι  «Η Ελλάδα οφείλει να πρωτοστατήσει στην αναζήτηση συμμαχιών και σχεδίου για πανευρωπαϊκή διέξοδο από την κρίση χρέους με όρθιες τις κοινωνίες» και ότι «Τέλος η Ελλάδα θα όφειλε να υποδείξει με λεπτομέρεια έναν εναλλακτικό δρόμο διεξόδου από την κρίση, που θα διασφαλίζει τόσο τη βιωσιμότητα του χρέους και την αποτροπή της άτακτης χρεωκοπίας όσο και τη συνοχή της ίδιας της ευρωζώνης.

 

 Ένα τέτοιο σχέδιο περιλαμβάνει κατ' αρχήν τη διαγραφή ενός μέρους του χρέους που χειραγωγείται από καθαρά κερδοσκοπικά συμφέροντα ή επιβλήθηκε στη χώρα με αδιαφανείς και ιδιοτελείς όρους.»

        Ίσως το καινούργιο είναι πώς η Ελλάδα – αυτή η ωραία κόρη ντυμένη στα γαλανόλευκα – θα όφειλε να υποδείξει με λεπτομέρεια μάλιστα έναν εναλλακτικό δρόμο διεξόδου από την κρίση.

 

 Αυτή πράγματι είναι μια πολύ πρωτότυπη και γόνιμη ιδέα: να υποδείξουμε στους λύκους του κεφαλαίου, τους εκπροσώπους του χρηματοπιστωτικού και κρατικού χρηματιστικού κεφαλαίου, ένα λεπτομερή εναλλακτικό [μάλιστα εναλλακτικό ως προς το ίδιο το σύστημα τους;] δρόμο διεξόδου από την κρίση!!!

 

 Αν εννοεί μια νέα στάση, που δεν έχουμε ακόμα δοκιμάσει, από το «κάμα σούτρα», ώστε να υπάρξει μια βαθειά και αμοιβαία ικανοποίηση, τότε ναι. Αξίζει να σκεφτούμε κάτι τέτοιο.

 

 Όλα τα άλλα, περί μερικής διαγραφής του χρέους κλπ μας αφήνουν  άφωνος. Δηλαδή τους λέει – αυτών που είναι ξεσκολισμένοι σε αυτά – ότι από άγνοια ή  ασυγχώρητη αφέλεια δεν τα έχουν σκεφτεί. 

 

Και τους μαλώνει κιόλας γιατί όλα αυτά επιβλήθηκαν στη χώρα μας  «με αδιαφανείς και ιδιοτελείς όρους.» Είναι δυνατό το «Ταμείο» των φιλόπτωχων γηραιών κυριών να κάνει τέτοια πράγματα: να επιβάλλει με αδιαφανείς και ιδιοτελείς όρους» τις αποφάσεις των καθώς πρέπει γενικών τους συνελεύσεων; Που ακούστηκαν τέτοια πράγματα.

        «Έχοντας διασφαλίσει αυτούς τους όρους η χώρα μας μπορεί να θέσει ξανά σε λειτουργία την πραγματική οικονομία», μας λέει παρακάτω, δηλαδή αφού αυτές οι καλές και κατά βάθος αγαθές κυριούλες αναγνωρίσουν το λάθος τους και άρα το δίκιο μας, τότε θα πάρει μπρος η μηχανή της οικονομίας μας. 

 

Αυτή η παλιά μηχανή – η κεφαλαιοκρατική, μέσα βέβαια στο πλαίσιο και τις αρχές του παγκόσμιου και άνισου  καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού καταμερισμού εργασίας.  Γιατί μια «άλλη» οικονομία, υποταγμένη στα συμφέροντα μιας άλλης κοινωνίας – π.χ. σοσιαλιστικής – δεν θα γίνει δεκτή με χαρά, το αντίθετο, από τους δανειστές μας. 

 

Ο κ. Τσίπρας δεν αφήνει πουθενά ούτε υπαινιγμό για το ποια θα είναι η πραγματική οικονομία -  που σαν πραγματική μόνο ως καπιταλιστική ή ως σοσιαλιστική μπορεί να υπάρχει. 

        Βέβαια για να γίνουν αυτά – να  παραμείνουμε μέσα στα πλαίσια, τους οργανισμούς  και θεσμούς που επιβάλλουν  τις άνισες σχέσεις – θα πρέπει στην κυβέρνηση να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Όχι πια – όπως  προεκλογικά υποσχότανε – για να καταργήσει τα Μνημόνια – αλλά για να «βγει (Η Ελλάδα) από την κρίση μόνο με τις δικές της δυνάμεις και θα ανοίξει τον δρόμο για μια νέα, δημοκρατική, κοινωνική Ευρώπη.» Πάντοτε  βέβαια στα πλαίσια ενός πανευρωπαϊκού σχεδίου.

        Παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο τι εννοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ότι η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο με τι δικές της δυνάμεις.

 

 Κάπου θα άκουσε, ίσως εκεί  στο ταξίδι του, ότι πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις προκειμένου να προχωρήσουμε σε μια άλλη κοινωνία, οικονομία και ανάπτυξη. 

 

Αλλά δεν φρόντισε να μάθει τι εννοούσαν με αυτό όταν το έλεγαν ο Μάο κι επαναλάμβανε ο Τσε και άλλοι. Ένα ολόκληρο ρεύμα της αριστεράς παγκόσμια. 

 

Ποια η τύχη αυτής της αρχής – να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας  - κάποια στιγμή πρέπει να το συζητήσουμε, να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα / διδάγματα, αλλά δεν θα το κάνουμε τώρα, σε αυτό το κείμενο. 

 

Απλά υπογραμμίζουμε ότι όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  αναφέρεται σε αυτή την αρχή, όταν λέει ότι η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο με τις δικές της δυνάμεις – κι αφού θα έχει διαπραγματευτεί το χρέος κλπ κλπ με τους δανειστές της – μάλλον δεν καταλαβαίνει τι λέει και τι εννοεί. Δεν φταίει, όμως,  αποκλειστικά ο ίδιος για όλα αυτά.

Παρακολουθώντας τους λόγους και την αρθρογραφία του κ. Αλ Τσίπρα, διαπιστώνουμε ότι επαναλαμβάνεται μονότονα και κουραστικά. Και μας καταδικάζει να λέμε και να γράφουμε τα ίδια και τα ίδια. Γι αυτό θα μας απασχολήσει μόνο αν πεί κάτι πραγματικά καινούργιο. 

 

Τα μέλη, οι οπαδοί, οι απλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – όπως πρέπει να γίνεται με όλους και μα όλα τα κόμματα – πρέπει απλά να γίνουν πιο απαιτητικοί. 

 

Να προσέχουν τι τους λένε, τι διαβάζουν και να θέτουν ερωτήματα. Τι μας είπε, τι εννοεί, τι και πως μπορεί να γίνει, κλπ. 

 

Διαφορετικά δεν θα βρούμε το δρόμο για να βγούμε από την κρίση.